ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Heaven for their love [part7]เรามาเล่นเกมส์ล่าสัตว์ กันไหม
Heaven for their love ........NO 7
ก่อนจะเริ่มภารกิจต่างๆตามตกลงกันไว้ ก่อนจะแยก ชอง ยุนโฮ นอนรอเวลารอบดึก ปาร์คยูชอน นั่งเล่นเกมส์ที่ไม่ว่าเล่นเมื่อไรก็แพ้ทุกที ส่วน แจจุง จุนซุ กับบ้านของตัวเองหลังนอนอยู่ที่เตียงของคนอื่น หนึ่งคืนไป ทำให้ต้องกับไปนอนเตียงของตัวเองชดเชยเมื่อคืน ส่วนน้องเล็กทั้งสองที่ตอนนี้ อยู่สนามยิงปืนหลังบ้าน ยุนโฮที่จัดเป็นที่ซ้อมยิงของพวกเขาตั้งแต่เด็กๆ
“แม๊คคืนนี้ตกลงจะเข้าไปเลยใช่ไหม”ร่างเล็กที่ซ้อมยิงได้ชักพักพร้อมเดินออมานั่งทั้งจากวันนี้ดูท่าจะไม่แม้นชักเท่าไรหลังจากยิงเฉียดจุดแดงไปหลายครั้ง
“อืม ตามที่ว่าไว้นั้นแหละ” ก่อนจะเดินมานั่งตรงข้ามกับคนรักที่ยืนน้ำมาให้
“มันจะไม่รู้ทันเราแล้วหรอ”ก่อนจะทำหน้าสงสัยกับความคิดของคนรัก เมื่อปกติถ้าจะแอบไปบ้านคนอื่นเนี่ย ต้องรอให้เจ้าของบ้านตายใจเรื่องความปลอดภัยก่อนไม่ใช่หรอ นี้ทั้งๆที่พึ่งมีเรื่องกันไปเมื่อคืนนีเอง
“รู้สิ คนอย่างซีวอน น่ะ ไม่ใช่คนโง่หรอ” ก่อนจะยิ้มร้ายไปยังคนตรงหน้า
“แล้วเรายังจะเข้าไปอีกหรอ ถ้าไปกัน2 คนอาจจะแย่ก็ได้น่ะ” ก่อนจะถามให้แน่ใจว่าคนรักกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“ที่ว่าคนอย่าง ซีวอนไม่ใช่โง่นะ แต่ไม่ได้หมายความว่า จะฉลาดเกินไปไม่ใช่หรอ ที่รัก”ก่อนจะลุกเข้าหอมแก้มคนรักฟอดใหญ่ที่นั่งทำหน้า งงๆ กันสิ่งที่ร่างสูงตรงหน้าพูด ก่อนคนที่พูดให้งง จะใส่ที่คอบหูเพื่อกับสู่การยิงปืนอีกทั้ง มีเพียงสายตา ของคนที่นั่งอยู่มองแผ่นหลังนั้น ก่อนจะยิ้มออก
“ไม่โง่ แต่ก็ไม่ฉลาดเกิน ชิม ชางมิน สิน่ะ”ก่อนจะเดินกับไปเร่งตรงจุดแดงไปหลายครั้ง
//ปัง// ถ้าตรงจุดแดงนั้นคือ หัวใจ ของใครสักคน อาจจะไม่ได้สั่งลาโลกนี้ ชะแล้ว ก่อนที่ทุกอย่างของคืนที่จะเริ่มขึ้น
……………………………………………………….
