คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทละคร-Wonderland
ในวังบาดานแห่งหนึ่ง...
“ท่านแม่ ข้าขอขึ้นไปบนบกได้หรือไม่? ข้าอยากขึ้นไปข้างบน” เงือกสาวแสนสวยที่มีผมสีเขียวเหมือนสาหร่าย ตาสีโกเมน มีหางสีฟ้าสดใส ตรงอกถูกปกปิดสิ่งลับไว้ด้วยเปลือกหอยสีขาวไข่มุกกำลังขอร้องอ้อนวอนให้มารดาของตนยอมใจอ่อน
“ไม่ได้เด็ดขาดนะ ลูเซีย เจ้ายังเด็กไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของมนุษย์ข้างบนนั่นหรอกนะ”
แม่ของลูเซียกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลให้ลูกรักของตนเลิกเอาแต่ใจ
“แต่...แต่ว่าท่านแม่ ถ้าข้าให้ท่านพี่ไปกับข้าด้วยล่ะ”
“พี่ของเจ้าไม่ว่างมาดูแลเจ้าได้ตลอดหรอกนะ รอให้เจ้าโตกว่านี้ก่อน แม่ถึงจะยอมให้เจ้าขึ้นไปข้างบน” เมื่อเงือกสาวได้ยินดังนั้นจึงทำแก้มป่องสะบัดหน้างอนผู้เป็นแม่แล้วเดินออกไปทันที
“เฮ้อ นิสัยแบบนี้ถ้าจะแก้ไม่หายซะแล้วสิ” ผู้เป็นแม่ส่ายหัวไปมามองลูกของตนที่เดินหายไปจนลับตาด้วยแววตาอ่อนใจ
ทางด้านลูเซีย
“ท่านแม่ใจร้าย ข้าอยากขึ้นไปข้างบนนั่นจัง ไปขอท่านพี่ดีกว่า” พูดจบก็วิ่งไปหาท่านพี่สุดที่รัก ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเจอเงือกชายผมสีฟ้าสดใส ตาสีโกเมนเหมือนลูเซีย ผิวขาวเนียน หางสีเขียวสด กำลังนั่งปั่นงานหัวหมุนอยู่บนโต๊ะ
“ท่านพี่ค่ะ ท่านพี่ ท่านช่วยพาข้าไปบนบกหน่อยได้ไหม” ลูเซียปรี่เข้าไปเกาะแขนท่านพี่พร้อมกับเอ่ยคำขอแล้วทำท่าอ้อนวอน
“ไม่ได้หรอก น้องรัก” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นจากปากของเงือกชาย
“ทำไมล่ะ พี่ซิล” คราวนี้ลูเซียหันไปโอบรอบคอของซิลจากทางด้านหลัง
“ไหนลองบอกพี่มาซิ ทำไมถึงอยากขึ้นไปนักล่ะ” ซิลหลอกถาม
“คือว่า...” ลูเซียหน้าแดงตากรอกไปมาเอานิ้วมาจิ้มกันที่อก ซิลมองท่าทางน้องตนอย่างสงสัย
“เมื่อวันก่อน ข้าเกิดโดนน้ำพลัดขึ้นไปเกยตื้นอยู่ริมหาด แล้วถูกชายคนหนึ่งช่วยข้าไว้ เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาเกินที่ข้า...ข้าจะห้ามใจไม่ให้รักเขาได้น่ะ ท่านพี่” ว่าแล้วก็บิดไปมาด้วยความอาย ขณะที่ซิลมองลูเซียแบบ...เจอเรื่องยุ่งยากซะแล้วเรา
“โธ่ น้องพี่ในโลกข้างบนถึงหน้าตาจะหล่อสวยแค่ไหน ก็เชื่อไม่ได้หรอกนะ เราต้องดูคนที่นิสัย” ซิลส่ายหน้ามองน้องตนอย่างเหนื่อยใจแล้วสั่งสอน
“อย่ามาว่าผู้ชายที่ข้าชอบแบบนั้นนะ ถึงจะเป็นท่านพี่ก็เถอะ!!” ลูเซียตะโกนใส่
“พี่แค่พูดความจริง แต่ยังไงพี่ก็ปล่อยน้องขึ้นไปไม่ได้หรอกนะ” เมื่อลูเซียฟังจบก็ออกอาการกระทืบเท้าแรงๆ
“ว่าไงนะ! งั้นข้าจะขึ้นไปเองคนเดียวก็ได้” ว่าแล้วก็เดินกระทืบเท้าออกไป
“เดี๋ยว! น้องพี่ใจเย็นๆ ก่อน” ซิลรีบมาคว้าแขนน้องตนไว้ก่อนที่จะทำตามที่ตั้งใจ
“อย่าห้ามน้องนะ!”
