AU FNAF :: WHITE DAY { foxy x chica }

ข้อมูลเบื้องต้น

นายปีศาจดำผู้นี้ก็เปิดนิยายใหม่อีกแล้ว .. #เปิดใหม่อีกแล้วเรื่องเก่ายังไม่จบซักเรื่อง ( แฟนคลับ )
ผมจะเปิดแล้วใครมันจะทำไมครับ ผมผิดเรอะ นี่มันอิสระเสรีภาพของผมนะเฟ้ยยย!!

คราวนี้มาเป็นฟิคสั้นละ ช่วงนี้กำลังติดfnafมาก ภาค 3 ออกแล้ว
ยังไม่มีโอกาสได้เล่นเลยแหะ (แว่วๆว่าแกภาค1ยังไม่รอดเพราะเปิดประตูค้างไม่ยอมปิด?)
มาพร้อมกับคู่ของ จิ้งจอกซึน(?) กับ ไก่ยัน (?) #เอาตามจริงก็อวยแมนเกิ้ล(หญิง)อยุ่หรอก..

CHARACTER
    
จากซ้ายไปขวา } ฟ็อกซี่ , ชิกก้า , บอนนี่ , เฟรดดี้ , แมนเกิ้ล
*ตัวเด่นก็มีแค่ 2 คนแรก ที่เหลือเป็นฝ่ายสนับสนุนหรือตัวประ--#โดนรุมกระทืบ
*เครดิตรูปภาพ } ท่านหมีขั้วโลก { pole-bear }
 

@SQWEEZ

เนื้อเรื่อง

             ณ ร้านพิซซ่าเฟรดดี้ ฟาซแบร์ วันที่ 14 มีนาคม

 เป็นอีกวันของร้านพิซซ่าแห่งนี้ บรรยากาศอบอุ่นบางเบาที่รับรู้ได้จากรอยยิ้มของพนักงานในร้านแห่งนี้ไม่ว่าจะเป็น ยาม เหล่าพ่อครัวและแม่ครัว หรือแม้แต่เหล่าหุ่นยนต์ในร้านก็ส่งยิ้มให้แก่ลูกค้ากันทั้งนั้น ก็แน่นอนสินี่มันเป็นเหมือนสโลแกนของร้านแห่งนี้เลยก็ว่าได้ แต่ทว่า ..

“ ฟ็อกซี่ มาเล่นกันเถอะ ! “ เสียงหวานใสของหุ่นยนต์ตัวหนึ่งดังขึ้น แม้ว่าเธอไม่สิ .. ต้องเรียกว่า ชิกก้า ถึง จะถูกจะมีขนาดตัวที่เล็กขนาดเด็กอายุ 10 ขวบก็ตามที นัยน์ตาคู่สวยสีม่วงส่งสายตาออดอ้อนไปยังบุคคลที่สูงกว่าตนถึง 40 เซนข้างหน้า

“ เล่น ..? ตอนนี้เนี่ยนะ ? “ อีกฝ่ายถึงกับเลิกคิ้วสูงกับคำพูดของชิกก้า ฟ็อกซี่นั้นถึงจะเป็นคนที่สนิทสนมกับชิกก้ามากที่สุดอาจจะเพราะเจ้าตัวเป็นเพื่อนเล่นให้เธอด้วยละมั้ง แต่ก็นะไม่ว่ากี่ที.. เขาก็ชักจะตามอารมณ์ของคนตรงหน้าไม่ทันเหมือนกัน เดี๋ยวชวนเล่นบ้างละ ให้พาไปเที่ยวบ้างละ นี่มันก็แค่เด็กดีๆเลยไม่ใช่รึไงกัน