ด้านแจจุง กะยุนโฮหลังจากที่ออกจากบ้าน ของร่างบางช่วงสี่ทุ่มกว่าๆมีถึงเขตคุ่มครองของพวกเขาก่อนจะมีพบสภาพร้านที่อยู่ในการดูแลกของแก๊สของร่างบางเละไม่เป็นท่า
“เกิดอะไรขึ้น”เสียงหวานที่ราบเรียบเดาอารมณ์อยากถามขึ้น
“มีคนบุกเข้ามาที่ร้านไม่กี่ช่วงโมงที่ผ่านมานี้เอง เรากำลังจะรายงานให้คุณแจจุงให้ทราบอยู่พร้อมดีเลยคับ” สภาพของลูกน้องที่เดินออกมาจากร้าน หลังจากเกิดเรื่องขึ้นไม่นานมานี้ เดินออกมาคุณหนูใหญ่ของบ้านที่มาตรวจตราความเรียบร้อยของเขตตนเป็นเวลาปกติ
“พวกมันเป็นใคร”เสียงร่างสูงของใครอีกคนที่สภาพหน้าตราไม่ได้ต่างจากลูกน้องของแจจุง เดินลงมาจากรถถามขี้นอีกเสียง
“ผมเองก็ไม่ทราบ ถ้าจะบอกว่าพวกของซีวอน ก็ไม่ใช่เพราะพวกมันหน้าไม่คุ่นเลย”ก่อนจะก้มหัวลง
อย่างสำนึกผิดกับคุณหนูใหญ่ของบ้าน
“เสียหายมากน้อยแค่ไหน” ก่อนจะเดินเข้าไปดูสภาพภายในร้าย ที่โต๊ะที่เคยตั้ง ตอนนี้นอนอยู่พื้น ขวดเหล้าที่เคยวางสวยอยู่บนชั้นหลังบาร์ตอนนี้เหลือเพียงแค่เศษแก้วที่พื้นไปเสียแล้ว พนักงานเสริฟธรรมดาที่ไม่ได้รู้เรื่องความขัดแย้งอะไร นอนสลบอยู่กับพื้น ทั้งหญิงและชาย
“ฉันให้เวลาพวกนายถึงพรุ่งนี้เช้า พาพวกมันไปที่ฝังศพชะฉันจะจัดการเอง” คนสวยที่เดินออกมาจากร้านหลังจากที่เดินดูสภาพของบาร์ ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยกระสุนของปืนไม่รู้กี่นัด พนักงานที่ไม่รู้เรื่องต้องบาดเจ็บและตายบางคน ที่ไม่สามารถเอาตัวรอดกับเรื่องแบบนี้ได้ จากไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าตนต้องโดนฆ่าเพราะเหตุได้
ที่ฝังศพที่ร่างบางพูดถึงเป็นเนินเขาที่ออกไปจากตัวของมหานครแห่งนี้ไม่มากนัก เนินเขาเล็กๆที่มีต้นไม้เขียวชอุ่ม มองแล้วชวนให้คิดถึงลมเย็นๆ แต่จะมีใครรู้ไหมว่าที่แห่งทีคือที่ฝังศพของพวกไม่รักดี และหาเรื่องเข้าตัวเอง ศพนับร้อยที่หายไปจากโลกโดยไม่ได้สั่งลาใคร ไม่รู้ว่าพื้นที่แห่งนี้จะเป็นที่สุดท้ายที่ตนได้เห็นมัน คิดจะเล่นกับเสืออย่างสองตระกูลใหญ่ ก็อาจจะตายในถ้ำของเสื้อที่มองมาอาจจะดูสวยงาม แต่เสือของคือเสือ มันกลายไปเป็นแมวไปได้หรอ
