แฟนฉันเป็นคนขี้โรคค่ะ

ลำดับตอนที่ #2 : แฟนฉันเองค่ะ

แฟนฉันเองค่ะ

 “แย่แล้วๆๆๆๆๆๆO[]O” เสียงของซูริจังดูแตกตื่นมาแต่ไกลทำอย่างกับอาจารย์ใหญ่มาเรียกไปพบอย่างนั้นแหละ - -

          “มีอะไรงั้นเหรอซูริจังอาจารย์เรียกไปพบเหรอ-O-”ฉันถามซูริจังไปด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายสุดๆ

          “จะบ้าเรอะฮิโยริจัง-_-;; ฉันจริงจังนะ”ซูริจังทำสีหน้าเคร่งเครียดมากขึ้น

          “แล้วมีอะไรล่ะ”ฉันถามเธอไปอีกครั้ง

          “สุดที่รักของเธอถูกหามเข้าห้องพยาบาลอีกแล้ว>[]<!!!”ซูริตะโกนใส่หน้าฉันน้ำลงน้ำลายนี่กระเด็นมาเต็มหน้าเลยแหละ-_-;;;

          “ห๊ะ!!O_O ว่าไงนะ อีกแล้วเหรอ”ฉันตะโกนถามเธอกลับบ้าง

          “ก็ใช่น่ะสิฉันเดินคุยกับเพื่อนอยู่ดีๆเห็นหมอนั่นเดินผ่านก็ไม่ได้สนอะไรมากแค่ทักทาย พอเดินห่างกันได้ 4-5 ก้าวก็มีคนตะโกนบอกว่าหมอนั่นหมดสติอยู่ตรงบันไดพอฉันวิ่งไปดูก็อย่างที่เล่ามาน่ะแหละ-O-” ซูริจังเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฉันฟัง ฉันสตันอยู่สามวิ เมื่อตั้งสติได้ก็เร่งฝีเท้าแจ้นไปที่ห้องพยาบาลอย่างรวดเร็วเหมือนหมาติดจรวด#ไม่เกี่ยว

ห้องพยาบาล

          แฮ่กๆๆ=[]=เหนื่อยชะมัด แหงล่ะก็เล่นวิ่งมาแบบไม่คิดชีวิตเลยนี่นา แต่ตอนนี้ฉันก็มาอยู่หน้าห้องพยาบาลแล้ว ฉันจึงรีบเปิดประตูเข้าไปแล้ววิ่งไปที่เตียงคนไข้ทันทีแล้วก็เป็นอย่างที่ซูริจังเล่ามา เขานอนอยู่ตรงนั้น

          “โซระ!!นายไม่เป็นไรใช่มั้ย โซระ!!”ฉันวิ่งเข้าไปเขย่าตัวโซระเบาๆ เขายังคงหลับอยู่ซึ่งตามบทคือฉันต้องนั่งรอให้เขาฟื้น แน่นอนว่าฉันทำตามบทนั้นฉันต้องนั่งรอเขาจนกว่าเขาจะฟื้นน่ะแหละ และฉันก็เผลอหลับไป

          “เอ๊ะ!!นี่เรา...มาที่นี่อีกแล้วเหรอU_U” ฉันนั่งเฝ้าได้สัก 10 นาที เขาก็ฟื้นจากนั้นก็พึมพำกับตัวเองอยู่คนเดียวโดยไม่หันมามองว่าฉันนั่งอยู่ข้างๆเตียงเขา

          ฟึ่บ!!

          O_O!!

