เมื่อ ฟ้าหลังฝน ไม่เป็นเช่นเคย

ลำดับตอนที่ #3 : พบกันอีกครั้ง3 ภาค ธรรมชาติบทใหม่

สวัดดีครับท่านผู้อ่าน

ตอนนี้จะเป็นตอนสุดท้ายของ "พบกันอีกครั้ง" ตอนหน้าจะชื่อว่า "ความทรงจำของฟ้า"  ยังไงก็อยากให้คนอ่านจินตนาการภาพไปด้วยให้ชัดเจนน่ะครับจะพยายามเต็มที่ ถ้ารายละเอียดฉากผิดพลากก็ขอโทษด้วยนะครับยัง มือใหม่อยู่ เอาหละ พบกันอีกครั้งตอนที่3ครับ

          ทุกครั้งที่ฝนตก ใครจะเคยคิดมั้ยว่า หยดน้ำที่โปรยจากฟากฟ้านั้น แทรกซึมความเจ็บปวดเข้าสู่ผิวกายในแต่ละหยาดฝน ด้วยความทรงจำที่มีต่อวันนั้นและหาเหตุผลไม่ได้ เหมือนกับ ความเป็นจริงที่เคยมีอยู่ได้ถูกชะล้างโดยฝยที่ร่วงหล่นจาก ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่และ ไหลผ่านกายแทรกลงสู่ผืนผิวดินโดยไม่มีวันกลับมา

"พี่บิว พี่บิวตื่นซี่ ไอ้พี่บ้า รู้สึกตัวซักทีสิ ฮือๆ พี่วอ รถพยาบาลมาหรือยัง"

นี่คือเสียงที่บิวได้ยินหลังจากสิ่งรอบข้างของเค้าได้ เห็นเป็นภาพอีกครั้งจากความมืดที่ปกคลุม คนที่อยู่รอบข้างบิว อีฟและวอ และ ความรู้สึกแรกคือ ความหนาวสะท้านหัวใจท่ามกลางสายฝนอีกครา และมโนถาพที่ผ่านมาจากความมืด เรื่องราวต่างๆ ของ ฟ้า

ณ โรงพยาบาลพระราม9

มันเป็นเวลาเกือบ11โมง เป็นเวลาที่พยาบาลจะมาตรวจสภาพของ ชายคนหนึ่ง โดยความทรงจำเก่าๆ ทำร้ายเค้า ท่ามกลางสายฝนอัน เทกระหน่ำเหมือนจะเยาะเย้ยเค้าคนนั้นว่า ไม่สามารถทำอะไรกับธรรมชาติได้ โดยเฉพาะ เวลาที่เหมือน เกสรดอกไม้ที่ปลิวไหวออกจากดอกไม้อันสวยงามล่องลอยออกไปพบโลกใบใหม่ด้วยความสดใสแต่หารู้ไม่ว่า จะไม่มีทางย้อนกลับมารังอันอบอุ่นของมันได้เลย 

"คุณ..."

เปลือกตาของบิวได้ ค่อยๆ เปิดออกมาอีกครั้ง พร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นที่หน้าผากของเค้า นั่นคือพยาบาลนางหนึ่งได้ ใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นซับลงใบหน้าของบิว

"ฟื้นแล้วหรือค่ะ คุณ ช่วงนี้อากาศแปรปรวน มีคนไม่สบายกันเยอะเลย ยิ่งลงไปตากฝนอีก ระวังสุขภาพมั่งนะคะ เด่วดิชั้น เอาน้ำอุ่นให้นะคะ ร่างกายจะได้สดชื่น"  

หลังจากพยาบาลพูดเสร็จนั้นก็ เก็บผ้าชุบน้ำอ่นให้คนไข้และก็เดินออกไปจากห้อง และไปแจ้งให้ พยาบาลที่อยู่ข้างนอกทราบว่าคนไข้ฟื้นแล้ว เพื่อคุณหมอจะได้เข้ามาเช็คอาการ

