สะดุด(รัก)

ตอนที่ 2 : ตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้น 1 (100% รีไรท์)

ตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้น

            หัวค่ำของงานทอดผ้าป่าสามัคคี ณ วัดวิเวกวายุพัด ในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา เมืองเก่าของไทยเราเริ่มมีแสงไฟวูบวาบสีสันสดใส ผู้คนเริ่มทยอยเข้างานกันมากมาย ซึ่งก็ยังไม่ถึงช่วงค่ำคืนของงานบรรยากาศจึงเป็นออกแนวสับสนระหว่างนักแสดงในงาน กับชาวบ้านที่มาร่วมงานในค่ำคืนนี้ โดยที่แต่ละซุ่มกำลังจัดเตรียมข้าวของสำหรับการแสดงของตนที่จะจัดแสดงในคืนนี้ ร้านค้าเองก็เตรียมจัดแสดงสินค้าพื้นบ้านของแต่ละคนออกจำหน่ายมากมาย มองไปอีกมุมก็มีส่วนการละเล่นเป็นชิงช้าสวรรค์ ม้าหมุน ซึ่งจัดเตรียมการณ์เพื่อรองรับกับผู้คนในหมู่บ้านที่จะมาร่วมงาน

            ณ ซุ่มสอยดาว เป็นซุ่มหนึ่งที่คนให้ความสนใจกันมากจึงมีคนมากหน้าหลายตาเข้ามามุ่งดูกันมากมาย แน่นขนัดไปหมดเหมือนเป็นไทยมุงขนาดย่อมๆ เลยทีเดียว

" โอ๊ยยย... ตีนคนนะโว้ย "

สุดที่จะทนได้ แก้วกานต์ดา รวบรวมกำลังผลักตัวผู้ชายสูงใหญ่ที่เหยียบเท้าเธอออกโดยไม่มองหน้าไปเต็มแรง ทำให้ร่างสูงใหญ่นั้นเซถลาปะทะกับคนรอบข้างล้มระเนระนาด

" โอ้ยยย... ตายแล้ว "

เสียงร้องของคนรอบข้างดังขึ้น พร้อมกันมากมายด้วยความตกใจ โดยมีเสียงโฆษกของทางวัดกล่าวเชิญชวนชาวบ้านในหมู่บ้านมาร่วมงานทอดผ้าป่า ณ วัดแห่งนี้ ..

" อะไรกันเนี้ย ระวังเด็ก ระวังเด็ก อย่าเหยียบลูกฉันนะ" เสียงร้องของผู้หญิงอีกคนหนึ่งดังลั่นขึ้นมาบ้าง

" ใครผลักมาวะ... จะบ้าเหรอคนมันแน่นขนาดนี้ก็รู้อยู่นี่หว่า "

" ดันผลักมาได้... ใครวะ "

แก้วกานต์ดาลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางโมโห ซึ่งเธอก็โมโหจริงๆ นี่ แม้จะเดินแบบกระย่องกระแย่งเข้ามาหาคนที่เหยียบเท้าเธอ แต่ปากก็ตอบกลับผู้คนที่ล้มระเนระนาดลงไปเพราะแรงผลักของเธอ

" นี่ นี่ นี่ ... นายคนนี้หล่ะทำ "

เธอชี้หน้าไปยังชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง ซึ่งเธอเชื่อว่าเขาไม่ใช่คนแถวนี้แน่ๆ  พร้อมๆ กับเสียงของโฆษกของทางวัดได้เงียบเสียงลง

" อ้าววว... ไหงถึงทิ้งมาให้ผมอย่างนี้ล่ะคุณ " เขาว่า

" คุณเป็นคนผลักไม่ใช่หรอ.. แล้วก็ผลักซะแต็มแรงด้วยจะไม่ล้มไงไหว "

" ฉันก็เจ็บนี่ ! เหยียบเท้าฉันเป็นนานเลย คนนะ ไม่ใช่หมา... " เธอแหวใส่ชายร่างสูงใหญ่

            " นี่ ! ยังจะมาพูดว่าฉันผลักซะเต็มแรงอีก "