“ แต่ว่าฉันมีงานต้องทำนะ ไปชวนคนอื่นสิ “

“ แม้แต่ฟ็อกซี่ก็ด้วย .. บอนนี่ก็บอกว่ามีนัดกับผู้หญิงไม่ว่างเล่นด้วย เฟรดดี้ก็ดูแลเด็กๆอยู่ แมนเกิ้ลก็หายไปไหนก็ไม่รู้ หรือแม้แต่หุ่นเชิดกับคุณหมีสีทองยังไม่ว่าง ไม่มีใครยอมเล่นกับฉันเลย ฮึก.. แงงง!! “ ชิกก้าเริ่มน้ำตาปริ่มก่อนจะร้องไห้แล้ววิ่งจากไป ฟ็อกซี่ที่คิดจะห้ามเธอไว้แต่ก็เหมือนไม่ทันซะแล้ว เขาได้แต่มองร่างเล็กที่จากไป

“ ทำไงดีละทีนี้ .. กลายเป็นว่าพวกเราทำเธอเสียใจซะแล้วสิ รู้สึกตัวเองนี่มันแย่จริงๆที่ทำผู้หญิงร้องไห้เนี่ย “ บอนนี่ที่เดินออกมาจากซักแห่งพร้อมกับกีตาร์ตัวโปรดพูด

“ ทำไงได้ละ .. ก็พวกเราไม่มีใครว่างกันซักคนเลยนี่นะ ฉันก็งานรัดตัวด้วย “ เฟรดดี้ที่อุ้มเด็กมาพูด

“ อา ... ฉันก็เกี่ยวด้วยเหรอเนี่ย แต่ว่า ง่วงนอนชะมัด “ คุณหมีทองที่นั่งอยู่ไม่ห่างกับลังละเมอออกมา (?)

“ นั่นสิ ... แล้วควรจะตามเธอไปดีไหม หรือรอเธอกลับมา ? “ ฟ็อกซี่พูด

“ ไม่แน่นอน .. นั่นเด็กผู้หญิงเลยนะฟ็อกซี่ นายจะปล่อยให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักน่าทะนุถนอมต้องเผชิญกับโลกภายนอกแสนโหดร้ายเนี่ยนะ นายนั่นละผิดออกไปถามเธอซะ นี่คือคำสั่ง “ หุ่นเชิดที่เดินมาแบบไร้ซุ่มเสียงพร้อมกับส่งยิ้ม(เฉือดเฉือน)ให้ฟ็อกซี่ ซึ่งก็เล่นทำคนบริเวณโดยรอบสะดุ้งโหยงกันเป็นแถบไม่เว้นแม้แต่คุณหมีทองที่ตื่นขึ้นมาเลยทีเดียวหลังจากสัมผัสบรรยากาศมาคุที่แผ่ออกมา

“ อ้อใช่ .. ทุกคนด้วยละ ไปตามหาชิกก้าซะ ถ้าหาไม่เจอก่อนยามจะเข้ามาทำงานละก็ อย่าหวังว่าข้าวเย็นวันนี้จะได้กิน! “ สิ้นเสียงของหุ่นเชิด 4 หนุ่มก็พร้อมใจกับพยักหน้าจนคอแทบหลุด

“ ระ .. รับทราบครับผม! “ ทั้งสี่พูดพร้อมกันก่อนจะกระจายออกจากร้านพิซซ่าไปคนละทิศคนละทาง

“ คิกๆ .. โหดจังน้าา ไล่แบบนั้นไปพวกนั้นก็กลัวหัวหดกันพอดีสิ คิกๆ “ แมนเกิ้ลที่เลื้อยมาก่อนจะห้อยหัวลงมาส่งยิ้มให้กับหุ่นเชิดที่อยู่ข้างล่าง แล้วขยับเหล่าสิ่งที่เจ้าตัวเรียกว่าแขนไปตามตัวของหุ่นเชิดอย่างช้าๆ

“ ถ้ายังไม่หยุดลามปามฉัน ... ฉันกระทืบแกแน่ แมนเกิ้ล “ หุ่นเชิดพูดเสียงเย็นใส่จนแมนเกิ้ลแทบจะดึงมือตัวเองกลับแทบไม่ทัน ก่อนจะลงมายืนดีๆ

