คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro Chapter:Now Loading
Intro Chapter:Before Online
“ ‘ดรีม เมคเกอร์’หรือที่ทุกคนรู้จักกันในนามเครื่องเล่นเกมส์เสมือนจริง ทุกสิ่งอย่างที่ในโลกใบใหญ่ของเราไม่มี ล้วนเนรมิตได้ในดรีม เมคเกอร์ หากคุณดื่มเครื่องดื่ม ‘ดรีมอิ่ง’วันนี้ มีสิทธิ์ลุ้นรับฟรีทั้งครอบครัว!!”เสียงโฆษณาโอเวอร์จัดเรียกดวงตาสีเทาจางๆให้หันไปมองเชื้องช้า มือขาวขาวแต่ไม่ขาวมากขยี้ผมสีน้ำตาลเกือบเทาที่ถูกตัดสั้นระต้นคอคล้ายกับกำลังไล่ความคิดฟุ้งซ่านอยู่
“เฮ้ย มิลานโน่!!หยิบดรีมอิ่งในตู้เย็นมาทีดิ!!”ชายหนุ่มคนดังกล่าวตะโกนบอกชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง ซึ่งดูอ่อนกว่าเล็กน้อย เขามีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มทรงเดียวกัน หากแต่ดวงตาเป็นสีเหลืองอำพันแปลกตาที่กำลังนอนอ่านการ์ตูนอยู่บนโซฟา ชายชื่อ‘มิลานโน่’ ชักสีหน้าไม่พอใจใส่เล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า
“ไม่ทราบว่าคุณพี่วอร์เรนซ์เป็นง่อยหรือไงว่ะครับ ถึงได้ไปหยิบเองไม่ได้เนี่ย?”
“ตกลงฉันหรือเอ็งฟร่ะที่เป็นพี่!!”
“เลือกได้ผมก็ไม่ขอเป็นน้องของคนแบบพี่เหมือนกันแหละครับ!!”ราวกับมีประกายสายฟ้าแล่นแปล๊บปล๊าบระหว่างตาสองคู่สองสี ของสองพี่น้อง ก่อนที่เรื่องจะวุ่นวายใหญ่โตมโหฬารไปมากกว่านี้ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น พร้อมร่างของหญิงสาวสูงวัย ผมสีน้ำตาลเข้มเหยียดตรง ดวงตาสีเขียวมรกตเข้ม ผิวขาวจะเดินเข้ามา เธอคนนั้นเปิดประตูตู้เย็นหยิบเครื่องดื่มอัดลมยี่ห้อ ‘ดรีมอิ่ง’ให้ลูกชายคนโตหัวแก้วหัวแหวน ก่อนจะหยิบรีโมตเร่งแอร์ให้ลูกชายคนเล็กสุดรักสุดหวง สงครามระหว่างพี่น้องจึงหายวับไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อย่าทะเลาะกันสิหนุ่มๆ เดี๋ยวม๊ะม๊าก็จับตีก้นหรอก!”หญิงสาวพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม น้ำเสียงกลัวะหัวเราะเป็นเชิงบอกกลายๆว่าไม่ทำจริงหรอก
“เรื่องนี่มิลานไม่ผิดนะม๊ะม๊า ก็พี่วอร์ใช้มิลานตอนมิลานกำลังร้อนๆอ่ะ”มิลานโน่เอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ก่อนกอดรอบเอวคุณแม่ยังสาวเป็นเชิงบอกว่าไม่ผิด วอร์เรนซ์มองน้องชายตัวเองที่แปรสภาพเป็นอีกคนทันทีเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ปกครอง เรนน่าหรือม๊ะม๊ายังสาว เดินลากลูกชายคนเล็กไปหยิกแก้มลูกชายคนโตอย่างหมั่นไส้
“โอ๊ย!!ม๊ะม๊าทำอะไรนะครับ!!”
