คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 คนนี้ใช่หรือเปล่า?
ปมรัก เพลิงแค้น.... หนังสือนิยายในมือของหญิงสาวผู้หนึ่งได้ถูกปิดลง พร้อมกับเสียง สบถของหญิงสาว
“เฮ้อ! ….ทำไมชีวิตฉันมันไม่เป็นเหมือนในนิยายบ้างนะ”
ลูกปลา หญิงสาว วัย 21 ปี บ่นกับตัวเองหลังจากที่ปิดหนังสือนิยายลงทันทีที่เธออ่านจบ ทันใดนั้นเด็กหนุ่มผู้เป็นน้องชายก็เดินเข้ามาทันพอที่จะได้ยินเสียงสบถของเธอ
“เป็นแบบไหนหรือเจ๊?....O_O?” อากรถามพี่สาวที่ทำท่านั่งเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย
“ก็เจอพระเอกหล่อๆ แล้วมีซีนตบจูบเหมือน……..!! OoO ไอ้บ้า! แกมาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย” หญิงสาวตกใจเมื่อหันไปเจอหน้าน้องชายที่จ้องเข้ามาใกล้ๆใบหน้าของเธอ
“ฮ่าๆๆๆๆ เจ๊ เนี่ย ทั้งปีทั้งชาติก็เพ้อฝันตลอดเลยนะ^^! ผมว่านะ ถ้าเจ๊มัวเอาแต่ฝันถึงความรักที่เลิศเลอเพอร์เฟ็คอย่างในนิยายละก็นะ ชาตินี้เจ๊ก็หาแฟนไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆๆๆ >o< ”
คำพูดของเด็กหนุ่มนั้นถึงแม้ว่าคนพูดจะพูดแซวพี่สาวเล่น แต่เจ้าตัวไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ในก้นบึ้งของความคิดหญิงสาว แทบจะถอดวิณญาณออกจากกายได้เลย ก็ใช่สิ! นี่กี่ปีมาแล้วที่ ลูกปลา ยังไม่เคยเจอรักแท้ที่สมบูรณ์แบบ ดังที่เธอตั้งปณิธานเอาไว้ วันเวลาผ่านไปยี่สิบกว่าปีแล้วที่เธอยังไม่ได้สัมผัสรสชาติของความรักที่หวานชื่นอย่างที่ใครๆเขาบอกกัน หรือแม้แต่รักที่ขมขื่น เธอก็ไม่เคยพบเจอ T^T
“นายไม่ต้องมาว่าฉันเลยนะอากร นายคอยดูนะ เร็วๆนี้แหละ ฉันจะพาว่าที่พี่เขยมาแนะนำ ฉันจะต้องมีแฟน เพราะฉันคิดว่าฉันเจอคนที่ใช่แล้วแหละ” หญิงสาวพูดออกมาด้วยท่าทางที่ดูมุ่งมั่น
“ผมก็เห็นพี่พูดอย่างนี้ตลอด แล้วสุดท้ายก็……..^o^”
“เงียบเลยนะ! คราวนี้ฉันเอาจริงย่ะ” ลูกปลาพูดดักคอน้องชายทันที ที่อากรพูดเหมือนว่าจะรู้ทันเธอ
หญิงสาวนึกถึง ภาพใบหน้าของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ซึ่งเมื่อสามวันที่แล้วเธอได้พบเขา ให้ตายสิภาพของเขายังติดตาตรึงอยู่ในหัวใจของหญิงสาวไม่ยอมหายไปสักที.....หรือจะเป็นเนื้อคู่ ! ลูกปลาคิดในใจ พลางอมยิ้มที่มุมปากอยากมีความสุข
เหตุการณ์เมื่อวันก่อนขณะที่ลูกปลาไปวิ่งออกกำลังกายที่สนามแห่งหนึ่งในมหาวิทยาลัย เธอวิ่งอยู่ด้านหลังของกลุ่มผู้ชายสามคนที่มาออกกำลังกายเช่นกัน ขณะนั้นเอง หนึ่งในนั้นเกิดหยุดวิ่งกระทันหันเพื่อที่จะทำอะไรบางอย่าง.....
“โอ๊ย! ……” หญิงสาวอุทานออกมาทันทีที่เธอวิ่งไปชนด้านหลังของผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเขาได้ก้มลงไปผูกเชือกรองเท้าของเขา.....