“ ว่านอนสอนง่ายแบบนี้สิเด็กดี .. หึหึหึ ถ้าช้ากว่านี้นะพ่อจับเชือดไม่เลี้ยงแล้ว “ หุ่นเชิดฉีกยิ้มก่อนจะจับคางของแมนเกิ้ลขึ้นเพื่อนให้สายตาของอีกฝั่งอยู่ระดับเดียวกับตน แมนเกิ้ลที่เหมือนกำลังถูกคุกคามก็ขยับออกไป พร้อมกับปัดมือของหุ่นเชิดออกไปห่างๆตน

“ นี่สินะ .. สายเอสน่ากลัวจริงๆ เฮาจะไม่ยุ่งกับหุ่นเชิดแล้ว “ แมนเกิ้ลที่ยืนสั่นก็อยากจะส่งเสียงร้องความช่วยเหลืออยู่หรอกแต่บริเวณที่กำลังอยู่ตอนนี้คือในห้องจัดเลี้ยงที่ไม่มีคนอยู่ เรียกไปแล้วใครจะมาช่วยเธอได้กันละ

“ หึหึหึ ... ก็ใครใช้ให้มาลามปามฉันก่อนละ แต่ก็เอาเถอะ .. ไว้ฉันอยากเชือดเธอเมื่อไหร่เดี๋ยวฉันก็คงเชือดเองละ “

“ นี่คิดจะเชือดเฮาจริงเรอะ! ใครก็ได้ช่วยเฮาด้วย หุ่นเชิดจะฆ่าเฮา ฟ็อกซี่ บอนนี่ เฟรดดี้ ไอ้หัวเฮเซลนัท (ทอยเฟรดดี้ ) บีบี ไอ้จอมขโมยหัวฟ้าาา ( ทอยบอนนี่ ) พวกยูไปไหนกันหมด “ แมนเกิ้ลที่เริ่มขอความช่วยเหลือแต่ดูจะไร้ผลเมื่อคนที่เรียกไปนั่นหายไปไหนหมดก็ไม่รู้

“ ไม่มีใครช่วยได้หรอก .. พูดไปก็เท่านั้นละ หึหึหึ “ หุ่นเชิดยิ้มก่อนจะลากแมนเกิ้ลออกไปหน้าร้านช้าๆจนกระทั่งหายไป

“ ขอให้โชคดีละเพื่อนยาก .. ว่าแต่ใครหัวเฮเซลนัทกันฟะ “ ทอยเฟรดดี้พูดก่อนจะหันไปมองทอยบอนนี่ที่หลบอยู่ข้างๆกันในมุมมืดซักที่

“ เค้าไม่ใช่หัวขโมยซักหน่อย! ใส่ร้ายกันนี่หน่า!! “ ทอยบอนนี่พูดด้วยอารมณ์ที่กำลังงงอน

ตัดมาทางสี่หนุ่มสี่หมุ่น .. ของสามหนุ่มจอมอู้และหนึ่งขยัยกัน

 ทางด้านคุณหมีทองก็อู้แอบเข้าไปนอนในห้องลับของตนที่แอบสร้างไว้โดยไม่ให้หุ่นเชิดเห็น บอนนี่ที่เผอิญไปเจอกับเหล่าสาวๆในขณะที่เขากำลังหาซื้อช็อกโกแล็ตที่ชิกก้าชอบ ก็ติดอยู่ในนั้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะออกมาได้ เฟรดดี้ก็ทำตัวเป็นพ่อพระที่ดี เดินช่วยชาวบ้านเขาไปทั่วจนลืมเป้าหมายไปเรียบร้อย

เหลือเพียงเจ้าของผมสีอิฐ ในชุดโจรสลัด กับนัยน์ตาสีทองที่ข้างหนึ่งถูกปิดไว้ใต้ผ้าปิดตาของเจ้าตัวเพราะมีเหตุผลบางอย่างที่เขาบอกไม่ได้อย่างฟ็อกซี่ที่ยังคงตามหาชิกก้าไปเรื่อยๆอย่าไม่คิดย่อท้อ