“ก็ดูหน้าเราสิ หยั่งกะจะไปฆ่าใครเสียอย่างนี้ แบบนี้ต่อไปไม่มีใครเอาจะทำยังไงล่ะฮึ??”เรนน่าแกล้งทำเป็นดุลูกชาย แต่ดวงตาสีเขียวทอประกายอ่อนโยนรักใคร่ชัดเจนแทบเรียกได้ว่าหลับตาก็ยังรู้สึกได้ วอร์เรนซ์ส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเข้ามากอดผู้เป็นแม่ชั่วครู่ ก่อนจะผละออก เรนน่าคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะลูบหัวลูกชายคนโตเบาๆ
“แต่ก็อย่างที่พ่อเราเคยบอกไว้ ถึงจะไม่ได้ผู้หญิงไม่เป็นไร ได้ผู้ชายพ่อไม่ว่า แต่อย่าอยู่ล่างเขาเข้าใจไหม??”
“คร้าบ~~”เสียงของสองพี่น้องหน้าตาหล่อลากเอ่ยพร้อมกันเสียงเริงร่า
“วันนี้วอร์เรนซ์ลูกดวงดีนะ ลองส่งไปดูสิ”เรนน่าเอ่ยประโยคทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
“พี่จะส่งเหรอ?”
“อืม แค่ฝาเดียวก็พอ”วอร์เรนซ์บอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ มือเขียนจดหมายด้วยลายมือเรียกได้ว่า “ไก่ถุ้ย”ขนาดมิลานโน่ยังเบ้ปากเพราะอ่านลายมือไม่ออก วอร์เรนซ์ยัดฝาลงซองจดหมาย คว้ากระเป๋านักเรียนสะพายขึ้นบ่า เดินดุ่มๆออกจากบ้านโดยไม่สนใจน้องชายตัวเองอีก
“วอร์ตัน~~~~~~~”เสียงเรียกโอเวอร์ดังขึ้นหลังจากเขาเดินพ้นปากซอยหน้าบ้านมานิดเดียว คนเรียกเป็นเด็กสาวตัวเล็กซะที่ไหนใหญ่เปรตต่างหาก ผมยาวเหยีดตรงสีดำสนิทยาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ผิวขาวแบบชาวเอเชีย เธอขยับดันแว่นที่ตกลงเล็กน้อย ก่อนจะวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าร่าเริง
“วันนี้วอร์ตันมาเช้าจังน้า~”
“เลิกเติม ตัน จัง คุง หรือจี๊ลงในชื่อคนอื่นสักทีเถอะ....ไอริณ”เขาถอนหายใจเหนื่อยๆรับไม่ได้ที่คนหล่อๆแบบเขาโดนเติม ‘ตัน’ ที่แปลว่าน่ารักในชื่อด้วย แต่หญิงสาวไม่พูดอะไรเอาแต่ยิ้มอย่างเดียว เขาเดินคุยกับไอริณไปเรื่อยๆก็แวะหย่อนจดหมายส่งฝาดรีมอิ่งไปชิงโชคที่ตู้ไปรษณีย์แถวนั้น สายตาพลันเหลือบไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนเอาหลังพิงกำแพงไว้ เขามีเรือนผมสีทองสว่างยาวถึงกลางหลังรวบไว้พอเป็นระเบียบ รูปร่างเล็กจัดจนเรียกได้ว่า ‘เตี้ย’ ดวงตาสีแดงสดราวกับหยาดเลือดดูแปลกประหลาด ผิวขาวซีดจัดราวกับไข่มุกขาวที่ไม่เคยต้องราคี แต่ที่น่าแปลกก็ชื่อชายหนุ่มคนนี้กับถือร่มสีดำเอาไว้ ทั้งๆที่ตอนนี้เป็นยามเช้าแดดแทบไม่มีเลยสักนิด
“เสาไฟฟ้า~ ไอริณ~”เจ้าตัวเหลือบมาเห็นพวกเขาสองคนก็โบกมือทักทายอย่างเริงร่าพร้อมเอ่ยทักเสียงใส ริมฝีปากบางขยับยิ้มเจ้าเล่ห์จนเห็นเขี้ยวเล็กๆภายในปากทำเอาพาลไปนึกถึงแวมไพร์ในหนัง
“อีเธอร์จัง เมื่อกี้เค้าเห็นวอร์ตันหย่อนฝาไปชิงเครื่องดรีม เมคเกอร์ล่ะ!!!”
