เฮฟเวน & บราตอส ศึกชิงดินแดนเดือด

ลำดับตอนที่ #14 : ไฟต์ที่ 14 ไฟต์โรด (ร้านกระดาษเปื้อนหมึก)

ไฟต์ที่ 14 ไฟต์โรด (ร้านกระดาษเปื้อนหมึก)

                “ไปซื้อหนังสือที่ร้านกระดาษเปื้อนหมึกมั้ย” เอิร์นเอ่ยชักชวน

                “ไงก็ได้” เรนอนตอบด้วยน้ำเสียงที่สดใสขึ้น

พวกเค้ายังคงเดินอยู่บนถนนที่ดูเหมือนจะไม่หลับใหลเลย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนถนนเส้นนี้ก็ยังคงมีชีวิตชีวา เต็มไปด้วยแสง สี เสียง ร้านค้า ผู้คน

                “นั่นไงๆ” โทนี่ชี้ไปที่ร้านร้านหนึ่งที่มีคนเดินเข้าเดินออกและแบกหนังสือกันพะลุงพลัง ร้านนั้นเป็นร้านเรียบง่ายแบบตะวันตก ผนังอิฐทาสีน้ำตาล กระจกใสกรอบไม้ลงน้ำยาเคลือบ ที่สะดุดตาก็คือ ป้ายกระดาษเปล่าแผ่นใหญ่ ที่มีพู่กันลอยวนไปเวียนมาระหว่างกระดาษและขวดหนึกขวดใหญ่ที่วางอยู่หน้าร้าน พู่กันนั้นเขียนมา

ร้านกระดาษเปื้อนหมึก

 ยินดีต้อนรับ

ขอให้ท่านหอบหิ้วตำราต่างๆให้ดีแม้ว่าจะต้องหอบหิ้วลำบากแค่ไหน

ถ้า

ไม่อยากซื้อใหม่

                พอเขียนเสร็จตัวอักษรก็หายไปแล้วตามด้วยรอยหมึกสาดกระเซ็นไปทั่วโดยฝีมือเจ้าพู่กันที่สลัดตัวราวกับสุนัขตกน้ำจากนั้นมันก็ลอยลงมาจุ่มหมึกใหม่และเขียนเช่นเดิม

                เมื่อพวกเค้าเข้าไปข้างใน ภายในนั้นต่างๆจากภายนอกลิบลับ มันกว้างใหญ่และสูงพอๆกับห้อสมุดของโรงเรียน ภายในนั้นเต็มไปด้วยอนาลอยชายหญิงมากมาย เคาเตอร์ไม้ทีลักษณะเหมือนกับทีร้านของโบวี่ ภายหลังเคาเตอร์มีอนาลอยชายหญิงหลายคยทำหน้าที่เป็นแคชเชียร์โดยมีไฟเตอร์หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งนั่งควบคุมดูแลอยู่ที่มุมหนึ่งของเคาเตอร์จิบน้ำชาและอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์ มุมซ้ายสุดของเคาเตอร์สองช่องมีป้ายเขียนไว้ว่า รายการหนังสือ อีกสี่ช่องต่อมามีป้ายเขียนว่า ชำระเงิน และสองช่องขวามือสุดมีป้ายเขียนว่า รับหนังสือ  แต่ละช่องมีคนยืนรอกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ถัดจากเคาเตอร์เข้าไปเป็นคลังหนังสือขนาดใหญ่ ชั้นหนังสือ สูงนับสิบๆเมตรหลายแถว ยาวและกว้างสุดลูกหูลูกตา มีอนาลอยเป็นกองทัพขับไซเบอร์บอร์ด พาหนะที่มีลักษณะคล้ายสเก็ตบอร์ดแต่ไม่มีล้อและมีสายบังคับอยู่ด้านหลังแทน มีที่เหยียบเร่งเครื่องด้านท้าย สามารถวิ่งได้ในทุกสถานะ ทั้งบนบก บนนำและสามารถบินในอากาศ บินวนตามชั้นหนังสือต่างๆหยิบเล่มนี้จากชั้นนั้น หยิบเล่มนั้นจากชั้นนู้น เมื่อบางคนได้ครบแล้วก็นำมาส่งที่ช่องรับหนังสือ เกลิกด์นำรายการหนังสือของทุกคนไปยืนต่อแถวและรอตามขั้นตอน ระหว่างที่เกลิกด์ยืนรอคิวอยู่นั้นเรนอนเกิดสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