            " ผมจะทราบได้ยังไงหล่ะครับคุณ ก็... คนมันเยอะ " ชายหนุ่มหันไปมามองผู้คนที่เริ่มจับกลุ่มเป็นไทยมุงขึ้นมาเพื่อยืนดูเหตุการณ์ทะเลาะกันของสองหนุ่มสาว

            " ไม่ทราบบบ... อ๋อ พูดง่ายนี่! จะขอโทษสักคำยังไม่มีเลยนะ... "

            " ขอโทษ ! ... " เขาทำเสียงสูง มองเหยียดๆ ท่าทางยะโส ไม่ใส่ใจกับคำพูดมากนัก    

            " ใช่ผมอาจจะเหยียบเท้าคุณ "

            " ไม่อาจจะหรอก เหยียบจริงๆ นี่ ! เห็นไหม " หญิงสาวยื่นเท้าออกมาข้างหน้าท่ามกลางไทยมุงกลุ่มขนาดย่อยๆ

            " ผมเหยียบเพราะคนมันแน่นมากๆ คุณก็น่าจะบอกกับผมดีๆ ไม่ใช่มาผลักกันแบบนี้ "

            " อ๋อ... บอกดีๆ ฉันเจ็บจนน้ำตาเล็ด " หลอนเท้าเอวเชิดหน้าเข้าใส่

            " ผม... จะไปทราบได้ยังไงก็... "  ชายหนุ่มถึงกับติดอ่างไป

            ภัทรพล อดุลกิจเจริญ  ตอบออกไปอย่างหงุดหงิด เขาไม่สามารถที่จะพูดทันหญิงสาวได้เลย เพราะภาษาไทยของเขายังใช้ไม่ได้ศัพท์ และก็ยังไม่คล่อง หน้าเขาจึงแดงด้วยความโมโห

            " มีอะไรกัน ครับ "  หนุ่มอีกคนก็แหวกกลุ่มชาวบ้านโผล่เข้ามาถาม... มองใบหน้าหญิงสาวและชายหนุ่มสลับไปสลับมา

            " นายมาก็ดีแล้ว... "  ภัทรพลถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เห็นเพื่อนหนุ่ม

" มีอะไรครับ คุณ... " เขาหันไปถามหญิงสาว

            " นายเป็นเพื่อนเขาใช่มั้ยหล่ะ "  แก้วกานต์ดาถามเสียงเข้ม หนุ่มผู้มาใหม่พยักหน้ารับ แล้วมองหล่อนแบบงงๆ พร้อมกับนิ่วหน้า

            " เขาเหยียบเท้าฉัน... บวมฉึ่งเลย ดูซิ ! " หล่อนยื่นเท้าให้หนุ่มผู้มาใหม่เห็น

            " จะขอโทษฉันสักคำก็ยังไม่มี... ชิ... แล้วยังจะมาว่าฉันอีก " เธอว่าออกไป

            " เฮ้ ! คุณ... " ภัทรพลร้องออกไปโดยเร็วพร้อมขมวดคิ้วเข้าหากัน

            " ผมไปว่าอะไรคุณหล่ะ... มีแต่คุณนั้นหล่ะว่าผมอยู่ฝ่ายเดียว "

            " เงียบ ! ไปเลยนะ "เธอหันมาแหวเข้าใส่ และหันกลับไปทางชายหนุ่มผู้มาใหม่ โดยไม่สนใจพวกชาวบ้านที่ยืนมุงกัน

            " คุณเห็นหรือยังว่าเพื่อนของคุณเป็นยังไง "

            " เห็นแล้วครับ... เห็นแล้ว " หนุ่มผู้นั้นรับคำพร้อมทั้งหัวเราะเบาๆ

            " คุณหัวเราะอะไร ! " หญิงสาวถามเสียงสูง

            " คุณเห็นว่าเป็นเรื่องตลกรึไง "

            " โอ๊ะ ... เปล่าครับคุณ  เปล่าเลยครับ " เขารีบแก้ตัวพลันวัน

            " เอ้อ .. ผมเห็นว่าเท้าของคุณบวมจริงๆ ครับ "

            " แน่ล่ะซิ  เล่นเหยียบเต็มเหนี่ยวแล้วยังบดขยี้ซ้ำอีก รองเท้านั่นน่ะมันน้องๆ ยักษ์เลยนะ " เธอชี้ไปที่รองเท้าชายหนุ่มที่ชื่อภัทรพล ซึ่งยืนกระสับกระส่ายอยู่ใกล้นั่นเอง

