[FIC]Heaven for their love......YJ MX MR

ลำดับตอนที่ #13 : Heaven for their love [part13]นายห้ามลืมเข้าใจไหมชองยุนโฮ

Heaven for their love ........13

 

หลังจากที่ยูชอนออกไปพร้อมคุณหนูเล็กของบ้าน บ้านตะกูลคิมก็ดูจะเงียบไปอย่างถนัด เพราะแจจุงก็เอาแต่นั่งเงียบ ส่วนน้องทั้งสองที่เหลืออยู่ก็ได้แต่นั่งเงียบ มองอากาศขอพี่ 

 

"ถ้าพี่ห่วงทำไหมไม่ไปหา"ก่อนที่จะเป็นชางมินทำร้ายความเงียบในห้องรับแขกไม่อยากจะเชื่อว่าพี่แจจุงจะไม่รู้จริงๆว่าพี่ยุนโฮ 

 

"ฉันว่า คงไม่เป็นอะไรมากหรอ"พูดออกไปส่งๆทั้งที่ในใจกำลังร้อนยิ่งกว่าไฟ

 

"พี่แจจุงฮะ รู้หรือป่าว ว่าที่เอาแต่เงียบและเขี่ยเค้กไปมา"ยูฮวานเอ่ยยิ้มๆก่อนจะชี้ไปยัง เค้กตรงหน้าพี่ชาย

 

"พี่ไม่ค่อยหิวเท่าไรน่ะ"

"แล้วพี่รู้หรือป่าว ว่าตอนนี้หน้าผากพี่มันเขียนคำว่าเป็นห่วงพี่ยุนโฮ ตัวใหญ่มาก"พอพูดจบมือบางนั้นก็รีบเงยหน้ามอชางมินสายตาดุๆ

 

"ชิม ชางมิน ฉันเพื่อนเล่นนายหรอ"ซ้อมที่อยู่ในมือโยนไปทันทีสัญญาการปลองกันตัว
ชิม ชางมิน ต้องเอาใช่มาคนในครอบครัว เยอะกว่าออกไปข้างนอกเจอฝั่งตรงข้ามชะอีก

 

"พี่จะฆ่าผมหรือไง ใจร้ายว่ะ เรากลับดีกว่าริคกี้" ก่อนจะชวนคนรักกลับ คฤหาสตระกูลชองเพราะไอ้พี่ชายหน้าหมีก็คงไม่กลับอีกตามเดิมและเขาต้องไปรายงานนายใหญ่ว่าผู้ชาย เขาหายไปไหน

 

"อย่างนายมันต้องฆ่าให้ตาย ฝากจัดการมันด้วยน่ะริคกี้"หันไปบอกคนตัวเล็กที่ยื่นขำอยู่ข้างๆ

 

"ฮะฮะ เดียวผมจัดการเอง แต่พี่แจจุงฮะ พี่ยุนโฮน่ะ อาจจะที่บ้านกับมิคกี้ก็ได้" เพราะถ้าไม่อยู่กับพี่ชายเขา แต่ยังไงชะเขาก็ว่าพี่ชายรู้แน่ๆว่าพี่ยุนโฮ หายไปไหน 

 

"พี่ถึงเรื่องที่บอกว่าหน้าผากที่เขียนคำว่า"เป็นห่วงพี่ยุนโฮ" ไว้จะโกหก แต่พี่รู้หรือป่าว ว่าตาพี่มันฟ้องว่ากำลังเป็นห่วงพี่ยุนโฮแทบบ้า" ก่อนจะเป็นริคกี้ พยักหน้าสนันสนุน ก่อนจะเดินออกจากไปหลังใหญ่ไป ทิ่งในร่างบางให้ยื่นนิ่งกับคำพูดนั้น

 

 ______
_______________
___________________

 

สุดท้ายปาร์ค ยูชอน ก็จำต้องพาจุนซู มาที่บ้านของเขา  ปิดให้ตายก็โดน คิม จุนซู จับได้อยู่ดี เหมือนที่จุนซูบอกนั้นแหละ เขาเชื่อว่าทุกคนรู้ แต่แค่ยังไม่อยากจะถามมาก เพราะอาจจะรู้ว่าถ้ายุนโฮ ทำแบบนี้ก็เหมือนยังอยากจะใช่ความคิด และทุกคนก็เข้าใจ คิม จุนซูเข้าใจ แต่ทำไม่ได้ เพราะคนที่หายไปทำให้เลือดคุณหมอในตัว มันวิ่งแรง

 

“พี่ยุนโฮ”เสียงจุนซูตะโกนขึ้น เมื่อเดินเข้ามาให้บ้านของอยู่ยูชอน

 

“..................”

