คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : กิจกรรมHalloween Fancy
ก่อนวันฮาโลวีน
“จี....เจส....แค่ฉันป่วยนิดหน่อยเลยไม่ได้ตรวจดูตารางงาน แล้วทำไมมันเป็นแบบนี้!”
ฟรานส์ที่ใกล้จะกระซวกไส้ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ตะโกนลั่นห้อง เมื่อเห็นตารางงานของตัวเองมันมั่วมาก ทั้งๆ ที่ยอมปล่อยให้ดูแลแท้ๆ
“ขอประทานอภัยครับ ท่านฟรานส์” จีและเจสพูดพลางก้มหน้ามองพื้น ซึ่งกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ใต้เตียงผู้เป็นนาย
“คราวหน้าถ้าฉันป่วยไม่ต้องแล้วนะ ฉันจะดูแลเอง!-_-+++”
“ครับ แล้วงานคราวนี้ละครับ”
“โทรไปยกเลิกให้หมด บอกเขาไปว่าฉันไม่มีอารมณ์จะทำงาน”
“ครับ ท่านฟรานส์” จีพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง
“ท่านฟรานส์ครับ จดหมายจากผอ.เมเม่ครับ” เจสยื่นซองจดหมายให้ฟรานส์ 2 ฉบับ
“อีกแล้วรึ มีเรื่องอะไรมาล่ะ”
ฟรานส์เปิดจดหมายฉบับแรก
★กิจกรรม★
Overtakes.
รายละเอียด-จะให้นักเรียนถอดจิตและไปสิงร่างใครก็ได้ในโรงเรียน
ยกเว้ณ ร่างผอ. และให้ทำเนียนๆ เป็นเจ้าของร่างที่สิง และไปหลอกใครก็ได้ให้สำเร็จ
วิธีการเข้าสิง-ถอดจิตก็น่าจะทำได้จากการบ้านMental disconnect.นะ ส่วนวิธีเข้าสิงก็แค่พุ่งเข้าไปก็สิงร่างได้แล้วแล้วส่วนเจ้าของร่างหรอ สิงปุ๊บวิญญาณเจ้าของร่างหลับปั๊บ
รางวัล-เงินอีก500 และได้ของขวัญจากผอ.1อย่าง (ถือว่าตอบแทนจากการบ้านGive a Gift Director.)
ปล.ถ้าไม่เจอผอ.ที่ห้องแสดงว่าผอ.ไปนอนเล่นหรือนั่งเล่นที่สระน้ำ ห้องสมุด ห้องดนตรีและห้องอาหาร
อันนี้ฉันแอบไปทำมาแล้ว แล้วอีกฉบับล่ะ
Halloween fancy
รายละเอียด-ผอ. จะจับคู่นักเรียนกับผู้ดูแลและทำกิจกรรมที่จะให้ไปเข้าไปทดสอบความกล้าในป่าและจะมีคนมาค่อยทดสอบต่างๆตามทางและจะมีกับดักมากมายอยู่ในป่าด้วย
รางวัล- นร. ได้คะแนน59 และจะให้ผู้ดูแลที่เป็นคู่นอนด้วยคืนหนึ่ง
รายชื่อคู่
ฟรานซิส บี. สเกล- เรเฟียร์ เอเค ดราโคนิก
วาเลนเซีย เอวา พราวิค-แม็ก โร๊คซ่า
โซระ อาร์คเน่-วอลเตอร์ มาร์คิน
ผู้ทดสอบ
มิยาชิตะ ฮานะทดสอบให้ลองแต่งเพลงฮาโลวีนเองตามสไตร์ตัวเอง
หลิน ฮัวหยาง(เหมยหลง)จะทดสอบให้สู้กับสุนัขสามหัวเซอร์เบอรัสสัตว์เลี้ยงของผอ.