บิวพยายามหันหน้าไปทางขวาและ มองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อที่จะรับแสงสว่างเข้าสู่ดวงตาของเค้า และคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมาเมื่อคืน ว่ามันเกิดอะไรขึ้นและ ความรู้สึกที่อบอุ่นอยู่ในใจนะตอนนี้คืออะไร แต่ที่สำคัญ แม้จะไม่รูว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ เหตุการณ์เหล่านั้นทำให้ บิวคิดว่าฟ้า ยังคงอยู่ อาจจะอยู่ข้างๆ กายเค้า ณ ตอนนี้

"กึ่ก"

เสียงพยาบาลและพนักงานโรงพยบาลเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับ อาหารและ ยาแก้ไข้ พร้อมน้ำ ใบเตยอุ่นๆ ซึ่งดีสำหรับ ผู้ป่วยที่ สลบไป และต้องการพลังงานจากธรรมชาติ โดยไม่หวานมากนัก

"เด่วกินข้าวเส็ดแล้วรับประทานยานะคะแต่ตอนนี้ดิชั้นขออนุญาต วัดไข้และความดันคุณซักครู่นะคะ"

และพยายาลทำเหมือนที่เคยทำให้ คนไข้ทุกคน แต่กระนั้น บิว มองใช้สายตามองออกนอกหน้าต่างและ ก็พูดชื่อบุคคลอันเป็นที่รักยิ่ง "ฟ้า"

" ฟ้า? ฝนจะตกหรือคะคุณ อะอึ้ม ชั้นชื่อ กวาง นะคะ คุณวรทศ คุณชื่ออะไรคะ ชื่อเล่นน่ะค่ะ "   

พยาบาลถามด้วยความสงสัยและแอบสนใจในตัวบิว

"ผม บิว ครับกวาง เออ ไม่ทราบว่า ผมเป็นอะไรไปครับเมื่อคืน"

ตอนนี้บิวได้สติกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนเต็มที่แล้ว และพร้อมอยากจะไขข้อสงสัยว่าตนเองเป็นอะไรไป

"คงเป็นเพราะ ฤทธิ์ ฝนน่ะคะ บิวเป็นไข้ แต่ก็ไม่ต้องกังวลนะคะ ตอนนี้อาการคุณดูดีขึ้นมากละค่ะ"

"ออ ขอบคุณนะครับกวาง"

หลังจากที่ได้ยินพยาบาลพูดบิวก็รู้สึกดีใจครึ่งเสียใจครึ่ง เพราะ ในใจลึกๆ นั้นอยากให้เสียงที่ได้ยิน เป็นเสียงของฟ้าจริงๆ แม้ว่า มันจะคืออะไรก็ตามแต่ก็ทำให้เค้านั้นสบายใจ แต่ก็สบายใจที่ ชีวิตกลับมาเป็นปกติอีกครั้งแต่ สิ่งที่ปรากฏอยู่หน้าปั้มน้ำมันนั้น มันคืออะไรสำหรับบิว ซึ่งยังไม่มีคำตอบ ณ ตอนนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่บิวทำตอนนี้คือ เอื้อมตัวไปหยิบโทรศัพท์มือถือของบิวที่อยู่ข้างซ้ายของของตัวเค้า พร้อมกดเบอร์โทรศัพท์

"ขณะนี้ หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถให้บริการได้....."

แต่เสียงที่ออกมาคือโอเปอร์เตอร์ ตอบรับเพราะ เครื่องนั้นปิดอยู่ ซึ่งมันทำให้บิวรู้สึกไม่สบายใจ เป็นอย่างมาก

"โทรหาทางบ้านหรือคะ บิว กวางลืมบอกไปว่าน้องสาวคุณ ลงไปรับประทานอาหารเที่ยงข้างน่ะคะ ซักพักคงขึ้นมา เด่วกวางไปบอกน้องคุณให้นะคะ"

พยาบาลสาวได้พูดพร้อมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เพราะอยากจะเอาใจบิว

"ไม่เป็นไรครับ ขอคุณมากครับกวาง ว่าแต่..เออ ผมจะ ออกจากโรงพยาบาลได้เมือ่ไร่ครับ"

