คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO : บทนำ
NINTRO : บทนำN
วันนี้นักเรียนพากันทยอยมาโรงเรียนแต่เช้าเนื่องจากเป็นวันเปิดภาคเรียนฤดูร้อนวันแรก สีหน้าของนักเรียนบางคนก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก แต่ส่วนใหญ่แล้วจะรีบเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับวิ่งแจ้นเข้าชั้นเรียนไปหาเพื่อนเพื่อนั่งจับกลุ่มกันคุยอย่างตื่นตาตื่นใจราวกับไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบเป็นร้อยปี และเรื่องที่ขาดไม่ได้ที่จะต้องนำมาเม้าท์กันอย่างสมใจนั่นก็คือเรื่องของ “ชมรมลึกลับ” นั่นเอง เรื่องของชมรมลึกลับนี้ดังมากตั้งแต่เทอมที่แล้วและยังคงดังกระฉ่อนได้นานมากที่สุดในรอบปีเลยทีเดียว
“แกะตัวที่ 3011 เฮ้อออ.. แกะตัวที่ 3012 เฮ้อออ..” เสียงทุ้มของชายหนุ่มนักเรียนม.ปลาย ที่กำลังนั่งนับแกะ พร้อมกับถอนหายใจไปด้วยดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด “คาซุยะ ยู” บุคคลที่ไม่เคยใส่เสื้อผ้าเลย นอกเสียจากชุดคลุมอาบน้ำสีน้ำเงิน กับเครื่องแบบนักเรียนชั้นมัธยมปลาย ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ประธาน “ชมรมงานอดิเรก” ซึ่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่ทำด้วยไม้ บริเวณกำแพงก็แปะกระดาษเก่า ๆ เอาไว้เต็มไปหมดเพื่อปกปิดรอยผุพังของผนังห้อง กลางห้องก็มีแค่เพียงโต๊ะ 1 ตัวที่ตั้งจอคอมพิวเตอร์สีดำเอาไว้ กับเก้าอี้สี่ห้าตัวที่วางสะเปะสะปะอยู่ พร้อมกับกล่องไม้ใบใหญ่ที่วางอยู่ตรงมุมห้อง ชั้นวางหนังสือที่ถูกตั้งอยู่ติดกับฝาผนังห้องที่ควรจะมีหนังสือถูกเรียงเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเพื่อความสะดวกในการที่จะหาหนังสือได้ง่ายขึ้น แต่ว่าสภาพของหนังสือที่ถูกวางเอาไว้ในห้องชมรมนี้บางเล่มก็ตกลงมากองอยู่บนพื้น บางเล่มก็นอนอยู่บนชั้นวาง และบางเล่มปกหน้าก็หายไปจนเห็นเนื้อหาข้างใน มันสามารถบ่งบอกได้เป็นอย่างดีเลยว่า ห้องนี้ไม่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีเลยแม้แต่น้อย เว้นแต่เจ้าเครื่องคอมพิวเตอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะไม้สีเนื้อถูกดูแลจนแวววับราวกับเพิ่งซื้อมาใหม่และไม่ได้ผ่านการใช้งานเลย
“แกะตัวที่ 3018 เฮ้อออ.... เอ๊ะ นั่น!?” ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลไหม้ยังคงท่องต่อไปเรื่อย ๆ ก่อนที่สายตาจะไปประจวบกับหนังสือพิมพ์ฉบับเก่าพอดี เขาหยิบมันขึ้นมาอย่างรีบร้อนนัยน์ตาสีแดงจับจ้องกระดาษแผ่นใหญ่อยู่อย่างใจจดใจจ่อ พลางสวมแว่นสายตากรอบสีดำเพื่อความชัดเจนของภาพ และตัวหนังสือที่อยู่บนกระดาษสีขาวเทาเก่า ๆ
ก๊อก ๆๆ แอ๊ดดดด..