FOXY PART

            ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าความรู้สึกที่ว่าเป็นห่วงชิกก้าแต่มันไม่จบแค่ห่วงมันคืออะไร เหมือนกังวลมากกว่าว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง ผมวิ่งไปมารอบเมืองนี้หลายรอบตั้งแต่ที่หุ่นเชิดไล่ผมออกมาจนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาถึงบ่ายสามกว่าแล้วก็ยังไม่เจอแม้แต่วี่แววของเธอ ไม่ว่าจะถามใครก็ .. ผมไม่กล้าหรอกที่จะไปถามนะ ผมเป็นแค่หุ่นนะแค่ออกมาจากร้านก็เด่นจะตายอยู่แล้ว .. ถึงจะเป็นแค่หุ่นแต่ก็ไม่ใช่หุ่นธรรมดา เป็นหุ่นที่มีวิญญาณอยู่ข้างในซึ่งมันก็สร้างความรู้สึกและความนึกคิดให้ผมละนะ ก้ไม่รู้ด้วยหรอกว่าตัวเองเป็นมาอย่างไรเพียงแต่รู้ว่า .. ใบหน้าแรกยามที่ผมตื่นขึ้นมาเป็นครั้งแรกนั้นเป็นใบหน้าที่แสนอบอุ่นของชิกก้า ถึงนั่นจะเป็นเพียงแค่ยิ้มมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ถามว่าเราสองคนรู้จักและสนิทกันได้ไงมันฏ้ตั้งแต่ก่อนที่จะมาเป็นหุ่นยนต์แบบนี้ละมั้ง ..

            ถึงผมจะไม่เคยบอกใครก็เถอะว่าผมจำได้นะว่าเมื่อก่อนตัวเองเป็นยังไง แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆมาเป็นหุ่นยนต์ได้ถามหุ่นเชิดเจ้าตัวก็ไม่ตอบ แถมเมินผมด้วยซ้ำ! ถ้าท่านผู้อ่านรู้ก็บอกผมที(?) ออกทะเลกันมามากพอแล้วมาเข้าเรื่องกันดีกว่า .. ตอนนี้ผมก็วิ่งมาถึงสนามเด็กเล่นแห่งหนึ่ง

“ อยู่ไหนของเธอกัน .. ชิกก้า! “ ผมตะโกนเรียกชื่อเธอเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้แล้ว

“ ฟ็อก...ซี่ “ ผมคงไม่ได้หูแว่วหรอก เหมือนผมได้ยินเสียงใครเรียกชื่อผมดังมาจากข้างในสนามเด็กเล่นซึ่งผมก็หวังว่านั้นคงจะเป็นชิกก้า ผมก็เลยรีบเข้าไปในสนามเด็กเล่นแห่งนั้นเริ่มไล่หาไปทีละเครื่องเล่นจนกระทั่ง..ในที่สุดผมก็เจอเธอแล้ว ผมเจอชิกก้าแล้วละ!

“ ชิกก้า! .. อ้าว หลับอยู่หรอกเหรอ ? “ ผมมองร่างเล็กที่หลับอยู่ใต้สไลเดอร์ขนาดใหญ่ ลมหายใจเบาๆที่ออกมาเป็นจังหวะช้าๆ ร่างเล็กผิวขาวอมชมพูกับผมสีเหลืองที่ดูกระเซิงสุดๆ และนัยน์ตาสีม่วงที่บัดนี้กำลังหลับพริ้มพร้อมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มจางๆ ดูไปดูมาแบบนี้ก็น่ารักดีแหะ..

            เฮ้ย! ไม่ใช่ น่ารักอะไรเล่านี่เพื่อนนะเฮ้ย อย่าไปคิดอะไรแบบนั้นสิฟ็อกซี่! แต่ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นก็เถอะ .. ก็น่ารักจริงๆนั่นละ ผมพยายามปลุกร่างเล็กที่กำลังนอนอยู่ให้ตื่นแต่ดูเหมือนว่าเธอจะหลับลึกเหลือเกิน ผู้หญิงอะไรกัน ... ผมก็เลยจำใจต้องอุ้มร่างเล็กขี่หลังพากลับร้านแทน

