แฟนฉันเป็นคนขี้โรคค่ะ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 จูบแรกของฉันกับเขา

จูบแรกของฉันกับเขา

อะไรน่ะ อะไรๆๆๆ โซระทำอะไรช้านนน=[]= เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นมิทราบ!!

          ริมฝีปากเรียวบางนุ่มหยุ่นและอุ่นจัดของเขาประทับแนบลงกับริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา สัมผัสแบบนี้ฉันเพิ่งรู้สึกเป็นครั้งแรก แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เขา ‘จูบ’ ฉัน เขาขยับไล้ริมฝีปากอันนุ่มหยุ่นของตัวเองอย่างช้าๆราวกับรู้ว่าหัวใจของฉันทำอะไรไม่ถูก จากนั้นเขาจึงถอนริมฝีปากออกแต่ริมฝีปากของเราอยู่ใกล้กันมากจนรู้สึกได้ว่าเขาหายใจแรงและเร็วมากสายตาของเขาจับจ้องมาที่ฉัน หน้าของเขาแดงมากพอๆกับฉัน   จากนั้นริมฝีปากของเขาก็ประกบกับริมฝีปากของฉันอีกครั้ง จนตอนนี้ฉันรู้สึกว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรงทำอะไรไม่ได้เลย ฉันได้ยินเสียงหัวใจของเราทั้งสองคนเต้นรัวจนแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน จากนั้นเขาก็ขยับริมฝีปากอีกครั้งอย่างแผ่วเบา ราวกับว่ากำลังทานขนมหานอยู่ยังไงยังงั้น

          และเมื่อเขาถอนริมฝีปากออก เขาก็ลุกออกจากตัวฉันไปนั่งข้างๆฉันแทน แต่ฉันสิไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมาเลย ใบหน้าของฉันร้อนเป็นไฟและแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศ สายตาจับจ้องไปหาเขาที่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น แต่ก็สังเกตุได้ว่าเขาหน้าแดงมากเพราะใบหูของเขาก็แดงจัดเช่นกัน เขาหายใจแรงมากเพราะเมื่อกี๊แทบไม่ได้หยุดหายใจ

          “น่ะนายจูบฉัน!!”ฉันลุกขึ้นและถามเขาด้วยความสงสัยแต่ไม่เขาก็ไม่ยอมตอบ

          “...”

          “งั้นเริ่มทำการบ้านกันเถอะ”

          “...” เขาพยักหน้าแต่ไม่พูดอะไร

          การทำการบ้านของเราสองคนเต็มไปด้วยความเงียบสงัดจนการบ้านเกือบเสร็จ เพราะฉันดันไม่เข้าใจไอข้อสุดท้ายเนี่ยแหละ

          “ตรงนั้นต้องใช้สูตรนี้ครับ...” เขาชี้ไปตรงข้อที่ฉันไม่เข้าใจจากนั้นจึงอธิบายยืดยาวจนเสร็จ

          “ขอบใจนะที่สอนฉันทำโจทย์ฟิสิกซ์มหาโหดนี่” ฉันยิ้มขอบคุณเขาแล้วจากนั้นเขาจึงยิ้มตอบกลับ จากนั้นเขาก็เก็บของจนเสร็จ

          “ไว้มีโอกาสมาอีกก็ได้นะฮานาซาวะจัง บ้านนี้ยินดีต้อนรับเสมอ” แม่ของโซระโบกมือให้ฉันแล้วให้เขาไปฉันส่งที่สถานีรถไฟ

สถานีชินางาวะ

          “พรุ่งนี้เจอกันนะโซระ” ฉันโบกมือให้เขาก่อนประตูรถไฟจะปิดแล้วจากนั้นจึงเดินเข้าไปในรถไฟ

          “ครับ แล้วเจอกัน”เขาโบกมือให้ฉันแล้วก็เดินหันหลังกลับไป

          ฉันเอามือแตะที่ริมฝีปาก ปรากฎว่ามันยังร้อนผ่าวอยู่เลยแถมนึกถึงเรื่องเมื่อกี๊หน้าก็แดงขึ้นมาซะอย่างนั้น นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาจูบฉันเพราะตั้งแต่คบกันมาเขาไม่เคยจูบฉันเลยสักครั้งเดียว พรุ่งนี้ไม่มีสมาธิเรียนแน่ๆฉัน

วันต่อมาที่ โรงเรียน อาสึงิ

          [วันนี้เขาไม่สบายน่ะจ้ะขอโทษนะจ๊ะ เพราะหลังจากที่หนูกลับไปเมื่อคืนก็มีคนโทรมาบอกแม่ว่าเขานอนหมดสติห่างจากสถานีรถไฟแค่ 500 เมตร ตอนนี้แม่อยู่ดูอาการเขาอยู่ที่โรงพยาบาลจ้ะ หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ แค่นี้นะจ๊ะ]

          ติ๊ด!

