Always with you -Yuri เรื่องสั้น

       ฉันไม่คิดเลยนะว่าการมาโรงเรียนของฉันในวันหยุดนี้จะร้อนขนาดนี้ 

ฉันได้แต่นั่งเขี่ยโทรศัพท์ไปมาใต้ต้นไม้ในโรงเรียนซึ่งน่าแปลก

ที่วันนี้ไม่ชักจะมีลมซักกะนิดเดียว ตามจริงฉันก็ไม่อยากมาหรอกนะ 

 แต่ก็จะยังไงได้ละในเมื่อ

         ฉันต้องมานั่งรอ "คุณหนูปาม" เรียนเพิ่มเติมในวันหยุดอันแสนพิเศษ

ขนาดนี้ทั้งที่เราอยู่กันคนละห้อง แล้วทำไมเราต้องมาละถ้าเราเป็นแค่เพื่อนกัน

แต่ตามจริงมันไม่ใช่นะซี้ 555555 

 " ถูกต้องแล้วละเราสองคนเป็นแฟนกัน" 

         เราอ่ะชื่อ "พีช พีชชา ภาสิกรกุล" 

บ้านค่อนข้างมีฐานะที่ดีมาก 5555  เราก็ไม่ค่อยน่าตาดีนะแค่.. 

จมูกโด่งเป็นสัน ขาวมากๆ ก็พ่อจีนอ่ะนะ สูง175 เป็นนักบาสโรงเรียน

 พ่อเราเป็นนักธุรกิจ ทำธุรกิจหลายอย่างเลย พ่อเราคาดหวัง

ให้เราเป็นนักธุรกิจเหมือนกับท่าน เราก็ว่าดีนะเราชอบและดูน่าสนุกท้าทายดี 

        และที่สำคัญเรามีแฟนหน้าตาน่ารักมากๆๆๆ

ชื่อ "ปาม ปรมี จากรพิทักษ์" เธอเป็นลูกของนักธุรกิจอสังหา

ที่มีชื่อเสียงคนนึงในเมืองไทยมีพี่สาวกับพี่ชายอย่างละหนึ่งคน 

         แน่นอนเลยล่ะเธอถูกตามใจมากๆเพราะเป็นลูกคนเล็กของบ้าน

และพี่น้องอีกสองคนแต่เธอก็ไม่ใช่คุณหนูจ๋านะ เธอนิสัยดี เป็นกันเองยิ้มง่าย

 เธอเป็นคนที่น่ารักมากมากเลยล่ะสำหรับเราเพราะไรอ่ะหรอ 

          ก็เพราะเธอสูงแค่ 165 เท่าไหล่ของเราเอง เราสามารถกอดเธอได้ง่ายมากๆ 

เธอคิ้วเข้ม ปากรูปกระจับน่าจูบไม่รู้เบื่อ ยิ้มง่ายสดใส มองได้ไม่มีวันเบื่อเลย 

           เราคบกันมาได้สามปีแล้วล่ะตั้งแต่เราอยู่มอสี่ เธออยู่ห้องควีน 

ส่วนเราอยู่ห้องคิง เห็นเราเป็นแบบนี้แต่ผลการเรียนของเราก็ไม่เคยแย่นะ

เราช่วยกันเรียน ช่วยกันทำงาน 

           พ่อแม่ของเราท่านก็ทราบนะและก็สนับสนุนเต็มที่

อาจจะเป็นเพราะว่า  พ่อของเราเป็นเพื่อนสนิทกันก็ได้หรือเพราะ

ท่านอาจเห็นเรามาตั้งแต่เด็กแล้ว เลยพอรู้นิสัยใจคอของเราไปหมด 

             แต่เราก็พึ่งมาเจอกับปามตอนมอสี่นี่แหละเพราะก่อนหน้านี้

ปามเรียนอยู่ต่างประเทศน่ะ พึ่งกับมาช่วงปิดเทอมมอสามนี่เอง

ในตอนนั้นพ่อแม่ของเรากับปามก็ได้มาทานข้าวด้วยกัน

แน่นอนตอนนั้น

 "เราปิ้งเธอทันที" 

 "พีชคะ" 

 เราหันมองตามเรียงหวานของเธอ 

"ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ ปามหิวมากเลย เป็นไงบ้างคะเหนื่อยไหม รอนานมากเลย 

ปามต้องขอโทษจริงๆนะคะ อาจารย์แกเผื่อจะปล่อยอ่ะ ปามสงสารพีชมากเลย " 

ปรมีพูดรัวเร็วพร้อมกับเอามือมาเช็ดเหงื่อตามไรผมบนใบหน้าของเราพร้อมกับ

ทำหน้ามุ่ยอย่างแง่งอนอาจารย์เพ็ญศรีที่แสนจะเก็บรายละเอียดในรายวิชาซะเหลือเกินนน 

"จ๊ะๆไม่เอาสิไม่หน้ามุ่ยนะ เราไม่เป็นไรหรอก รอได้สบายมาก" 

เราพูดยิ้มยิ้มพร้อมกับเอามือไปขยี้ผมของเธอด้วยความหมั่นเขี้ยว

 "งั้นเราไปห้างกันนะคะ ทานเสร็จจะได้เลยดูหนังด้วย" 

ตัวเล็กพูดพร้อมกับจูงมือเราไปที่รถเสร็จสับบงบอกถึงความหิวในทีของเธออย่างมาก 

 ห้าง xxx 

 "พิชคะปามอยากกินชูชิ พีชอยากกินอะไรรึเปล่าคะ"ตัวเล็กพูดเหมือนสังกลายๆนะ 

"ยังไงก็ได้จ๊ะเราตามใจตัวเล็กอยู่แล้ว" 

เราดูพร้อมยิ้มหวานให้กลับเธอ

 สุดท้ายเราก็มาหยุดที่หน้าโรงหนังและแล้วตัวเล็กก็ได้เลือกหนังที่ตัวเองอยากดู

โดยที่ถามเราเหมือนแต่สั่งอีกตามเคย เราก็ได้แต่สายหน้ายิ้มๆกับคุณหนูจอมเอาแต่ใจ

โดยเฉพาะกับ "เรา" 

        แน่นอนนางกลัวผีแต่ก็เลือกที่จะดูหนัง 'โกสท เฮาส์' 

แล้วก็เป็นเราที่ต้องคอยเป็นที่ป้องกันอาการกลัวของเธอจากจอหนังจนกระทั่ง 

.......จบเรื่อง 

 ก็ถ้าพูดออกไปว่า "ถ้ากลัวแล้วจะดูทำไมละค้าา" 

เธอจะตอบว่า

 "ก็อยากดูเพราะมีพีชอยู่ข้างๆไงถึงกลัวแต่เราก็อุ่นใจ " 

อาการเขิลของเธอขณะพูดทำซะเรา 

 'ไปไม่เป็น' 

 ____________________ เดี๋ยวมาต่อนะ พึ่งรู้ว่าตัวเองไม่ได้แต่งนิยายมานานมาก ห้าปีได้ 555555 ยังพอใ้ช้ได้ไหม แต่งในโทรศัพท์นะ 'พิมพ์ผิดไปขออภัยด้วยจ้าาาา' เรื่องนี้ไม่มีดราม่านะ หวานปานน้ำตาลขึ้นจ๊ะ-//- ฝันดีค่ะทุกคน เป็นกำลังใจให้เราหน่อยน้าา ชอบไม่ชอบติได้เลยอย่าอ่านอย่างเดียวเน้อออบอกเราด้วย