คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ไฟต์ที่ 6 คำยืนยันและคำมั่นสัญญา
ไฟต์ที่ 6 คำยืนยันและคำมั่นสัญญา
“เกลิกด์ เกลิกด์ เรนฟื้นแล้ว เรนฟื้นแล้ว”
“เอิร์น เรนอน ฟื้นแล้วใช่มั้ย”
เรนอนตื่นมาในห้องที่มองไปทางไหนก็สีขาวโพลน มีผ้าม่านอันขาวสะอาดกั้นเตียงของเอไว้ทั้งสี่ด้าน และรอบๆเตียวมีเพื่อนๆของเธอรายล้อมอยู่
“อื้ม”
“ไงเรนหลับไฟซะนาน”
“เค้าต้องพูดว่าหลับไป ไม่ใช่หลับไฟนะโทนี่”
“คร้าบองค์หญิง”
“เอริน โทนี่ ชั้นขอคุยกับเรนอนเป็นการส่วนตัวหน่อยได้มั้ย”
“อ๊ะ แน่ แน่ จะทำไรกันอ่ะ”
“โทนี่ ไปได้แล้ว เดี๋ยวชั้นมานะเรน”
“อื้ม”
“นายมีอะไรจะคุยกับชั้น แล้วนี่อยู่ที่ไหน”
“ห้องพยาบาล”
“อืม จะคุยอะไรว่ามา”
“โคลอนด์พาเธอไปเห็นมาหมดแล้วใช่มั้ย”
“โคลอนด์คือใคร”
“ชายลึกลับ สวมเสื้อคลุมสีดำมีฮูตปกปิดมิดชิด”
“นายรู้ได้ไง”
“เพราะชั้นคือ ราชา”
“หมายความว่า...”
“ว่า.....”
“พ่อนาย...พ่อนายฆ่าพ่อชั้น....ฆ่าพ่อชั้น....ฮือๆๆๆๆ...ทำไม...ทำไม”
เรนอนก็ปล่อยโฮออกมาพร้อมกับทุบตีเกลิกด์เป็นการใหญ่แต่เกลิกด์ก็คว้าเธอมาอยู่ในอ้อมกอดเพื่อให้เรนอนสงบลง
“ชั้นขอโทษ ชั้นขอโทษ ฟังชั้นนะเรน โคลอนด์คือองครักษ์ของเธอเค้าจะคอยปกป้องเธอ อย่ากลัวเค้านะ ส่วนอาจารย์สเตราค์นั่นคือองครักษ์ของชั้นซึ่งก็เหมือนองครักษ์ของเธอเหมือนกัน เค้าทั้งสองจะคอยปกป้องทั้งเธอและชั้น อย่ากลัวไปเลยนะ โอ๋...... เธอยังมีชั้นอยู่ข้างๆนะเรน ไม่ต้องกลัว”
พอเรนอนได้สติก็ผลักเกลิกด์ออกทันที
“ไอ้คนฉวยโอกาส”
“พึ่งนึกได้รึไงว่าถูกชั้นกอดอยู่”
“นี่จะขอโทษซักคำก็ไม่มีนะ ทำไมไม่มองหน้าล่ะ หลบหน้าทำไม”
“พูดเหมือนเธอมองหน้าชั้นอยู่งั้นแหละ”
“แล้วทั้งสองคนจะนั่งหน้าแดงอย่างงี้กันอีกนานมั้ยจ๊ะ”
เมื่อได้เวลาที่เอิร์นและโทนี่คิดว่าทั้งสองน่าจะเสร็จธุระแล้วจึงเดินผ่านม่านเข้าไปที่เตียวอีกครั้ง
“เป็นไงล่ะในที่สุดก็ต้องให้เจ้าหญิงเอรินของโทนี่คนนี้จัดการให้อีกแล้ว โอ๊ย! ”
แล้วโทนี่ก็โดนศอกมหาการของเอิร์นอีกจนได้
“พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่มองไม่เห็นรึยังเพคะกระหม่อม”
“อะไรกันเอิร์น ทำไมเรียกชั้นแบบนี้”
“พวกเราทราบความจริงจากปากของคุณลุงนิโครัส หมดแล้วล่ะกระหม่อม” โทนี่เอ่ยเสริม
“พวกเค้ารู้หมดแล้วล่ะเรนว่าพวกเราเป็นใคร”
“ใครอนุญาตให้นายเรียกชั้นว่าเรนเฉยๆมิทราบ”
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ ที่รัก งั้นรึๆไง”
“ตาบ้า เกลิกด์บ้า บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บ้าที่สุด”
และแล้วเสียงหัวเราะพร้อมกับการเริ่มต้นการเป็นไฟเตอร์อย่างสมบูรณ์แบบของเรนอนก็เริ่มขึ้น
พอเรนอนหายดีแล้วเกลิกด์ก็พาเธอออกจาห้องพยาบาลและไปส่งถึงหน้าประตูบ้านปูนสองชั้น รั้วสีฟ้าลายลูกกรงกำแพงทำจากอิฐมอญและปลูกต้นไม้ไว้รอบรั้วด้านบน
“ขอบคุณนะที่มาส่งที่บ้านน่ะเกลิกด์”
“ไม่เป็นไร ชั้นเต็มใจ ฝันดีนะ ไปล่ะ”
“กลับบ้านดีๆนะบาย”
เรนอนลาเกลิกด์อย่างดี คอยจนเค้าเดินลับตาแต่ไม่ทันจะเข้าบ้านก็เจอกับเฮเลนแม่ของเธอ เธอจึงโดนแซวเข้าเต็มๆ
“มีหนุ่มมาส่งแล้วหรอจ๊ะลูกแม่ พัฒนาขึ้นเยอะเลยนะ”
“อ้าว! คุณแม่ คิดถึงคุณแม่จังเลย กอดหน่อย”
“เข้าบ้านก่อนไปลูก คุณพ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ค่ะ หนูก็มีเรื่องจะคุยกับคุณพ่อเหมือนกัน”
“เรน นั่งสิลูก” นิโครัสบอกลูกสาวตัวน้อย
“พ่อ...พ่อมีคำอธิบ.........”