“จริงเหรอ? หึ ลักกี้บอยแบบนาย แค่นี้คงไม่คณามือหรอกมั้ง”อีเธอร์เอ่ยพลางหัวเราะเจ้าเล่ห์ในลำคอ เจ้าตัวเหวี่ยงกระเป๋าของตัวเองให้วอร์เรนซ์ถือแถมยังยัดร่มในมือตัวเองให้อีกฝ่ายกางให้แบบไม่มีความเกรงใจกันเลยสักนิด ฝ่ายวอร์เรนซ์ก็ดูเหมือนจะทำใจไว้นานแล้ว เลยยอมกลายสภาพเป็นเบ๊ไปชั่วคราว
…..แน่ล่ะ…เขาเคยเอาชนะมันได้ที่ไหนกันเล่า แค่มองหน้าก็เถียงไม่คอยจะออกอยู่แล้ว…..
“ถึงโรงเรียนแล้วถือเองนะ”เขายื่นคำขาดกับอีกฝ่าย
“โอเค แต่กระเป๋านายต้องถือให้ ไม่มีแต่ โอเค๊?”อีเธอร์หันมาจ้องเขาเขม็งพร้อมเอ่ยวาจาเอาแต่ใจใส่เขาเป็นชุดไม่มีช่องให้เถียงเลยสักนิด เขาก็เลยต้องก้มหน้าก้มตาเป็นเบ๊มันต่อไป พอหันไปมองไอริณยิ่งเครียดใหญ่ ยัยนั้นจ้องพวกเขาสองคนตาแทบถลน แถมยังยกมือทำท่าปาดเลือดทั้งที่ไม่ได้หยดจริงๆอีกต่างหาก
“โอ๊ส!วอร์เรนซ์ อีเธอร์ ไอ้ลิงงงงงงงงงงงงงง~~~”ขณะที่กำลังจะเดินต่อเสียงร้องเรียกก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง มองเห็นหัวสีฟางข้าวบนจักรยานมาแต่ไกล เจ้าตัวโบกไม้โบกมือก่อนจะปั่นผ่าน เป็นอันรู้กันว่ามันจะไปรอที่หน้าโรงเรียน
“ไอริณหรอกยะเจ้าลิงคริส! เดี๋ยวแม่ปั๊ดจับจิ้น4Pซะเลยนี่!!!!”ไอริณแว้ดไล่ตามหลังคริสไป เขากับอีเธอร์พร้อมใจกันเขยิบหนียัยผู้หญิงเลือดฟุโจชิอย่างหวาดๆ ทันใดนั้นก็มีมือๆแตะเบาๆลงบนไหล่เขา หันไปก็พบกับชายหนุ่มผมสีแดงอ่อนๆ ดวงตาสีแดงอ่อนเฉกเช่นเดียวกันทอประกายอ่อนโยนสบายใจ ริมฝีปากยิ้มอบอุ่นเป็นเชิงทักทายทุกคน
“Broda เซเฟียร์”อีเธอร์ทักทายด้วยท่าทีง่ายๆด้วยภาษาท้องถิ่นเวลส์ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของเจ้าตัว มือเรียวโอบกอดรอบคอเขาก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรัดแน่น วอร์เรนซ์ย่อตัวลงมายื่นหูเข้าไปใกล้อีเธอร์เพราะถ้ามันทำท่าแบบนี้แสดงว่ามันกำลังอยากจะกระซิบบอกอะไรสักอย่าง
“วันนี้ร้อนเป็นบ้า นายถือร่มไม่ดีฉันโกรธแน่!”
