คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1
Application Form
(หนึ่งคนสมัครได้แค่หนึ่งบทนะคะ)
ไฟธาตุ : หิมะ
รูป : http://www.zerochan.net/554240
ชื่อ : มาดอนน่า
รูปร่างหน้าตา : ร่างเพรียวสูงเพราะสัญชาติยุโรปของเธอเป็นที่น่าอิจฉาของใครหลายคน เส้นผมสีอ่อนจางยาวประบ่า อีกส่วนยาวเพียงแค่กลางหลัง ใบหน้าอ่อนเยาว์ ริมฝีปากที่มักจะแต่งแต้มน้อยๆเต็มไปด้วยความลึกลับ และดวงตาที่มักจะฉาบเอาไว้ด้วยความหยอกล้อขี้เล่น เพื่อไม่ให้ใครก็ตามเข้าถึงภายในตัวเธอ เธอคิดอะไรอยู่ ไม่มีใครรู้ได้ มีเพียงตัวเธอเท่านั้นที่จมอยู่ในอดีตวันวาน
อายุ : 26 ปี
ลักษณะนิสัย :
พูดจี้จุด – เธอเป็นคนที่มักจะจับจุดอ่อนของคนอื่นมาเสมอ กุมความลับเอาไว้แล้วค่อยเปิดเผยออกมาเพื่อให้คนอื่นอับอาย ทุกครั้งที่เธอปรากฎตัวนั้นหาได้ยากที่จะมาอย่างปราถนาดี มาดอนน่ามักจะมาเป็นคนสุดท้ายและจากไปอย่างไม่บอกไม่กล่าว ปกป้องแฟมิลี่ในแบบของตนเอง และขีดเส้นไม่ให้ใครเข้ามาได้ด้วยการฉีกรอยยิ้มเสมอ และรอยยิ้มนั้นก็ไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนว่าดีหรือร้าย เพียงแต่เป็นรอยยิ้มอันสงบนิ่ง และว่างเปล่าจนเย็นไปทั้งหน้า
ท่าทางอันเนิบนาบ – เวลาเธอเดิน มักจะเดินคล้ายกับคนปกติที่มีดวงตามองเห็นดี เธอสามารถรับรู้ได้ด้วยการฟัง การดมกลิ่น แม้จะไม่ถึงขั้นที่สามารถบอกได้ทั้งหมดว่าอะไรเป็นอะไร แต่หากเป็นคนในแฟมิลี่ เธอก็จะคลี่ยิ้มเผล่ทันทีพร้อมหันกลับไปทักทายเขาก่อนด้วยรอยยิ้มไม่ยินดียินร้ายอะไร แต่หากเมื่อเธออยู่ในอาการหยอกล้อคน มาดอนน่าจะค่อยๆ เดินอย่างเนิบนาบ บิดเอวเอียงคอ ลูกเล่นแพรวพราวและมีบ้างที่แกล้งทำเป็นล้ม รอยยิ้มอันยั่วยวน แต่ไม่ได้ยั่วตัณหา เพียงแต่ยั่วให้คุณรู้สึกอยู่ไม่สุข ไม่สบายใจและเป็นกังวล เป็นท่าทางที่คนมองแล้วรู้สึกปวดหัวและระแคะระคายใจ
แท้จริงแล้ว... – แท้จริงแล้วมาดอนน่าเป็นคนอ่อนไหวง่าย เธอจึงต้องสร้างกำแพงแห่งรอยยิ้มและคำพูดร้ายกาจที่เหมือนจะหวังดีของเธอ แฝงความเจ็บปวดในอดีตไปกับการทำตัวร้ายกาจ แม้จะเหนื่อยหรือเหงา แต่มาดอนน่าไม่อยากจะเข้าไปสุงสิงกับใครเพราะเธอกลัวการสูญเสีย เธอจึงทำให้ตนเองตกต่ำ และทำให้คนอื่นดูอ่อนแอ เพื่อที่จะแสร้งทำเป็นเข้มแข็งและบอกคนอื่นทางอ้อมว่า...ฉันไม่เป็นไร หลายคนในแฟมิลี่ไม่สามารถเดาถึงเจตนาของมาดอนน่าได้ เพราะหิมะ สามารถดับน้ำดับไฟได้ แต่หากมากเกินไป...ก็จะเย็นเยียบจนทำให้มีอันตรายถึงชีวิต หลายคนจึงไม่อยากยุ่งกับเธอ และมาดอนน่าก็ไม่อยากจะยุ่งกับใคร นอกจากเธอจะเห็นว่าคนคนนี้น่าสนุกและหยอกล้อด้วยแต่เพียงเท่านั้น
ท่าทางเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย – แน่นอนว่าอ่านมาถึงขนาดนี้ คุณก็คงจะเดาได้ไม่ยากว่ามันหมายถึงอะไร มาดอนน่าเป็นหิมะก้อนน้อย คุณจะเอาไปปั้นเอาไปทำอะไรก็ได้ จะปั้นให้เป็นรูปร่างที่ดูสวยงาม หรือน่าเกลียดน่ากลัวก็ได้ทั้งนั้น เพราะฉะนั้นจะมองเป็นมิตรหรือศัตรู ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเถอะ...เธอเป็นได้ทุกอย่างเท่าที่คุณจะนึกออกนั่นแหละจ่ะ
รุก! – มาดอนน่าเห็นตาบอดแบบนี้ แต่เธอก็เป็นสาวสายรุกนะจ๊ะ เรียกได้ว่าหากเธออยู่ในสถานการณ์ที่เหมาะเจาะ แล้วเธอคิดจะรุกละก็ จับกดแบบไม่เลือกเลยละ แต่แน่นอนว่าเธอมักจะเป็นคนเริ่มยั่วยวนก่อนเสมอ แต่ทุกครั้ง เธอไม่เคยทำอะไรเกินเลยเพราะฉะนั้นหากถูกพลิกลับกลายเป็นฝ่ายกดเสียเอง เธอก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
อาวุธ : ยาพิษค่ะ เธอจะซ่อนมันเอาไว้ตามเสื้อผ้าของเธอ
ต่อไปนี้จะเป็นการอินเทอร์วิวขอให้ตอบในแบบของออริของคุณแล้วเน้นสีให้เด่นชัดในจุดที่ตอบมาค่ะ
เสียงคลื่นกระทบฝั่งแว่วเข้ามาในหูชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย หญิงสาวผู้มีเส้นผมสีอ่อนสะบัดไปด้านหลังนั่นกอดเข่าทอดมองทะเลด้วยสายตาเหม่อลอย ในหัวของเธอตอนนี้กำลังคิดถึงเรื่องที่ได้ฟังมาจากบอสของแฟมิลี่ตนเอง
...คำสั่งเสียสุดท้ายของนายหญิง...