            ตอนนี้ก็เวลา 6 โมงกว่าแล้วพระอาทิตย์กำลังค่อยๆตกดินอย่างช้าๆ ผ่านเหล่าผู้คนและร้านต่างๆไปจนไปหยุดที่ร้านแห่งหนึ่งที่มีช็อกโกแล็ตวางขายอยู่ จะว่าไปวันนี้ก็วันที่ 14 มีนาคมนี่นะ .. วันไวท์เดย์เหรอ? วันนี้เป็นวันที่ผู้ชายต้องให้ช็อกโกแล็ตผู้หญิงสินะ .. ชิกก้าชอบช็อกโกแล็ตกับพิซซ่าสินะ แต่ถ้าให้เลือกคงจะเป็นพิซซ่ามากกว่า .. แต่จะซื้อไปซักหน่อยมันก็คงจะดีไม่ใช่น้อย

“ เอ่อ .. คะ .. คือว่า “ น้ำเสียงสั่นๆของผมที่กำลังพยายามเรียกเจ้าของร้านให้หันมาแต่ก็ดีที่เจ้าของร้านนั่นหันมาแต่ว่าเจ้าของร้านนี่หน้าคุ้นแหะ ... คุ้นมากเลยแหะใครกัน?

“ ยินดีต้อนรับครับผม มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ เอ๊ะ? .. อ้าว ฟ็อกซี่ ? “ อีกฝ่ายที่เรียกชื่อผม ผมมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าช้าๆ ผมสีน้ำตาลสนิทกับตาสีเปลือกไม้นั่น ..

“ หรือว่านายจะเป็น .. ไมค์ เอาจริงดิ? “ ผมมองอีกฝ่ายด้วยความตะลึงกับการเจออดีตเพื่อนที่เป็นมนุษย์คนแรกเลยก็ว่าได้ ไมค์เคยมาเป็นยามที่ร้านอยู่ครั้งหนึ่งนะแต่ก็ลาออกไปเพราะไปช่วยธุรกิจที่ร้านแต่ไม่นึกเลยว่าเจ้าตัวจะมีอาชีพแบบนี้นะ!

“ ใช่ ฉันเองไมค์ไง .. ฮะๆ ไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วละ ตั้งแต่ที่ฉันลาออกก็ประมาณปีกว่าแล้วมั้งเนี่ย นายก็ดูโตขึ้นเลยนะฟ็อกซี่ “ ไมค์ฉีกยิ้มให้ผม มันก็นานจริงๆนั่นละที่ไม่ได้เจอกับหมอนี่ ใครว่าผมโตขึ้นกันก็ยังตัวเท่าเดิมเหมือนปีที่แล้วทางเขาต่างหากที่โตขึ้นนะ ทั้งผมทั้งส่วนสูงเทียบกับเดมื่อก่อนไม่ติดเลยด้วยซ้ำ ใบหน้าคมคายดูมีสง่ามากกว่าแต่ก่อนอีก .. แต่เดี๋ยวนี่ใช่เวลามาชมชาวบ้านเรอะ!

“ อะ .. อืมเหรอ นายก็ดูสบายดีนะเนี่ย .. อะ นายเปิดร้านขายช็อกโกแล็ตหรอกเหรอ “

“ เปล่า ๆ.. หน้าอย่างฉันทำแบบนี้ได้ด้วยเรอะ รอให้แพะบินได้ก่อนเถอะ.. นี่มันร้านญาติฉันนะช่วงนี้ที่ทำงานใหม่เขาหยุดนะ ว่าแต่นายนะ ... “ ไมค์ยิ้มก่อนจะมองผมสลับกับชิกก้าแล้วหัวเราะออกมา

“ เอาจริงเหรอเนี่ย! ไม่น่าเชื่อแหะว่าอย่างพวกนายจะ ... “

“ จะอะไรเล่าอย่างพึ่งคิดอะไรแปลกๆเซ่!! แค่ชิกก้าหนีมาแล้วหลับไปฉันเลยจะพาเธอกลับเท่านั้นเอง นายคิดอะไรของนายกันฟะ ไมค์ “ ไม่ใช่แค่ภายนอกไมค์ที่เปลี่ยน แต่นิสัยนี่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเลย

