คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : P.1 ::บ้านฉันถูกยกเค้า
"ฮิ้วเจ๋งนี่หว่าเพื่อน...ได้เงินมาเยอะเลยนะ"ชางมินพูด เมื่อเห็นของในมือร่างบางคือเงินที่มีค่าจำนวนมากและได้จากการเสี่ยงทายดวงจากการพนัน
"เออ วันนี้มือขึ้นหวะ กะจะเล่นอีกรอบ คราวนี้เอาสักยี่สิบล้านเลยเป็นไง"แจจุงที่กำลังภาคภูมิใจกับดวงของตัวเอง และคิดว่าวันนี้มือขึ้นสุดๆ ทำอะไรก็จะต้องดีไปหมด
"เยอะไปเปล่า ระวังเสียไปทีเดียวแล้วอย่ามาร้องไห้ที่หลัง"
"เออหน่า คิมแจจุงสักอย่าง"
"..."ชางมินยืนมองอย่างงงๆ ไม่ทันจะได้เอ่ยปากพูดร่างบางตรงหน้าก็เดินไปยื้มเงินจากบ่อนพนัน บ่อนพนันนี้เป็นบ่อนที่ดังและมีชื่อเสียงที่สุดในเกาหลีใต้
"เฮ้ ได้มาแล้ว คอยดูแล้วกันเพื่อนรัก"แจจุงตบไปเบาๆที่ไหล่ชางมิน พร้อมโชว์เงินบึกใหญ่ๆ
"อะไรวะ มีแต่เสียกับเสีย"แจจุงหัวเสีย เมื่อเล่นมาตอนแรกๆก็ทำเงินให้แต่หลังๆมีแต่เสียอย่างเดียว"หมดตัวแล้วนะ"
"เห้ยมิน กลับบ้านก่อนนะ แล้วเจอกัน"กระแทกเสียงให้คนที่นั่งเหม่อตกใจเล่น
"อ้าว ทำไมรีบกลับเป็นไรไป"
"ไปแล้วอารมณ์เสีย ขี้เกียจเล่า"แจจุงบอกลารอบสุดท้าย ปล่อยคำถามที่ได้มาไปกับความอยากรู้ของชางมิน โดยไม่คิดจะตอบ
2เดือนผ่านไป
วันนี้เป็นวันเสาร์ซึ้งคนอย่างแจจุงต้องนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงนอนนุ่มๆ จนถึงเที่ยงวัน เสียงดังเอะอะโวยวายทำให้ร่างบางรู้สึกตัว คิ้วขมวดกันเป็นปม มือทำสองข้างดงหมอนขึ้นมาปิดหู
"โอ๊ยคนจะหลับจะนอน"เสียงหวานๆดังลั่นเมื่อความอดทนหมดสิ้น ขาเรียวก้าวลงบันไดมาถึงชั้นล่าง
คนใส่ชุดดำค่อยๆทยอยขนของออกจากบ้านทีละชิ้นๆ บ้านหลังนี้จากที่รกๆเต็มไปด้วยของและเฟอร์นีเจอร์ บัดนี้เหลือแค่โซฟาไม่กี่ตัวและโต๊ะกินข้าวหรูหราที่ตั้งอยู่กลางบ้าน
"เอาของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ บอกแล้วไงเดี๋ยวจ่ายให้เดือนหน้า"แจจุงวิ่งเข้าไปดึงของที่มีคนงานกำลังยกไปขึ้นรถ
"เจ้านายบอกว่าถ้าไม่จ่ายเดือนนี้ ก็ให้ขนของไปให้หมด"ชายชุดดำพูด มือยังคงไม่ละเลิกกับการยกของ
"ก็บอกแล้วว่าเดือนหน้า เดือนนี้ไม่มีเงิน"แจจุงยืนยันคำเดิม
"เจ้านาย...ไม่ยอมท่าเดียวเลยครับ"เครื่องมือสื่อสารถูกจ่ออยู่ที่หู คนชุดดำคนหนึ่งกำลังคุยกับคนที่เป็นเจ้านายตน
"ได้ครับ"พูดเสร็จก็ยกโทรศัพท์ออกและเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง
"ว่าไงได้ไม่ได้ห๊ะ"แจจุงเดินเข้ามาถาม น้ำเสียงที่พูดอย่างเอาเรื่อง
พลั๊ก!!! กำมือแน่นส่งเข้าท้องน้อยของร่างบางอย่างไม่รอช้า อาการเจ็บและจุกแล่นเข้าสู่โซนประสาท ร่างทั้งร่างลงไปกองอยู่ที่พื้น มือนิ่มๆกุมท้องไว้
