คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : จำใจ
Chapter 1 : จำใจ
หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้านี้...
“เฮ้... ซองกยู ทางสถานีต้องการให้เราร่วมรายการ Dating Idol เทปพิเศษ” ปาร์คฮยอนซิกผู้จัดการของเขาเดินมาบอกด้วยท่าทางเคร่งเครียดนิดๆ กับชายหนุ่มผู้เป็นลีดเดอร์
“ก็แค่รายการทำไมพี่ดูเครียดจัง เราก็เคยอัดแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”
อูฮยอนเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีของผู้จัดการ ซึ่งนั่นก็ทำให้ซองกยูลืมตาเล็กๆ ของเขาขึ้นมามองอย่างเริ่มสนใจในบทสนทนากับคนอื่นเขาบ้าง
“อย่างที่บอกมันคือเทปพิเศษ” พูดไปฮยอนซิกก็ทำหน้ายุ่งยากใจไปอย่างปิดไม่มิด
“ก็ไม่เห็นมีอะไร ผมกับอูฮยอนเคยทำแล้วก็ให้คนที่เหลือไปบ้างสิครับ” ซองกยูเลี่ยงง่ายๆ
“มันไม่ใช่อย่างนั้นสิ คนที่จะได้ทำมีแค่คนเดียวเท่านั้น พวกนายต้องเลือกตัวแทนแล้ว”
ผู้ชายอีกห้าคนที่เหลือมองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะพวกเขาไม่อยากมีประสบการณ์แบบที่ซองกยูและอูฮยอนเคยได้รับคือเมื่อผ่านไปจนถึงวันสุดท้ายยังไงก็แล้วแต่ต้องจากกันและไม่ได้พบกันอีก พวกเขารู้สึกสงสารผู้หญิงคนที่ต้องมาร่วมรายการจริงๆ
แต่ละคนถอยหลังกันกรูดเมื่อสายตาของผู้จัดการปาร์คฮยอนซิกมองไล่เรียงไปทีละคนจนมาหยุดอยู่ที่ซองกยูที่กำลังแต่งหน้าอยู่ อูฮยอนสะกิดรุ่นพี่เบาๆ ซองกยูหันมาหาด้วยสายตาเฉยเมยแต่กลับเอะใจเมื่อทุกสายตาจับจ้องมาที่เขาคนเดียว
“ไม่อ่ะ ไม่มีทาง ไม่เอา!” ซองกยูเริ่มปฏิเสธเมื่อรู้ชะตาของตัวเอง ตาตี่ๆ ของเขาเริ่มฉายแววเครียด ชายหนุ่มเดินถอยไปมารอบห้องอย่างไม่พอใจเพราะเขาก็ไม่ชอบให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแถมคราวที่แล้วเขาก็รู้สึกแย่มามากพอแล้ว ก่อนจะยอมรับสภาพเมื่อเห็นสีหน้าเห็นใจจากน้องๆ และความตึงเครียดของปาร์คฮยอนซิก
“พวกนายนี่มัน...!!!”