รัน โร๊คซ่าจะทดสอบสติให้แก้ปัญหาที่แบบว่าปัญหาโลกแตกนะตอบไม่ได้ก็ไม่ให้ไป
ผอ.มาเรีย จะทดสอบให้แต่งเป็นผีอะไรก็ได้มาทำให้ผอ.ตกใจจนสามารถพูดได้ว่า
“น่ากลัวจริงๆ”
ปล.กิจกรรมนี้บังคับ
งานนี้มีคนโดนกดแน่ๆ ฟรานส์คิดพลางเลียมุมปาก เมื่อเห็นรางวัลให้ผู้ดูแลที่เป็นคู่นอนด้วยคืนหนึ่ง ยัยเมเม่ก็อุตส่าห์ให้กุญแจมือมาด้วยสิ ไม่ใช้ก็คงไม่ใช่ฟรานซิส บี. สเกลคนนี้แล้วแหละ จากเท่าที่ดูแล้ว 2 ด่านแรกให้พวกนั้นจัดการซะ หึหึ ลงโทษด้วยการเจอเซอร์เบอรัสก็ดีเหมือนกัน ที่เหลือคงต้องจัดการเอง ตอนนี้ก็ว่างแล้วไปหาเจ้าแมวน้อยแล้วนัดหมายเรื่องด่านสุดท้ายดีกว่า
ห้องสมุด
เรย์ยังคงแอบงีบอยู่ใต้โต๊ะเช่นเคย โดยไม่รู้ถึงหายนะที่กำลังคืบคลานเข้ามาหาอย่างช้าๆ เมื่อฟรานส์เดินเข้ามาเห็นเรย์ยังคงนอนอยู่ก็เอื้อมมือจะจับคางของเรย์ให้เงยหน้าขึ้นเพื่อรับจูบที่ปลุกให้ตื่น แต่มือยังไม่ทันได้จับคางก็ต้องรีบถอยกลับมาเพราะมือของเรย์ที่กางกงเล็บเตรียมตะปบมือของฟรานส์
“อย่าเล่นแรงสิ เจ้าแมวน้อย”
“นายจะทำอะไรฉันล่ะ แง่ง”
“ไม่เอาหน่า วันนี้ฉันจะมาคุยกับนายเกี่ยวกับกำหนดการในคืนพรุ่งนี้เท่านั้นเอง” ฟรานส์พูดพลางยื่นซองจดหมายไปไว้ตรงหน้าของเรย์
“หา!? ฉันเกี่ยวอะไรกับนายกัน”
“ลองอ่านดูสิ” เรย์หยิบจดหมายออกมาอ่านพร้อมกับตาโต แล้วก้มลงอ่านให้แน่ใจชัดๆ อีกรอบ ก่อนจะเงยหน้ามองฟรานส์สลับกับจดหมาย
“ช..ชั้นจะขัดขวางนายไม่ให้ทำกิจกรรมนี้สำเร็จหรอก หึJ”
“หรอ นายแน่ใจขนาดนั้นเลยรึเนี่ย น่าชื่นชมจริงๆJ”
“คอยดูละกัน”
เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ
เสียงไฟฟ้าช็อตจากการเขม่นกันอย่างรุนแรง ฟรานส์ถอนสายตาก่อนจะเดินกลับไปห้องตัวเอง แต่ยังมิวายหันกลับมาหาเรย์
“ด่านสุดท้ายน่ะ ฉันจะให้นายแต่งชุดเจ้าสาวให้ได้เลยล่ะ ....ถึงแม้จะต้องทำให้สลบก็เถอะ” ประโยคสุดท้ายฟรานส์พึมพำเบาๆ
“ฝันไปเถอะ ฉันไม่ยอมนายแน่นอน”
“หึหึ แล้วเจอกันหน้าหอพักตอน 1 ทุ่มตรงนะ เจ้าแมวน้อย”
วันฮาโลวีน หน้าหอพัก เวลา 19.00 น.