 

“พี่ยุนโฮครับ จุนซูมาคนเดียว ไม่มี คิม แจจุงหรอน่า”ลากเสียงยาวเมื่อไม่ได้คำตอบจากเจ้าของชื่อ

 

“......................”แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบกับมาอยู่ดี

 

“มันคงหลับอยู่ละมั้งตัวเล็ก”ก่อนยูชอนจะเดินไปยังห้องที่ยุนโฮ เคยมาพัก

 

“ไอ้ยุนโฮ”ก่อนจะเดินไปเปิดประตูเบาๆ

 

“โห เลือดไหลไม่หยุดเลย”เสื้อยืดที่ขาวที่สวมอยู่ในตัวร่างสูงที่นอนหลับสนิทอยู่ตอนนี้ กับการเป็นสีแดงของเลือดเต็มไปหมด แม้แต่ผ้าปูที่นอน แม้แต่ผ้าห่มเองก็เปลี่ยนสี

 

“เอาไงอะตัวเล็ก ” ร่างสูงเสีย ร่างเล็กที่ยืนมองอย่าไม่กระดิกตัวเลย

 

“เออ ปลุกพี่ยุนโฮสิ มิคกี้ รีบปลุกเลยน่ะ”ก่อนจะรีบขึ้นไปนั่งเปิดแผลของพี่ชายที่นอนไม่ได้สติอยู่ขึ้นดี

 

 “ไอ้ยุนโฮ ยุนโฮเว้ย” พร้อมกับมือหนาตบไปยังหน้าขาวซีดของเพื่อนเบาๆเพื่อเป็นการเรียกสติเพื่อนอีกทาง

 

“ตัวเล็กเอาไง มันไม่ยอมลืมตา ไปโรงพยาบาลเถอะ”เสียงร้อนใจเอ่ยขึ้นอีกครั้งของความคิดจากคนที่เริ่มทำแผลร่างสูงใหม่อีกครั้ง

 

“ก็ดีเหมือนกันน่ะ จะได้เข้าเลือดด้วย เสียเลือดเยอะพอสมควรเลยน่ะเนี่ย”จะช่วยพยุงร่างสูงขึ้นมา อีกครั้งก่อนที่ทั้งสองจะช่วยพาร่างของยุนโฮ ไปส่งที่โรงพยาบาลที่ไม่ไกลนัก ชองยุนโฮถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที ที่มาถึง เพราะแค่เห็นหน้าคนที่หมดสติอยู่ คุณหมอทั้งโรงพยาบาลก็รู้ว่างานนี้ใหญ่ ต้องทำให้คน คนปลอดภัยให้เร็วที่สุด เพราะมันหมายถึงการอยู่ลอดของตัวหมอ พยาบาล และโรงพยาบาล

 

1 ชั่วโมงกับการนั่งรอคนป่วย สุดท้าย ร่างสูงที่สุดสติไปก็ถูกพาตัวมายังห้องพักพิเศษ VIP ของโรงพยาบาล

 

"นี่ยูชอน จุนซู ยุนโฮเป็นยังบ้าง"หลังจากผ่านไปพักใหญ่ คนที่ชองยุนโฮ พยายามอย่างที่สุดที่จะไม่พบหน้าในช่วงนี้ ก็มาถึง หน้าหวานที่ไม่ตาจากน้ำนม กำลังตกใจ ดวงตาหวานที่เหมือนจะคลอไปด้วยน้ำตา

 

"มันกำลังให้เลือดอยู่ ไม่มีอะไรหน้าเป็นห่วงหรอกนายหญิง" คำตอบจากคนที่นั่งอยู่โซฟาตัวยาว เอ่ยก่อนจะค่อยๆ เดินไปข้างเตียงผู้ป่วย 

"ทำไหมเป็นแบบนี้ล่ะ ยูชอน"เป็นเพียงแค่คำตอบเท่านั้นเป็นคำตอบที่ดี แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ร่างบางตรงหน้า อยากรับฟัง

 

"เรากลับกันดีกว่า มิคกี้ ง่วงแล้ว"และเป็นเจ้าน้องตัวเล็กที่นั่งมองที่ชายตัวเองอยู่เงียบๆ พูดขึ้นก่อนจะเดินไปดึงมือ ยูชอนให้เดินออกจากห้องไป

 

"ฝากมันด้วยน่ะนายหญิง ทั้งร่างกายแล้วหัวใจของ มัน" ก่อนประตูห้องจะถูกปิด พร้อมกับ น้ำตาของคนร่างบางในห้องที่กำลังยืนมอง ร่างสูงนอนนิ่งให้เข็มทิ่มร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นเลือดและสายน้ำเกลือ 