“ขอโทษค่ะ! ” ลูกปลากล่าวขอโทษชายหนุ่มตรงหน้าๆ ที่ค่อยๆ ยืนขึ้น เขามองมาที่เธอ สายตาของเขาที่จ้องมา ทำเอาหญิงสาวเกิดทีท่าขวยเขิน แต่เธอต้องเก็บอาการไว้
“ไม่เป็นไร....” เสียงทุ้มห้าวเร็ดรอดออกมาจากริมฝีปากได้รูปของอ๊อฟ หรือ นายทัตเทพ
ลูกปลาก้มหน้าหลบสายตาเขา OoO ผู้ชายบ้า ก็นายดันเบรคไม่บอกไม่กล่าว... ลูกปลาคิดในใจ แต่ในอีกมุมหนึ่งของจิตใจหญิงสาวยังมีความรู้สึกผิดอยู่ที่ไปวิ่งตามเขาเอง! > < แต่เขาคนนั้นเป็นใครกันหนอ เขาช่างมีหน้าตาที่ชวนหลงใหลใคร่เสน่หาจริงๆเลย ลูกปลาแอบคิดในใจ
“แล้วเธอเป็นอะไรรึเปล่า?.....”
“เปล่า.....” ลูกปลาพยายามเก็บอาการไม่ให้ขวยเขิน เธอก้มหน้ามองมือตัวเอง โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ากิริยาอาการของเธอนั้นเป็นที่จับตามองของชายหนุ่มทำให้เขาอดขำมิได้
อ๊อฟก้มมองดูหญิงสาวตรงหน้าเขา เธอตัวเตี้ยกว่าเขามาก หญิงสาวผิวคล้ำแดดเหมือนไม่ค่อยได้ดูแลตัวเอง ผมเผ้าปล่อยยุ่งแบบไม่เป็นทรง แต่ก็ดูไม่ได้น่าเกลียดมากนัก ผิดกับหญิงสาววัยเดียวกันที่ดูผิวพรรณเนียนนุ่ม หล่อนคงจะซุกซนเหมือนเด็กๆเป็นแน่.....อ๊อฟแอบคิดในใจ
“เธอตั้งใจวิ่งตามเรามาหรอ?....”
ชายหนุ่มถามหญิงสาวตรงหน้า เพราะคิดว่าเธออาจจะเป็นหนึ่งในหญิงสาวหลายๆคนที่หมายปองเขาอยู่ เพราะตั้งแต่เขาออกจากบ้านมาเข้ามหาลัย มีหญิงสาวตั้งมากมายที่เสน่หาในตัวเขา เขาเองก็รู้ดี กลุ่มสาวๆเหล่านั้นติดตามไปเชียร์เขาทุกสนาม บางครั้งก็ติดตามเขาจนเขาเองนึกรำคาญอยู่ในใจ
“ไม่ใช่นะ ฉันเพิ่งเคยมาวิ่งแถวนี้ ไม่กี่วันเอง”
“งั้นเหรอ? ……” อ๊อฟทำท่าทางครุ่นคิดไปครู่หนึ่งเขากวาดสายตามองลูกปลาตั้งแต่หัวจรดเท้า จนหญิงสาวเองนึกรำคาญสายตาที่จ้องสำรวจเหมือนจ้องจับผิดเธอ ก่อนที่ชายหนุ่มจะส่งยิ้มหวานออกมา แล้วทำตาลุกวาว จนลูกปลาเองบอกไม่ถูกว่ามันสื่อถึงอะไร
“เราชื่ออ๊อฟนะ เรามาซ้อมฟุตบอลแถวนี้ทุกวัน...... แล้วเธอชื่ออะไร”
ในสมองของลูกปลามันป่วนไปหมดเมื่อมองเห็นรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม
“ลูกปลา....ชื่อน่ารักจัง”
หญิงสาวหน้าแดงทำท่าเอียงอาย แหม๋! สงสัยหนุ่มหล่อคนนี้แอ๊บปิ๊งลูกปลาเข้าแล้ว สิ! ^_^ เจ้าหล่อนนึกในใจ พลางก้มหน้าอมยิ้มที่มุมปาก
