Fanfic โซเคนโย : ชิมิสึ & มาซาโกะ

ลำดับตอนที่ #2 : คนป่วยจอมปากแข็ง

ชิมิสึเบิกตากว้างเมื่อหญิงสาวจอมปากแข็งก็หมดสติ ไปเฉยๆ แขนแข็งแรงรวบร่างบางไว้ได้ก่อนที่จะตกพื้น  ชายหนุ่มหันไปส่ายหน้าเมื่อมีคนถามว่า ให้ช่วยอะไรไหม เขาถอดถุงมือออก ก่อนจะสัมผัสที่หน้าผากคนที่สลบไป ปรากฏว่า

"ยัยบ้า ไม่สบายไม่บอก"ชายหนุ่มสบถ ก่อนที่จะสอดแขนใต้ข้อพับของมาซาโกะก่อนจะช้อนร่างบางขึ้น แล้วเรียกรถกลับคฤหาสน์ทันที

"นั่นหนูมาซาโกะเป็นอะไรไปน่ะ"ผู้นำตระกูลโซเคนโยร้องถาม เมื่อเห็นคนเป็นลูกที่มีร่างของหญิงสาวอยู่ในอ้อมกอด เดินเข้ามาหา

"ช่างเถอะครับ เดี๋ยวพายัยนี่ไปห้องก่อน ห้องยัยคนนี้อยู่ไหนครับ"ชิมิสึรีบตัดบททันที
"อยู่ถัดจากห้องลูกน่ะ"คนเป็นพ่อตอบอย่างรวดเร็ว "เดี๋ยวจะส่งหมอไปนะ"

ชายหนุ่มพยักหน้าตอบ ก่อนที่จะพาคนป่วยไปที่ห้องของเจ้าตัวทันที พอมาถึงก็วางร่างของคนปากแข็งบนเตียงหนานุ่มก่อนที่ซักพัก หมอประจำตระกูลรวมทั้งโยชิฮาระจะเข้ามา

"ท่านชิมิสึขอรับ เกิดอะไรขึ้น"วิญญาณซามูไรหนุ่มถามคนตรงหน้าทันทีที่ลอยเข้ามา

"ยัยนี่ไม่สบายแล้วก็ไม่บอก"ชิมิสึบอกเสียงเครียด แต่โยชิฮาระก็สังเกตได้ว่า ดวงตาคู่นั้นมีความไม่สบายใจอยู่ ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ ท่านชิมิสึ..วิญญาณซามูไรหนุ่มคิดอย่างขบขัน กับนิสัยปากไม่ตรงกับใจของคนตรงหน้า ก่อนที่จะหันมาสนใจคนป่วยอีกครั้ง

หมอประจำตระกูลตรวจคร่าว ก่อนที่จะเอาเทอร์โมมิเตอร์วัดไข้ออกมาตรวจดู

"อืม38 องศาเชียว เดี๋ยวหมอให้ยาลดไข้แล้ว เดี๋ยวต้องให้คนมาคอยเช็ดตัวด้วยผ้าชุบน้ำอุ่นนะครับ"หมอประจำตระกูลรายงาน

"อืม งั้นหมอรับผิดชอบ"ชิมิสึสั่งการ หมอมีท่าทางงงๆ

"แต่ท่านชิมิสึไม่ทำเหรอขอรับ"โยชิฮาระเริ่มงง

ชายหนุ่มเบือนดวงตาสีน้ำเงินทรงอำนาจมาทันที มีความอำมหิตอยู่ด้วย

"ฉันไม่อยากยุ่งกับยัยปากแข็ง วันนี้ยัยนี่ทำฉันจะบ้า"ชายหนุ่มก้าวออกจากห้องไปทันที

"ยัยนี่ที่ท่านพูดถึงชื่อท่านมาซาโกะนะขอรับ ท่านชิมิสึ จะไปไหนเนี่ยขอรับ"โยชิฮาระตะโกนไล่หลัง ขณะลอยตามไปติดๆ หมอได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา กับนิสัยของว่าที่ผู้นำตระกูล




ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มกับดวงตาสีน้ำเงินยืนพิงเสาเหม่อมองลานฝึกที่ปลูกต้นไม้จนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นสวนญี่ปุ่นมากกว่า จนกระทั่งร่างสง่าของผู้นำโซเคนโยจะเดินเข้ามาหา ใบหน้านั้นเริ่มดูชราตามอายุขัย มีริ้วแห่งความเหนื่อยล้าจากการทำงานและการปกครองมาอย่างหนัก

"ไม่ไปดูหนูมาซาโกะล่ะ"ผู้เป็นพ่อถามขึ้น คนเป็นลูกเบือนสายตามาช้าๆ

"ทำไมผมต้องดูคนพรรค์นั้น"

ผู้นำโซเคนโยยืนพิงผนังบ้านบ้าง

"หนูมาซาโกะเป็นคนจริงใจ พ่อถึงเลือกคนๆนี้มาเป็นคู่หมั้นลูก อย่างน้อย ก็ไม่เหมือนผู้หญิงทั่วๆไป ที่เอาแต่จับผู้ชาย ถึงหนูมาซาโกะจะมารยาทกิริยาไม่สมหญิง ชื่อคนก็จำไม่เก่ง แถมยังปากไวอีก แต่ก็จริงใจ แน่นอน ยังมีคนมารยาทงามอีกมากมายกว่าหนูมาซาโกะ แถมพูดจาไพเราะกว่าหลายๆเท่า แต่รู้ไหม คนพูดจาไพเราะแต่ไม่จริงใจมีอยู่กลาดเกลื่อน มนุษย์เราก็เหมือนกัน บางคนพูดจาไม่เพราะหวานกังวานน่ะ ก็เป็นเพราะได้รับความกดดันมาเยอะ (นี่คนแต่งขอเห็นด้วย เพราะถึงคนแต่งจะพูดจาไม่ไพเราะเพราะพริ้งมาก แต่ข้าพเจ้าไม่เคยพูดไม่จริงใจหรือเอาหน้า)"ผู้นำโซเคนโยหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน "คนนี้แหล่ะ ชิมิสึลูกพ่อ มีแต่คนแบบนี้เท่านั้นที่จะมาเคียงคู่ผู้นำตระกูลนักปราบปีศาจอันเกรียงไกรของเราได้ ไปดูหนูมาซาโกะซะเถอะนะ"

ชิมิสึพยักหน้ารับช้าๆ ก่อนที่จะเดินไปตามคำสั่งที่พ่อบอก แต่ก็ครุ่นคิดไปด้วย

ปากร้ายแต่จริงใจงั้นหรอ ชายหนุ่มคิดในใจ ลองดูซักตั้ง


ทันทีที่ร่างสูงสง่าของผู้เป็นลูกหายลับไปพร้อมๆกับฝีเท้าที่บางเบาขึ้น ผู้นำโซเคนโยก็หันมาทางสวนสวยอีกครั้ง(สวนที่อยู่ในเล่มสอง) พลางพึมพำเบาๆด้วยเสียงทรงอำนาจ

"จะยึดอำนาจรึ ฮัตสึ สั่งสอนหลานของเจ้า หรือลูกของข้าให้ทำแบบนี้ น่าเสียดาย เพราะหนูมาซาโกะก็ฉลาดพอที่จะไม่ทำตามเจ้าแน่"



เปลือกตาบางเปิดขึ้นช้าๆ ตอนนี้มืดแล้ว ท้องฟ้ายามราตรีมีหมู่ดาว ดูสวยไปอีกแบบ ก่อนที่จะเริ่มรับรู้ว่า มีคนเอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดหน้าให้ เบา และนุ่มนวล ใครกัน

ดวงตาสีนิลหันไปทางเจ้าของผ้า ชายหนุ่มรูปงาม ผมสีน้ำตาลเข้มยาว ดวงตาสีน้ำเงินแปลกตาราวกับไม่ใช่คนญี่ปุ่น ใบหน้าคมคายหันมาทางหญิงสาวที่เบิกตากว้าง

"นี่ แก!"มาซาโกะอุทานอย่างตกใจ ดวงตาสีน้ำเงินเย็นชาปรามให้หยุด (รู้สึกว่าเขียนไปเขียนมามันเวอร์ชั่นคิเอ็นจิและเลนยะเข้าไปแล้วนะ)

