คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter : 4 Important
[SF] Voice of my Heart
Chapter : 4
ใบหน้าเนียนสวยกับริมฝีปากบางชมพูระเรื่อบวกกับขนตายาวเป็นแพ เมื่อต้องแสงไฟสีนวลจากโคมไฟหัวเตียงยิ่งทำให้ใบหน้าน่ามองยิ่งขึ้น
อีซองยอลนั่งลงบนเตียงมองคนที่นอนอยู่นิ่งนานก่อนจะเอื้อมหยิบผ้าขนหนูสีขาวสะอาดมาชุบน้ำและบิดหมาดๆ เตรียมเช็ดหน้าให้ แต่ก็กลับเปลี่ยนใจกระทันหัน ชายหนุ่มเอี้ยวตัวเอาผ้าชุบน้ำเพิ่มขึ้นพอชุ่มๆ แล้วหันไปโปะใส่หน้าของคนที่เขาจ้องมองอยู่เมื่อครู่
และผลงานก็เป็นที่น่าพอใจเมื่อเจ้าของใบหน้าสวยยกมือขึ้นปัดป่ายผ้าผืนเปียกนั้นออกจากหน้าของตัวเองแล้วแหวใส่
่
"อีซองยอล~ ชั้นว่าแล้วไง! พิเรนทร์แบบนี้มันจะเป็นใครไปไม่ได้หรอก!"
ชายหนุ่มรู้ตัวดี และก็ไม่คิดจะอยู่นิ่งๆ ตรงนั้นให้ซวยหรอกนะ เขากระโดดหนีจากที่นอนนุ่มให้พ้นรัศมีแขนขาของซึงอา แถมกำลังจะใช้ผ้าเปียกๆ นั่นเป็นอาวุธระบายอารมณ์
ผ้าขนหนูสีขาวชุ่มน้ำถูกมือบางม้วนเป็นก้อนจนไม่เหลือความเป็นผ้าแห่งความเอื้ออาทรในตอนแรก จากนั้นก็ขว้างสุดแรง ทั้งๆ ที่ตัวเองยังคงอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง โดยมีเป้าหมายเป็นเจ้าเพื่อนขายาวตัวแสบที่แลบลิ้นล้อเลียนอย่างน่าหมั่นไส้
แต่มีหรืออีซองยอลจะยอมเป็นเป้านิ่ง ชายหนุ่มกระโดดหลบอย่างว่องไว ทว่าความซวยดันตกไปอยู่ที่คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างจางดงอู
ู
"เฮ้ย! / เฮ้ย! "
เสียงประสานห้าวทุ้มและแหลมสูงร้องขึ้นพร้อมกันอย่างสามัคคี
แล้วเสียงถอนหายใจของคนบนเตียงก็ดังขึ้นเมื่อคนอีกฝั่งเอี้ยวตัวหลบได้ทันแถมถาดที่ถืออยู่ในมือไม่คว่ำหกตกแตกแหกกระจายไปเสียก่อน
"ยัยตัวก่อเรื่อง~"
น้ำเสียงเย้ยหยันที่ลอยมาตามลมทำให้อยากจะเอาอะไรแถวนั้นเขวี้ยงใส่เสียอีกรอบ ติดที่จางดงอูยืนยิ้มแปลกๆ จนเธอชะงักเพราะลืมไปเสียสนิท
"ขอโทษนะคะดงอูโอป้า"
"ไม่เป็นไรครับ ผมหลบเก่งอยู่แล้ว" ดงอูยิ้ม
"โอป้าอะไร? นี่ฮยองนะ! ต้องเรียกดงอูฮยองนะรู้ป่าว" ซองยอลยังกวนประสาทไม่เลิก
"ฮยองบ้าบออะไรล่ะ... นายมันกวนประสาท"
"แล้วทำไมทีไอ้นายซองกยู ไม่เถียงแบบนี้หละ?" เขาเอ่ยถาม น้ำเสียงเจือความฉุน
แต่ซึงอากลับเงียบไป… ใจหนึ่งก็อยากจะพูดแบบนั้นแต่หากไม่ติดว่าของสำคัญยังอยู่กับคิมซองกยู
ส่วนดงอูเห็นท่าไม่ค่อยดีมีทะเลาะแบบนี้ก็ค่อยๆ เดินออกไปอย่างเงียบเชียบสุดๆ
"เออนี่… ถ้าฉันเกิดทำสร้อยที่ให้หาย นายจะว่ายังไง?"
