คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Kill-2
ในวันที่อากาศสดใส ฟ้าสว่างไร้เมฆมาบดบัง เหล่านกน้อยต่างขับขานเสียงร้องออกมาเป็นเพลงเบาๆ เหล่าต้นไม้และดอกไม้ต่างเติบโตเบ่งบานผลิดอกออกผลงดงาม ท่ามกลางบรรยากาศที่ดีแสนดีหาได้ยากยิ่งนี้ มีกระท่อมไม้เล็กๆ อยู่...
และนั่นคือ กระท่อมที่เป็นบ้านของพรานป่า
ซึ่งพรานป่าคนนั้น คือ ผมเอง..
ผมนอนอยู่บนแคร่หน้าบ้านอย่างสบายใจ
“เฮ้อ วันนี้เป็นวันที่อากาศดีจริงๆ น่านอนมากๆ” ว่าแล้วผมก็นอนลงไปทันที
แต่ไม่ทันได้นอนก็ได้ยินเสียงคนวิ่งมาทางนี้ซะก่อน
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ...
“ท่านนายพราน! ท่านนายพรานอยู่ไหม!?” พร้อมกับเสียงของคนแก่
ผมเงยหน้าดูเห็นคุณยายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหา ผมจึงตะโกนตอบกลับไป
“อยู่นี่ครับ มีอะไรหรือครับ?”
คุณยายคนนั้นหันมาเห็นผม ก็รีบวิ่งมาหาแล้วคุกเข่ากอดขาผมเขย่าๆ ทันที
“ช่วยหลานยายด้วย ช่วยด้วยนะ ช่วยด้วย” คุณยายอ้อนวอนทั้งน้ำตา
“ใจเย็นๆ ครับ ยายเกิดอะไรขึ้นหรือครับ” ผมรีบถาม เมื่อฟังคุณยายก็สงบสติก่อนจะบอกว่า...
“มีหมาป่ามาหายาย ยายหนีออกมาก่อน แต่หลาน หลานยาย (กระซิกๆ) จะมาหายาย หมาป่าตัวนั้นปลอมตัวเป็นยาย เพื่อจะกินหลานยาย” คุณยายพูดรัวๆ แต่ก็พอฟังได้ครบ
“รีบนำทางไปบ้านยายเลยครับ” ผมวิ่งเขาไปในกระท่อมหยิบธนูและมีดคู่ใจก่อนจะตามยายไป
ถึงบ้านคุณยาย...
“นั่นไงบ้านยาย” คุณยายชี้ให้เห็นบ้านหลังสีส้มเล็กๆ หลังหนึ่ง หน้าบ้านมีเด็กน้อยสวมโค้ทสีแดงยืนเคาะประตูบ้านอยู่
ป๊อก ป๊อก ป๊อก
“นั่นหลานยายเอง” คุณยายรีบบอก ทำท่าจะวิ่งไปช่วย
ผมดึงคุณยายมาซ่อนในพุ่มไม้ ซุ่มมองเด็กน้อยเปิดประตู
สักพักก็ได้ยินเสียงกรี๊ด ดังลั่น ผมรีบแอบเข้าไปทางประตูหลังทันที
ภาพที่เห็น คือ มนุษย์หมาป่าตัวโตกำลังขึ้นคล่อมเด็กหญิงตัวน้อยแล้วหมาป่าตัวนั้นกำลังปลดเสื้อผ้าของเด็กน้อยอยู่
“O_O!!”
“O [] O หลานยาย”
ผมหยิบมีดเข้าแทงขาของหมาป่าทันที แล้วอุ้มเด็กน้อยไปให้คุณยาย
“รีบหนีไปเถอะครับ คุณยาย” ผมพูดรัวๆ ผลักหลังยายและเด็กน้อยไปที่ประตูหลัง
ผมมองหมาป่ากุมขาตัวเองทำท่าจะตามเด็กน้อยและคุณยายไป ก็รีบตะโกนห้ามทันที
“หยุดเดี๋ยวนี้ ไอโลลิค่อน!”
มันนิ่งไปก่อนจะเงยหน้ามองผมอย่างโกรธๆ
“อย่ามายุ่งน่า” มันคำรามพุ่งเข้ามาจะทำร้ายผม
ผมก้มหลบทันที แล้วชักมีดออกวิ่งออกจากบ้านคุณยายทางประตูหน้าบ้าน
“อ้ากกกกกกกกกก” เสียงมันร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อผมชักมีดออก
ผมกระโดดไปมาล่อมันบนต้นไม้จนมันเหนื่อย เลือดไหลอาบขา ผมค่อยวิ่งหายกลับกระท่อมอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นผมก็ไม่เห็นอีกเลย ไม่ว่าจะหมาป่า คุณยาย หรือเด็กน้อยโค้ทแดง ไม่เห็นแม้แต่เงา...
ความคิดเห็น