คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 1 วันที่ได้เจอทำให้รักเธอหมดหัวใจ : เรียนแลกเปลี่ยน
ทั้งหมดนี้แหละคือเหตุที่ฉันรักแน็ทอย่างจริงจังแม้ว่าจะรู้จักกันแค่วันเดียวก็ตามแต่ฉัน
ไม่เคยคิดว่ามันเป็นเวลานิดเดียวและดูเวอร์ไปสำหรับการที่เราแอบรักใคร บัดนี้เวลาได้
ล่วงเลยมาจนถึง ม.6 แล้ว ฉันยังคงผูกโบที่แน็กให้อยู่เสมอจนเพื่อนๆบ้างก็สงสัย บ้างก็
แซว ฉันเองก็ทำได้แค่ตอบปัดๆไปต่างๆนานา มีเพียง อบเชย แจน ข้าวตู และมีน เพื่อน
ร่วมแก็งของฉันเท่านั้นที่รู้ แม้ว่าทุกคนจะเก็บความลับดีเพียงไรแต่ฉันก็ยังคงคอยระแวง
ว่าจะมีใครรู้อยู่อีกแล้วเอาไปบอกแน็กรึเปล่า เพราะฉันอยากจะเป็นคนบอกกับเขาเอง
~กลับมาปัจจุบันตอนที่แน็กมองหน้าฉัน(นั่งไทแมชชีน)~
"เอ่อ...มองไมอ่ะ"ฉันที่ตื่นจากภวังค์ถามขึ้นทำให้แน็กหยุดมองแล้วยิ้มให้ฉันอย่างอ่อน
โยน
"โนผูกโบที่ฉันให้ทุกวันเลยนะ"
"O//O"เขามองโบเราหรอ แล้วเขาจะรู้ว่าฉันชอบเขามั้ยเนี่ย>//< แน็กมองหน้าฉันที่
ตะลึงค้างก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ...
"ฮะ ฮะ คงชอบสินะ ดีแล้วล่ะ งั้นฉันไปก่อนนะเจเรียกแล้ว"
"จ่ะ"ฉันยิ้มให้แน็กอย่างสดใสก่อนจะก้มหน้าลงอย่างอักอั้น ทำไมนะแน็ก ทำไมเธอถึง
ไม่ถามล่ะ ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ นายคงไม่รู้สินะว่าฉันเจ็บแค่ไหนที่ได้แต่แอบมองนาย
อยู่ห่างๆโดยที่นายไม่รู้ตัว
"แหม...แทนที่จะยิ้มกลับก้มหน้า"อบเชยที่โผล่มาจากไหนไม่รู้แซวฉันอย่างที่ทำทุกครั้ง
"เปล่าหรอกแค่คิดเรื่องเรียนน่ะ"
"โฮะๆก็เธอมันเด็กเรียนนี่"
"..."ฉันไม่ชอบให้อบเชยพูดแบบนี้เลย มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการเลยซักนิด ฉันก็แค่ตั้งใจ
เรียนเพือให้แม่ดีใจก็เท่านั้น
"นี่โน...ตัดใจซะเถอะ คนที่เอาแต่เรียนๆเล่นๆอย่างแน็กกับคนที่เรียนเก่งอย่างเธอน่ะ เข้า
กันไม่ได้หรอก"ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจเหมือนมีอะไรมาแทงอย่างไม่ปราณีเมื่อได้ยินคำพูด
ของอบเชย ฉันรู้ดีว่าเราไม่คู่ควรกัน ไม่ใช่แน็กที่ไม่คู่ควรกับฉัน แต่ฉันต่างหากที่ไม่คู่ควร
กับแน็ก แน็กมีผู้หญิงมารายล้อมมีแต่คนสนใจ แต่ฉันสิมีผู้ชายหน้ากระเดียดไปทางปลา
กระดี่มามองก็บุญแล้ว (เอ่อฉันแค่ทะตามบทเท่านั้นนะ จริงๆฉันสวยมากเลย)
