ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : M } ZERO
ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ร่างสูงเพียงแค่ถูกพาตัวเ้ามายังห้องหนึ่งของชั้นสามในที่ที่เรียกว่า บ้านมอนตาคิว เพียงเพราะว่า ผู้ดูแลใหญ่ที่นี่ ดูเหมือนต้องการจะคุยกับเขา ความรู้สึกตอนนี้ยังคงเรียบนิ่ง เขาเพียงแค่กลอกนัยน์ตาสีฟ้าสว่างของตนไปรอบๆตัวเพื่อสำรวจ แต่ในใจลึกๆตอนนี้กลับรู้สึกกระสับกระส่ายอยู่ไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว แต่ก็ทำได้เพียงถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเท่านั้น
ในห้องนั้นถูกตกแต่งด้วยสีโทนดำ - เทา - ขาวในบรรยากาศเรียบ ๆ สบายตาบนโต๊ะทำงานมีแมวดำตัวเล็กนั่งจุมปุ๊ก ทับอยู่บนกองแฟ้มเอกสารสีดำเมื่อมันเห็นคุณ ... ก็ทำเพียงส่งเสียง แง้ว ออกมา ก่อนที่จะก้มลงเลียขนของตัวเองต่อไปอย่างไม่สนอะไร
" อ้าว เธอนี่เอง มาแล้วเหรอ เชิญนั่งก่อนสิ " เสียงนุ่มทุ้มของชายคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังของคุณเมื่อหันไปมองก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มร่างสูงผมสีเข้มในชุดกึ่งทางการผมสีเข้มระต้นคอถูกหวีเสยข้าง สวมแว่นตากรอบบางดูภูมิฐาน รอยยิ้มน้อย ๆ ของเขาดูเป็นมิตร ... ทว่าดวงตาคู่นั้นกลับฉายแววประกายอะไรบางอย่างออกมาอย่างน่าประหลาด
ร่างสูงนั่งลงพร้อม ๆ กับอีกฝ่าย ในฝั่งตรงกันข้ามพอดี อีกฝ่ายรินชาใส่ลงในถ้วยกระเบื้องเคลือบก่อนจะยื่นให้เขาพลางยิ้มน้อย ๆ ก่อนที่จะเสนอขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เขาทาน
" ทานได้ตามใจชอบเลยนะครับ หากต้องการเพิ่มก็บอกกันได้เพราะดูท่าทาง ... พวกเราอาจจะต้องคุยกันยาวพอสมควร " ร่างสูงฉงนใจเล็กน้อยกับคำพูดที่เขากล่าว แต่ไม่ทันจะได้ถามอะไร คนตรงหน้าก็เอ่ยตัดขึ้นมาเสียก่อน
" เธอเพิ่งย้ายมาที่นี่ได้ไม่นานใช่ไหม ? ผมเองก็อยากจะ ... ขอโทษนะครับ หากว่าเป็นการเสียมารยาทอยากจะรู้ว่าเด็ก ๆ ทุกคนที่ย้ายเข้ามาในบ้านหลังนี้เป็นใคร มาจากไหน เพื่อที่จะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นให้มากกว่านี้ ไหน ๆ ก็จะอยู่ด้วยกันไปอีกยาว พูดง่าย ๆ ก็คือถามไถ่ประวัติส่วนตัวนั่นแหละนะ " ว่าจบเขาก็หัวเราะน้อย ๆ ในลำคอออกมา ก่อนที่จะโน้มตัวเข้ามาใกล้เขา มือผอมยกขึ้นมาประสานไว้บนโต๊ะ ดวงตาสีเทาอ่อนจ้องเขาอย่างไม่วางตา