“ก็ได้ๆ เป็นผมก็ได้”
♥ ---------------- ♥ ---------------- ♥
ชายหนุ่มทั้งเจ็ดคนมากองกันอยู่ที่โถงกลางเมื่อมาถึงหอพักโดยมีซองกยูนั่งทำหน้าเซ็งเป็ดอยู่คนเดียว
“พี่อย่าเครียดเลยถือว่าไปพักผ่อนแล้วกัน” แอลหนุ่มหล่อของวงผู้มีดวงตามีเสน่ห์ดึงดูดเข้ามาปลอบใจเมื่อเห็นว่าซองกยูไม่สบายใจจริงๆ
“นี่มันดราม่าหักอกข้ามประเทศเลยนะ” ซองกยูตอบเบาๆ
“แต่ว่าพี่ก็ทำให้มันดีได้นี่” น้องเล็กของวงอย่างซองจงออกความคิด
“ใช่.. พี่ก็คิดกับเธอแค่เพื่อนสิ ให้เธอรู้สึกว่าเป็นเพื่อน” ชองยอลฉาบรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไว้เต็มใบหน้า
“หรือบางทีพี่ต้องฝึกการแสดงเสียหน่อย มาๆๆ ลองกันเลย” อูฮยอนกระตือรือร้นขึ้นมาทันที
ขณะที่ทุกคนให้ความสนใจกับซองกยูกลับมีสมาชิกสองคนหันมาสบตากันเองอย่างหนักใจไม่ต่างกัน ดงอูผู้เริงร่าอยู่เสมอมองหน้าโฮย่าที่เปี่ยมด้วยพลังอย่างอยากจะให้เขาช่วยอะไรสักอย่าง
“นายว่าเราควรจะทำยังไงดี”
“พี่ก็ไปแทนสิ” คำตอบของโฮย่าทำเอาดงอูมองหน้า
“นายคิดว่าฉันทำได้ดีหรือไง นายยังดูมีภาษีกว่าอีกนะเรื่องนั้น”
“งั้น...เราก็คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า โทรไปหาพี่ซองกยูบ่อยๆ แล้วให้กำลังใจไปด้วย” โฮย่าสรุป แต่ดงอูได้แต่ถอนหายใจ
อีกด้าน... ทั้งห้าคนยังคงเตรียมการกันต่อไปเพื่อปกป้องลีดเดอร์ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนและพี่ชายของพวกเขารวมทั้งผู้หญิงคนที่ซองกยูจะต้องร่วมรายการด้วย
“แล้วพี่ต้องไปเมื่อไหร่?” ซองจงมักเน่หันมาถาม
“อาทิตย์หน้า” ซองกยูตอบเสียงอ่อยอย่างหดหู่
“ถ้าไม่ติดถ่ายละครผมก็อยากไปส่งพี่นะ” ชองยอลเอ่ยโดยมีแอลพยักหน้าหงึกหงักตามอย่างเห็นด้วยทั้งที่ตัวเองก็ติดถ่ายละครเช่นกัน
“พอเถอะ ช่างฉัน ฉันจะเป็นจะตาย จะร้ายจะดีก็ช่างฉัน”
ว่าแล้วซองกยูก็เข้าห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีก
♥ ---------------- ♥ ---------------- ♥
ปัจจุบัน...ที่คาเฟ่
ลิซมองซองกยูที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเฉยๆ โดยที่ไม่พูดอะไรทำให้ชายหนุ่มเริ่มอึดอัดเล็กๆ เขายกมือขึ้นเสยผมแม้มันจะถูกเซตมาอย่างดีก็ตาม
“คุณอยากทานอะไรมั้ย?”
ลิซถามเมื่อเห็นเขาไม่เริ่มทำอะไรเสียที แต่ซองกยูกลับไม่เข้าใจในภาษาของเธอทำให้เธอต้องทำท่าประกอบซึ่งเขาก็พยักหน้าเข้าใจจนได้แต่ยังไม่ทันได้บอก เธอก็เดินไปที่เคาน์เตอร์เสียแล้ว ไม่นานนักเธอก็กลับมาพร้อมแก้วในมือก่อนจะจะยื่นให้ซองกยู
“ไอซ์ชอคโกแลต” เธอบอก
ซองกยูรับมาจากเธอแล้วขอบคุณเบาๆ ชายหนุ่มพินิจพิจารณาผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาขณะที่ดูดน้ำในแก้ว เธอตาโตแถมใบหน้ารูปไข่อย่างธรรมชาติ จมูกโด่งเป็นสัน มีแก้มนิดๆ ผมสีน้ำตาลเข้มที่แทบไม่ได้เซตกับการแต่งหน้าที่เน้นเฉพาะตาของเธอทำให้เขารู้สึกทึ่งอยู่ในใจ
“คุณจะมองอีกนานมั้ย?” ลิซหันกลับมาถามหลังจากมองออกไปด้านนอกเสียนานทำให้ซองกยูสะดุ้ง
“คุณรู้?” เขาถามเป็นภาษาบ้านเกิดอย่างลืมตัว
“ฉันไม่ได้ตาบอดนี่” เธอตอบ
“อ่า...ขอโทษ” การตอบโต้ของเธอทำเอาคนอย่างซองกยูงงไปชั่วขณะ ก่อนจะคุยกับเธอจริงจังมากขึ้น
“เราออกไปด้านนอก ไปหาข้าวทานได้มั้ย?”