คำถามของซึงอาทำเอาซองยอลหูผึ่ง แถมยังย่างสามขุมเข้าหาจนซึงอาต้องกระเถิบลุกขึ้นนั่งเต็มตัวเตรียมเบี่ยงหนีเมื่อเขาเปิดผ้าห่มต่อด้วยคว้าข้อมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นดู จากนั้นก็มองเธอด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม
"เฮ้ย… อยู่ที่บ้านนู่น ก็แค่อยากแกล้ง ทำไมต้องทำหน้าจริงจังแบบนั้นด้วยหละ"
ซึึงอาโกหกคำโต แต่ท้ายๆ ก็ไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
"ให้มันจริงเถอะ ถ้าทำมันหาย… ฉันจะโกรธเธอมาก ไม่ใช่เพราะมันแพง แต่เพราะมันคือของขวัญที่ตั้งใจทำให้ มันมีชิ้นเดียวในโลก ฉันให้… เพราะโอซึงอาคือคนพิเศษสำหรับฉัน…"
.
.
.
สายตาเหม่อลอยของซึงอาทำให้ซองกยูแปลกใจ หนังสือเป็นตั้งที่ซองกยูเลือกไว้ยังคงกองอยู่เท่าเดิม ดูเหมือนว่ามันเหล่านั้นจะไม่ค่อยได้รับความสนใจเท่าที่ควร
กึก..! กึก..!
ซองกยูใช้ปลายปากกาเคาะลงบนกระดาษโน้ตรายการที่วางอยู่ตรงหน้าเธอ
"วันนี้จะเสร็จไหม? ห้องสมุดไม่ได้เปิด 24 ชั่วโมงนะ!"
"ห๊ะ อะไร? ทำอยู่นี่ไง" ซึงอาทำหน้าเหรอหราตอบ
"หึ.. โกหกหน้าด้านๆ"
ซองกยูพ่นลมใส่ แล้วหันกลับมาสนใจหนังสือตรงหน้าตัวเองเหมือนเดิม
ซึงอาค้อนใส่ผู้้ชายตาตีี่จอมซืื่อบืีีี้อที่่นั่งอยู่ข้้างๆ แล้วพลิกหนัังสือหาหััวข้อที่'เจ้านาย' สั่งเพราะจะเอาไปทบทวนก่อนสอบ แต่จิตใจกลับคิดถึงแต่่่่เรื่่องของอีีซองยอล
"ให้มันจริงเถอะ ถ้าทำมันหาย… ฉันจะโกรธเธอมาก ไม่ใช่เพราะมันแพง แต่เพราะมันคือของขวัญที่ตั้งใจทำให้ มันมีชิ้นเดียวในโลก ฉันให้… เพราะโอซึงอาคือคนพิเศษสำหรับฉัน…"
--------------------------------
"นายคบกับหมอนั่นเหรอ?"
อยู่ดีๆ ซองกยูก็ถามขึ้นอย่าไม่มีปี่มีขลุ่ย
"นาย..เอ่อ.. ฮยองว่าไงนะ?"
