คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ไฟต์ที่ 7 คนรัก---นี่มันเรื่องอะไรกัน
ไฟต์ที่ 7 คนรัก---นี่มันเรื่องอะไรกัน
เมื่อรุ่งอรุณของวันใหม่ย่างกรายเข้ามา ความสับสน เรื่องราวอันเลวร้ายได้ผ่านพ้นไป กับแสงจันทร์แห่งรัตติกาล เช้าวันใหม่ และสิ่งใหม่เรื่องใหม่ เตรียมประดาหน้ามาให้องค์ราชินีของเราได้เผชิญ แต่เรื่องแรกของวันกลับเป็นเรื่องไร้สาระและงี่เง่าแบบสุดซึ้ง
เกลิกด์และเรนอนเดินออกจากบ้านมาพร้อมกันในเช้าวันนี้
“พ่อครับแม่ครับผมไปล่ะนะ คุณป้าครับผมไปแล้วนะครับ”
“เรนไปโรงเรียนแล้วนะคะแม่ รักแม่นะ หนูไปเรียนก่อนนะคะคุณลุงคุณป้า ขอโทษที่รบกวนนะคะ”
ระหว่างที่ทั้งสองคนเดินออมาจากบ้านเด็กนักเรียนของไซแมทที่บ้านอยู่แถวนั้นเดินผ่านมาและพากันซุบซิบนินทาอะไรซักอย่าง
“นี่เธอดูดิ ยัยเรนอนออกมาจากบ้านของเกลิกด์ของพวกเราอ่ะ เป็นไปได้ไง ชั้นไม่ยอมนะ”
“นั่นน่ะสิ ไม่รู้ไปหว่านเสน่ห์ท่าไหนเกรี่ถึงได้พาเข้าบ้าน”
“นั่นสิ ออกมาด้วยกันจากบ้านเดียวกันตอนเช้า แสดงว่าเมื่อคืนยัยนั่นก็นอนที่นี่น่ะสิ”
“ต๊าย...ตาย...เป็นไปไม่ได้”
พอทั้งสองคนรับโทนี่และเอิร์นที่บ้านเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาด้วยกันตามปกติ พอถึงหน้าประตูโรงเรียนสิ่งที่ไม่ปกติก็เกิดขึ้นทุกคนในโรงเรียนต่างพากันมองมาที่พวกเค้าทั้งสี่และซุบซิบอะไรกันซักอย่าง
“นี่ๆเกลิกด์ พวกเค้ามองนายกับเรนแล้วซุบซิบอะไรกันอ่ะ” โทนี่กระซิบถาม
“ชั้นจะรู้มั้ยล่ะก็เดินมาพร้อมกันเนี่ย”
“เอิร์นนี่มันอะไรกันน่ะ ทำไมทุกคนมองมาที่ชั้นแล้วหันไปซุบซิบนินทาด้วย ชั้นอึดอัดจะตายอยู่แล้วนะ”
“ใจเย็นน่าเรน”
“จะให้เย็นได้ไง เธอก็รู้ว่าชั้นไม่ใช่คนใจเย็นอะไรนักหนาไม่ใช่ราชาหน้าตายเหมือนหมอนั่นนี่จะได้ไม่รู้สึกรู้สาอะไร”
“ชั้นจะอธิบายให้ฟังนะ แต่เธอต้องสัญญาว่าจะไม่โวยวายโอเคมั้ย”
“ทำไมกัน อ่ะ ทำไมพอชั้นรู้แล้วต้องโวยวาย บอกมานะ”
“สัญญาก่อนสิ”
“ก็ได้ บอกมาได้แล้ว เอริน แมคคาเธอร์”
“เรื่องก็มีอยู่ว่า..............”