                “เอิร์น” เรนอนเรียก

                “อะไรหรอ” เอิร์นตอบ

                “ดูนั่นดิ ใช่อาจารย์เพนนีรึเปล่า”

                “ไหนๆๆ” เอิร์นและโทนี่รีบมองหาอย่างยิ่งยวดเพื่อพยายามหาให้เจอ

                “ไหนอ่ะเรน ชั้นว่าไม่ใช่หรอกมั้ง” โทนี่ตอบเมื่อความพยายามมองหาสุดลง “เธออย่าลืมดิ อาจารย์จะทำงานอย่างอื่นไม่ได้นะ มันผิดกฎหมายพระราชบัญญัติความเป็นครู”

                “แล้วนั่นใครล่ะ” เรนอนยังคงสงสัยและชี้ไปที่ไฟเตอร์หญิงวัยกลางคนที่นั่งจิบน้ำชาอยู่หลังเคาเตอร์

                “เออ ไปถามกัน” เอิร์นเสนอความคิดเห็นและพุ่งตรงไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที

                “อาจารย์ใหญ่” ทั้งสามเรียกเธอพร้อมกัน แต่รู้สึกว่าเธอจะไม่ได้ยิน ทั้งสาคนเรียกอีก แต่เธอก็ไม่ตอบ และรู้สึกว่าทั้งสามคนจะเสียงดังเกินไป อนาลอยหนุ่มในชุดยามจึงเดินมาและจับเอิร์นกับโทนี่โยนออกไปหน้าร้านและอีกคนหนึ่งกำลังยื้อยุดฉุดกระชากกับเรนอนอยู่

                “นี่ปล่อยชั้นนะ” เรนอนขัดขืนอย่างเต็มที่

                “ขอโทษนะครับคุณหนูพวกคุณก่อความวุ่นวาย” อนาลอยยามตอบ

                “โอ๊ย!” เรนอนร้องออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บเมื่ออนาลอยยามนั่นผลักเธอลงกับพื้นเกลิกด์ที่เพิ่งได้รับหนังสือก็ทิ้งหนังสือกองไว้ตรงนั้นและวิ่งตรงมาหาเธอทันที

                “เป็นไรมั้ยเรน” เกลิกด์รีบเข้ามาประคบประหงม

          “เปล่า” เรนอนตอบ

                “หนอยแน่ะแก” เกลิกด์เลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธและกำลังจะชักไม้กายสิทธิ์ออกมา แต่ไม่ทันที่เค้าจะได้ทำไม้กายสิทธ์แซฟวิจก็เรืองแสงขึ้น ลอยออกจากกระเป๋าและ

                บึ้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

แซฟวิจเสกลำแสงสีแดงใส่อนาลอยยามคนนั้นและเกิดระเบิดขึ้น ร้านทั้งร้านเต็มไปด้วยหมอกควันคละคลุ้ง เสียงกระแอมกระไอ ดังขึ้นจากหลายๆคนที่อยู่ในร้านและเมื่อควันหายไป พบเพียงซากเสดเหล็กของอนาลอยยามคนนั้น

                “ใคร ใครกล้าพังอนาลอยของชั้น” ไฟเตอร์หญิงคนนั้นในที่สุดเธอก็ลุกขึ้นจากโต๊ะอันสุขสบายและแก้วน้ำชา

                “อาจารย์ใหญ่” เรนอนกับเกลิกด์พูดพร้อมกันด้วยความงวยงง และมีกองสนับสนุนอีกสองคนคือเอิร์นและโทนี่ทีวิ่งเข้ามาหลังจากที่โดนโยนออกไปนอกร้าน

