คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การพบกันครั้งแรก(100%)(แก้ไขเล็กน้อย)
บ้านโซเคนโย
"ชิมิสึ ถึงเวลาที่ลูกต้องมีคู่หมั้น""ผู้นำโซเคนโยเอ่ยขึ้น จนคนเป็นลูกที่ฝึกดาบอยู่หันมามอง ขมวดคิ้วอย่างสงสัย ดวงตาสีน้ำเงินแปลกตามีแววสงสัยอยู่เต็มเปี่ยม
"และพ่อเลือกให้แล้ว เดี๋ยวอีกอาทิตย์นึงเธอจะมาเยี่ยมและมาทดลองอาศัยกับเรา เตรียมตัวไว้ให้ดีด้วย"ผู้นำโซเคนโยทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป
ห้องนอนของชิมิสึ(ดูมันคิดห้องนอนของป๊ะป๋า)
ชิมิสึเดินวนเวียนไปมาราวกับจะครุ่นคิด จนโยชิฮาระที่ลอยอยู่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย เพราะว่าที่ผู้นำคนนี้ดูจะกลุ้มอะไรซะเหลือเกิน ก่อนที่จะรู้สาเหตุทันที
ท่านชิมิสึอายุตั้ง20แล้ว ก็สมควรที่จะมีคู่หมั้นและเตรียมจะแต่งงานได้แล้ว ไม่ใช่เอาจริงเอาจังแต่งานๆอย่างเดียว
"โยชิฮาระ นายคิดว่าคนที่ท่านพ่อเลือกให้จะเป็นคนยังไง"ชิมิสึเปิดปากถามในที่สุด
วิญญาณซามูไรหนุ่มนิ่งคิด
"ก็คงจะเป็นคนที่อ่อนหวาน เรียบร้อยล่ะมั้งขอรับ"
อาทิตย์ต่อมา วันแห่งการพบกัน
ชิมิสึ และโยชิฮาระลอยตามลงมายังห้องรับรองแขก ที่มีบุคคลแต่ละคน มากันครบ ทั้งจากบ้านที่โอกินาว่าก็ต่างมากันพร้อมกันหมด ผู้นำตระกูลโซเคนโยนั่งบนโซฟาใหญ่ และอีกฟากหนึ่ง มีหญิงสาวรุ่นนั่งอยู่ ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวย ดวงตาสีดำงดงาม ผิวขาวผ่อง ริมฝีปากสีกลีบซากุระ
"ชิมิสึ นี่ เทะสึกะ มาซาโกะ(คิดไม่ออกแล้ว เลยเอาชื่อการ์ตูนไป)"ผู้นำโซเคนโยแนะนำหญิงสาวแปลกหน้า ว่าที่ผู้นำตระกูลหันมามองหญิงสาวนามมาซาโกะทันที ซึ่งเธอก็จ้องกลับอย่างไม่ลดละ ดวงตาที่แสดงถึงความไม่แยแส และดูเจ่าเล่ห์ ปนๆทรงอำนาจเล็กน้อย
"หนูมาซาโกะ นี่ชิมิสึ ลูกชายฉัน"ผู้นำตระกูลแนะนำให้รู้จัก
แล้วก็เริ่มเปิดบทสนทนา มาซาโกะนิ่งเงียบ เธอไม่ขยับปากพูดอะไรเลย บางทีก็จะมีเพียงจิบถ้วยชา ส่วนชิมิสึหันไปมองหญิงสาวที่เป็นคู่หมั้นอย่างสงสัย เขาไม่ยักรู้จัก
หลังจากที่มีการสนทนาปราศรัยกันจบแล้ว (เขียนงี้รึเปล่า เราเขียนไม่เป็น) ผู้นำโซเคนโยก็หันมาทางลูกชาย
"ชิมิสึ ลูกพาหนูมาซาโกะไปเที่ยวแถวๆฮอกไกโด เห็นมีเทศกาลโอโดริไม่ใช่หรอ อีกอย่างทำความรู้จักได้ก็ดีนะ"
ชิมิสึเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก ดูเหมือนมาซาโกะก็จะดูไม่สบอารมณ์เช่นกัน ว่าที่ผู้นำตระกูลถึงกับสงสัยอีก ท่านพ่อของเขาเลือกคู่หมั้นให้แบบนี้เนี่ยนะ
สวนญี่ปุ่นบ้านโซเคนโยของผู้นำตระกูล
โซเคนโย มาโมรุยืนเหม่อสวนไปแต่ไกล จนกระทั่ง มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามา
ชายหนุ่มหันมามอง ดวงตาสีดำของเขามีแววสงสัยอยู่เต็มเปี่ยม เมื่อบิดาเดินมาด้วยท่าทางเร่งรีบ
"ท่านอามีอะไรหรือครับ"มาโมรุถามเสียงสุภาพ โซเคนโย ฮัตสึ อาของโซเคนโย มาโมรุ มองซ้ายมองขวา ราวกับจะระแวดระวัง
"มีอะไรหรอครับ"ชายหนุ่มผู้เป็นลูกย้ำคำถามอีกที
"อาอยากให้หลานแย่งชิงมาซาโกะมาจากชิมิสึ"ฮัตสึกระซิบเสียงแผ่ว มาโมรุเบิกตาสีดำสนิทของเขากว้าง
"ทำไม..."คนเป็นหลานเริ่มไม่เข้าใจ
"หญิงคนนั้นเปี่ยมไปด้วยความสามารถ และตระกูลที่เธอมาก็เป็นตระกูลใหญ่โต ถ้าหลานได้แต่งงานกับเธอ อาก็สามารถจะขึ้นเป็นผู้นำได้ แล้วเราจะเป็นใหญ่ เพราะฐานอำนาจจะเพิ่มขึ้น หลานก็อยากให้อาขึ้นเป็นผู้นำไม่ใช่รึ"
มาโมรุลังเล
"ทำซะ หลานรัก มีแค่วิธีนี้เท่านั้น"
ภายในชานเมืองที่จัดเทศการโอโดริ หิมะหนาวเหน็บกว่าทุกปี แม้จะเป็นเวลาช่วงสายๆก็ตาม ร่างสูงสง่าชายหนุ่มว่าที่ผู้นำตระกูลนักปราบปีศาจที่เกรียงไกร เดินไปเรื่อยๆ มือหนากระชับผ้าพันคอ ส่วนที่เดินอยู่ด้านหลังเล็กน้อย ก็คือหญิงสาวงดงาม มองซ้ายมองขวาอย่างตื่นเต้น ใบหน้าแดงเรื่อเพราะความหนาวเหน็บ มือบางซุกอยู่ที่กระเป๋าเสื้อโค้ด ดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่
ชิมิสึหันมาทางมาซาโกะที่เดินดูไปรอบๆ
"ไม่คยมารึไง"
มาซาโกะยิ้มเหยียดๆให้
แต่ก็ไม่ได้ตอบ อะไร ชิมิสึมองด้วยหางตาเล็กน้อยก่อนจะเดินนำหน้าไปต่อ ถามก็ไม่ตอบ แถมสายตาเจ้าเล่ห์แถมกวนประสาทอีก
หญิงสาวมองแผ่นหลังชายหนุ่มอย่างเซ็งๆ
คนอะไรขี้เก๊กชะมัด
ชั่ววูบภาพแผ่นหลังคนตรงหน้าก็เริ่มเบลอ มาซาโกะส่ายหัวแรงๆ ขณะที่จามออกมา ชายหนุ่มหันขวับมาทันที
"ถ้าหนาวก็กลับ"
"ไม่กลับ"หญิงสาวเถียงฉอดๆเป็นเด็กไม่รู้จักโตขณะสะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างงอนๆ
ชิมิสึถอนหายใจอย่างเซ็งๆกับคนปากแข็งตรงหน้า ก่อนจะคว้าต้นแขนของคนไม่รู้จักโต แล้วดึงมา
"แกจะพาฉันไปไหนเนี่ย"มาซาโกะโวยวาย จนทุกๆคนในละแวกนั้นหันมามอง ชิมิสึหันไปส่งสายตาอำมหิตให้จนพวกญี่ปุ่นมุงหันไปทางอื่นทันที แต่บางคนก็ยังแอบมองอยู่ เพราะสีตาที่แปลกจนเหมือนไม่ใช่คนญี่ปุ่น แถมยังมีสาวสวยอีก ถ้าทางแม่สาวน้อยคนนั้นท่าทางจะชอบของแปลก