“อืม ไม่ถือแย่หรอกน่า”
“โอ๊ย! ไอ้เสาไฟฟ้าบ้า ถือร่มให้ดีๆสิฟร่ะ!!!”เสียงติดจะหวานของอีเธอร์เฮ้วขึ้น มือเรียวขาวซีดนั้นฟาดลงที่แขนเขา ไอ้มือนะไม่เจ็บเท่าไหร่ แต่เขาเสียวว่า ไอ้เล็บคมๆของมันจะปักเข้าเนื้อมากกว่า อีเธอร์เท้าสะเอวขึ้นจ้องหน้าเขานิ่งด้วยแววตาอาฆาต เขาถอนหายใจเหนื่อยๆก่อนจะยกมือยอมแพ้
.....ติดกับเข้าแล้ว….ไม่เคยเอาชนะได้เลยสักครั้งจริงๆ พับพ่าสิ!.....
“โอเคๆ ฉันยอมกางร่มให้นายจนกว่าจะถึงห้องเรียนเลยแล้วกัน”เท่านั้นแหละ สีหน้าบึ้งตึงเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง เขาเหลือบไปเห็นไอริณกำมือทำท่าเยสพร้อมกำเอาผ้าเช็ดหน้าซับกำเดาที่ไหลลงมา ดวงตาสีน้ำตาลอยไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ ส่วนเซเฟียร์เอามือป้องปากแล้วหัวเราะเบาๆ
“มัวยืนทำอะไรอยู่?? เซอร์ซิล กับโครว์ไปรอที่โรงเรียนแล้วนะ อีกอย่างปานนี้เจ้าลิงคริสยืนหลับไปแล้วมั้ง”อหังการ...ไม่มีคำไหนเหมาะกับจะบรรยายอีเธอร์มากกว่านี้อีกแล้ว วอร์เรนซ์ถือร่มให้แน่นขึ้น ก่อนจะเดินตามหลังเจ้าคนเอาแต่ใจไปแต่โดยดี ไอริณยิ้มหวานมองพวกเขาสองคนพลางทำท่าเหมือนกับว่าสติหลุดลอยไปหาพระเจ้าแล้วยังไงยังงั้น ส่วนเซเฟียร์ก็มองพวกเขาด้วยแววตาอ่อนโยน
“กว่าจะมาถึงกันได้นะ!! นี่แกล้งฉันให้รอใช่หม๊ายยยยยยยยยยยยย”คริสโวยวายไม่เกรงใจสายตาชาวบ้าน ทุกคนพร้อมใจกันเมินมันที่ลงไปกอดเข่าทำท่าดราม่าอยู่ที่พื้นปูน
“อ่ะ มากันแล้ว~”ชายหนุ่มผมสีขาวสะอาด ดวงตาสีน้ำเงินเข้ม ผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง ไม่สิ เรียกว่าสูง’เปรต’จะเข้ากว่า ดวงหน้าของเจ้าตัวหวานจัดสวยซะจนหญิงสาวหลายคนจ้องมองอยากจะถลกหนังหน้าทิ้ง รัศมีรอบกายเปล่งปลั่งบ่งบอกว่าคนนี้คือคนดีอย่างแน่แท้ อุทานแผ่วเบา ก่อนจะจูงมือชายอีกคนที่มีรูปร่างสูงโปร่ง เรือนผมสีม่วงเข้มพาลไพล่ไปนึกถึงอเมทิตส์ ผิวขาวซีดเต็มไปด้วยผ้าพันแผลทั้งๆที่ดูยังไง๊ยังไงก็ไม่เหมือนคนเจ็บหนัก เข้ามาหาพวกเขา
