ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Heaven for their love [part10]เพราะฉันมันไม่เหมือนคนอื่นน่ะสิ โบแจ
Heaven for their love ........10
เช้าวันใหม่ที่ดูจะไม่สดใสมากน่ะหลังจากที่คืนที่ผ่านมาเป็นคืนที่วุ่นวายเล็กน้อยกับเรื่องที่ผับในการดูแลของตระกูลคิม เรื่องที่ท่าเรื่อ และที่บ้านหลังใหญ่ของ ชเว ซีวอน
“ชอง ยุนโฮ นายตื่นเดี่ยวนี้เลยน่ะ ตายแล้วหรืองั้ยหา”ร่างบางที่ต้องนอนคฤหรรษเป็นคืนที่2เพราะหลังจากที่จบเรื่องที่ท่าเรือ น้อยชายก็โดนลากกลับไปบ้านของ ยูชอน และเจ้าตัวเองก็โดนลากกลับบ้านตระกูลชอง
“อะไรอะ นายหญิง คนจะนอน”ก่อนร่างหมีๆที่นอนกอดร่างบางอยู่นั้นเอาผ้าห่มหนามาปิดหน้า
“นายก็เลิกนอนได้แล้ว กะจะสะสมชั่วโมงนอนหรือไง”ร่างบางที่ถูกปล่อยออกจากอ้อมแขนนั่งบ่นคนที่ไม่คิดจะลุกขึ้นมา
“ก็ถ้าทำได้ก็จะทำ”ใบหน้าหล่อโผ่ออกมาจากผ้าห่มผืนหนาแล้วยิ้มทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาก่อนจะกลับไปจำศิลตามเคย
“นี่ยุนโฮฉันจะไปหลุมฝั่งศพ ถ้านายไม่ไป ก็นอนต่อไปเลยไอ้อ้วนเอ่ย”ก่อนร่างบางจะลุกออกจากเตียงคิงไซร์ในห้องนอนใหญ่ของนายรอง
“โบแจ”เสียงของคนที่นอนมองมายังแผ่นหลังบางนั้น เสียงที่แอบเศร้า
“เรียกชื่อนี้อีกแล้ว หยุดชะ ชอง ยุนโฮ”ก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องน้ำ
“อยากใจร้ายกับฉันนักสิ นายหญิง นายคิดลืมทุกอย่าเลยใช่มั้ย”เสียงตะโกนดังขึ้นหลังจากที่ร่างบางปิดประตูห้องน้ำ
“ฉันลืมง่าย ก็ดีนะสิ”มองตัวเองผ่านกระจกใบหน้าหวานที่เจ้าเองก็ดูจะไม่ชอบชักเท่าไรแต่พอเอาเข้าจริง ใบหน้านี้ก็ทำให้เขาได้เจอกับเรื่องต่างๆที่หน้าจดจำไม่น้อย
ผ่านไปนานพอที่จะทำให้ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำ
“คิดจะสร้างเมืองอยู่ในห้องน้ำเลยหรือไงนายหญิง”ร่างสูงที่นั่งดูการ์ตูนหันกลับมาทำหน้าบูดๆกลับไปให้ร่างบางนั้น
“แล้วจะทำมั้ย แล้วอาบน้ำเสร็จแล้วหรอเนี่ย”ก่อนร่างบางนั้นจะนั่งลงบนเตียงข้างๆคนตัวโตที่ผมยังเปียกเป็นหลักฐาน จัดการกับตัวเน่าๆนั้นเรียบร้อยแล้ว
“ใช่ เพราะถ้ารอนายหญิง มีหวังหลับอีกรอบแน่ๆ”ร่างสูงที่พูดไปยิ้มไป
“เลิกเรียกว่านายหญิงชักทีสิ ฉันด่าคนอื่นแต่กลับนายบอกยังไงนายก็ไม่เลิกชักที”ร่างบางที่กลับไปนั่งใต้ผ้าห่มผืนหนาอีกครั้งสายตาที่ยังจองรอคำตอบอย่างคนตัวโตที่นั่งหันกลับไปมองยังจอสี่เหลี่ยมเครื่องใหญ่อีกครั้ง
“แล้วจะให้เรียกอะไรละนายหญิง”ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างหน้าเอ่ยขึ้นทั้งๆที่ยังไม่หันมามอง
“เรียกแจจุงเหมือนคนอื่นก็ได้นิ”เสียงหวานเอ๋ยขึ้น
“เพราะฉันมันไม่เหมือนคนอื่นน่ะสิ โบแจเพราะฉันเองก็ไม่อยากจะเหมือนคนอื่นนายเองก็รู้ อยากใจร้ายกับฉันนักสิ”ก่อนจะลุกขึ้นยื่นบนเตียงเต็มความสูงแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงแค่คำพูดที่ทำให้ร่างบางต้องหน้านิ่ง
“ไอ้หมีอ้วนพูดแบบนี้ แล้วเดินหนีไปเลยหรอไอ้บ้า”ร่างบางที่ตะโกนด่าคนตัวสูงที่ไม่มีท่าทีจะทันกลับมาสนใจ