บิวถามด้วยความร้อนอกร้อนใจ 

"ตอนนี้อุณหภูมิร่างกายคุณเป็นปกติแล้ว แต่เด่ววันนี้คุณหมอสั่งมาว่าถ้าพอบิวฟื้นซักพัก ให้จัดการตรวจเลือดบิวก่อนน่ะค่ะ เพื่อจะเช็คสุขภาพ แต่กวางว่าคุณแข็งแรงดีแล้วนะคะ "

"...ถ้างั้นผมตรวจเลือดเสร็จแล้วขอ ออกเลยได้มั้ยครับ"

บิวพูดพร้อมไม่สบตากับกวางแต่กลับมองไปที่มือถือของตัวเองอีกครั้ง

 "แต่จะดีหรือคะบิว เด่วไม่สบายอีกนะคะ พักฟื้นซักพักที่นี่ก่อนก็ได้นะ"

กวางถามด้วยความสงสัยและ ผิดหวังว่าจะได้ดูแลบิวต่อไปอีกหนึ่งวัน อย่างไรก็ตาม ถ้าคนไข้ไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วงก็ไม่อาจจะบังคับได้ ตามจรรยาบรรณ

"งั้นตอนนี้ผมพร้อมตรวจเลือดแล้วนะครับ กวางรบกวนฝ่ายแล็ปด้วย ผมต้องรีบจริงๆ ครับ นะ ช่วยผมหน่อย ผมต้องไป ระยองน่ะครับ"

บิวพูดไปโดยไม่สบตาอีกครั้งเพราะนั่นคือคำโกหก

"เอางั้นหรือคะ อืมแล้วแต่นะคะ ยังไงก็ ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนนะคะ มันจะไม่ดีต่อบิวนะ เดินทางไกลๆ"

พยาบาลพูดพร้อมขมวดคิ้วด้วยความผิดหวังเล็กน้อยเพราะไม่อาจจะรั้ง บิวต่อไปได้ และก็เดินออกไปจากห้อง 

"แต่ยังไง ต้องพบหมอก่อนนะคะ ประมาณ บ่าย2โมง นะบิวแล้วค่อยกลับ"

กวางพูดอยู่ที่ประตูห้องและ ยิ้มทิ้งท้ายเป็นนัยว่า เด่วเจอกันตอนบ่าย2อีกทีพร้อมคุณหมอ

บิวค่อยๆ ก้าวลงจากเตียงพยาบาลพร้อมลากเสาน้ำเกลือตามมาด้วย เพื่อที่จะเดินไปห้องน้ำ มันเป็นการลำบากอย่างยิ่งสำหรับคนไข้อย่างนึงซึ่งเวลาไปไหนมาไหนต้องมี สายน้ำเกลือติดตัว แต่ถึงกะไร บิวมาที่อ่างล้างหน้าและจ้องมองหน้าของบิวเอง และ เปิดน้ำ ทิ้งไว้ซักครู่ และ อยู่นิ่งๆ ประมาณ 10วินาที เหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ชั่วครู่ และก็ ได้ เอามือ ผ่านน้ำแล้วมาลูบที่ใบหน้าของเค้า และได้พูดว่า

"ฟ้าต้องการจะบอกอะไรกับบิว"

"ตึ้ง! เอ๋ พี่บิว พี่บิวคะ"

เสียงเปิดประตูเข้ามาและ เสียงแห่งความสงสัยว่าพี่ชายตนอยู่ไหนของอีฟ

"พี่อยู่นี่ อีฟ ห้องน้ำ"

พลันพูดเส็ด บิวก็ออกจากห้องน้ำและ เอามือขวาข้างของตนโอบกอดน้องสาวของตนเองไว้เพื่อให้ความมั่นใจว่าตัวเอง สบายดีและ เพื่อความสบายใจแก่น้องสาว

"ซิกๆ พี่บิว พี่เป็นอะไรคะ เมื่อคืน รู้มั้ย อีฟ ตกใจมากเลย อยู่เอาร่มออกไปแล้วก็ ไปยืนอยู่คนเดียว"