          “นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย T_Tโซระ”ฉันพุ่งเข้าไปเขย่าตัวเขาเบาๆหลังจากที่เขาฟื้น เขาเบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฉัน

          “ไม่เป็นไรหรอกครับผมสบายดีแค่เพลียๆนิดหน่อยเอง^^”เขาส่งยิ้มบางๆให้ฉันแต่ฉันไม่

          “พูดแบบนี้ทุกทีน่ะแหละรู้มั้ย ว่าฉันเป็นห่วงนะ”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเขา จากนั้นจึงสวมกอดเขาด้วยความเป็นห่วง “อย่าฝืนตัวเองสิ นายยิ่งไม่ค่อยแข็งแรงอยู่นะ”เพียงแค่พูดแบบนั้นออกไปน้ำตาก็ไหลออกมา แล้วฉันจึงเงยหน้ามองเขา เขาตกใจมากจากนั้นจึงใช้นิ้วปาดน้ำตาที่แก้มฉันอย่างเบามือ

          “เชื่อผมสิ ผมไม่เป็นไรจริง...”

          “ฉันไม่เชื่อ...อย่าทำแบบนี้สิ ฮึก...ฉันเป็นห่วงนะ”

          โอ๊ย!!ไอน้ำตาบ้าT_Tหยุดซะทีเซ่ ฉันไม่ได้อยากร้องให้เขาเห็น หยุดนะหยุดเดี๋ยวเน้นนนน!!!

          “อย่าร้องสิ ฮิโยริผมก็เป็นห่วงนะครับ”ฉันมองหน้าเขาจากนั้นจึงพยักหน้าให้เขาแล้วลุกขึ้น

          “นายพักอยู่ที่นี่แหละเดี๋ยว ตอนเย็นฉันมารับ J”ฉันยิ้มให้เขาอย่างร่าเริง (คนขี้แยเมื่อกี๊หายไปไหนเอ่ย -_-) แล้วจากนั้นจึงเดินออกจากห้องพยาบาลไป จากนั้นจึงได้ยินเสียงตามหลังมา

          “ผมจะรอนะครับฮิโยริซัง>/O\<” เขาตะโกนบอกฉัน ฉันจึงยิ้มออกไปแล้วก็หันหลังกลับเดินไปที่ห้องเรียน

          แต่ยังไงฉันก็ยังเป็นห่วงเขาอยู่ดีน่ะแหละU_U เขาเคยบอกกับฉันว่าเป็นโรคร้ายแรงที่รักษาไม่หาย แต่ไม่ได้บอกว่าโรคอะไรซึ่งฉันก็รับได้และยอมคบกับเขาเป็นแฟน แถมร่างกายไม่แข็งแรงแบบนั้นตากแดดแค่ครึ่งชั่วโมงก็เป็นลมแล้ว แค่เดินจากชั้นหนึ่งไปชั้นสองยังหอบเลย เค้าเลยได้สิทธิพิเศษในการใช้ลิฟต์ร่วมกับอาจารย์ทุกครั้ง จึงบ่อยมากที่จะมีคนทำเนียนมาขอขึ้นลิฟต์กับเขาด้วย แต่ก็โดนอาจารย์ไล่จนหนีกระเจิงกันทุกคน (ทุกคนเนี่ย มีฉันรวมอยู่ด้วย:P แหะๆ มันขี้เกียจอ่ะ) เขาเป็นคนดีในสายของทุกคนและฉันเสมอ สุภาพ อ่อนโยน เท่(ไม่เกี่ยว) น่ารัก แต่ที่ฉันกลัวที่สุดคือเขาชอบฝืนตัวเองมากเกินไป แล้วเขาก็เป็นหัวหน้าชมรมยูโดด้วยฉันไปหาทีไร เป็นต้องหอบเขากลับบ้านแทบทุกวันเลยแหละ

เลิกเรียน ที่หน้าโรงเรียน

          “แล้วอาการดีขึ้นรึยังล่ะ” ฉันถามเขาขณะเดินกลับบ้านด้วยกัน

          “ก็ดีขึ้นมากเลยครับ^^” เขาตอบฉันด้วยท่าทางแจ่มใสสุดๆ

          “เฮอะ เพราะกินยาน่ะสิL ฮึ” ฉันแกล้งทำเป็นเชิดใส่เขา

          “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับT_Tเห็นแล้วไม่มีกำลังใจเลยนา” เขาส่งสายตาออดอ้อนมาที่ฉันจน ฉันยอมใจอ่อน