เชือกสีน้ำตาลมัดเข้ากับข้อมือบางที่ถูกรวบไว้อย่างแน่น ร่างบางถูกยกขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดาย ราวกับเบาเหมือนขนนก
ขาเรียวออกแรงสะบัด ถีบคนที่อุ้มแต่ก็ไม่สะเทือนแต่อย่างใด
"ไอบ้า ปล่อย ปล่อยสิวะ"
เมื่อแจจุงถูกอุ้มขึ้นรถแล้ว ปากอิ่มที่กำลังสบถคำพูดคำด่าต่างต่างนานาออกมาก็ถูกแทนที่ด้วยผ้าเช็ดหน้าที่ผูกมัดเป็นปมอยู่ข้างหลัง
"อื้อๆ อื้อออออออ ไอโอ่ อ่อยเอ่"เสียงหวานๆร้องออกมาเป็นสิบสิบรอบแต่ก็ไม่ได้ผล จนร่างกายเริ่มเหนื่อยและหยุดไปเอง เปลือกตาบางค่อยๆปิดลงจนสุด แจจุงนั่งนิ่งเงียบหลับคาอยู่บนเบาะ
รถตู้สีเงินแล่นเข้าคฤหาสน์ใหญ่ แสดงถึงฐานะของเจ้าของว่ามีเงินมากมายรวยมหาศาล ประตูรถเลื่อนเปิดพร้อมชายชุดดำที่บังคับให้แจจุงเดินออกไปอย่างไม่ห่าง
"นี่นายฉันบอกแล้วไงว่าจ่ายเดือนหน้าๆ"เมื่อแจจุงถูกเปิดปาก เลยถือโอกาสพูดตัดหน้าก่อน
"ผลัดมากี่เดือนแล้ว"ร่างสูงในชุดสูทอย่างดี ยืนอย่างสง่าตรงหน้ากล่าวขึ้น
"เก๊า ก็แค่เดือน สองเดือนเอ๊งงง"เสียงหวานพูดอย่างติดๆขัดๆ
"หึ...เดือนสองเดือนพูดมาได้"มือหนาเสยคางมนขึ้น หน้าแจจุงเชิดไปตามแรง
"เอาตัวมันไปขังไว้"ชายร่างกำยำ2-3คนคุมตัวแจจุงขึ้นไปบนห้อง ห้องเล็กๆแต่ก็ไม่แคบมากที่ชองยุนโฮเรียกว่าคุก ไม่มีอากาศถ่ายเทหน้าต่างที่เป็นกระจกใส อยู่บนกำแพงที่สูงชันจนไม่สามารถคิดจะปีนออกไปได้
"ปล่อยสิวะ บอกให้ปล่อยทำไมไม่ปล่อย แฮ่กๆ"เมื่อแจจุงถูกปล่อยตัวแล้ว ชายร่างกำยำก็เดินหายออกไปจากห้องพร้อมล็อกกอนจากประตูข้างนอกอย่างหนาแน่น
"ไม่ต้องไปสนใจ เดี๋ยวเหนื่อยก็หยุดเอง หึ ฤทธิ์เยอะจริงๆตัวแค่นี้"ร่างสูงที่คอยเฝ้ามองผลงานองลูกน้องอยู่หนาห้อง ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกอย่างไม่ขาดสาย ก็อดที่จะสบถออกมาไม่ได้
"ปล่อยสิโว้ยย"แจจุงทั้งทุบทั้งตีประตู ก็ไม่มีใครสนใจ
แสงแดดอ่อนๆที่ผ่านเข้ามาจากกระจกที่อยู่ด้านบนกำแพง ทำให้ดวงตากลมโตมองไปรอบๆห้องก็ไปสะดุดกับโคมไฟสีทองที่ส่งแสงสะท้อนกันแดดภายนอก
หัวสมองเล็กๆกำลังคิดถึงหนทางการเรียกร้องความสนใจ แจจุงจัดการหยิบโคมไฟสีทองขึ้นมา จากนั้นก็ขวางมันออกไปอย่างสุดแรง
'เพลี้ง'เสียงกระจกแตกกระจายเมื่อโดนโคมไฟกระแทก เศษกระจกเล็กๆกระเด็นตกลงมาที่พื้น ร่างบางพยายามหาที่หลบมุมๆอย่าถึงที่สุด
"ท่านครับ คือว่า..."ลูกน้องคนหนึ่งเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา
"เสียงอะไร?"ยุนโฮที่กำลังเคร่งเครียดกับการเซ็นต์เอกสารอยู่เงยหน้าขึ้น
"คุณแจจุงคงจะอาลวาดครับ"
