ลิขิตหัวใจ...นายยมทูตที่รัก e-book

นิยายเรื่อง ลิขิตหัวใจ...นายยมทูตที่รัก มี แล้วนะคะ สามารถดาวน์โหลดอ่านได้ที่ลิงค์ด้านล่างได้เลยค่ะ

http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjA3NzgzMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjU6IjkwNDUwIjt9

                เอี๊ยดดดด! โครม!!!

          เสียงรถชนดังสนั่นทั่วบริเวณ สภาพของรถบรรทุกนั้นมีลังสินค้าตกกราดเกลื่อนเต็มถนน ส่วนรถคู่กรณีเป็นรถยนต์สปอร์ตคาร์สีแดง ซึ่งบัดนี้พังยับเยินจนแทบไม่เหลือเคล้าความหรูหราเช่นปกติ หากมองเข้าไปในรถสปอร์ตจะเห็นร่างชายหนุ่มคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่บนพวงมาลัย ตามร่างกายอาบโชกไปด้วยเลือดสีแดงสด

          "หืม…" ร่างโชกเลือดพยายามขยับตัว ทว่าความปวดร้าวที่ได้รับในขณะนี้ ทำให้เขาไม่สามารถทำได้อย่างใจนึก

          "ชะ ช่วยด้วย" สิ้นเสียงอ่อนแรง หนุ่มเคราะห์ร้ายก็หมดสติพร้อมกับจมดิ่งเข้าไปในความมืด

          ช่วยด้วย…ช่วยผมช่วย…เสียงอ่อนแรงดังก้องในโซนประสาท ไม่นาน เสียงนั้นก็ปลุกแคทเธอรีนตื่นจากนิทราราวกับฝันร้าย

          “ไม่นะ!!”

          ดวงตาคู่สวยเบิกโพลง มองเพดานห้องพร้อมหายใจหอบถี่ นึกถึงภาพชายคนหนึ่งนอนอาบเลือดอยู่ในซากรถ จู่ๆ บริเวณหางตาก็มีหยดน้ำใสแจ๋วไหลลงมาจนรู้สึกได้ ปลายนิ้วชี้ยกขึ้นปาดหยดน้ำเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นเพื่อมองคราบน้ำนั้นด้วยความรู้สึกสับสน

          “ฝันไปเหรอ”

*****

          "อื้ม" แคทเธอรีนขยับตัว รู้สึกปวดเมื่อยบางจุดราวกับร่างกายกระแทกกับของแข็งแรง

          "ตื่นแล้วเหรอ” เสียงเข้มดังเหนือศีรษะ ทำให้คนที่เพิ่งได้สติกลับมาเปิดตาโพลงอย่างตกใจ

          สิ่งแรกที่เห็นคือกางเกงขายาวสีดำก็นึกโล่งใจเพราะคิดว่าคือพี่ชาย แต่พอเลื่อนสายตาขึ้นเรื่อยๆ ก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ เธอกลืนล้ำลายลงคอ ก่อนจะตัดสินใจมองใบหน้าของบุคคลที่ยืนเหนือศีรษะ

          “กรี๊ดดดด!!” แคทเธอรีนกรีดร้องสุดเสียง กระวีกระวาดลุกนั่งหันหน้าเข้าหาอีกคน แล้วถอยร่นไปด้านหลังจนชิดผนัง เมื่อสำรวจรูปลักษณ์ของชายตรงหน้าดีๆ ก็รีบถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

          "คุณ! คุณเข้ามาได้ยังไง!? " เพราะรู้ว่าตั้งแต่หน้าประตูลิฟต์ตลอดจนประตูเพนท์เฮ้าส์จะมีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่ยี่สิบสี่ชั่วโมง ซึ่งเขาไม่มีทางที่จะผ่านกลุ่มคนพวกนั้นเข้ามาได้เลย

          "คุณ…เห็นผม”

          "ทะทำไมฉันต้องมองไม่เห็นคุณด้วยล่ะ…” เสียงสั่นเครือเอ่ยถามเบาๆ สายตาก็สังเกตใบหน้าคมคายขมวดคิ้วราวกับแปลกใจ

           ทั้งสองสบตากันนิ่งเงียบ สักพักแคทเธอรีนก็เหมือนนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “คุณ…ใช่คนหรือเปล่าคะ”

          "ถ้าผมตอบว่าไม่ใช่…"

          หญิงสาวคิดตามแล้วภาพขณะที่ร่างกายหายไปในอากาศก็ย้อนกลับอีกครั้ง ‘อย่าบอกนะว่าเป็น…’

          "ผะผี!?” เมื่อเผลอหลุดพูดถึงสิ่งที่คิด ก็ก่นต่อว่าตนเองต่อเบาๆ

          “ตายแล้วยัยเกรซ นี่เธอมองเห็นผีได้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย โอ้ย…แล้วยังจะนั่งคุยกับผีอีก ขอเป็นลมอีกรอบได้ไหม…”

          "ผมไม่ใช่ผี!”

