ตามรักเคลียร์ใจภรรยาสายการบิน e-book

มาแล้วค่ะ มาแล้ว เย้ๆ นิยายเรื่องตามรักฯ มี Ebook แล้วนะคะ ถ้าใครไม่อยากรอเชอรีสอัพก็สามารถเข้าลิ้งค์ด้านล่าง ดาวโหลดอ่านได้ก่อนใครเลยค่ะ ( อย่าลืมอุดหนุนเค้าด้วยน้า :3:3)

http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjA3NzgzMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjU6IjgxMDA3Ijt9

...สปอยล์ในเรื่อง..

          Rrrr

          เสียงริงโทนดังขึ้นทำให้ฐิติกาวางสิ่งของที่อยู่ในมือลง ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาพร้อมกับหันไปบอกพนักงานหญิงที่ยืนอยู่ไม่ไกล

          "ฝากทำต่อหน่อยนะแอม"

          "ได้ค่ะ"

          "สวัสดีค่ะซีน"

          (สวัสดีครับที่รัก ไม่เจอผมตั้งสามวันคิดถึงผมไหมครับ?)

          ฐิติกาเดินเลี่ยงออกมาทางห้องน้ำเมื่อไม่เห็นพนักงานยืนอยู่บริเวณนี้ เธอจึงตอบคำถามของชายหนุ่มในสาย

          "ก็ไม่วุ่นวายดีนะคะ"

          (แล้วคุณชอบแบบนี้หรือเปล่าครับ)

          หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างแปลกใจกับคำถามที่โต้กลับมา ใจเธอกระตุกแบบอธิบายไม่ถูกแล้วจึงกรอกเสียงลงไป

          "คุณไม่สบายหรือเปล่าคะ? "

          (ผมไม่เป็นไร ทำไมหรือครับ?)

          "คือ วันนี้คุณพูดจาแปลกๆ แล้วช่วงนี้งานยุ่งหรือคะ ไม่เห็นคุณพาน้องกรมาทานไอศครีมที่ร้านเลย"

          (คุณคิดถึงผมใช่ไหม ใช่ไหมครับลิน ตอบให้ผมชื่นใจหน่อยสิครับ)

          น้ำเสียงของคนปลายสายแสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด จนใบหน้าสวยหวานเริ่มแดงขึ้นมานิดๆ

          "ฉันคงชินที่มีคุณเข้ามาวุ่นวายแล้วมั้งคะ"

          (อยากจูบคุณจัง คืนนี้มาหาผมที่เพนท์เฮ้าส์นะครับ นะ)

          "พูดอย่างกับไม่รู้คำตอบเลยนะคะซีน"

          (งั้นก็อนุญาตให้ผมไปหาคุณที่โรงแรมสิครับ)

          "หยุดคิดเลยนะคะ ฉันรู้ว่าคุณคงไม่ไปหาเฉยๆ แน่ๆ "

          (แล้วอนุญาตหรือเปล่าล่ะหื้ม ถ้าไม่ตอบผมจะไปหาตอนนี้นะ!)

          "ไม่อนุญาตค่ะ เพราะฉันไม่ไว้ใจคุณยิ่งหื่นๆ อยู่ด้วย"

          เธอพยายามพูดไม่ให้เขาจับอาการจากน้ำเสียง อุณหภูมิในร่างกายตีขึ้นจากที่ใบหน้าหวานแดงระเรื่ออยู่ก่อนแล้ว แต่ขณะนี้กลับกลายเป็นแดงเถือกจนแทบจะแยกระหว่างสีของผลเชอรี่กับสตอเบอรี่ไม่ออก

          (หื่นๆ แบบผมน่ารักจะตาย คุณก็รู้ว่าเวลาอยู่บนเตียงผมยอมคุณทุกอย่างเลยนะ)

          "กรี๊ด หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะคะซีน ไม่งั้นลินจะไม่คุยกับคนบ้าอย่างคุณแล้วนะคะ! "

          (โอเค ยอมแล้วครับคุณภรรยาที่รัก ผมคิดถึงคุณนะ ว่าแต่จะกลับโรงแรมหรือยังครับ?)

          "กำลังจะกลับแล้วค่ะ ถ้ายังไงแค่นี้ก่อนนะคะ"

          (ครับ ผมรักคุณนะ)

          "ค่ะ คุณก็อย่าทำงานจนลืมทานข้าวอีกนะคะ บ้ายบายค่ะ"

          "ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ บาย"

          ก๊อกๆ ๆ

          คริสเคาะประตูห้องเก่าๆ แล้วถอยออกมายืนอยู่ด้านหลังเจ้านายทั้งสอง ไม่นานคนในห้องก็เปิดประตูออกมา

          "ทำไมเปิดเร็วจัง ไม่กลัวผมเป็นโจรหรือไงครับ วันหลังช่วยเช็คก่อนก็ดีนะ" แอนโทนี่เอ่ยอย่างหงุดหงิดกับความไม่ระวังตัวของหญิงสาว

