คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ไฟต์ที่ 8 เริ่มฝึกจริงจังแล้ว
ไฟต์ที่ 8 เริ่มฝึกจริงจังแล้ว
ในเช้าของวันนี้ทุกๆอย่างเหมือนปกติ แต่ที่ไม่ปกตืคือ
ปึงๆๆ...ๆๆๆ...ๆๆๆ...
“เรน ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ”
เกลิกด์บุกมาเคาะประตูห้องของเรนอนแต่เช้ามืดวันหยุดสุดสัปดาห์แต่เรนอนกลับไม่ได้สนใจอะไรและนอนต่อไปอย่างสบายอารมณ์
“เรนอน ถ้าเธอไม่ลุกชั้นจะรุกแทนแล้วนะ”
ยังคงมีแต่เสียงกรนของเรนอนเป็นคำตอบเช่นเคย เกลิกด์ลงบันไดตรงไปสู่ตู้กุญแจสำรองและหยิบกุญแจสำรองห้องเรนอนขึ้นมาพร้อมกับน้ำเย็นถังใหญ่เอาการ
โครม...................
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
“ตื่นแล้วหรอ ปลุกยากปลุกเย็นจริงๆเลยนะเธอน่ะ”
“แล้วเรื่องอะไรเอาน้ำเย็นมาสาดชั้นเนี่ย นี่มันวันหยุดนะ”
เรนอนตื่นขึ้นมาโวยวายอย่างคนเสียสติเพราะโมโหที่ถูกปลุก การถูกปลุกเป็นสิ่งที่เธอเกลียดที่สุดอย่างหนึ่งเลยล่ะ
“ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วออกไปวิ่งกับชั้นเดี๋ยวนี้”
“นี่นายจะบ้ารึไง นี่มันเพิ่งจะ ตีห้าเองนะ”
“นั่นแหละกำลังดี”
และแล้วต่อให้เธอจะโต้เถียงไหนสุดท้ายเธอก็ต้องทำอยู่ดี
เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่าทั้งสองคนตกลงกันว่านับจากวันนี้ไปเรนอนต้องฝึกอย่างจริงจังเพื่อที่จะได้รับมือพวกบราตอสได้เมื่อราชาของพวกนั้นกลับมาอีกครั้ง เมื่อถึงคราวนั้นดินแดนเฮฟเวนและชาวเฮฟเวน ชะตาของพวกเค้าทั้งหมดอยู่ในมือของเค้าทั้งสองคน และตอนนี้สมุนของบราตอสก็แฝงตัวอยู่ทั่วทุกสารทิศเกิดวันใดวันหนึ่งพวกนั้นลุกฮือขึ้นมามุ่งทำร้ายเค้าทั้งสองคนเมื่อความจริงปรากฏเค้าคงคอยปกป้องราชินีของเค้าคนนี้ไม่ไหว
ทั้งสองคนเริ่มต้นวิ่งตั้งแต่หน้าบ้านขึ้นไปทางเหนือจนไปถึงศาลเจ้าบนไหล่เขาและวิ่งกลับลงมา อ้อมไปทางหลังหมู่บ้าน วิ่งกันไป เล่นกันไป ทักทายคนรู้จักที่พบกลางทาง ทุกอย่างเป็นไปได้สวย ถ้า...
“อ้าวว่าไงจ๊ะ คู่สามีภรรยา ข้าวใหม่ปลามัน มาออกกำลังกายด้วยกันตอนเช้าช่างหน้าเอาเป็นแบบอย่างเสียเหลือเกินนะจ๊ะ” แองจี้และบรรดาแฟนคลับของเกลิกด์บางคนด้วย
“นี่เธอถ้าว่างมากอ่ะนะ ไปวิ่งหาผู้ชายข้างหน้าเหอะ ชั้นจะกลับบ้านแล้วอย่าขวางได้มั้ย” เรนอนพูดอย่างเสียอารมณ์สุดขีดเพราะยังเฮิดจากการที่โดนเกลิกด์ปลุกเมื่อเช้าไม่หาย
“ต๊าย......ตาย ปากคอเราะร้ายมากเลยนะเธอ นี่เกลิกด์ไปคบกับผู้หญิงอย่างนั้นได้ยังไง กลับมาคบกับชั้นดีกว่านะ”
แองจี้เดินเข้าไปกอดเกลิกด์และหันมาเยาะเย้ยเรนอนเล็กน้อย
“ปล่อย”
คำเดียวที่เกลิกด์พูดออกจะมีค่ามากมายกว่าคำหลายคำที่ทั้งสองคนเถียงกันเมื่อกี๊ซะอีก
“วิ่งต่อไปเรน จนกว่าจะถึงบ้าน” เกลิกด์ออกคำสั่งที่ทำให้คนถูกสั่งหันมาค้อนขวับก่อนจะออกวิ่งต่อไปพร้อมกับยินเสียงกรีดร้องของแองจี้ตามมา
“เฮ้อ....ในที่สุดก็ถึงบ้านแล้ว ชั้นต้องทำอะไรต่อเนี่ยเพคะพระองค์” เรนอนพูดแซว
“เข้าไปอาบน้ำได้แล้วลงมาทานอาหารเช้าหลังจากนั้นเราจะเริ่มฝึกกันต่อ”
“หา...”