          ฉันวางสายโทรศัพท์แล้วเก็บมันเข้ากระเป๋า นี่เขาไม่สบายอีกแล้วเหรอทำไมล่ะ แต่น่าจะเป็นเพราะเขาร่างกายอ่อนแอมาตั้งนานแล้วมากกว่า เฮ้อ!!!ไม่ไหวๆ ขึ้นเรียนดีกว่า

          “นี่ๆๆ ฮิโยริซังได้ข่าวว่าอาสึสะคุงเข้าโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” ซูริวจังวิ่งเข้ามาถามฉันเป็นรายแรกในคาบโฮมรูม ด้วยสีหน้าแตกตื่นอย่างกับว่าฉันกำลังจะตายอย่างนั้นแหละ-.-

          “คุณฮานาซาวะซังค่ะ อาสึสะคุงไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ยคะ” ต่อด้วยคิริชิมะซัง สาวแว่นน่ารักของห้อง

          “อื้ม ^-^ เขาไม่เป็นอะไรมากนักหรอกแค่นอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลน่ะไม่ต้องห่วงนะ” ฉันตอบสาวๆไปด้วยรอยยิ้มแฝงความเป็นห่วงเหมือนกัน ก็เขาเป็นแฟนฉันนะT-T

ที่โรงพยาบาล ตอนเย็น

           “นายไม่เป็นไรแน่นะ-_-” ฉันถามอาการของโซระที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง เพราะเป็นห่วงมาก หลังจากเลิกเรียนฉันก็เป็นคนแรกที่วิ่งแจ้นออกมาจากประตูแล้วมาที่นี่ทันที

          “ผมไม่เป็นไรอยู่แล้วก็แค่เพลียๆนิดหน่อย^O^” เขาส่งยิ้มให้ฉันอย่างเริงร่า แต่ฉันกลับไม่ยิ้มด้วย

          “หัวใจทำงานหนักเกินไป เนี่ยน่ะเหรอไม่เป็นไรน่ะเลิกโกหกสักทีอีตาบ้าTOT”ฉันตะคอกใส่เขาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มตอนไหนก็ไม่รู้ “บอกแล้วไงว่าเป็นอะไรอย่าฝืน ปล่อยมันบ้างก็ได้ฉันไม่ว่า!!”

          “...”

          “...”

          “...”

          “ฉันกลับนะ..” หลังจากเงียบอยู่นานฉันจึงหันหลังกลับแต่ก็ถูกเขาคว้าแขนไว้แล้วดึงฉันขึ้นไปกอดบนเตียง

          “ผมก็ไม่อยากทำแบบนี้...แต่ถ้าไม่ทำฮิโยริก็จะเป็นห่วงไม่ใช่เหรอครับ” เขากอดฉันไว้จากด้านหลังพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แล้วลูบผมฉันอย่างอ่อนโยน มันยิ่งทำให้น้ำตาฉันไหลออกมามากกว่าเดิม

          “งั้นเหรอ...ขอโทษนะทีฉันทำตัวงี่เง่าน่ะ”

          “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรู้ว่าเป็นห่วง”

          “งั้นวันนี้ฉันจะนอนเฝ้านายนะ(..///)”

          “ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ” เขาเริ่มห้ามฉันไว้เพราะไม่อยากให้ฉันไปโรงเรียนสาย

          “ฉันโดดเรียนก็ได้เพราะพรุ่งนี้โรงเรียนจัดงานน่ะ ฉันไม่อยากไปมันวุ่นวาย - -” ฉันพูดเสียงค่อย แล้วพลางยกมือเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า

          “งั้นเหรอครับ แล้วฮิโยริซังจะเฝ้าผมทั้งๆที่ใส่ชุดนักเรียนงั้นเหรอครับ^^” โซระถามฉันแล้วหัวเราะเบาๆ

          รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เหมือนเด็กแบบนั้นฉันอยากเห็นแบบนี้ทุกวันจัง...