“ไม่ห้ามไม่ได้หรอก แต่พี่แค่อยากเสนอวิธีน่ะ” ซิลรีบใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
“วิธีอะไร” ลูเซียยังคงไม่หายโกรธง่ายๆ แต่ก็รอฟัง
“เอางี้ เดี๋ยวน้องพี่ไปวาดรูปหน้าของชายคนนั้นมาให้พี่ เดี๋ยวพอพี่ขึ้นไปข้างบนพี่จะรีบหาเขาให้เจอ แล้วพากลับมาหาน้องเลย” ถ้าผ่านด่านพี่ได้น่ะนะ....ซิลต่อในใจ
“จริงหรือค่ะ” ลูเซียหันมาหาพี่ตนอย่างดีใจ
“จริงสิ”ถ้าผ่านพี่นะ...ซิลยังคงกระซิบต่อในใจต่อจากคำตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เย้ ท่านพี่ใจดีที่สุดเลย” ว่าแล้วลูเซียก็เดินออกไปพลางฮัมเพลงกระโดดโลดเต้นอย่างยินดี
วันออกเดินทาง
“ท่านพี่คะ ท่านพี่ นี่คือใบหน้าของชายคนนั้นค่ะ” ลูเซียยื่นกระดาษใบหนึ่งออกมาให้ซิลที่กำลังจะขึ้นไปบนบก
“พี่จะรีบหาเขาให้เจอ แต่ถ้าน้องวาดไม่เหมือนพี่ก็ไม่รู้จะหายังไงเหมือนกันนะ อย่าลืมล่ะ” ซิลลูบหัวน้องสาวด้วยความรัก
“ค่ะ ข้ามั่นใจว่าเหมือนแน่ๆ ”
“งั้นพี่ก่อนนะ” แล้วซิลก็รีบว่ายน้ำขึ้นไปบนบกทันที
บนบก
ทันทีที่ซิลเข้าไปเกยตื้นที่ชายหาด ก็มีผู้คนเข้ามารุมล้อม ทันใดนั้น คนเหล่านั้นก็คุกเข่าลงให้ซิล
“กลับมาแล้วหรือพะย่ะคะ องค์ชาย” ชายชราผู้หนึ่งพูดขึ้น
“เรากลับมาแล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่มั้ย?” ซิลตอบกลับไปอย่างคนรู้จักกันดี เพราะคนเหล่านี้ล้วนเป็นเงือกมาก่อนทั้งสิ้น
“ยังคงเป็นปกติเช่นเดิมขอรับ” ชายชราตอบ ขณะที่ซิลกำลังจะถามต่อ..