เสียงเคาะประตูดังขึ้นชั่วขณะ แล้วมันก็ถูกเปิดโดยเด็กหนุ่มหน้าหวานร่างเล็กในเครื่องแบบนักเรียน ม.ต้น ผู้ที่มีดวงตาสีดำสนิท กับผมสีน้ำตาลอ่อนดูกลมกลืนกับสีของบานประตู เขาเดินเข้ามานั่งบนเก้าอี้ที่ถูกวางเอาไว้กลางห้องอย่างเงียบ ๆ โดยไม่สนใจสายตาของประธานชมรมที่กำลังมองการกระทำของเขา และเขาก็คงไม่คิดที่จะทักทายผู้ที่อยู่ในห้องมาก่อนหน้านี้
“อรุณสวัสดิ์ ยาซาฮิโระ โอซามุ” เขากล่าวทักทายโอซามุด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร พร้อมกับทำหน้าระรื่น
“ไม่อยากคุยกับเจ้าคนงี่เง่าที่ชอบนั่งคุยคนเดียวเหมือนคนบ้า” คราวนี้โอซามุเป็นฝ่ายพูดขึ้นบ้าง เขาไม่ได้ทักทายยูประธานชมรม แต่กลับทำหน้าตายพูดจากวนประสาทใส่เสียอีก
“แกว่ายังไงนะ!!” ยูทำหน้าเขียวใส่รุ่นน้องตัวแสบที่ชอบพูดจายั่วโมโห
“อ้าว.. หูตึงเหรอนี่ ว่าง ๆ อย่าลืมไปหาหมอซะล่ะ” เขาพูดพลางทำหน้าสลด
“โอ้ย.. หยุดทะเลาะกันได้แล้ว จะนอนโว้ย!” เสียงของเด็กสาวที่คลานออกมาจากกล่องไม้ตรงมุมห้องดังขึ้น ทำให้ทั้งสองคนต้องหยุดทะเลาะกัน เพราะถ้าหากทะเลาะกันต่ออีกคงไม่ได้ตายดีกันแน่ เพราะเจ้าหล่อนสาวน้อยลูกครึ่งฝรั่งเศสที่ถึงแม้ตอนนี้ผมสีทองที่ยาวเหยียดปิดใบหน้าของเธอ แต่ก็ยังเห็นดวงตาสีเขียวมรกตได้อย่างชัดเจน ชิโอริ เชอร์เบต ที่สามารถระงับเสียงเอะอะโวยวายได้โดยอาจจะจับฉีดยานอนหลับ หรือไม่ก็เอากระเทียมเป็นกำจับกรอกใส่ปากก็เป็นได้ ว่าแล้วเธอก็กลับเข้าไปนอนในกล่องไม้นั่นต่อ
ปัง!!
“อา รูน ซา หวาด ทุก ค๊นนนนน!!~” หนุ่มนักเรียนม.ปลาย เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ทองทักทายชมรมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนที่ดวงตาสีอำพันของเขาก็ไปปะกับสายตามรณะของเชอร์เบตที่เพ่งมองเขาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวจนทำให้เขาหน้าซีดเผือดทันที เมื่อ..
“มะ... ไม่นะ มันไม่ดีนะ ทำแบบนั้นมันบาปรู้มั้ย เชอร์เบต จัง อ๊ากกกกกก!”
“ตายซะ ฮาจิเครุ อากิร๊าาาา!!!!!!!!” สิ้นประโยคเชอร์เบตก็ใช้มือเล็ก ๆ ของเธอกำกระเทียมที่อยู่ในประเป๋าสะพายข้างออกมาแล้วจับกรอกใส่ปากของอากิระ..
หากคุณคิดว่า ชมรมนี้เป็นชมรมลึกลับที่เขาลือกันว่า “น่ากลัว”
คุณคิดผิด เพราะชมรมนี้นอกเสียจากความกลัวจะมีไม่ถึง 10% แล้ว
ความวุ่นวายยังเกิดขึ้นได้ทุกที่ ทุกเวลา ที่พวกเขาไปเยือน
เบื้องหน้าของชมรมนี้คือ “ชมรมงานอดิเรก” ที่ใครหลายคนต่างยืนกรานว่าจะไม่เข้าไปยุ่ง
และเบื้องหลังของชมรมนี้คือ “ชมรมเกี่ยวกับเรื่องสิ่งลี้ลับ” แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่า
พวกเขาจะสร้างความวุ่นวายโคตร ๆ ให้กับเหล่า “ผีๆ”!!?
ความคิดเห็น