เอิร์นก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นให้เรนอนฟัง
“ก็คือ งี้ นะ เมื่อเช้าเธอออกมาจากบ้านของเกลิกด์พร้อมกันแล้วมีคนเห็นใช่มั้ย”
“ใช่”
“แล้วเค้าก็คุยอะไรกันซักอย่างใช่มั้ย”
“ใช่”
“แล้วเกลิกด์ก็เป็นหนุ่มหน้าตาดีและเป็นที่หมายปองของสาวๆในโรงเรียนเราใช่มั้ย”
“เออ ใช่ จะเข้าเรื่องได้รึยังเอิร์น”
“ก็เข้าเรื่องอยู่นี่ไง ชั้นก็เป็นดาวโรงเรียนเหมือนเกลิกด์ใช่มั้ยเรน”
“อือฮึ แต่ถ้าเธอไม่เข้าเรื่องหรือว่าถามอีกคำถามเดียวนะ ชั้นจะไม่ฟังแล้วเดินเข้าไปตั๊นหน้าพวกที่นินทาชั้นเดี๋ยวนี้เลย”
“ฟังให้จบก่อนเรน ชั้นรู้ว่าเธออึดอัดจะตายอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเธอต้องฟังชั้น”
“ชั้นขอถามอีกคำถาม นึง นะ ถ้าเกิดมีคนเห็นชั้นเดินออกมาจากบ้านผู้ชายพร้อมตอนเช้ามาโรงเรียน เนี่ย เค้าจะคิดยังไง”
“ถ้าเป็นชั้น ชั้นก็จะเข้าไปวีนใส่เธอว่าไปนอนบ้านผู้ชายได้ไง มีอะไรกันรึป่าว มันเสียหายรู้มั้ย มัน...เสีย...หาย... เธออย่าบอกนะว่าพวกนั้นคิดว่าชั้นกับตาราชาหน้าตายนั่นมี... จะบ้ากันรึไง”
“ใช่ชั้นรู้ เธอรู้ แต่คนอื่นเค้าไม่รู้”
“ใช่ชั้นไม่รู้”
สาวปี 3 หน้าตาเข้มผิวคล้ำจนน่าตะเรียกว่าดำมากกว่าเดินเข้ามาหาพวกเค้าทั้งสี่คนพร้อมกองทัพนารีอีกโขลงใหญ่
“นี่เกรี่ เธอทำอย่างนั้นจริงๆหรอ” สาวผิวคล้ำมากคนนั้นพูดขึ้น
“ชั้นทำอะไร” เกลิกด์ตอบอย่างหน้าตาย น้ำเสียงเรียบเฉย และไม่แยแส
“เธอมีอะไรกับยัยผมฟู อกไข่ดาวนี่ใช่มั้ย”
“นี่เธอจะมากไปแล้วนะ” เรนอนเกิดอาการฉุนขึ้นมาทันทีทันใดแต่เกลิกด์ดึงไว้
“ไม่ต้องเรน ชั้นจะทำอะไรก็เรื่องของชั้น เธอมีสิทธิ์อะไรมายุ่งวุ่นวาย แองจี้”
“ทำไมล่ะเกรี่ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับชั้นมันจบลงเมื่อไหร่กัน ชั้นยังไม่ได้บอกเลิกเธอเลยนะ เธอก็ไม่ได้บอกเลิกชั้นนี่ เรายังเป็นแฟนกันอยู่นะ เธอทำอย่างนี้ได้ไงกัน” แองจี้ตอบด้วยสายตาที่อ้อนวอน เธอเดินเข้าไปหาเกลิกด์แล้วผลักเรนอนออกแถมสวมกอดเกลิกด์ ต่อหน้าทุกคน เกลิกด์ผลักออกโดยไม่ใยดี พร้อมกับเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชากว่าเก่ากลับมา
“งั้นก็เลิกกันเลยแล้วกันแองจี้ ตอนนี้ชั้นบอกเลิกเธอแล้วนะ ทุกคนเป็นพยาน แล้วคนรักใหม่ของชั้นคือ เรนอน ชั้นขอให้พวกเธอทุกคนที่เรียกตัวเองว่าแฟนคลับของชั้นน่ะ อย่าได้ไปแอบอ้างว่าเป็นแฟนชั้นเหมือนที่แองจี้ทำ เพราะชั้นไม่เคยคบผู้หญิงคนนี้เลย ชั้นไม่ชอบผู้หญิงดำ เพราะฉะนั้นถ้าชั้นรู้ว่าใครแอบอ้างว่าเป็นแฟนชั้นล่ะก็ ชั้นจะทำให้ขายหน้ามากกว่านี้อีกจำไว้ ไปกันเถอะเรน”
“อะ...อือ...อื้ม” เรนอนตอบกลับด้วยเสียงในลำคอเพราะอึ้งเมื่ออยู่ดีๆเกลิกด์ก็มาประกาศว่าเธอเป็นคนรักแถมยังมาบอกเลิกแฟนเก่าต่อหน้าประชาชนแล้วมาโอบไหล่เธอแล้วเดินขึ้นห้องเรียนอีก นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย “นายคนนี้ แสบชะมัด” แต่เธอก็ได้แต่นึกในใจเท่านั้นเอง เพราะเธอก็ชักจะเริ่มหวั่นไหวซะแล้ว
พักกลางวัน
“นี่เกลิกด์ ชั้นถามจริงๆเหอะ นายกล้าบอกเลิกแฟนเก่าต่อหน้าประชาชีได้ไงไม่อายเค้ามั่งรึไง” เรนอนถามเกลิกด์ด้วยแววตาอยากรู้ปนเหยียดหยาม
“แล้วจะให้ชั้นทำไง”
“มันก็เรื่องของนายแล้วทำไมนายต้องมาประกาศว่าชั้นเป็นคนรักของนายด้วยเนี่ย”
“แล้วจะทำไม”
“ก็ชั้น.....”
