[FIC]Heaven for their love......YJ MX MR

ลำดับตอนที่ #11 : Heaven for their love [part11]ยอมแพ้แล้ว นายหญิง

Heaven for their love ........11



ในรถคันเดิม เจ้าของรถก็คนเดิม คนที่นั่งข้างๆก็คงเป็นคนเดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือความเงียบที่กำลังเต็มไปหมด รถราคาแพงคันโปรด ของ ชอง ยุนโฮ กำลังมุ่งหน้าไปยังที่ๆเรียกกันว่า หลุมฝังศพ สุสานของพวกไม่เจียมตัว

เนินเขาเล็กๆที่ดูอุดมสมบูรณ์ ต้นไม้น้อยใหญ่ให้ร่มเงา สีเชียวที่บอกให้รู้ว่าที่ตรงนี้คงมีปุ๋ยชั้นดีใต้พื้นดิน


“คุณแจจุงครับ พวกมันไม่ยอมพูดว่าใครส่งมา”เมื่อร่างบางที่ลงจากรถเดิมที่ถึงจุดที่ลูกน้องกำลังยืนอยู่


“ใครส่งพวกแกมา”เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆ ไม่มีอะไรมากในคำถามแต่น้ำเสียงกับดูแข็งก้าว


“ต่อให้ตาย มึงก็ไม่รู้ว่าใครส่งก็กูมา ....ถุย”หลังจากที่เจ้าตัวปัญหา ถ่มน้ำลายใส่ร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้า


//พลั่ก// แต่กลับเป็นยุนโฮที่ยืนเงียบอยู่หลังแจจุง เดินขึ้นมาก่อนจะเตะเข้าที่ปลายคางไอ้ที่กำลังนั่งขุกเข่าอยู่ตรงหน้า


“ถ้ามึงยังไม่อย่าตายด้วยตีนกูตอนนี้ มึงก็เลียน้ำลายนั้นชะ”ร่างสูงที่ไม่รู้ว่าความโมโหนั้นมาจากไหนเอ่ยขึ้น ก่อนจะใช่เท้าเยียบหัวให้ก้มหัวลงไปเลียน้ำลายของตัวเองจากรองเท้าแจจุง และเหมือนร่างบางจะรู้หน้าที่ ถอดร้องเท้าราคาแพงนั้นออกก่อนจะยอมเดินเท้าเปล่า เพราะขยักแขยงไอ้เลวตรงหน้า

“มึงจะบอกกูได้หรือยัง”น้ำเสียที่ดูแข็งของยุนโฮ ทำเอาทั้งพวกที่กำลังโดนคาดโทษหรือแม้กระทั้งลูกน้องของเขาเองและตระกูลคิม กลัวกันไปเป็นแถบ ไม่รู้ว่าคุณชายตระกูลชองไปโกรธใครมา


“ไม่กูไม่มีวันบอกพวกมึงหรอ”ใบหน้าที่เต็มไปด้วย เลือดที่ไม่ยอมหยุดไหลด้วยฝีมือยุนโฮ สภาพสะบักสะบอม แต่เป็นคนที่จงรักภักดีไม่น้อยไม่ยอมเอ่ยปากอะไรของมาเลย


“ไงมึงก็ตายไปชะ” //ปัง ปัง// เสียงดันไปลั่นเนินเขานกน้อยใหญ่พากันบินให้วุ่นด้วยความตกใจ


“ยุนโฮ นายทำบ้าอะไร”เสียงหวานเอ่ยกันคนที่ส่งลูกตะกั่วไปยังไอ้นั่น ไปถึง 2 นัด ทั้งที่ยังไม่ได้ใส่อุปกรณ์เก็บเสียง


“แล้วมึงละ จะบอกกูได้หรือยัง”เสียงหวานนั้นไม่ได้เรียกความสนใจไปจากยุนโฮเลยแม้แต่นิด ร่างสูงยังคงให้กระบอกปืน จ่อไปยังอีกร่างที่เริ่มจะนั่งตัวสั้น และไม่มีเสียได้เอ่ยตอบกลับมาสำหรับคำถาม