“ หืมมม .. คำถามแรกทำไมนายต้องน่าแดงด้วยละ ? “

“ อะไรใครน่าแดงไม่มี๊!! อากาศมันร้อนนะ “

“ 2 ทุ่มเนี่ยนะร้อน ? คำถามที่สอง มาที่นี่ทำไม “

“ ก็แค่มาซื้อช็อก--- เฮ้ย! มาพาชิกก้ากลับต่างหาก “ จากนั้นเจ้าตัวก็ยิงคำถามใส่ผมไม่หยุด จนกระทั่งหมดสิ่งค้างคาในสมองเขา

“ ฮะๆ .. นายนี่นะ โกหกไม่เนียนจริงๆ มีอะไรก็ว่ามาเถอะ ฉันจะไม่ขำแน่ “ ไมค์ยิ้มก่อนจะชูนิ้วโป้งด้วยท่าทีมั่นใจซึ่งมันก็โคตรบั่นทอนความมั่นใจผม แต่ถ้าให้บอกละก็ ...

“ ไม่ ฉันไม่บอกนายหรอก นายมีอะไรมาประกันละ! “

“ ความเป็นเพื่อนไง ฉันพูดแล้วไม่คืนคำนะ.. ไม่เชื่อรึไงกัน ? “ ไมค์มองผมก่อนจะส่งสายตาออดอ้อนพร้อมกับบีบหน้าแห่งความตอแหล(?) ของเขาออกมา คิดว่าผมจะเชื่อเรอะ!!

“ ชิ .. อย่ามาบีบน้ำตาใส่กันนะเฟ้ย เจ้างั่ง “

“ งั้น.. เลี้ยงเบียร์ลังหนึ่งจะยอมไหม ? “ มันเล่นจุดอ่อนผมอย่างนี้ .. ของฟรีอย่างนี้..

“ โอเค ฉันจะยอมบอกก็ได้ “ อยากจะเอาหัวทุ่มพื้นให้รู้แล้วรู้รอด เบียร์มันคือเครื่องดื่มที่ดีที่สุดของผมเลยนะ ถึงมันจะเมาก็ยังจะดื่มมันต่อไป ( เด็กดีไม่ควรทำตามนะ ) ถ้าให้กินอะไรก่อนตายนะขอเป็นเบียร์นี่ละดีที่สุด ไม่มีอะไรดีเดท่าเบียร์อีกแล้วว

หลังจากนั้น 20 นาที ...

“ สรุปนายชอบชิกก้าแต่ไม่กล้าบอก เพราะคิดว่าเธอจะคิดว่านายเป็นแค่เพื่อนเหรอ ? “

“ ก็คงงั้น .. ฉันไม่กล้าบอกจริงๆ อาจจะเป็นแค่รักข้างเดียวก็ได้ใครจะไปรุ้ละ ชิกก้าอาจจะไม่ชอบฉัน อาจจะเห็นฉันเป็นเพียงแค่เพื่อนสมัยเด็กละมั้ง .. “ ผมหยิบเบียร์ขวดที่สองขึ้นมาแล้วดื่มมันเข้าไป

“ บางที .. ฉันว่านะคนเรานะถ้ามีคนที่ชอบแล้วไม่ยอมพูดแล้วปล่อยโอกาสนั้นทิ้งไปมันน่าเสียดาย ทางที่ดีนายควรบอกเธอไปว่าคิดอะไรกับเธอ .. ใช้โอกาสวันนี้ให้เป็นประโยชน์สิวันนี้วันไวท์เดย์เลยนะ ฮ่าๆ “ ไมค์พูดก่อนจะส่งยิ้มในแบบของเขาให้ ดีจริงๆที่มีเพื่อนแบบเขาเนี่ย..