“โอ๊ตส์ โครว์ เซอร์ซิล!!~~”คริสยิ้มทักทายโบกไม้โบกมือด้วยท่าทีร่าเริงจนน่าถีบ ไอริณทำตาเปล่งประกายราวกับเห็นของเล่นใหม่ อีเธอร์ที่ยืนมองเล็บตัวเองอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วส่งยิ้มแสยะทักทาย วอร์เรนซ์เอ่ยทักตามนิสัย ก่อนจะหันไปเก็กหล่อให้สาวๆทั้งที่ยืนถือร่มให้อีเธอร์อยู่
“ไอริณ อย่าใส่รองเท้านักเรียนเสริมส้นมาโรงเรียนอีกนะครับ พวกผมรู้สึก ต้อยต่ำ ยังไงก็ไม่รู้…..”เซอร์ซิลเอ่ยด้วยสีหน้าแปลกๆนิดหน่อย ไอริณก้มลงมองทุกคนยกเว้นอีเธอร์เป็นเชิงคล้ายเยาะเย้ย แต่คนที่ไม่โดนก้มกลับโมโหสุดซะงั้น กระทุงศอกเข้าท้องสตรีเพศแบบไม่อายสายตาชาวบ้านมอง ไอริณเอามือกุมท้องก่อนร้องโอดโอย
“ริณผิดตรงไหนค่ะที่สูง194!!”
“นี่ยังไม่รู้ต้วอีกเรอะ….หืม?”วอร์เรนซ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนถอนหายใจไปพูดไป ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ที่มีข้อความเข้าขึ้นมา ดวงตาสีเทาจางๆเบิกกว้าง ปากอ้าแทบจะตกลงมาถึงคาง อีเธอร์ยึดตัวขึ้นมอง ก่อนจะทำหน้าพรึงเพริดปิดหน้าส่ายหัวไปมาคล้ายกับรับไม่ได้ ไอริณกรีดร้องโหยหวนราวกับใครเหยียบหาง คริสที่ปกติไม่เคยอยู่สุขกับนิ่งเงียบหุบยิ้มเป็นคนละคน เซเฟียร์ยิ้มค้างอยู่แบบนั้น โครว์มองคนอื่นอย่างไม่เข้าใจ
“ยินดีด้วยคุณวอร์เรนซ์ สเปนเซอร์คุณได้รับรางวัลจากเครื่องดื่มดรีมอิ่งเป็นเครื่องเล่นเกมส์ ดรีม เมคเกอร์จำนวน4เครื่อง เราจะทำการส่งไปให้ในวันพรุ่งนี้
บริษัทดรีมเมอร์ มาเก็ตติ่ง
ดีจังนะครับ แบบนี้คุณวอร์เรนซ์ก็ได้เล่นเกมส์อิลลิมิเทเบิ้ล ออนไลน์กับพวกเราแล้ว”ดูเหมือนว่าเซอร์ซิลจะเป็นคนเดียวที่มีสติสตางค์ครบถ้วนสมบูรณ์ หรือไม่ก็ภูมิต้านทานสุดยอดจนไม่รู้จะกล่าวยังไง เจ้าตัวกุมมือประสานที่หน้าอกก่อนจะส่งยิ้มให้ระหว่างพูดอย่างอ่อนหวาน อีเธอร์เบือนหน้าหนีรังสีคนดีที่ทิ่มแทงสายตาจนคนผิวเผือกแบบเขาตาจะบอด วอร์เรนซ์เหงื่อตกเพราะประกายปิ๊งๆนี่ทำเอาเหมือนกับว่าเขาเหมือนคนชั่วเสียนี่กระไร