//ปัง// เมื่อไม่มีคำตอบ ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรอง และถามสิ่งได้ต่อไป ลูกตะกั่วถูกส่งไปยังร่างนั้นให้นอนแน่นิ่ง



“ยุนโฮ นายบ้าไปแล้วหรือไง”และก็ยังเป็นเสียหวานเอ่ยขึ้นอีกครั้ง สายตาที่ส่งกับมามีแต่ความว่างเปล่าไม่มีคำตอบอะไรทั้งนั้น



“นายพอได้แล้ว ฉันจัดการเอง” ร่างบางเดินมากระชากปืนนั้นออกจากมือของยุนโฮ

แต่ก่อนความเงียบจะดูน่ากลัวไปกว่านี้ ยูชอนก็จุนซูก็มาถึง

“ทำไหมจัดการเร็วจังอะ”เป็นเสียยูชอนเอ่ยขึ้น เมื่อมาถึงก็มี 2 ร่างนอนจมกองเลือกไปแล้ว


“แล้วตกลงใครส่งพวกมันมาหรอครับ”จุนซูเอ่ยถามพี่ชายที่ยืนจองหน้ายุนโฮอยู่


“ไม่รู้ ....มันไม่มีใครยอมพูดออกมา แล้วไอ้บ้ายุนโฮก็ยิงมันไปแล้ว”ร่างบางที่หันกับมาตอบน้องชายด้วยอาการโมโห ทั้งที่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับร่างสูงเลยสักนิด ก็บอกแล้วว่าจะจัดการเอง แต่พอโมโหก็มาส่งกับการยิงอื่นไปทั่ว


“มึงเป็นอะไรว่ะยุนโฮ”ยูชอนที่ยืนมองอาการของเพื่อนอยู่นานเอ่ยขึ้น


“กูก็เป็นไอ้บ้าไง”ใบหน้านิ่งเฉยที่กำลังทำให้คนมองแอบหวั่นๆ


“นี่...ยุนโฮ อย่ามางี่เง่าได้มั้ย.....มันจบไปแล้ว”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอีกครั้ง


“อะไรของพวกพี่เนี่ย เราจะมาฆ่าพวกนี้ไม่ใช่หรอ ไม่ใช่มาทะเลาะให้ไอ้พวกนี้ดู”จุนซูที่ไม่รู้อะไรทั้งนั้นเอ่ยขึ้น เพราะมันดูแย่เข้าไปทุกที


“จบนายก็เอาแต่พูดจบ...นายจบไปคนเดียวน่ะสิ เคยถามฉันบางมั้ย”ก่อนที่ร่างสูจะเดินออกไป

“มึงจะไปไหนยุนโฮ”เสียงยูชอนที่ตระโกนตามหลังเพื่อน แต่ก็มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมา


“พี่ยุนโฮ แผลพี่อ่ะ เลือดออกอยู่รู้หรือป่าว อย่าลืมล้างแผลละ”ไม่วายจะเป็นจุนซูที่ยังเอ่ยบอก ด้วยความเป็นห่วง เพราะแผลจากการถูกกระสุนถากๆที่ไหล่นั้น ดูเหมือนจะมีเลือดซึมออกมา



“ทะเลาะอะไรกับมันละถึงได้เป็นชะขนาดนี้” เพราะไม่รู้จะหาคำตอบจากที่ไหน ยูชอนก็คงต้องยืนคำถามไปยังคนที่กำลังยืนมองรถของยุนโฮ วิ่งออกไป


“ไม่มีอะไรหรอ เรื่องไรสาระนะ”เสียงหวานตอบส่งๆ


“ไม่ไรสาระแล้วมั้ง พี่แจจุง ดูพี่ยุนโฮโกรธมากเลยน่ะ”จุนซูเอ่ยออกมาอย่าเป็นห่วง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่เคยเห็นพี่ชายของตนทะเลาะกับพี่ยุนโฮ


