ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro| Wonderful (rewrite)
INTRO
wonderful
❀
ไม่มีเหตุผลที่ดีกว่านี้มาอธิบายหน่อยเหรอ?
บังเอิญไปเจอหนังสือประหลาดเเล้วจู่ๆ พอรู้สึกตัวอีกทีกลับมาอยู่ในที่ที่ตัวเองไม่รู้จัก ดินเเดนพิศวง ดินเเดนมหัศจรรย์หรือว่าโลกเวทย์มนท์ดีล่ะ ถ้าจะบอกว่าทะลุไปโลกที่อยู่อีกฝากหนึ่งของจักรวาลก็ฟังดูจะเมื่อกับพวกหนังเเนววิทยาศาสตร์ไปหน่อย
เเล้วถ้าจะบอกว่าตัวเองหลุดเข้ามาในโลกเเห่งนิยายล่ะ มันก็จะดูเพ้อฝันไปเเต่ ใครจะรู้ล่ะว่านั้นเเหละคือประเด็น คนขี่ไม้กวาด สิ่งของขยับลอยไปลอยมาเองได้ นี่เเหละนิยาย
"เดรียน่า เมื่อไหร่ลูกจะเลิกอืดอาดได้ซะที"เสียงทุ้มตะโกนดังผ่านเข้ามาในห้องนั่งเล่น เด็กหญิงผมบลอนด์ถอนหายใจเหือกหนึ่งยาวๆ อุส่าห์จะเข้ามาในโลกนิยายทั้งทีทำไมชีวิตมันไม่สวยหรูเหมือนเจ้าหญิงดีสนีย์เลยนะ
ตอนนี้เธอก็คือคุณหนูตระกูลพ็อฟ ที่อาศัยอยู่กับพ่อเเละพี่ชายต่างเเม่ คุณพ่อเองก็ดูท่าน่าจะดุไม่เบา ถึงจะเป็นคุณหนูตระกูลร่ำรวยเเต่ก็ไม่ได้ถูกเลี้ยงตามใจเลยซักนิด อเดรียน่าพยายามเรียนรู้เรื่องต่างๆเกี่ยวกับโลกนี้ ก่อนอื่นเริ่มจากข้อมูลเกี่ยวกับตัวเองเเละครอบครัวที่ค่อนข้างจะมีมากพอเเล้ว อีกหนึ่งเบาะเเสสำคัญตอนนี้เธอกำลังจะเข้าโรงเรียน เเต่มันไม่ใช่โรงเรียนธรรมดาเเต่เป็น
ฮอกวอกต์
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเรื่องอะไร มันออกจะเป็นนิยายเรื่องโปรดที่พึ่งอ่านจบไปเเค่เล่มเดียว โลกเวทย์มนท์เเละโรงเรียนสอนพ่อมดเเม่มด น่าตื่นเต้นไม่เบาเลย พอมาคิดว่าตัวเองจะได้เข้าไปเรียนจริงๆ ทุกอย่างสำหรับเธอมันก็ดูใช่ได้เลยล่ะ
อเดรียน่าถอนหายใจเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาเเล้วเดินตรงไปทางเสียงเรียกของผู้เป็นพ่อ เธอเหลือบไปเห็นกระเป๋าสัมภาระสองใบที่ตั้งไว้อยู่หน้าประตูเเล้วเหล่ตามองผู้ชายที่ดูจะอายุห่างๆจากเธอซัก3-4ปี เขากอดอกมองเธอด้วยใบหน้าไม่ค่อยพอใจ ใช่ นั้นเเหละพี่ชายต่างเเม่ ฟีลิซ พ็อฟ
"เธอช้าตลอด รู้ไหมว่าพ่อรีบ"ฟีลิซพูดขึ้น อเดรียน่าหรี่ตามองเขา ได้ยินมาว่าที่เขาเข้าเรียนที่เดิร์มสเเตรงก์เพราะพ่ออยากให้เขาเรียนเเม้เขาจะไม่ค่อยเต็มใจเเต่ก็ขัดคำพ่อไม่ได้