“ฝุ่นติดผมแหน่ะ……”โครว์เอื้อมมือมาเกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลเทาของเขาอย่างเบามือ ก่อนจะชักกลับอย่างรวดเร็ว วอร์เรนซ์ขมวดคิ้วเพราะไม่คิดว่าในเวลาแบบนี้โครว์ยังสังเกตุเรื่องเล็กๆอีก แต่ขมวดคิ้วไปได้ไม่เท่าไหร่ อีเธอร์ก็เบะปากก่อนเอามือเท้าเอว ดวงตาสีแดงนั้นเงยขึ้นสบเข้าด้วยแววจริงจัง นิ้วเรียวเล็กแต่กลับมีเล็บที่คมกริบและแข็งแรงจิ้มอกเขาเบาๆ
“ไม่รู้ล่ะ พรุ่งนี้ตอนสองทุ่มเจอกันในเกมส์ เลทเกิน15นาทีฉันกัดนายแน่!”อีเธอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เขากำหนดคำเฉพาะให้มันว่า ‘น้ำเสียงแบบไม่ยอมให้เถียง’ ถึงคำขู่จะดูไร้สาระแต่ความจริงแล้วนั้นแหละที่น่ากลัว เขี้ยวของอีเธอร์เคยมีวีรกรรมกัดแขนชาวบ้านที่มาหาเรื่องมันจนเนื้อหลุดเป็นข่าวอยู่ราวเดือน เรื่องนั้นช่างมันก่อนที่น่าสงสัยคือ…..
“พวกนายเล่นด้วย?”
“ก่อนนายชาติเศษนั้นแหละ!”อีเธอร์ยกมือขึ้นกอดอกก่อนตอกคำพูดที่จัดว่าแรงตอกเขากลางหน้าเขา แต่เขาก็ทำอะไรมันไม่ได้เลยสักนิด ปกติถ้ามีใครพูดแบบนี้ลงท้ายเขาคงชกมันปากแตก แต่กลับอีเธอร์เขาได้แต่ปลง คิดแล้วพาลนึกไปถึงที่พ่อเขาเคยบอกว่า มนุษย์เรานะเกิดมาไม่ว่าจะเก่งกาจหรือเลวร้ายแค่ไหน แต่ถ้าหากเจอคนที่เรียกได้ว่าแพ้ทาง ไม่ว่ายังไงก็ทำอะไรคนๆนั้นไม่ลง และแน่นอน เขาแพ้ทางไอ้เตี้ยหัวทองตรงหน้าที่เต็มๆ
“ฉันเล่นเป็นแกมเบอร์….”โครว์พูด ดูเหมือนเขาจะจ้องอีเธอร์ด้วยสายตาทิ่มแทงอยู่แวปหนึ่ง แต่มันหายไปอย่างรวดเร็ว วอร์เรนซ์คิดเอาเองว่าตาฝาด
“ผมเล่นเป็นดาร์ก เมจครับ”
“ห๊า?? คนแบบนายนี่นะดาร์ก เมจ ไม่เข้าเลยนะ!! อ้อ! ฉันเป็นซัมม่อนเนอร์แหละ!!”
“ว๊าย เห็นเขาว่ากันว่าซัมม่อนเนอร์เล่นยากนี่? ตอนแรกกะจะเล่นอยู่ แต่ตอนนี้เล่นดราก้อนล่ะ!!”