เรย์สวมผ้าคลุมสีเทาที่มีรอยเลือดเปอะเปื้อนไปทั่วตัวพร้อมกับถือเคียวที่มีรูบร่างโค้งเล็กน้อยหัวเคียวเป็นโครงกระดูกที่ถือใบมีด ซึ่งเป็นอาวุธประจำตัวของเรย์ ข้างๆกันมีฟรานส์แต่งตัวเต็มยศยืนอยู่ ซึ่งคืนนี้ฟรานส์สวมหมวกสีดำทรงสูงใส่เสื้อมีลูกไม้สีขาวติดกระดุมเม็ดเดียวเผยให้เห็นอกสีขาวซีดที่เต็มไปมัดกล้ามและใส่กางเกงสีดำกับรองเท้าหนังสีดำสนิทบวกกับผ้าคลุมสีดำบางเฉียบ ทำให้แทบจะมองไม่เห็นฟรานส์เลย นอกจากเสื้อสีขาว ผมสีขาว และตาสีแดงเป็นเลือดนั่น ข้างหลังฟรานส์มีจีและเจสที่พันด้วยผ้าพันแผลสีขาวทั่วตัวเป็นมัมมี่อยู่
“พร้อมยัง? เราควรไปกันได้แล้ว” เรย์พูดและเดินนำหน้าไปทันที
ระหว่างทางก็เจอสัตว์ต่างๆ ที่รวมๆ แล้วมีมากกว่า 100 ชนิดคอยออกมาก่อกวนตลอด โดยมีจีและเจสที่ถูกลงโทษให้จัดการกับตัวเกะกะทั้งหลายแหล่ จนกระทั่งจู่ๆ ก็มีเวทีมาโผล่ตรงหน้า พร้อมกับผู้ดูแลมิยาชิตะ ฮานะ
“ยินดีต้อนรับสู่บททดสอบแรก โดยมีฉันมิยาชิตะ ฮานะเป็นผู้ควบคุมเวทีแห่งนี้ ด่านนี้ง่ายมาก(แต่คนแต่งเสียเวลาไปข้ามคืน : starfishT^T) แค่แต่งเพลงฮาโลวีนออกมาตามสไตร์ของตัวเองโดยต้องร้องผ่านไมค์นี่นะ เพราะมันจะกระจายไปทั้งโรงเรียนเลยล่ะ แล้วฉันจะให้พวกเธอผ่านไปได้ เป็นไงง่ายใช่ไหมล่ะ^O^”
“เจส” เมื่อฟรานส์ส่งสัญญาณมาให้เจส เจสจึงขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีโดยมีคนอื่นๆ มองอยู่ไกลๆ
“อ่า ผมเจส ดิออล ขอบอกว่าผมแต่งเพลงได้ห่วยแตกมากครับ” เจสบอกกล่าวเป็นพิธี แล้วค่อยๆ สูดหายใจลึกๆ
“ แม้ความจริง ฉันออกไม่บ่อยเพราะไม่ควร
อย่ากังวลหรือหวั่นใจ
หลอกทุกครั้งที่เธอเห็นฉัน
จะวันไหนก็ออกล่าเธอ
และจะหลอกให้เธอกลัวสุดๆ
ใจดวงนี้ของเธอสั่นเพราะกลัว
หลอกทุกครั้งที่เธอเห็นฉัน
โปรดจงมั่นใจ ทุกๆ อย่างที่ฉันทำ
ทุกๆ คำ เพื่อให้ได้เลือดเธอ ”
(ขอยืมท่วงทำนองจากรักนะคะ-บี้ The Star)
“ผ่านได้ยังครับ คุณฮานะ เหวอ!” เจสตั้งใจจะถามฮานะ แต่พอหันไปเห็นฮานะนอนสลบอยู่กับพื้นก็ตกใจ รีบวิ่งไปประคองแล้วเขย่าปลุกให้ตื่น
“อืม นี่ฉันเป็นอะไรไปเหรอ?” ฮานะหันมาถามเจส ซึ่งเจสก็เล่าให้ฟัง
“อ้อ เอาเป็นว่าฉันให้พวกเธอผ่านก็แล้วกัน”
