เฮฟเวน & บราตอส ศึกชิงดินแดนเดือด

ลำดับตอนที่ #9 : ไฟต์ที่ 9 ความคืบหน้า(และปัญหาหัวใจ)

ไฟต์ที่ 9 ความคืบหน้า(และปัญหาหัวใจ)

                หลังจากที่เรนอนเริ่มฝึกฝนตัวเองอย่างจริงจัง พัฒนาการหลายๆอย่างดีขึ้น ไม่ว่าจะเรื่องความทนทานหรืออีกนัยน์นึงก็คือความถึกของร่างกายนั่นเอง สมาธิ และอื่นๆ ระหว่างที่ฝึกพิเศษในวันหยุด นอกจากนี้ไม่ใช่แค่เรนอนแต่เป็นนักเรียนสายเวทย์ทุกคนเค้าได้เริ่มเรียนอะไรใหม่ๆนอกจากทฤษฎีและประศาสตร์งี่เง่าของผู้คิดค้นอาวุธนั่น ผู้เพิ่มเติมสีของนี่ และอื่นๆ พวกเค้าได้ฤกษ์ที่จะได้ไปเยือนไฟต์โรดกันแล้ว ไฟต์โรดถนนไฟเตอร์ พวกเค้าจะต้องไปซื้อไม้กายสิทธิ์ วัตถุดิบสำหรับปรุงยาต่างๆ ตำราเวทย์มนต์พื้นฐาน และอื่นๆที่คิดว่าจำเป็นเช่นวิธีใช้อาวุธของตัวเอง อุปกรณ์การบำรุงดูแลรักษาอาวุธ เป็นต้น

                "เอ้า! ทุกคนฟัง เดี๋ยวชั้นจะแจกรายการที่พวกเธอทุกคนจะต้องซื้อให้ครบอย่างน้อยตามที่มีดอกจันทร์ไว้แล้วกัน อ่ะนะ เอาล่ะขอให้ทุกคนสนุกในการไปไฟต์โรดในวันสุดสัปดาห์นี้นะ ไปเรียนต่อได้" ศาสตราจารย์ สเตราค์บอกกับนักเรียนในความปกครองทุกคน

          หลังจากที่ศาสตราจารย์ สเตราค์ออกไปเสียงจอแจในห้องก็กระหึ่มขึ้นพร้อมกัน ทุกคนต่างคุยเรื่องไฟต์โรด ไม่มีใครเคยไปที่นั่นมาก่อน และตอนนี้ไม่มีใครไม่อยากไปที่นั่น

                "นี่เธอรู้มั้ยแต่ก่อนนะ พ่อแม่ชั้นเคยเล่าให้ฟังว่า ไฟต์โรดเป็นถนนต้องห้ามสำหรับคนธรรมดาเพราะว่าที่นั่นจะมีแต่ไฟต์เตอร์เท่านั้นที่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนในโลก" จายา เด็กสาวผิวเผือกสติเฟื่องแต่ออกจะเพี้ยนๆสักหน่อยคุยกับแฝดคนละฝาของเธอ

                "เดี๋ยวจายา แล้วพ่อแม่เธอกับพ่อแม่ชั้นคนละคนกันรึไง" เทอร์รา แฝดน้องผิวโกโก้ที่มีสติดีกว่าหน่อยเตือนสติเธอ

                "นี่ลิงคอน แล้วพ่อแม่ชั้นไม่ใช่ไฟเตอร์อ่ะ ชั้นพาพวกเค้าไปด้วยได้มะ" เสปาร์ หนุ่มอ้วนท้วนสมบูรณ์ผิดปกติซักหน่อยถามลิงคอนเด็กหัวไบร์ทอีกคนนึงเพื่อนสนิทของเค้า

                "น่าจะได้นะเพราะตอนนี้ไฟต์โรดไม่ใช่แค่สถานที่ของไฟต์เตอร์เท่านั้นนะแต่ว่ามันกลายเป็นย่านการค้าแห่ง นึงไปแล้วล่ะ" ลิงคอนตอบและขยับแว่นให้มันเบี้ยวทั้งๆที่มันตรงดีอยู่แล้ว

                "ชั้นว่าวันเสาร์นี้คนที่ไฟต์โรด ต้องเยอะแยะแน่เลย" เอิร์นเอ่ยกับทุกคน

                "มันเป็นย่านการค้าและศูนย์รวมวัยรุ่นไปแล้วล่ะเอิร์นจ๋า" โทนี่พูดแทรกขึ้นเพื่อไม่ให้

เอิร์น ดูกระวีกระวาดอยากไปมากเกินเหตุ ซึ่งได้ผลชะงัดนัก เอิร์น ส่งสายตาหวานหยดและเปลี่ยนเป็นขวางเฉียบคมมาแทนทันที แล้วหันมาเพ้อฝันต่ออย่างไม่สนใจใยดีท่าทีของโทนี่ซักนิด

                "ชั้นจะแต่งตัวสวยๆ ดูดี เรน เธอว่าชั้นใส่เสื้อครึ่งตัวสีชมพูกับกระโปรงยีนต์เป็นไง เข้ากัน มั้ย"