“เธอจะบอว่าชั้นเป็นคนรักของนายตั้งแต่เมื่อไหร่กันใช่มั้ยล่ะ แล้วทำไมไม่พูดออกมาล่ะ หรือว่าอยากเป็นคนรักของชั้นจริงๆ”
“นี่นาย”
แล้วเรนอนก็ทุบหมัดลงบนโต๊ะทานข้าวดังปึง
“นี่ๆอะไรกันเนี่ยเบาๆหน่อยเรนชั้นกับที่รักจะทานข้าวใช่มั้ยครับคุณเอริน”
“นี่ๆโทนี่เดี๋ยวนายจะโดนแบบเกลิกด์อีกคนเอามั้ย ชั้นเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไหร่”
“หูย! คุณหนูของโทนี่ ถ้าไม่ใช่แฟนแล้วจะยิ้มทำไมล่ะครับ”
“นั่น คนรักกันเค้าต้องทำอย่างนั้น ไม่ใช่ทุบโต๊ะใส่ชั้นเหมือนเธอ”
“ก็แล้วจะทำไม เอ้านี่ เอาไปเก็บให้ด้วยแล้วกันนะเพคะพระองค์”
เรนอนหยิบจานข้าวของเธอให้เกลิกด์และเค้าก็นำมันไปเก็บแต่โดยดี
พอหลังเลิกเรียนทั้งสี่คนก็กลับบ้านพร้อมกันตามปกติแต่ที่ไม่ปกติก็คือ
“นี่ๆเธอรู้มั้ยว่ายัยเรนอนน่ะย้ายไปนอนบ้านเกลิกด์แล้วนะ ข่าวว่ามีอะไรกันแล้วด้วย”
“หรอเธอไม่น่าเลยทำไมเกลิกด์ถึงได้เลือกผู้หญิงได้แย่อย่างนี้”
“นี่ๆเค้าลือกันว่าเรนอนท้องแล้วด้วยนะ”
“ต๊าย! ไวไฟกันจัง”
เสียงคนนู้นพูดอย่างนี้ คนนี้พูดอย่างนั้น เรื่องเกี่ยวกับเกลิกด์และเรนอนแว่วเข้าหูทั้งสองคนตลอดทาง ถ้าทำได้เรนอนคงต่อยปากคนมาตลอดทางและถึงโรงพักก่อนถึงบ้านแน่นอน แต่เกลิกด์ก็จูงมือเธอไว้ตลอดทางเพื่อไม่ให้เธอทำอะไรวู่วาม
“ไว้ถึงบ้านแล้วเธออยากทำอะไรก็ทำชั้นจะว่าเลย”
“กลับมาแล้วครับ”
“กลับมาแล้วค่ะ”
“เป็นไงกันมั่งจ๊ะมาสิแม่เตรียมคุกกี้กับเค้กทัฟฟอนที่เรนชอบไว้ให้แน่ะลูก”กอล์เลียร์ เรียกทั้งสองคนขณะที่กำลังจัดโต๊ะอยู่ที่สวน
“ขอบคุณค่ะคุณป้า”
“เรียกแม่ดีกว่านะจ๊ะแล้วก็เรียกคุณลุงจอนว่าพ่อด้วยนะลูกนะ ท่านคงจะพอใจมากกว่า”
“ค่ะ คุณแม่”
“แม่ครับแล้วแม่เฮเลนล่ะครับ”
“อ๋อ เฮเลนหรออยู่ในครัวน่ะ อ่ะนั่นไงออกมาแล้ว”
“สวัสดีครับคุณแม่”
“สวัสดีค่ะแม่”
“สวัสดีจ้ะทั้สองคนอ่ะนี่น้ำส้มจ้ะ ขึ้นไปอาบน้ำแล้วลงมาทำการบ้านกันที่นี่แล้วกันนะจ๊ะ แม่กับแม่กอล์เลียร์จัดโต๊ะให้แล้ว”
“ค่ะ”
“ครับ”
แล้วทั้งสองคนก็เดินขึ้นห้องไประหว่างก่นจะถึงห้องของเกลิกด์ เกลิกด์ได้แวะส่งเรนอนก่อนซึ่งห้องก็ติดกัน
“เรน เธออยากทำอะไรมั้ยตอนนี้”
“ชั้นอยากร้องไห้”
ไม่ทันขาดทำเกลิกด์ก็ดึงเรนอนมาแนบอกพร้อมลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนที่สุดและอบอุ่นที่สุดเท่าที่เค้าเคยทำและเท่าที่เธอเคยได้รับมา
“เรน นี่มันก็แค่ลมปากของคนอื่นเค้า เธอไม่ได้ทำอย่างที่ใครๆเค้าพูดกันเธอก็ช่างมันไป ถึงใครไม่รู้ก็มีชั้นมีเอิร์น โทนี่และฟ้าที่รู้นะไปอาบน้ำเถอะคุณแม่ทั้งสองรออยู่นะ”
แล้วเรนอนก็ผละออกจากอกของเกลิกด์ เช็ดน้ำตา และยิ้มตอบให้กับชายหนุ่มตรงหน้าและเดินเข้าห้องไป “หัวใจชั้นเริ่มหวั่นไหวอีกแล้วหรอเนี่ย”
ความคิดเห็น