ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Heaven for their love [part1] วางแผ่นการฆ่าฉบับมาเฟีย
Heaven for their love
มหานครใหญ่แห่งนี้ มีหลายคนที่ต้องการเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของมัน มันร่วมทั้งความสุข ความสนุกอยู่ในที่แห่งนี้ หลายคนที่อยากจะเข้ามาหาความสะดวกสบายที่นี่กันทั้งนั้น และมหานครแห่งนี่จะน่าอยู่มากขึ้น ถ้าไม่มีความวุ่นวาย ทางได้อิทธิพลด้านมืด ที่แสนจะวุ่นแล้วและของพวกเขา มันจะเป็นมหานครที่น่าหลงใหลเลยที่เดี่ยว
"นี่ คิม แจจุง มันไม่มากไปหน่อยหรอ นายเล่นงานคนของฉันทั้งที่มันยังไม่ได้ทำอะไร” เสียงของร่างสูงพูดขึ้นเมื่อเดินกลับมาจากการตรวจพื้นที่การจัดการของแก๊งเขาแล้วพบว ่าลูกน้อยนอนปากแตกเป็นหลายๆไป
“ช่วยไม่ได้นิ ชอง ยุนโฮ คนของนายอยากมาว่าฉันเหมาะเป็นนายหญิงมากกว่า สื่อทอดตำแหน่งหัวน่าแก๊งทำไหมละ”เสียงหวานนั้นโวยวายไม่ชอบใจใหญ่เมื่อโดนว่า
“มันก็จริงแล้วนิ น่าหวานชะขนาดนี่นายจะให้พวกมันว่ายังงัย”ยุนโฮพูดไปยิ้มไปกับสิ่งที่ร่างบางตรงน่าไ ม่ยอมรับ “แต่ฉันเป็นผู้ชาย น่ะโว้ยพูดแบบนี่มันหยามกันชัดๆ”เสียงหวานยังพ้นออกมาด้วยความโมโห
// หน้าขาวๆ ตาโตๆ ปากอมชมพูเนี่ยน่ะเขาเรียกผู้ชาย ตรงไหนกัน คิมแจจุง// ยุนโฮได้แต่คิดอยู่ในใจเมื่อไม่อยากมีเรื่องไปมากกว่านี้ ถึงจะอยู่คนละแก๊งแต่ยังงัยชะ ทั้ง 2 แก๊งก็ทำธุรกิจรวมกันทั้งยังพ่อทั้ง 2 ฝ่ายก็ยังเป็นเพื่อนกันด้วยซ่ำไป
“งั้นก็ขอโทษแทนพวกมันด้วยแล้วกัน”ร่างสูงไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับคนตรงน่า รู้ดีว่าถ้าเรื่องนี่มันไม่จบง่ายๆหรอ “ก็ได้ คราวนี้เห็นแก่นาย ยุนโฮ แต่คราวนายฉันเอาพวกมันตาย” ว่าแล้วยังหันไปชี้น่าพวกที่ยังนอนอยู่บนพื้น
“กลับกับเถอะพี่แจจุง”ว่าแล้วน้องชายที่ยืนเป็นใบ้อยู่ข้างๆก็ดึงแขนพี่ชาย
“ขอโทษด้วนน่ะคับพี่ยุนโฮ”จุนซูพูดพร้อมก้มหัวเป็นการขอโทษพี่ชายที่เขาเองก็นับถืออ ีกคน
“ไม่เป็นไร พี่นายก็เป็นอย่างนี่แหละ”ยุนโฮไม่พูดป่าวยังหัดมาส่งยิ้มให้คนตรงหน้าชะด้วย
“เป็นยังงัยพูดให้มันดีๆน่ะ ชอง ยุนโฮ”
“กลับกันได้แล้วพี่แจจุง ชางมินรออยู่น่ะ” ว่าแล้วน้องชายก็ต้องเป็นคนทั้งดึงและรากพี่ชายขึ้นรถไป
“พวกแก่ก็หาเรื่องจนได้ ก็รู้ว่าแจจุงไม่ชอบ”ยุนโฮหันมาว่าลูกน้องที่ตอนดูไม่ค่อยจะได้