อีฟ พูดพร้อมโอบกอดพี่ชายของตนเอง โดยปกตินั้นพี่ชายคนนี้จะเป็นคนที่ปกป้องและเอาใจน้องสาวมาตลอด แม้บางทีน้องสาวตัวเองจะเอาแต่ใจมากแต่ก็ไม่เคยบ่น เพราะ พ่อแม่ของทั้งคู่ ทำงานอยู่ที่ เพนซิวาเนียตั้งแต่ทั้งคู่ยังอยู่ประถม และได้ท้งพี่น้องคู่นี้ไว้กับอา แต่อย่างไรก็ตาม บิวได้ดูแลน้องตั้งแต่อายุยังน้อยเพราะว่าอาของทั้งคู่ก็ไม่มีเวลาดูแลมากนัก แต่พอ บิว อยู่มหาลัย ทางบ้านได้ซื้อคอนโดไว้ที่รัชดาให้

  "เด็กโง่พี่ไม่เป็นไรแล้วหละ ไม่ต้องกังวลหน่านะ"

และบิวก็ขึ้นไปนอนบนเตียงพร้อมกดเบอร์เพื่อนรักวอ

  "ฮัลโหล วอ เออกุบิวนะ ฟื้นละ"

  "อ่าวเฮ้ยไอ้บิว มึงเป็นไรวะ เมื่อคืน พวกไอ้จ้อป แทน เบียร์ เป็นห่วงมึงนะ ไอ้ห่า ไปยืนตาย ฝนอยู่คนเดียวละก็ล้มลงไป เป็นไรวะ เมื่อคืน"

  "สงสัยเพราะฤทธิ์ไข้น่ะ ขอบใจที่เป้นห่วงเว้ย เออ ผีมันแพ้เท่าไร่วะ" บิวเปลี่ยนเรื่องเพื่อที่จะไม่ให้เพื่อนรักคิดมากเกี่ยวกับบิว

  "หายป่วยก็ พูดเรื่องบอลเลยนะมึง สงสัยมึงไม่สบายเพราะผีมันแพ้หงส์พรุนน่ะสิ โดนไป4-1 หวะเมื่อคืน แต่หายชัวร์แล้วนะมึงไอ้บิว"

  "เออ ดีขึ้นมากแล้วโว้ย แต่ก็ดีนะ กุไม่ต้องขับไประยอง ไปกลับวันนี้หยุดแม่งเรย เออเด่ว 4โมงกุไปรับมึงนะ วอ"

  "โห เพื่อนกุ แม่งพลังจริง พยาบาลให้ เติมกระทิงแดงแทนน้ำเกลือหรือวะ 55 หมอเค้าให้ออกแล้วหรอ ไม่เป็นไรมั้ง จ้อปมันก็บอกว่าไม่เป็นไร เอาให้มึงหายก่อนเด่งไปเที่ยวอังกฤษเจอมันที่นู้นก็ได้"   

 "ไม่เป็นไร เด่ว วันนี้มึงเลิกงานก่อนเวลาปกตินิ มึงนั่งรถไฟฟ้ามาลงฟอร์จูนนะ เด่วกุไปรับมึงวอ"

 "เอาจริงนะมึง พักก่อนก็ได้นะ"

 "เออแล้วตกลงมึงลงไปทำอะไรวะ เมื่อวาน กุละคิดจนปวดตับเลย งง มึงจริงๆไอ้บิว"

 "ตาฝาดนิดหน่อยน่ะ อย่าคิดมากๆ"

 "เออ กุไม่ได้คิดมาก มึงนั่นแหละตอนรอลิฟท์ มึงก็คิดถึงฟ้า อย่าบอกนะ ว่าฟ้ามาหลอกมึงน่ะ ฮ่าๆ เอากุล้อเล่น เด่วเจอกันสี่โมง ฟอร์จูนโว้ย บิว โชคโว้ย"

 "... อืมโชคดีโว้ย วอ เด่วเจอกัน"

บิววางโทรศัพท์มือถือพร้อมหันไปมองอีฟ เพราะรู้ว่าน้องสาวตนห่วงตัวเองมาก และยังไม่บอกเรื่องที่จะรีบออก โรงพยาบาล