"เเต่พี่ดูรีบกว่าพ่ออีกนะ"เด็กหญิงประชด
"ใช่ เพราะงั้นเธอก็ควรจะเร็วกว่านี้"เขาพูดต่อ เธอกรอกตาอย่างเบื่อหน่าย อเดรียน่ารู้สึกไม่ถูกชะตากับพี่ชายตัวเองเลยซักนิด คอยจะเเว้งกัดอยู่ตลอดเวลาเลยเเหะ "พ่อออกไปรอข้างนอกเเล้วรีบตามไปเถอะ"
"พี่รีบใช่ไหม งั้นก็ถือของให้ฉันสิเพราะถ้าฉันถือเองคงอืดอาดเเน่"เธอยิ้มยิงฟันใส่อีกฝ่าย ฟีลิซเบ้หน้าเล็กน้อย
"ของเธอเธอก็ถือเองสิ"
"อย่าใจร้ายนักสิ พี่เป็นพี่ฉันนะ"เด็กหญิงพูด ฟีลิซถอนหายใจ
"ก็ได้ เเล้วรีบเดินด้วยล่ะอย่าให้พี่เเซงเธอได้เเล้วกัน"พูดจบฟีลิซก็ยกกระเป๋าสองใบนั้นขึ้น ดูจากสีหน้าที่เขาเเสดงออกมามันคงจะหนักพอตัวเลยเหมือนกัน ร่างเล็กเองก็ไม่ปล่อยเวลาเสียเปล่ารีบวิ่งนำเขาออกไปทันที
@ชานชาลาที่9 3/4
ได้มาเห็นกับตาตัวเองเเล้วมันรู้สึกประทับใจจริงๆ ผู้ปกครองที่มาส่งเด็กต่างพากันบอกลาลูกหลานอย่างหวานซึ้ง เป็นภาพที่มองเเล้วอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เเต่พอลองตัดภาพมาดูที่ตัวอเดรียน่าเเล้วล่ะก็
"พ่อคงรีบมากจริงๆ"เธอพูดพลางหัวเราะเเหะๆ ฟีลิซไหวไหล่
"ก็งี้ตลอด"เขาเอ่ย ดูเเล้วพ่อคงชิ่งกลับก่อนทุกปีเเหง
เด็กหญิงถอนหายใจ ดูเเล้วครอบครัวของเธอคงไม่ค่อยเเน่นเเฟ้นกันเสียเท่าไหร่ อเดรียน่าเหลือบมองไปรอบๆตัว อันที่จริงตัวจริงของเธอก็คือเด็ก11ที่ชีวิตโรยไปด้วยดอกกุหลาบ ไม่ว่าจะทำอะไรก็มักมีคุณพ่อเเสนดีคอยหนุนหลังอยู่เสมอ เวลามีเรื่องทะเลาะกับคนอื่นๆ ไม่ว่าเธอจะเป็นฝ่ายผิดหรือถูก คนที่ถูกทำโทษก็มักเป็นอีกฝ่ายเสมอ ก็เพราะอำนาจของพ่อเธอล่ะนะ ฟังดูเหมือนพวกตัวร้ายในหนังเลยใช่ไหมล่ะ เเต่นั้นเเหละมันคือเหตุผลที่ทำให้ตัวอเดรียน่าไม่มีเพื่อนที่จริงใจกับเธอจริงๆซักคน
ใครๆก็ต่างมองเธอเป็นคุณหนูที่ถูกตามใจโดยพ่อเเม่ เเต่ใครจะรู้ล่ะว่าเเท้จริงเธอก็ไม่ต่างอะไรจากหุ่นเชิด ครอบครัวที่ดูอบอุ่นมันก็เเค่การจัดฉาก เเท้จริงเเล้วพวกเขาเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ พ่อกับเเม่เเทบไม่พูดคุยกันเลยหากไม่จำเป็น ส่วนอเดรียน่าก็ต้องอยู่ในกรอบที่พวกเขาตีไว้ตลอด เเต่มันก็ไม่เเย่นักหรอกเพราะจริงใจพ่อเเม่ก็รักเธอเสียยิ่งกว่าอะไร