“ช่วยจัดการกับศพพวกเขาด้วย แล้วดูแลครอบครัวของพวกเขาให้ดีที่สุด”เป็นยุนโฮที่จัดการสั่งลูกน้องที่ยังช่วยกันพยุงตัวขึ้นมายืน รับคำสั่งจากคนที่สนิดของตระกูลไม่ต่างอะไรกับเจ้านายอีกคน
“พวกนายก็ไปจัดการตามที่แจจุงบอกแล้วกัน เอาตัวพวกมันไปฝังศพชะเดี่ยวพรุ่งนี้จะจัดการมัน”ก่อนจะเดินตามร่างบางออกไปรู้ดูว่า ร่างบางนั้นไม่ชอบเห็นใครที่ไม่มีส่วนเกี่ยวค่องต้องมาตายด้วย และจะโกรธมากๆถ้าคนที่ตายไปยังมีครอบครัวต้องดูแล คนที่ฆ่าพวกเขาต้องตายหลายๆครั้งซ้ำแล้วซ้ำเหล่าด้วยน้ำมือของร่างบาง
“เอาน่า นายหญิง พรุ่งนี้ไปที่ฝังศพเราก็จัดการกับมันชะ”ก่อนจะนั่งลงบนตำแหน่งของคนขับ เมื่อคนสวยคนข้างๆเอาแต่เงียบ รู้ดีว่ากำลังโกรธเอามากๆเลยทีเดียว
“ชอง ยุนโฮ”ก่อนจะมองไปยังคนที่นั่งพูดอยู่คนเดี่ยว
“เราต้องจัดการอะไรแล้วละ ก่อนที่คนอื่นจะตายไปมากว่านนี้ เราคงต้องช่วยส่งพวกมันไปลงยมโลก ซักที ” เอาเรางัย นายหญิงที่ไม่รู้จะว่ามาอารมณ์ไหน ยิ้มเจ้าเหล่ไปให้ร่างสูงคนข้างๆที่ทำหน้าบอกไม่ถูก เป็นอย่างนี้ทุกที เวลาโมโหมากๆก็ต้องฆ่าให้อารมณ์ มันดีขึ้น เป็นแบบนี้มานานแล้ว ถ้าวันไหน ชอง ยุนโฮเป็นคนทำให้โกรธ ก็คงโดนฆ่าไม่ต่างกัน
“ไปหาพวกยูชอนที่ท่าเรือดีกว่าจะได้ไปดูปืนใหม่ด้วย”ก่อนจะเสนอร่างบางตรงหน้า
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้ใช่ฆ่าพวกมัน ฉลองปืนใหม่พรุ่งนี้” ก่อนจะมองออกไปนอนหน้าต่างรถที่เห็นพนักงานบางคนเดินออกมาจากร้านหลังจากสามารถลุกจากพื้นที่นอนอยู่เพื่อเมื่อกี้ได้ ทุกคนที่มองมายังร่างบางบนรถก่อนจะยิ้มแล้วโค้งตัวลงเป็นการทักทายเจ้านายคนสาว ก่อนสปอร์คนงามจะออกไปด้วยความเร็วสูง ด้วยเจ้าของมันอย่างร่างสูงตรงหน้า
………………………………………
“นี่ ตัวเล็กถือลูกบอลมาทำไหมกันอะ เรามาดูของที่สั่งน่ะ ไม่ได้ไปแข่งบอลโลก” ถามคนตัวเล็กอย่าง งง ไปรับจากบ้าน ตอนห้าทุ่ม ยังอุสาถือลูกบอลกีฬาโปรดมาด้วย
“พูดมากน่า มีหน้าทีขับไม่ใช่หรอ”ก่อนจะหันไปมองหน้าคนถามอย่างเอาเรื่อง
“ขอโทษน่ะครับ แต่ที่ถามก็เพราะอย่างรู้ว่า คุณหนูเล็ก ของตระกูล คิม เนี่ย ถือลูกบอลมาทำซากอะไรมิทราบครับ เรามาดูอาวุธสงครามที่สั่งไว้ เราไม่ได้สั่ง เวรย์น รูนีย์ น่ะคับ” ก่อนจะถามไปอย่างกวนประสาทตามฉบับ ของปาร์ค ยูชอน เขาเลยทีเดียว