          “เปล่า^-^ ฉันเตรียมชุดมาเปลี่ยนระหว่างเฝ้านายมาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วล่ะ” ฉันพูดด้วยรอยยิ้มแล้วยกเป้ใบใหญ่ให้เขาดู โซระเบิกตากว้างทันทีที่ฉันยกเป้มาให้ดู เขาน่ารักมากจริงๆ

          “เอาจริงเหรอครับฮิโยริซังO-O มันหนาวนะครับตอนกลางคืนน่ะ” หน้าของโซระดูตกใจมากเพราะแต่ก่อนฉันไม่เคยมาเฝ้าเขาเลยซักครั้งเดียว

          “อื้อ^^ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เอาล่ะฉันจะดูแลนายจนกว่านายจะหายนะ” ฉันกุมมือเขาไว้แน่นแล้วส่งยิ้มกว้างให้เขา

 11.08 PM.

       อืม=_=นอนไม่หลับเลยนะเนี่ย นอนบนโซฟามันปวดเอวไปหมดฟังเพลงก็แล้ว นอนเล่นก็แล้ว โทรคุยกับซูริจังก็แล้ว พยายามข่มตาหลับก็แล้ว มันก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดีนี่ฉันลุกไปเข้าห้องน้ำตั้งสี่รอบแล้วนะ แถมโซระก็หลับไปแล้วแถมทั้งห้องก็ปิดไฟมืด เงียบสนิทแล้วฉันจะทำไงดีนอนไม่หลับอ่ะ จริงสิ!!OwO ออกไปชมวิวแถวระเบียงดีกว่าเผื่อจะดีขึ้น

          วิ้ว!!~~

          ฮ้า^O^~~~ เย็นดีจังมีลมพัดมาเบาๆ(ถึงจะเป็นลมหนาวก็เถอะ- -)ตรงระเบียง แถมได้ชมวิวเมืองตอนกลางคืนด้วยแบบนี้รู้สึกดีจัง เรียนมาเหนื่อยก็หายเป็นปลิดทิ้งเลย

          ฟุ่บ!!

          ห๊ะ เฮ้ย!!O_O

          ม่ะมือใครน่ะมาโอบเอวฉันไว้จากข้างหลังแถมยังเอาหน้ามาซุกแถวซอกคออีก กรี๊ดดดดดด=[]= ปล่อยช้านนนนน้า

          พลั่ก!!!

          “โอ๊ยยยย!!”

          ฉันกระทุ้งศอกใส่ท้องของคนที่มากอดฉันอย่างแรงจนเขาร้องออกมา ห๊ะ!!เสียงดูคุ้นๆนะใครอ่ะ ผู้ชายด้วยฉันมองไม่เห็นมันมืดมีแค่ไฟสลัวๆจากด้านนอก ก็เลยเห็นไม่ชัดว่าเป็นใคร โจรงั้นเหรอไม่ได้แล้ว โซระล่ะ ฉันรีบพลั่กผู้ชายคนนนั้นออกแล้วรีบวิ่งไปที่เตียงของโซระ แต่เขาไม่อยู่ แย่แล้วโซระหายไป

          ขวับ!!

          ฉันหันไปที่ระเบียงปรากฏณ์ว่าเห็นเงาร่างผู้ชายคนนั้นยังยืนอยู่ท่ามกลางความมืด เขาเอามือกุมท้องไว้แล้วจ้องมาที่ฉันเหมือนสัตว์ป่าที่กำลังจะฆ่าเหยื่อ แย่แล้วฉันจะทำไงดีล่ะTOT

          “กรี๊ดดดดดดดด!!!” ฉันตัดสินใจกรี๊ดออกไปสุดเสียงและดูเหมือนผู้ชายคนนั้น จะตกใจ เขารีบวิ่งไปที่ประตูห้องแล้วเปิดไฟ??

          “นี่ฮิโยริซังจะกรี๊ดทำไมครับ-*-”

          เดี๋ยวO-O!! ผู้ชายที่ฉันทำร้ายเมื่อกี๊ก็คือ...

          “โซระ นายเองเหรอทำไม!!” ฉันถามแล้วชี้ไปที่หน้าเขาอย่างงงๆ

          “ครับ เป็นผมตั้งแต่แรกแล้วล่ะ-_-” โซระพูดพร้อมกับขยี้ตาเล็กน้อย

          “อ้าว!!งั้นที่ฉันกระทุ้งศอกใส่ท้องก็คือ...”