            " แล้วไงครับ จะให้พอลขอโทษ ใช่มั้ยครับ " ชายหนุ่มถามออกไป

            " ก็ควรเป็นงั้นสิ " เธอยืนเชิดหน้า ชายตามองใบหน้าชายหนุ่มลูกครึ่งอย่างหมั่นไส้ เช่นเดียวกับชายหนุ่มที่มองมาที่เธอเหมือนกัน

            " ก็อยาก...ขอโทษ... นะ " เขาว่าช้าๆ ชัดๆ

            " นั่นมันความคิดแวบแรก... ก่อนที่คุณจะร่ายยาวใส่ผม "

            " ว่าไงนะ ! " แก้วกานต์ดาแทบตะโกน  หน๋อยไอ้คนผีนี่มาหาว่าเราปากจัด หญิงสาวเดือดปุดๆ

            " ก็ได้ไม่ขอโทษก็ไม่ต้องขอโทษ "

            " เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ สารวัตร "  ผู้ใหญ่บ้านบุญมา แหวกผู้คนเข้ามาหน้าตาตื่นเมื่อมีคนในหมู่บ้านวิ่งไปตามว่าเกิดเรื่องทะเลาะวิวาทขึ้นที่ซุ่มสอยดาว

            " อ๋อ... ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ผู้ใหญ่ " ชายหนุ่มที่เข้าทีหลังเป็นสารวัตรงั้นหรอ...  แก้วกานต์ดาหันมามอง

            " เพื่อนผมเขามาสะดุดเท้าสาวบ้านนี้เข้าให้ " ชายหนุ่มรีบบอกเนื่องจากกลัวจะเกิดปัญหากับเพื่อนหนุ่ม

เอ๊ะ... ชักจะพูดไม่ถูกรูหูซะแล้วสิ... นายสารวัตรคนนี้ หญิงสาวคิดและมองเขาตาเขียวปัด

            " เอ่ออออ... คืออย่างนี้นะครับเพื่อนผมเขาอาจจะพูดภาษาไทยยังไม่เก่งน่ะครับคุณ "  สารวัตรเมฆายังพูดไม่จบ ผู้ใหญ่บ้านก็หันมาเจอใบหน้าของแก้วกานต์ดาเข้า

            " อ้าว... ไอ้หนูแก้ว "  ลุงผู้ใหญ่ทักขึ้นมา

            " ไม่เป็นไรคะลุงผู้ใหญ่... ไม่ขอโทษ... ก็ไม่เป็นไร "  หญิงสาวเม้มปาก พยักหน้าอย่างครุ่นคิด แล้วเงยหน้าขึ้นจ้องตามผู้ใหญ่แล้วยิ้มแบบยวนๆ

            " หนูขอโทษเขาเองก็ได้.. " พร้อมกับที่เธอหันไปทางเขา

            " แต่ ! ไม่ใช่ตอนนี้... หนูจะขอโทษทีหลังคะ ถ้ามีโอกาส "  หญิงสาวหันหลัง ผู้คนหลีกทางให้หล่อนเดินลิ่วออกไป ขณะที่ผู้ใหญ่บ้านมีสีหน้าไม่สู้จะดีนัก

            " มีอะไรเหรอครับ ผู้ใหญ่ "  สารวัตรเมฆอดที่จะถามออกไปด้วยความสงสัยไม่ได้ ผู้คนที่ห้อมล้อมเมื่อครู่ก็กระจายออกไปเรื่อยๆ จนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            " ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แต่สงสัยอยู่ว่าทำไมไอ้หนูแก้วมันถึงยอมง่ายนัก " ผู้ใหญ่บ่นออกไป

            " ปกติเขาไม่ค่อยยอมใครง่ายๆ หรือครับ ผู้ใหญ่ " สารวัตรหนุ่มถามออกไปด้วยความสงสัย

            " ครับ " ผู้ใหญ่ยิ้ม ไอ้หนูแก้วมันชอบความยุติธรรม ถ้ามันไม่ผิดหล่ะก็ มันไม่มีทางยอมเด็ดขาด ผู้ใหญ่บุญมาคิด