“ไม่ต้องมาเรียกให้ มันยาวขนาดนั้นก็ได้มั้ง ตาหนู ฉันแค่ถือมาเผื่อไม่มีอะไรทำ กว่าเรือจะมาถึงก็ตีสองไม่ใช่หรือ งัย ปาร์ค ยูชอน”ก่อนจะตอบพร้อมกับรถที่จอดนิงเมื่อถึงจุดหมายปลายทางของพวกเขา ท่าเรื่อ ที่ไม่มีใครแล้วนอนจากแก๊สของพวกเขา ที่รอของที่สั่งไว้ล๊อตใหญ่
“หวัดดีครับคุณ ยูชอน คุณหนูจุนซู” ลูกน้องที่เดิมมาหน้า เจ้านายที่พึ่งลงจากรถคันงามเดินเข้ามาทักทาย
“วันนี้เป็นงัยบาง”เป็นยูชอนที่เดินนำลูกน้องทุกคนไป พร้อม คิม จุนซูที่บอกว่าเผื่อไม่มีอะไรทำตอนนี้เดินตามหลังยูชอนพร้อมเดาะตามยูชอนไปติดๆ
“วันนี้พวกตำตรวจเข้ามาสองสามครั้งแล้วครับ ไม่รู้ว่ามีสายหรือป่าว”รายงานคนที่เดินไปรอบๆดูความเรียบร้อย
“อืม งันพรุ่งนี้ช่วยสืบหน่อยแล้วกันว่า มีใครคราบข่าวไปบอกพวกตำรวจ”ก่อนจะหยุดเป็นเหตุให้คนที่กำลังเดินเดาะบอลตามหลังมาเป็นอันชนเข้าอย่างจัง
“หยุดแล้วทำไหมไม่บอก ตาหนู เห็นไหม ต้องนับใหม่เลย”ก่อนจะทำแก้มป่องส่งให้คนตรงหน้า
“หยุดเล่นก่อนได้ไหมตัวเล็ก ไม่ใช่เวลามาเดาะไอ้ลูกกลมๆนี้นะ”ก่อนจะดุคนตรงหน้าให้รู้เวลาชะบาง
“ก็ไม่เห็นตรงทำอะไรเลยนิ”ก่อนจะอุ้มบอลไว้ตรงหน้า
“ไม่รู้เลยหรืองัยว่าตอนนี้เรากำลังโดนล้อมอยู่”ก่อนจะพูดเสียงเบาๆข้างหูของคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า ก่อนคนฟังจะทำตาโต
“จริงหรอเนีย ทำไหมล้อมเร็ว จัง ยังไม่ได้ปืนใหม่มาใช่งานเลยน่ะเนี่ย”ก่อนจะเดินไปข้างหน้ามองไปรอบๆก่อนจะสะดุดกับอะไรบางอย่างที่มุมของตู้คอนเทนเนอร์ ยิ้มออกมาบางๆ
“ก็ไม่เยอะเท่าไรน่ะ อาจจะเป็นแค่การมีเยี่ยมเพื่อนเหมือเมือคืน”ก่อนจะเดินเข้ามาข้างร่างของคนที่ส่งยิ้มกับไป คนตัวเล็กที่กำลังอย่างเล่นเกมส์ล่าสัตว์ขึ้นมา ได้แต่ยิ้ม ถึงจะเรียนจับหมอ แต่คุณหมอทั่วไปเขาต้องช่วนให้คนไข้พื้น แต่สำหรับคุณหมอ คิม จุนซู การฆ่าคือหน้าทีหลังชะมากกว่า
“งันเรามาเล่นเกมส์ล่าสัตว์ กันไหม ว่าใครจะฆ่าได้เยอะกว่าใคร”ก่อนที่ร่างสูงจะยื้นของเสนอไปยังคนตัวเล็ก