ลิซพยักหน้าอย่างเห็นด้วยเพราะเวลาเกือบเที่ยงขนาดนี้เธอเองก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเหมือนกัน เลยพากันไปด้านนอกโดยที่เธออาสาเป็นคนพาไปเอง
“เอ่อ..ซองกยู เราต้องมีกล้องตามตลอดเวลาจริงๆ น่ะเหรอ?”
ชายหนุ่มพยักหน้าให้แต่สีหน้าของลิซกลับไม่ค่อยดีเอาเสียเลย แต่ระหว่างทางเขากลับนึกอะไรบางอย่างออก โทรศัพท์สองเครื่องถูกหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วส่งให้เธอ
“นี่โทรศัพท์ของเธอ แล้วเธอจะพิมพ์ชื่อฉันว่าอะไรดี?”
“Sungkyu” เขามีท่าทีผิดหวัง “ฉันเป็นแฟนของเธอนะ”
“แล้วไงอ่ะ ไม่เห็นแปลก”
“แล้วจะเรียกฉันว่าอะไรล่ะ?” ซองกยูยังคงสงสัย
“ซองกยู แต่คุณจะเรียกว่ายังไงก็แล้วแต่คุณ”
คำตอบของลิซยิ่งทำให้ซองกยูคอตก เขาคิดว่าภายในเจ็ดวันเขากับเธอคงไปไม่รอด แต่เรื่องดีก็คือคงไม่มีอะไรให้กังวลว่าเขาจะหักอกผู้หญิงข้ามประเทศแล้ว
ลิซพาซองกยูมาร้านอาหารที่ไม่ไกลนัก แถมยังสั่งอาหารที่เขาน่าจะพอทานได้ให้อีกทำให้ซองกยูเริ่มยิ้มออกมาได้ ซองกยูตาเล็กมากจนแทบจะเป็นเส้นตรง ผิวที่ขาว และผมสไลด์ซอยพร้อมทำสีมาอย่างดีสมกับเป็นศิลปินดังแถมยังมีกล้ามเนื้อทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้นแถมยังมีรอยยิ้มที่ดูแสนจะสดใสและจริงใจนั่นอีก จนลิซเกือบจะลืมตัวเพราะซองกยูก็อยู่ในข่ายของสเปคของเธอเหมือนกัน
“ผมเพิ่งนึกได้ นี่คุณคุยกับผมภาษาบ้านผมนี่นา”
“อืม... เพิ่งรู้สึกตัวหรือไง? ถึงมันไม่ได้ดีนักแต่ก็พอรู้เรื่องนี่” ลิซตอบยิ้มๆ และนั่นเป็นครั้งแรกที่เห็นคนเฉยชาอย่างลิซยิ้มจริงๆ จังๆ ทำให้ซองกยูเองก็ชะงักไปนิดๆ
“ว่าแต่...คุณมองเห็นฉันด้วยเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า~” ลิซแซว
ซองกยูได้แต่ยิ้มไม่ตอบอะไรกลับไปแต่เขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อคิดว่าการถ่ายทำคงไม่มีปัญหาอะไรให้หนักใจอย่างที่เขากังวล
♥ ---------------- ♥ ---------------- ♥
เดทวันแรกจบไปแล้วซองกยูได้เข้าพักที่โรงแรมหลังจากประชุมงานกับโปรดิวเซอร์เสร็จเรียบร้อย ใบหน้าของเขาฉายแววล้านิดๆ ด้วยอากาศที่ร้อนและเหนื่อยจากการเดินทาง ชายหนุ่มนอนแผ่ลงบนเตียงนุ่มก่อนจะกดโทรศัพท์โทรออกไปหาสมาชิกทั้งที่ยังนอนอยู่แบบนั้น
(ใครอ่ะ~)
“เฮ้...ฉันเองนัมอูฮยอน”
(พี่เป็นยังไงบ้าง มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดอะไรหรือเปล่าฮะ?)
