คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Winter Whale,บทเกริ่นนำ #รอการแก้บท
“เราเป็นนแบบไหน็แล้วแ่ ถ้าในสัมที่เราอยู่มีนประเภทเียวัน ไม่นานทุอย่าะึูให้เราลายมาเป็นเพื่อนที่ีึ่ันและัน” มีเพื่อนนหนึ่บอลับผมแบบนี้เมื่อนานมาแล้ว ริอยู่ที่ประโยที่เาล่าวมัะถู้อเสมอ ่อให้ผมแย้้วยเหุว่า “แล้วเลียยัไะไ้แบบนั้น ?” เา็ะยเหุผลมาว่า “ถ้านายเลียพวนที่อบทำัวประหลา ๆ แบบเ็ผู้หิที่นั่อยู่้าหน้าผม นายะไ้บับเธอริเหรอ ? นี่เป็นหนัโรที่วามบัเอิปราออมามาเินไปหรืออย่าไร ?”
แน่นอน ผมในอนนั้น ยวลีเ็อย่า “ีวิริ ยิ่ว่าละร” มาโ้เาลับ เาหัวเราะ พลาบออบลับมาว่า “ถ้านายเื่ออย่าั้น็ามใ แ่ะบออะไรให้นะ วามบัเอิไม่เยเล่นลับเรานัหรอ มันมอบวามหวัให้ แ่มัน็ินวามหวัไ้เ่นัน ไม่ิั้นเหรอ ? ”
“ไม่ิอย่าั้น”
ผมในวัยสิบห้าปี ยัเป็นเ็หนุ่มที่ไม่มีวามิอะไรมาไปว่าที่แบบเรียนะสอนถึ และผมหลรััวนที่ไม่มีวามทะเยอทะยานหรือปรารถนาสิ่ในอาาร้อารนั่อยู่เย ๆ และบ่นพึมพำถึวามี่เ่าอโลให้ับเพื่อนประเภทเียวันฟั และ้วยเหุผลแบบนี้ ในำพู บทสนทนา ทุประโยที่เพื่อนายผู้รอบรอวลีแปล ๆ มาว่าวามรู้ในหนัสือเรียนึไม่เยะมีรั้ไหนที่ผมเ็บมาิ
แ่ในบ่ายวันนั้นที่อาาศสใส ้อนเมปลุมท้อฟ้าอย่าไม่ทั่วถึ ผมเิวามิอะไรบ้าอย่าึ้นมาและเอ่ยถามเา
“ถ้าเป็นอย่าที่นายพู ารที่ผมยอมทนบับนายในานะเพื่อนที่ี นี่ือหมายวามว่าผมเป็นนประเภทบ้าวามิยา ๆ เินที่เ็มัธยม้นะิ เ่นเียวับนาย ?”
“เปล่าเลย ้อบอว่านายเป็นนประเภทที่หัวไม่ิอะไรทั้นั้นเสียมาว่า” รู้สึหุหิในในิ ๆ นบาทีอาะแสออทาสีหน้า เาล่าว่อ “ใ้อารม์อยู่เหนือทุสิ่ทุอย่าในารใ้ีวิเสมอ ถ้านายหิวในาบเรียน นาย็ะโออไปหาอะไรินีว่าะั้ใเรียน่อ ถ้านายเิ่วนอนึ้นมานาย็ะนอน ถ้านายเิรู้สึเหมือนวันนี้เป็นวันที่ไม่ี นาย็ะไม่ออาบ้าน”
“รู้สึเหมือนผมเป็นนที่ไร้เหุผลมา” ผมเหมือนโน่าโยวามริที่ปิเสธไม่ไ้
เาหัวเราะ
“ันเยอ่านเอในหนัสือมาว่า อัริยะนะ อารม์ะอยู่ใ้เหุผล าระเป็นอัริยะ ึหมายถึารที่อารม์น้อยที่สุ อย่าในนิยายที่นายอบอ่าน ัวละรหิที่ปรารถนาโลอนลาล่าวว่าอะไรนะ ? ”
“อารม์ือปัหาหลัอารวิวันาารอมนุษย์” ผมเสริม