          “ก็ผมอีกนั่นแหละ อูย..จุกนะครับเนี่ย เขียวเลย-*-”

          หวาO_o โซระเปิดเสื้อโชว์หน้าท้องสุดเซ็กซี่(มโน) ที่มีลายเขียวคล้ำอยู่ตรงกลางเป๊ะ นี่ฉันทำไปได้ยังไงเนี่ย บอกตามตรงนะฉันเพิ่งเคยเห็นร่างกายเขาชัดๆใกล้แบบนี้ เขาหุ่นดีมาก มีซิกแพ็กเล็กน้อยเอวคอดเหมือนผู้หญิง ดูเซ็กซี่มากเลยกรี๊ดดด>O<

          “เห็นแบบนี้แต่ผมก็ออกกำลังกายประจำนะ^^” โซระยิ้มให้ฉันขณะที่ฉันหน้าแดงเป็นมะเขือเทศ

          “ร่ะ รู้ด้วยเหรอว่าฉันคิดอะไรน่ะ-/ / /-” ฉันถามเขาทั้งที่ยังหน้าแดงอยู่

          “อ้าว!?ก็เป็นแฟนกันทำไมจะไม่รู้ล่ะ^^” เขาตอบมาด้วยรอยยิ้มสดใสพร้อมเดินกลับไปที่เตียงของเขา

          “ล่ะแล้วนายตื่นมาทำไมดึกป่านนี้แล้ว=_=” ฉันถามเขาอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ

          “ก็ผมนอนไม่หลับเหมือนกันนี่นา ลืมตามาก็เห็นฮิโยริซังยืนอยู่ตรงระเบียงแล้ว คิดว่าคงจะหนาวเพราะนี่มันกลางดึกก็เลยเดินเข้าไปกอดกะจะดูวิวด้วยเหมือนกัน แต่ดันถูกฮิโยริซังกระทุ้งศอกใส่ก็เลยทำอะไรไม่ถูกน่ะครับ”

          “หวา!!จริงเหอเนี่ยเค้าขอโทษT-T” ฉันรีบก้มหัวให้เขาหลายรอบเพราะฉันไม่รู้จริงๆ

          “อ่ะไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้เอง” เขารีบยกมือห้ามฉัน แล้วจับฉันเงยหน้าขึ้นมาประจันหน้ากับเขา

          “เอ่อ มีอะไรอีกล่ะ” ฉันจ้องหน้าเขาแล้วถามด้วยความสงสัย

          “วันนี้อากาศหนาวมากเป็นพิเศษ เพราะงั้น...” เขาช้อนคางฉันขึ้นจนจมูกของเราชิดกัน เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนให้ฉัน “นอนที่เตียงกับผมมั้ยเดี๋ยวจะห่มผ้าให้” โซระเดินกลับไปที่เตียงแล้วนอนลงไป ฉันจึงเดินตามไปจากนั้นก็...

          ฟึ่บ!!

          “อุ่นดีมั้ยครับ^^” โซระดึงตัวฉันขึ้นไปอยู่บนเตียงคนไข้กับเขา แล้วคลุมผ้าห่มให้ฉันที่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่ข้างๆ

          “อือ อุ่นดี-/ / /-” ฉันตอบเขาไปเบาๆแค่นั้นเพราะมัน เขินโว้ยยยย-O-

          นั่น!!OoO โซระมองฉันที่นั่งแข็งทื่ออยู่ข้างตัวเขา แล้วจู่ๆเขาก็เอื้อมมือมาโน้มคอฉันให้เอนลงไปซบบ่าของเขาO/ / /O แล้วก็หันมากอดฉันในทันที อ้อมกอดของเขาอบอุ่นมาก ฉันทำได้แต่นอนนิ่งในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของเขา แล้วขยับไปไหนไม่ได้เพราะถูกเขาล็อกไว้ และจากนั้นฉันก็หลับไปในอ้อมกอดของเขา

ตอนเช้า เวลา 10.30 AM.

          ฉันรีบตื่นมาอาบน้ำแล้วไปหาซื้อกับข้าวมาให้เขา เพราะตอนนี้เขายังไม่ตื่นเขายังหลับอยู่ตอนหลับน่ารักเป็นบ้าเลย แต่ในใจก็แอบเป็นห่วงว่าเขาจะเป็นอะไรมากรึเปล่าน่ะ เฮ้อ!!U_U

          “อ๊ะ!!O-O นั่นฮานาซาวะซังรึเปล่าคะ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ขณะที่ฉันกำลังจะเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาลฉันจึงหันกลับไปมอง และผู้หญิงคนนั้นคือ...