“ก็ไม่จริงนิครับนายรอง” ลูกน้องเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“จริงก็เก็บไว้ในใจสิโว้ย เจ้าตัวเขาไม่ชอบ” แล้วแล้วก็เดินขึ้นรถ สปอร์ตคันงามออก ที่บ้านแจจุง เมื่อรถคั่นงามของคุณหนูของบ้านวิ่งเข้ามาก็มีคนออกมายืนต้อนรับยังกับว่าเขาไม่ได้ก ลับบ้านมาเป็นชาติแล้ว ทั้งๆที่เขาก็ออกไปเมื่อตอนหัวค่ำนี่เอง
บ้านตระกูล คิม
“หวัดดีคุณหนูทั้ง 2 ขอต้อนรับกลับบ้านค่ะ” เสียงแม่บ้านและลูกน้องพูดออกมาพร้อมกันพางก้มหัวเพื่อให้ความเคารพต้องร่างทั้ง 2 ที่กำลังจะเดินเข้าบ้าน ทำเหมือนเขาไม่ได้เข้ามาบ้านทั้งปี
“บอกกี่ทีแล้วให้เรียกคุณชาย ถ้ายังเรียกฉันว่าคุณหนูอีกล่ะฉันจะเย็บปากไม่ให้พูดไปทั้งชาติเลย”ร่างบางของแจจุงห งุดหงิดเมื่อโดนเรียกว่าคุณหนูทั้งๆที่บ้านก็เรียกแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ จุนซูก็ได้แต่หัวเราะพี่ชายที่รับความจริงไม่ได้
“คุณหนูจุนซูค่ะ คุณหนูแจจุงไปหงุดหงิดมาจากไหนค่ะ”เสียงของแม่บ้านคนนึ่งถามขึ้นเมื่อคุณหนูคนโตเดิน ไปก่อนแล้ว
“โดนพวกลูกน้องของพี่ยุนโฮพูดความจริงเข้าน่ะครับ”ว่าแล้วก็เดินตามพี่ชายเข้าบ้านไป ปล่อยให้แม่บ้านยืนยิ้มกับคู่กรณีเดินที่มีอยู่พวกเดี่ยวนี่แหละที่ทำให้คุณหนูของบ้ านต้องหงุดหงิดได้
“อ้าวป๊ะป๊ายังไม่เข้านอนอีกหรอเนี่ย”ว่าแล้วก็เดินเข้าไปทัก
“หวัดดีป๊า”เสียงลูกคนรองที่ร้องเสียงแหลมมาแต่ไกลวิ่งเข้ามาทักทาย ก่อนจะกระโดดขี้หลังผู้เป็นพ่อ
“ไปไหนกันมากเนี่ย ป๊านั่งรอพวกเราเป็นเพื่อนชางมินตั้งนานแนะ”
“แล้วไปไหนชะล่ะ”แจจุงถามหาน้องชาย
“ไปหาอะไรกินในครัวโน่นแนะ พึ่งกินอิ่มไปเมื่อ 5 นาทีก่อนเองน่ะ”แล้วก็หัวเราะกับการกินของหลานชาย
“หวัดดีพี่แจจุงพี่จุนซู”ว่าแล้วชางมินที่พึ่งถูกนินทาไปหยกๆก็ออกมาจากห้องครัวที่ห าอะไรกินก็ต้องวางทุกสิ่งที่ กะว่าจะเอามารองท้องของเขา ที่คนอื่นเห็นคงคิดว่ากะจะกินตุนไว้อีก 3 วัน
“คิดถึงจังชางมิน”ว่าแล้ว 2 พี่น้องก็วิ่งเขากอดน้องชายพวกเขาอีกคน ชางมินเป็นลูกพี่ลูกน้องของพวกเขาแล้วโตมาด้วยกัน แต่เมื่อ5ปีที่แล้วโดนส่งไปเรียนที่อเมริกา
“นายสูงขึ้นอีกแล้ว ชางมิน”ว่าแล้วจุนซูก็กระโดดขึ่หลังน้องชายตัวโย่งที่ตอนที่ไปใหม่ๆยังตัวเล็กว่าเขา เลย