“แจจุง มีแค่นายเท่านั้นแหละที่จะทำให้ยุนโฮมันเป็นแบบนี้ได้ เรื่องอะไร”เสียยืนคำขาดของอยู่เล่นเอาจุนซูถึงกับ งง กับอากาศของพี่ชายหรือแม้แต่ยูชอนเอง


“เรื่องเดิมๆ”เสียหวานเอ่ยขึ้นก็จะมองไปยังยูชอน


“เรื่องเดิมอะไรอะ....เรื่องเดิมอะไรจุนซู งงน่ะเนี่ย”จุนซูที่ยืนอยู่ตรงกลางมองหน้าพี่ชายสลับกับหน้าของยูชอนอยู่แบบนั้นอย่างหนาคำตอบ


“เรื่องของผู้ใหญ่น่า ตัวเล็กไม่เกี่ยว”คำตอบที่บอกทุกอย่า

“ฉันโตแล้วน่ะ ปาร์ค ยูชอน ไอ้ไก่บ้าเอ้ย”เพราะโดนว่าเป็นเด็กมาตลอดเลยทำให้จุนซูดูจะหัวเสียกับคำว่าเรื่องของผู้ใหญ่อยู่ไม่น้อย


“ฉันจะกลับจัดการต่อให้ที่น่ะ” เสียงหวานของแจจุงเอ่ยกับลูกน้องที่ยืนมองดูเหตุการณ์ทุกอย่า


“ครับ คุณแจจุง”รับคำสั่งพร้อมโค้งให้คนตรงหน้าก่อนที่ร่างบางจะเดินไปยังรถของตระกูลคิม ตามมาด้วยร่างของจุนซูที่เดินสะบัดตามมาด้วยความโมโหยูชอน


“นี่ตัวเล็ก จะทิ้งกันแบบนี้เลยหรอ”เสียยูชอนที่เรียกให้เจ้าตัวหันกับมา


“ไม่อยากอยู่มองหน้าไก่ๆของนายแล้ว.....เห็นแล้วง่วงนอน”คำตอบที่มาพร้อมกับแลบลิ้นปลิ้นตาลงกับไปให้ร่างตรงหน้า


“ไงก็กับไปนอนกินนมที่บ้านเลยน่ะ ตัวเล็ก”ตอบกลับไปยิ้มๆให้คนตัวเล็กหัวเสียเล่นๆ

“ก็บอกแล้วไง มาฉันโตแล้วไอ้ไก่บ้า”เสียตอบกับมาอย่าหงุดหงิดนั้นสร้างรอยยิ้มให้ทุกคนที่นั้นไม่น้อย


“ครับๆ ตัวเล็ก”

.............................................

ยุนโฮที่คับรถออกมาจากบริเวณนั้นด้วยความเร็วอย่าชนิดที่มองตามไม่ทัน ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรมาโมโหเรื่องเก่าๆที่ไม่ว่าเมื่อไรมันก็คืออดีต ที่ไม่ว่าเมื่อไรที่คิดถึงก็ทำให้อยากจะยิ้มกับมันแต่ในเมื่ออดีตก็ยังคงเป็นอดีตอยู่


ร่างสูงที่ยืนอยู่บ่นชายหาด พ้นครัวบุหรี่ออกมา รับลมทะเลที่ทำให้ดีขึ้น

“เป็นบ้าอะไรขึ้นว่ะกู”ก่อนจะพูดกับตัวเองอย่าขำๆกับเรื่องที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่ ความเงียบที่มีเพียงสาย ลม เสียงคลื่นที่กำลังกระทบฝั่งทำให้ร่างสูง อารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย ภาพของพระอาทิตย์ที่กำลังจะหลับขอบฟ้า เวลาที่ดวงจันทร์จะกับมาอีกครั้ง

“สวยจัง ยืนดูคนเดียวก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยน่ะ” ร่างสูงเอ่ยอย่ายิ้มออกมา ไม่ว่าเมื่อไรการดูพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกลงบนน้ำทะเลมันก็ยังสวยไม่เปลี่ยน ไม่ว่าจะยืนดูที่ไหนกับใคร หรือแม้ต้องยืนดูเหมือนตอนนี้ มันก็ยังสวยงานเสมอ