ไม่มีคำตอบใดจากราชาหน้าตายที่เดินเข้าบ้านไปอย่างเงียบสงบเหมือเคย
“ชั้นล่ะสงสัยจริงๆเชียวเกลิกด์คนเมื่อเช้าไหนน้ากลับมาเป็นราชาหน้าตายอีกแล้ว เฮ้อ!”
ณ โต๊ะอาหารในยามเช้า
“เป็นไงมั่งลูกเรน เกลมันพาไปไหนมาล่ะ เห็นป้าซูบอกว่าออกไปกันตั้งแต่เช้า” จอนฮาร์ดทักทายลูกสาวคนใหม่อย่างสบายอารมณ์
“เอ่อ ไปวิ่งมาค่ะคุณพ่อจอน เกลิกด์พาเรนไปออกกำลังกายมาค่ะ”
“งั้นรึ ทำดีกับเค้าเป็นด้วยหรอเกล ปกติเห็นเป็นแต่ทำมาดนิ่งเงียบหน้าตาย”
“โห! พ่อครับ เลิกแซวซักทีเถอะครับ”
“เรน ปกติน่ะเกลเวลาที่อยู่โรงเรียนหรืกับคนอื่นเค้าจะเงียบนิ่งใช้มั้ยลูก แต่ความจริงน่ะไม่เงียบหรอก ออกจะขี้เล่นด้วยซ้ำ”กอล์เลียร์เสริม
“พอเถอะครับแม่”
“เอาจ้ะๆ หยุดบทสนทนาซักครู่แล้วหันมาสนใจอาหารเช้าบนโต๊ะกันดีกว่านะจ๊ะ” เฮเลนเอ่ยเสริมให้เกลิกด์เพราะดูเหมือนเค้าอยากจะลุกออกจากโต๊ะเต็มทีแล้ว
“เป็นความคิดที่ดีครับแม่เฮเลน”
หลังจากทานอาหารเช้ากันเสร็จเกลิกด์ก็พาเรนอนไปที่ลานหลังบ้านเพื่อเริ่มฝึกกันอย่างเป็นจริงเป็นจัง
“เอาล่ะ ขั้นแรกนะเราต้องฝึกเรื่องสมาธิ จิตใจและร่างกาย ร่างกายอ่ะต้องฝึกทุกวัน การที่เราวิ่งแล้วก็วิดพื้น ซิทอัพเวลาวอร์มก่อนซ้อมดนตรีอ่ะ นั่นก็ช่วยได้วันนี้ชั้นถึงพาเธอมาวิ่งไง เอาล่ะได้เวลาทำสมาธิแล้ว เห็นเบาะนั่นมั้ย ไปนั่งสมาธิตรงนัน พยายามทำจิตใจให้สงบแพ่งจิตและสติไปที่ที่เธอคิดว่าสบายที่สุดในร่างกายเธอแล้วก็พยายามรวมเอาพลังทั้งหมดในตัวเธอไปไว้ที่นั่น วันนี้เอาแค่นี้ ถ้าทำได้ก็จะเริ่มฝึกเรื่องต่อไป”
เกลิกด์เริ่มออกคำสั่งที่จริงจังและเด็ดเดี่ยวกับเรนอนมากขึ้น เค้าชี้ไปที่เบาะนั่งแบบญี่ปุ่นกลางลานที่มีกระถางธูปวางอยู่ข้างหน้า เรนอนก็ทำตามคำสั่งอย่างฝืนใจเต็มทน
“เรน นั่งอย่างน้อยสามก้านธูปนะ”
“หา! นี่นายจะบ้าหรอ ตั้งสามก้านธูป ก้านเดียวชั้นก็จะไม่รอดอยู่แล้ว”
“ชั้นเชื่อว่าเธอทำได้ นั่งลง”
“ทำตามที่ชั้นบอกช้าๆนะ ตั้งใจด้วย”
เกลิกด์ก็นั่งลงตรงข้ามเธอและทั้งสองคนเริ่มนั่งสมาธิพร้อมกัน
นั่งไปได้พักหนึ่งเกลิกด์ก็ถามขึ้น
“เรน ส่วนใดของร่างกายที่เธอคิดว่ารวมจิตได้สบายที่สุด”
“หว่างอก”
“ดีมาก เริ่มรวมจิตได้แล้ว”
เกลิกด์เอ่ยชมเรนอนอยู่ในใจเนืองๆที่เรนอนสามารถเรียนรู้อะไรต่างๆได้ไวและว่านอนสอนง่ายกว่าที่คิดเยอะ
และแล้วสามก้านธูปก็ผ่านไปไวเหมือนโกหกไม่มีไรเกิดขึ้นเลย
“เป็นไงมั่งเรน พอแล้วล่ะวันนี้”
“เอ๋! พอแล้วหรอ ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยอ่ะ”
“ก็เพราะว่าเธอพึ่งฝึกน่ะสิ ได้แค่นี้ก็ดีแล้วชั้นนึดว่าเธอจะนั่งไม่ครบสามก้านธูปซะแล้ว”