“น่าสนน่ะ แต่ไม่เอาดีกว่า ขี้เกลียดเหนียวไกปืนให้ปวดนิ้ว ไม่อย่างไปเดินหาน้องกระต่ายสีดำพวกนั้นด้วย สู้รอให้ออกมาเองไม่ดีกว่าหรอ”ก่อนจะมองไปรอบๆๆ อีกครั้ง ตามที่คำนวณดู ไม่น่าจะเกิน20 คนเพราะมันเป็นแค่การทักทายเท่านั้นเอง
“เอางันก็ได้”ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่หน้ากระโปงรถเพื่อรอเวลาเรื่อเทียบท่า แล้วรอเวลาล่าเยื่อไปพร้อมๆกัน
To Be Continue
ก่อนจะเริ่มภารกิจต่างๆตามตกลงกันไว้ ก่อนจะแยก ชอง ยุนโฮ นอนรอเวลารอบดึก ปาร์คยูชอน นั่งเล่นเกมส์ที่ไม่ว่าเล่นเมื่อไรก็แพ้ทุกที ส่วน แจจุง จุนซุ กับบ้านของตัวเองหลังนอนอยู่ที่เตียงของคนอื่น หนึ่งคืนไป ทำให้ต้องกับไปนอนเตียงของตัวเองชดเชยเมื่อคืน ส่วนน้องเล็กทั้งสองที่ตอนนี้ อยู่สนามยิงปืนหลังบ้าน ยุนโฮที่จัดเป็นที่ซ้อมยิงของพวกเขาตั้งแต่เด็กๆ
“แม๊คคืนนี้ตกลงจะเข้าไปเลยใช่ไหม”ร่างเล็กที่ซ้อมยิงได้ชักพักพร้อมเดินออมานั่งทั้งจากวันนี้ดูท่าจะไม่แม้นชักเท่าไรหลังจากยิงเฉียดจุดแดงไปหลายครั้ง
“อืม ตามที่ว่าไว้นั้นแหละ” ก่อนจะเดินมานั่งตรงข้ามกับคนรักที่ยืนน้ำมาให้
“มันจะไม่รู้ทันเราแล้วหรอ”ก่อนจะทำหน้าสงสัยกับความคิดของคนรัก เมื่อปกติถ้าจะแอบไปบ้านคนอื่นเนี่ย ต้องรอให้เจ้าของบ้านตายใจเรื่องความปลอดภัยก่อนไม่ใช่หรอ นี้ทั้งๆที่พึ่งมีเรื่องกันไปเมื่อคืนนีเอง
“รู้สิ คนอย่างซีวอน น่ะ ไม่ใช่คนโง่หรอ” ก่อนจะยิ้มร้ายไปยังคนตรงหน้า
“แล้วเรายังจะเข้าไปอีกหรอ ถ้าไปกัน2 คนอาจจะแย่ก็ได้น่ะ” ก่อนจะถามให้แน่ใจว่าคนรักกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“ที่ว่าคนอย่าง ซีวอนไม่ใช่โง่นะ แต่ไม่ได้หมายความว่า จะฉลาดเกินไปไม่ใช่หรอ ที่รัก”ก่อนจะลุกเข้าหอมแก้มคนรักฟอดใหญ่ที่นั่งทำหน้า งงๆ กันสิ่งที่ร่างสูงตรงหน้าพูด ก่อนคนที่พูดให้งง จะใส่ที่คอบหูเพื่อกับสู่การยิงปืนอีกทั้ง มีเพียงสายตา ของคนที่นั่งอยู่มองแผ่นหลังนั้น ก่อนจะยิ้มออก
“ไม่โง่ แต่ก็ไม่ฉลาดเกิน ชิม ชางมิน สิน่ะ”ก่อนจะเดินกับไปเร่งตรงจุดแดงไปหลายครั้ง
//ปัง// ถ้าตรงจุดแดงนั้นคือ หัวใจ ของใครสักคน อาจจะไม่ได้สั่งลาโลกนี้ ชะแล้ว ก่อนที่ทุกอย่างของคืนที่จะเริ่มขึ้น
……………………………………………………….