ชิมิสึพาหญิงสาวมาที่ร้านน้ำชาที่มีความเป็นส่วนตัว ภายในนั้นอุ่นสบาย บริกรโค้งให้ ชายหนุ่มดึงมาที่ห้องแบบญี่ปุ่น ก่อนจะสั่งชามา
"มาที่นี่ทำไม"มาซาโกะถามเสียงเขียว ดวงตาสีนิลจ้องบุคคลตรงหน้าอย่างคาดโทษ ชิมิสึเบือนสายตาสีน้ำเงินคมๆรับกับใบหน้าหล่อเหลาหันมาทางคนที่โวยวายอย่างดุๆ
"ตัวเองหนาว ยังจะดื้อปากแข็ง"ชายหนุ่มต่อว่า หญิงสาวลุกพรวด
"ไม่ได้หนาวซักหน่อย แค่ไม่ชอบหน้าหนาวเท่านั้น ก็ที่เกียวโตที่ฉันอยู่มันอากาศอุ่นนี่"ร่างบางตวาดแว้ดใส่ทันที
แต่แล้วก็ต้องหอบแฮกๆ แรงเริ่มเหือดหายแต่ก็รักษาท่าทางได้เป็นอย่างดีก่อนจะถอยหลังกลับไปนั่งที่เหมือนเดิม แล้วก็นั่งดื่มชาเงียบๆชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างเหนื่อยหน่าย ปากแข็งซะไม่มี มีหวังแต่งงานมันจะมีสภาพยังไงเนี่ย อีกอย่างเขาไม่อยากแต่งกับคนแบบนี้หรอก สวยซะเปล่า แต่มารยาทไม่งามเอาซะเลย พ่อนะพ่อ
บุคคลทั้งสองเดินไปตามงานเทศกาลต่อ เพราะหญิงสาวตื๊อแถมโวยวายให้พามาเที่ยวต่อ ถ้าไม่พา จะไปคนเดียว งานนี้นับว่าว่าที่ผู้นำโซเคนโยแทบจะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย เพราะมาซาโกะชอบเดินไปดูนู่นดูนี่ ลำบากเขาที่ต้องดึงตัวไม่งั้นหลงแน่ๆ แถมงานที่คนเยอะขนาดนี้ คงตามหาตัวยาก
"ปล่อยฉันได้ยัง"มาซาโกะเริ่มฉุนๆขณะที่ร่างสูงยังจับข้อมือเธอไม่ยอมปล่อย
"ถ้าปล่อย เธอก็ดูนู่นดูนี่เดี๋ยวก็หลง"ชิมิสึตอบเสียงเรียบ ขณะที่เดินไปร้านขายสัตว์เลี้ยง ก่อนที่จะสั่งอะไรบางอย่างกับคนขาย หญิงสาวขมวดคิ้ว ซื้ออะไร บ้านโซเคนโยไม่มีสัตว์เลี้ยงไม่ใช่หรอ และแล้วข้อสงสัยของหญิงสาวก็กระจ่างทันที เมื่อชายหนุ่มกลับมาพร้อมของในมือ
สายจูงสุนัข!
แต่ที่น่าแปลกคือ คนตรงหน้าจะซื้อมาทำไม มาซาโกะสะดุ้งเมื่อชิมิสึคว้าข้อมือขวา มาแล้วมัดเข้ากับปลายสายจูง แถมเป็นแบบแน่นหนา แล้วมีกุญแจล๊อคอีก
"แกจะทำอะไร ปล่อยนะโว้ย"หญิงสาวร้องแว้ดใส่ ชิมิสึปรายตามองก่อนจะผูกอีกส่วนของเชือกเข้ากับข้อมือเขา
"ต่อไปนี่ไม่หลงแล้ว"ชายหนุ่มบอกเสียงราบเรียบ เล่นเอาหญิงสาวอย่างจะตบหน้าเขาหลายๆฉาดให้มันรู้ไป แต่พอจะง้างมือตบ ภาพตรงหน้าก็เริ่มเบลอ และแล้วก็ดับวูบพร้อมสติ ที่หายไปทั้งหมด
ความคิดเห็น