“ ขอบคุณนะ ไมค์ .. “ ผมยิ้มกลับ

Chica part

          ใครว่าฉันจะไม่ได้ยินสองคนนี้พูดกัน .. ฉันได้ยินสองคนนี้พูดกันมาได้ซักพักอยู่แล้วละ ก็แน่นะสิระหว่างที่ฟ็อกซี่แบกฉันมาก็ผ่านเมืองเสียงผู้คนเจี้ยวจ้าวน่ารำคาญจะตาย ใครไม่ตื่นก็บ้าแล้ว -___-

            แต่ว่าเรื่องที่ฟ็อกซี่ชอบฉัน ... นั่นก็นะ อยู่ๆกะทันหันแบบนี้คนอย่างฉันก็รับไม่ทันนะ.. แต่ถ้าถามว่าฉันชอบเขารึเปล่า ก็.. คงจะชอบเขาเหมือนกันนั่นละ จริงๆนะ ถ้าให้พูดถึงรูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้เลวร้ายสำหรับฉันถึงเรื่องความสูงฉันจะไม่ให้อภัยเขาก็เถอะ! ( นึกสภาพสิ 145 เซนต่อ 185 เนี่ยนะมันจะต่างกันเกินไปแล้ว ) ก็ .. รู้จักกับฟ็อกซี่มานานพอสมควรเลยละ ตั้งแต่นานแสนนานมาแล้ว ถึงจะเคยเห็นคนคล้ายๆเขาในความทรงจำอยู่ก็เถอะ .. แต่ตอนนี่ฉันก็เป็นแค่หุ่นยนต์ละนะ

“ ชิกก้า .. ตื่นได้แล้ว “ ฉันได้ยินเสียงฟ็อกซี่เรียก

“ อะ ... อืมม “ ด้วยความสะลึมสะลือมั้ง ฉันเลยเห็นภาพของฟ็อกซี่ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่ถ้ามองไปรอบๆแล้วนี่มันห้องฉันนี่ ?

“ หลับสบายดีไหม ? ขอโทษนะที่ปลุกขึ้นมาแบบนี้ .. คงไม่ชอบสินะ “ ฟ็อกซี่พูดก่อนเขาจะเบือนหน้าไปทางอื่น ฉันมองเห็นหูกับหางของเขาตกลงไปแสดงว่าตอนนี้กำลังสลดสินะ?

“ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่มีอะไรเหรอ ? .. “ ฉันถาม

“ คะ .. คือว่า .. อืมม ฉะ .. ฉัน เอามาให้นะ ! “ ฟ็อกซี่ยื่นกล่องช็อกโกแล็ตมาให้ ลักษณะกล่องเป็นกล่องสีเหลืองอ่อนๆผูดด้วยโบว์สีม่วงประดับด้วยดอกไม้สีขาวสวย .. ฉันก็รับมาแล้วก็ยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะมองเห็นกระดาษที่เหน็บอยู่ใต้โบว์ซึ่งเนื้อความข้างในมันก็

            ‘ คะ .. คือว่านะชิกก้าฉันก็ไม่เข้าใจหรอกว่าไอ้อาการที่หัวใจมันเต้นตุบๆเมื่อเห็นเธอเนี่ย หรือจะเป็นอาการที่รู้สึกร้อนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูกเนี่ย เขาเรียกว่าความรักรึเปล่า? ฉันก็ลองไปถามไมค์เขาก็บอกให้ฉันพูดในสิ่งที่คิดว่ามันใช่และทำตามหัวใจตัวเองซะ .. ซึ่งฉันก็ .. คงจะชอบเธอแน่ๆ .. ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ .. อยากเป็นคนที่อยู่ข้างเธอและดูแลเธอแทนจะได้รึเปล่า ? ‘

            ตาบ้า ..

            ถึงจะทึ่มจริง .. แต่ก็คิดบ้างสิ

            ว่าสารภาพรักกะทันหันแบบนี้.. มันจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกยังไงนะ!

“ อะ .. อะไรกันละนั่น จดหมายนั่นนะ “ ฉันเมินหน้าหนีออกไปทางอื่นด้วยใบหน้าแดงสุดๆ

Foxy part

            อย่าหน้าแดงซิชิกก้า เธอกำลังทำฉันเขินนะเฟ้ย!! นี่ถ้ามีถังอยู่แถวนี้คงมุดเข้าไปแล้วละ! ตอนเขียนจดหมายนั้นยอมรับเลยว่าอายสุดๆเลยละ อะไรนะ .. ไอคำที่ดูไม่ใช่ผมพวกนั้นนะ อะไรกัน!?