            " ก็คราวนี้เขาผิด " ภัทรพลที่ได้แต่ยืนฟังอยู่เอ่ยขึ้นมาบ้าง และคิดว่าเธอหาเรื่องเขา

            " อ้าววว... แล้วคุณไปเหยียบเท้าเขาจริงหรือเปล่าล่ะครับ " ผู้ใหญ่บุญมาเอ่ยถาม

            " มันก็ใช่ครับ... ผมเหยียบ " ภัทรพลยอมรับ

            " คนมันแน่น ข้างหลังดันมา... ผมเลย... " เขาเอ่ยขึ้น

            " เอาเถอะครับ ยังไงก็ระวังๆ หน่อยแล้วกันนะครับ " ผู้ใหญ่เอ่ยขึ้นมาซะก่อน

            " ทำไมล่ะครับผู้ใหญ่ " สารวัตรหนุ่มถามขึ้นมา

            " ไอ้หนูแก้วมันคนเจ้าคิดเจ้าแค้นสักหน่อย มันอาจจะกลับมาเอาคืนมั้ง "  ผู้ใหญ่บ้านกล่าวเตือน

            " ขนาดนั้นเชียวหรือครับผู้ใหญ่ "  สารวัตรหนุ่มทำตาโต ก่อนจะหัวเราะเบาๆ หันไปทางเพื่อนหนุ่มลูกผสมพร้อมกระซิบเบาๆ พร้อมทั้งหยอกล้อเพื่อนหนุ่ม

            " งั้นไอ้คุณพอลเห็นทีต้องระวังตัวแล้วล่ะนะ "

            " ผมเหรอ " ชายหนุ่มถามออกไปอย่างงงๆ

            " คงยากนะ ผมตัวโตกว่าเขาเยอะ " ชายหนุ่มบอกออกไปแบบไม่ใส่ใจนัก

            " มันก็ไม่แน่นะ ไม่เห็นสายตาของเธอเหรอ " เพื่อนหนุ่มกล่าวเตือน

            " เขาหาเรื่องผมชัดๆ ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้เฮี้ยวชะมัดยากเลย " ชายหนุ่มบ่นออกมาแบบหงุดหงิด

            " นั่นสิ... เล่นเอาคุณเถียงไม่ทันเลยนินะ " สารวัตรหนุ่มหัวเราะออกมา

            " ไปกันเถอะ.. ผู้ใหญ่นำไปโน่นแล้ว " สารวัตรหนุ่มบอกขณะที่ทั้งสองหนุ่มก็เดินตามผู้ใหญ่ไปที่จุดรวมกองผ้าป่า

ภัทรพลเองก็อดที่จะหวนที่จะคิดถึงใบหน้า และท่าทางของแม่สาวจอมเฮี้ยวคนนั้นไม่ได้ แหมมันน่าจะจับมาตีก้นซะให้เข็ด มาเชิดหน้าพูดใส่เราอยู่ได้ บ้าจริง

            ทางด้านแก้วกานต์ดา หญิงสาวเดินบ่น พร้อมกับไปเดินมาหัวเสียจนไม่เป็นอันทำอะไรด้วยท่าทางหงุดหงิดมากๆ

            " เป็นอะไรไปแก้ว ฉันเวียนหัวนะ เธอเดินไปเดินมาเนี้ย " พี่สาวของเธอบ่นออกไปพร้อมทั้งมองไปมองมาของน้องสาวตน

            " พี่มณีก็อย่ามองซิ !  ถ้ามันเวียนหัวอ่ะ " หล่อนเถียงด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

            " อ้าววว... ไหงพูดอย่างนี้ล่ะน้อง " มณีกานต์ดามองหน้าตึงๆ ของน้องสาวจอมเฮี้ยว

            " ใครทำอะไรผิดใจอีกหล่ะสิ " พี่สาวถามออกไปอย่างรู้อยู่แก่ใจดีว่าต้องมีอะไรแน่ๆ ถึงได้ทำให้น้องสาวเธอต้องเดินไปเดินมาแถวด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังอารมณ์ไม่มีอย่างแรง