สิ้นคำเวทีและผู้ดูแลก็หายวับไปกับตา และสงสัยเสียงของเจสคงจะห่วยเกินบรรยายทำให้หลังจากนั้นก็ไม่มีสัตว์ตัวไหนมาก่อกวนการเดินทางอีกจนกระทั่งเจอเซอร์เบอรัสหมาสามหัวนอนขวางทางอยู่
“จี เจส”
“ครับ ท่านฟรานส์” จีและเจสเดินไปยืนหน้าเซอร์เบอรัสเมื่อมันตื่นขึ้นมาแล้ว
“คราวนี้แหละ ฉันจะขวางพวกนายให้ได้ ด่านที่แล้วฉันไม่ไหว แต่ด่านนี้พวกนายต้องอยู่ที่นี่แหละ” จู่ๆ เรย์ก็ตะโกนลั่นแล้วตั้งท่าจะเหวี่ยงเคียวอันใหญ่ในมือใส่จีและเจส
“อย่าดื้อสิ เจ้าแมวน้อย เรามายืนดูว่าสองคนนั้นจะรอดจากเซอร์เบอรัสนั่นกันดีกว่านะ”
ฟรานส์พูดขึ้นและจับข้อมือของเรย์ที่กำลังจะเหวี่ยงเคียวไปฆ่าข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของตน
“อืม ก็ได้ แบบนั้นก็ดีเหมือนกันให้เซอร์เบอรัสฆ่าคนรับใช้ของนาย โดยที่ฉันไม่ต้องลงมือเอง หลังจากนั้นฉันก็จะลอบฆ่านายอีกคน แล้ววิ่งหนีกลับห้อง”
“555 อย่าดูถูกข้ารับใช้ฉันสิ เจ้าแมวน้อย และ...ถ้าฉันทำแบบนี้ยังไงฉันก็ไม่ถูกทำร้ายหรอกนะ”
ฟรานส์พูดจบก็ใช้อีกมือที่ยังว่างโปะยาสลบเรย์ทันที เรย์รีบจับเคียวเหวี่ยงใส่คนข้างตัวทันที แต่ช้าไปเมื่อยาเริ่มออกฤทธิ์อย่างรวดเร็ว ทำให้เรย์สลบอยู่ในอ้อมแขนของฟรานส์อย่างเต็มตัว และเมื่อผู้ใช้ไม่มีสติเคียวประจำตัวจึงกลายเป็นควันหายเข้าไปในฝ่ามือของเรย์ทันที
“ฉันให้เวลาพวกนายแค่ 5 นาทีเท่านั้น เข้าใจมั้ย!”
“ครับ ท่านฟรานส์” เจสและจีตอบรับเสียงดัง แข่งกับเสียงขู่คำรามของเซอร์เบอรัส
[จี ดิออล]
“เอาล่ะ มาแสดงฝีมือที่แท้จริงกันดีกว่า เจส”
“อืม” จีเรียกดาบคาตานะออกมาจากหัวเข่าข้างซ้าย ฝักดาบสีแดงสดเหมือนเลือดด้ามจับสีเท่า หัวด้ามมีรูปปีกค้างคาวสีทองเพียงข้างเดียว ในขณะเดียวกันเจสก็เรียกดาบออกมาจากหัวเข่าข้างขวา ดาบของเจสเป็นกึ่งดาบกึ่งกีตาร์ หัวด้ามจับเป็นรูปปีกนกสีเงิน กลางดาบมีสายกีตาร์ติดตั้งไว้
“เดี๋ยวผมจะทำให้หมาบ้านี่ขยับไม่ได้ แล้วจีก็จัดการเลยนะ”
“พร้อมแล้วล่ะ”
เจสเริ่มดีดกีตาร์กึ่งดาบในมืออย่างเมามันส์ปะหนึ่งกำลังฟังเพลงร็อคอยู่ยังไงยังงั้น