                "ชั้นว่านะ มันเหมาะนะถ้าเราตั้งจะไปเที่ยว แต่เธอดูรายการที่เราต้องซื้อสิ มีแต่ของต้องแบกทั้งนั้น" เรนตอบพลางกลุ้มกับของแต่ละอย่างที่ต้องซื้อเพราะว่ามันแพงจับใจ

                "อีกอย่าง มันแพงมากนะเนี่ย ดูดิแค่คอปเปอร์ซัลเฟตก็ปาเข้าไปสองซิลเวอร์แล้ว ไหนบอกว่าซื้อเฉพาะที่สำคัญไงก็มีดอกจันทร์ทุกอันน่ะ แล้วชั้นจะเงินมากมายที่ไหนเนี่ย" เรนดูรายการแล้วถอนหายใจแทบอยากจะเขวี้ยงทิ้ง

                "ไหนรายการว่าไง"เกลิกด์หยิบของเรนอนมาดูเพราะของตัวเค้านั้นเก็บใส่กระเป๋าไปแล้ว

รายการของนักเรียนปี 1

รายการ	ราคาโดยประมาณ
*ไม้กายสิทธิ์	แล้วแต่วัสดุ
*คอปเปอร์ซัลเฟต	2Ag
*แมกนีเซียมคลอไรด์	1Au2Ag 5cu
*กรดซัลฟิวริก	500Ag
*บิกเกอร์ 500ml	50zn
*บิกเกอร์ 300ml	50zn
*บิกเกอร์ 100ml	50zn
*เทอร์โมมิเตอร์แบบปรอท	12zn
*ตำราเวทย์มนต์ขั้นพื้นฐานของ ดร.สมิธ ไพรตอน	9Au
*ตำรายาขั้นพื้นฐานของ ศ.วิเวียน พราดอก	8Au 5Ag
*อุปกรณ์อื่นๆเกี่ยวกับอาวุธของคุณ	แล้วแต่คุณ

                "แค่นี้เอง เดี๋ยวชั้นออกให้" เกลิกด์ตอบสบายๆไม่คิดมาก

                "ชั้นไม่อยากใช้เงินนาย"

                "ทำไม"

                "แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่"

                "ยังติ๊งต๊อง"

                "นี่..."

                ก่อนที่เรนอนจะเปิดศึกกับเกลิกด์ศาสตราจารย์เฟลิเชอร์ก็เข้ามาก่อน และอธิบายยืดยาวว่าทำไม่ถึงมาช้าและ

                กริ๊งก่องกั๊งก่ง.......ก่งกั๊งก่องกริ๊ง.........

ออดหมดเวลาดังขึ้น

                "เอาล่ะวันนี้ยกผลประโยชน์ให้จำเลยและชั้นผิดเองที่มาช้าเพราะท้องไส้ปั่นป่วนไปเรียนวิชาต้อไปได้แล้ว"

                "นี่เอิร์นรู้มั้ยชั้นเกลียดวิชาศาสตร์แห่งศิลป์มากพอๆกับประวัติศาสตร์ไฟเตอร์เลยล่ะ"

เรนอนเริ่มบ่นพึมพำเรื่องวิชาที่เธอเกลียดอีกวิชานึง

                "ทำไมล่ะศาสตราจารย์แอ็คเนอร์ทำอะไรหรอ"เอิร์นถามกลับอย่างงง

                "ชั้นไม่อยากจะพูด"

                "เรนนี่........................"

                ทันใดนั้นเสียงโหยหวนก็ลอยมาแต่ไกลจากห้องศิลป์ เจ้าของเสียงนั้นคือ ศาสตราจารย์อาร์ตติก แอ็คเนอร์ คนที่เรนอนบ่นอยู่เมื่อกี๊นี้นั่งเอง เค้าแต่งตัวด้วยเสื้อที่ฟิตเปรี๊ยะพื้นขาวลายดอกไม้ดอกใหญ่ซึ่งตรงขามกับตัวที่ผอมแห้งยิ่งหว่าไม่เสียบลูกชิ้น และกางเกงสีเขียวตองอ่อนที่รัดแน่นกับขาที่ลีบเล็กชนิดเด็กสามขวบยังอาย

                "เรนนี่ดีใจจริงที่เธอได้เรียนคาบชั้นอีกครั้ง ชั้นรอเวลาที่จะเจอเธออาทิตย์ล่ะหนแทบไม่ไหว" เค้าทักเรนอนโดยที่พยายามทำเป็นไม่เห็นคนอื่นๆ

                "ค่ะศาสตราจารย์ หนูก็...."