            " ใช่ ! " เธอตอบทันควัน

            " ทำให้เจ็บใจด้วยซิ !  ลุงผู้ใหญ่ก็ท่าทางกลัวเขาหงอเลย... ด้วย " เธอบ่น

            " ใคร..?  แล้วไปเกี่ยวอะไรกับลุงผู้ใหญ่ด้วยล่ะ " พี่สาวถามอย่างงงๆ

            " ก็แขกผู้ยิ่งใหญ่ที่มาจากกรุงเทพฯ มั้ง ท่าทางหมอนั่นเก๊กเป็นบ้าเลย " เธอเล่าออกไป

            " อ๋อออ... คงเป็นคณะที่มาทอดผ้าป่าหรือเปล่า " พี่สาวเริ่มถาม

            " ไม่รู้ !  ไม่ได้ถาม รู้แต่ว่าอีกคนหนึ่งเห็นลุงผู้ใหญ่เรียกว่าสารวัตรน่ะ "  เธอบอกต่อไปอีก

            " เขาทำอะไรให้หล่ะ "  สาวผู้พี่ถามออกไปอีก

            " เนี้ยไง "  หญิงสาวยื่นเท้าข้างที่ถูกเหยียบให้พี่สาวดู มณีกานต์ดามองอย่างตาโตและถามออกไปด้วยความตกใจ

            " ตายจริง !  นั่นไปโดนอะไรมาเขียวเป็นจ้ำๆ เลย" 

            " บวมอีกต่างหาก "  แก้วกานต์ดาบอกพร้อมทั่งนั่งลงใบหน้าตูม

            " เห็นแล้วยิ่งเจ็บใจ... คนอะไรทุเรศมากเลย ขอโทษสักคำก็ไม่มี " เธอนึกถึงแล้วบ่นออกไป

            " ทำไมไม่หาอะไรมานวด หรือทาหล่ะแก้ว พี่ว่าพรุ่งนี้อาจจะบวมมากยิ่งกว่านี้นะ " พี่สาวบอกด้วยความเป็นห่วง

            " ก็ไม่รู้จะหาอะไรทาดีนี่ " เธอบอกออกไปแบบไม่ใส่ใจนักเพราะคิดว่าเดี๋ยวก็คงหาย

            " เอาน้ำอุ่นนั่นแหละปะคบ ไปหาทำซะให้เรียบร้อย เดี๋ยวคืนนี้ก็เที่ยวงานวัดไม่ได้หรอก "  พี่สาวว่า

            " มันต้องไปได้สิน่า "  แก้วกานต์ดาตอบออกไปด้วยความมั่นใจ พร้อมทั้งกัดฟันกรอด เมื่อหวนนึกถึงใบหน้าคมๆ แบบลูกครึ่งของคนที่เหยียบเท้าตัวเอง

                คืนนี้... บริเวณวัดวิเวกวายุพัด คราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมายหลายหมู่บ้านที่มารวมกัน เพราะเป็นคณะผ้าป่าที่มาจากเมืองกรุง การจัดการต้อนรับจึงยิ่งใหญ่ มีการแสดงมหรสพมากมายให้สมกับจำนวนเงินที่แขกเหรื่อชาวกรุงนำมาทอดผ้าป่ากันในงานวันนี้

            " พี่มณีรอด้วยซิ คนยิ่งเจ็บๆ เท้าอยู่ด้วย " น้องสาวบ่นตลอดทางเดิน

            " ก็บอกให้หาน้ำอุ่นมาประคบก็ไม่ยอมทำ แล้วเป็นไง... ทีนี้ " พี่สาวบอกอย่างอืมๆ น้องสาวแต่ก็ไม่ใส่ใจอะไรนัก

