เฮฟเวน & บราตอส ศึกชิงดินแดนเดือด

ลำดับตอนที่ #16 : ไฟต์ที่ 16 ฝันประหลาดกับวันที่อากาศแจ่มใส(1)

ไฟต์ที่ 16  ฝันประหลาดกับวันที่อากาศแจ่มใส(1)

                ในคืนนั้น คืนที่หลังจากกลับมาจากไฟต์โรดเรนอนฝันเห็นบางสิ่งบางอย่าง เธอฝันเห็นชายคนหนึ่งนั่งหันหลังให้เธอผมดำยาวเงางามไม่สวมเสื้อ กล้ามเป็นมัด นุ่งโสร่งขลิบทองสีขาวนวลราวไข่มุก กำลังนั่งพลอดรักกับหญิงสาวผู้หนึ่งผมยาวสลวยสีเขียวเกล้าสูงมีดอกไม้ใบไม้ประดับแซมเรือนผมสวยงาม สวมชุดราตรียาวสีม่วงนวลสว่างขลิบขาวเป็นลวดลายสวยสด ทั้งสองพลอดรักกันในสถานที่แสนจะโรแมนติก เค้าทั้งสองนั่งอยู่บนท่อนไม้ใหญ่ เบื้องหน้าของเค้ามีลำธารใสไหลผ่านพร้อมกับสิ่งมีชีวิตตัวน้อยกระโดดพ้นน้ำขึ้นมาทักทายเป็นระยะๆไม่ว่าจะเป็นปลา ปู กุ้ง หอย รอบด้านปกคลุมด้วยป่ารก ทั้งต้นไม้ ดอกไม้ สิ่งสาราสัตว์ต่างพากันแวะมาทักทายสร้างบรรยากาศให้ทั้งสองอยู่เสมอๆ บนท้องฟ้าครามหมู่นกกาแข่งกันบรรเลงเสียงขับขานแทนทำนองดนตรี แต่สวรรค์เล็กต้องพังลงเมื่อ

                "แกทำอะไรน่ะ"

                ชายวัยทองคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ขาวหนวดขาวโพลนเช่นเดียวกับสีผมที่เหลือเพียงรอบนอก ชายวัยทองผู้นั้นไม่สวมเสื้อเช่นเดียวกับชายหนุ่มเบื้องหน้า นุ่งโสร่งสีทองอร่าม โผล่มาจากด้านหลังของพวกเค้าทั้งสอง

                "ท่านพ่อ" หญิงสาวหันมาด้วยสีหนาตกใจอย่างสุดซึ้ง "เราไม่ได้ทำอะไรเสียหายนะเพคะ"

                "ไม่ได้ทำรึ" ชายวัยทองกล่าวอย่างเก็บอารมณ์ "แล้วที่เจ้ามานั่งพลอดรักกันนี่ล่ะ เค้าเรียกว่าอะไร"

                "ท่านซีอุสผู้ยิ่งใหญ่ ได้โปรดฟังข้าอธิบาย" ชายหนุ่มผู้นั้นเรียกชายวัยทองผู้นั้นและพยายามอธิบายเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

                "เจ้าหุบปากซะแซฟวิจ เป็นแค่ทหารกองหน้า อย่ามาทำใฝ่สูงอาจเอื้อมกับลูกสาวข้า"

ซีอุส ต่อว่าแซฟสิจอย่างรุนแรง "เรนนีซ่า กลับมาหาพ่อเดี๋ยวนี้ มานี่"

                ซีอุสลากเรนนีซ่ากลับไป ทิ้งให้แซฟวิจอยู่อย่างเดียวดายในป่านั้น

                "คอยดูข้าแล้วกันซีอุส วันใดข้ายิ่งใหญ่เหนือเจ้า วันนั้นเฮฟเวนจะสูญสลาย" แซฟวิจประกาศก้องด้วยความเคียดแค้นและเดินหายไป

                จีบๆๆๆ

เสียงนกร้องขับขาน แสงแดดยามเช้าจากดวงตะวันสาดส่องผ่านม่านเข้ามากระทบม่านตาที่เบิกกว้างของเรนอน เป็นสัญญาณบอกว่า เช้าแล้ว เรนอนเดินไปอาบน้ำและทำภารกิจส่วนตัวพลางนึกถึงความฝันเมื่อคืน ระหว่างรอเกลิกด์ที่หน้าห้องเพื่อที่จะออกไปวิ่งกัน

                ปัง............................