แต่เมื่อเสียงกีตาร์ดังขึ้น เซอร์เบอรัสก็กระทืบเท้าถี่ๆ ก่อนจะหยุดชะงักทันทีที่เซอร์เบอรัสหยุดเคลื่อนไหว จีวิ่งตรงเข้าไปหาด้วยความเร็วก่อนจะชักดาบมาฟันเซอร์เบอรัส ความเร็วในการฟันของจีนั้นมองไม่เห็นใบดาบเลยทีเดียวเห็นเพียงรอยแผลที่เกิดขึ้นบนร่างของเซอร์เบอรัสมากขึ้นเรื่อยๆ จาก 1 เป็น 10 จาก 10 เป็น 100 จนกระทั่งทั่วร่างของเซอร์เบอรัสเต็มไปด้วยเลือดที่ออกมาจากบาดแผลมากมายนั้น เจสเมื่อเห็นว่าจีจัดการเรียบร้อยก็หยุดดีดกีตาร์กึ่งดาบ เมื่อเสียงกีตาร์หายไป ร่างของเซอร์เบอรัสก็ล้มตึงและกลายเป็นแสงหายไปทันที
[ฟรานซิส บี. สเกล]
“ไปกันต่อได้แล้ว”
“ครับ ท่านฟรานส์”
ฟรานส์อุ้มเรย์ในท่าเจ้าสาวก่อนจะเดินนำไปทันที
ผ่านไป 3 นาที จู่ๆ สิ่งรอบข้างก็กลายเป็นห้องผู้ดูแลนักเรียนพร้อมกับเจอรัน โร๊คซ่านั่งอยู่บนเก้าอี้ของเจ้าของห้องที่ไม่รู้หายไปไหน
“สวัสดีครับ คุณฟรานส์ ผมเป็นผู้ดูแลบททดสอบที่ 3 แค่ตอบคำถามผมมา 1 ข้อผมก็จะปล่อยคุณไปแล้วล่ะครับ แล้วคุณเรเฟียร์เป็นอะไรไปหรือครับ ให้ผมดูให้ไหม?”
“ไม่ต้องหรอก จี เจส (ซุบซิบ)พาเรย์ไปเปลี่ยนชุดแต่งตัวให้เรียบร้อย”
“ครับ ท่านฟรานส์” จีแบกร่างของเรย์ออกจากห้องไปทันทีโดยมีเจสเดินตามหลังไป
“มีอะไรจะถามก็ว่ามา-_-”
“คุณคิดว่าสิ่งใดเกิดขึ้นเป็นสิ่งแรกในโลกนี้ครับ คุณฟรานส์”
“พลัง”
“ทำไมหรือครับ?”
“เพราะเมื่อพลังรวมตัวกันมากๆ มันจะมีตัวตนขึ้นมา สังเกตได้จากวิญญาณ”
“ความคิดดีนะครับ งั้นผมให้คุณผ่านไปได้เลยครับ” ร่างของรันค่อยๆหายไป
ฟรานส์ลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้องก็เจอเจสและจี ซึ่งแบกเรย์ที่ปล่อยผมยาวสยายและสวมชุดเจ้าสาวสีขาวมีลูกไม้เล็กน้อยส่วนล่างเป็นระบายข้างหน้ายาวเหนือเข่าเผยให้เห็นขาสีขาวนวล ข้างหลังปล่อยยาวลากพื้น ฟรานส์รับร่างของเรย์จากจีมาอุ้มในท่าเจ้าสาวพลางเดินออกไปข้างนอกตึก
“เจส จีกลับไปที่ห้องซะ เดี๋ยวฉันตามไป”
“ครับ ท่านฟรานส์”
ฉับพลันเจสและจีก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงฟรานส์ที่อุ้มเรย์ไว้เพียงผู้เดียว หน้าตึกผู้อำนวยการ จู่ๆ ร่างในอ้อมแขนของฟรานส์ก็เริ่มขยับตัว
“ตื่นแล้วรึ”
“นาย...อีกแล้ว นายน่าจะโดนเซอร์เบอรัสฆ่านี่นา”
“ตอนนี้เรามาถึงด่านสุดท้ายแล้ว และฉันก็วางแผนว่าจะทำกับนายแบบที่เจอครั้งแรกในตอนนี้”
“อะไรนะ!? ไม่เอาด้วยหรอก-////-” เรย์บอกพลางดิ้นไปมา แต่ก็ดิ้นไม่มากเพราะฤทธิ์ยามีผลยังอยู่