            " พี่ก็อย่าเดินเร็วนักซี "  หญิงสาวทั้งสองมองดูความครึกครื้นภายในบริเวณงานวัด

            " พี่มณีจะไปดูอะไร... มวย... หนัง... หรือว่า... " น้องสาวถามพี่สาวออกไป

"ไปสอยดาวกันก่อนไหม ! " มณีกานต์ดาถามตัดหน้าออกมาด้วยความตื่นเต้น

" เอาสิ " น้องสาวตอบออกไป

ว่าแล้วคนพี่ก็เดินนำออกไป แล้วตามด้วยคนน้องที่เดินกระเผลกตามมาที่ซุ้มสอยดาว ทั้งสองสาวก็ตกเป็นเป้าสายตาของไอ้หนุ่มทั้งหลายทั้งในและนอกหมู่บ้านไปด้วยในขณะที่เดินไปที่ซุ้มสอยดาว เนื่องจากความไม่คุ้นเคยท้องถิ่นของทั้งสองสาวด้วยทั้งสองสาวนานๆ ครั้งถึงจะกลับมายังบ้านเกิดและมาเที่ยวงานวัดสักที แต่การกลับมาครั้งนี้ก็มาเจอกับงานทองผ้าป่าสามัคคีเข้าพอดีจึงมีโอกาสได้เที่ยวงานวัดประจำหมู่บ้าน

            " เอาเบอร์ไหนดีครับ ถ้าเบอร์หนึ่งจะได้รถเครื่องนะครับ... "  หนุ่มบริการประจำซุ่มสอยดาวเดินหน้ายิ้มเข้ามาหาสองสาวที่ยืนเกาะรั้วของซุ่มสอยดาวอยู่พอดี

            " เอาเบอร์ที่ได้จักรยาน  น่ะน้อง "  แก้วกานต์ดาตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

            " งั้นต้องเบอร์สามครับพี่.. ทำไมไม่อยากได้เบอร์หนึ่งหล่ะครับพี่ "  หนุ่มบริการถามออกไปอย่างงงๆ

            " ไม่เอาล่ะ.. ตายเร็ว "  แก้วกานต์ดาก็ย้อนกลับไปแบบกวนๆ

คำพูดกวนๆ ของเธอทำให้คนที่อยู่รอบๆข้างหันมามองหญิงสาวไม่สนใจยื่นไม้ออกไปเพื่อสอยดาวที่ผูกระโยงระยางอยู่บนต้นไม้ที่เขาจัดไว้ให้ แต่พอหล่อนยื่นปลายไม้ไปยังดาวที่หมายไว้... หล่อนก็ต้องเริ่มอารมณ์เสียเมื่อมีไม้อีกอันจากฟากหนึ่งของซุ่มยื่นมาแย่งดาวดวงเดียวกันกับหล่อน

            " อะไร... ฉันจองเบอร์นี้แล้วนะ " หล่อนมองตรงไปยังเจ้าของไม้ ตาประสานเข้าอย่างจังกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่

            " อ๋อออ... หมอนี่เองเหรอ... อยากหาเรื่องอีกใช่มั้ย " หญิงสาวถามออกไปด้วยความโมโห

            " ใครเหรอแก้ว " พี่สาวก้มหน้าลงถามน้องสาว

            " ก็ไอ้หมอนั่นไง ! ที่เหยียบเท้าแก้ว และเขาก็กำลังหาเรื่องอีกใช่มั้ย " เธอบุ้ยปากให้พี่สาวดูคนที่ยืนถือไม้ไผ่ที่ยื่นมาคว้าดาวดวงเดียวกันกับเธอ

            " คนนั้นหรอ..  นี่เขาก็ดูเท่.. แล้วก็หล่อจังเลยนะ " มณีกานต์ดาตาโต เอียงหน้าลงมาถามน้องสาว

            " พี่มณี !  แก้วไม่ได้ให้มองดูเขาอย่างนั้นนะ " น้องสาวแว็ดออกไป

            " ก็มันจริงนี่... ดูสิเขามองใหญ่เลย " คนผู้พี่ยังค้านอีก

            " แหมนี่... นี่... นี่ " แก้วกานต์ดากำไม้ไผ่แน่นแล้วให้ปลายไม้ดีกับไม้ของอีกฝ่ายอย่างฉุนๆ

            " ไปทำอย่างนั้นทำไมแก้ว... เขาอยากได้ก็ให้เขาไปซี.. แค่ดาวกระดาษ " พี่สาวดุออกไป

            " ไม่ให้ ! ของแก้วนะ " เธอว่าตาขวาง จนดาวที่ต่างฝ่ายต่างอยากได้ตกลงมาที่พื้น เด็กที่บริการรีบหยิบขึ้นมา แล้วมองว่าจะให้ฝ่ายไหนดี สารวัตรเมฆายิ้ม