          “อ่ะๆก็ได้ อ้อ วันนี้มีการบ้านด้วยนะเอ่อมีคณิตด้วยน่าปวดหัวชะมัดเลย แล้วก็ฟิสิกซ์(อันนี้แหละโคตรเกลียดเลย) แค่นี้แหละ” ฉันสถบทออกไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะหันไปทางเขาและพบว่าเขากำลังหัวเราะฉันอยู่ -_-^^

          “ฮะๆ อ่ะขอโทษนะครับ”

          “ม่ะไม่เป็นไร-///-”คนอะไรน่ารักเป็นบ้า

          “ไปทำที่บ้านผมมั้ย^^” เขาพูดพลางส่งยิ้มมาให้ฉันเล่นเอาฉันแทบบ้า>_< โอ๊ย!!น่ารักว้อย  เดี๋ยวก่อนนะ-_-;เมื่อกี๊เขาบอกให้ไปทำการบ้านที่ไหนนะ (yuri:ที่บ้านของโซระไง)

          บ่ะบ้าน่า=[]=!! ร้อยวันพันปีฉันยังไม่เคยถูกชวนให้ไปบ้านของเขาเลยซักครั้ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอยู่หนายยยยย!! พอกลับมาจากโรงเรียนก็แยกกันที่สถานีรถไฟเลย เขาไม่เคยชวนเลยด้วยซ้ำ

          “ได้เหรอ O/////O”ฉันตอบเขาทั้งๆที่ตื่นเต้นอยู่แต่ก็แกล้งทำเสียงปกติ เขาหันกลับมาแล้วยิ้มให้ฉันอีกแล้ว

          “ก็ฮิโยริอยู่คนเดียวอยู่แล้วนี่นา เดี๋ยวผมมาส่งขากลับก็ได้ครับ^^”

          อ๊ากกกกกกก!!!>O<น่ารักว้อยยย อย่ายิ้มแบบนั้นได้ม้ายยยยยมันทำฉันใจละลายนะยะT.,T

          “อืมก็ได้^-^”ฉันยิ้มตอบเขาไป

          “งั้นไปขึ้นรถไฟเถอะครับ”เขาพูดแล้วจูงมือฉันไปที่สถานีรถไฟที่อยู่ไกล้ๆโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

สถานีTokyo

          เรามาถึงสถานีโตเกียวพอดี ฉันเดินขึ้นมาตามขั้นบันไดด้วยความเหม่อลอยจึงก้าวพลาด

          “โอ๊ะ!!O[]O”

          ฟึ่บ!!

          “กรี๊ดดดดดด>O<”

          อูย ล้มก้นจ้ำเบ้าเลยจ้า>_< คนแถวนั้นหันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน ไมเคยเห็นคนสวยล้มรึไงยะ-O- โซระหันมาเห็นฉันตอนนั่งอยู่บนพื้นเขาก็รีบวิ่งมาประคองฉันขึ้น แล้วถามฉันด้วยสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก

          “ฮิโยริซังไม่เป็นไรนะครับO_O”เขาพูดแล้วพลางช้อนตัวฉันจากนั้นจึงอุ้มฉันขึ้นมา เล่นเอาฉันอึ้งจนตาโต

          โซระแตะบัตรทางเข้าพร้อมอุ้มฉันเดินผ่านไป โดยไม่สนว่าจะมีคนมากมายมองเราสองคนอยู่ สีหน้าเขานิ่งมากแต่ว่าเขาไม่ค่อยแข็งแรงนะ อุ้มฉันไปนานๆแบบนี้จะดีเหรอ

          “เอ่อ โซระนายอุ้มฉันนานแบบนี้จะดีเหรอ นายไม่แข็งแรงอยู่นะ”