“จะมาดูถูกชั้นมากไปแล้ว เออนี่! ถ้าทำได้แล้วจะเป็นยังไงหรอ”
“ก็เป็นแบบนี้”
เกลิกด์เริ่มตั้งสมาธิอีกครั้งคราวนี้ลมเริ่มพัดอ่อนๆและแรงขึ้น แรงขึ้น สายลมเริ่มโหมกระหน่ำ กระจกบานเลื่อนถลามาชนกันจนดังอึกทึกครึกโครม บางบานชนกันแตกกระจาย ลมเริ่มหวนจนกลายเป็นพายุหมุนเล็กๆรอบตัวเกลิกด์และมันเริ่มดูดสิ่งรอบข้างแล้ว
มือสองข้างของเกลิกดเริ่มทอแสงและแผ่ขยายไปเร่องๆจนเหมือนกับว่ามีรังสีประกายทองแผ่ออกมาจากตัวของเกลิกด์
พายุเริ่มหมุนแรงขึ้นเรื่องๆและ
“อ๊าย.........” พายุนั่นดูดเรนอนถลาไปชนอกเกลิกด์จังๆ ทำให้เหตุการณ์ทุกอย่างหายไป ทั้งสองคนลงไปกองอยู่กับสนามหญ้าซะแล้ว
“ขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจก็พายุนั่นมันดึงชั้นมา”
“อะ...อืม ลุกออกจากชั้นได้รึยัง ตัวหนักใช่ย่อยนะเธออะ”
“นี่ตาบ้า”
“เอ้าทั้งสองคนเล่นอะไรกันน่ะ” เฮเลนเดินออกมาดูว่าเรนอนและเกลิกด์ทำอะไรกันทำไมบ้านถึงได้เละเทะแบบนี้
“คือว่าผมแค่แสดงตัวอย่างให้เรนดูนิดๆหน่อยๆน่ะครับแม่เฮเลน”
“งั้นก็ซ่อมกระจกให้หมดแล้วกันนะเกล แกนี่อวดสาวไม่เข้าเรื่อง เรนน่ะเค้าไม่หนีแกไปไหนหรอก” จอนฮาร์ทเดินออกมาสมทบดูทั้งสองคนด้วย
“เข้ามากินข้าวได้แล้วเด็กๆ”กลอเลียร์เรียกทั้งหมดอยู่ข้างในบ้าน
“นั่นแม่เรียกแล้วเข้ามาเร็ว เรน พ่อถมอะไรหน่อยสิ ตกลงเราสองคนน่ะเป็นแฟนกันรึยัง”
“ยังค่ะ/เป็นตั้งนานแล้วพ่อ” เรนอนกับเกลิกด์ตอบพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายแล้วหันมาแหวใส่กันพร้อมกันอีกต่างหาก
“นี่! ชั้นเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็วันที่ชั้นบอกเลิกแองจี้ไง”
“แม่ว่าเอาอย่างนี้ดีมั้ย เรื่องของเราสองคนน่ะ ไว้ตกลงกันเองแต่ตอนนี้ทานข้าวกลางวันก่อนเถอะจ้ะ แล้วก็ค่อยไปตกลงกัน”
“ค่ะ/ครับ” เกลิกด์กับเรนอนตอบพร้อมกันและหันมาค้อนใส่กันหนึ่งทีก่อนลงมือทานอาหาร
หลังทานอาหารเสร็จทั้งสองคนต่างขึ้นห้องใครห้องมัน ขึ้นไปพร้อมกัน เดินข้างกัน ห้องติดกัน แต่ต่างคนต่างไม่พูดกันเลย
“นี่แม่แม่จ๋า แม่แม่ว่าลูกเรนกับเจ้าเกลเนี่ยจะไปด้วยกันได้มั้ย”จอนฮาร์ทถามกลอเลียร์และเฮเลนในขณะที่มองทั้งสองคนเดินขึ้นห้องไป
“ชั้นก้ไม่รู้สิคะ”กลอเลียร์ตอบพลางขบขันกับพฤติกรรมของทั้งสองคน
“ไปด้วยกันได้ค่ะ แต่ว่าตอนนี้น่ะ เรนยังคงไม่รู้ว่าใจของตัวเค้าเองน่ะรู้สึกยังไง ต้องให้เวลาช่วยทั้งสองนนั้นเองแล้วล่ะค่ะ”เฮเลนตอบอย่างเข้าใจ
“นั่นสินะ”จอนฮาร์ทและกลอเลียร์ตอบพร้อมกัน
ความคิดเห็น