                "ไม่ต้องพูดหรอกเรนนี่ ชั้นรู้ว่าเธออยากเรียนกับชั้นมากแค่ไหน อ๊ะ! สวัสดีทุกคน แปลกจังทำไมชั้นไม่เห็นพวกเธอ เดินมากกันตอนไหนหรอ"

          "มาตั้งแต่อาจารย์แหกปากเรียกเรนนี่ตั้งแต่อยู่ในห้องนั่นแหละ" โทนี่ตอบกลับอย่างเจ็บแสบและได้ผลแอ็คเนอร์หันขวับมามองค้อนทันทีและหันไปหาเรนอนต่อเมื่อเธอจะพูดอะไรซักอย่าง

          "ศาสตราจารย์ค่ะ หนูว่าเราไปเรียนกันดีกว่าค่ะ" เรนอนรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เค้าจะหาเรื่องหักคะแนนโทนี่

                "ได้จ้ะเรนนี่ที่รัก"

แอ็คเนอร์โอบไหล่เรนอนแล้วเริ่มพูดอะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับว่าวันนี้เค้าจะสอนอะไร เรนอนควรแต่งตัวยังไง วางตัวแบบไหน ทานอะไรถึงจะดีและอื่นๆซึ่งคำพูดพวกนี้เรนอนเรียกมันว่าแพล่มมากกว่าคำแนะนำแต่หารู้ไม่เลยว่า มีคนแอบมองตาขวางและไม่พอใจอย่างสุดซึ้งที่เธอเดินโอบไหล่กับศาสตราจารย์ผู้ชายซึ่งไม่แน่ใจว่าชายแท้รึป่าวเข้าห้องเรียน

                เกลิกด์นั่งหน้ามุ่ยตั้งแต่คาบเรียนของแอ็คเนอร์จนกระทั่งพักกลางวัน

                "นี่นาย จะนั่งหน้ามุ่ยมองดูข้าวอีกนานมั้ย มันไม่เข้าไปในท้องให้นายเองหรอกนะ"

                "เรื่องของชั้น"

                เกลิกดตอบด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกใต้และใบหน้า สายตา ท่าทาง ที่บางทีคนที่ตายไปแล้วยังกลัว แล้วก็เดินอกไปจากโต๊ะซะเฉยๆ

                "เค้าเป็นอะไรของเค้านะ" เรนอนถามตัวเอง สีไม่สบายใจมากขึ้นและเริ่มนั่งเขี่ยอาหารในจานเล่น

                "เรนรู้ไว้ว่าเกลิกด์น่ะขี้หึง" โทนี่เอ่ยแบบให้กำลังใจเรนอนและนำจานอาหารทั้งหมดบนโต๊ะไปเก็บเข้าที่

                "เรน เกลิกด์น่ะ เค้าหึงเธอนะ" เอิร์นพูดให้กำลังใจเรนอนอีกคน

                "หึงชั้นหรอ เรื่องอะไร ชั้นไม่ได้เป็นอะไรกับเค้านี่" เรนอนตอบด้วยเสียงหงอยตาลอย นั่งก้มหน้าเอานิ้วจิ้มโต๊ะทานอาหารเล่นอย่างไร้จุดหมาย และโทนี่ก็เดินกลับมานั่งตรงข้ามสาวๆทั้งสอง

                "เรนชั้นรู้นะว่าเธอน่ะคิดยังไง เธอไม่คิดว่าเธอจะรักเกลิกด์จริงๆใช่มั้ย เธอคิดว่าตอนนี้เธอแค่หวั่นไหวและแค่ใกล้ชิดกับเค้ามากขึ้นเพราะอยู่บ้านเดียวกัน เลยไม่คิดว่า สิ่งที่เธอรู้สึกอยู่เนี่ย คือความรัก" เอิร์นพูดต่อไปอย่างมีจุดประสงค์

                "ใช่เรน เกบิกด์น่ะ ไม่เคยคบใครจริงจังเลยนะชั้นสาบาน ตั้งแต่ช้นรู้จักมาเค้าก็เพลบอยระดับต้นๆเลยล่ะ แต่เมื่อเค้ารู้ว่าเธอคือองค์ราชินี เค้าบอกเลิกผู้หญิงทุกคนที่เค้าเคยเล่น...เอ้ย!...ชั้นหมายถึงเคยคบด้วยน่ะ และบอกผู้หญิงพวกนั้นว่าเค้าเจอผู้หญิงที่ดีที่สุดที่จะมาเป็นแม่ของลูกแล้ว คิดดีๆนะเรน ชั้นไปดูเกลิกด์ล่ะ" โทนี่ลุกขึ้นจากโต๊ะ และส่งยิ้มให้เอิร์นหนึ่งครั้งก่อนที่จะเดินจากไป เรนยังคงไม่พูดอะไรและนั่งเขี่ยโต๊ะเล่นอยู่อย่างนั้นจน

                กริ๊งก่องกั๊งก่ง.......ก่งกั๊งก่องกริ๊ง.........

ออดหมดเวลาพักดังขึ้นเอิร์นสะกิดเรนอนให้ได้สติ

                "เรน ได้เวลาขึ้นเรียนแล้วไปเรียนเหอะ เรื่องแบบนี้ชั้น โทนี่และใครๆก็ช่วยเธอไม่ได้อ่ะนะ ชั้นเชื่อว่าอีกไม่นานเธอจะรู้ใจตัวเอง"



**Au= โกลด์ Ag=ซิลเวอร์ cu=คอปเปอร์ และ zn=ซิงค์