 "พี่ บิว จะไปไหน"

อีฟ ค่อยๆ พูดแต่เน้นชัดคำแต่ละคำ

 "พี่ง่า ทำไมแบบนี้ ทำไมทำให้อีฟเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย"

อีฟ ค้อนใส่พี่ชาย  

 "เอาหน่าอีฟ เด่วพี่ตรวจเลือด พบหมอ เส็ดก็บ่าย3 ที่เหลือฝากด้วยนะ พี่เข้าใจว่าเป็นห่วงแต่พี่ ไม่เป็นไรแล้ว"

บิวพูดพร้อมลูกหัวน้องสาวของตนเอง

 "แน่ใจนะ พี่"

 "อืม จ้าอีฟ"

  "อึม งั้นก็ ด้ะ เด่วอีฟ เคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายให้ พี่จะได้ไปทันนัดเพื่อนนะ แต่ถ้าพี่เป็นไรมาก อีกรอบ อีฟ โกรธพี่จริงๆ ด้วยทำให้อีฟ ต้องเป็นห่วง ฮึ่ม "

อีฟ พูดพร้อมแก้มที่ตุ้บป่องเพราะ งอนพี่ชายที่พึ่งหายจากอาการสลบ

15.58 น.  

ณ หน้าห้างฟอร์จูน

บิวได้มารอ วอ ที่ห้างฟอร์จูน ตรงร้านแมกโดนอล บิวได้สั่งเฟร้นฟรายมากินรอ เพื่อนวอและได้มองออกไปข้างนอก อากาศ ณ ตอนนั้นเริ่มมีแววว่าจะมีฝนตกมาอีกระลอก ต่อจากเมื่อคืน ทำให้ บิวต้องหยุด กินไปชั่วครู่แลหยุดนิ่งดู บรรยากาศข้างนอก

"ว่าไงวะ หายป่วยก็ล่อ แมกเลยหรอวะ สงสัยว่าอาหารที่โรงพยาบาลไม่อร่อยนะมึงบิว" 

วอเข้ามาตบไหล่บิวและทักทายด้วยความดีใจที่เจอเพื่อนรักอีกครั้งและหายดีแล้ว

"เออนี่บิว พวกแม่งจะไปฟูจิที่ เมเจอร์รังสิตกันน่ะ เด่วยังไงไอ้จ้อปมันต้องไปเช็คอินตอน3ทุ่ม อยากแดกมากดิวะ"

"กินรอมึงแหละ' ไอ้วอ55 เอามะวะ ซักหน่อย"

"เอาดิวะของฟรี เออ เมื่อทำเอากุตกใจเลย ห่า นึกว่ากุจะต้องดูแลน้องสาวมึงแทนซะแล้ว "

วอพูดไปพร้อมหัวเราะไป แต่อย่างไรก็ตามเววตาของ วอ ก็แสดงอาการความเป็นห่วงเพื่อนรัก

"กุไว้ใจมึงดูแลได้ชัวร์ ฮ่าๆ อืม วันนี้วันศุกร์นิ พรุ่งนี้มึงว่างมั้ยวะวอ"

"โห หายป่วยแล้วซ่าจะไปเที่ยวเลยหรอวะ เอาดิกุว่างเสมอสำหรับมึง"

"ขอบใจมากแต่กุไม่ได้ไปเที่ยว"

"งั้นมึงจะไปไหนหละ บิว"

"ไปพระราม2"

 "พระราม2ไปทำห่าไรนู้นวะ บิว"

 "กุจะไปบ้านฟ้าหน่อย" พอบิวพูดจบก็ลุกไปทันที โดยปล่อยให้เพื่อนวอ นั่งงงๆ

 "เฮ้ยไป เด่วรถติดไอ้วอ"  

 "เด่วนะบิว ฟ้าตายไปแล้วและก็ ตอนมีชีวิตอยู่ไม่ได้พักที่พระราม2นี่บิว??"

------- จบตอน พบกันอีกครั้ง3 ภาค ธรรมชาติบทใหม่ -------