" ยกตัวอย่างเช่น ผมชื่อเอไลจาห์ มอนตาคิว อายุยี่สิบปีปลาย ๆ เป็นคนฝรั่งเศสเชื้อสายแคนาดา พ่อแม่ของผมเสียชีวิตไปในอุบัติเหตุปัจจุบันผมเป็นผู้ดูแลบ้านมอนตาคิว และเป็นผู้ปกครองของพวกเธอทุกคน... " เขานิ่งไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มพรายยังคงไม่เลือนหายไปจากใบหน้าของเขา
" เอาล่ะ ได้เวลาเล่าเรื่องของเธอแล้ว .... "
" เรื่องของผมเหรอ .. " เขาโคลงหน้าตัวเองไปมาเบาๆ
" อัลฟิโอ้ บรูเดนเบิร์ก เป็นคนเยอรมัน อายุ 18 ปี มีสัตว์เลี้ยงเป็นเหยี่ยวชื่อ ดิเอโก้ ไม่ชอบเด็ก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะรังเกียจไปซะทุกคน " อัลฟิโอ้ คือชื่อของเขา นัยน์ตาสีฟ้ากรอกไปมาเล็กน้อยก่อนจะเริ่มขยับปากเล่าประวัติของตนให้อีกฝ่ายฟัง
อัลฟิโอ้ .. ใช่ นันคือชื่อของเขา ชื่อที่ถูกตราหน้าว่าเป็นแค่ ' คนนอกคอก ' ของผู้สูงศักดิ์มากทรัพท์อย่าง บรูเดนเบิร์ก แม้จะมีฐานะร่ำรวยเพียงใดแต่ความจริงเรื่องที่เขาเป็น ลูกชู้ ที่เหมือนประทับตราบาปมาแต่เด็กของเขามันไม่มีวันหายไปไหนได้หรอก แต่ถึงอย่างงั้นผู้ที่เป็นพ่อกลับรักเขายิ่งกว่าลูกคนอื่นๆในไส้ตนเสียอีกเพราะว่า พ่อของเขาสัญญากับแม่ไว้ว่าจะดูแลลูกให้ดีที่สุดหากตนยังมีชีวิต เขามีน้องชายและน้องสาวอย่างละหนึ่งคน ไม่นับรวมพี่ชายและพี่สาวอีก น้องชาย เวอร์โก้ กับน้องสาว วิคตอเรีย เป็นฝาแฝดกัน รวมถึงเป็นคนที่เขา เกลียด ยิ่งกว่าสิ่งใด
" พี่อัลนี่เป็นพวกนอกคอกสินะ .. ? " วิคตอเรียพูด
" ใช่ๆ พี่อัลนะคือพวก นอก คอก ไงละ คุณแม่บอกมาอย่างงั้น " เวอร์โก้พูดพลางหัวเราะคิกคัก
" หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ... "
" เห็นว่าเป็นลูกที่เกิดจากท่านพ่อกับชู้ที่เป็นหญิงสามัญละ หญิงสามัญ ชื่อเธออะไรนะ นั่นสิอะไรนะ " วิคตอเรียพูดเชิงคล้ายล้อเล่น " อ้อ ใช่ๆ ลิเลียร์ รึเปล่า ชื่อของนังผู้หญิงคนนั้นนะ ทั้งๆที่เป็นแค่หญิงสามัญแท้ๆเนอะ เวอร์โก้ " วิคตอเรียพูดพลางหัวเราะ
" ทั้งๆที่เป็นแค่ ชู้ แท้ๆ น่าขยะแขยงเสียจริง ดีแล้วที่ตายไปนะ ดีแล้ว " เวอร์โก้ยกยิ้มเยาะ อัลฟิโอ้ที่เหมือนจะเริ่มหมดความอดทนสุดๆกับเด็กสองคนตรงหน้า ใช้มือทุบลงไปที่โต๊ะอย่างแรง ทำให้เด็กทั้งสองสะดุ้งโหยง
ตุบ!!