 

 

"ฝีมือเราใช่ไหมตัวเล็ก" สองคนที่เดินออกจากห้องด้วยกัน เป็นยูชอนที่เอ่ยทำร้ายความเงียบขึ้นมาก่อน ร่างของ คนข้างๆที่เอาแต่เดินก้มหน้าเงียบๆพิจณาพิ้นทางเดิน

 

"ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้ ก็ไม่จบสักทีสิ"เสียงนั้นตอบเบาๆ ถึงจะไม่รู้อะไร แต่ความรู้สึกมันบอกว่ามันต้องมีอะไรบ้างอย่าง กับพี่ชายของเขาทั้งสองคน

 

"ตัวเล็ก" มือหนา ค่อย ลูบผมคนที่เดินอยู่ข้างๆเบาๆ ทุกอย่างมันเป็นไปตามที่คุยกันเอาไว้ ไม่อยากผิดคำพูดกับเพื่อน แต่ก็เป็นห่วงความรู้สึกของคนตรงหน้านี้ไม่น้อยไม่กว่าเลย

 

"ยูชอน ฉันเป็นน้องพี่แจจุงน่ะ ทำไหมฉันไม่รู้อะไรเลยล่ะ ฮือ..ฮืม" แต่แล้ว อยู่ร่างเล็กตรงหน้าก็ สะอื้นออกมาก เหมือนเด็กๆปล่อยโฮออกมา อย่างไม่อ่านใคร

 

"ตัวเล็กไม่ร้องน่ะ หยุดร้องเถอะ"ก่อนจะจบร่างเล็กให้หยุดเดิน ค่อยเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าน่ารักนั้น อย่างเบามือ

 

"ถึงไม่รู้ แต่แววตา พี่แจจุงเจ็บปวด "

 

"เมื่อถึงเวลา แล้วจะบอกตัวเล็กเองสัญญา   หยุดร้องเถอะ น้ำตาของตัวเล็กเจ็บปวดมากรู้ไหม" จ้อมองเข้าไปในดวงตาเล็กของคนตรงหน้า อย่างที่เคยทำเหมือนทุกครั้ง ความสัมพันธ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ รู้แค่ว่า น้ำตาคิม จุนซู สามารถฆ่าปาร์ค ยูชอน ได้ไม่ยาก มันเจ็บปวดและอธิบายออกมาไม่ได้

 

"ไอ้บ้า กลับได้แล้ว ฉันง่วง" ก่อนสะบัดตัวเดินออกไปก่อน ทั้งที่ ตาคลอไปด้วยน้ำตา แต่มุมปากหวานกำลังยิ้ม ใบหน้ากลมๆน่ายิกกำลังขึ้น สีแดง ปาร์ค ยูชอน เล่นตลกกับร่างกาย จุนซูได้ตลอดเลยจริงๆสิน่ะ

___

_____

_______

เช้าวันใหม่กำลัง เข้ามาเยือน ห้องผู้ป่วย แสงแดดอ่อนยามเช้า ลอดม้ามสีขาวสะอาดตาของโรงพยาบาล เข้ามาสักทาย คนสองคน คนตัวสูงที่นอนบนเตียงของผู้ป่วย และอีกคนที่ฟุบหลับอยู่ข้างเตียง หลับไปตั่งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ หลับไปพร้อมอะไรมากมายในหัวที่สุดท้ายแล้วไม่มี คำตอบ ใดๆเลยแม้แต่น้อย

 

และก่อนจะเป็นคนป่วนตื่นขึ้นมารับวันใหม่ก่อนคนตัวบาง ที่หลับไปทั้งๆที่ยังค่อยจับมือแกร่งนั้นไว้แน่น 

 

"ตื่นแล้วหรอ ชอง ยุนโฮ ทำไหมปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้" พอตื่นขึ้นมา ร่างบางก็เริ่มบ่น ปากกับใจ ไม่ตรงกันมันป็นแบบนี้ สิน่ะ ทั้งที่สีใหวานนั้น มองเศร้า แต่ปากกับร้าย

 

".................."