“พ่อไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ ตอบคำถามของหนูแล้วกัน”
“คุณพ่อที่แท้จริงของหนูคือ ชามาล เดอลาปัว ใช่มั้ยคะ”
“ใช่”
“คุณพ่อฆ่าคุณแม่ของหนูแล้วก็สาปคุณพ่อชามาลใช่มั้ยคะ”
“ใช่”
“คุณพ่อทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้ได้แก้แค้นใช่มั้ยคะ”
“ใช่”
“คุณพ่อยอม....”
เสียงสะอึกสะอื้นพร้อมกับน้ำใสเริ่มเอ่อล้นจากดวงตาคู่โตของเรนอนอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ในห้องนั่งเล่นของตัวบ้านที่มีโซฟารับแขก โต๊ะกระจกเล็กหนึ่งโต๊ะ และโทรทัศน์ยี่สิบสี่นิ้วพร้อมด้วยเครื่องเสียงต่างๆมากมายครบชัดด้านหน้า
“ยอม...แลก...วิญญาณ...เพื่อ...ที่..”
“ที่”
“ที่...จะ...ได้...แก้...แค้น...งั้นหรอคะ...”
“ใช่”
พรวด
เรนอนพุ่งพรวดไปจับคอเสื้อของผู้เป็นพ่อที่ชื่อนิโครัสอย่างเสียใจอย่างที่สุด
“คุณพ่อทำทำไม ทำได้ไง ทำไม ทำทำไม ทำทำไม ทำทำไม คุณพ่อทำไปเพื่ออะไร เพื่ออะไรอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เรน พ่อขอโทษ”
“แล้วคุณแม่ล่ะ คุณแม่คนนี้คือใคร คุณเอาใครมาให้ชั้นเรียกว่าแม่ตั้งเป็นสิบปี ใคร”
เรนอนเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้และทำอะไรที่คิดทุกอย่างแล้วตอนนี้ มีคำถามอะไรเธอพลั่งพรูออกมาหมดทุกเม็ด
“แม่...แม่ก็คือแม่ของหนูน่ะสิ คนที่ให้กำเนิดหนูขึ้นมาน่ะสิ ลูกแม่”
“เค้าคือคนที่รักพ่อ รักพ่อมากกว่าแม่ของเธอ รักพ่อมากกว่าเรนนีซ่า”
“คุณพ่อไม่ต้องอธิบายแล้วล่ะ หนูเข้าใจทุกอย่างแล้ว หนูไปนอนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
พ..พ่อ แม่”
เรนอนทนที่จะฟังคำแก้ตัวของนิโครัสต่อไปไม่ไหวจึงพยายามสงบสติอารมณ์และเดินหนีขึ้นห้องไป
“คุณคะ คุณจะทำยังไงคะ ความจริงถูกเปิดเผยแล้ว ท่านจ้าวคงไม่พอใจเป็นแน่ชีวิตของคุณจะเป็นยังไงต่อไปคะคุณ คุณ อย่าเอาแต่เงียบสิคะ...คุณ”
เฮเลนลุกมานั่งข้างๆนิโครัสบนโซฟา เธอเขย่าตัวชายผู้เป็นสามีครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็มีเพียงความเงียบเป็นคำตอบและในที่สุดเมื่อนิโครัสหมดความอดทน อารมณ์ที่ถูกเก็บจึงระเบิด