ด้านแจจุง กะยุนโฮหลังจากที่ออกจากบ้าน ของร่างบางช่วงสี่ทุ่มกว่าๆมีถึงเขตคุ่มครองของพวกเขาก่อนจะมีพบสภาพร้านที่อยู่ในการดูแลกของแก๊สของร่างบางเละไม่เป็นท่า
“เกิดอะไรขึ้น”เสียงหวานที่ราบเรียบเดาอารมณ์อยากถามขึ้น
“มีคนบุกเข้ามาที่ร้านไม่กี่ช่วงโมงที่ผ่านมานี้เอง เรากำลังจะรายงานให้คุณแจจุงให้ทราบอยู่พร้อมดีเลยคับ” สภาพของลูกน้องที่เดินออกมาจากร้าน หลังจากเกิดเรื่องขึ้นไม่นานมานี้ เดินออกมาคุณหนูใหญ่ของบ้านที่มาตรวจตราความเรียบร้อยของเขตตนเป็นเวลาปกติ
“พวกมันเป็นใคร”เสียงร่างสูงของใครอีกคนที่สภาพหน้าตราไม่ได้ต่างจากลูกน้องของแจจุง เดินลงมาจากรถถามขี้นอีกเสียง
“ผมเองก็ไม่ทราบ ถ้าจะบอกว่าพวกของซีวอน ก็ไม่ใช่เพราะพวกมันหน้าไม่คุ่นเลย”ก่อนจะก้มหัวลง
อย่างสำนึกผิดกับคุณหนูใหญ่ของบ้าน
“เสียหายมากน้อยแค่ไหน” ก่อนจะเดินเข้าไปดูสภาพภายในร้าย ที่โต๊ะที่เคยตั้ง ตอนนี้นอนอยู่พื้น ขวดเหล้าที่เคยวางสวยอยู่บนชั้นหลังบาร์ตอนนี้เหลือเพียงแค่เศษแก้วที่พื้นไปเสียแล้ว พนักงานเสริฟธรรมดาที่ไม่ได้รู้เรื่องความขัดแย้งอะไร นอนสลบอยู่กับพื้น ทั้งหญิงและชาย
“ฉันให้เวลาพวกนายถึงพรุ่งนี้เช้า พาพวกมันไปที่ฝังศพชะฉันจะจัดการเอง” คนสวยที่เดินออกมาจากร้านหลังจากที่เดินดูสภาพของบาร์ ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยกระสุนของปืนไม่รู้กี่นัด พนักงานที่ไม่รู้เรื่องต้องบาดเจ็บและตายบางคน ที่ไม่สามารถเอาตัวรอดกับเรื่องแบบนี้ได้ จากไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าตนต้องโดนฆ่าเพราะเหตุได้
ที่ฝังศพที่ร่างบางพูดถึงเป็นเนินเขาที่ออกไปจากตัวของมหานครแห่งนี้ไม่มากนัก เนินเขาเล็กๆที่มีต้นไม้เขียวชอุ่ม มองแล้วชวนให้คิดถึงลมเย็นๆ แต่จะมีใครรู้ไหมว่าที่แห่งทีคือที่ฝังศพของพวกไม่รักดี และหาเรื่องเข้าตัวเอง ศพนับร้อยที่หายไปจากโลกโดยไม่ได้สั่งลาใคร ไม่รู้ว่าพื้นที่แห่งนี้จะเป็นที่สุดท้ายที่ตนได้เห็นมัน คิดจะเล่นกับเสืออย่างสองตระกูลใหญ่ ก็อาจจะตายในถ้ำของเสื้อที่มองมาอาจจะดูสวยงาม แต่เสือของคือเสือ มันกลายไปเป็นแมวไปได้หรอ
“ช่วยจัดการกับศพพวกเขาด้วย แล้วดูแลครอบครัวของพวกเขาให้ดีที่สุด”เป็นยุนโฮที่จัดการสั่งลูกน้องที่ยังช่วยกันพยุงตัวขึ้นมายืน รับคำสั่งจากคนที่สนิดของตระกูลไม่ต่างอะไรกับเจ้านายอีกคน