"ฉันจะไปดูเอง ฤทธิ์เยอะนักเด็กคนนี้"เมื่อพูดจบก็ก้าวเท้าเดินออกจากห้อง ร่างสูงเดินขึ้นไปยังห้องที่เรียกเผินๆว่าคุก ปลดล็อกกุญแจก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป
ร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงเล็กๆเมื่อได้ยินเสียงประตูก็หันมองอย่างตาขวาง
"อยากโดนขวักลูกตาออกหรือไง"เสียงทุ้มตวาดอย่างน่ากลัว
แจจุงที่ตอนแรกมองร่างสูงที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องอย่างตาขวาง แต่ตอนนี้ทำได้แค่มองจิกๆไปที่พื้นห้อง
"ลุกขึ้นมา"ยุนโฮเข้าไปคว้าข้อมือบางไว้แล้วออกแรงฉุดอย่างรุนแรงเพื่อให้เดินตามมา
"ไปจะไปไหน ฉันไม่ไป"แจจุงที่พยายามสะบัดข้อมือที่ถูกจับไว้ออก มืออีกข้างก็พยายามยึดตัวเองให้อยู่กับเตียงเท่าที่จะทำได้
"เงียบๆสักทีไม่เป็นใช่ไหม"เขาเริ่มจะเหลืออดกับร่างบางตรงหน้าเต็มทน หมัดหนักๆพุ่งตรงเข้าหาท้องน้อยร่างบางทรุดลงมืออีกข้างปล่อยจากหัวเตียงแล้วกุมเข้าทีท้องน้อย
ร่างสูงที่เห็นคนตัวเล็กกว่าเงียบไปก็จัดการอุ้มขึ้นแบบสองแขน แล้วเดินมุ่งไปยังอีกห้องหนึ่งที่กำลังเปิดรออยู่
ยุนโฮวางร่างบางไว้บนเตียงโซ่ล่ามขาที่ถูกคล้องไว้กับขาเตียงถูกสวมให้กับข้อเท้าบาง ร่างสูงได้แต่ปล่อยให้แจจุงนอนไปกับเตียงจนกว่าจะฟื้นตัว แล้วเดินออกจากประตูห้องนี้พร้อมล็อคประตู
.
.
.
.
ร่างบางหลังจากการทุรนทุรายกับการจุกจนและดิ้นจนเหนื่อยหมดแรงแล้วนอนไปรอบแล้วตื่นนอนแล้วลุกขึ้นจากเตียงเดินสำรวจเกือบจะรอบห้อง ติดตรงที่โซ่ที่ล่ามขาไว้นั้นสุดความยาวเสียก่อน
ห้องนี้ไม่เพียงจะใหญ่กว่าห้องเดิม แต่ยังมีทั้งห้องน้ำโซฟาทำให้ดูหรูไปจากเดิม หน้าต่างบานใหญ่อยู่ตรงกลางกำแพงพร้อมทั้งมีเหล็กกั้นป้องกันการเสียหายไว้อย่างดี
แจจุงอดจิ๊ปากไม่ได้ เขาทำอะไรไม่ได้เลย เดินไปก็เดินไม่ถึง จะปาของใส่ก็คงไม่แตกเพราะการป้องกันที่ดีของห้องนี้
"ฮึ่ย ออกสักทีสิ"แจจุงโมโหตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ
นิ้วป้อมพยายามที่จะดึงห่วงโซ่ให้หลุดออกจากข้อเท้า จนบัดนี้เนื้อตรงข้อเท้าที่ก่อนหน้าเป็นสีขาวนวลดุจน้ำนมต้องเปอะเปื้อนด้วยรอยแดงจางๆ
สมองทำการคิดค้นสิ่งใหม่ไปเรื่อยๆจนปิ๋งไอเดียขึ้นมาอีกอย่าง เขาน่าจะลากเตียงที่คล่องโซ่อยู่ไปด้วย มันเป็นความคิดที่ดีทีเดียวติดอยู่ตรงที่ว่าจะทำมันได้ทำเสร็จหรือไม่
แจจุงออกแรงดึงขาเตียงใหม่อันใหญ่และหนาเพียงแค่หวังว่ามันจะเลื่อนตามแรงสักนิด แต่ก็ไม่ได้ผลเมื่อเตียงมันยังคงตั้งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน
"อ๋า ออกสิ ฉันเจ็บข้อเท้าแล้วนะ"ยังไม่คิดจะหยุดหาวิธีเอาตัวรอด แจจุงนั่งหย่อนขาลงข้างเตียงจงใจกระแทกข้อเท้าที่ถูกพันธนาการให้โดนกับขอบเตียง กระแทกมันอยู่นานเกือบชั่วโมงสิ่งที่เปลี่ยนไปกลับเป็นขอบเตียงที่มีลอยถลอกกินเนื้อเข้าไปในตัวไม้
