คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : รับภารกิจ-Wonderland
‘มีคำจ้างวานมาถึงฉันอีกแล้ว’
อลิซที่น่ารักคิดเช่นนั้นแล้วทอดถอนใจ
ตั้งแต่มาถึงอย่างกะทันหันพวกเธอก็ถูกใช้นู่นทำนี่มากมายมิได้หยุดหย่อน
..และนี่ก็เป็นอีกครั้งเช่นกันที่ถูกร้องขอ..
อลิซคาโอริมองซองจดหมายในมืออย่างหนักใจ ก่อนหันไปจะดูจ่าหน้าซอง...
“จาก..บ้านหลังเล็ก”
“เราต้องไปที่นั่นสินะ”
อลิซคาโอริเริ่มเปิดประตูบ้านพักออกสู่โลกกว้าง แสงแดดจ้าส่องกระทบใบหน้าราวกับจะบอกว่า ‘เดินทางโดยสวัสดิภาพนะ’ เป็นการเริ่มต้นสู่วันใหม่ที่สดใส...
คาโอริเริ่มก้าวออกจากบ้านพักหลังที่หกของตนเองอย่างมีพลังใจเต็มร้อย ก้าวเดินไปข้างหน้า...โดยที่ไม่ดูพื้นเลย...
“โอ๊ย”
จึงทำให้คาโอริสะดุดล้มหน้าคว่ำกับพื้นเต็มๆ แต่เพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศที่อุตส่าห์สร้างมากับมืออย่างยากลำบาก จึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วก้าวเดินต่อไป (มันทำเนียน)
คาโอริเดินตามทางสีขาวเพื่อมุ่งสู่บ้านหลังเล็กในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่อยู่ของคาโอริมากนัก แค่ 3 กิโลเมตรเอ๊ง (เสียงสูงบ่งบอกถึงความประชดประชัน)
ผ่านไป 500 เมตร...
“โลกนี้ช่างสวยสดงดงาม~ ใครเล่าจะห้ามเราได้ทัน~
เสริมสร้างความหฤหรรษ์ ให้เราพุ่งชนมันจังจัง~”
เสียงร้องเพลงของคาโอริดังกังวานไปทั่ว ช่างเป็นเพลงที่เอ่อ...ช่างเถอะ ตอนนี้คาโอริอารมณ์ดีมากถึงมากที่สุด เพราะยังไม่มีอุปสรรคในการเดินทางแม้แต่น้อย
“เหวอ! จ๊ากกก มันมาแล้ว”
ฟ่อ~ ฟ่อ~
ฉับพลันอากาศสุดสดใสก็หายไป เมื่อคาโอริหันไปเจอกับงูเขียวตัวยาวและตัวเดิมที่เคยโดนเลื้อยตามติดชนิดจะงับตูดได้แล้ว และเมื่อมันเห็นคาโอริจึงเริ่มเลื้อยไปหาอย่างช้าๆ แต่คาโอริดันรู้ตัวซะก่อน ทำให้มันต้องเร่งความเร็วไล่ตาม
“อย่าตามมาน้า~ ช่วยเค้าด้วย อเลนซาง~”
คาโอริตะโกนร้องลั่น หาตัวช่วยอย่างเร็วรี่ ...อนิจจัง ไม่มีใครมาช่วยอลิซคาโอริได้ เพราะมีเพียงอลิซคาโอริและเจ้างูเขียวตัวยาวที่อยู่บริเวณนั้น การวิ่งเล่นไล่จับ(กิน)ยังคงมีต่อไปและอย่างต่อเนื่องอีกด้วย
ผ่านไป 900 เมตร
“แฮ่ก แฮ่ก นี่เราดูน่ากินขนาดนั้นเลยรึนี่ อ่า...ฟีโรโมนเราคงมากเกินไปสินะ (มันยังไม่วายหลงตัวเอง)”
ในที่สุดอลิซคาโอริก็สามารถรอดพ้นจากปากงูได้อีกคร่า...และงูก็อดกินมันลงท้องเนื่องจากตามฝีเท้าแมวไม่ทัน (ฝีเท้าแมวก็เร็วไม่แพ้หมาหรอกนะ : คาโอริ)
คาโอริยังคงเดินอย่างช้าๆ เพื่อพักให้หายเหนื่อยไปในตัวตามเส้นทางเดินสีขาว
โครก~ คราก~ โครก~ คราก~
“คงต้องหาแหล่งน้ำแล้วล่ะ”
คาโอริเดินไปช้าๆ ดวงอาทิตย์เริ่มขึ้นเข้าใกล้ตำแน่งกลางศีรษะ ดอกไม้ข้างทางต่างชูช่อเบ่งบานแย่งกันรับแสงจากดวงอาทิตย์ นกน้อยบนกิ่งไม้ใหญ่ต่างพากันขับร้องบทเพลงอย่างมีความสุข ในขณะที่บางส่วนก็บินเล่นลมอยู่บนท้องฟ้าใสไร้เมฆมาบดบังความเจิดจ้าของแสงแดด ผ่านไปไม่นานอลิซคาโอริก็เจอบ่อน้ำเล็กๆ ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่คอยบังเป็นร่มเงาให้ดีนักแล คาโอริเดินเข้าไปช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ย่องลงไปใกล้แหล่งน้ำก่อนจะ..