                เกลิกด์เปิดประตูชนเรนอนอย่างแรง

                "ขอโทษ ชั้นไม่รู้ว่าเธอนั่งอยู่นี่ ว่าแต่ เธอมาทำอะไรหน้าห้องเนี่ย" เกลิกด์ถามอย่างงงๆ

                "ก็มารอนายนั่นแหละ ไปกันรึยังล่ะ"เรนอนตอบพลางเอามือกุมที่หัวที่โดนประตูเมื่อกี๊

                "ไปสิ วันนี้แปลกเนอะ ไม่ต้องให้ปลุก"

                "แล้วไม่ดีรึไง"

                "ไม่ดี ไม่ได้หอมแก้มเลย"

          "แก้มก้นหรอ"

                "ให้หอมรึป่าวล่ะ"

                "คนบ้า ตายซะ!!!"

เรนอนและเกลิกด์เดินลงมาข้างล่างก็แหย่กันตลอดทางแม้แต่จะลงบันได เกลิกด์ยังแหย่เรนอนไม่เลิกจนเรนอนแกล้งผลักเกลิกด์จนเกือบตกบันได ทั้งสองคนวิ่งออกกำลังกายกันอย่างเป็นปกติเหมือนทุกวันแต่ที่ไม่เหมือนคือเรนอนเหลียวมองข้างหลังแทบจะตลอดการวิ่งของเช้าวันนั้น

                "เรน เป็นอะไรของเธอ วิ่งไปเหลียวมองข้างหลังไป" เกลิกด์ถามด้วยความสงสัย

                "ไม่รู้สิ รู้สึกเหมือนมีคนตามตลอดเวลาเลย" เรนอนตอบแล้วหันมองรอบตัวอีกครั้งแต่ก็ไม่พบใคร

                "คิดมากน่า" เกลิกด์เสริมเพื่อให้เรนอนสบายใจ

                "อืม คงจะอย่างนั้นแหละแต่ว่าวันนี้อากาศดีจังเนอะ"

                "นั่นสิ วันนี้ชั้นจะสอนเธอเรื่องพลังจิตแล้วนะ ตั้งใจดีๆล่ะ"

                "โอเค"

ทั้งสองคนกำลังมีความสุขกับวันที่อากาศแจ่มใสอย่างนี้ แต่ที่เรนอนรู้สึก น่ะถูกต้องแล้ว ไม่มีใครรู้เลยว่าเรนอนถูกติดตามทุกฝีก้าว

เกลิกด์พาเรนอนมานั่งสมาธิที่เดิมคือสวนหย่อมหลังบ้าน เกลิกด์เริ่มสอนเรนอนมากขึ้นเรื่องพลังต่างๆที่เธอควรจะมี เกลิกด์และเรนอนนั่งตรงข้ามกันเหมือนเคย

                "เริ่มจากนั่งสมาธิธรรมดา จากนั้นค่อยๆเอามือขึ้นมาที่หน้าอก"เกลิกด์บอกเรนอนที่นั่งอยู่ตรงข้าม เรนอนทำตามอย่างเชื่อฟัง

                "จากนั้นกำหนดจิตให้อยู่ที่ฝ่ามือ" เรนอนเริ่มกำหนดจิตให้อยู่ที่ฝ่ามือ

          "แสดงจิตให้เป็นมโนภาพคลื่นพลังที่สามารถมองเห็นได้" เกลิกด์บอกเรนอนที่ตอนนี้เข่าสั่นพับๆเพราะเกร็งและใช้สมาธิสูงแต่แล้วสมาธิทั้งหมดก็หายไปเมื่อเธอเกิดคำถาม

                "ทำไงอ่ะ" เรนอนเลิกทุกอย่างกลับมานั่งขัดสมาธิ

                "ปัดโธ่เอ๊ย! จะถามทำไมเนี่ย" เกลิกด์เอามือทุบหน้าผากตัวเองดังแปะแล้วหงายตัวนอนลง

                "ก็ชั้นไม่เข้าใจนี่" เรนอนตอบงอนๆ "พูดให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อยได้มั้ยเล่า"

                "ชั้นขอโทษ" เกลิกด์ลุกขึ้นมานั่งมองหญิงสาวข้างหน้าด้วยแววตาที่รันทดยิ่ง "ชั้นผิดไปแล้ว ชั้นขอโทษ"