“โอ๊ย! ก็ตายน่ะสิ ทำไงได้ ในเมื่อมันรู้แล้ว เราเลี้ยงเค้ามาได้แค่นี้ แล้วจะให้ทำยังไง คุณคิดว่าผมไม่รักเรนอนรึไง ผมยอมรับว่าตอนแรกเกลียดก็จริง แต่ยังไง แกก็เหมือนลูกผม ผมเฝ้าเลี้ยงแกมาตั้งเป็นสิบปี ทำไมผมจะไม่รัก”
“นั่นสินะ เพราะว่ารักเหมือนลูกเลยฆ่าไม่ลงสินะ นิโครัส”
หมอกควันลอยเข้ามาภายในห้องนั่งเล่น มาจากไหนไม่มีใครรู้มันเพิ่มจำนวนมากขึ้น มากขึ้น มาพร้อมกับเสียงประหลาดนั่น
“ท่านจ้าว ข้า....ข้า...ไม่ได้หมายความเช่นนั้น”
นิโครัสเอ่ยตอบกับเสียงประหลาดนั่นด้วยหน้าตาที่ตื่นตกใจและหวาดกลัวเป็นที่สุด
“ท่านจ้าวได้โปรด...อย่าทำอะไรสามีข้าเลย” เฮเลน เอ่ยอ้อนวอนเสียงนั่น
“เจ้าเงียบซะเฮเลน เจ้าไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย เจ้าจงเลี้ยงดูองค์ราชินีต่อไปในเมื่อมันรู้ตัวแล้วว่ามันเป็นใคร ข้าก็จะเอามันมาเป็นราชินีของบราตอส ไม่ใช่ เฮฟเวน ฮะฮะๆๆ”
เมื่อเสียงประหลาดนั้นพูดจบ เฮเลนก็สลบไป
“แต่โทษของเจ้า นิโครัส คงรู้ตัวดีใช่มั้ย”
“ท่านจ้าว ได้โปรด อภัยให้ข้าด้วย ได้โปรด อ้า..............................................”
ไม่ทันที่นิโครัสจะได้สั่งเสียอะไรแก่ภรรยาสุดที่รักของเค้า ลำแสงสีดำพุ่งเข้าทะลุที่กลางหลังทะลวงผ่านกลางทรวงอกแล้วเลยผ่านหายไปพร้อมกับหมอกประหลาดนั่น
ภายใต้แสงจันทร์ในคืนที่เงียบสงบนี้ไม่มีใครรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับสามีภรรยาเดอลาปัวแม้แต่เรนอนเองก็ยังคงหลับสนิทราวกับโดนสะกดไว้
เช้าวันรุ่งขึ้น
เรนอนก็ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติแต่ที่ไม่เหมือนปกติคือเธอยังคงทำใจรับไม่ได้กับเรื่องราวในอดีตต่างๆของเธอและเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อของเธอเมื่อคืน
เรนอนทีเคยวิ่งลงบันไดด้วยความเร็วแต่วันนี้กลับค่อยๆก้าวลงมาทีละก้าวราวกับว่าขาแต่ละข้างนั้นหนักซักพันตัน
“เรนอน เสร็จรึยัง ชั้นมารับแล้ว” เกลิกด์มายืนรอเรนอนที่หน้าบ้านพร้อมเพื่อนๆตามปกติ
“นี่ๆ ไม่ใช่นายคนเดียวนะยะชั้นกับโทนี่ก็มา” เอิร์นรีบคัดค้านทันที
“จ้าๆ” เสียงของพวกเค้าทำให้เธอมีแรงขึ้นมาบ้างอีกครั้งแต่เมื่อเธอลงมาถึงชั้นล่างก็....
“กรี๊ด.........................................”
