Dialog Recorder

ลำดับตอนที่ #3 : ACADEMIA : Story Zero

"ลูกของคุณน่ะ หมดหวังที่จะรักษาแล้วล่ะ"
 

"ไม่ไหวหรอก เคสนี้มันแปลกเกินไป"
 

"หมอแนะนำให้ทำใจนะครับ คงไม่ได้จริงๆ"
 

~~~~~~~~~~

อีกแล้ว

แม่ร้องไห้อีกแล้ว

นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่เป็นแบบนี้

ช่างมันเถอะ ของพรรค์นั้นน่ะ

ไม่อยากรับรู้อะไรเลย

~~~~~~~~~~
 

"ผมพอจะมีหนทางอยู่นะครับ แต่มันเสี่ยง แล้วก็คงทำให้หาย 100% ไม่ได้"
 

พอผู้ชายคนนั้นพูดออกมาอย่างนั้น

แม่ก็ยิ้ม

แม้จะไม่เข้าใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

แต่ถ้าแม่มีความสุข

ก็พอใจแล้ว

~~~~~~~~~~
 

"ผมได้ทำการผ่าตัดเส้นประสาทให้แล้ว เส้นประสาทจะเชื่อมต่อกับกระดูกสันหลังมากกว่าสมอง อาการเดิมของลูกคุณยังคงอยู่ แต่คงบรรเทาลงแล้ว"
 

แม่ยิ้มอีกแล้ว

และผมก็รู้สึกว่า

มีบางอย่างเปลี่ยนไป

~~~~~~~~~~
 

"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ไอ้พิการเอ้ย"
 

"อย่าเข้ามานะ เดี๋ยวฉันติดโรคพิการ"
 

ทำไมทุกคนถึงรังเกียจเราล่ะ

อา ใช่แล้ว

เพราะเราไม่เหมือนเขาสินะ

~~~~~~~~~~
 

"เฮ้ย ไอ้หนู ระวัง!"
 

เรารู้สึกได้

ว่าบางอย่าง มันกำลังลอยเข้ามา

ทำไมเราถึงรู้สึกได้นะ

ทั้งๆที่มันยังไม่มาถึงเราแท้ๆ

ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา

และรับไว้

อา เบสบอลนี่เอง

~~~~~~~~~~
 

"คิราชิเอ๋ย แม้เจ้ายังเด็ก แต่ปู่เชื่อว่า เจ้าจะต้องทำได้"
 

ทำไมกัน 

ทำไมเราต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย

ไม่อยากทำเลย

ทำไมทุกคนต้องสู้กันด้วย

แต่ว่านะ

พวกเขา ไม่รังเกียจเราล่ะ

พวกเขากลับ ดูชื่นชมเราอีกต่างหาก

ทำไมกันนะ

เพราะเรากับเขาเหมือนกัน ละมั้ง

~~~~~~~~~~
 

"เจ้าผ่านการทดสอบสุดท้ายแล้ว คิราชิ จงฝึกฝนตนเองอยู่เสมอ"
 

มันจบแล้วเหรอ

ถ้าอย่างนั้น ผมควรจะทำอะไรต่อไปดีนะ
 

"ปู่เชื่อว่า นอกจากร่างกายแล้ว สมองก็เป็นสิ่งสำคัญ ปู่จะส่งเจ้าไปเรียนมัธยม เจ้าจงเตรียมตัวไว้"
 

โรงเรียนหรอ

ที่ที่ผมเคย ถูกรังเกียจน่ะเหรอ

ไม่สิ

ตัวผมในตอนนี้มันต่างออกไป
~~~~~~~~~

"นี่เธอ หมอนั่นน่ะ น่าขยะแขยงชะมัดเลย"

"ขอโทษนะ แต่ว่า นายเป็นใครหรอ?"

"อย่าเข้ามานะ"

"แววตาของนายนี่ เหมือนกับปลาตายเลยนะ"

ทำไมกัน
ทำไมผมถึงยัง...
ทำไมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยล่ะ
ผมคงไม่มีวันที่จะเข้าสังคมได้แล้วสินะ
ไม่หรอก
ผมต้องลองดู
~~~~~~~~~~

"ผมตัดสินใจแล้วครับ ผมจะไปเรียนที่นี่"

ผมยังไม่ยอมแพ้หรอก
ผมยังสามารถ เริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้งนี่นา
ใช่แล้ว ผมจะเริ่มใหม่ ที่อคาเดเมียไงละ
~~~~~~~~~~

'ยินดีต้อนรับสู่สนามบินเดอะ อคาเดเมีย
ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านมีความสุขกับโรงเรียนของเราค่ะ'

เสียงประกาศจากลำโพงดังก้องไปทั่ว
เสียงของมัน ช่วยกระตุ้นผม

ตัวผมในตอนนี้ จะต้องเริ่มต้นใหม่สินะ

ผมกลืนน้ำลาย
ความทรงจำเก่าๆ ตอกย้ำความเจ็บปวดในจิตใจ

'ยังหรอก ยังไม่ยอมหรอก'

ผมบอกตัวเอง ก่อนจะเดินไปขึ้นเครื่องบิน
ที่จะพาผมไปที่ อคาเดเมีย