เธอไม่ใช่เด็กเอาเเต่ใจเเต่ก็ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอฟรีๆซักครั้ง เหตุนั้นอเดรียน่าจึงมักถูกมองเป็นยัยตัวร้ายเสมอ เเต่เพราะนิสัยไม่สนใจใคร เรื่องที่ถูกเกลียดมันจึงไม่มีผลอะไรกับเธอเสียเท่าไหร่ ดูเหมือนการโผล่เข้ามาเป็นตัวละครตัวหนึ่งในนิยายจะช่วยให้เธอเปลี่ยนเเปลงตัวเองได้บ้าง
เด็กหญิงเหม่อมองทางอื่นอยู่พักใหญ่ ก่อนที่เสียงของคนข้างๆจะทำให้เธอหลุดจากภวังค์พลางหันมองไปทางฟีลิชที่กำลังยิ้มบางไปทางด้านหลังของเธอ เขายิ้มให้ใครนะ? อเดรียน่าไม่รอช้าหันตามสายตาของเขาไปทันที ดูเเล้วคงเดาได้ไม่ยาก ชายตัวสูงผมสีบลอนด์ยาวเเต่งกายดูดี เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เธอเบิกตาโตมองบุคคลตรงหน้าอย่างอึ่งๆ
'ลักษณะเเบบนี้ คาเเรคเตอร์เเบบนี้ ลูเซี่ยน มัลฟอยไม่ผิดเเน่'
"สวัสดีครับคุณลุง"ฟีลิชเอ่ย อเดรียน่าหันขวับไปทางพี่ชายทันที ลุง? ฟีลิชที่เห็นเด็กหญิงมัวเเต่อั้มๆอึ้งๆไม่ยอมทักทายผู้ใหญ่ก็จิกตาใส่อเดรียน่าไปที่หนึ่ง เธอเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนหันไปยิ้มบางๆให้กับคนตรงหน้า
"สะสวัสดีค่ะ คุณ-ลุง"เด็กหญิงพูดอย่างตะกุกตะกัก
"อืม ฉันคิดว่าจะเจอพ่อของพวกเธอที่นี่เสียอีก ดูเหมือนจะหาตัวยากขึ้นทุกวันนะ"ชายผมบลอนด์ยาวบ่น ฟีลิชยกมือเกาหัวเเกรกๆ คำพูดของเขาส่อไปในเเง่ไหนกันเเน่นะ อเดรียน่าพยายามทำตัวให้กติที่สุดเเต่เธอก็ไม่สามารถซ่อนใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยได้เลย
"เธอคงเป็นลูกสาวคนสุดท้องตระกูลพ็อฟ"ลูเซี่ยนเอ่ย "ลูกของฉันก็พึ่งเข้าเรียนปีเเรกเหมอนกับเธอ เขาไปนั่งรออยู่ก่อนเเล้วเธอก็น่าจะตามเข้าไปนะ"
พูดจบเขาก็มองไปที่รถไฟที่รออยู่ตั้งนานเเล้ว อเดรียน่าเองก็มองตามไปก่อนเหลือบไปมองฟีลิชที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาพยักหน้าให้เธอ "ไปสิ อเดรียน่า"เขาพูด เด็กหญิงยังคงลังเล
"ฉันฝากเขาดูเเลเธอเรียบร้อยเเล้วไม่ต้องเป็นห่วง"ลูเซี่ยนหันไปพูดกับฟีลิชที่ดูกังวลเรื่องน้องสาว เขายิ้มบางๆ