“เรนอน” ทั้งสามคนรีบวิ่งไปยังประตูบ้านทันที
เกลิกด์พังประตูเข้าไป ทั้งสามคนถึงกับอึ้งเมื่อได้เห็นภาพข้างหน้า ภาพที่นิโครัสนอนจมกองเลือด เฮเลนนอนนิ่งไม่ได้สติ เกลิกด์รีบเข้าไปหาเรนอนและโอบกอดเธอไว้ให้เธออุ่นใจเพราะเธอยังตกใจและหวาดกลัว
“เกลิกด์ คุณป้ายังไม่ตาย แค่สลบไปน่ะ” โทนี่และเอิร์นเข้ามาสำรวจ
“ทำไม...ทำไมใครทำให้เป็นแบบนี้...ใคร” เรนอนพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่
เอ่อล้นอย่างไม่ขาดสายในอ้อมกอดของเกลิกด์
“จ้าวแห่งบราตอส” เอิร์นเอ่ยตอบคำถามนั้น
“เธอแน่ใจหรอเอิร์น” เกลิกด์ถามและภายในใจเริ่มเป็นกังวล
“น่าจะใช่นะ ที่หลังของคุณลุงน่ะมีรอยไหม้รอบๆบาดแผลแต่ว่ารอบๆแผลเรียบและคมมาก น่าจะใช่พลังของจ้าวแห่งบราตอส”
“แล้วทำไม จ้าวอะไรนั่นต้องฆ่าพ่อชั้น ทำไม”
“เพราะความลับถูกเปิดเผยแล้วยังไงล่ะ” เฮเลนที่ฟื้นขึ้นมาแล้วเริ่มอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ทุกคนฟัง
“อย่างนี้ก็เท่ากับว่าจะเกิดศึกชิงตัวราชินีน่ะสิ”โทนี่พูดขึ้น
“มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะโทนี่ ถ้าเกิดศึกนั่นขึ้นจริงๆพวกเราจะเป็นยังไงแล้วดินแดน
เฮฟเวนที่เคยสงบสุขล่ะ ดินแดนบราตอสจะฟื้นคืนชีพงั้นหรอ บ้าไปกันใหญ่แล้ว” เอิร์นต่อว่าด้วยอารมณ์ฉุน
“ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นจริง เฮฟเวนลุกเป็นไฟแน่”
“จริงอย่างที่องค์ราชาเอ่ยเพคะกระหม่อม ถ่านจ้างต้องการเช่นนั้นจริง ดินแดนเฮฟเวนลุกเป็นไฟแน่ๆเพคะ” เฮเลนเอ่ยเสริมด้วยเสียงที่กระวนกระวายใจ
“ตอนนี้หม่อมฉันมิทราบว่าหม่อมฉันจะต้องทำเช่นไรต่อไปกับองค์ราชินี ถ้าหม่อมฉันยังคงดูแลพระนางเจ้าต่อไป ท่านจ้าวต้องมาเอาตัวพระนางไปเป็นแน่ แต่ถ้าหม่อมฉันไม่ดูแลพระนางต่อ หม่อมฉันก็จะถูกฆ่า หม่อมฉันเป็นชาวเฮฟเวนนะเพคะ แต่สามีของหม่อมฉันดันไป
สวามิภักดิ์ กับ บราตอส จะให้หม่อมฉันทำเช่นไร”
“คุณป้าเรียกผมว่าเกลิกด์เหมือมดีแล้วครับ เอางี้แล้วกัน คุณป้าย้ายไปอยู่บ้านผมเรนอนด้วย ผมกับคุณพ่อจะได้ดูแลได้ใกล้ชิด”
“ชั้นไม่มีหน้าไปพบพ่อกับแม่ของเธอหรอกเกลิกด์”
“ท่านทราบครับว่าคุณป้าไม่ทราบเรื่องตั้งแต่ต้น พอมารู้ทีหลังก็ถอนตัวไม่ได้ ท่านไม่ได้โกรธแค้นอะไรหรอกครับ คุณป้าไปเก็บของนะครับ เรนอนไปเก็บของของเธอซะ จะได้ย้ายไปบ้านชั้นเดี๋ยวนี้ เอิร์นช่วยเรนอนด้วยนะ
“อืม”
ขณะที่พวกผู้หญิงกำลังเก็บของชายหนุ่มสองคนก็มาคุยกันว่าจะเองยังไงกับศพของนิโครัส
“นายจะเอาไงอ่ะ”
“ก็คงต้องเอาไปฝังอ่ะนะ”
“ชั้นรู้แล้วเกลิกด์ ชั้นหมายความว่าจะเอาไปฝังได้ยังไง นายคงไม่แบกไปจนถึงสุสานอ่ะนะ”
“เออ ความคิดดี”
“ไอ้บ้า”
“โทรเรียกพ่อมาก่อนแล้วกันงั้นก็”
“น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะเนี่ย”
ต่อจากนั้นไม่นานพ่อของเกลิกด์ได้นำรถมานำศพของนิโครัสไปฝังที่สุสานของเมืองและพาเรนอนและเฮเรนย้ายไปอยู่ที่บ้าน
“ชั้นต้องขอบคุณคุณมากจริงๆนะจอห์นฮาร์ท ที่คุณกับกอล์เลียร์ให้อภัยพวกเรา” เฮเลนเอ่ยกับจอห์นฮาร์ท
“เก็บคำขอบคุณของคุณไว้เถอะเฮเลนแล้วเปลี่ยนจากคำขอบคุณมาเป็นคุณสัญญาว่าจะคอยดูแลองค์ราชินีต่อไปเป็นอย่างดี และจะปกป้องพระองค์จนกว่าชีพจะหาไม่”
“ตกลง ชั้นสัญญา”
ความคิดเห็น