"ลำบากใจก็ไม่ต้องตอบ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร"
งงหนัักเลยทีนี้… คนฟังเกาหัวแกรก แต่แล้วก็ถึงบางอ้อ
"ถ้านายสองคนคบกัน ฉันว่า..ก็เหมาะสมกันดี"
"ฮยองหมายถึงคนที่ตัวสูงๆ น่ะเหรอ? นั่นน่ะอีซองยอล เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกัน"
"แฟนที่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนงั้นสิ พล็อตเรื่องน่าสนใจนี่"
เอ้า... ไปกันใหญ่ นี่คิมซองกยูคิดอะไรไปถึงไหน นอกจากจินตนาการกว้างไกลว่าโอซึงอาเป็นผู้ชาย แถมยังแอดว๊านซ์ถึงขั้นมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกันก็คืออีซองยอลอีกตะหาก
สมองคิมซองกยูพุ่งไปถึงดาวอังคารเสียแล้วละมั้ง…
ซึงอาทิ้งศีรษะลงบนหนังสือเล่มหนาตรงหน้าอย่างระอาใจคนข้างๆ ทำให้ต้นเหตุเบนสายตามองอย่างสงสัย
"หมดแรงหรือไง? ทำงานไม่ค่อยจะคุ้มค่าจ้างเลยนะ"
ซึงอาอยากจะผลักกองหนังสือตั้งสูงท่วมหัวใส่หน้าผู้ชายกวนประสาทให้รู้แล้วรู้รอด แต่นั่นก็ทำได้แค่ความคิด ส่วนในสมองน่ะเหรอ… ทำได้แค่ท่องคำว่า สร้อยของอีซองยอล...สร้อยของอีซองยอล... ซ้ำไปซ้ำมาเท่านั้นแหละ
.
.
.
.
หมวกแคปสีดำถูกกดลงบนศีรษะของซึงอาโดยไม่ทันตั้งตัวเมื่อเธอกำลังพลิกตัวก้มคาดเข็มขัดนิรภัย
"อ๊ะ.."
"ของฉันเอง เห็นว่าเหมาะกับนายมากกว่าเลยคิดว่าจะให้นาย"
"ไม่เป็นไร ขอบคุณ" เธอทำท่าจะปฏิเสธ
"ให้ก็ให้สิ!"
ซองกยูดุแล้วเหยียบคันเร่งให้รถเคลื่อนตัวออก เธอจึงได้แต่ยกมือขึ้นจับหมวกที่สวมอยู่ ตอนแรกก็ว่าจะถอดออกแต่พอเจอสายตาเรียบนิ่งของคนให้ก็เปลี่ยนใจใส่ไว้ก่อนน่าจะดีที่สุด
ภายในร้านกาแฟตอนบ่ายแก่ๆเต็มไปด้วยผู้คน โดยที่ร่างสูงๆ ของลูกชายเจ้าของร้านยังคงยืนเด่นอยู่ด้านใน
"ทำไมไม่กลับบ้าน"
ซองกยูถามขึ้นหลังจากจอดรถที่หน้าร้านพลางสอดสายตาสำรวจบรรยากาศด้านในอยู่ชั่วอึดใจ
"นัดกับซองยอลไว้น่ะฮะ"
"เอ่อ มีนัดกับแฟน" พูดยังไม่ทันจบดี ซองกยูก็สวนขึ้นตามความเชื่อของตัวเอง จนซึงอาชักหงุดหงิด
"ก็บอกว่าไม่ใช่ไง!"
"อย่าลืมที่นัดไว้" ซองกยูเอ่ยราวกับไม่ได้สนใจความไม่พอใจของอีกคน
"รอตอนเลิกเรียนนู่น" คนหงุดหงิดเริ่มไม่มีหางเสียง
"เดี๋ยวจะโดน.. ไอ้เด็กแสบ"
คิมซองกยูยกมะเหงกเตรียมจะเขกหัวแต่ซึงอาที่ปลดเข็มขัดนิรภัยออกได้พอดีก็เผ่นออกไปเสียก่อน ไม่อย่างนั้นคงได้ของแถมจากซองกยูเป็นแน่
ประตูกระจกใสถูกผลักออก เสียงกระดิ่งลมหน้าร้านดังกรุ๊งกริ๋งให้รู้ว่ามีผู้มาเยือนคนใหม่เรียกให้อีซองยอลที่จดจ่ออยู่แล้วหันมามองต้นเสียงทันที
แต่ไม่นานนักอีซองยอลที่เดินหายเข้าไปด้านในก็เดินดุ่มๆ ดันประตูออกมาหลังจากกระชากผ้ากันเปื้อนออกแล้วส่งให้จางดงอู โดยที่เบื้องหลังมีโอซึงอาเร่งฝีเท้าตามให้ทัน
"ซองยอลลี่! ซองยอล!" ไม่หัน
"อี ซอง ยอล!!"