“มีเยอะเลย จนฉันชักไม่แน่ใจว่ามันจะราบรื่นเท่าไหร่”
(เธอสวยมั้ยอ่ะ?) อูฮยอนที่อยู่ปลายสายมีน้ำเสียงตื่นเต้น
“อืม...” ซองกยูหยุดคิดนิดนึง ก่อนตอบ “สวย แต่ว่า...ลิซไม่ได้สวยแบบนั้น” ประโยคหลังเหมือนซองกยูจะพูดกับตัวเองมากกว่าบอกอูฮยอน
(ชื่อลิซเหรอฮะ... เธอเป็นยังไง?)
“ฉันว่าฉันส่งรูปให้พวกนายดูดีกว่า งั้นเท่านี้แหละ ไว้คุยกัน” ซองกยูวางสายและเลือกรูปที่เขาถ่ายคู่กับลิซตอนก่อนแยกกันให้พวกน้องๆ ในวงดูผ่านมือถือของอูฮยอน
หนึ่งชั่วโมงถัดมา...ซองกยูที่ขออนุญาตผู้จัดการของเขาออกมาพักผ่อนก็มองเห็นคลับหนึ่งน่าสนใจจึงเดินเข้าไป เสียงเพลงจังหวะเร็วๆ ดังสนั่นขึ้นทันทีที่เขาผ่านประตูชายหนุ่มสอดสายตาหาที่ที่ถูกใจจนพบว่าริมขอบรั้วบันไดที่คนไม่พลุกพล่านนักและตรงนั้นก็เป็นเป้าหมายของเขาในทันที เขากระชับหมวกกับศีรษะให้แน่นขึ้นอย่างระวังตัว
พนักงานเดินเข้ามาหาพร้อมเมนูในมือ เขาหันไปสั่งอยู่ชั่วครู่พนักงานก็เข้าใจและเดินจากไป จังหวะเพลงที่เร้าใจทำให้ซองกยูอดไม่ได้ที่จะโยกตาม แต่ดวงตาเล็กๆ ของเขาก็ดันเหลือบไปเห็นผู้หญิงที่สวมเสื้อกล้ามตัวยาวสีขาวกับกางเกงขาสั้นที่สั้นมากและรองเท้าสนีกเกอร์สีขาวอยู่ไม่ห่างกันนัก ซองกยูมีทีท่าสนใจเธอในทันทีแต่เมื่อเธอหันมายกเครื่องดื่มขึ้นดื่มเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อคนคนนั้นคือ ลิซ
ซองกยูก้าวยาวๆ เข้าไปหาเธอทันที แล้วทักด้วยเสียงที่เข้มและดังแข่งกับเสียงเพลง
“ทำไมคุณไม่บอกผมว่าจะออกมาเที่ยวแบบนี้ล่ะ~!”
ลิซหันมาตามเสียงที่ได้ยินแล้วเธอก็ตกใจที่เห็นซองกยูยืนประชิดตัวเธอ ก่อนจะตอบกลับไปโดยหันไปพูดที่ข้างหูของเขาแทน
“คุณก็ไม่ได้บอกฉันเหมือนกันนั่นแหละ”
ซองกยูถึงกับถอนหายใจ หากเป็นคนอื่นคงบอกกับเขาว่า...ฉันขอโทษนะคะพี่ ไว้คราวหน้าจะบอกพี่ก่อนแล้วกัน อะไรทำนองนี้ แต่สำหรับลิซไม่ใช่เลย
“แล้วชุดนี่ล่ะ?”