“ใครเขาจะไปเตี้ยคงศอกคงวาเหมือนพี่ล่ะ ลงได้แล้วหนักน่ะ”ชางมินที่ได้ทีก็แก้งพี่ชายคนรองที่รู้อยู่ว่าไม่ชอบโดนบอกว่าเตี้ ย เพราะเจ้าตัวเขาบอกว่าหุ่นมาตรฐานมากกว่า
“นายว่าใครเตี้ยฉันมันหุ่นมาตรฐานโว้ย ตายชะเถอะ” ตามด้วยการทึ่งหัวชางมินให้มันยุ่ง
“โอ๊ย ของโทษ”สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนเมื่อทนความดุร้ายของร่างเล็กไม่ไหว
“จำไว้อย่างมาว่าคนอย่าง คิม จุนซู ใช่ไหมป๊า”พร้อมของความเห็นจากผู้เป็นพ่อแล้วก็วิ่งเข้าไปกอดคนที่ยืนหัวเราะความน่า รักของลูกชายคนเล็กที่ไม่ยอมโตชะที
“ป๊าแล้วมี๊ล่ะ”แจจุงที่ยืนหัวเราะน้องอยู่ก็คิดได้ถึงผู้เป็นแม่ที่ปกติตัวจะติดกัน อย่างกะอะไรดี
“มี๊เราเขาออกไปทำภาระกิจสำคัญกับแม่ยุนโฮที่ปารีสน่ะ”ตอบผู้เป็นลูกที่ทำหน้างงเป็น รายๆไป คงมีแต่ชางมินนี่แหละที่ยืนอมยิ้มอยู่
“มี๊ไปทำอะไรที่ปารีสมีเรื่องหรอ”เรียงจุนซูถามขึ้นอย่างตกใจเมื่อรู้ว่าผู้เป็นแม่ไ ปต่างประเทศกะคุณป้าถ้าเรื่องไม่ใหญ่ของแก๊งที่นั้นจริงนักฆ่ามือดีอย่างคุณมี๊กะคุณ ป ้าคงไม่ออกโรงเอง
“ก็ไปชอปปิ้งอ่ะน่ะ บินไปตอน 2 ทุ่มนี่เอง 555+++ เห็นบอกคอลเล็คชั่นหลุยส์ใหม่ออก น่ะ”เรียงหัวเราะของชางมินที่ต้องเก็บไว้ด้วยความลำบาก คนที่ลอกลูกของตนกะมุขเดิมที่ชางมินโดนไปเมื่อไม่นาน
“โหย...ไอ้เราก็นึกว่ามี๊จะไปฆ่าใคร”เสียงลูกทั้ง 2 ประสานกัน
“แจจุงพ่อของคุยด้วยหน่อยน่ะ”หันมาผู้กับลูกชาย(หรอ)คนโต เพราะคงจะคาดหวังกะคนเล็กไม่ได้เพราะต้อนวิ่งไปสนใจของฝากกะน้องชายเรียบร้อยแล้ว
“เรื่องอะไรป๊า”
“แก๊ง ซีวอนน่ะ” ว่าแล้วก็เดินตามขึ้นไปบนห้องทำงาน เขารู้ดีว่าแก๊งที่พ่อพูดถึงไม่ค่อยจะมีผลประโยชน์ร่วมกันเพราะทางนั้นทำทุกทางเพื่อ จะทำให้แก๊งเขาและแก๊งของคุณลุงอยู่ไม่ได้
..............................................
บ้านยุนโฮ
ร่างสูงกลับมาถึงบ้านก็พบผู้เป็นพ่อเดินชมดาวอยู่สนามหน้าบ้านพร้อมจิบวาย
“กลับมาแล้วหรอ ยูชอนรออยู่ในห้องวีดีโอเกมส์น่ะ”ว่าแล้วก็หันไปมองรถตู่ที่ตามรถลูกชายเข้ามาที่ต้อ นนี่ทยอยขนร่างลูกน้องที่สภาพไม่ค่อยจะเมื่อคน ชักเท่าไร
“พวกมันไปโดนอะไรมาล่ะนั้นน่ะ”ถามลูกชายที่ยิ้มหัวเราะเมื่อคิดถึงเรื่องที่พึ่งผ่าน มา
“อ๋อ...โดนคนสวยเจ้าเดิมจัดการมาน่ะพ่อ”