ได้ผล.. เขาชะงัก ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาจนแทบจะอยู่ในระยะประชิด
"เรียกฉันทำไม?!" ซองยอลถามด้วยไปหน้าเครียด
"นายโกรธอะไร ? ทำไมต้องเดินหนี?"
ซึงอาน้ำเสียงอ่อนลงแต่สายตาของซองยอลจากที่มองเธออยู่กลับเปลี่ยนเป็นมองเลยไปด้านหลัง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเครียดขึงราวกับมีรังสีพิฆาตอะไรสักอย่างกำลังละพุ่งออกมาจากในนั้น
"ฉัน! อีซองยอล กับหมอนั่น..คิมซองกยู ใครสำคัญกับเธอมากกว่ากัน!"
"ก็ต้องนายอยู่แล้วสิ" ซึงอาตอบทันควัน
"บอกกับเขาสิ..."
ซองยอลจับไหล่โอซึงอาหันไปเผชิญหน้ากับคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่
คิมซองกยูยืนอยู่ไม่ห่างนักแต่ทว่าสายตาของเขากลับมองทอดออกไปที่ถนนราวกับไม่ได้สนใจบทสนทนาใดๆของทั้งคู่
"เลิกยุ่งวุ่นวายกับซึงอาได้แล้ว!"
"ก็ได้…"
ชายหนุ่มผิวขาวจัดตอบง่ายๆ แล้วหมุนตัวกลับไปที่รถ
โอซึงอาอ้าปากค้าง.. ไล่กันง่ายๆ แล้วอีกคนก็ไปง่ายๆ...
มันง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอ... แต่ว่า..ไม่ได้นะ!
"ฮยอง! จะไปไหนน่ะ!"
"ก็คนสำคัญของนาย บอกให้ฉันเลิกยุ่งกับนาย ฉันก็ไปน่ะสิ" เขาหันมาตอบ
ง่ายเกินไป… มันง่ายเกินไปแล้ว… นี่เขากินยาผิดมารึเปล่า
"ฮยองจะไปไหนไม่ได้นะ!"
เธอร้องห้าม แต่มัน... ผิดที่ ผิดเวลา ผิดไปหมดทุุกอย่างจริงๆ
"สุดท้าย เธอก็เห็นหมอนั่นสำคัญกว่าฉัน" เสียงของซองยอลแผ่วเบาแต่ก็ทำให้ซึงอาได้ยิน
อ้าว...ซวย สมองของซึึงอาเริ่มสับสน เธอชักไม่แน่ใจว่าใครต้องการอะไร และเธอควรทำอะไร แต่เวลาอันน้อยนิดมันไม่สามารถทำให้คิดอะไรได้มากมายนัก แถมยังเห็นซองยอลทำท่าจะเดินข้ามถนนหนีไปก็ยิ่งร้อนรน
"ซองยอลอา~!!"
หญิงสาวตะโกนเรียกโดยที่อีกฝ่ายข้ามไปถึงอีกฟากถนนเรียบร้อยแล้ว คนถูกเรียกชะงักและหันมามองเพียงชั่วครู่ก่อนจะเดินก้าวฉับๆ หนีหน้าไปตามแรงอารมณ์ของเจ้าตัว
แต่เมื่อเห็นว่าอีซองยอลไม่หันกลัับมาแน่ๆ ขณะที่เขากำลังจะลับสายตาหายไป โอซึงอาก็ตัดสินใจที่จะวิ่งข้ามถนน ทว่าเสียงบีบแตรยาวของรถที่วิ่งด้วยความเร็วจากสัญญาณไฟเขียวทีี่่แสดงอยู่ทำให้ซองกยูต้องวิ่งตามออกไปพร้อมกับคว้าแขนเจ้าเด็กแสบของเขากลับมา
"ซึงอา!!! "
"อย่าไป!!!!!"
………………………………
To be continue…
ความคิดเห็น