z-i-n-e-t-h-o-ng
ดู Blog ทั้งหมด

วันเกิด...เหตุ

เขียนโดย z-i-n-e-t-h-o-ng
คืนวันที่14 มกราคม น่าจะเป็นคืนที่เรานอนหลับฝันดีที่สุด  แต่...

มันกลับกลายเป็นคืนที่น้ำตาไหลอาบ2แก้ม

รู้อยู่แล้วว่าคนอย่างนายไม่เคยจำว่าเราใช้เบอร์ไหน

รู้อยู่แล้วว่าคนอย่างนายต้องโทรหาเบอร์เก่าที่เราไม่ได้ใช้

คงมีแต่ฉันคนโง่คนนี้ที่รู้ดีกว่าใครว่านายต้องลืม

คนโง่ๆอย่างฉันที่ต้องนั่งแกะโทรศัพท์เพื่อเปลี่ยนมาเป็นเบอร์เก่าเพื่อนาย

กลัวนายจะไม่โทรหา  กลัวนายจะรำคาญ  แต่อยากให้นายรู้ไว้

เพราะนายไม่เคยจำ  แต่เราไม่เคยลืม

ก็ยังดีที่นายยังจำได้วันนั้นมันเป็นวันเกิดเรา  ยังจำได้ว่าเรามีชีวิต มีลมหายใจ

แต่ที่หัวใจสั่นที่สุด ก็คือ  เราคิดว่านายจะมา  เรานั่งรอไม่ยอมหลับเพียงแค่

ความหวังลมๆ แล้งๆ ว่านายจะมา  แต่เปล่าเลย  เราเจอแต่ความว่างเปล่า

มีคนมามากมาย แต่ในนั้นไม่มีนาย  มันเท่ากับไม่มีความหมาย

พอนายโทรมาเราก็ดีใจนะ  อย่างน้อย นายก็จำวันเกิดเราได้

อย่างน้อย นายก็ไม่ลืมเรา  อย่างน้อยเราก็ยังอยู่ในสายตานาย

แต่มันทุกข์ยิ่งกว่าตอนที่นายบอกเหตุผลที่มาไม่ได้

พอเถอะ  หยุดเถอะ  อย่าให้ฉันรับรู้ความจริงเลย

คนอย่างนายมันก็แค่นี้  มันก็ทำได้แค่นี้  แค่คนๆนั้นที่นายต้องการ

ไม่อายนะที่ร้องไห้ไปคืนนั้น  ทั้งที่สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ร้องไห้

แต่มันสุดจะทน  นายต้องอยู่กับเขา  แล้วเราล่ะ  เราจะอยู่กับใคร

ทั้งที่ปีก่อนๆ  เราไม่เคยอยู่คนเดียว  ไม่เคยต้องเป่าเค้กคนเดียว

ไม่เคยต้องนั่งกินเค้กคนเดียว  นายทำได้แค่นั้นหรอ  แค่แก้ตัวหรอ

หยุดเลยที่บอกว่าคิดถึง  หยุดเลยที่บอกว่าจะไม่ทิ้งกัน  หยุดที่จะบอกว่านายจะรักเรามากกว่าใคร

เราเป็นได้แค่นี้  แค่นี้จริงๆ  เป็นในสิ่งที่เราไม่อยากเป็น

สุดท้ายนายก็ได้แต่นั่งฟังเราร้องไห้  โดยไม่มีใครรู้ว่าเราหยุดร้องตอนไหน

แม้กระทั่งตัวเราเอง  ที่จมอยู่กับคราบน้ำตาของความอ้างว้าง

ความคิดเห็น

ยังไม่มีความคิดเห็น