“ใ่แล้ว แล้วทั้ที่เป็นแบบนั้น ทำไมนายถึไม่เยสอบวิาารำนววาวเลยล่ะ ทั้ที่นายไม่มีทาเป็นอัริยะ เพราะอารม์นายอยู่เหนือเหุผลเสมอ เยถามัวเอบ้าไหม ในเวลาอาบน้ำ นอน หรืออ่านหนัสือ ทำไมวิาที่นโยเลี่ยเ้าสิบเปอร์เ็นสอบ นายลับเป็นหนึ่ในสิบเปอร์เ็นที่สอบผ่าน ? ”
“นาย็น่าะรู้ว่าผมไม่เย”
“เพราะอารม์อนายมันประหลาไล่ะ ไร้วาม้อาร ไร้วามทะเยอะทะยาน ่อให้อารม์อยู่เหนือเหุผล็าม แ่วามริแล้วสมออนายมันมีเหุผลรอบรออยู่อย่าล้นเหลือ”
“้อาระสื่ออะไรันแน่”
ายหนุ่มแย้มรอยยิ้ม ผมไม่เยอบรอยยิ้มอเาเสมอ เามัะียิ้มทุรั้ในบทสนทนาอนำลัสำั ๆ เหมือนเพื่อนพระเอในละรที่มัปราในมาอัริยะสิเฟื่อที่อบทำท่าหล่อในอนล่อมพระเอในเรื่อ่วยเหลือนาเอ
“ันมัพูอยู่เสมอว่าันไม่อยาเหมือนนอื่น ันไม่อยาถูเหมารวมเป็นมนุษย์โยเลี่ย เหมือนับเพื่อนร่วมห้อเราหลาย ๆ น ถ้าเป็นไปไ้ ันอยาเป็นเหมือนยัยแปลที่นั่้าหน้านาย และนายหลรัเธอถึสามปี แ่็ยัไม่บอรัแม้ว่าวันนี้ะเป็นวันบารศึษา และเหนือสิ่อื่นไ้ ันอยาเป็นเหมือนนาย เป็นนที่ไม่มีทาถูเหมารวมเป็นมนุษย์ธรรมา พู่าย ๆ ือันเ้าใล้นาย เพราะันอิานาย อยาะเป็นเหมือนนาย อยาอยู่ในสัมนแปล อยาไ้รู้ัับผู้หิที่มีเหุผลมาว่าอารม์ อยาอยู่ในโลที่ไม่มีนไหนเห็นแ่ัว”
“สรุปือนายะ่าว่า ผมเป็นนประหลาว่าั้น” รอบนี้ผมในวัยสิบห้าหัวเราะ
“รับรอว่าใน อนา นายะ้อถูล้อมไป้วยนที่สามัสำนึแปลประหลาแน่นอน พนันันไหม ? ” นถึอนนี้เพื่อนร่วมห้อที่ผมำื่อและหน้าอเาไม่ไ้ หุบรอยยิ้ม
“ะพนัน้วยอะไร ? ”
“..นั่นี”
รอบนี้เป็นเสียหวานเบาบาเหมือนหยนมลไปใน็อโแลร้อน
เ็สาวที่ถูล่าวถึมาสอหน้าระาษหันหลัมามอสนใบทสนทนาอผมับเา ายหนุ่มูไม่รู้สึผิอะไร แม้ระทั่เาพูเสียั (ในระับุยันสอน) เรื่อผมหลรัเธอมาลอสามปี นมันน่าหุหิอยาระาหัวเามาระแทโ๊ะ
“็ทำแล้ว..” เ็สาวบอเมื่อมือผมไป่อนวามิ “ใร้ายับเพื่อนันะ”
เธอหัวเราะ ออริรินหัวเราะ ทั้ที่ผมำลัหัวเพื่อนเ้าับโ๊ะ เาบ่นเสียอูอี้ว่าโหร้ายผ่าน่อว่าอโ๊ะนัเรียน ไม่นานผม็ปล่อยมืออัวเอ เพราะรู้สึว่า่อให้หัวเาไป เา็ไม่มีทาาอาาศหายใ
“นี่แหละที่ันบอว่านายมันพวไร้เหุผล!” ายหนุ่มบีบมูัวเอ แ่็ไม่ไ้โรธเืออะไร “สอมาราน้วย!”