“เพราะนายก็เป็นแบบนี้ ก็ไม่เหมือนคนอื่นน่ะสิ ไอ้อ้วน”
“รอด้วย”ร่างบางที่วิ่งตามร่างสูงที่เดินลงบันใดไปแล้ว ทั้งที่ได้ยินทุกอยากที่คนตัวบางพูด แต่ก็อยากที่ร่างนั้นบอก เพราะเขาเป็นแบบนี้ เพราะเป็น ชอง ยุนโฮมันถึงไม่เหมือนคนอื่นๆมาตั้งแต่แรก และก็คงเป็นเหมือนคนอื่นไม่ได้
“ตั้งโต๊ะอาหารเลยไหมค่ะ นายรอง”หัวหน้าแม่บ้านที่เดินเข้ามาทักคุณหนูที่โตเป็นหนุ่มแล้วเมื่อคืนกลับดึกวันนี้ก็ออกจากบ้านสาย
“นายหญิงหิวมั้ย”หันไปคนที่วิ่งตามลงมาติดๆ
“ไอ้อ้วนฉันลื่นๆหยุดวิ่งไม่ได้ อ๊ากกกกกกกกกก”ก่อนจะสิ้นสุดเสียงร่างบางนั้นก็ต้องอยู่ในอ้อมแขนของยุนโฮที่ยืนลงอยู่ข้างหน้าคนสวย
“เล่นเป็นเด็กไปได้นายหญิง”แอบดุคนตัวบางที่ทำให้เป็นห่วง หายใจไม่ทั่วท่องเลยทีเดี่ยว
“เล่นบ้าอะไรละ ก็มันลื่นจริงๆ ไอ้อ้วน”ก่อนจะยื่นด้วยตัวเองแล้วหันไปตอบเสียงสูงกับคนตรงหน้า
“OK นายหญิงจะกินอะไรก่อนมั้ย”เปลี่ยนเรื่องทันทีก่อนจะเกิดสงครามน้ำลาย
“ไม่หิว นายนั้นแหละต้องกินไอ้อ้วนเดี่ยวได้ปวดท้อง”ว่าเสร็จร่างบางก็เดินไปยังห้องอาหารของบ้านหลังใหญ่
“ผมไม่หิวอะนายหญิง ไปกันเลยดีกว่า”เสียงที่อ้อนๆของคนตัวโตที่เดินตามมาทำให้คนรอบๆแทบจะยิ้มไม่หุบกันเลยทีเดี่ยว เพราะคงไม่มีให้เห็นบ่อยนักที่นายรองจะทำตัวน่ารัก อ้อนเหมือนเด็ก ถ้าไม่ใช่เวลาครอบครัวหรือไม่ก็กับนายหญิงที่มีเพียงทั้ง2ที่รู้อะไรบางอย่างด้วยกัน
“หยุดบ่นแล้วไปนั่งซะ ยกอาหารมาเลย”หันหน้าไปสั่งแม่บ้านที่ยื่นยิ้มอยู่ข้างๆเพราะนายรองของบ้านเป็นโรคกระเพาะเป็นเจ้าตัวเองเป็นคนไม่ชอบท่านอาหารไม่ตรงเวลาจึงทำให้เดือดร้อนให้คนที่ไม่ข้างๆคุณหนูอีกคนคอยจัดการสั่ง
“โบแจอะ ไม่หิวจริงๆน่ะ”เมื่อไม่มีใครอยู่ในห้องแล้วท่าไม้ตาบของ ชอง ยุนโฮก็เริ่มขึ้น
“ไม่หิวก็ต้องกิน นายปวดท้องแล้วทรมานมากจำไม่ได้หรืองั้ย”สายตาดุๆส่งกลับไป
“แต่ไม่หิวจริงๆน่ะ”สายตาวิ้งๆยังคงถูกส่งกลับไป
“ถ้าอยากทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงมากนักก็ไม่ต้องกิน”เสียงหวานที่ดุขึ้นอีกขั้น
“ใครคือคนนั้นละ”ยังคงเป็นน้ำเสียงของร่างสูงที่เอ๋ยขึ้น
“ก็ทุกคนแหละ”ร่างบางที่เหมือนจะเผลอตัวหัวกลับมาตอบ
“แล้วใครละ ทุกคนของโบแจอะใคร”ย่ำคำถามอีกครั้ง
“ไม่รู้โว้ย ถ้าไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน”ร่างบางที่ลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินนำออกไป
“มันยากมากนักหรอ ถ้าบอกว่าคนคนนั้นคือนาย”ร่างสูงถามขึ้นอีกครั้ง
“ให้มันมีแค่ความทรงจำตรงนั้นเถอะยุนโฮ ฉันยังหยุดคิดถึงมันไม่ได้หรอน่ะ แต่อย่าทำให้มันยากไปมากกว่านี้เลย ”ก่อนจะเดินออกไป ผ่านแม่บ้านมากมายที่กำลังยกอาหารมาที่โต๊ะ
“เอาไปเก็บ ฉันไม่หิว”น้ำเสียงแข็งกร้าวของนายนองเอ๋ยขึ้น เล่นเอาแม่บ้านถึงกลับสะดุง
ก่อนที่ร่างสูงนั้นจะเดินตามคนตัวบางออกไป
To Be Continue
ขอบคุณที่แวะเขามาถามถึงฟิคกันน่ะค่ะ
ช่วงนี้ทุกคนคงสภาพเดียวกัน
ทั้งเหนื่อยและมีความสุข
กับการตามเทพทั้งสามคน
ขอให้มีความสุขกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น