“ลูกปลา.....สนใจไปอยู่ชมรมฟุตบอลกับเรามั้ย ?” ลูกปลาหุบยิ้มในทันที
“ เนี่ยเรากำลังมองหานักฟุตบอลหญิง ดูหน่วยก้านเธอแล้วนี่ เราว่า เธอนี่แหละเหมาสมกับการเป็นหัวหน้าทีมได้เลยนะนี่....^_^”
โท่! หญิงสาวอุตส่าห์หลงดีใจคิดว่าตัวเองเป็นที่ต้องตาต้องใจของชายหนุ่มเข้าแล้ว ที่ไหนได้เขาแค่อยากได้สมาชิกชมรม ซ้ำยังชมว่าหล่อนมีหน่วยก้านเหมือนนักฟุตบอล มันช่างเป็นคำชมที่หญิงสาวไม่ต้องการ ก็แหม! หน่วยก้านนักฟุตบอลหญิง มันสวยที่ไหนกัน ลูกปลาคิด
“งั้นเราขอคิดดูก่อนก็แล้วกันนะ” หญิงสาวตอบก่อนที่จะเดินหลบไปยังอีกฟากหนึ่งของสนาม
การได้พบเขาในครั้งนั้น ลูกปลาก็นึกถึงแต่ใบหน้าของชายหนุ่ม อ๊อฟ เมื่อไรจะพบอีกนะ ลูกปลาคิดในใจ แล้วเธอก็หวนนึกไปถึงคำพูดของเขา ที่เคยชวนเธอเข้าชมรมฟุตบอลในตอนนั้น
“เอ๊ะ! หรือเราจะไปเข้าชมรมฟุตบอลดีนะ? ” ลูกปลาพูดกับตัวเอง
“เห้อ! แต่พวกเพื่อนๆ เราจะว่ายังไงบ้างนะ” หญิงสาวบ่นกับตัวเอง เมื่อหวนนึกถึงกลุ่มเพื่อนๆ ร่วมแก๊งที่มหาลัย พรุ่งนี้เธอจะต้องปรึกษาเพื่อนเรื่องนี้ให้ได้ เจ้าหล่อนคิด
“หา!......เข้าชมรมฟุตบอล!!!!!” แอนนี่ โบว์ และติ๊ก พูดขึ้นมาพร้อมกัน
“เธอบ้ารึเปล่าพรสุดา” ติ๊กเรียกชื่อจริงของเพื่อนสาว เพื่อถามเจ้าหล่อนให้แน่ใจในสิ่งที่เธอบอกเพื่อนออกมา
“โอ๊ย! โบว์ไม่เอาด้วยนะ กลัวดำ” โบว์รีบพูดออกมาทันทีเพราะคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับกีฬาประเภทนี้ เหล่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ใต้ร่มไม้นั้น ต่างมีทีท่าว่าไม่เห็นด้วยกับการที่ลูกปลาจะเสนอให้เธอเข้าสมัครเป็นนักกีฬาฟุตบอลหญิง
“ฉันก็ไม่เอานะ” ติ๊กพูด
“ก็ฉันชอบผู้ชายคนนั้นนี่นา ฉันอยากมีแฟนเหมือนคนอื่นบ้าง! T_T ” ลูกปลาพูดเบาๆ แล้วก้มหน้ามองพื้นด้วยความเขินอาย สายตาเหล่าเพื่อนๆที่จับจ้องมาที่เธอ
“พวกเราจะคอยเป็นกำลังใจให้เธอนะ แต่ถ้าเธออยากมีแฟนน่ะ.....เธอต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดูมีเสน่ห์มากขึ้น ไม่ใช่ปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบ......”