“แล้วสรุปะพนัน้วยอะไร เราะไ้เป็นพยานให้้วยไ ? ”
ออริรินยิ้มให้ ผมึิะับหัวเาโ๊ะอีรั้ น่าเสียายที่รอบนี้เารู้ทันึำมือผมไว้ ผมไ้ยินเสียในหัวเาบอว่า “เสียใ้วย”
“เอาี้เป็นไ ไว้สัอนนายอยู่มัธยมปลายปีสอหรือสาม ถ้าเราไ้มีโอาสเอัน แน่นอนว่า้อวนออริรินมา้วย ถ้านายยัทำหน้าเยเมยเหมือนโลอนายไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย ถึเวลานั้นันะยอเล็ั่นโมเลรถไฟ่อ้านแรโน้มถ่วรุ่นสอให้”
“ไม่อยาไ้”
“แ่เราอยาไ้นะ” เ็สาวที่ถูึมาในบทสนทนาพู
“แ่ถ้าหน้านายสามารถแสอารม์ไ้มาว่าวามเยเมยแบบอนนี้” เาหันไประิบับออริริน เพื่อนสาวอผมฟัำพูอเา พยัหน้าเป็นัหวะ ่อนะหัวเราะอนเาพูบ
“็ามนั้น”
“สิ่ที่นายระิบ น่าะระิบผมมาว่าออริรินหรือเปล่า ? ”
“อย่าิมาไปเลย ที่เาทำแบบนั้น มันเป็นวิธีเพื่อสร้าวามอยารู้อยาเห็น เวลาเอหน้าันหลัไม่ไ้เอันหลายปีไ ปิถ้าบอสัาพนันไว้ ่อให้เป็นเราเอ็ยาที่ะำำพูเล่นแบบนี้ไ้ แ่ถ้าสู้ทิ้ไว้ให้มันเป็นวามแปลประหลา มันะเือนใไ้ีว่าเนอะ ”
“สสัยเราะอ่านหนัสือนิยายเล่มเียวัน” เพื่อนายบอเธอ
“นั่นี”
ออริรินพูประโยิปาอเธอ
เราสามนในยุสมัยที่โลยัไม่หมุนอย่าเื่อ้า ไร้แ่นสาร มัะไปไหนมาไหน้วยันเสมอ พ่วเพื่อนสนิทเธอไป้วยสอสามน ออริรินเป็นเ็สาวแบบนั้น ให้วามรู้สึเบาบา เือา อ่อนโยน มัประับ้วยรอยยิ้ม พูเรื่อที่นทั่วไปไม่ไ้พู อบหนัแปล ๆ
ใ่ บาทีผมน่าะบอเา , เ็ผู้หิที่เป็นเหมือนใลาวอเรื่อประหลา ไม่ใ่ผมหรอ ผมเทียบไม่ิับเธอ รอบัวเธอมัะมีแ่เรื่อประหลาเินึ้นเสมอ ารที่เธอนั่หน้าผมสามปีิทั้ที่ทุรั้เิาารับลา็เหมือนัน
ารที่ผมเิหลรัเธอึ้นมา็เหมือนัน.
และบาทีผม็น่าะลอบอรัเธอสัรั้ อย่าว่า รัรั้แรมัะผิหวัเสมอ ถึอย่าั้นารไ้รู้สึถึมันใน่วสั้น ๆ ็ไม่เลวเลยทีเียว วามอ่อนหวานอเธอใน่วเวลาที่เราุยันเรื่อหนัแปล ๆ ละลายวามรู้สึหนัอทั้มวล หายไป เหมือนหลุมำที่ลืนินทุอย่าในัรวาล
เพียแ่้าในหลุมำะมีเพียสิ่อมามายล่อลอยไปอย่าไม่มีุหมายริเหรอ ?
ผมบมัธยม้น้วยวามรู้สึเ่นนั้น
ลอยเว้ว้าอยู่ในัรวาลที่แสนเียบเหา ประหนึ่เสียเพลามสายหลัเลิเรียน ไร้เหุผล ไร้อารม์ เหมือนทุอย่าำลัถูสีาวย้อม ลายเป็นวาววหนึ่ที่ะอยู่บนท้อฟ้าและไม่อาสัมผัสถึอี.
------------------------------------------
เวลาผ่านไปสอปี , ผมึ้นมัธยมปลายปีที่สอ มีเรื่อราวมามายเิึ้นทั้ยัเยียและผลััน ืนหนึ่อารอยู่ในหอพัายล้วน ผมนึถึเรื่อนี้ึ้นมาเอ ทั้ที่น่าะสมวรลืมไปแล้ว
พร้อมับมอหน้าอัวเอในระ และยิ้มให้มันอย่าที่ัวผมในอีไม่เยเป็นมา่อน
ผมแพ้พนันแล้วนะ.
มอไปทาเีย้า ๆ มีร่าอายหนุ่มผู้รอบรอพลัในารเปลี่ยนโะาและนำมันมาใ้ับเมออนไลน์ทำให้ร่ำรวยนเล่นเมไหน็ไม่สนุ มอผ่านหน้า่าเห็นหอพัหิไลสุสายา เื่อม่อ้วยวอล์เวย์ ้านในมีเพื่อนสาวเทเลพอร์ผู้ื่นอบารหายัวไปอย่าไม่บอล่าว
และเหนือสิ่อื่นใ.
ผมลายเป็นนที่อ่านในอื่นไ้ั้แ่เมื่อใไม่รู้ ?
ความคิดเห็น