“อย่าดิ้นสิ เจ้าแมวน้อย เดี๋ยวนายต้องปล่อยไอมารออกมาให้เต็มที่เลยนะ”
“เอ๋ ให้ฉันฆ่านายได้เหรอ*0*”
“ก็ลองทำดูสิ นายไม่มีวันฆ่าฉันได้หรอกนะ เจ้าแมวน้อย”
ฟรานส์ว่าพลางจุ๊บที่หน้าผากพร้อมกับไอมารสีดำเริ่มก่อตัวขึ้นรอบๆ ทั้ง 2 คน
“ฉันจะให้เห็นร่างจริงของฉันนะ เจ้าแมวน้อยของ...ฉัน”
ฉับพลันไอมารสีดำแดงก็ก่อตัวขึ้นรอบตัวของฟรานส์แล้วเขี้ยวสีขาวเป็นเงางามก็งอกออกมา ตาของฟรานส์ค่อยๆ แดงขึ้น ผมสีขาวยาวละต้นคอเริ่มยาวขึ้นถึงต้นขาของฟรานส์และเปลี่ยนเป็นสีเงินสะท้อนกับแสงจันทร์ส่องแสงระยิบระยับ ปีกค้างคาวสีดำขนาดใหญ่งอกขึ้นมากลางหลังทะลุเสื้อออกมา หางสีดำแดงยาว 1 ฟุตงอกทะลุกางเกงของฟรานส์ปลายหางเป็นรูปลูกศรที่แหลมคม เขาสีแดงก่ำดุจทับทิมงอกออกจากหัวของฟรานส์ทะลุหมวกทรงสูงสีดำ เรย์มองร่างที่แท้จริงฟรานส์อึ้งๆ ก่อนจะทันได้รู้ตัว ฟรานส์ก็ก้มหน้าประกบปากของฟรานส์กับริมฝีปากนุ่มทันที ลิ้นร้อนหนาสอดเข้าโพรงปากอีกฝ่ายอย่างชำนาญก่อนจะกวาดหาความหวานเช่นเคย แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนจูบครั้งแรก ฟรานส์จูบอย่างนิ่มนวลก่อนจะค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก เมื่อฟรานส์เห็นเรย์หน้าแดงจึงยกยิ้มมุมปาก แล้วก้มลงไปไซร้คอขาวเนียนที่ติดจะมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ออกมาจากผิว
“เดี๋ยวสิ ไม่ได้นะ”
“ครั้งนี้จะเจ็บหน่อย เพราะฉันต้องการให้เจ้าแมวน้อยของฉันร้องออกมาดังๆ และทิ้งรอยแผลไว้ แล้วเดี๋ยวฉันจะกลับไปเลียให้ที่ห้องละกันนะ”
“อ๊าาาาาาาาา!!” เรย์ร้องตะโกนลั่น เมื่อฟรานส์ฝังคมเขี้ยวลงบนคอระหง ฟรานส์ดื่มเลือดไปเล็กน้อยก่อนจะถอนเขี้ยวออกทันที และฟรานส์ค่อยๆ บินขึ้นไปยังห้องผอ.พร้อมปล่อยรังสีอำมะหิตออกมาอย่างรุนแรง ฟรานส์พุ่งตัวไปพังกระจกห้องผอ.แล้วยืนมองผอ.ท่ามกลางเศษกระจกบนพื้นด้วยสายตาเหยียดหยามสุดขีด แสงจันทร์ส่องลงกลางศีรษะของฟรานส์เพิ่มความน่ากลัวเข้ามาอีก
“น..น่ากลัวจริงๆOoO”
ภาพที่ผอ.มาเรีย โร๊คซาเห็นคือ ปีศาจ(ฟรานส์)ยืนอยู่ท่ามกลางความมืด เห็นเพียงใบหน้าที่เฉยชาแต่ในดวงตากลับเหยียดหยามเหมือนเห็นมดตัวเล็กๆ บนมุมปากของฟรานส์มีเลือด(ของเรย์)ไหลลงมาถึงหน้าอกขาวซีด ในมือของปีศาจ(ฟรานส์)อุ้มหนุ่มน้อยในชุดเจ้าสาวที่กำลังหอบหายใจด้วยใบหน้าแดงก่ำ ที่คอมีรู 2 รูและมีเลือดไหลออกมาเปื้อนชุดสีขาว