                "รู้ตัวก็ดี" เรนอนนั่งเอามือจับข้อเท้าตัวเองเอียงตัวไปมาแล้วส่งยิ้มอย่างสบายอารมณ์

                "จ้าๆ กระผมผิดไปแล้วที่อธิบายไม่ดี โอเคมั้ย"

                "ถูกต้องนะคร้าบ" เรนอนชี้นิ้วชี้ไปหาเกลิกด์และยิ้มกว้างกว่าเมื่อกี๊อีกเท่าตัว

                "เฮ้อ!" เกลิกด์ส่ายหัวพลางอมยิ้มอย่างไม่ซีเรียสมากนัก "เอ้า! ดูตัวอย่าง"

                เกลิกด์เริ่มนั่งสมาธิใหม่อีกครั้ง เค้าเลื่อนมือขึ้นมาบริเวณหน้าอกหลังจานั้นเริ่มมีคลื่นพลังสีน้ำเงินสว่างก่อตัวขึ้นราวพายุ เค้าซัดพลังไปข้างหน้าผ่านศีรษะเรนอนไปแบบฉิวเฉียด กำแพงด้านหนังเป็นรูกว้างสองรู เรนอนนั่งตัวแข็งไม่พูดไม่จาไม่หือไม่อือ เกลิกด์สงบพลังลงโดยลดมือกลับมาอยู่ที่หน้าตักผ่อนลมหายใจและลืมตาขึ้น เห็นเรนอนที่นั่งตาค้างอยู่เบื้องหน้า เค้ากลั้นหัวเราะไว้และลุกไปสะกิดเรนอนที่ยังคงนั่งตัวแข็ง

                "เรน" เกลิกด์เอานิ้วชี้จิ้มไปที่หัวไหล่เรนอนเบาๆ "เป็นไร อึ้งขนาดนั้นเชียว"

                เรนอนหันขวับมามองหน้าเกลิกด์ตาขวางและ

                ผัวะ!!!

เรนอนแสดงพลังฝ่ามืออรหันต์ที่ดูท่าพลังจะมากกว่าพลังที่เกลิกด์ทำเมื่อกี๊ซะอีก

                "หูย! เอะอะอะไรก็ตบ โกรธแล้วนะ" เกลิกด์เอามือรูปแก้มพูดโดยไม่มองหน้าเรนอน

                "โกรธก็โกรธไปเลยนะ แล้วที่เมื่อกี๊นายทำล่ะ อะไรน่าโกรธมากกว่ากัน" เรนอนตวาดกลับและเดินขึ้นห้องไปโดยปล่อย ให้เกลิกด์นั่งก้มหน้าเอามือลูบแก้มอยู่คนเดียว ระหว่างนั้นป้าซูหัวหน้าแม่บ้านเดินเข้ามาเห็นพอดี เธอตรงเข้าไปหาคุณหนูของเธอ

                "คุณหนู คุณหนูเกลิกด์เป็นอะไรคะ" ป้าซูถามเกลิกด์และพยายามดันหน้าเกลิกด์ขึ้น "เป็นอะไรไปคะ หน้าโดนอะไรคุณหนู ให้ป้าดูซิ"

                เกลิกด์เชิดหน้าให้เห็นรอยนิ้วมือทั้งห้าของเรนอนที่แดงเป็นรูปอย่างเห็นได้ชัดให้ป้าซูดู

                "แล้วคุณหนูไปแกล้งอะไรเธอล่ะคะ ถึงได้โดนขนาดนี้" ป้าซูพยุงเกลิกด์ไปนั่งที่โต๊ะอาหารและสั่งให้เด็กรับใช้ไปหายามาทาให้เกลิกด์

                "ก็แค่ทำให้ดูเฉยๆว่าต้องทำยังไงก็โดนมาเต็มๆห้านิ้วเลย" เกลิกด์ตอบและยังคงเอามือจับรอยนิ้วของเรนอนที่รัก

                "คุณหนูแสดงให้เธอดูแบบไหนล่ะคะ" ป้าซูชี้ไปที่รอยกำแพงที่เป็นรูสองรอย "ถ้าแสดงให้ดูแบบนั้นเป็นป้า ป้าก็โกรธค่ะ"

                "แต่" เกลิกด์อ้าปากจะเถียงแต่โดนป้าซูดักคอไว้และโดนทายาแทน "โอ๊ย !"