“ ก็ .. จะ .. จดหมายไง ทำไมละ “ ผมพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

“ ก็ใช่ .. จดหมายนะ ตะ .. แต่ เนื้อคะ .. ความข้างในนั้น ฟ็อกซี่คนบ้า! “ ชิกก้าหน้าแดงขึ้นก่อนจะเงื้อหมัดของเธอทุบมาที่อกผมเรื่อยๆ .. ถึงนั่นมันจะไม่ทำให้ผมเจ็บก็เถอะ

“ ถึงนายจะทึ่มขนาดไหน .. หะ .. หัดคิดบ้างสิว่าฉันจะรู้สะ.. สึกยังไงกัน “

“ ฮะๆ ถึงจะทึ่มแต่ก็รักเธอแค่คนเดียวนะ ฮ่าๆ ♥ “ ผมหัวเราะเบาๆแต่พอนึกได้ว่าตัวเองพูดสิ่งหน้าอายออกไปก็รู้สึกร้อนที่ใบหน้าแปลกๆ .. ใช่ ร้อนมาก

“ แล้วทำไมนายต้องหน้าแดงตอนพูดด้วยละ ตาบ้าเอ้ย!! “ หมัดของชิกก้าคราวนี้พุ่งมาที่หน้าผมอย่างจังซึ่งมันก็เล่นเอาผมเซเลยทีเดียว .. หมัดผู้หญิงนี่หนักจริงๆ

“ แต่ก่อนอื่นชิกก้า .. ช่วยรออยู่ตรงนี้ก่อนได้ไหม ? “ ผมพูดก่อนจะมองไปที่ประตู

“ ทำไมละ นายจะไปไหนกัน! “ ชิกก้าถาม

“ .. มีคนตามพวกเรามาเลยกะจะไปสะสางซักหน่อยนะ .. “ ผมยิ้มก่อนจะโบกมือลาเธอแล้วตรงไปยังหน้าประตูด้วยความเร็วแล้วดึงประตูเปิดก่อนจะมีร่างของคนคุ้นเคยร่วงลงมาทีละคน

“ เอาละ .. มีอะไรจะแก้ตัวไหม บอนนี่ เฟรดดี้ คุณหมีทอง และแมนเกิ้ล .. อ้อ แลวก็ทอยเฟรดดี้ กับ ทอยบอนนี่ที่หลบอยู่ตรงตู้นั่นด้วยนะ “ ผมยิ้ม ( เฉือดเฉือน ) ใส่พวกเขา

“ อะไร .. แก้ตัวอะไรไม่มีเลย! “ บอนนี่พูดแก้ตัว

“ ฉันก็แค่ผ่านมาเฉยๆเห็นบอนนี่อยู่แถวนี้ก็เลยมาคุยด้วยเอง “ เฟรดดี้ก็ไม่แพ้กัน

“ เฮาเห็นสองคนนี้คุยกัน เลยกะจะแอบดูนะ ไม่มี๊อะไรจริงๆ “ แมนเกิ้ลพูดเสียงสูง

            แน่นอนว่าคนที่เหลือก็แก้ตัวกันอย่างเอาเป็นเอาตาย บางส่วนก็พยายามเลี่ยงประเด็นผมด้วยซ้ำไปแต่คิดว่า หน้าอย่างฟ็อกซี่คนนี้จะหลงเชื่อเรอะ!

“ มีใครที่ไหนจะเชื่อกันละฟะ ไปตายซะไป!!! “ ว่าแล้วผมก็เงื้อตะขอของตนไล่เชือดทุกคนที่ฟังทันใด ซึ่งเจ้าพวกนั้นกห็หนีกันระเจิงเลยทีเดียว

            ไวท์เดย์ปีนี้ก็จบไป .. ผมก็ได้เป็น .. ของชิกก้าหลังจากนั้นไม่กี่วัน ส่วนเพวกนั้นก็โดนหุ่นเชิดเทศน์ยาวถึง 2 วันติด .. ช่างเป็นไวท์เดย์ที่ช่างวุ่นวายจริงๆนะว่าไหม คุณผู้อ่าน : )

@SQWEEZ