The Fairy of Dark Evil [ภาค1]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีจร้าาา>.<

เหล่ารีดที่น่ารักทุกคน

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ไรต์แต่งน้า

สำหรับเรื่องนี้

เป็นเรื่องสั้นที่ไม่สั้น

แต่รับรองว่าสนุกแน่นอน99%

และเหลืออีก

1%สำหรับคนที่คิดว่าไม่ชอบ

ถามว่าทำไมไม่ทำเรื่องยาวหลายตอน?

สาเหตุคือมันเป็นเรื่องที่แต่งเล่นๆแล้ว

ดองเอาไว้ในสมุดเล่มเล็กๆ

และด้วยความขี้เกียจของไรต์

ด้วยอีกประการหนึ่ง

//หลบพระบาทารีดแป๊ป

อะแฮ่ม! เพราฉะนั้นแล้ว

ถ้าอยากให้ไรต์แต่งต่อก็ช่วยส่งกำลังใจ

กันมาเยอะๆด้วยนาจา

เนื้อเรื่อง

"ฮึก ฮือๆ อะอึก ฮือๆๆ"

     ท่ามกลางสวนดอกไม้ที่ควรเงียบสงัด  กลับมีเสียงร้องไห้ครวญครางของเด็กผู้หญิงดังออกมาเป็นระยะๆ  เมื่อตามเสียงนัั้นไปแล้ว  ก็พบเด็กสาวผมสีควันเขม่านั่งก้มหน้ากอดเข่าอยู่ข้างหินขนาดใหญ่  แต่เมื่อสังเกตดูดีๆภายใต้เส้นผมสีควันเขม่าที่ปิดบังใบหน้า  ก็จะเห็นใบหน้าสีขาวจิ้มลิ้มที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความโศกา

     อุ้งมือเล็กค่อยๆ เอื้อมไปยังท้องฟ้าทีละน้อยแล้วทำท่าไขว่คว้าบางสิ่ง  แต่กลับคว้าได้เพียงอากาศธาตุกลับมาเพียงเท่านั้น  ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงทำต่อไปเรื่อยๆเหมือนกับคนึงหาบางสิ่งที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจหวนกลับมาอีกตลอดกาล  อุ้งมือสีขาวหยุดอยู่กลางอากาศเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ทำมันไร้ประโยชน์  ดวงตาสีอเมทิสของเธอสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัด  สุดท้ายน้ำตาของเธอก็กลับมาไหลอีกครั้ง

---------

     ในอดีตกาลเคยมีเรื่องเล่าว่า  ราตรีใดที่จันทราปรากฏเป็นสีแดงดั่งโลหิต  ผู้ใดที่มีความรู้สึกเศร้าโศก ท้อแท้ สิ้นหวัง เกลียดชัง ริษยา โกรธา  ไม่ว่าจะที่ใดหรือหนใดที่มีความรู้สึกด้านลบเหล่านี้  ปีศาจแห่งแดนมิคสัญญีก็จะตื่นจากการหลับไหล  เพื่อกลืนกินวิญญาณของผู้คนเหล่านั้นจนสูญสลายหายไปตลอดกาล... แต่มันก็ไม่อาจเป็นจริงเสมอไป  ทำไมน่ะหรือ?  ก็เพราะ..มันเป็นเพียงเรื่องเล่าอย่างไรล่ะ

>>ต่อตรงนี้น้าาา

"ฮือๆๆ ฮึก ท ทำไม..ทำไมล่ะ  ทำไมถึงเป็นแบบนี้  ไม่เหลือ..อะไรอีกแล้ว  ทำไมล่ะ  ฮึกฮือๆๆ"

     ร่างบางเอ่ยขึ้นเบาๆ โดยหวังว่าจะได้รับคำตอบ  แต่คงไม่มีเสียงใดตอบกลับมา  เธอรู้...ไม่มีใครตอบเธอกลับหรอก  มันคงจะเป็นเช่นนั้น

"...เพราะความโลภ  ความเกลียดชัง  ความริษยา อย่างไรเล่าเด็กน้อยเอ๋ย"

     เสียงแหบพร่าดังขึ้นกึกก้องรอบตัวโดยไม่รู้ที่มา  หมอกสีดำทมิฬค่อยๆ ปกคลุมไปทั่วทุกสารทิศ  ความกลัวเริ่มเกาะกุมจิตใจของเด็กสาว  ร่างกายของเธอสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ดวงตาสีม่วงอเมทิสมองไปรอบๆ อย่างตื่นกลัวก่อนจะผลุบลงไตร่ตรองคำตอบ  เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นหลังจากที่ตัดสินใจบางอย่างไป

"ความโลภ  ความเกลียดชัง  ความริษยา  สามารถพรากชีวิตของผู้คนได้อย่างนั้นหรือ?"