          “ไม่เป็นหรอกครับ ผมชอบการที่ได้ช่วยคนที่ตัวเองรักอย่างสุดความสามารถน่ะ”

          “O////////O”

          “ประตูรถไฟเปิดแล้วไปกันเถอะครับ”

          บ้านเขาอยู่แถวชินางาวะฉันก็อยู่แถวนั้นเหมือนกันแต่คนละหมู่บ้าน เลยไม่ค่อยได้เจอกันช่วงวันหยุดและครั้งแรกเลยที่เขาชวนฉันไปที่บ้านของเขา

          “นี่ครั้งแรกเลยนะที่นายชวนฉันไปที่บ้านน่ะ” ฉันเป็นฝ่ายเริ่มถามเขาก่อนหลังจากขึ้นรถไฟมาแล้วเงียบกันทั้งคู่

          “อ๋อ เพราะก้าซัง(คุณแม่)อยากเห็นฮิโยริซังน่ะครับก็เลยถือโอกาสนี้พามา^^”เขาตอบคำถามฉันเล่นเอาฉันอึ้งเพราะไม่เคยเห็นก้าซังของโซระเลยซักครั้ง

          ‘สถานีต่อไปชินางาวะ ชินางาวะ’

          อุ้ย!!=.=เกือบหลับไปเลยนะเนี่ย ดีนะที่เสียงเตือนดังขึ้นก่อนไม่งั้นหลับเลยไปสถานีหน้าเลยมั้งเนี่ย สงสัยจะเพลียจากการเรียนไปหน่อยแฮะ

หน้าบ้านของโซระ

          น่ะนี่เหรอบ้านของเขาO_O!! พูดตรงๆนะถึงฉันจะไม่เคยเห็นบ้านของเขาก็เถอะ แต่นี่มันบ้านหรือคฤหาสถ์วะเนี่ย!!O_oทำไมมันใหญ่ขนาดนี้ เหมือนบ้านญี่ปุ่นของยุคเอโดะเลย นายเป็นใครโซระ นายเป็นครายยยย-O-

          “คุณหนูกลับมาแล้วเหรอคะ เชิญด้านในเลยค่ะ”เสียงของหญิงชราคนหนึ่งดังขึ้นหลังจากที่ประตูบ้านเปิด ด่ะเดี๋ยว=[]=คุณหนูงั้นเหรอโซระเป็นคุณหนูเป็นคุณชายของบ้านนี้เรอะ

          “อ้าว!!ฮิโยริซังเข้าสิครับข้างนอกมันหนาวนะ”โซระกวักมือเรียกฉันที่ยืนเอ๋ออยู่หน้าบ้าน เพราะเขาเดินนำเข้าไปก่อนแล้ว

          “โอ๊ะ!!มีแขกมาด้วยเหรอคะเชิญค่ะ เชิญไปนั่งรอข้างในเลยค่ะต้องขออภัยที่ไม่ได้สังเกตุนะคะ”หญิงชราคนนั้นโค้งให้ฉันเป็นเชิงขอโทษ เล่นเอาฉันอึ้ง

          “อ่ะ ไม่เป็นไรค่ะไม่ต้องขอโทษก็ได้ค่ะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยค่ะ”ฉันยกมือขึ้นบอกหญิงชราคนนั้น ก่อนจะเดินก่อนจะเดินตามโซระเข้าไป

          บ้านเขาโคตรอลังการเลยO_O เดินเข้าไปเห็นแต่ข้าวของเครื่องใช้โบราณเก่าๆ ราคาแพงเต็มไปหมด ถ้าเผลอทำแตกเสียหายล่ะก็กินเลือดหัวแทนข้าวทุกมื้อแน่ฉัน=[]= โซระเดินเข้าไปพร้อมส่งกระเป๋าให้สาวใช้แล้วจูงมือเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ซึ่งในนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งชมสวนอยู่เธอสวมสวมชุดยูคาตะสีขาวบริสุทธิ์ เกล้าผมไว้อย่างเรียบร้อย จากนั้นเธอจึงหันมาทางฉันรึว่าเธอคนนี้จะเป็น...

