รักของงฉันมอบหั้ยเทอหมดจัยย - รักของงฉันมอบหั้ยเทอหมดจัยย นิยาย รักของงฉันมอบหั้ยเทอหมดจัยย : Dek-D.com - Writer

    รักของงฉันมอบหั้ยเทอหมดจัยย

    ไม่มีอ่ะ อ่านเลย

    ผู้เข้าชมรวม

    98

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    0

    ผู้เข้าชมรวม


    98

    ความคิดเห็น


    1

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  ซึ้งกินใจ
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  25 เม.ย. 52 / 00:00 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    นิยายแฟร์ 2024
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      เรื่องยาว จากอีเมล์ฉบับหนึ่ง...

      เหลือแค่เพียงความทรงจำ…ดีๆ

      บนรถเมล์ 23-12-99…
      ตัวหนังสือสามารถบอกเล่าเรื่องราวความเป็นไปได้ดีกว่าคำพูดมากมายนัก
      จึงไม่น่าแปลกที่ฉันจะหลงใหลในเสน่ห์ของตัวอักษรมาหลายปีดีดักแล้ว

      ฉันมักจะเรียกตัวเองว่า "คนเขียนหนังสือ" อยู่เสมอ
      ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันคงเพราะว่าฉันเขียนหนังสือไม่ดีพอที่จะเรียกตัวเองว่า"กวี" ได้ล่ะมั้ง
      โลกของตัวอักษรสวยงามนัก แค่มีปากกาสักด้าม เศษกระดาษสักแผ่น
      และมีเขาคนนั้นเป็นพระเอกของเรื่องสักคนก็คงเพียงพอ
      เรื่องราวความรักของฉันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
      รู้เพียงแต่ว่าในสมุดบันทึกประจำวันของฉัน
      มีชื่อเขาตั้งแต่วันมอบตัวทีเดียว…

      คงเพราะความบังเอิญที่ทำให้เราสองคนมักจะได้ทำอะไรด้วยกันเสมอ
      ได้เล่นละครด้วยกัน
      ได้นั่งคู่กันในห้องทดลองวิทยาศาสตร์
      หรือแม้กระทั่งไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยครั้ง…
      แต่เรากลับไม่ได้ใกล้ชิดกันเท่าที่ควร
      ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม…
      จนวันหนึ่ง…

      "มีนอยากวาดรูปเหรอ เราสอนให้ก็ได้นะ"

      นี่แหล่ะประโยคสำคัญที่ทำให้เราสองคนได้มีโอกาสใกล้ชิดกันมากขึ้น
      เขารีบกระวีกระวาดไปหากระดาษกับดินสอมาวางไว้ตรงหน้าฉัน
      ไม่รู้ว่าวิญญาณครูไปสิงอยู่กับชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
      เขาลากเส้นเป็นตัวอย่างแล้วให้ฉันลองทำตามไปช้าๆ
      ลมที่พัดแรงทำให้ผมของฉันปลิวจนยุ่งไปหมด

      "ขอโทษนะ"

      เขาพูดแล้วเอื้อมมือมาหยิบปอยผมของฉันที่ปลิว
      เพื่อเหน็บหูของฉันไว้อย่างเดิม

      "ขอบคุณนะเฟิร์ส" ฉันพูดเขินๆ

      ใบหน้ากลายเป็นสีแดงระเรื่อ
      เขายิ้มบางๆเหมือนกับจะบอกว่าไม่เป็นไร
      หลังจากทนนั่งดูฉันลากเส้นที่ดูไม่ได้เอาเสียเลยมาเป็นเวลานาน
      เขาก็ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจแล้ว
      ส่ายหน้าไปมาอย่างหดหู่

      "แย่กว่าเราตอนฝึกวาดใหม่ๆซะอีก"
      เขาทำท่าทางเหมือนครูที่กำลังดุนักเรียนอยู่ยังไงยังงั้น

      "ก็คนมันไม่เก่งนี่นา"
      "ไม่ต้องสอนก็ได้นะ" ฉันบ่นเบาๆแล้ววางดินสอลงแรงๆ
      เอาเหอะฝึกต่อไปละกันฮะ