หญิงสาวได้แต่เงียบๆ

ขณะที่คนตรงหน้ายื่นมือ มาซาโกะเอียงหน้าถามอย่างไม่เข้าใจ

"ยื่นแขนมา ไข้เธอขึ้น"

แต่หญิงสาวยังไม่ยื่น ดวงตาสีนิลจ้องอย่างไม่ไว้ใจ

"ยื่น"น้ำเสียงเริ่มเย็นเยียบ จนมาซาโกะเริ่มเซ็งๆ แค่นี้ยังดุ สุดท้ายชิมิสึเป็นฝ่ายคว้าแขนคนตรงหน้ามาแทนซะเอง ครั้งนี้หญิงสาวนอนนิ่ง ชายหนุ่มเช็ดบริเวณแขน ก่อนจะปล่อยลงอย่างนุ่มนวล

มือหนาทาบที่หน้าผากคนป่วย

"ไม่เป็นอะไรซักหน่อย"มาซาโกะบ่นอุบอิบ

ไข้ลดไปเยอะ ว่าที่ผู้นำตระกูลคิดในใจ แต่ก็ปล่อยคนเดียวไม่ได้

ก่อนที่ร่างสูงสง่าจะลุกขึ้น ไปหยิบผ้าห่มที่วางไว้สำรองออกมา ลากเก้าอี้ ก่อนที่จะยกผ้าห่มคลุมตัวเพื่อกันอากาศหนาวเหน็บ หญิงสาวมีสีหน้าหงุดหงิด

"นอนได้แล้ว"ชิมิสึพูดเสียงดุ

"แกจ้องแบบนี้ใครจะไปหลับลง"มาซาโกะเถียงฉอดๆ จนชายหนุ่มนึกสงสัย นี่น่ะหรือคนป่วย แต่หญิงสาวเห็นสายตาคู่นั้น มีความมห่วงใยอยู่ แต่กระพริบตาครั้งเดียว แววตาจากดวงแก้วสีน้ำเงินคู่คมก็เย็นชาเหมือนเดิม

คิดไปเองล่ะมั้ง

มาซาโกะคิดในใจขณะล้มตัวนอนแต่โดยดี เพราะเห็นสายตาเป็นห่วงอยู่หรอกนะ ถึงยอมน่ะ

พอหัวถึงหมอนปุ๊ปก็หลับปั๊ปทันที หญิงสาวพลิกตัวหาท่านอนที่สบายสุดก่อนที่จะผล็อยหลับไป ชิมิสึมองภาพตรงหน้าอย่างระอา หัวถึงหมอนปุ๊ป หลับเชียวนะ แม่คนป่วยจอมปากแข็ง

ก่อนที่เขาจะหลับไปด้วยอีกคน ฟุบคาเตียงทันที แต่ตลอดค่ำคืนนั้น เขาต้องตื่นขึ้นมาเป็นระยะๆ เพราะบางที คุณเธอทำผ้าห่มหลุดจากตัว ลำบากเขาต้องคว้าผ้าห่มมาห่มให้




แต่น่าแปลกคือ ทั้งๆที่เขาควรจะรำคาญ ตะคอกใส่ แต่ครั้งนี้ ทำไมเขาไม่ทำกันนะ เพราะอะไร...



เปลือกตาเปิดขึ้น ดวงตาสีน้ำเงินคมน่าหลงไหลลืมขึ้น ขณะที่ยันตัวขึ้น แสงอันอบอุ่นแผ่วาบออกมาจากหน้าต่าง ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงพลิกตัว ชายหนุ่มหันขวับไป ปรากฏว่าเห็นแม่ตัวดีละเมอ แถมพลิกตัว พอจะตกเตียง ชิมิสึก็ต้องคว้าร่างบางไว้ก่อนจะอุ้มให้กลับไป แต่ว่า...