“หนูแจจุงน่ะหรอ 55 สมควรแล้ว”รู้ดีว่าหลานคนนี่ไม่ชอบแค่นั้นเรื่องที่ไม่ต้องบอกก็รู้ เพราะมีเรื่องเดี่ยวที่หลานชาย(หรอ)คนนี่ไม่ชอบ ใช่ว่าเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นแต่ไม่รู้จักจำ ว่าคนสวยฟิวส์ขาดแล้วมันต้องเจ็บ
“ผมไปหาไอ้ยูชอนก่อนน่ะ”ว่าแล้วยังหัวเราะทับถมลูกน้องต่อไป
“พาพวกมันไปทำแผลไป น่าสงสานจริงโดนตีนคนสวยเข้า555+++”เสียงพ่อยุนโฮร้องสั่งลูกน้อง ที่ห้อง วีดีโอเกมส์ พี่น้องตัวยุ่งกำลังเล่นเกมส์อย่างเอาเป็นเอาตาย ทำอย่างกะใครชนะจะได้เป็นผู้นำประเทศ
“อิอิอิ มิคกี้แพ้อีกแล้ว”เสียงน้องชายพูดสัยพี่ชายที่เล่นไม่ได้เรื่องทั้งๆที่แข่งกันมา 3 รอบแล้วแต่ก็แพ้ทุกรอบ
“ขอแก้ตัวอีกเกมส์”ยูชอนพูดอย่างหัวเสียเมื่อเล่นยังงัยก็เอาชนะน้องไม่ได้ชักที
“ไม่เอาๆเล่นไปมิคกี้ก็แพ้อยู่ดี”ว่าแล้วก็วางอุปกรณ์เพื่อจะออกไปข้างนอก แต่แล้วร่างสูงเจ้าของห้องก็เข้ามาได้จังหวะการห้ามทัพของทั้ง 2 พอดี “หวัดดีคับพี่ยุนโฮ”ว่าแล้วก็ก้มหัวให้พี่ชายอีกคน
“หวัดดีตัวแสบ”
“ให้ไม่ได้อย่างนี่....ทีพี่ชายตัวเองคำนำหน้าไม่เคยจะมีกะคนอื่นพูดเพราะจัง”พูดอย่ างงอนๆทั้งๆที่เป็นพี่น้องกันแพ้ๆแต่ตัวแสบคล้างหน้าไม่เคยเลยชักครั้งที่จะเรียกเขา ม าพี่
“มิคกี้ก็หัดทำตัวให้มันเหมือนพี่คนอื่นๆเขาบางสิ”ว่าแล้วก็หลบหลังยุนโฮเพราะรู้ดีว ่าต้องมีการฆ่าแน่ๆ
“ริคกี้นายด่าฉันหรอ”ไม่ผิดอย่างที่คิดยูชอนยกมัดขึ้นเพื่อจัดการกับน้องชายจริงๆ
“พี่ยุนโฮช่วยด้วยมิคกี้บ้าไปแล้ว”
“พอเลยไอ้ยูชอนจะไปว่าน้องทำไหม มันก็จริงแล้วนิหัดทำตัวให้สมเป็นพี่หน่อย”ได้ที่ก็แก้งว่ายูชอนที่ต้อนนี่ชักจะลมออ กหูไปแล้ว
“มึงก็ด่ากูอีกคนหรอไอ้หมีฟายยุนโฮ”ว่าแล้วก็เงื้อมัดสัยเพื่อน
“พอแล้วกูล่อเล่น”ว่าแล้วก็จับมัดเพื่อนไว้ทันเพราะไม่งั้ยหน้าหล่อๆของเขาได้พังแน่ ๆ ใครก็รู้ว่าใครโดนมันยูชอนเขาไปอยางหวังว่าถ้าไม่ผ่านก็คงเห็นพระอาทิตของวันพรุ่งนี ้แน่
“ไปหาคุณลุงดีกว่าไม่อย่าจะอยู่กับคนเส็งเค็งอย่างมิคกี้แล้ว”ว่าแล้วก็หันมาแลบลิ้น ปิ่นตาสัยพี่ชายแล้วเดินชะบัดตัวออกไปหาลุงทันที ถ้าอยู่ต่อไปมีหวังตายแน่ๆ
“จำไว้ริคกี้พรุ่งนี้ฉันจะไม่ให้นายลงไปที่ผับ”คาดโทษน้องชายเอาไว้อย่างแค้นๆ
“พอเลย มึงมีอะไรกับกูว่ะมาชะดึกเลย”ถามธุระเพื่อนก่อนที่จะเกิดสงครามในสายเลือดเกิดขึ้นแน ่
“กูมีข่าวเรื่องแก๊ง ไอ้ ซีวอน มาบอกว่ะ”................