“หึ เจ้ากลัวอะไรกันแน่ ข้าไม่อยากรู้หรอกนะ แต่ในเมื่อเจ้าเอ่ยคำนั้นออกมาแล้ว ข้าก็จะกลับไปอยู่ในที่ๆ ข้าควรอยู่ก่อนละกัน”
ฟรานส์บินออกไปทันทีเพื่อกลับไปยังห้องของตัวเอง
ห้องของฟรานซิส บี. สเกล
“ยินดีต้อนรับกลับครับ ท่านฟรานส์” เสียงจีและเจสดังขึ้นทันทีที่เปิดประตู
ฟรานส์เดินตรงไปวางร่างของเรย์ที่เตียง ในขณะเดียวกันร่างของฟรานส์ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมรวมถึงไอมารของทั้งสองคนก็หายไปด้วย ฟรานส์ถอดหมวก รองเท้า และผ้าคลุมออก และเดินไปอีกด้านของเตียงแล้วล้มตัวลงเลียรอยแผลที่ตนเองเป็นคนทำ ก่อนจะนอนกอดร่างของเรย์แน่น
“จี เจส ออกจากห้องแล้วปิดล็อคประตูให้สนิท เปิดล็อคได้ก็ต่อเมื่อผ่านคืนพรุ่งนี้ไป เข้าใจมั้ย”
“ครับ ท่านฟรานส์” เจสและจีเดินออกจากห้องไป
แก๊ก
สิ้นเสียงล็อคประตู ห้องก็ยังคงเงียบเชียบจนเรย์ทนไม่ไหว
“นี่นายจะทำอะไรฉันข้ามวันเลยรึไงกัน”
“พูดแบบนี้แสดงว่ายอมให้ฉันกอดแล้วสินะ”
“ป่าวสักหน่อย แค่ตอนนี้ฉันไม่มีแรงขัดขืนนายก็เท่านั้น”
“ใช่แล้วและตอนนี้ฉันก็ไม่มีแรงทำอะไรเจ้าแมวน้อยตัวนี้ซะด้วย”
“งั้นก็หมายความว่า*0*”
“พรุ่งนี้นายไม่รอดแน่-_-”
“แหงะ แต่ผอ.ให้ฉันนอนกับนายแค่คืนเดียวนะ”
“ยัยเมเม่ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าคืนไหน เพราะฉะนั้นฉันเลือกคืนพรุ่งนี้”
“งั้นวันนี้นายก็ปล่อยฉันสิ”
“ไม่ได้หรอก มีหวังพรุ่งนี้นายหนีฉันไปแน่หรืออาจเตรียมแผนฆ่าฉันเรียบร้อยแล้วก็ได้ อีกอย่างคืนนี้นายอยู่ห้องนี้ก็ไม่ผิดอะไร เพราะนายเป็นคู่ของฉัน”
“เฮ้อ ขี้เกียจเถียงนายแล้ว เถียงแพ้ทุกรอบ” เรย์ว่าพลางทำแก้มป่อง ฟรานส์เห็นก็อดฉวยโอกาสหอมแก้มเนียนใสนั่นไม่ได้
ฟอด~
“นอนเถอะ คืนนี้ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก”
“ชิ งั้นก็เลิกกอดซะทีสิ”
“ไม่”
เพียงไม่นานทั้งสองก็หลับไปทั้งสภาพนั้น เพราะความเพลียที่มีมากมายมหาศาลโถมเข้าใส่ร่างอย่างหนักจากงานเทศกาลฮาโลวีน
ตอนพิเศษ......(แง้มเล็กน้อย)
“แมวน้อย...”