"อบเชย ฉันว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า"
"ถ้าโนไม่อยากให้พูด เค้าก็จะไม่พูด"
"ขอบใจนะ"ไม่นานออดเข้าเรียนก็ดังขึ้นฉันหันไปหาแน็กอีกครั้งก่อนจะเข้าชั้นเรียน
ภายในห้องบรรยากาศยิ่งกว่าตลาดนัด ทุกคนพากันคุยเสียงดังกระหนำเหมือนไปดูคอน
เสิร์ตของดงบังชิงกิซะอีก ส่วนฉันน่ะเหรอก็นั่งคิดถึงแน็กอยู่เงียบๆ
"เฮ่ยครูมาแล้ว"สิ้นเสียงของเพื่อนคนหนึ่งที่มีหน้าที่ดูต้นทาง ทุกคนก็เงียบกริบอย่างรวด
เร็ว ก่อนที่คุณครูจะเดินเข้ามา (น่าสมเพชชะมัดห้อง 1 แท้ๆ)
"นักเรียนจ๊ะ ทางโรงเรียนของเรามีโครงการแลกเปลี่ยนห้อง คือ ให้นักเรียนจากห้องหนึ่ง
ไปเรียนอีกห้องหนึ่ง และห้องนั้นก็จะมาเรียนห้องเรา"
"แล้วเราต้องแลกเปลี่ยนกับห้องไหนครับ"
"เป็นคำถามที่ดีจ่ะ ห้อง ม.6/6 จ่ะ"6/6 กับ 6/1 โหโคตรจะเข้ากันดุจมดกับมังกรเลย ให้
ตายสิ
"โหครู ห้อง 6 จะมาเรียนห้องเราได้หรอครับ"
"อืม...คงต้องมาดูกันเองนะ"
"แล้วครูจะส่งใครไปห้อง 6 คะ"
เอ่อ.. อัมพาวรรณ เธอไปให้ครูได้ใช่มั้ย"ฉันซึ่งเป็นเจ้าของอยู่ชะงักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า
"งั้นก็เก็บข้าวของไปเลยนะ"
"ฮะ ถ้าโนไปแล้วใครจะให้พวกเราลอกการบ้านล่ะ"
"นี่น้อยๆหน่อย"ครูท้าวสะเอวก่อนจะพูดออกมาอย่างหมั่นไส้ในความทุเรศของนักเรียน
"555+"
"แล้วเจอกันนะทุกคน"
"โครงการนี้จะมี 1 เดือนนะ"
"ค่ะ"ฉันตอบรับและเดินออกจากห้องตรงไปห้องหกทันที ระหว่างทางฉันได้เจอกับ
พิมพ์นักเรียนที่จะมาเรียนที่ห้องฉัน เราสองคนคุยกันถึงห้องของตนก่อนจะแยกย้ายกัน
ไม่นานนักฉันก็ได้เดินมาจนถึงห้อง ม.6/6 ฉันถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้งก่อนจะเดินเข้าไป
"อ้าว...นักเรียนแลกเปลี่ยนมาแล้ว"โหครูดูพูดเข้าสิยังกับจะฉันจะไปเรียนที่เมืองนอกยัง
นั้นแหละ
"อัมพาวรรณ สรยานนท์ ฝากตัวด้วยค่ะ"
"เฮ่ยนั่น...โนนิ นี่นา"เสียงดังที่ดูคุ้นๆตะโกนก้องเหมือนกับจะบอกคนอื่นให้รูว่าฉันคือใคร
"อ้าวเงียบ โนไปนั่งกับ ธนภัทร นะ"
"ครูคะ...ธนภัทร คือใครคะ"
"คนนั้นน่ะ...ไม่เป็นไรหรอกถึงจะดูเป็นนักเลงแต่ก็น่ารักดี"ครูพูดจบก็ชี้ไปที่ต้า อืมต้าเอง
หรอ เฮ่ยต้า ไม่เอาฉันไม่นั่งกับต้า เมื่อคิดว่ายังไงก็ต้องนั่งกับต้า ฉันก็เดินไปที่โต๊ะตัวนั้น
ก่อนจะยิ้มให้ต้าอย่างขมขื่น
"นั่งด้วยนะ"
"เอาดิ ถ้าเป็นโนเราไม่รังเกียจหรอก"
ความคิดเห็น