To Be Continue
จบไปสำหรับตอนแรกแล้วน่า
เป็นงัยบางเนี่ย
มันยังไม่ค่อยมาอะไรมากมายหรอน่ะค่ะ
ยังงัยก็เม้นด้วยน่ะค่ะ
ขอแนะนำนิดนึ่งนะคะ
คือเราชื่อขวัญนะ
ฟิคเรื่องนี้ใครเล่นมายฟิค น่าจะเคยเห็นมาบาง
เป็นฟิคที่ไม่ค่อยเคลยดนะ เอาแบบ มันๆปนฮ่าๆ
ฝากด้วย จ้า ถ้าพิมพ์ผิดเยอะต้องของ อภัยไว้ด้วย
บางคำอาจจะใช่ภาษาผิดไปเพราะแป้นพิมพ์เราบางตัวใช่มิได้
มหานครใหญ่แห่งนี้ มีหลายคนที่ต้องการเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของมัน มันร่วมทั้งความสุข ความสนุกอยู่ในที่แห่งนี้ หลายคนที่อยากจะเข้ามาหาความสะดวกสบายที่นี่กันทั้งนั้น และมหานครแห่งนี่จะน่าอยู่มากขึ้น ถ้าไม่มีความวุ่นวาย ทางได้อิทธิพลด้านมืด ที่แสนจะวุ่นแล้วและของพวกเขา มันจะเป็นมหานครที่น่าหลงใหลเลยที่เดี่ยว
"นี่ คิม แจจุง มันไม่มากไปหน่อยหรอ นายเล่นงานคนของฉันทั้งที่มันยังไม่ได้ทำอะไร” เสียงของร่างสูงพูดขึ้นเมื่อเดินกลับมาจากการตรวจพื้นที่การจัดการของแก๊งเขาแล้วพบว ่าลูกน้อยนอนปากแตกเป็นหลายๆไป
“ช่วยไม่ได้นิ ชอง ยุนโฮ คนของนายอยากมาว่าฉันเหมาะเป็นนายหญิงมากกว่า สื่อทอดตำแหน่งหัวน่าแก๊งทำไหมละ”เสียงหวานนั้นโวยวายไม่ชอบใจใหญ่เมื่อโดนว่า
“มันก็จริงแล้วนิ น่าหวานชะขนาดนี่นายจะให้พวกมันว่ายังงัย”ยุนโฮพูดไปยิ้มไปกับสิ่งที่ร่างบางตรงน่าไ ม่ยอมรับ “แต่ฉันเป็นผู้ชาย น่ะโว้ยพูดแบบนี่มันหยามกันชัดๆ”เสียงหวานยังพ้นออกมาด้วยความโมโห
// หน้าขาวๆ ตาโตๆ ปากอมชมพูเนี่ยน่ะเขาเรียกผู้ชาย ตรงไหนกัน คิมแจจุง// ยุนโฮได้แต่คิดอยู่ในใจเมื่อไม่อยากมีเรื่องไปมากกว่านี้ ถึงจะอยู่คนละแก๊งแต่ยังงัยชะ ทั้ง 2 แก๊งก็ทำธุรกิจรวมกันทั้งยังพ่อทั้ง 2 ฝ่ายก็ยังเป็นเพื่อนกันด้วยซ่ำไป
“งั้นก็ขอโทษแทนพวกมันด้วยแล้วกัน”ร่างสูงไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับคนตรงน่า รู้ดีว่าถ้าเรื่องนี่มันไม่จบง่ายๆหรอ “ก็ได้ คราวนี้เห็นแก่นาย ยุนโฮ แต่คราวนายฉันเอาพวกมันตาย” ว่าแล้วยังหันไปชี้น่าพวกที่ยังนอนอยู่บนพื้น
“กลับกับเถอะพี่แจจุง”ว่าแล้วน้องชายที่ยืนเป็นใบ้อยู่ข้างๆก็ดึงแขนพี่ชาย
“ขอโทษด้วนน่ะคับพี่ยุนโฮ”จุนซูพูดพร้อมก้มหัวเป็นการขอโทษพี่ชายที่เขาเองก็นับถืออ ีกคน
“ไม่เป็นไร พี่นายก็เป็นอย่างนี่แหละ”ยุนโฮไม่พูดป่าวยังหัดมาส่งยิ้มให้คนตรงหน้าชะด้วย
“เป็นยังงัยพูดให้มันดีๆน่ะ ชอง ยุนโฮ”
“กลับกันได้แล้วพี่แจจุง ชางมินรออยู่น่ะ” ว่าแล้วน้องชายก็ต้องเป็นคนทั้งดึงและรากพี่ชายขึ้นรถไป