     หึหึหึ  เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นรอบทิศทาง  ก่อนจะตามด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเช่นเดิม

"เด็กน้อย  เจ้ารู้รึไม่การที่มนุษย์อยากจะทำอะไร  ย่อมต้องมีความรู้สึกเป็นตัวชี้นำ  อย่างการที่เจ้าร้องไห้  เป็นเพราะความรู้สึกโศกเศร้าจากการที่มารดาของเจ้าสิ้นไป  ใช่หรือไม่เล่า"

"ท่านรู้!?"  ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ

"ไม่มีสิ่งใดที่ข้าไม่รู้"

     เสียงแหบพร่าตอบอย่างมั่นใจเจือขำขัน  ทำให้เด็กน้อยใจชื้นขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง  จนในที่สุดเธอก็อดถามบางอย่างไม่ได้

"ท่าน..."

"..."

"ท่านเป็นใคร???"

>>ต่อตรงนี้นาจา

"ข้าเป็นใคร...อืม  นั่นสินะ"

     เสียงแหบพร่าพึมพำเบาๆ เมื่อหวนระลึกถึงอดีตที่ล่วงเลย  ควันสีดำทมิฬวูบไหวไปมาตามด้วยเสียงหวีดหวิวดูน่าหวาดหวั่น เด็กสาวที่เห็นดังนั้นจึงถอยหลังออกห่างด้วยความกลัว  เงาสีดำผงะเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าตนทำให้เด็กสาวตรงหน้าตกใจ ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

"..."

"มันนานมากแล้ว...  ข้านั้นไม่มีนามหรอก"

     ความรู้สึกที่แฝงมากับเสียงแหบพร่านั้นทำให้เด็กสาวเข้าใจถึงบางอย่าง  เขาเป็นเหมือนกับเธอ..ไม่สิ  มากกว่า  เหมือนกับว่าเขาเป็นจุดรวมความรู้สึกด้านลบต่างๆเอาไว้  เธออยากช่วยเขา

"ข้า..ข้าชื่อ 'ลาน่า' ไม่มีนามสกุล  ข้าขออะไรหน่อยได้ไหม"  

"...ว่ามา" 

.

.

.

...เงียบ...(ไรท์:อย่าเงียบแบบนี้สิลูก!)

"อ่า  คือว่าข้า..ขอเรียกท่านว่า 'โครว' ได้หรือไม่"

     พอเอ่ยจบลาน่าก็ทำท่ากล้าๆกลัวๆ(ดูแล้วเหมือนอายมากกว่า)  เธอจ้องไปที่กลุ่มเงาสีดำเบื้องหน้าอย่างคาดหวัง  >>ส่วนในความคิดของบุคคลที่ถูกจ้อง  ดูยังไงก็เหมือนลูกแมวขออาหารชัดๆ

"หืม?...ได้สิ  ตามใจเจ้า"

"เอ๊ะ!ได้จริงๆหรอ จริงๆนะเอ่อ..ท่านโคร-"

"แค่ โครว  ไม่ต้องมีท่าน"  เจ้าตัวทำเสียงดุ

"อ่า..โครว"

ดูเหมือนว่าความกลัวของเด็กสาวตรงหน้าจะมลายหายไปจนหมดสิ้น

     หึ  โครวแค่นเสียงอย่างพอใจแต่ก็ไม่ทีเดียว  เพราะเขายังต้องทำหน้าที่อยู่  นั่นคือ'กลืนกินดวงวิญญาณ'  แต่เขาทำอย่างนั้นกับเด็กสาวตรงหน้าไม่ได้  ซึ่งยังมีอีกทางเลือกหนึ่งนั่นคือ  'กลืนกินความทรงจำ' เขาจะต้องกลืนกินความทรงจำที่โหดร้ายที่สุดในชีวิต  เท่ากับว่าทุกคนที่อยู่ในช่วงเวลาอันโหดร้ายนั้น  จะหายไปจากความทรงจำทั้งหมดเหมือนไม่เคยมีตัวตน  แบบไม่มีวันรื้อฟื้นได้อีกตลอดกาล

"ลาน่า  เจ้าอยากลืมความทรงจำในตอนนั้นของเจ้าหรือไม่?"

---------

"เอ๊ะ!!? อืม...อยากสิ  เรื่องแบบนั้นน่ะข้าไม่อยากจดจำหรอก"

     เด็กสาวเอ่ยเสียงเบา  โครวเข้าใจดีถึงเรื่องแบบนั้น  มันเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์

"หากข้าบอกว่า  ข้าสามารถลบความทรงจำของเจ้าได้เล่า"

"เจ้าทำอย่างนั้นได้หรือ?  ทำให้ข้าเถอะข้าอยากลืมเรื่องเหล่านั้น"

"เจ้าคิดดีแล้ว?"