“ไง กลับมาแล้วรึ ซิล” เมื่อเสียงนี้เอ่ยขึ้น เหล่าชายชราก็เปิดทางให้ชายผู้หนึ่ง ผมสีแดงเพลิง ตาสีม่วงอเมทิส ผิวสีแทน เดินเข้ามาโอบอุ้มร่างของซิลขึ้นสู่อ้อมแขนในท่าเจ้าหญิง
“ฉันกลับมาแล้ว เร็น” ซิลยิ้มให้เร็นพลางใช้มือทั้งสองข้างคล้องคอของเร็น
“ป่ะ กลับบ้านกัน” เร็นเดินอุ้มซิลไปที่บ้านพักริมทะเลของตนทันที โดยที่ซิลก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ทั้งสองเดินไปโดยมีสายตาของเหล่าชายชรามองตามจนลับตา
ภายในบ้านพัก
เร็นอุ้มซิลไปที่ตู้ปลาขนาดใหญ่ที่ซื้อไว้ขณะที่กำลังจะหย่อนร่างของซิลเข้าไป มือของซิลที่โอบรอบคอของเร็นก็ดึงท้ายทอยของเร็นเข้าหาตัว
“อุ๊บ” เสียงของเร็นร้องอย่างตกใจ
เมื่อซิลยื่นหน้าขึ้นมาประกบปากอิ่มกับริมฝีปากเร็นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เร็นจะเป็นฝ่ายชักนำด้วยลีลาการตวัดลิ้นที่พริ้วไหวไปทั่วโพลงปากของซิล จนเมื่อถอนริมฝีปากออกน้ำลายของซิลไหลจากมุมปาก ซิลส่งนัยน์ตาหวานฉ่ำให้เร็นเป็นเชิงยั่วเย้า
“อย่ามายั่วกันสิ เดี๋ยวผมทนไม่ไหวนะ รอให้หางปลากลายเป็นขาก่อนดีมั้ย?” เร็นพูดยิ้มๆ อย่างอ่อนใจในความเอาแต่ใจ(?)ของคนตรงหน้า
“ก็คิดถึงนี่นา” ซิลพูดพลางอ้อนคนรักของตน
“ฉันก็คิดถึงซิลนะ แต่ทำตอนนี้คงไม่สะดวกเท่าไหร่” เร็นว่าพลางมองหางของซิล
“ถ้างั้นล่ะก็...”ซิลยิ้มขี้เล่น ก่อนแสงสีเขียวสดที่หางจะแปรสภาพเป็นขาสองข้างทันที
“ควบคุมได้แล้วรึ ไหนบอกต้องรอ 6 ชั่วโมงไง” เร็นว่าพลางฟัดแก้มคนในอ้อมแขนอย่างลงโทษ
“หึหึ” ว่าแล้วซิลก็เริ่มเลื้อย มืออยู่ไม่สุขจนเร็นทนไม่ไหว อุ้มร่างของซิลไปที่เตียง
“อ๊ะ ฮ๊า อ๊า แรง...อ...อีก เร็น อืม” เสียงครวญครางของซิลดังก้องไปทั้งบ้านพัก
จนกระทั่งทำกันจนพอใจแล้วทั้งคู่ถึงจะได้นอนหลับกัน
รุ่งเช้า...
“นี่ ซิลนายวาดรูปของฉันรึ เหมือนมากเลยล่ะ” ซิลที่ยังนอนคาอกของเร็นหันไปมองกระดาษที่เร็นถืออยู่อย่างสงสัย
“ฉันวาดรูปไม่เก่งขนาดนั้นหรอก แล้วฉันก็ไม่ได้วาดด้วย ก็มีตัวจริงอยู่นี่จะเอารูปไปทำไมล่ะ” ว่าแล้วซิลก็หอมแก้มเร็นอย่างออดอ้อน
“หืม? แล้วใครวาดล่ะ” เร็นหันมาหอมกลับจนซิลหน้าแดง แล้วถามต่อ
“เอ...” ฉับพลันซิลก็นึกเรื่องที่น้องสาวของตนขอร้องให้ทำ พลางมองกระดาษสลับกับมองเร็นอย่างจับผิด
“เร็นได้ช่วยเงือกสาวผมเขียวที่ชายหาดไว้รึป่าว” เมื่อได้ยินซิลพูดยังงั้นเร็นทำท่านึก
“ว่าไงล่ะ” ซิลเร่งขอคำตอบ
“อ้อ ใช่แล้วล่ะ ตอนที่พาซิลไปเล่นน้ำทะเลไง ซิลก็อยู่นี่ ทำไมรึ?”
“เอ๊ะ ฉันอยู่ด้วยรึ มีเรื่องแบบนั้นด้วย” ซิลทำหน้างง
“แล้วมีอะไรรึ?” เร็นถามเมื่อยังไม่ได้คำตอบ ซิลก็หลุดจากภวังค์ความคิดของตน
“นั่นน่ะ น้องสาวฉันเอง” เร็นฟังจบก็ตกใจ (เจอกันโดยไม่คาดคิดเลยแฮะ//เร็น)
“มีอะไรรึป่าว?” เร็นถามต่อเมื่อเห็นซิลทำหน้าเครียดทันที
“ไม่มีอะไรหรอก” ซิลฝืนยิ้มพลางคิดว่า(เราจะบอกน้องยังไงดีล่ะเนี่ย ว่าเร็นเป็นคนรักของเราT^T//ซิล)
และแล้วลูเซียก็คงไม่รู้ความจริงไปอีกนาน....
ความคิดเห็น