“ฉันรู้ว่าฉันไม่สวย ก็ฉันไม่ชอบแต่งตัว ไม่ชอบเครื่องสำอาง.......ถ้าฉันจะมีแฟนนะ เขาคนนั้นต้องรับได้ ต้องรักที่ฉันเป็นฉันสิ......” ลูกปลาพูด
“แล้วหนุ่มคนนั้น เขาจะชอบเธอหรือ”
“ดูท่าทางเขาก็ดูสนใจฉันอยู่นะ” หญิงสาวพูดเข้าข้างตัวเอง ทั้งที่ในใจก็ยอมรับว่าที่เพื่อนพูดนั้นเป็นความจริงทุกประการ เพราะหญิงสาวเป็นคนที่ชอบลุย ชอบเล่น จึงไม่ค่อยได้สนใจดูแลตัวเองให้ดูดีเหมือนกับหญิงสาวทั่วไป แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่อยากทำเหมือนคนอื่น เธอเองก็คิดที่จะอยากแต่งตัวสวยเหมือนเพื่อนๆ แต่ด้วยความที่คิดว่าไม่เหมาะกับเธอและมันไม่ใช่ตัวตนของเธอ ...เธอจึงไม่มีความมั่นใจที่จะทำ
บ่ายแก่ๆ วันนั้น หลังเสร็จจากเลิกเรียนกลุ่มหญิงสาวได้นัดหมายกันไปที่สนามฟุตบอล พวกเธอทั้งหมดก้าวขึ้นไปนั่งบนอัฒจรรย์กีฬาข้างสนามฟุตบอล พวกหญิงสาวทำท่าทางตื่นเต้นเหมือนได้ของขวัญที่ถูกใจจากใครสักคน สายตาทุกคู่ต่างมองไปในสนามฟุตบอลซึ่งมีเหล่านักกีฬาฟุตบอลวิ่งอยู่
“คนไหนอ่ะลูกปลา?” หนึ่งในกลุ่มหญิงสาวถามเพื่อน
แอนนี่ โบว์และติ๊ก กลุ่มเพื่อนๆ ของลูกปลามองหาบุคคลที่ถูกถามถึง ในขณะที่ลูกปลาก็พยายามสอดส่องสายตามองหาใครบางคนในสนามฟุตบอล
“นั่นไง! คนที่ใส่เสื้อเบอร์สิบ…… ^_^!”
สายตาทุกคู่จ้องไปที่จุดหมายเดียวกัน คือ หนุ่มนักฟุตบอล ที่กำลังวิ่งตามลูกฟุตบอล โดยที่เจ้าตัวไม่ได้รับรู้เลยว่า มีสายตาของคนกลุ่มหนึ่ง จ้องมาที่เขา….. = =!
“ว้าว เท่.............O_O” แอนนี่พูดขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มในระยะใกล้มากขึ้น
“เห็นมั้ยล่ะ ฉันบอกแล้ว ว่าพวกเธอจะต้องตกตะลึง” ลูกปลาพูด
“แอนไม่ได้หมายถึงเบอร์สิบแฟนลูกปลานะ แอนหมายถึงคนที่อยู่ข้างหน้าเรานี่” แอนนี่พูดแล้วหันไปยิ้มให้ชายหนุ่มนักฟุตบอลที่เธอเห็น
“หยุดเลยแอนนี่ วันนี้เราพายัยลูกปลามาจีบหนุ่มนะ แอนมีหนุ่มในสังกัดเยอะแล้ว วันนี้ก็ช่วยเพื่อนบ้าง…..เพื่อนเราจะได้มีแฟนกับเค้าสักที” ติ๊กกล่าวออกมา คำพูดของเพื่อนสาวทำให้ลูกปลาที่กำลังดื่มน้ำอยู่แทบสำลักน้ำออกมา……O_O!!!!!!! ช่างตอกย้ำเธอเหลือเกิน ลูกปลาคิดในใจ = =
“อุ๊ยนั่น! พวกเขากำลังจะพักกันแล้ว......” ลูกปลาพูดขึ้นมาเมื่อมองเห็นกลุ่มชายหนุ่มกำลังเคลื่อนตัวออกมาที่บริเวณขอบสนาม
“ให้ฉันวิ่งไปขอเบอร์ให้เลยมั้ย......?” โบว์ถามความคิดเห็นจากเพื่อนสาวที่นั่งด้านข้าง แต่ในขณะที่โบว์กำลังจะเดินลงอัฒจรรย์ไปนั้นเอง หญิงสาวก็ต้องหยุดก้าวเท้าออกไป.........
“ เพื่อนเราอกหักแน่เลย……” โบว์พูดเบาๆ สายตาทุกคู่หันไปจับจ้องหญิงสาวนางหนึ่งซึ่งถือขวดน้ำดื่มไปให้อ๊อฟ แล้วเจ้าหล่อนก็แกะผ้าเย็นออกจากซองพร้อมซับเหงื่อให้ชายหนุ่ม
ความคิดเห็น