รักนายหมดใจ///-///เจ้าชายของช้านนน

ลำดับตอนที่ #1 : เกิดเรื่องหละซิ 80%

1

เกิดเรื่อง/-/--*-/-/เพราะขี้อาย

           “ คุณครูค่ะเกิดอุบัติเหตุที่หน้าโรงเรียนค่ะ”

เด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งพูดขึ้นพลางเดินลิ่วนำหน้าอาจารย์ใหญ่ไปที่หน้าโรงเรียน 

 “แล้วนี่  จะไปดูกันป่ะ”  ฉันหันกลับไปถามเพื่อนๆที่เมื่อตะกี้มันก็ยังยืนอยู่ข้างหลังฉัน   อยู่เลยแต่   ว่าตอนนี้มันหายตัวไปแล้ว   พวกมันปล่อยให้ฉันยืนเหมือนอีกาหลงฝูงเลย  จำไว้เลยนะไอ้พวกเพื่อนบ้า  ปล่อยให้ฉันยืนพูดอยู่คนเดียว

“เฮ้ย........”   ใครหน้าไหนที่มันกล้าเอามือสกปรกๆของมันมาปิดตาฉัน

“ว่างัยจ๊ะที่รัก”  

เฮ้ย  ไอ้บ้ากามที่ไหน(ว่ะ) บังอาจมาเรียกฉันว่า  “ที่รัก” แกรู้มั๊ว่าฉันเป็นใครไผ่หวานนะโว๊ย  รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว .............แกตาย.................ย้าก/-------------------------/

“ปั๊ก”   หน๋อย!มาเรียกฉันว่าที่รักหรอ  ฉันไปเป็นที่รักของแกตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮะ

ไอ้เบื๊อก เสียงหมัดอันหนักหน่วงของชั้นตรงลิ่วเข้าไปยังปากอันมีสีชมพูระเรื่อดูเป็นธรรมชาติ  หลังจากที่ฉันแกะมือ(อันนุ่มมั่กมาก) ของไอ้บ้านั่นออกจากตาฉัน   ฉันทำไปโดยไม่ได้ดูฟ้า  มองดินอะไรเลย  

 แต่ก็สมควรแล้วแหละ  ใครบอกให้มาเล่นพิเลนกับฉันแบบนี้เองหละ   

“โอ๊ย  (ความรู้สึกช้าจริง)   บ้ารึป่าวเธอ  มาต่อยฉันทำมัย จะบ้าป่ะ ฮะ”

“เอ้า.......ก็นายมาเรียกฉันว่าที่รักก่อนทำไมหละ  ช่วยไม่ได้ก็อยากไม่ดูตาม้าตาเรือเองหนิ” 

“ก็ฉัน.......คิดว่าใช่ที่........”

 “พอ----หยุดเลย  หยุดเลย  ถ้านายจะมารอที่รักอะไรของนายอะไรนั่น  นายก็น่าจะดูให้แน่ใจก่อนน่ะ ก่อนที่จะทำแบบนี้  โตจน หมาเลียตูดไม่ถึงอยู่แร่ว  ยังทำตัวซื่อบื่ออีก  โรงเรียนรับเข้ามาเป็นนักเรียนได้งัยกันเนี่ย” 

“นี่   เธอก็เหมือนกันแหละ  เป็นผู้หญิงภาษาอะไร  ทำตัวได้น่าสมเพศมากเลยนะรู้ตัวบ้างมั๊ย  ทำตัวมีอิทธิพล  คิดว่าเท่ห์นึกรึงัย  โธ่เอ้ย.....”

 “นี่ นาย........นาย++++โอ๊ย”  ฉันจะด่านายนั่นว่าอะไรดีอ่ะ........

“เถียงไม่ออกหละซิ  ฮ่าๆๆๆๆ”   หัวเราะฉันงั้นหรอ  ไอ้เซ่อ  เซ่อแล้วยังทำซ่าอีก

“ไผ่  ขึ้นเรียนได้แล้ว”   เสียงยัยเพื่อนทั้ง3 ตัวแสบตะโกนมาเรียกฉัน  แหม่  แม่พวกนี้เล่นหายไปงี้เลยน่ะ เดี๋ยวเถอะให้ขึ้นห้องก่อนเดี๋ยวจะวีนให้ห้องแตกเลย 

“นี่   ถือว่านายโชคดีนะ  ถ้าเพื่อนฉันไม่เรียกนี่  นายตายแน่ๆ”

“ตายไม่กลัว    แต่กลัวไม่ตาย  ก๊ากๆๆๆๆ”

โอ๊ย!!!!!นรกส่งมันมาเกิดรึงัยเนี่ย

                                “ฝากไว้ก่อน  เถอะ   ไอ้ซื่อบื่อ”

           ถ้าเพื่อนไม่เรียกฉัน ฉันคงหมดหนทางต่อสู้กับไอ้ซื่อบื่อนั่นแน่ๆ  แล้วฉันก็หันหลังให้นายนั่นด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความเป็นผู้ชนะแบบไม่ค่อยภูมิใจเท่าไหร่  แล้วฉันก็แอบเหลือบมองนายนั่นซึ่งกำลังวิ่งไปทางอาคารเรียนฉัน  เค้าจะไปทำมัย  หรือว่า.............