          ได้ยินเสียงปฏิเสธ เธอก็ลอบเถียงในใจ ‘แน่ะ! จะไม่ใช่ได้ยังไงล่ะ ก็เล่นหายตัวได้แล้วยังบอกว่าตัวเองไม่ใช่คน ยังจะเถียงอีกนะ’

          แคทเธอรีนหลับตา ค่อยๆ สูดหายใจเข้าปอดช้าๆ ไม่นานก็กลั้นใจถามออกไปอย่างรวดเร็ว "ถ้าคุณไม่ใช่ผี แล้ว…เป็นอะไร? "

          "…ยมทูต" คำตอบที่ได้รับ ทำให้คนฟังเริ่มควบคุมสติไม่ได้ แสดงสีหน้าคล้ายอยากจะร้องไห้ ขณะเดียวกันก็ขยับริมฝีปากพูดกับตนเอง

          ‘ยัยเกรซเอ๋ยงานเข้าอีกแล้วสินะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย แค่มองเห็นผียังไม่พอ แต่นี่…ยมทูตเลยเหรอ…’ ใบหน้าง้ำงอหันเข้าผนัง ยกมือขึ้นทุบมันเบาๆ อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้

          “กลัว?”

          “ยังมีหน้ามาถามอีก ตั้งแต่เกิดมาเคยเห็นแบบนี้ที่ไหนกันล่ะ” ตอบเสร็จก็หันกลับไปช้าๆ ส่วนเปลือกตาที่ยังปิดอยู่ ตอนนี้มันค่อยๆ ลืมขึ้นข้างหนึ่งอย่างกล้าๆ กลัวๆ

          ‘…ความจริงเธอก็กลัวผีนะ แต่ไม่รู้ทำไมความกลัวมากมายที่เคยนึกเอาไว้ ตอนนี้…มันหายไปจนแทบไม่เหลือ…หรือเป็นเพราะยมทูตที่เราเห็นหน้าตาดีกันนะ’

          "คุณตายแล้วเหรอคะ”

          "ผมเป็นยมทูตจะว่าตาย…ก็ใช่"

          ‘โอ้ย! จะเป็นลม มีใครอธิบายให้เธอเข้าใจได้บ้างว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับเธอด้วย…ถ้าถามว่าตอนนี้เธอยังกลัวเขาอยู่ไหม คำตอบคือก็ยังกลัว แต่ไม่มากเท่าก่อนหน้านี้…อืม หมายถึง ถ้ามาแบบหน้าหล่อๆ อย่างนี้อะนะ คิดไปคิดมาถ้ายมทูต (จะ) หล่อ (น่า) ลากขนาดนี้แล้วใครเขาจะกลัวกันล่ะ ใช่ไหม’ เธอคิดเข้าข้างตนเอง โดยไม่รู้ตัวว่าเผลอระบายยิ้ม เรียกคนสงสัยให้ก้าวเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม

          "หยุดดดด! คุณยืนอยู่ตรงนั้นแหละคะ ไม่ต้องเข้ามา! "

          "ลุค"

          "…" ‘หื้ม look อะไร’ แคทเธอรีนคิดตามอย่างสับสน หันมองรอบกายราวกับมองหาบางสิ่งบางอย่าง

          "ชื่อ…ลุค"

          "อ้อ…ชื่อ" เธอหยุดหาแล้วยิ้มแห้งๆ

          "ไม่กลัว? "

          "กลัว" ตอบพลันหุบยิ้มในทันใด ‘ถามมาแบบนี้คิดจะทำอะไรหา! …บอกไว้เลย นี่ถ้าไม่หล่อนะ เกรซเผ่นไปตั้งนานแล้ว’

          แคทเธอรีนมือสั่นนิดๆ แต่ยังทำใจกล้านั่งคุยกับยมทูตต่อในท่าเดิม "แล้ว…ยมทูตอย่างคุณมาที่นี่ต้องการอะไรคะ…”

          ‘…หวังว่า คงไม่ได้จะมารับวิญญาณเธอหรอก ใช่ไหม’ คิดแล้วเบิกตาอ้าปากค้าง แต่เมื่อได้คำตอบจากริมฝีปากหยัก ก็ทำให้เธอลอบถอนหายใจ

          "ไม่รู้ มันมาเอง"

          "งั้นคุณก็กลับไปสิคะ! "

          "ไปไหน? "

          แคทเธอรีนหลับตากำมือแน่น ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราวกำลังกัดฟันพูด "ก็…ที่ๆ คุณมาไงคะ”

          "ไม่มี" คำตอบของเขาทำให้เธอประหลาดใจไม่น้อย เพราะเท่าที่รู้ ยมทูตก็ต้องอยู่ที่ยมโลกหรือไม่ก็นรก หรือจะไม่ใช่

          "แล้วปกติเวลาคุณว่าง คุณอยู่ที่ไหนล่ะ”

          ‘ขนาดยืนกอดอกเฉยๆ ยังหล่ออ่ะ’ แคทเธอรีนสบตายมทูตเงียบๆ รู้สึกการเต้นของหัวใจเริ่มรัวแรงผิดปกติ จึงพยายามปรับสีหน้าท่าทางให้นิ่งที่สุด

          "สี่แยกไฟแดง"

          ‘อ่า สี่แยกที่เธอเคยเจอเขาอะนะ มิน่าล่ะ…’ คิดยังไม่ทันจบ ร่างของยมทูตก็จางหายไปในอากาศ

          “อ่าว ไปง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ” แคทเธอรีนผุดลุกยืนเต็มความสูง เดินหายมทูตไปทั่ว เมื่อไม่พบจึงถอนหายใจแรง ก่อนจะเอ่ยกับตนเอง

          “อะไรกัน นึกอยากจะมาก็มา นึกอยากจะไปก็ไป ชิ บอกให้รู้หน่อยก็ไม่ได้”

ตามรัก เคลียร์ใจภรรยาสายการบิน

ฝากเรื่องต่อที่พี่ซีนเป็นพระเอกด้วยนะคะ  สามารถกดชื่อเรื่องเข้าอ่านได้เลยค่ะ