          "อืม ฉันลืมนึกไปว่าคุณก็เหมือนกับโจรพวกนั้น ขอบคุณที่เตือนนะคะ" ฐิติกาตอบเสียงเรียบพร้อมกับจะปิดประตูแต่ถูกมือหนาดันไว้เสียก่อน

          "ผมหมายถึงคนอื่น! "

          ขณะที่แอนโทนี่ยืนจ้องหน้าฐิติกาด้วยแววตาจริงจัง ซีรัปห์จึงเดินเข้าไปในห้องช้าๆ พร้อมกับยกมือไหว้เจ้าของห้องไปด้วย

          "สวัสดีครับ กรขอเข้าไปได้ไหมครับ"

          ฐิติกายิ้มกว้างทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนที่เธอกำลังคิดถึง ก่อนจะปล่อยมือออกจากประตูอย่างรวดเร็ว จนแอนโทนี่เซถลาไปข้างหน้าเพราะไม่ทันตั้งตัว

          "สวัสดีค่ะน้องกร มาหาพี่มิลินถึงที่นี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ" ฐิติกาถามพลางอุ้มร่างเล็กไปนั่งบนเตียง

          "กรจะมาขอนอนด้วยครับ"

          "ทำไมคะ แล้วมามี้อนุญาตแล้วเหรอคะ"

          "แด๊ดดี้กับมามี้ไปเที่ยวครับ"

          "อ๋อ ถ้าอย่างงั้นนอนกับพี่ก็ได้ค่ะ แล้วมามี้ไปกี่วันคะ"

          "สิบสี่วันครับ"

          "ห๊ะ! " ฐิติกาตกใจพลางคิดหาเหตุผลว่าทำไมพ่อแม่ของเด็กถึงไปนานขนาดนั้น แถมยังทิ้งลูกไว้กับคนนิสัยแปลกๆ อีกต่างหาก

          "เวอร์ไปไหมคุณ อะไรจะตกใจขนาดนั้น...ตกลง คุณจะให้หลานผมนอนที่นี่ไหมครับ" แอนโทนี่ถามขึ้นแล้วเดินมานั่งที่ว่างข้างๆ หลานชายที่นอน เพราะห้องพักห้องนี้เล็กมากๆ มีเพียงตียงนอนขนาดหกฟุต ห้องน้ำแล้วก็โต๊ะทานข้าวที่นั่งกินได้แค่สองคน

          "ค่ะ"

          "แล้วของใช้น้องกรละคะ"

          "อยู่นั่นครับ" ชายหนุ่มบุ้ยปากไปตรงที่คริสยืนอยู่ เธอจึงเห็นกระเป๋าขนาดย่อมสองใบ แล้วบอดี้การ์ดก็ลากมันเข้ามาวางไว้กลางห้อง

          "ผมกลับก่อนนะครับ คุณชาย"

          "พรุ่งนี้เจอกันครับ คุณบอดี้การ์ด" เมื่อบอดี้การ์ดกลับไปแล้ว แอนโทนี่จึงหันมายิ้มมุมปากให้หญิงสาวที่กำลังจ้องหน้าเขาอยู่นิ่งๆ

          "คุณก็กลับไปได้แล้วค่ะ"

          "ผมเหรอครับ? " ชายหนุ่มแกล้งทำเป็นไม่รู้ตัว ต่อให้หน้าโดนโบกด้วยปูนซีเมนต์ นาทีนี้เขาก็ต้องยอมแล้ว

          "ก็ใช่นะสิคะ กลับไปได้แล้ว ส่วนน้องกรฉันจะดูแลให้เองค่ะ"

          "ไม่เอาอ่ะ ผมเป็นห่วงหลาน เพราะฉะนั้นผมจะนอนที่นี่ด้วยครับ"

          "พี่มิลินครับ ให้คุณลุงนอนด้วยนะครับ กรเหงา" แอนโทนี่ลอบยิ้มนึกว่าเจ้าตัวยุ่งจะไม่ช่วยซะแล้ว

          "แต่เตียงของพี่มันเล็กนิดเดียวเองนะคะ เรามีกันตั้งสามคน จะนอนไม่สบายเอานะคะน้องกร" หญิงสาวในห้องพยายามหาข้ออ้าง พร้อมกับหันไปถลึงตาให้ผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างไม่พอใจ

          "ผมนอนได้ครับไม่มีปัญหา น้องกรก็นอนได้ใช่ไหมครับ"

          "น้องกรคะ พี่มิลินถามจริงๆ นะคะ ถ้าไม่มีคุณลุงนอนกับเราด้วย น้องกรโอเคไหมคะ? " ฐิติกาก้มถามเด็กน้อยที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองคน

          "กรอยากให้คุณลุงอยู่ด้วยครับ กรไม่ชิน"

          "โอเค เข้าใจแล้วค่ะ แล้วน้องกรอาบน้ำมาหรือยังคะ ปกติมามี้พาไปอาบน้ำกี่โมงเอ่ย พี่จะได้จำไว้"

          แอนโทนี่แอบร้อง ‘เยส’ ในใจ ทั้งที่เมื่อสักครู่เขานั่งลุ้นตัวโก่งกับคำตอบ