“ก็มันร้อน แล้วก็ไม่รู้จะใส่อะไร หยิบอะไรได้ก็ใส่ไป” ลิซตอบแล้วยกเครื่องดื่มขึ้นจิบอีกครั้ง
“คุณเมารึเปล่าเนี่ย?” ซองกยูชักไม่ค่อยแน่ใจ
“เปล่านี่ แต่ฉันกำลังเซ็งๆ พอดี คุณดื่มด้วยกันหน่อยมั้ย?” เธอหันมาถามด้วยท่าทางร่าเริงและกระตือรือร้นแปลกไปจากเดิมที่เขาเห็น
“ผมสั่งมาแล้ว” ซองกยูยังคงไม่แน่ใจ
“ไม่เห็นเป็นไร”
เพียงไม่นานนักโต๊ะสูงของซองกยูกับลิซก็เข้ามาชิดติดกันด้วยฝีมือสั่งการของเธอ
“ยินดีที่ได้รู้จักคุณ” หญิงสาวเริ่มก่อน เธอยกแก้วในมือชนกับแก้วของซองกยูแล้วดื่มรวดเดียวหมดแล้วทำท่าบอกให้เขาหมดตาม ซึ่งชายหนุ่มก็ยกตามเช่นกัน
“ยินดีที่ได้เป็นแฟนกับคุณ... ซองกยู Infinite” คำพูดและสีหน้าของเธอดูหน้าหมั่นไส้มากเมื่อพูดชื่อและวงของเขา
“คุณรู้?” ชายหนุ่มทำหน้าแปลกใจ เพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะรู้ว่าเขาเป็นใครมากไปกว่าเป็นนักร้องมาอัดรายการ
“ฉันไม่ได้โง่นะ” พูดจบเธอก็กระดกแก้วขึ้นดื่มหมดอีกครั้ง แต่ซองกยูกลับดื่มตามด้วยความรู้สึกแปลกๆ กับความจริงที่เขาได้รู้ และดูเหมือนว่าเธอจะดูออกว่าเขาคิดยังไง
“นี่.. คุณน่ะดังข้ามประเทศนะ แถมฉันก็ฟังเพลงเกาหลีเหมือนกัน ก็เคยเห็นคุณบ้างนั่นแหละน่า แต่วางใจได้ฉันไม่ใช่แฟนคลับวงคุณแน่นอน และแน่นอน”
“คุณพูดตรงเกินไปรึเปล่า?” ซองกยูแม้จะไม่สบายใจที่เธอรู้จักเขา แต่การที่มาพูดตรงหน้าว่าไม่ได้ชอบอะไรเป็นพิเศษนี่มันก็รู้สึกจี๊ดอยู่เหมือนกัน
“ฉันชอบที่เพลงนี่ ไม่ได้ชอบคน ฉะนั้น วางใจเถอะ” ลิซอธิบายอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญเพราะขณะพูดอยู่มือของเธอก็ชงเหล้าไปด้วยและดูจะสนใจมันมากกว่าซองกยูเสียอีก
ชายหนุ่มมองเธอแล้วขำออกมาเพราะความเป็นธรรมชาติของเธอ เขาดื่มกับเธอจนหมดสองขวดและดูเหมือนเธอจะเมามาก ซองกยูชักเริ่มเป็นห่วงแม้เขารู้ดีว่าตลอดเวลาที่ดื่มเขาโดนเธอแกล้งแต่ดูเหมือนเธอจะสนุกมากที่ได้แกล้งเขา แม้จะดูเหมือนว่าใช้เขาเป็นเครื่องมือแกล้งตัวเองไปด้วยก็ตาม สุดท้ายทั้งซองกยูและลิซก็มีสภาพไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่กับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่กำลังกระจายไปทั่ว