            " เอาให้เขาไปเลยน้อง " เขาตะโกนลั่นบอกบริการหนุ่ม

            " หน๋อยยย... นึกว่าจะแน่เสียอีก " หล่อนบ่นออกมา

            " ไม่น่าจะทำให้มีเรื่องเลยนะ ดูคนมองกันเพียบเลย " พี่สาวเธอบ่นออกมาพร้อมกับมองไปรอบๆ แบบอายๆ

            " มองก็มองไปสิ ไหนน้องได้เบอร์อะไร " หล่อนหันกลับไปสนใจกับเบอร์ดาวที่สอยได้ ว่าเปิดออกมาสิ่งที่หล่อนได้คืออะไรและสิ่งที่ได้ก็คือเหล้านอกยี่ห้อดี "

            " เห็นมั้ย  ก็แค่เนี้ย.. ไม่เห็นจะต้องมาแย่งกันเลย " มณีกานต์ดาว่า

            " ก็ยังได้เหล้าไปไว้ให้พ่อกินหล่ะ " น้องสาวบ่นออกมาเบาๆ

จากนั้นสองสาวก็ถอยออกมายังด้านนอก มณีกานต์ดาคว้าเอาเหล้าไปถือไว้เสียเองเมื่อเห็นน้องสาวเดินก็ยังลำบากเลย และยังไม่ทันที่จะหันเข้าสู่ซุ่มการละเล่นอื่นๆ ร่างสูงก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าทั้งสองสาว

            " จะไปเล่นอะไรกันต่อครับเนี้ย " เมฆาเอ่ยถาม

            " ยังไม่ทราบเลยคะ " มณีกานต์ดาตอบพร้อมกับยิ้มหวานให้แต่ แก้วกานต์ดากลับหน้าเครียดแถมยังมองตาขวางอีกด้วย

            " รู้จักกับเขาหรือไงพี่มณี " เธอถามออกไปอย่างไม่เกรงใจ

            " ก็ผมรู้จักกับคุณเมื่อตอนหัวค่ำวันนี้ไงครับ " สารวัตรบอกออกไปแบบยิ้มๆ

            " คุณมารู้จักกับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฉันยังไม่รู้จักคุณเลย... ก็แค่เคยเห็นหน้า " เธอกล่าวออกไปแบบตาขวาง

            " ยัยแก้ว " มณีดุน้องสาวออกไป พร้อมทั้งหันมายิ้มแหยๆ ให้กับสารวัตรหนุ่มต่อความรั้นของน้องสาวของตน

            " แต่ผมรู้จักชื่อของคุณนะ... คุณแก้วกานต์ดา " เมฆาบอกแล้วแล้วหันไปหาผู้เป็นพี่สาว

            " ส่วนคุณผมอยากจะทำความรู้จักด้วยครับ "  เมฆาถือโอกาสถามต่อ

            " มณีกานต์ดาคะ " คนพี่แนะนำตัวออกไป

            " ผมเมฆาครับ ส่วนนี่เพื่อนผมชื่อภัทรพลครับ " เมฆาได้โอกาสจึงรีบแนะนำตัวเองและเพื่อนหมุ่นที่ยืนอยู่ข้างๆ

            " ไปเถอะพี่มณี  ไปได้แล้ว " หญิงสาวชวนพี่สาวพร้อมทั้งรีบดึงมือพี่สาวให้ออกเดิน แต่ร่างอีกร่างหนึ่งฉากเข้ามายืนขวางเอาไว้ซะก่อน

            " ผู้ใหญ่เขากำลังคุยกัน ทำไมไม่ฟังให้จบเสียก่อนล่ะ... " ชายร่างสูงใหญ่ถามออกไป

            " จะหาเรื่องกันรึไง !  หา... " หญิงสาวละมือจากพี่สาวแล้วเงยหน้าขึ้นจ้องมายังชายหนุ่มนัยน์ตาเขม่ง

            " ไม่เอาน่าแก้ว ไปเถอะไป " พี่สาวบอกออกไปเหมือนรู้ว่าถ้ายืนอยู่ไม่จบแค่นี้แน่ๆ

            " ตอนนี้ไม่อยากจะไปแล้ว พี่มณี " เธอว่าเสียงกร้าว

ท่าทางที่ยืนเอาเรื่องของหญิงสาวที่แม้จะเจ็บเท่าอยู่ก็ตาม หญิงสาวก็ยังคงแสดงท่าทางเชิดหน้าใส่เขาแล้วสวนคำพูดเสียงดังออกไปว่า