เจ้าตัวไม่ยอมกลับไปนอนที่หมอน แถมยังซบอก แล้วกำชายหนุ่มเสื้อไว้แน่นอีก

ชิมิสึลอบถอนหายใจเบาๆจะแกะก็ไม่ได้ เพราะแม่ตัวดีแรงเยอะจนน่าใจหาย

"อรุณสวัสดิ์ครับท่านชิมิสึ ท่านมาซาโกะ"วิญญาณซามูไรหนุ่มประจำตระกูลลอยทะลุประตูมาจ๊ะเอ๋กับภาพตรงหน้าพอดี!! ก่อนจะลอยอึ้ง ชิมิสึสะดุ้ง ก่อนจะรีบใช้แรงทั้งหมดของตัวเอง ผลักคนขี้เซาออกไปทันที ทำเอามาซาโกะสะดุ้งตื่น ก่อนจะเดือดดาลเมื่อล้มก้นกระแทกพื้นเต็มๆ

"หนอย ตาบ้า ปลุกดีๆไม่เป็นรึไง"หญิงสาวแว้ดใส่

"เอ่อ ข้ามารบกวนอะไรรึเปล่าขอรับ"โยชิฮาระเริ่มหายอึ้งถามคนทั้งสองอย่างงงๆ

"เปล่า"ชิมิสึลุกพรวดก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องทันที ทำเอามาซาโกะงงๆ เมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้น แต่วิญญาณซามูไรหนุ่มแอบยิ้ม เพพราะภาพตรงหน้าน่ะ เขาเห็นตั้งแต่ต้นจนจบเลยล่ะ

.......................................................................

อาทิตย์ที่กว่าๆแล้วที่มาซาโกะมาอยู่ที่นี่ ก็ไม่มีปัญหาอะไร จนผู้นำตระกูลโซเคนโยใจชื่น อย่างน้อย คงจะสามารถไปกันได้

"ท่านมาซาโกะขอรับ"โยชิฮาระลอยเข้ามา จนหญิงสาวที่นั่งนิ่งๆเหม่อๆสะดุ้งขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ หันขวับมา

"มีอะไรหรอ โยชิฮาระ"มาซาโกะถามขึ้น

"เดี๋ยวมะรืนนี้จะมีงานเลี้ยงที่ท่านชิมิสึต้องเป็นผู้นำโซเคนโยคนต่อไป แล้วท่านมาซาโกะต้องไปร่วมงานด้วย เอ่อ ส่วนเสื้อผ้าก็ให้ไปวัดชุด"ผีประจำตระกูลบอกอย่างรวดเร็ว ที่มาซาโกะเห็นโยชิฮาระได้นั้น เพราะเป็นผู้มีพลังวิญญาณหรือประสาทสัมผีสที่6 แถมยังเป็นเครือญาติแยกมาจากตระกูลโฮตาอิอีก ครั้งนี้เลยไม่มีปัญหาอะไร

"หา! เจ้าขี้เก๊กนั่นได้เป็นผู้นำเนี่ยนะ โอ๊ย ตายแน่ๆ แต่งงานกับคนพรรค์นี้ หัวดื้อก็หัวดื้อ เย็นชา หัวโบราณ ตายๆๆๆ ตายแน่ๆ"หญิงสาวบ่นเป็นหมีกินผึ้ง จนกระทั่งเสียงเย็นเยียบดังขึ้น ทำเอาหญิงสาวเงียบกริบ

"เมื่อกี๊ เธอว่าอะไรนะ ลองพูดอีกทีซิ"ชิมิสึนั่นเอง ร่างสูงสง่ายืนกอดอกจ้องเขม็ง แต่มาซาโกะไม่กลัว แถมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้อีก

"หูหนวกรึไง นี่ๆ โยชิฮาระ ผู้นำรุ่นนี้จะไปรอดเร้อ แค่เมื่อกี๊ฉันพูด ตานี่ยังไม่ได้ยินเลย"หญิงสาวหัวเราะร่า จนโยชิฮาระวางตัวไม่ถูก ไม่รู้จะเข้าข้างฝ่ายไหนดี อีกฝ่ายก็เย็นชาสุดขั้ว อีกฝ่ายก็เจ้าเล่ห์จนน่ากลัว งานนี้คงได้ตายกันไปข้างล่ะ