          “ผมพาฮิโยริซังที่คุณแม่อยากเจอมาให้แล้วนะครับ”โซระกับฉันนั่งลงต่อหน้าคุณแม่เขาแล้วแนะนำฉันให้คุณแม่ฟัง คุณแม่ได้ฟังแล้วก็ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนแล้วลูบหัวฉันเบาๆ

          “หนูเป็นคนรักของโซระจังเหรอจ๊ะ ดูเรียบร้อยน่ารักจังเลยนะจ๊ะ พอแม่ได้ยินเขาพูดถึงหนูบ่อยๆก็เลยอยากเจอสักครั้งน่ะจ้ะ ขอโทษที่รบกวนหนูนะ”

          โอ๊ะ!!ไม่เลยค่ะหนูดีใจด้วยซ้ำเพราะว่าตั้งแต่คบกันมา ไม่เคยเห็นเขาพาใครมาบ้านเลยซักครั้ง แถมคุณแม่ใจดีมากเลยค่ะหนูชอบ

          “ไม่เป็นไรค่ะเพราะหนูอยู่คนเดียวมาตั้งนานแล้ว พ่อกับแม่ไปทำงานที่ต่างประเทศตั้งแต่หนูอยู่ ม.ต้นแล้วค่ะจากนั้นก็ไม่ติดต่อมาอีกเลยค่ะ พอมารู้อีกทีท่านทั้งสองก็เสียชีวิตแล้วค่ะ”ฉันพูดตอบด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆให้คุณแม่ ท่านได้ฟังดังนั้นจึงลูบผมให้ฉันอย่างอ่อนโยน

          “ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรหรอกนะ แม่ไม่ได้ว่าอะไรเลย”คุณแม่พูดปลอบฉันด้วยความเป็นห่วง ฉันจึงยิ้มอย่างสดใสตอบกลับไปโดยไม่ได้พูดอะไร เพราะน้ำตาที่มีต่อพ่อกับแม่มันเหือดแห้งไปจนหมดสิ้นแล้ว

          จากนั้นโซระพาฉันขึ้นห้องไปทำการบ้าน โดยบอกให้คุณแม่นอนพักอยู่ข้างล่าง เพราะตอนนี้คุณแม่เป็นหวัดอยู่ พอได้ขึ้นมาดูห้องของเขากับตา ห้องเขาสะอาดเป็นบ้าหนังสือจัดเข้าชั้นเรียบร้อย น่าอยู่ชะมัด

          ตุ้บ!!

          ฉันวางกระเป๋าลงบนเสื่อทาทามิ แล้วนั่งลงตรงข้างเตียงเขาพร้อมกับถอนหายใจยืดยาวไปถึงฮอกไกโด ก่อนจะหยิบการบ้านขึ้นมาทำ

          “ฮิโยริซังจะเอาน้ำผลไม้หรือชาดีครับ^^”โซระบอกฉันที่กำลังจะหยิบปากกาออกจากกระเป๋าฉันจ้องเขาซักพักจากนั้นจึงยิ้มแล้ว หันไปทำงานต่อ

          “งั้นขอชาธรรมดาก็พอนะ^-^” ฉันบอกเขาโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ แต่ได้ยินเสียงเขาเดินลงไปข้างล่างซักพัก เข้าก็ขึ้นมาพร้อมกับถาดที่มีถ้วยชาอยู่ 2 ใบกับกาน้ำชาอีก 1 ใบ

          (-.- )( -.-)(-.- )( -.-)