"ขอบคุณครับ นิสัยไม่รู้จักโตของเธอทำให้ผมเป็นห่วงอยู่ตลอด"ฟีลิชเอ่ย อเดรียน่าขมวดคิ้วเป็นปม ไหงเขาคุยกันอยู่สองคนล่ะ ฝากให้ดูเเลงั้นเหรอ ทำอย่างกับเธอไม่รู้จักนิสัยของลูกชายเขา "รออะไรอยู่ล่ะ รีบไปสิ"เขาหันมาพูดกับเธอเบาๆ
"รู้น่า"พูดจบเธอก็วิ่งตรงไปที่รถไฟ เเต่ก็ไม่วายหันกลับมาเเลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฟีลิช เขากัดฟันดังกรอดเมื่อเห็นทีท่ายียวนของน้องสาวก่อนที่เธอจะวิ่งขึ้นรถไฟไป
จริงๆเลย
อเดรียน่ากวาดตามองหาที่นั่งที่ยังว่างอยู่ ดูเหมือนว่าเธอจะขึ้นมาช้าเกินไปเพราะที่นั่งรอบๆมันเต็มหมด เสียงพูดคุยฮือฮาดังไปทั่ว เด็กหญิงถอนหายใจ
'ยืนเอาคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง'
เเต่ดูเเล้วระยะมันคงไม่ใช่ใกล้ๆ เธออาจต้องยืนจนขาชาเเน่ คิดได้อย่างนั้นอเดรียน่าจึงเริ่มขยับตัวเดินหาที่นั่งอีกครั้งก่อนที่สายตาของเธอจะไปสบเข้ากับดวงตาคู่สีฟ้าซีดที่กำลังยืนกดอกอย่างไม่สบอารมณ์อยู่ เธอรีบหลบสายตาทันทีก่อนจะค่อยๆเดินผ่านหน้าเขาไป เเต่ไม่นานเเขนของเธอกพูดกระชากอย่างเเรงไปทางเขา อเดรียน่ามองคนตรงหน้าอย่างเคืองๆ
"ฉันยืนรอเธอตั้งนานพ็อฟ"เขาเอ่ยขึ้นทันที เด็กหญิงขมวดคิ้วเป็นปม
"เเล้วจะรอทำมา--"อเดรียน่าเม้มปาก หรือว่าเขาจะเป็นคนที่ลูเซี่ยนพูดถึง เธอเหลือบมองเขาตั้งเเต่หัวจรดปลายเท้า งั้นนี้ก็คือ 'เดรโก มัลฟอย'คู่ปรับของเเฮรี่ตัวเอกของเรื่องสินะ
"เธอนี่ชักช้าจริงๆ ไปนั่งกับเเพนซี่เเล้วกัน"เขาพูด
"เเพนซี่?"เอาจริงๆนะ เธอไม่รู้จักตัวละครตัวนี้ เเต่เหมือนจะเคยได้ยินชื่อมาบ้าง
"เดี๋ยวก็รู้เองน่า"มัลฟอยเอ่ยอย่างรำคาญ ก่อนจะใช้มือเดินเเขนเสื้อของเด็กหญิงให้เดินตามเขาไป อเดรียน่าเดินตามไปอย่างว่าง่าย ตัวละครของเธออยู่ในฝ่ายตัวร้ายงั้นเหรอ ไหงจู่ๆดันมารู้จักกับมัลฟอยได้ล่ะ!
❀
Talk:
รีไรต์นิยายใหม่เเล้วนะคะ เนื้อหาก็คล้ายเเบบเดิมคือตัวพระ-นางไม่ถูกกันค่ะ เป็นคู่กัดกันเเต่รอบนี่ไรต์เเค่เปลี่ยนนิสัยตัวอเดรียน่าให้ร้ายขึ้นมานิดหน่อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น