          “อาจารย์ยูริกะ-O-งั้นเหรอ มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ” ฉันถามอาจารย์ยูริกะไปด้วยความสงสัย จากนั้นอาจารย์จึงยิ้มอย่างสดใสแล้วตอบคำถามฉัน

          “อ๋อ!ครูมาหาหมอน่ะจ้ะ วันนี้เป็นหวัดนิดหนึ่งนะ” อาจารย์ยูริกะที่สวมหน้ากากอนามัยอยู่พูดกับฉันด้วยท่าทางอ่อนเพลีย

          “เหรอคะ งั้นไปนะคะขอโทษที่ไม่ได้ไปร่วมงานที่โรงเรียนด้วยค่ะ” ฉันโค้งให้อาจารย์ก่อนจะหันหลังเดินกลับเพื่อที่จะไปขึ้นลิฟต์ แต่ก็ถูกอาจารย์ยูริกะเรียกไว้

          “เดี๋ยวสิจ๊ะ ว่าแต่หนูมาทำอะไรที่โรงพยาบาลเหรอจ๊ะ มาเฝ้าเพื่อนงั้นเหรออาสึสะคุงสินะ^^” อาจารย์ถามฉันจนฉันอึ้งไปเลยรู้ด้วยงั้นเหรอ

          “อ่ะอาจารย์รู้ด้วยเหรอคะ-O-” ฉันอาจารย์ทั้งที่ยังงงๆอยู่

          “อ้าว ก็ลูกศิษย์ครูหายไปทำไมครูจะไม่รู้ล่ะ^-^ไปนะดูแลตัวเองด้วยจ้ะ อาสึสะคุงด้วย” อาจารย์ยิ้มตอบกลับให้ฉัน ก่อนจะหันหลังเดินออกจากโรงพยาบาล

ชั้นที่ 20 ห้อง 2099 คุณอาสึสะ โซระ

          “กลับมาแล้วจ้า~~โซระข้าวต้มร้อนๆมาแล้ว ตื่นรึยัง” ฉันเปิดประตูข้าไปแล้วทักทายเขาด้วยเสียงร่าเริงสุดๆ พร้อมกับชูถุงข้าวต้มร้อนๆขึ้น

          แต่ภาพที่ฉันเห็นคือ...เขาตื่นแล้วนั่งอยู่บนเตียงแล้วมองฉันด้วยความตกใจที่จมูกเขามีเลืดไหลออกมาและเขากำลังเช็ดมันออกแต่มันก็ยังไหลอยู่ บางครั้งก็มีลิ่มเลือดออกมาด้วย...มันทำให้ฉันแทบเข่าอ่อนอยากจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น

          อะไรก่อนจะมาที่นี่ เขาไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนี้นี่

        อากากำเริบงั้นเหรอ...

          “ฮิโย...ริ...ซัง คือผม” หน้าของโซระดูตกใจมากเลยตอนที่ฉันเห็นเขาอยู่ในสภาพแบบนั้น

          “ทำไมล่ะ ทำไมนายถึงเป็นแบบนี้” ฉันพูดด้วยน้ำเรียบราบเหมือนคนไร้จิตใจ แล้วมองไปที่เขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก        

          “คือไม่ใช่...อ่ะ เอ่อ” เขาทำเสียงตะกุกตะกักต่อหน้าฉัน แล้วมองด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

          “ฉันถามว่าทำไม!! ฮึก...บอกมาสิ” ฉันตะโกนใส่เขาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มเต็มไปหมด

          ทำไม ฉันรู้ว่าถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ก็จะทำให้ฉันเป็นห่วงและเสียใจ แต่ทำไมล่ะทั้งที่ตัวเองก็กำลังแย่อยู่แท้ๆกลับโกหกได้หน้าตาเฉย เขาชอบฝืนตัวเองมากเกินไปจนบางทีเขาก็เกือบตายมันทำให้ฉันเป็นห่วง

          “ฮิโย...”

“เป็นอะไรน่าจะบอกกันสิ คนบ้า!!” ฉันตัดสินใจพุ่งเข้าไปกอดเขาด้วยความเป็นห่วง น้ำตาไหลยิ่งกว่าสายธาร ร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนคนบ้าไม่มีผิด

          “ผม...ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรกว่า...ผม” เสียงของโซระขาดช่วงจนทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขาผ่านม่านน้ำตา เขาจะพูดอะไร!!?

          ถ้าผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะ พักนี้ไม่ค่อยมีเวลามาอัพนิยายใหม่ๆเลยตอนนี้ไส้แห้งอย่างแรงเลยค่ะT—Tแถมเรื่องเก่าก็ยังไม่ได้แก้ =_=กรรม!! แต่มาอ่านแล้วคอมเม้นท์หรือติได้นะคะ yuri จะรีบเอาไปปรับปรุงโดยด่วนค่ะ^-^ รักคนอ่านทุกคนค่ะ ทักทายกันได้นา ที่เพจนี้นะคะ  https://www.facebook.com/pages/Yuri-sama/1566387836906285