“พวกแก่ก็หาเรื่องจนได้ ก็รู้ว่าแจจุงไม่ชอบ”ยุนโฮหันมาว่าลูกน้องที่ตอนดูไม่ค่อยจะได้
“ก็ไม่จริงนิครับนายรอง” ลูกน้องเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“จริงก็เก็บไว้ในใจสิโว้ย เจ้าตัวเขาไม่ชอบ” แล้วแล้วก็เดินขึ้นรถ สปอร์ตคันงามออก ที่บ้านแจจุง เมื่อรถคั่นงามของคุณหนูของบ้านวิ่งเข้ามาก็มีคนออกมายืนต้อนรับยังกับว่าเขาไม่ได้ก ลับบ้านมาเป็นชาติแล้ว ทั้งๆที่เขาก็ออกไปเมื่อตอนหัวค่ำนี่เอง
บ้านตระกูล คิม
“หวัดดีคุณหนูทั้ง 2 ขอต้อนรับกลับบ้านค่ะ” เสียงแม่บ้านและลูกน้องพูดออกมาพร้อมกันพางก้มหัวเพื่อให้ความเคารพต้องร่างทั้ง 2 ที่กำลังจะเดินเข้าบ้าน ทำเหมือนเขาไม่ได้เข้ามาบ้านทั้งปี
“บอกกี่ทีแล้วให้เรียกคุณชาย ถ้ายังเรียกฉันว่าคุณหนูอีกล่ะฉันจะเย็บปากไม่ให้พูดไปทั้งชาติเลย”ร่างบางของแจจุงห งุดหงิดเมื่อโดนเรียกว่าคุณหนูทั้งๆที่บ้านก็เรียกแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ จุนซูก็ได้แต่หัวเราะพี่ชายที่รับความจริงไม่ได้
“คุณหนูจุนซูค่ะ คุณหนูแจจุงไปหงุดหงิดมาจากไหนค่ะ”เสียงของแม่บ้านคนนึ่งถามขึ้นเมื่อคุณหนูคนโตเดิน ไปก่อนแล้ว
“โดนพวกลูกน้องของพี่ยุนโฮพูดความจริงเข้าน่ะครับ”ว่าแล้วก็เดินตามพี่ชายเข้าบ้านไป ปล่อยให้แม่บ้านยืนยิ้มกับคู่กรณีเดินที่มีอยู่พวกเดี่ยวนี่แหละที่ทำให้คุณหนูของบ้ านต้องหงุดหงิดได้
“อ้าวป๊ะป๊ายังไม่เข้านอนอีกหรอเนี่ย”ว่าแล้วก็เดินเข้าไปทัก
“หวัดดีป๊า”เสียงลูกคนรองที่ร้องเสียงแหลมมาแต่ไกลวิ่งเข้ามาทักทาย ก่อนจะกระโดดขี้หลังผู้เป็นพ่อ
“ไปไหนกันมากเนี่ย ป๊านั่งรอพวกเราเป็นเพื่อนชางมินตั้งนานแนะ”
“แล้วไปไหนชะล่ะ”แจจุงถามหาน้องชาย
“ไปหาอะไรกินในครัวโน่นแนะ พึ่งกินอิ่มไปเมื่อ 5 นาทีก่อนเองน่ะ”แล้วก็หัวเราะกับการกินของหลานชาย
“หวัดดีพี่แจจุงพี่จุนซู”ว่าแล้วชางมินที่พึ่งถูกนินทาไปหยกๆก็ออกมาจากห้องครัวที่ห าอะไรกินก็ต้องวางทุกสิ่งที่ กะว่าจะเอามารองท้องของเขา ที่คนอื่นเห็นคงคิดว่ากะจะกินตุนไว้อีก 3 วัน
“คิดถึงจังชางมิน”ว่าแล้ว 2 พี่น้องก็วิ่งเขากอดน้องชายพวกเขาอีกคน ชางมินเป็นลูกพี่ลูกน้องของพวกเขาแล้วโตมาด้วยกัน แต่เมื่อ5ปีที่แล้วโดนส่งไปเรียนที่อเมริกา
“นายสูงขึ้นอีกแล้ว ชางมิน”ว่าแล้วจุนซูก็กระโดดขึ่หลังน้องชายตัวโย่งที่ตอนที่ไปใหม่ๆยังตัวเล็กว่าเขา เลย
“ใครเขาจะไปเตี้ยคงศอกคงวาเหมือนพี่ล่ะ ลงได้แล้วหนักน่ะ”ชางมินที่ได้ทีก็แก้งพี่ชายคนรองที่รู้อยู่ว่าไม่ชอบโดนบอกว่าเตี้ ย เพราะเจ้าตัวเขาบอกว่าหุ่นมาตรฐานมากกว่า
