ห้องทดลองนู้นนี้

ลำดับตอนที่ #6 : เทิร์น2

สายลมอ่อนโยนพัดอ่อนๆแผ่วเบา เส้นผมสีน้ำเงินปลิวสยายไปตามกระแส ดวงตาสองสีกวาดมองรอบๆ ร่างที่บอบบางราวกับอิสตรีนั้นหยุดนิ่งยามเมื่อรู้สึกถึงคนอื่นๆที่เริ่มทยอยกันมาในสานามประลอง ริมฝีปากบางกระตุกยกขึ้นที่มุมปากน้อยๆ เนื่องจากสนามประลองนี้ช่างทำให้เขาได้เปรียบเสียจริง โคดามะคือเผ่าที่ต้นไม้ให้การยอมรับและค่อยยื่นมือช่วยในบางครั้ง  คิริกิเลิกคิดอะไรให้วุ่นวาย ก่อนจะพึมพำร่ายบทเวทย์อัคคีที่ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ขึ้นมาบทหนึ่ง…

“..อัคคี..สังหาร...”คิริกิกดเสียงให้เบาที่สุดเท่าที่ทำได้ ริมฝีปากกระตุกยิ้มหวานแลดูเจ้าเล่ห์ขึ้น เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่มีหูนั้นช่วยสาวน้อยแสนงามคนนั้นได้สำเร็จ...

.....รู้สึกจะชื่อ...ริว กับ เซ็นยูกิ สินะ?.....

“สมแล้วที่มีหูสุนัข ได้ยินตอนร่ายเวทย์สินะ”คิริกิเดินออกไปจากที่ซ่อน พร้อมเอ่ยอย่างชื่นชม ริมฝีปากขยับยกรอยยิ้มที่ดูไม่น่าไว้ใจขึ้นฉาบประดับบนใบหน้า

“กว่าจะมาได้นะ โคดามะ  คิริกิ”หญิงสาวที่คาดว่าจะเป็นกรรมการเอ่ยขึ้น พลางแกว่งไกว่ขาเล่นราวกับไม่มีอะไรทำบนชิงช้าเถาวัลย์  คิริกิไม่เอ่ยอะไร มีเพียงริมยิ้มหวานๆที่ประดับบนริมฝีปากเท่านั้น

เจ้ามานานแล้วสินะ เจ้าโคดามะจอมถ้ำมอง

แว่วเสียงจากเครื่องประดับชิ้นเล็กบนคอของเทพผู้มีนัยน์ตาหลากสีสัน เรียกเสียงหัวเราะแผ่วเบาของคิริกิ ด้วยหน้ายิ้มหยีจนตาปิด คล้ายกับจะบอกว่าที่เจ้าสร้อยคอนั้นเอ่ยออกมาก็ไม่ผิดไปเลยแม่เพียงเล็กน้อย

“นั้น...ดอกไม้ยาชาสินะ?”ดวงตาสองสีทอดมองอย่างเหม่อลอย คล้ายกับรำลึกความหลังที่แสนสุขอยู่ เทพีสาวที่เขาจำได้ลางๆว่าชื่อทิวลิปนั้นขมวดคิ้วชั่งครู่ก่อนจะแย้มยิ้มออกมา

“คิดไม่ผิดๆ เจ้าได้เปรียบกับสนามทุกอย่างเลยนี้” ทันทีที่เทพสาวพูดจบ เขาทำเพียงแค่ยิ้ม...ยิ้มที่ดูหลอกลวงไปให้ พลางเสมองมองผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆที่ทำหน้าเหวอสนิท คล้ายกับจะถามเขาว่า ได้เปรียบตรงไหนหรือ?

“โคดามะ...รู้สึกว่าเผ่านี้เป็นภูติแห่งพฤกษา..เป็นเผ่าที่ไม่จำเป็นต้องร่ายเวทย์เวลาใช้เวทย์พฤกษา...”ชายหนุ่มที่คิริกิจำได้อย่างเลือนลางว่าชื่อริวนั้นเอ่ยขึ้น

“แต่เป็นพวกลอบกัดน่าเสื่อมศรัทธาชะมัด...”หญิงสาวแสยงามผู้นั้น ที่คิริกิจำได้ว่าชื่อยามานูอิ  เซ็นยูกิเอ่ยจิกกัดทางวาจา พลางมองมาที่เขาอย่างกินเลือดกินเนื้อ

“ผมไม่ได้ตั้งใจจะลอบกัดหรอกครับ...แต่ถ้าเกิดสู้กันต่อหน้าผมคงเสียเปรียบแย่”เสียงหวานๆที่ใสปานระฆังแก้วดังแว่วตอบคำถาม จนคนในสนามเผลอคิดว่าเป็นอิสตรีไปชั่วครู่ คิริกิยังคงยิ้ม ยิ้มที่ตราเต็มหน้าแผ่หร่าว่าตนนั้นโกหกผู้ร่วมแข่งขันคนอื่นๆอย่างเต็มที่

“ฉึก!!”เสียงคมกระบี่เล่มสวยปักลงบนเนื้อไม้ที่ขว้างกั้นกันกระบี่ได้อย่างทันท่วงที ริวถอยรนลงมาเนื่องจากกลัวตนจะทีกับเจ้าคนมากเล่ห์คนนี้

“แหม ดูท่าจะไม่ใช่แค่คำพูดลอยๆสินะ เรื่องไอ้เผ่าบ้าเนี่ย...”เซ็นยูกิพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆคล้ายกับพูดเล่นเสียมากกว่าจะเอาความหรืออาฆาตมาดร้าย

“กรุณาอย่าพูดถึงเผ่าพันธุ์ของนายท่านเช่นนั้นค่ะ...คุณเซ็นยูกิ..”เสียงหวานๆแต่ไม่เท่ากับคิริกิดังขึ้นแว่วมา แมวตัวเล็กขนสีม่วงอ่อนอเมทิตส์โดดผลุงขึ้นมาบนศีรษะของคนที่เจ้าตัวเรียกว่านายท่าน ดวงตาสีม่วงอ่อนของมันจ้องเซ็นยูกิอย่างมาดร้าย พร้อมที่จะตรงไปขยี้ได้ทุกเวลา

“ใจเย็นๆเข้าไว้คุโรมุ”คิริกิแย้มยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะแตะเบาๆที่ตัวแมวน้อยอย่างเอ็นดู พลางจะพึมพำเวทย์บางอย่างขึ้น ก่อนที่ แมวตัวน้อยจะสลายหายไป

“ข้าว่า...เรามาเริ่มกันดีกว่า เราเสียเวลามามากแล้ว...”หญิงสาวผู้เป็นกรรมการเอื้อนเอ่ย ก่อนจะเอ่ยเปิดการประลอง

“การประลอง...เริ่มได้!!”

การประลองแห่งชะตากรรม...เริ่มขึ้นแล้ว!!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขออภัยนะค่ะที่สั้นกุด หัวสมองตันได้แค่นี้ล่ะค่า