          ฉันมองไปรอบห้องเขาอย่างใจจดใจจ่อ โดยที่โซระไม่รู้ตัวเพราะเขาหันหลังให้ฉันอยู่ เขากำลังรินชาใส่ถ้วยอย่างระมัดระวัง ฉันมองเรื่อยๆจนเห็นหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ใต้เตียงของเขา ฉันจึงใช้โอกาสนี้กระโจนเข้าไปคว้าหนังสือเล่มนั้นมาไว้ในมือ

          “ฮิโยริซังทำอะไรน่ะครับO_O!!” โซระถึงกับอึ้งเมื่อฉันโชว์หนังสือในมือให้เขาดู หน้าปกหนังสือเขียนไว้ว่า ‘sexy girl’ เป็นรูปสาวผมทองใส่ชุดบิกินีสีขาว โชว์น่องขาวเนียน อยู่บนหน้าปก

          “ฮึๆๆโซระนายเป็นคนแบบนี้เองเรอะ ที่ไม่ได้ชวนฉันมาบ้านเลยซักครั้งก็เพราะซ่อนไอ้นี่เอาไว้สินะ” ฉันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ใส่เขา แล้วยึดมันไว้เมื่อเขากระโจนเข้ามาจะมาเอาคืน

          “ขอผมเถอะนะ มันเป็นข้อสอบของผมเมื่อปีก่อน”โซระพูดพร้อมกับเดินตามฉันรอบห้อง เพราะฉันจะไม่ให้เขาจนกว่าเขาจะสารภาพว่ามันคือหนังสือโป๊!!

          “ฉันว่ามันไม่น่าใช่ข้อสอบนะ บอกมาโซระนายอ่านของแบบนี้ด้วยงั้นเรอะหา!!” ฉันตะโกนใส่เขาเล่นเอาเขาเหวอไปเลย

          “เอาคืนมาเถอะครับ...”

          ฟึ่บ!!

          โอ๊ะ!!OoO

          อะไรเนี่ยจู่ๆโซระก็วิ่งเข้ามาคว้าหนังสือไว้แต่ยังไม่ทันถึงมือเขา ขาของเขาก็สะดุดกับขาฉัน เราทั้งสองล้มลงไปอยู่บนเตียงนอนทั้งคู่ โดยที่โซระนอนค่อมฉันไว้หน้าเราใกล้กันมากจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเราทั้งสองคน หน้าของฉันแดงและร้อนเป็นไฟ เพราะเราไม่เคยใกล้กันมากขนาดนี้มาก่อน>////< ซึ่งแน่นอนว่าโซระก็เหมือนกัน

          “บอกฉันได้รึยังว่าเล่มนี้มันคืออะไร”ฉันเป็นคนเริ่มถามก่อนหลังจากจ้องหน้ากันอยู่นาน

          “ฮิโยริซังก็ลองหันไปมองชัดๆสิครับว่ามันคืออะไร”โซระบอกให้ฉันมองที่หนังสือที่กางออกอยู่บนเตียง ปรากฎว่ามันเป็นข้อสอบจริงๆO_o อ้าว!!ไอ้ข้อสอบบ้าทำไมมันมาเหน็บอยู่ในหนังสือแบบนี้ได้วะเนี่ย ไม่ควรเล้ยยย

          “อ่ะเอ่อ คือฉันขอ...!!”อะไรเนี่ยจู่ๆโซระก็เอานิ้วชี้มาแตะที่ริมฝีปากฉันเล่นเอาฉันตัวแข็งทื่อเป็นหุ่นขี้ผึ้ง จากนั้นจึงเอาหน้าไปซุกตรงซอกคอฉันแล้วกระซิบข้างๆหูเบาๆฉันนี่แทบขนลุกเลย>_<

          “ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เพราะผมจะเอาคืนที่ฮิโยริซังทำผมตกใจ J”เขาหัวเราะข้างๆหูฉันจนฉันเขินไปหมดแล้ว>////<

          “อะไรนายจะทำ...”

          อุ๊บ:X!!  
แก้ให้แล้วนะคะ