"ข้าคิดดีแล้ว(- -)"

     ในตอนนี้โครวรู้สึกดีใจมากแต่ลึกๆแล้วก็ยังคงกังวลอยู่

"เห้อ..ได้สิ ถ้าเจ้าว่าอย่างนั้น"

"...(^.^)//ยิ้มๆ"

     ทันใดนั้นเองกลุ่มควันสีดำก็ขยับเข้ามาหาลาน่าในระยะประชิด  ค่อยๆ ปรากฏเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง  ผมสั้นสีดำขลับแซมขาวเป็นบางจุด ดวงตาสีแดงเลือดที่เต็มไปด้วยประกายแห่งการฆ่าฟัน  ผิวตัวสีขาวซีดตัดกับสีผมที่เหมือนกับซากศพ  ชุดคลุมยาวสีดำมีฮู้ดที่ด้านหลังที่เกิดจากควันค่อยๆโบกสะบัดตามแรงลม  ไม่ใช่ใครที่ไหนเขาก็คือโครวนั่นเอง

"อืม ถ้าร่างนี้คงไม่เป็นอะไรสินะ"

"โครว..งั้นหรือ?"

"ใช่  เจ้าคิดว่าข้าในร่างนี้เป็นอย่างไร"

     เสียงแหบพร่าที่ดังมาจากร่างสูงเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของเด็กสาว

"เอ๊ะ!อ่า คือข้าคิดว่าเจ้าสูงไปหน่อย..ล่ะนะ(เมื่อยคออ่ะ)"

     จ้องตากันครู่หนึ่ง  ร่างสูงก็ค่อยๆนั่งลงให้อยู่ในท่าชันเข่าข้างขวา  ลาน่าที่เห็นดังนั้นจึงยิ้มแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ

"ข้าจะลบความจำของเจ้า  มันอาจจะเจ็บอยู่บ้าง"

"แล้วมันเจ็บมากไหม"  เธอแสดงสีหน้ากังวล

"ข้าจะพยายามไม่ทำให้เจ้าเจ็บ"

     เมื่อโครวเอ่ยจบก็คว้าเอาร่างบางมาอยู่ในอ้อมกอด พร้อมกำมือของเธอเอาไว้อย่างทะนุถนอม

"!!?"

"ลาน่า เจ้าหลับตาซะ"

"อื้ม"

     หลังจากที่ลาน่ากับโครวหลับตาลงทันใดนั้นก็เกิดแสงสีฟ้าขึ้นที่รอบตัวของเด็กสาว  แสงสีฟ้านั้นค่อยๆไหลไปยังชายหนุ่มที่โอบกอดเธอเอาไว้  ความเจ็บปวดเริ่มปรากฏแล้วรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ  จนเด็กสาวเผลอขยับเข้าไปซุกตัวของชายหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว

.

.

.

     ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่  ตอนนี้สีหน้าของเด็กสาวดูผ่อนคลายลงเป็นอย่างมาก  แสดงให้เห็นว่าการกลืนความทรงจำใกล้เสร็จสิ้นแล้ว

     แสงสีฟ้าค่อยๆไหลจากตัวของเธอไปยังชายหนุ่มจนหมด  ดวงตาสีแดงเลือดปรากฏขึ้นอีกครั้ง  แล้วเลื่อนไปยังร่างบางที่หลับตาพริ้มซุกอกตนเองอยู่  เขาตั้งใจว่าจะไม่ปลุกปล่อยให้เธอหลับต่อไป

"เห้อ  เจ้าทำให้ข้าต้องลำบากอีกแล้วนะ..ลาน่า"

โครวถอนหายใจให้กับเด็กหญิงในอ้อมแขน นี่เขาถอนหายใจไปกี่ครั้งแล้วกันนะ?

---------

//กรี้สสสสสส โครวในอุดมคติหล่อมากและจบตอนไปอย่างสวยๆเลยค่า

     ตอนแรกไรท์ตั้งใจว่าจะตัดจบเรื่องตรงนี้แล้วนะ  คิดไปคิดมาเดี๋ยวเอาเป็นว่าให้ภาคนี้จบเป็นภาค1ไปเลยสั้นๆ ส่วนภาค2นั้นก็ไม่แน่ว่าอาจไม่มีต่อ

นอกจากนั้นไรท์เองจะมารีไรท์เป็นระยะๆนะเดี๋ยวจะเปิดให้อ่านไปยาวๆเลยค่า

จบภาค1แล้วน้า

หมายเหตุ:อยู่ระหว่าการรีไรท์