“นายว่าใครเตี้ยฉันมันหุ่นมาตรฐานโว้ย ตายชะเถอะ” ตามด้วยการทึ่งหัวชางมินให้มันยุ่ง
“โอ๊ย ของโทษ”สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนเมื่อทนความดุร้ายของร่างเล็กไม่ไหว
“จำไว้อย่างมาว่าคนอย่าง คิม จุนซู ใช่ไหมป๊า”พร้อมของความเห็นจากผู้เป็นพ่อแล้วก็วิ่งเข้าไปกอดคนที่ยืนหัวเราะความน่า รักของลูกชายคนเล็กที่ไม่ยอมโตชะที
“ป๊าแล้วมี๊ล่ะ”แจจุงที่ยืนหัวเราะน้องอยู่ก็คิดได้ถึงผู้เป็นแม่ที่ปกติตัวจะติดกัน อย่างกะอะไรดี
“มี๊เราเขาออกไปทำภาระกิจสำคัญกับแม่ยุนโฮที่ปารีสน่ะ”ตอบผู้เป็นลูกที่ทำหน้างงเป็น รายๆไป คงมีแต่ชางมินนี่แหละที่ยืนอมยิ้มอยู่
“มี๊ไปทำอะไรที่ปารีสมีเรื่องหรอ”เรียงจุนซูถามขึ้นอย่างตกใจเมื่อรู้ว่าผู้เป็นแม่ไ ปต่างประเทศกะคุณป้าถ้าเรื่องไม่ใหญ่ของแก๊งที่นั้นจริงนักฆ่ามือดีอย่างคุณมี๊กะคุณ ป ้าคงไม่ออกโรงเอง
“ก็ไปชอปปิ้งอ่ะน่ะ บินไปตอน 2 ทุ่มนี่เอง 555+++ เห็นบอกคอลเล็คชั่นหลุยส์ใหม่ออก น่ะ”เรียงหัวเราะของชางมินที่ต้องเก็บไว้ด้วยความลำบาก คนที่ลอกลูกของตนกะมุขเดิมที่ชางมินโดนไปเมื่อไม่นาน
“โหย...ไอ้เราก็นึกว่ามี๊จะไปฆ่าใคร”เสียงลูกทั้ง 2 ประสานกัน
“แจจุงพ่อของคุยด้วยหน่อยน่ะ”หันมาผู้กับลูกชาย(หรอ)คนโต เพราะคงจะคาดหวังกะคนเล็กไม่ได้เพราะต้อนวิ่งไปสนใจของฝากกะน้องชายเรียบร้อยแล้ว
“เรื่องอะไรป๊า”
“แก๊ง ซีวอนน่ะ” ว่าแล้วก็เดินตามขึ้นไปบนห้องทำงาน เขารู้ดีว่าแก๊งที่พ่อพูดถึงไม่ค่อยจะมีผลประโยชน์ร่วมกันเพราะทางนั้นทำทุกทางเพื่อ จะทำให้แก๊งเขาและแก๊งของคุณลุงอยู่ไม่ได้
..............................................
บ้านยุนโฮ
ร่างสูงกลับมาถึงบ้านก็พบผู้เป็นพ่อเดินชมดาวอยู่สนามหน้าบ้านพร้อมจิบวาย
“กลับมาแล้วหรอ ยูชอนรออยู่ในห้องวีดีโอเกมส์น่ะ”ว่าแล้วก็หันไปมองรถตู่ที่ตามรถลูกชายเข้ามาที่ต้อ นนี่ทยอยขนร่างลูกน้องที่สภาพไม่ค่อยจะเมื่อคน ชักเท่าไร
“พวกมันไปโดนอะไรมาล่ะนั้นน่ะ”ถามลูกชายที่ยิ้มหัวเราะเมื่อคิดถึงเรื่องที่พึ่งผ่าน มา
“อ๋อ...โดนคนสวยเจ้าเดิมจัดการมาน่ะพ่อ”
“หนูแจจุงน่ะหรอ 55 สมควรแล้ว”รู้ดีว่าหลานคนนี่ไม่ชอบแค่นั้นเรื่องที่ไม่ต้องบอกก็รู้ เพราะมีเรื่องเดี่ยวที่หลานชาย(หรอ)คนนี่ไม่ชอบ ใช่ว่าเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นแต่ไม่รู้จักจำ ว่าคนสวยฟิวส์ขาดแล้วมันต้องเจ็บ
“ผมไปหาไอ้ยูชอนก่อนน่ะ”ว่าแล้วยังหัวเราะทับถมลูกน้องต่อไป