 

"ทำไหมต้องปล่อยให้เจ็บขนาดนี้ ทำไหมไม่รู้จัดดูแลตัวเองบ้างห๊า" คำถามที่ไร้คำตอบจากคนตรงหน้า ยิ่งทำให้คนเป็นห่วงยิ่งหัวเสียไปอีก

 

"นางหญิง หยุดบ่นแล้ว ขอน้ำกินก่อนได้ไหม" ถ้ายังไม่พูดก็คงไม่ทำให้ร่างตรงหยุดบ่นได้ เมื่อได้รับคำขอมีหรอคนที่ร้องฟังอยู่จะไม่รีบทำให้ 

 

"นายเป็นยังบ้าง ทำไหมถึงได้ปล่อยตัวเองเป็นขนาดนี้" ร่างบางที่เริ่ม จะเย็นลงบ้างนั่งลงเก้าข้างเตียงก่อนจะรอเพียงคำตอบขอคนป่วน เท่านั้น

 

"ฮ่าฮ่า แค่นี้เองนายหญิง ยังไม่ตายหรอ"ตอบคนต้องหน้าไปทีเล่นทีจริง 

 

"ทำให้คนอื่นเป็น ห่วงยังจะมาขำอีก" สายตาค้อนที่ส่งให้คนที่นั่งขำอยู่บนเตียง หยุดแทบจะทันที

 

"ทุกคน รวมไปถึงนายหรือป่าวโบแจ" น้ำเสียงเรียบที่ส่งออกมา ทำให้คนตรงหน้าต้องรีบก้มหน้าหลบสายตานั้น หลังจากเจอคำถาม

 

"โบแจ แค่บอกว่าเป็นห่วงฉัน มันยากสำหรับนายมากนักหรอ"แต่เป็นอีกครั้งที่ คิม แจจุงได้แต่เงียบ

"................."

 

"โบแจ ฉันจะหยุด  จะหยุดทุกอย่าง จะลืมมันไป ถ้าทั้งหมด นายต้องการ ฉันจะทำ เหนื่อยแล้วโบแจ"

...................

 

"ฉันเป็นห่วงนายยุนโฮ ฉันเป็นห่วงนายมาก ฮือ....ฮือ" แต่แล้วร่างที่เอาแต่เงียบกับโผล่เข้าก่อนคนที่นั่ง บนเตียงแทบจะต้องกลับไปนอน อีกครั้ง อ้อมกอดเล็กที่ จะหยดน้ำตา ของคนร่างบางที่เหมือนกำลัง ให้ชอง ยุนโฮ บ้า

 

"ขอโทษ...ฮือ .....ฮือ ยุนโฮ" ไม่ว่ามันจะเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่การที่ ยุนโฮ ยอมลืมทุกอย่างนั้น เจ็บปวดกว่าเป็นร้อยเท่า ต่อจากนี้ไป ไม่อีกแล้ว จะไม่เจ็บด้วย จะไม่พยายามในสิ่งที่หัวใจ ไม่ต้องการอีกแล้ว 

 

"โบแจ" ร่างสูงที่ยัง ตกใจกับการกระทำของแจจุง เอ่ยออกมาเบาๆ หลังจากที่ร่างบางไม่ยอม คลายกอดสักที

 

"อย่าลืมน่ะยุนโฮ ...อย่าพึ่งเหนื่อย ขอโทษยุนโฮ ขอโทษ"ทั้งที่ยัง
ร้องไห้อยู่แต่กลับยังพูด น้ำเรียบหวานที่ปนไปด้วยน้ำตา ดูเจ็บปวด น้ำตาที่หยดลงบนเสื้อผู้ป่วยเป็นพยายานได้ดีทีเดียว

 

"โบแจ หยุดร้องเถอะน่ะ ไม่ต้องขอโทษแล้ว เราไม่ได้โกรธกันสักหน่อย" ร่างสูงค่อยๆดันร่างบางให้กลับมองหน้าอีกครั้งในหน้าหวานสีน้ำนม เต็มไปด้วย น้ำตาที่ยังคงไหลออกมาจากตาคู่หวาน ปากแดงที่กำลังกัดเพื่อไม่ให้มีเสียสะอื้น

 

"ฉันเคยโกรธโบแจหรอ ที่ฉันทำก็เพื่อโบแจน่ะ ไม่ต้องขอโทษ ฉันเป็นคนเต็มใจที่จะทำมันเอง" ร่างสูงค่อยเกลี่ยน้ำตาหวานนั้นออกไปจากใบหน้า

 

"....................."