          "เป็นลูกผู้ชายต้องอดทนค่ะคุณหนู แค่นี้ร้องจะเป็นจะตายจะไปปกป้ององค์ราชินีของคุณหนูได้ยังไงล่ะคะ ผู้หญิงน่ะเป็นเพศที่จะต้องถูกปกป้องนะคะ คุณหนูก็อายุสิบหกแล้ว น่าจะเข้าใจเรื่องนี้ดีนะคะ" ป้าซูเริ่มอธิบายให้เกลิกด์เข้าใจถึงความเป็นผู้หญิงพร้อมกับเหล่ตามองไปที่บันไดเหมือนกับรู้ว่าเรนอนแอบมองอยู่ตรงนั้น

                "แต่ป้าครับ ผมแค่……." ไม่ทันทีเกลิกด์จะเถียงก็โดนป้าซูพูดขัดอีก

                "เรนอนน่ะเป็นผู้หญิงนะคะแล้วเธอก็อ่อนแอมากๆด้วยทางด้านจิตใจผู้หญิงด้วยกันรู้ค่ะคุณหนู ถ้าเกิดคุณหนูเป็นเรนอนคุณหนูจะโกรธมั้ยล่ะคะ"

                "คิกๆๆ" เสียงหัวเราะของเรนอนเล็ดลอดลงมาซะแล้ว

                "เรน แอบฟังอยู่หรอ" เกลิกด์ตะโกนซะดังลั่นไปหมด เรนอนตกใจเลยหนีขึ้นห้องไป "ป้าครับ เสร็จรึยังครับ"

                "ยังไม่เสร็จค่ะ คุณหนูจะไปไหนคะ" ป้าซูดึงแขนเกลิกด์ให้นั่งลงและค่อยๆบรรจงแบะพลาสเตอร์ลงบนรอยมือ

                "ไปง้อเรนครับ"

                "งั้นเสร็จแล้ว รีบๆไปเลยคุณหนู ง้อดีๆล่ะ"

                "ครับ"

รับคำเสร็จเกลิกด์รีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสองทันทีเป้าหมายคือห้องของเรนอน

                "เรน" เกลิกด์ตะโกนไปตลอดทางที่วิ่งไป

                ปึงๆๆ ปึงๆๆ

เกลิกด์เคาะประตูห้องเรนอนพร้อมกับเรียกชื่อเธอไม่ขาดสาย "เรน เปิดให้ชั้นหน่อย เรน"

                "คุณหนู...ป้าบอกให้ง้อดีๆไง" ป้าซูตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่างของตัวบ้าน

เสียงเคาะประตูสงบลงพร้อมกับคำพูดใหม่

                "เรน" เกลิกด์พูดแล้วเงียบไปพักนิดๆ "ชั้น...รัก...เธอ..." แล้วก็เงียบไปอีกพักนึง "ชั้นขอโทษ"แล้วก็เงียบไปอีกพัก แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมาจากในห้องเลย "ชั้นไม่ได้ตั้งใจ แค่อยากแหย่เธอเล่น".......... "ไม่คิดว่าเธอจะโกรธ"

                ปังงงงงงงงงง...........

เมื่อพูดจบประตูก็เปิดอกมากระแทกดั้งจมูกของเกลิกด์เหมือนกับตั้งโปรแกรมไว้

                "งั้นก็คิดซะตาบ้า" ภาพที่เกลิกด์เห็นหลังจากที่ประตูพาร่างของเค้าไปนอนกับพื้นหน้าห้องแล้วก็คือเจ้าของห้องนั่นที่ยืนตัวสั่นมองเค้าด้วยตาที่แดงก่ำและคราบน้ำตาที่ไหลย้อยตามใบหน้า

                เกลิกด์ยืนขึ้น เรนอนก็โผเข้ากอดทันทีและเริ่มร้องไห้ตอนนี้เกลิกด์คงทำได้แค่เอามือลูบผมไปมาอย่างปลอบประโลมให้เรนอนสบายใจ

                "เรน" เกลิกด์ดึงเรนอนออกมาจากอก "ชั้นขอโทษ ชั้นผิดไปแล้ว ให้อภัยชั้นนะ"

เรนอนไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้าหงึกๆแล้วเอามือเช็ดน้ำตา

                "เอางี้เพื่อเป็นการไถ่โทษ เดี๋ยวชั้นพาไปเที่ยวนะ"

                "อื้ม"