                “ใครคืออาจารย์ใหญ่ยะ ชั้นเพนเซอร์ รับเบอร์ ถ้าอาจารย์ใหญ่ล่ะก็ลูกชั้นโน่นชื่อ เพนนี ชั้นเป็นพ่อเค้า แล้วนี่พวกแกกล้าดียังไงมาพัง อนาลอยชั้นฮะ”

                “เดี๋ยวคะ คือว่าหนูไม่ได้ตั้งใจ แซฟวิจมันทำเอง” เรนอนตอบอย่างกล้าๆกลัวๆและกลั้นหัวเราะไปด้วยในตัว ใครจะไปนึกถึงว่าอาจารย์ใหญ่แห่งโรงเรียนไซแมทจะมีคุณพ่อเป็นกระเทยที่แปลงเพศแล้วเรียบร้อยด้วย

                “อะไรนะ เธอพูดว่าอะไรนะ” เพนเซอร์พูดเพื่อให้เรนอนย้ำอีกครั้งทั้งๆที่เค้ายังคงยืนตระหง่านอยู่เหนือร่างเด็กๆทั้งสองที่นั่งอยู่บนพื้น

                “แซฟวิจค่ะ แซฟวิจเสกคาถานั่นเอง” เรนอนตอบอีกครั้งโดยเน้นทีละคำๆ

                “แซฟวิจ อย่าบอกนะว่า....” เพนเซอร์เว้นวรรคไปและหันหน้ามามองที่มือของเรนอนที่ขณะนี้แซฟวิจลอยกลับมาอยู่ในมือแล้ว

                “โอ้! ไม่ เดือดร้อนแน่” เพนเซอร์พิมพัมคเดียวแต่รู้สึกว่ามันออกจะดังไปซักนิด

                “อะไรที่ว่าเดือดร้อนคะ” เอิร์นรีบยิงคำถาม

                “เธอเป็นใคร ไม่มีอะไร ไม่ใช่เรื่องของเธอ” เพนเซอร์บอกปัดอย่างไม่ใยดีแต่สีหน้ายังคงกังวล

                “เธอ” เพนเซอร์หันมาพูดเสียงเย็นเยียบใส่เรนอน “ชื่ออะไร”

                “เรนอนค่ะ”

                “เรนอนหรอ” เค้าทำท่าคิดอยู่ซักครู่และถามต่อ “นามสกลุล่ะ”

                “เดอลาปัวค่ะ เรนอน เดอลาปัว” เรนอนทวนให้ฟังเต็มๆอีกครั้ง

                “ว่าไงนะ เดอลาปัวหรอ” เพนเซอร์มีท่าทีตกใจอย่างยิ่งเมื่อได้ยินนามสกุลของเรนอน

                “ค่ะ”

                “แล้วเธอล่ะ” เพนเซอร์หนมาถามเกลิกด์บ้างด้วยเสียงมีเลศนัยน์ยังไงพิกล

                “คุณจะรู้ไปทำไม” เกลิกด์ตอบแบบระวังตัวที่สุด

                “ชั้นต้องการจะรู้เพราะฉะนั้นเธอต้องบอก”

                “ไม่ ไม่ใช่เรื่องของคุณที่จะต้องรู้” เกลิกด์ยืนขึ้น ตาประสานตา และพ้อมทีจะพุ่งเข้าใส่เสมอ

                “ไม่เป็นไร ไปได้แล้ว” เพนเซอร์พูดขึ้นอย่างกับว่าพวกเค้าทำงานให้เธอผิดพลาดและไล่ออกไป “เอ้อ ! เดี๋ยว อยุ่โรงเรียนไซแมทใช่มั้ย” ไม่มีใครตอบทั้งสี่คนเก็บหนังสือที่เกลิกด์ทิ้งไปตอนที่วิ่งเข้ามาหาเรนอนและเดินออกจากร้านไป

                เพนเซอร์ใช้ไม้กาวสิทธิ์ชี้ไปที่ซากของอนาลอยชิ้นหนึ่งซากพวกนั้นก็สลายหายไปกับสายลม และเธอเดินหายไปชั้นสองของร้าน ชั้นสองของร้าเป็นเหมือนบ้านพักทั่วไป มีห้องน้ำ ห้องนอน และที่ไม่เหมือนคือ ห้องลับ