“พวกนายก็ไปจัดการตามที่แจจุงบอกแล้วกัน เอาตัวพวกมันไปฝังศพชะเดี่ยวพรุ่งนี้จะจัดการมัน”ก่อนจะเดินตามร่างบางออกไปรู้ดูว่า ร่างบางนั้นไม่ชอบเห็นใครที่ไม่มีส่วนเกี่ยวค่องต้องมาตายด้วย และจะโกรธมากๆถ้าคนที่ตายไปยังมีครอบครัวต้องดูแล คนที่ฆ่าพวกเขาต้องตายหลายๆครั้งซ้ำแล้วซ้ำเหล่าด้วยน้ำมือของร่างบาง
“เอาน่า นายหญิง พรุ่งนี้ไปที่ฝังศพเราก็จัดการกับมันชะ”ก่อนจะนั่งลงบนตำแหน่งของคนขับ เมื่อคนสวยคนข้างๆเอาแต่เงียบ รู้ดีว่ากำลังโกรธเอามากๆเลยทีเดียว
“ชอง ยุนโฮ”ก่อนจะมองไปยังคนที่นั่งพูดอยู่คนเดี่ยว
“เราต้องจัดการอะไรแล้วละ ก่อนที่คนอื่นจะตายไปมากว่านนี้ เราคงต้องช่วยส่งพวกมันไปลงยมโลก ซักที ” เอาเรางัย นายหญิงที่ไม่รู้จะว่ามาอารมณ์ไหน ยิ้มเจ้าเหล่ไปให้ร่างสูงคนข้างๆที่ทำหน้าบอกไม่ถูก เป็นอย่างนี้ทุกที เวลาโมโหมากๆก็ต้องฆ่าให้อารมณ์ มันดีขึ้น เป็นแบบนี้มานานแล้ว ถ้าวันไหน ชอง ยุนโฮเป็นคนทำให้โกรธ ก็คงโดนฆ่าไม่ต่างกัน
“ไปหาพวกยูชอนที่ท่าเรือดีกว่าจะได้ไปดูปืนใหม่ด้วย”ก่อนจะเสนอร่างบางตรงหน้า
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้ใช่ฆ่าพวกมัน ฉลองปืนใหม่พรุ่งนี้” ก่อนจะมองออกไปนอนหน้าต่างรถที่เห็นพนักงานบางคนเดินออกมาจากร้านหลังจากสามารถลุกจากพื้นที่นอนอยู่เพื่อเมื่อกี้ได้ ทุกคนที่มองมายังร่างบางบนรถก่อนจะยิ้มแล้วโค้งตัวลงเป็นการทักทายเจ้านายคนสาว ก่อนสปอร์คนงามจะออกไปด้วยความเร็วสูง ด้วยเจ้าของมันอย่างร่างสูงตรงหน้า
………………………………………
“นี่ ตัวเล็กถือลูกบอลมาทำไหมกันอะ เรามาดูของที่สั่งน่ะ ไม่ได้ไปแข่งบอลโลก” ถามคนตัวเล็กอย่าง งง ไปรับจากบ้าน ตอนห้าทุ่ม ยังอุสาถือลูกบอลกีฬาโปรดมาด้วย
“พูดมากน่า มีหน้าทีขับไม่ใช่หรอ”ก่อนจะหันไปมองหน้าคนถามอย่างเอาเรื่อง
“ขอโทษน่ะครับ แต่ที่ถามก็เพราะอย่างรู้ว่า คุณหนูเล็ก ของตระกูล คิม เนี่ย ถือลูกบอลมาทำซากอะไรมิทราบครับ เรามาดูอาวุธสงครามที่สั่งไว้ เราไม่ได้สั่ง เวรย์น รูนีย์ น่ะคับ” ก่อนจะถามไปอย่างกวนประสาทตามฉบับ ของปาร์ค ยูชอน เขาเลยทีเดียว
“ไม่ต้องมาเรียกให้ มันยาวขนาดนั้นก็ได้มั้ง ตาหนู ฉันแค่ถือมาเผื่อไม่มีอะไรทำ กว่าเรือจะมาถึงก็ตีสองไม่ใช่หรือ งัย ปาร์ค ยูชอน”ก่อนจะตอบพร้อมกับรถที่จอดนิงเมื่อถึงจุดหมายปลายทางของพวกเขา ท่าเรื่อ ที่ไม่มีใครแล้วนอนจากแก๊สของพวกเขา ที่รอของที่สั่งไว้ล๊อตใหญ่