" อะไร .. คิดว่าพวกแกประเสริฐนักรึไง ? " อัลฟิโอ้มองทั้งสองด้วยแววตาโกรธเคือง " คิดว่าพวกแกดีนักรึไงกัน ? เป็นลูกของท่านพ่อ ? เป็นน้องชายคนเล็กกับน้องสาวสุดน่ารัก เหอะ อย่าพูดให้ขำหน่อยเลย อย่างพวกแกนะ .. มันก็ไม่ต่างอะไรกับฉันนักหรอกน่า! "
" อัลฟิโอ้ โกรธซะแล้้ว เวอร์โก้ ฟ้องท่านพ่อกัน "
" นั่นสิๆ อัลฟิโอ้ได้โดนลงโทษแน่ ไม่เอามันต้องอย่างนี้ .. " เวอร์โก้ยกยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบขวดหมึกบนโต๊ะอัลฟิโอ้มาราดใส่หัวแล้วจงใจสะบัดให้โดนวิคตอเรียไปด้วย " มันต้องอย่างนี้สิ
จู่ๆประตูก็เปิดเข้ามาพร้อมกับร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง
" เอะอะอะไรกันแต่เช้ากัน! " เธอพูดพลางมองไปที่ลูกๆ " เวอร์โก้ วิคตอเรีย!! ทำไมเลอะอย่างงั้นนะ " เะอพูดเสียงกร้าว
" ฮึก .. พี่อัลแกล้งพวกผม ผมแค่แหย่เขานิดหน่อย พี่เขาเลยเอาหมึกราดใส่พวกผมนะ " เวอร์โก้แสร้งบีบน้ำตาจอมปลอมออกมา แน่นอนว่าวิคตอเรียก็ไม่แพ้กัน
" อัลฟิโอ้ แกทำอะไรลูกฉันนะ! " หญิงสาวเดินเข้ามาพร้อมเงื้อมือแล้วฟาดไปที่หน้าเขาเต็มแรง
เพียะ!!
ความเจ็บที่เริ่มแล่นมาจากบริเวณนั้นช้าๆ มือหนาเพียงยกมือไปจับตรงนั้นแล้วคลำมันหวังบรรเทาเล็กน้อยก็ยังดี นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองไปยังเด็กทั้งสองคนที่หัวเราะคิกคักอย่างพึงพอใจเงียบๆ ร่างสูงเพียงเบนสายตาหนีแล้วเงยหน้าสบกับตาของหญิงสาว แน่นอนว่าตอนนี้เขาค่อนข้างโมโหจนแทบบ้า นัยน์ตาไม่ได้ฉายแววเรียบแต่ฉายแววแข็งกร้าวยิ่งกว่าราชสีห์ที่คิดจะตะครุบเหยื่อ
" หึ .. ฮะ ฮ่าๆๆๆ!! " อัลฟิโอ้ระเบิดหัวเราะออกมา
" หัวเราะอะไรของแกกัน ไอ้คนนอกคอก! " หญิงสาวคิดจะเงื้อมือตบอีกครั้งแต่อัลฟิโอ้ก็จับมือนั้นไว้ทันพร้อมบิดไปข้างหนังจนดัง กร็อบ " อะไรเหรอครับ ท่านคอนเนเลีย? ผมทำอะไรที่ไหนกัน? วันหลังหัดมองต่ำไว้บ้างก็ดีนะครับว่าลูกสุดประเสริฐศรีดีนักหนาของคุณนะ มันก็แค่เโ็กนรกดีๆนี่ละ กิริยาส่อสกุลจริงๆ แม่เป็นไงลูกก็เป็นเช่นนั้นสินะ ฮ่าๆ เนอะ? " ว่าพลางใช้แรงบีบข้อมือมากขึ้น
" นี่ ท่านคอนเนเลีย ถ้ามือนี่หักมันจะเป็นยังไงกันนะ ผมอยากรู้จัง .. อะ นับเป็นการแก้แค้นไปด้วยดีไหม เรื่องที่คุณทำกับแม่ของผมไว้นะ ดีไหม?? เอ๊ะแต่ข้อมือคงเอาให้แม่ไม่ได้แน่ มันยังน้อยไป มันต้องทั้งกาย เลือด หัวใจ ไต กระดูก สมอง ดวงตาสีม่วงคู่นั้นด้วย เอามาให้แม่ของผมดีไหมครับ " รู้สึกแปลกๆราวกับอยากบดขยี้คนตรงหน้าซะให้ตายตรงนี้ก็ดี