            “ จะเอายังไง... เมื่อตอนเย็นนี้ยังไม่จบใช่มั้ย !  “ 

            “ แก้ว... ไม่เอาน่า “ พี่สาวหน้าเสีย ส่วนเมฆามองไปที่หน้าเพื่อนของเขาแบบยิ้มๆ แต่ไม่ยอมพูดอะไร

            “ ผมก็แค่... อยากจะบอกให้คุณรู้จักมารยาท... การเข้าสังคม ก็เท่านั้น “ ชายหนุ่มเถียงออกไปด้วยไม่ใส่ใจท่าทางเอาเรื่องของเธอ

            “ นี่ ! อย่ามาว่าฉันอย่างนี้นะ ! “ เธอก็ยังเถียงออกไปด้วยสีหน้าที่แดงด้วยความโกรธ

            “ แก้ว... ตายแล้วอย่าพูดอย่างนั้นสิ “ พี่สาวกล่างเตือนเบาๆ ด้วยเกรงว่าสองหนุ่มจะได้ยิน

            “ หน๋อย... ทำคนอื่นเจ็บแล้วยังตามมารังควานอีกนะ “ แก้วกานต์ดาขยับเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม ตัวหล่อนจึงดูเล็กลงไปเลยเมื่อเทียบกับเขา แล้วหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นจ้องตาชายหนุ่มแสดงออกให้เห็นว่ารอบนี้หล่อนต้องชนะ

            ชายหนุ่มจ้องตอบพร้อมกับคิดว่าให้ตายสิ ! แม่สาวน้อย... ปากเธอมันน่าจูบเสียจริงๆ พร้อมๆ กันที่ภัทรพลเม้มริมฝีปากตนเอง

            เออสิ  นายนี่วอนหาเรื่องกับฉันจริงๆ หน้าตาก็ดีไม่น่าจะขี้เต๊ะเลย หญิงสาวคิดพร้อมทั้งทำท่าทางเชิดใส่

            “ ไปกันใหญ่แล้วนะคะ... คือน้องสาวมณีแก... “ ผู้เป็นพี่สาวหันมาแก้ตัวแทนเป็นการใหญ่ เมฆาก็เอาแต่ยืนยิ้มมองมายังมณีกานต์ดาแบบทึ่งในตัวหญิงสาว

            “ น้องสาวคุณเนี่ย คงถูกตามใจมามาก “ เปล่าไม่ใช่เมฆาที่ถามขึ้นมา แต่กลับเป็นภัทรพลเอ๋ยถามขึ้นมาทางแก้วกานต์ดาจึงถลึงตาเข้าใส่ชายหนุ่ม

            “ ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน  อย่ามาอยากรู้เรื่องของฉัน “ เธอกัดฟันแน่นตอบออกไป พร้อมกับรีบบอกไปสั่งพี่สาวว่าออกไปจากตรงนี้ ส่วนตัวเองกลับหันมายกเท้าขึ้นสูง

            “ ปึ้ก... “  กระทืบเท้าลงไปบนเท้าของภัทรพลสุดแรงเกิด

            “ โอ้ยยย... “ ชายหนุ่มร้องออกมาเสียงดังจนชาวบ้านรอบๆ ข้างหันมามองว่าเกิดอะขึ้น

            “ เป็นไงมั่งล่ะคุณ พ่อคนเมืองกรุง “ หญิงสาวรีบกล่าวเยาะเย้ย แล้วรีบหันหลังได้ก็เผ่นเข้ากลุ่มคนหายไป จะเหลือก็แค่ร่างของมณีกานต์ดาเท่านั้นที่ยืนตกตะลึง มองหน้าชายหนุ่มทั้งสองอย่างขอโทษต่อการกระทำของน้องสาวตน

               

-------------------------------------------------------------------------

ยังไงก็ฝาก คอมเม้น มาให้กำลังใจคนเขียน (มือสมัครเล่น) คนนี้บ้างนะคะ