คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความรู้สึกที่เป็นห่วง
Joungguk’s Story
“อุ เฮ้ย ไอ้อุ”ผมสะุ้เมื่ออยู่ีๆแรปมอนเพื่อนผมทัน็ะโนเสียัแบบนั้น
“อะไรวะ พูเบาๆ็ไ้ะะโนทำไม”ผมอบลับไป
“เอ่อ ันเรียแี่รอบแล้ว นั่เหม่ออะไรอยู่ไ้”
“เหม่ออะไร ไม่ไ้เหม่อ”ผมอบแล้วหันหน้าหนีไปทาหน้า่า
“หรอวะ แล้วที่ทำเมื้อี้มันอะไร”แรปมอนพูแวะ
“็แ่นั่มอวิวเพลินไปหน่อย”ผมอบไปแ่ไม่ไ้หันไปมอ
“ถามริๆเถอะอุ” ู้าที่เอาแ่นั่เล่นโทรศัพท์อยู่นานละสายาาโทรศัพท์อมัน แล้วมามอหน้าผมแทน
“ถามไรวะ”
“แำลัมีวามรัป่ะวะ”
“แะบ้าไ ันะไปมีไ้ยัไ”ำถามอู้าทำให้ผมใและเผลออบลับไป้วยเสียที่่อน้าั
“ไม่มีแล้วทำไม้อึ้นเสีย้วยวะ”ู้าแว
“ันไม่ไ้ึ้นเสีย แ่ใเยๆ”
“หรอ ใอะไร วัอ่อนรินะ”แรปมอนเสริม
“็ปิพวแไม่เยถามันแบบนี้ ็ใเป็นธรรมา”ผมอบแล้วมอไปทาหน้า่าเพื่อหลบสายาอพวเพื่อนๆ
“ันว่าแบอวามริมาเถอะ ำลัมีวามรัใ่มั้ย”ู้า็ยัไม่เลิที่ะถามผมเพื่อเอาำอบ
“็บอว่าไม่มีไ พวแนี่น่ารำาริๆเลย”
“เฮ้ยๆๆๆ แล้วทำไม้ออารม์เสีย้วยวะ แบบนี้มันผิปิริๆ”แรปมอนพูแล้วเอาศอมาระทุ้ที่แนอผม
“ผิปิอะไร ันมีอะไรผิปิรไหน”ผมถามแล้วหันหน้าไปมอพวมัน
“็่วนี้เวลาแอยู่นเียว แะนั่เหม่อเหมือนิอะไรอยู่ัอย่า”ู้าเริ่มอธิบาย
“อืม แล้วยัไ นเรามัน็้อมีใ้วามิันบ้า”
“แ่มันไม่ใ่อารม์นั้นวะ แววาแมันบ่บอว่า แำลัหลุมรัใรอยู่”แรปมอนเสริม
“เฮ้อๆๆๆ พวแนี่ไร้สาระริๆ”ผมอบแล้วลุึ้นเินหนี
“อ่าวๆๆ แล้วะไปไหนละนั้น”ู้าถามเมื่อเห็นผมำลัะเินหนี
“็ไปเรียนิถามไ้ แล้วพวแไม่ไปเรียนไ”ผมหันไปอบ
“โห อยู่ีๆ็ยันึ้นมาเียว น่าสสัยริๆ”แรปมอนพูแวผมอีรั้
“ละไปเรียนมั้ย ถ้าแยัไม่หยุพูะไ้ไปโรพยาบาลแทน”
“ลัวแล้วรับ ลัวแล้ว แหม มันโหริๆเว้ย”แรปมอนับู้าเินไปเ็บอที่โ๊ะ แล้วพวเรา็เินไปเรียนวิาวิทยาศาสร์ึ่ห้ออยู่ที่ั้นหนึ่ออาารเรียน
“แหยุทำไมวะ” ู้าหันมาถามเมื่อเห็นผมหยุุาราสอนหน้าห้อM.4/B
“ป่าว ไม่มีอะไร”ผมอบแล้วเินามไป ทำท่าไม่มีอะไรเิึ้น
“นั้นมันห้อไอ้วีนี่ แไปูาราสอนห้อมันทำไม”แรปมอนถามึ้น
“ไม่มีอะไร แ่อยารู้ว่าเรียนวิาอะไรอยู่ เผื่อะไ้วนโ”
“ันว่าแล้วเียว แั้ใเรียนไ้ไม่นายหรอ ัวเอไม่ั้ใ็อย่าทำเพื่อนเสียิวะ ไอวีมันหัวหน้าห้อเลยนะเว้ย”แรปมอนมันพูแวะผมเป็นรอบที่เท่าไรแล้วเนี้ย
“หุบปาแล้วเินไปเลยนะ”
ที่ห้อวิทยาศาสร์ ั้นหนึ่
“เอ้อ น่าเบื่อว่ะ” แรปมอนบ่นะที่รูำลัสอนอยู่หน้าห้อ
“นั้นิ เราะเรียนารสืบพันธุ์ิพืไปทำไมวะ เรียนไป็ไม่ไ้ใ้หรอ ว่ามะอุ”ู้าบ่น่อาแรปมอน แล้วหันมาอวามเห็นาอุ
“เฮ้ย อุ เหม่ออัแล้ว”
“หะ ว่าไนะ”ผมสะุ้เมื่อู้าสะิผม
“่วนี้แแปลริๆนั้นแหละ มออะไรอยู่วะ”ู้าพูแล้วมอ้ามไหล่ออุไปึ่เป็นสนามลาโรเรียน
“นั้นมันห้อM.4/B นี่หว่า แมออะไร”ู้าถาม
“็มอหาไอ้วีมันเยๆ”ผมอบ
“อ่อๆ เฮ้ย มันมุอะไรันวะ”เสียอู้าทำให้ผมใแล้วรีบหันไปูภาพเบื้อหน้าทันที
“นั้นมันอาร์มี่นี่เป็นลมหรอ อ่าวเฮ้ย อุะไปไหน” ผมเปิหน้า่าแล้วระโออมาาห้อท่ามลาวามใอรูและเพื่อนร่วมห้ออผม
ผมวิ่มาที่สนามลาโรเรียนและพบว่านำลัมุมูเป็นำนวนมาแ่ไม่มีใรมีท่าทีว่าะ่วยเลย แถมรูยัเ้าไม่ถึอี อยู่ๆอารม์อผม็ึ้นึ้นมาโยไม่รู้สาเหุ
“หลบหน่อย หลบไปเ่”ผมะโนเสียัทำให้นที่ยืนมุใและหันมาทาผม พอเห็นหน้าผมทุน็แหวทาให้โยี ผมึรีบวิ่เ้าไปหาเธอทันที
“เธอไม่เป็นอะไรมานะ ันะพาไปห้อพยาบาล” ผมถามเธอแล้วอุ้มเธอึ้นไว้ในอ้อมแนอผม
“อืม” ผมไ้ยินเสียอบรับอเธอที่แผ่วเบา ทำให้ผมรีบอุ้มเธอเินออไปารนั้นทันที
อนนี้ผมรู้สึว่าเป็นห่วเธอมา ผมไม่เยรู้สึแบบนี้ับใรเลยนะ ทำไมผู้หินนี้ถึทำมห้ผมเป็นแบบนี้ไ้ นี่ผมำลัเป็นอะไรไป
Joungguk’s Story The End
โปริามอน่อไป
ความคิดเห็น