“ดราก้อนนะจับทางอาวุธยาก คอมโบไม่เป็นอาวุธก็กากส์ ฉันเลยไปเล่นไพเรทเพราะมันโกงดี หึหึหึหึ”
“ผม…..ความลับครับ”
“อะไรอ่ะ เซอร์ซิลขี้โกงงงงง”เสียงโหวกเหวกคุยกันโดยกันเขาที่ไม่เคยได้สัมผัสเกมส์ออกจากวงสนทนา นึกในใจว่ายังไงก็ต้องเล่นให้ได้ไม่งั้นเหตุการณ์ที่ต้องทำตัวเป็นใบ้ต้องเกิดขึ้นอีกหลายครั้งแน่ เขาคิดในใจอย่างมาดมั่น
“สกอร์เปียส รู้ข่าวหรือยังมีคนได้รางวัลจากดรีมอิ่งแล้วนะ”ชายหนุ่มรูปร่างสูงกว้างร่างใหญ่ทำเอานึกถึงวัวเนื้อแน่นๆ ดวงตาสีอำพันนิ่งสนิท สีหน้าเคร่งเครียดเหมือนคนที่จริงจังกับชีวิตเสมอ ผมสีเทาสั้นปัดเสยเปิดหน้าผากมีปอยผมตกลงมาเล็กน้อย ผิวคล้ำเรียกเป็นสีน้ำตาล เขาพูดเปรยพร้อมวางแก้วนมลงบนโต๊ะให้กับคนที่เขาเอ่ยถาม
“เรื่องนั้นไม่รู้หรอก แล้วก็ไม่สนใจด้วย ทรอส!! แกช่วยหิ้วไอ้บ้านั้นออกไปทีสิหนวกหูเป็นบ้า!!!!!!!”ชายหนุ่มคนที่ถูกถามมีเรือนผมสีฟ้าอ่อนดูอ่อนโยนถักเป็นเปียยาวที่ต้นขา ทำเอาอดคิดไม่ได้จริงๆว่าแท้จริงแล้วผมนั้นยาวแค่ไหน ดวงตาสีฟ้าใสแวววาวสะอาดผุดผ่องปานอความารีนเจียระไร ถูกบดบังไว้หลังกรอบแว่นโปร่ง รูปร่างเล็กไหล่ลู่ลงเหมือนผู้หญิงแต่น้ำเสียงนั้นแข็งกว่าผู้หญิงมาก ผิวขาวอมชมพูระเรื่อราวกับไข่มุกสีชมพูอ่อนอันงดงามแห่งใต้ทะเล ใบหน้าหวานนั้นดูดุดันหงุดหงิด คิ้วขมวดหากันแทบเป็นปม
นิ้วเรียวชี้ไพล่ไปทางชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ซอยระต้นคอ ดวงตาสีแดงคล้ำ ผิวออกขาวแต่ไม่ได้ขาวจนเวอร์อีกคนที่นั่งดูทีวีหัวเราะเอิ้กอ้ากอยู่ภายในห้องตนมืออีกข้างที่ไม่ได้ชี้กำเมาส์แน่นคล้ายกับว่าหากกระชากมันหลุดได้คงปาใส่มันไปนานแล้ว ทรอสหันไปมองแล้วขมวดคิ้วนิดหน่อยมือหนาโอบกอดชายหนุ่มที่วีนอย่างหัวเสียเอาไว้ ดึงมือข้างที่ชีนั้นมาจุมพิตพะแผ่วอย่างอ่อนโยน มืออีกข้างลูบแก้วขาวอมชมพูนั้นเบาๆให้สงบลง
“ไม่เอาน่าสกอร์เปียส ไม่หงุดหงิดนะ…เดี๋ยวฉันจัดการให้เงียบเอง นายเองก็ไม่ต้องโหมงานขนาดนี้ ฉันเป็นห่วงนะรู้ไหม?....”ทรอสเอ่ยกระซิบข้างหูแผ่วเบา สกอร์เปียสไปชักสีหน้าไม่พอใจชายร่างใหญ่ แต่แก้มทั้งสองข้างนั้นกลับขึ้นสีแดงระเรื่อ มือข้างที่ไม่โดนเกาะกุมผลักหน้าคนที่เข้ามาใกล้เกินออกห่างก่อนจะหันกลับไปหน้าจอคอมดังเดิม