แต่เขาก็ปล่อยเธอไปให้เป็นอิสระ พลางมองเธอที่รีบจูงมือเวอรโก้และวิคตอเรียออกไป
อัลฟืโอ้เดินไปล็อกประตูห้องตนเองแล้วทรุดตัวลงตรงนั้น พลางหยิบรูปของผู้เป็นแม่ที่อยู่ไม่ห่างมากอดไว้พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ตอนนี้นะ เขาเจ็บปวดมากเลยละ เจ็บจนอยากจะร้องออกมา ตั้งแต่แม่เขาจากไปทุกๆอย่างก็เหมือนกับมืดไปหมดเสียจริง แม่ที่เหมือนแสงสว่างคอยฉายแสงนำทางให้เขาตลอดมา กลับมาตายเพราะการกินยาผิดประเภทเกินขนาด .. แน่นอนเขารู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง มารู้เมื่อไม่นานมานี่เองด้วยซ้ำว่าคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดคือ ท่านคลอเนเลีย แม่ของเวอร์โก้กับ วิคตอเรีย เผอิญไปได้ยินพวกเขาคุยกันเกี่ยวกับการสลับยาของแม่ตน โโยผู้บงการเบื้องหลังนะก็คือท่านคลอเนเลียนั่นเอง
อัลฟิโอ้หรี่ตามองไปทางเหยี่ยวที่บินมาทางเขาชื่อของมันคือ ดิเอโก้ มันเป็นเหยี่ยวที่มีขนสีน้ำตาลแซมขาว นัยน์ตาสีเช่นเดียวกับเขา มันเป็นเพื่อนสนิทของเขาเลยก็ว่าได้ "มีอะไร หิวอีกแล้วเหรอ ? " อัลฟิโอ้ถามไปตามปกติพลางใช้นิ้วไล่ไปตามขนสวยของมัน
" เหรอ .. ? " เป็นเพียงการพึมพำออกมาลอยๆของเขา
เขาค่อยๆลุกขึ้นก่อนบรรจงเขียนจดหมายของตนเนื้อความมีเนื้อหาเป็นการเล่าความจริงและระบายเป็นบางส่วนพร้อมกับการบอกจุดประสงค์ของตนไปในตัว พอเขียนเสร็จเขาก็วางมันไว้บนโต๊ะพร้อมกับลูกของแม่ จัดแจงเก็บกระเป๋าและสัมภาระของตน และเงินอีกจำนวนหนึ่งไปเผื่อ โทรเรียกผู้เป็นพ่อของตนให้มาที่ห้องพร้อมกับปลดกุญแจที่ล็อกไว้ออก แล้วเอาค้อนทุบโทรศัพท์ของตนอย่างไม่ใยดีพร้อมเดินไปตรงหน้าต่าง
" ลาก่อนชีวิตที่สุขสบายของฉัน .. และท่านแม่กับท่านพ่อ " ว่าเสร็จเขาก็กระโดดออกจากหน้าต่าง เพราะที่อยู่ของเขานั้นอยู่ชั้นแรก ถึงกระโดดลงไปยังไงก็ไม่เป็นไรอยู่แล้ว พร้อมกับพาดิเอโก้เหยี่ยวของตนไว้ด้วย ทิ้งชีวิตอันสุขสบายแต่กลับเต็มไปด้วยความเกลียดชังไร้ความยุติธรรมของตนไว้ข้างหลัง แล้วมุ่งสู่การใช้ชีวิตเช่นเด้กะรรมดาอายุ 17 จวน 18 รอมร่อแทน ..
นั้นคือเรื่องราวทั้งหมด ก่อนเขาจะเข้ามาอยู่ในมอนตาคิว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น