“คิม แจจุงบอกให้จบ ฉันก็ควรจะจบซักที” เสียงที่เอ่ยกับตัวเองมองไปยังตุ๊กหมีขาวตัวเล็กที่ห้อยอยู่บนกุญแจรถ ก่อนกลับไปนั่งลงบนรถแต่ไม่มีวี่แววว่าจะเคลื่อนตัวไปไหน


เสียงโทรศัพท์ที่เรียกให้ร่างสูงที่กำลังนอนรับลมอยู่บนรถสปอร์ตเปิดประทุน ต้องเปิดเปลือกตาขึ้น


“มึงมีอะไรยูชอน” เพราะรู้ว่าใครโทรมา ก่อนจะตั้งคำถามขึ้นทันที

(มึงอยู่ไหน ของมึงเนี่ย กูมาหาที่บ้านไม่เจอ เลยรองโทรมาว่าตายหรือยัง) เสียงที่ส่งกับมาดูกลัวโอ๊ยไม่น้อย

“ก็อยู่แถวนี่แหละ มึงมีก็ว่ามา”
(ไงถ้ามึงกลับมาเมื่อไร ไปหากูทีผับด้วย OK ป่ะ) เรื่องที่จะบอกก็เลยออกมา แต่คำว่าOK ที่เอ่ยออกมานั้นถามถึงตัวเพื่อนรักของเขา


“อืม คงOKมั้ง แล้วจะไปหา กับไปจัดการให้จบชักที” ตอบเพื่อนไป


(เรื่องเดิมๆของมึง อย่าพึงยอมแพ้ไปก่อนล่ะ) ยูชอนเอ่ยออกมาเบาๆรู้ดีว่าเพื่อนกำลังพยายามอยู่พยายามจะทำตามที่นายหญิงบอก แต่เพราะไม่อยากให้มันกับมาทำร้ายเพื่อนอีกครั้ง แค่อยากให้มันพยายามทำตามใจตัวเองบาง

“ยอมแล้วว่ะ ยอมแพ้แล้ว จริงๆ”ก่อนจะตัดสายโทรศัพท์เพื่อนไป

ก็ให้เมื่อมันเป็นอดีต และมันก็จบไปแล้ว ต่อให้เรียกร้องมันยังไงก็ไม่มีวันกลับมา เพราะไม่ว่ายังไง มันก็แค่ภาพสวยงานที่จะเก็บไว้เป็นเพียงความทรงจำเท่านั้น

..............................




คฤหาสน์หรูของกระกูล คิม ดูเงียบไปไม่น้อย เพราะดูถ้าคุณหนูใหญ่และคุณหนูรองพอมาถึงก็ขึ้นไปชั้นบนของบ้าน นายใหญ่ของบ้านก็เดินทางไปดูแลเขตคุ่มครองที่อเมริกา ส่วนคุณนายหญิงก็ทำภารกิจครั้งใหญ่ไกลถึงปารีส เพื่อ ช้อปปิ้ง

“คุณหนูจุนซูค่ะ ตั้งโต๊ะอาหารเลยมั้ยค่ะ”เสียงหัวหน้าแม่บ้านเอ่ยขึ้นกับคุณหนูเล็กที่เดินลงมาขั้นล้างอีกครั้ง


“ไม่ต้องหรอ วันนี้ไม่มีอารมณ์กินแล้ว ของนมแก้วหนึ่งก็พอแล้ว”ถึงโดนยูชอนบอกว่าเด็ก แต่สุดท้ายสิ่งที่จุนซูต้องกินก็ยังเป็นนมอยู่ดี


“วันนี้ชางมิน มาหรือป่าว”หลังจากส่งแก้วที่ดื่มนมหมดแล้วให้คุณแม่บ้านไป ถามหาน้องชายที่เมื่อคืนออกไปทำงานและไม่กลับมาเลย