“ระ….รู้แล้วน่า!! ไปทำให้มันเงียบทีสิ น่ารำคาญเป็นบ้า!!!”เจ้าตัวพูดด้วยลักษณะไม่พอใจ แต่เสียงที่สั่นเล็กน้อยกับใบหน้าที่แดงเรื่อนั้นบ่งบอกว่ากำลังเขินอย่างชัดเจน ทรอสยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้มลงมาจูบเบาๆที่ขมับของสกอร์เปียส คราวนี้เจ้าตัวถึงกับฟุบลงบนโต๊ะคอมเพื่อไม่ให้เห็นหน้าแดงจัดของตน
“รีบไปสิเจ้าบ้า…..”เสียงนั้นดังอู้อี้ ทรอสลูบหัวคนฟุบลงบนโต๊ะเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาไอ้คนที่นั่งดูการ์ตูนไม่สนบรรยากาศสีชมพูอมม่วงที่คลุ้งทั่วอณาบริเวณเลยสักนิด เมื่ออีกฝ่ายหันมาเห็นก็หันมาโบกไม้มือชักชวนให้มาดูด้วยกัน ทรอสส่ายหน้าปฎิเสธ ก่อนนั่งลงข้างๆ
“สกอร์เปียสทำงานอยู่นะ ดูการ์ตูนเสียงดังแบบนี้เดี๋ยวก็โดนดุหรอก….”เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ดวงตาสีแดงคล้ำนั้นเงยขึ้นมองอย่างงุนงง ก่อนหันไปทางเจ้าคนจริงจังที่ทำงานไม่ลืมหูลืมตา
“เอ๊ะ?? สกอร์เปียสทำงานหรอกหรอ? นึกว่าดูหนังโป๊ซะอีก!!!”
“สกอร์เปียสไม่ใช่นายนะลุยเซ่ย์….”
“แต่ฉันอยากดูทีวีนี่ ดูห้องตัวเองก็ร้อนด้วย…..”
“งั้นไปดูห้องฉันสิ นะ ได้ไหม?”ทรอสลูบหัวลุยเซ่ย์อย่างเอ็นดู ลุยเซ่ย์เอาหัวซบไหล่กว้างนั้นช้าๆ ดวงตาสีคล้ำหลับพริ้ม ริมฝีปากแย้มยิ้มอย่างชอบใจ ทรอสจูบเบาๆลงบนแก้มนุ่มๆนั้นเบาๆ ลุยเซ่ย์ลืมตาขึ้นก่อนหอมแก้มทรอสคืนเหมือนกัน ก่อนเผยยิ้มเขินๆออกมาอย่างน่ารัก แก้มขึ้นสีจางๆไม่ปกปิดว่าเขินแบบสกอร์เปียส
“ช้าไปแล้ว งานฉันเสร็จแล้ว”สกอร์เปียสเดินหน้ามุ่ยเข้ามากระแทกตัวนั่งลงอีกฝั่งของทรอส ทรอสอ้าแขนโอบไหล่สกอร์เปียสไว้ กดหัวลงบนไหล่ตน กระซิบถ้อยคำอ่อนหวานเกลี่ยกล่อมให้คนดื้อด้านยอมพักผ่อน มืออีกข้างลูบหัวลุยเซ่ย์ที่บัดนี้เปลี่ยนสภาพนอนเขาแปะบนตักเขาแทน ทำไปได้สักพักเจ้าคนขี้อ้อนก็หลับไปก่อน เขาโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากช้าๆเป็นการบอกแทนว่าหลับฝันดี ลูบหัวกล่อมสกอร์เปียสต่ออีกสักครู่ เจ้าหวะการหายใจของอีกฝ่ายก็ช้าลงเป็นการบอกว่าเจ้าตัวเข้าสู่ห้วงนินทราเรียบร้อย เขาถอดแว่นออกให้ ก่อนจูบหน้าผากอีกฝ่ายเพื่อเป็นการเท่าเทียม
“วันนี้ ก็ยังสงบเหมือนเดิม…..”ทรอสเอ่ยแผ่วเบาก่อนจะขยับยิ้มให้ตนเองเชื้องช้า……
และตัดฉับ!!!!!!
อยากอ่านต่อก็ตอนต่อไปสิค่ะ ว๊ากกร๊ากๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น