“หวัดดีครับคุณ ยูชอน คุณหนูจุนซู” ลูกน้องที่เดิมมาหน้า เจ้านายที่พึ่งลงจากรถคันงามเดินเข้ามาทักทาย
“วันนี้เป็นงัยบาง”เป็นยูชอนที่เดินนำลูกน้องทุกคนไป พร้อม คิม จุนซูที่บอกว่าเผื่อไม่มีอะไรทำตอนนี้เดินตามหลังยูชอนพร้อมเดาะตามยูชอนไปติดๆ
“วันนี้พวกตำตรวจเข้ามาสองสามครั้งแล้วครับ ไม่รู้ว่ามีสายหรือป่าว”รายงานคนที่เดินไปรอบๆดูความเรียบร้อย
“อืม งันพรุ่งนี้ช่วยสืบหน่อยแล้วกันว่า มีใครคราบข่าวไปบอกพวกตำรวจ”ก่อนจะหยุดเป็นเหตุให้คนที่กำลังเดินเดาะบอลตามหลังมาเป็นอันชนเข้าอย่างจัง
“หยุดแล้วทำไหมไม่บอก ตาหนู เห็นไหม ต้องนับใหม่เลย”ก่อนจะทำแก้มป่องส่งให้คนตรงหน้า
“หยุดเล่นก่อนได้ไหมตัวเล็ก ไม่ใช่เวลามาเดาะไอ้ลูกกลมๆนี้นะ”ก่อนจะดุคนตรงหน้าให้รู้เวลาชะบาง
“ก็ไม่เห็นตรงทำอะไรเลยนิ”ก่อนจะอุ้มบอลไว้ตรงหน้า
“ไม่รู้เลยหรืองัยว่าตอนนี้เรากำลังโดนล้อมอยู่”ก่อนจะพูดเสียงเบาๆข้างหูของคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า ก่อนคนฟังจะทำตาโต
“จริงหรอเนีย ทำไหมล้อมเร็ว จัง ยังไม่ได้ปืนใหม่มาใช่งานเลยน่ะเนี่ย”ก่อนจะเดินไปข้างหน้ามองไปรอบๆก่อนจะสะดุดกับอะไรบางอย่างที่มุมของตู้คอนเทนเนอร์ ยิ้มออกมาบางๆ
“ก็ไม่เยอะเท่าไรน่ะ อาจจะเป็นแค่การมีเยี่ยมเพื่อนเหมือเมือคืน”ก่อนจะเดินเข้ามาข้างร่างของคนที่ส่งยิ้มกับไป คนตัวเล็กที่กำลังอย่างเล่นเกมส์ล่าสัตว์ขึ้นมา ได้แต่ยิ้ม ถึงจะเรียนจับหมอ แต่คุณหมอทั่วไปเขาต้องช่วนให้คนไข้พื้น แต่สำหรับคุณหมอ คิม จุนซู การฆ่าคือหน้าทีหลังชะมากกว่า
“งันเรามาเล่นเกมส์ล่าสัตว์ กันไหม ว่าใครจะฆ่าได้เยอะกว่าใคร”ก่อนที่ร่างสูงจะยื้นของเสนอไปยังคนตัวเล็ก
“น่าสนน่ะ แต่ไม่เอาดีกว่า ขี้เกลียดเหนียวไกปืนให้ปวดนิ้ว ไม่อย่างไปเดินหาน้องกระต่ายสีดำพวกนั้นด้วย สู้รอให้ออกมาเองไม่ดีกว่าหรอ”ก่อนจะมองไปรอบๆๆ อีกครั้ง ตามที่คำนวณดู ไม่น่าจะเกิน20 คนเพราะมันเป็นแค่การทักทายเท่านั้นเอง
“เอางันก็ได้”ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่หน้ากระโปงรถเพื่อรอเวลาเรื่อเทียบท่า แล้วรอเวลาล่าเยื่อไปพร้อมๆกัน
To Be Continue
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น