“ลิซ...ไหวหรือเปล่า?” ซองกยูหันมาถามขณะที่เดินออกจากคลับแล้วเธอเดินเซมาชนเขาจนต้องยกแขนขึ้นมาประคองเธอไว้
“โอเค้~ ไม่ได้แย่ๆ” เธอตอบพลางยกสองมือขึ้นกดขมับเพื่อปรับสติตัวเองใหม่ แต่ซองกยูกลับเห็นว่าท่าทางเธอจะรอดยากเสียมากกว่า
“คุณอยู่ที่ไหนเดี๋ยวผมไปส่งคุณก่อนแล้วกัน” เขาเอ่ยขึ้นแม้จะกำลังรู้สึกว่าตัวเองเมา แต่ก็ยังมีคนเมากว่าให้ต้องเป็นห่วงอยู่ข้างๆ ทำให้แทบจะหายเมาไปเลย
“ไม่เป็นไรๆ ฉันเดินกลับได้”
ลิซดึงตัวเองออกจากการประคองของซองกยูแล้วเดินด้วยท่าทางเกือบจะปกติจนชายหนุ่มอึ้งไป หญิงสาวหยิบทั้งโทรศัพท์และหูฟังออกมาจากกระเป๋ากางเกงตัวจิ๋วของเธอขึ้นมาก่อนจะเสียบมันใส่หูและเดินต่อแบบไม่สนใจใครแม้แต่ซองกยูที่เดินตามมาด้านหลังไม่ห่าง
เขามองเธอด้วยสายตาประหลาด แม้เธอจะเดินไม่ตรงทางนักแต่ก็ถือว่าประคองตัวเองได้ดีเพราะเธอดื่มไปเยอะและยังเยอะกว่าเขาอีกด้วย ขณะที่เขากำลังชั่งใจว่าจะเดินต่อไปหรือเลี้ยวเขาโรงแรมที่พักก่อนดี หญิงสาวก็หันมายิ้มให้เขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“คัมซาฮัมนิดา~ ~”
ลิซหันมาขอบคุณเสียงยานแถมยังโค้งให้อีกต่างหากแล้วหันกลับไป จากนั้นเธอก็ก้าวยาวๆ ด้วยความเร็วจนซองกยูที่ยืนอึ้งแทบจะวิ่งตามด้วยอาการเมาๆ ของเขา สุดท้ายก็ไปตามทันเธอที่ลิฟท์ หญิงสาวกดเลขชั้นไว้แล้วพิงตัวกับผนังลิฟท์ทั้งที่ยังหลับตา ซองกยูได้แต่มองดูเธอไปอย่างนั้น เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ทำอะไรสักอย่างราวกับถูกสิ่งที่มองไม่เห็นรั้งเขาเอาไว้
เสียงสัญญาณลิฟท์ดังขึ้นเมื่อมาถึงชั้นปลายทาง ลิซลืมตาขึ้นและดันตัวเองออกจากผนังที่เธอพิงอยู่ด้วยความแรงพอที่จะส่งเธอออกจากลิฟท์ไปได้โดยที่ไม่ต้องเสียเวลามากมาย หญิงสาวเดินรูดฝาผนังด้วยความเร็วที่ช้าลงอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่ซองกยูเองก็ยังเริ่มเซไปเซมาไม่ต่างกัน(สงสัยเพิ่งเมา) การ์ดในมือของเธอถูกเสียบเข้าที่ห้องฝั่งด้านซ้าย เธอผลักประตูเข้าไปได้ทำให้ซองกยูยิ้ม ตาเล็กๆ ของเขายิ่งแคบลงจนแทบจะเป็นเส้นตรงแต่เสียงบางอย่างทำให้ซองกยูที่กำลังจะหันหลังกลับต้องชะงัก
“เฮ้ย~!โอ๊ย~!”
♥ ---------------- ♥ ---------------- ♥
17-06-55
ความคิดเห็น