 

"ฉันเจ็บปวด แต่ฉันไม่อยากให้โบแจเจ็บปวดรู้ไหม" เอ่ยออกมาพร้อมร้อยยิ้ม ที่ส่งให้กลับคนตรงหน้า ว่าเขาไม่เป็นอะไร เรื่องแค่นี้สบายมาก

 

"หยุดร้องไห้ ฉันไม่เป็นอะไร โบแจไม่ต้องสงสาร ฉันจะพยายามลืมเรื่องทั้งหมดให้เร็วที่สุด"

 

"ฉันจะหยุด อย่าที่โบแจต้องการ" ทั้งที่พยายาม พูดออกไปพร้อมใบที่กำลังยิ้มอยู่ แต่ ชอง ยุนโฮ จะรู้บ้างไหม ว่าแวว ตาที่มองอยู่นั้น กำลัง คลอไปด้วยน้ำตา จะรับรู้ถึงความเจ็บปวดของตัวเอง บ้างหรือป่าว

 

"ชอง ยุนโฮ หยุดพูดเองเออเอง จะได้ไหม" คนที่เอาแต่ยืนร้องไห้ฟังร่างสูงพูดอยู่ ตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

 

"ถ้าบอกว่าทำเพื่อ ฉันก็ห้ามลืมเรื่องที่ ฝรั่งเศส ห้ามเหนื่อย เข้าใจไหม เข้าใจบ้างไหม ไอ้บ้า หยุดทำให้ตัวเองเจ็บปวดสักที "เสียงหวาน ที่ตะโกน อย่างไม่เกรงใจใคร ทั้งทีมันคือโรงพยาบาล ทั้งโมโห ทั้งโกรธ คนตรงหน้าที่เอาแต่พูดเองเออ อยู่ได้นานสองนาน

 

"ห้ามลืม ชอง ยุนโฮ ห้ามเจ็บปวดเพราะเรื่องของเราอีก เข้าใจไหมชองยุนโฮ นี้คือคำสั่ง" ก่อนที่ร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแกร่งขอคนบนเตียงอย่าง่ายด้าย อ้อมแขนแกร่งที่ไม่ว่าเมื่อไรก็อบอุ่นและปล่อยภัยเสมอ สำหรับ โบแจ

 

"รับคำสั่งครับนายหญิง"ร่างสูงตะโกนตอบออกมาเสียงดัง ก่อนจะซบใบหน้าคมไปยังไล่บางของคนตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มก็คนตัวสูง และร่างบางที่กำลังสะอื้น อีกครั้ง เหมือนวันนี้ยกภูเขาทั้งลูกออกจากอก แต่เหมือน้ำตาที่กั่นไว้มันแตกชะแล้ว

 

"เคยบอกแล้วใช่ไหม ไม่ว่าเมื่อไรลมหายใจของฉันก็เพื่อโบแจ"เสียงกระซิบเพียงบ้างเบาที่รับรู้เรียงแค่คนสองคน ที่อยู่ในอ้อมกอดของกันและ ไม่ว่าต่อไปนี้จะเจออะไร ก็ไม่กลัวแล้ว

To be C....

#สวัสดีค่ะ ทุกคนอยากจะบอกทุกคนว่าขอโทษ มากๆๆๆ ถึงมากที่สุดเลยน่ะที่ไม่ได้ลงฟิคเรื่องนี้เลย วันนี้เขามาลงให้แล้วน่ะ มันสั้นไปหน่อย ต้องขอโทษเรื่องนี้อีกเรื่อง

 

#เราเคยบอกในทุกครั้งอย่าคาดหวังกับเนื้อเรื่อง อย่าหาเหตุผล ว่าทำต้องแบบนี้ แบบนั้น บางทีมันก็ไม่มีหรอค่ะ มันอยู่กลับอารมณ์ ว่าตอนนี้คิดอะไรอยู่

 

#เรื่องอีกไม่นาน คิดว่าจะจบแล้วน่ะค่ะ ไม่นานแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไร อิอิ แต่ไกล้แล้ว จะพยายามให้เร็วที่สุด ตอนนี้คิดออกแหละ แต่ยังไม่ได้พิมพ์เท่านั้นเอง รอกันหน่อยน่ะ ลืมได้แต่ว่างๆก็เข้ามาอ่านกันได้เนอะ

 

#ส่วนอีกเรื่องสำคัญ่เช่นกัน พรุ่งนี้วันเกิดเราอีกปีแล้ว 28/11 ไม่มีใครอยากรู้แต่เราเนี่ยอยากบอกแต่พรุ่งอาจจะได้กลับเข้าเย็นๆเลยต้องเอาฟิคมาลงให้ไวนี้ก่อน 

 

#ขอบคุณหลายๆคนที่แวะกันเข้ามาค่ะ ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ รักทุกคนมากเลยค่ะ

 

#ช่วงนี้อากาศมันแปลก ร้อนๆ หนาวๆ รักษาสุขภาพกันด้วยน่ะค่ะ รักทุกคนเลยค่ะ แล้วเจอกันตอนหน้าเนอะ

 

#ใครว่างแวะไปทักทายเราได้ในทวิตน่ะค่ะ @Piriyaporn_