“อื้อ รำคาญ”
เช้า(ซึ่งความจริงเที่ยงแล้ว)ที่อากาศเย็นสบายในขณะที่เรย์กำลังนอนพักผ่อนเอาแรง ก็เสียงไก่กาดังขึ้นข้างหูปลุกคนนอนขี้เซาให้ลุกขึ้นจากเตียงขนาดคิงไซส์สีกำมะหยี่
“เจ้าแมวน้อย ทานข้าวได้แล้ว”
“อย่ามายุ่งหน่า คนจะนอน” เรย์ว่าพลางปัดมือที่มาปลุกออก
“ตื่นได้แล้ว เจ้าแมวน้อย ฟู่~” ฟรานส์เป่าลมใส่หูของเรย์เบาๆ
ลมร้อนทำให้เรย์รู้สึกจั๊กจี้จนต้องลืมตาตื่น เมื่อเห็นหน้าเดิมๆ ของคนที่คอยแกล้งตัวเองตลอดการพบเจอกันบวกกับความรำคาญที่ถูกปลุกจากการนอน ทำให้เกิดอารมณ์โกรธอีกฝ่ายจนอยากฆ่าให้ตายคามือ
“บังอาจมาปลุกฉันได้นะ ตายซะเถอะแก!!~” เรย์หยิบหมอนทำท่าจะฟาดคนข้างตัวโทษฐานปลุกจากการนอน โดยไม่ได้รับอนุญาต
“เอ้า ตื่นมาแล้วก็กินข้าวซะ”
จ๊อก~
เสียงท้องร้องจากท้องของเรย์ ทำให้เรย์ต้องวางหมอนลงอย่างช่วยไม่ได้แล้วหยิบแซนวิชไส้ปูอัดกับถั่วแดงบด(มีหรือ?) เข้าปากด้วยความหิวโหย โดยมีฟรานส์นั่งมองอยู่ห่างๆ
“ง่ำๆ นี่นายคงไม่คิดจะขังฉันไว้ในห้องนายจริงๆ หรอกใช่มั้ย?”
“เรียกฉันว่าฟรานส์สิ เจ้าแมวน้อย”
“ไม่ ถ้านายยังเรียกฉันเจ้าแมวน้อย เจ้าแมวน้อย อยู่ฉันก็จะเรียกว่านาย นายนี่แหละ”
“ได้สิ เรย์” ทันทีที่เรย์ได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหู ใบหน้าของเรย์ก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ
“นี่ นา-” เรย์หันไปจะว้ากใส่ให้เต็มที่ข้อหาเข้ามาใกล้เกินเหตุ ก็ต้องตกใจ เมื่อหันไปแล้วปากของเรย์ไปเฉียดปากของฟรานส์เบาๆ
“หึ หึ อยากจูบก็ไม่บอก”
“ป่าวสักหน่อย อุ๊บ”
____________________________________ตัดฉับ เริ่มNC_____________________________________
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดาบของจี ดิออล
ดาบของเจส ดิออล
เคียวของเรเฟียร์ เอเค ดราโคนิก
~Trick or Treat~
ใครอยากอ่านNC ส่งคำขอมาทางข้อความลับเขียนE-mailที่ใช้ได้มาด้วยนะ
แล้วจะรีบส่งให้
ความคิดเห็น