'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'เสียงเคาะประตูของห้องที่แจจุงอยู่ดังขึ้น
"คุณแจจุงคะ อาหารเย็นค่ะ"หญิงสาวในชุดเมดเดินเข้ามาในห้องก่อนที่จะวางสำรับไว้บนโต๊ะข้างเตียง
"ไม่ฉันไม่กิน"แจจุงปฎิเสธเสียงแข็ง
"ถ้าคุณไม่กิน คุณจะไม่มีแรงนะค่ะ"
"แล้วไง ชีวิตฉันหนิ"
"เจ้านายจะว่าเอาได้นะค่ะ"
"ไม่เอา ไม่กิน เอาออกไป ไปไกลๆเลย รกหูรกตา"ไล่ตะเพิดออกไปด้วยความหงุดหงิด
เมดสาวเดินออกจากห้องโดยไม่คิดจะยกสำรับกลับไป วางไว้อยู่บนโต๊ะนั้น เพื่อแจจุงหิวก็จะได้กิน
แจจุงนั่งจ้องอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะคิดซ้ำไปซ้ำมาว่ากินหรือไม่กิน
"โอ๊ยหิวจะได้ตายแล้ว ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย"
"แล้วถ้ามันมียาพิษอยู่ในอาหาร ทรมานยิ่งกว่าอดข่าวอีก"
"แต่มันน่ากิน"
"ฮึ่ย ไม่กินดีกว่า"
จนแล้วจนเล่าร่างบางก็ไม่คิดจะกินมัน เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแจจุงที่นั่งๆนอนๆอยู่บนเตียงได้สักพักก็ค่อยๆเคลิ้มหลับไปในที่สุด
นาฬิกาเรือนใหญ่ร้องบอกเวลาเมื่อเข็มยาวชี้ยาวและเข็มสั้นชี้ที่เลข12ตรงกันพอดี บรรยากาศภายในบ้านหลังใหญ่ดูเงียบเหงา แสงไฟสลัวๆเป็นบางที่ทำให้มองได้ไม่ชัดนัก
ยุนโฮกลับมาจากการทำงานเหนื่อยๆ และต้องการพักผ่อนเดินตรงไปยังห้องที่มีของเล่นชิ้นใหม่อยู่
ประตูห้องถูกเปิดออกร่างสูงเดินผ่านความมึดเข้ามา ก่อนที่คล้ำหาสวิตช์ไฟแล้วกดเปิด แจจุงที่ยังนอนไม่รุ้เรื่องรุ้ราวได้แต่ทำหน้ายู่เพราะถูกแสงรบกวน
มือสากคว้าข้อมือบางขึ้นมาแล้วล็อกกุญแจมือกับหัวเตียง
แจจุงที่กำลังงงอยุ่เพราะมีอะไรเย็นๆแตะเข้าที่เนื้อ ดวงตากลมเบิกกว้างมองมายังต้นเหตุของความรู้สึก
"นายจะทำอะไรฉันออกไปนะ"
"อยู่เฉยๆ เดี๋ยวเข็มก็หักหรอก"ยุนโฮถือเข็มฉีดยาจ่อลงกับแขนขาวของร่างบาง แจจุงที่ออกแรงดิ้นไม่หยุดก็ทำให้ร่างสูงอดขุ่ไม่ได้
โดนแบนค่ะ ตัดออกT.T
"แล้วเจอกันพรุ่งนี้ หึ"ยุนโฮมองดูผลงานตัวเองก่อนจะยิ้มด้วยความภาคภูมิใจแล้วบอกลา
TBC.
Talk
เรื่องนี้ออกแนวซาดิสม์นิสๆ(?มันนิดป่ะ)
เป็นคนชอบแต่งแนวนี้อ่านะ
กว่าจะจบตอนนี้ได้ก็ล่อไป5เดือน <<นี่แกแต่งอะไรขนาดนั้น
จริงๆนะ5เดือน แต่ตอนต่อมาจะไม่ให้คนอ่านรอ5เดือนแน่นอนค่ะ
สงกรานต์แล้วใครไปเที่ยวไหนบ้างมาโฟ่กันนะ
ส่วนเราไม่ได้ไปไหนเลยค่ะ อยู่บ้านอย่างเดียวT.T
EDIT 19/04/10 19.22
หลังจากฟิคโดนแบนเป็นที่เรียบร้อย เราก็แก้แล้ว
EDIT 22/04/10 16.20
ลบทุกอย่างให้หน่ำใจT___T
ความคิดเห็น