      "วาดรูปน่ะไม่ยากหรอกถ้ามีคนสอนดีๆอย่างเรา"
      เขาบอกยิ้มๆ

      ฉันส่ายหน้ากับความหลงตัวเองของเขา…หลงตัวเองจริงๆนะนายเฟิร์สจอมเก๊ก…
      เราสนิทกันมากขึ้นทุกที…สนิทท่ามกลางเสียงแซวและวิพากษ์วิจารณ์ของเพื่อนที่
      "ไม่เว้นแม้แต่ในคาบเรียนสวีทกันจังเลยคู่นี้"
      เสียงเพื่อนๆที่ดังมาจากด้านหลังห้องทำให้ฉันต้องวางดินสอลงอายๆ

      "เฮ้ย! เธออย่าแซวซิ"
      "เราไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นสักหน่อย" เฟิร์สแก้ตัวให้

      เพื่อนๆทำสีหน้าไม่เชื่อ
      แต่พอเห็นหน้าตาเอาเรื่องของฉันก็เลยจำใจต้องสงบปากสงบคำแล้วเดินหนีไปคุยกันที่
      อื่นแทน

      "ช่างเขาเหอะ"
      ฉันพูดเบาๆแล้วก้มหน้าก้มตาวาดรูปต่อไป

      "มีน…เรามีอะไรจะบอก" เขาพูดท่าทางเขินๆ
      อารายเหรออออ"
      ฉันเงยหน้าขึ้นมองแล้วพูดลากเสียงยาว

      "เราชอบผู้หญิงคนหนึ่งนะ"
      สีหน้าอายๆของเขาทำให้ฉันแอบหวังอยู่ลึกๆว่านี่
      คงจะเป็นวิธีการบอกรักทางอ้อมของเขา แต่….

      "คนนั้นไง"
      ว่าแล้วเขาก็ชี้ไปที่เพื่อนร่วมสถาบันคนหนึ่งที่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู
      ฉันหันไปยิ้มล้อ
      บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมไม่รู้สึกเสียใจอะไรเลยจนนิดเดียว
      อาจจะเป็นเพราะว่าฉันไม่เคยหวังให้เขามารัก
      แค่รู้สึกรักเขาอยู่ฝ่ายเดียวก็พอ

      เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น
      ฉันวางดินสอลงโดยอัตโนมัติ "เรากลับแล้วนะ" ฉันบอกเบาๆ
      "ขอบคุณสำหรับการสอนวาดรูปและทุกๆอย่างนะ"
      "มีนพูดเหมือนสั่งลาเลย" เขาพูดติดตลก
      "อย่างกับเราจะไม่ได้สอนมีนอีกอย่างนั้นแหละ" "ใครจะไปรู้ล่ะ
      ชีวิตมันไม่แน่หรอกเฟิร์ส" ฉันพูดทีเล่นทีจริง
      แล้วเดินไปปิดกระจก
      และประตูห้องเรียน เขาเดินมาช่วยอีกแรงหนึ่ง

      "วันเสาร์เจอกันที่เรียนพิเศษแล้วกันนะ บ๊ายบาย"
      เขาบอกลาแล้วโบกมือให้
      ฉันยิ้มรับแล้วโบกมือตอบไป "กลับบ้านดีๆนะจ้ะหนูมีน"
      เสียงตะโกนของเขาที่ดังตามหลังมา
      ทำให้ฉันแอบอมยิ้มบางๆอย่างมีความสุข
      ฉันนั่งคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขานับตั้งแต่วันแรกที่รู้
      จักกัน ตลอดเส้นทางกลับบ้าน
      ไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่แสนจะธรรมดาคนนี้จะกลายมาเป็นคนสำคัญของหัวใจ
      ถึงจะรู้ว่าเขามีคนที่เขาชอบอยู่แล้ว
      แต่นั่นก็ไม่สำคัญอะไรเพราะฉันก็ยังคงมีความสุขที่จะรักเขา
      ที่จะได้เห็นรอยยิ้ม
      ได้ยินเสียงหัวเราะของเขา
      มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉันคนนี้แล้ว
      ฉันหยิบภาพเหมือนของฉันที่เขาวาดให้ตอนวันเกิดขึ้นมาดู

      "สุขสันต์วันเกิดนะครับ"
      ฉันยังจำเสียงใสๆของเขาที่บอกตอนเช้าตรู่ในวันสำคัญของฉัน
      "มีความสุขมากๆนะครับมีน"
      รอยยิ้มจริงใจของเขาในวันนั้นยังบันทึกอยู่ในความทรงจำของฉันเสมอมา….ไม่เคยลบเลือน

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×