แผลบ~ แผลบ~
ดื่มกินอย่างหิวกระหาย...(อุบาศแท้หนอ~)
“โชคดีจังเรา ที่ให้มิโนรุซังเตรียมเบนโตะไว้ให้”
ว่าแล้วคาโอริก็เอาผ้าที่ผูกไว้กับตัวออกมาแกะออกเผยให้เห็นปลาย่างตัวใหญ่ 4 ตัว เล่นเอาคาโอริยิ้มร่าสรรเสริญถึงมิโนรุรัวๆ ก่อนจะหยิบปลามาแทะเล็ม 2 ตัวโดยเก็บอีก 2 ตัวไว้ในผ้าต่อไป
“ง่ำ ง่ำ มิมินี่ ง่ำ รู้ของโปรดเราดีจัง ง่ำๆๆๆๆ”
กินเสร็จคาโอริก็นอนพักใต้ต้นไม้ สักพักก็ลุกออกเดินทางต่อ...
ผ่านไป 1500 เมตร
“ใกล้ถึงแล้วสินะ เอ๊ะ นั่นมัน...ทางแยก”
คาโอริเดินจนมาจบที่ทางแยก 2 ทางแต่ยังโชคดีที่ตรงกลางของทางแยกมีป้ายบอก ‘ซ้าย-หมู่บ้าน’ ‘ขวา-ป่ามหัศจรรย์’
“ไปทางซ้าย (งึมงำๆ)”
คาโอริเดินแยกไปทางซ้ายและเริ่มวิ่งเพื่อให้ถึงหมู่บ้านเร็วๆ เนื่องจากตอนนี้ก็เป็นยามเย็นแล้ว อีกไม่นานคงมืดค่ำพอดี
ผ่านไปสักพักก็เริ่มเห็นแสงไฟของหมู่บ้าน คาโอริรีบวิ่งไปแจ้งเรื่องของภารกิจทันที ก็มีใครคนหนึ่งช่วยพาผมเข้าไปในหมู่บ้าน
คิดถึงตรงนั้นสองเท้าก็พามาหยุดยืนอยู่หน้ากระท่อมเล็กหลังหนึ่ง
มันตั้งอยู่เกือบจะท้ายหมู่บ้านแล้วเสียด้วยซ้ำ
บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดใบไม้แห้งกรอบ
“อลิซช่วยฟังคำขอร้องของฉันที..”
ร่างของเด็กสาวผอมซูบคนหนึ่งปรากฏอยู่ใต้ร่มไม้
“ร่างกายฉันไม่ค่อยสู้ดีนัก พ่อของฉันเพิ่งจากไปได้ไม่นาน ส่วนแม่ต้องหางานทำอยู่ในเมือง
ดังนั้นตอนนี้จึงไม่มีใครคอยช่วยดูแลเรื่องยาให้ฉันเลย”
นิ้วเรียวซีดชี้ตรงเข้าไปในแนวป่าไม้ไม่ไกลนัก
“ช่วยไปหาสมุนไพรให้ฉันที มันอยู่ในเขตของป่ามหัศจรรย์
หากนำกลับมาให้ฉันได้จะมีรางวัลตอบแทนให้...ระวังตัวด้วยนะ”
อลิซคาโอริมองเด็กสาวด้วยความสงสาร ก่อนเข้าไปใกล้
“ไม่ต้องห่วงนะเด็กน้อย แล้วผมจะไปหาสมุนไพรมารักษาเธอเอง^^”
คาโอริลูบหัวของเด็กสาวก่อนจะบอกลาออกไป คืนนั้นคาโอริขอคนในหมู่บ้านค้าง 1 คืนและขออาหารสำหรับเดินทางติดตัวเพิ่มไปด้วยเผื่อฉุกเฉิน
ความคิดเห็น