เพื่อที่จะทำตามคำสั่งนั้นทำให้เธอต้องออกไปจากบ้านอันเป็นที่รักซึ่งมีพร้อมไปด้วยความทรงจำที่แสนอบอุ่น ไปอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย
มาดอนน่าเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่ได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง ดวงตาที่จมอยู่ในห้องอดีตเปลี่ยนเป็นแววหยอกล้อขี้เล่น ก่อนรอยยิ้มอันแสนอ่อนจางจะหายไปอย่างรวดเร็ว
“ดอนน่า! มานั่งทำตัวเป็นนางเอกอะไรตรงนี้น่ะ!”
น้ำเสียงเชิงหยอกล้อที่แสนคุ้นเคยเรียกให้ต้องหันกลับไปมอง และก็ได้พบกับ เฮียวกะ ธารน้ำแข็งแห่งคอร์ดีเรียแฟมิลี่ที่กำลังเดินตรงเข้ามา ก่อนจะย่อตัวนั่งลงข้างๆ
ริมฝีปากของมาดอนน่าแต่งแต้มยิ้มน้อยๆอย่างไม่ยินดียินร้าย เธอขยับให้ผู้มาเยือนนั่งราวกับรู้ว่าเฮียวกะทรุดตัวลงตรงไหน ดวงตามืดบอดสีมรกตเสมองมาทางเฮียวกะเล็กน้อย บ่งบอกว่าทักาะในการฟังเสียงและจับกลิ่นของเธอเยี่ยมยอดมากแค่ไหน
“งั้นเหรอ งั้นเหรอ” เฮียวกะส่งเสียงออกมาพลางหัวเราะคิกคัก “เฮียวกะว่า ดอนน่าไม่ต้องไปกังวลหรอกนะ!”
“คุณต่างหาก...ไม่กลัวหรือคะ” มาดอนน่าถามอย่างเนิบนาบ เอามือเท้าไปด้านหลังจนทำให้เสื้อคลุมชั้นนอกตกลงมาเป็นท่าทางที่ดูเอื่อยเฉื่อยจนเฮียวกะอยากจะดึงเสื้อนั่นขึ้นมาให้แทนจริงๆ เพราะลมทะเลค่อนข้างหนาวมาก แต่ก็ไม่อยากถึงเนื้อถึงตัวกับผู้พิทักษ์ผู้เดาเจตนายากคนนี้มากนัก
เด็กสาวกอดตุ๊กตากระต่ายในมือแน่น “ยังไงซะ ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไปแล้วจะไม่ได้กลับมาที่นี่นี่นา...”
มาดอนน่าไม่พูดอะไร บ่งบอกว่าเธอไม่คิดจะสนทนากับใครอีก ณ ตอนนี้
เฮียวกะคลี่ยิ้มให้กับมาดอนน่า ก่อนจะลุกขึ้นปัดฝุ่นทรายออกจากกระโปรง "กลัวฉันตาบอดไม่สนิทหรือ" มาดอนน่าขมวดคิ้วลงเล็กน้อย ก่อนยกมือขึ้นปัดเศษทรายออกจากผมหน้า
เด็กสาวหัวเราะอยากไม่คิดอะไรมากมาย ก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินจากไป
...เด็กสาว...ผู้ร่าเริง จริงๆน่ะหรือ...? มาดอนน่ามองตามหลังเงาร่างนั้นไปก่อนตกอยู่ในห้วงภวังค์ของตนเอง
จบเรื่องลูกๆแล้วผู้ปกครองมาคุยกันหน่อยมามะ XD
แนะนำตัวหน่อยสิคะ! : ยูโต้ะจ้ะ ไม่ได้ส่งออรินานเลย 555
ถ้าไม่ติด จะรับกลับหรือให้หาที่ยัดบทให้คะ? : ยัดไปเลยจ้า
ถ้าหากมีการเปลี่ยนแปลงอะไรได้รึเปล่าเอ่ย? : ตามซาบายเบย
ขอบคุณที่มาสมัครค่ะ! : ไม่เป็นไรค่า เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก จะติดตามนะจ๊ะ
ความคิดเห็น