“คุณชางมินพึ่งออกไปได้สักพัก บอกจะไปบ้านตระกูลชองค่ะ เห็นบอกว่าคุณยุนโฮยังไม่กลับและไม่มีใครอยู่ เลยต้องไปค้างที่นั้น” ก่อนที่แม่บ้านจะเดินออกไปหลังจากตอบคำถามคุณหนูเล็กเรียบน้อย


“ทะเลาะเรื่องอะไรกันละเนี่ย”คนตัวเล็กเอ่ยเบาๆ ด้วยความ คล่องใจ แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนอีกครั้งเพื่อนไปหาพี่ชาย


//ก๊อก ก๊อก// “เข้าไปน่ะพี่แจจุง” เพื่อขออนุญาตเจ้าของห้อง


“มีอะไรจุนซู”เสียงหวานที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่


“พี่ยุนโฮ ยังไม่กลับบ้านเลยน่ะ”ก่อนร่างนั้นจะยืนปลายเตียง ที่พี่ชายกำลังสนใจนั่งเล่นเกมส์อยู่ เพื่อหันกับมาสนใจเขา


“เดี่ยวคงกลับแหละ”ตอบไป ก่อนจะลงจากเตียงของตน


“จุนซูไม่รู้หรอน่ะว่าพี่กับพี่ยุนโฮทะเลาะกัน ก็อย่างที่ยูชอนบอกว่าพี่ยุนโฮเป็นแบบนี้ได้ก็เพราะพี่ จุนซูไม่ได้ขอให้พี่บอกจุนซูว่าเกิดอะไรระหว่างพวกพี่ แต่เพราะพี่ยุนโฮห่วงพี่ที่สุด พี่เองก็ควรจะห่วงพี่ยุนโฮบาง เพราะพี่เขากำลังเจ็บอยู่ ทั้งโดนทำร้าย และถูกยิงถึงจะแค่ถากๆ ก็ตาม  ที่ไม่แสดงออกมาว่าเจ็บ ไม่ได้หมายความว่าไม่รู้สึกน่ะพี่” สิ่งที่อยากจะบอกให้พี่ชายรู้ก็บอกไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะไม่รู้เรื่องอะไร แต่เพราะไม่อยากให้บรรยากาศของระหว่างพี่ชายเป็นแบบนี้

“ฉันน่ะหรอ ไม่ห่วงเขาจุนซู” ร่างบางจะทิ้งตัวเองลงบนที่นอน อย่าหมดแรงอีกครั้ง มือบางที่ยิบภาพที่อยู่ใต้ออก มองภาพนั้น เพื่อหาคำตอบอะไรซักอย่าง

“ฉันนะ หรอไม่ห่วงนาย ชอง ยุนโฮ”เอ่ยขึ้นอีกครั้งกับรูปใบนั้น



To Be Continue


ขอบคุณที่แวะเขามาถามถึงฟิคกันน่ะค่ะ
อย่าขาดหวังอะไร และอย่าคิดกันไปก่อน
เพราะอาจจะอารมณ์เสีย ถ้าไม่เป็นอย่างที่คิด
ฟิคเรื่องนี้ไม่มีอะไร มากมายหรอน่ะค่ะ
เพราะคิดไม่ค่อยจะออก  สาระภาพ ว่าแต่งมา 3 ปี
ถ้าอยู่บอร์คอื่นคงเห็นผ่านๆตาบาง แต่งมาก็นานก็
ได้แค่นี้ละค่ะ บางทีเรื่องมันอาจจะ งง น่ะเพราะบางที
มันห่างจากครั้งก่อนที่ แต่ตั้งใจไว้ว่ามันต้องจบ
นานแค่ไหนก็ต้อง จบ ถึงไม่มีคนอ่านแล้วก็จะแต่ง
แตกไม่มีกำหนดการใดๆ  ไรเตอร์แต่งตามอารมณ์
บทมันจะมาก็มาเยอะ บทมันจะดันก็ดันชะดื่อๆเลย



ไม่สนุกเท่าไร แต่จะพยายามให้มากค่ะ ฝากด้วยน่ะค่ะ
กับฟิคทุกๆเรื่องเลย น่ะค่ะ