“พาพวกมันไปทำแผลไป น่าสงสานจริงโดนตีนคนสวยเข้า555+++”เสียงพ่อยุนโฮร้องสั่งลูกน้อง ที่ห้อง วีดีโอเกมส์ พี่น้องตัวยุ่งกำลังเล่นเกมส์อย่างเอาเป็นเอาตาย ทำอย่างกะใครชนะจะได้เป็นผู้นำประเทศ
“อิอิอิ มิคกี้แพ้อีกแล้ว”เสียงน้องชายพูดสัยพี่ชายที่เล่นไม่ได้เรื่องทั้งๆที่แข่งกันมา 3 รอบแล้วแต่ก็แพ้ทุกรอบ
“ขอแก้ตัวอีกเกมส์”ยูชอนพูดอย่างหัวเสียเมื่อเล่นยังงัยก็เอาชนะน้องไม่ได้ชักที
“ไม่เอาๆเล่นไปมิคกี้ก็แพ้อยู่ดี”ว่าแล้วก็วางอุปกรณ์เพื่อจะออกไปข้างนอก แต่แล้วร่างสูงเจ้าของห้องก็เข้ามาได้จังหวะการห้ามทัพของทั้ง 2 พอดี “หวัดดีคับพี่ยุนโฮ”ว่าแล้วก็ก้มหัวให้พี่ชายอีกคน
“หวัดดีตัวแสบ”
“ให้ไม่ได้อย่างนี่....ทีพี่ชายตัวเองคำนำหน้าไม่เคยจะมีกะคนอื่นพูดเพราะจัง”พูดอย่ างงอนๆทั้งๆที่เป็นพี่น้องกันแพ้ๆแต่ตัวแสบคล้างหน้าไม่เคยเลยชักครั้งที่จะเรียกเขา ม าพี่
“มิคกี้ก็หัดทำตัวให้มันเหมือนพี่คนอื่นๆเขาบางสิ”ว่าแล้วก็หลบหลังยุนโฮเพราะรู้ดีว ่าต้องมีการฆ่าแน่ๆ
“ริคกี้นายด่าฉันหรอ”ไม่ผิดอย่างที่คิดยูชอนยกมัดขึ้นเพื่อจัดการกับน้องชายจริงๆ
“พี่ยุนโฮช่วยด้วยมิคกี้บ้าไปแล้ว”
“พอเลยไอ้ยูชอนจะไปว่าน้องทำไหม มันก็จริงแล้วนิหัดทำตัวให้สมเป็นพี่หน่อย”ได้ที่ก็แก้งว่ายูชอนที่ต้อนนี่ชักจะลมออ กหูไปแล้ว
“มึงก็ด่ากูอีกคนหรอไอ้หมีฟายยุนโฮ”ว่าแล้วก็เงื้อมัดสัยเพื่อน
“พอแล้วกูล่อเล่น”ว่าแล้วก็จับมัดเพื่อนไว้ทันเพราะไม่งั้ยหน้าหล่อๆของเขาได้พังแน่ ๆ ใครก็รู้ว่าใครโดนมันยูชอนเขาไปอยางหวังว่าถ้าไม่ผ่านก็คงเห็นพระอาทิตของวันพรุ่งนี ้แน่
“ไปหาคุณลุงดีกว่าไม่อย่าจะอยู่กับคนเส็งเค็งอย่างมิคกี้แล้ว”ว่าแล้วก็หันมาแลบลิ้น ปิ่นตาสัยพี่ชายแล้วเดินชะบัดตัวออกไปหาลุงทันที ถ้าอยู่ต่อไปมีหวังตายแน่ๆ
“จำไว้ริคกี้พรุ่งนี้ฉันจะไม่ให้นายลงไปที่ผับ”คาดโทษน้องชายเอาไว้อย่างแค้นๆ
“พอเลย มึงมีอะไรกับกูว่ะมาชะดึกเลย”ถามธุระเพื่อนก่อนที่จะเกิดสงครามในสายเลือดเกิดขึ้นแน ่
“กูมีข่าวเรื่องแก๊ง ไอ้ ซีวอน มาบอกว่ะ”................
To Be Continue
จบไปสำหรับตอนแรกแล้วน่า
เป็นงัยบางเนี่ย
มันยังไม่ค่อยมาอะไรมากมายหรอน่ะค่ะ
ยังงัยก็เม้นด้วยน่ะค่ะ
ขอแนะนำนิดนึ่งนะคะ
คือเราชื่อขวัญนะ
ฟิคเรื่องนี้ใครเล่นมายฟิค น่าจะเคยเห็นมาบาง
เป็นฟิคที่ไม่ค่อยเคลยดนะ เอาแบบ มันๆปนฮ่าๆ
ฝากด้วย จ้า ถ้าพิมพ์ผิดเยอะต้องของ อภัยไว้ด้วย
บางคำอาจจะใช่ภาษาผิดไปเพราะแป้นพิมพ์เราบางตัวใช่มิได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น