ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วันที่ถูกขับไล่
"ฮ้าาาาาาาาาาา เสร็จซักที" ในที่สุดก็จะได้กลับกิลด์แล้วสินะเนี่ยย
Lucy Talk
ในที่สุดก็มาถึง แฟรี่เทล!!!
"กลับมาแล้วค่าาา" ฉันกล่าวทักทายทุกคนแต่ก็ต้องไปเจอภาพบาดตาเพราะนัตสึกำลังเลือกใบภารกิจอยู่กับลิซาน่า ที่บอกว่าไม่ว่างคงจะเป็นอย่างนี้เองสินะนัตสึ เมื่อคิดดังนั้นหัวใจของฉันก็ปวดหนึบไปหมดแทบยืนไม่อยู่เลยล่ะ
"กลับมาแล้วค่ะคุณมิร่า"
"เป็นยังไงจ๊ะภารกิจที่ไปทำมาน่ะ" คุณมิร่าถามด้วยความเป็นห่วง
"ก็ดีเหมือนกันค่ะ เอ่ออ... งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะคุณมิร่า"
"จ้าา ไว้เจอกันนะ"
ในขณะที่ฉันกำลังเดินกลับบ้าน กลับมีคนมาดึงแขนฉันแล้วลากไปหลังกิลด์ ใครน่ะ จ..โจรหรอ
"ลูซี่" เห.. ผู้หญิง
"ละ..ลิซาน่า เอ่ออ ไม่ได้ไปทำภารกิจกับนัตสึหรอกหรอ" ฉันถามไปแต่วันนี้กลับแปลกไปน้ะ
"ตอนนี้น่ะยังแต่ว่า ลูซี่ เธอน่ะชอบนัตสึหรอ" อะไรน้าาาาาาาาา
"พูดอะไรน่ะ"
"ฉันรู้นะว่าเธอชอบนัตสึ" .....
"เพราะงั้นฉันก็เลย..."
"จะทำอะไรน่ะลิซาน่า" ลิซาน่าหยิบเศษแก้วที่หล่นอยู่แถวนั้นมากรีดเนื้อตัวของตัวเองแล้ววิ่งมาชนฉันแล้วทำเป็นล้มไปใส่กระจกนั้น
เพล้ง!!
ฉันเบิกตาโพลง ทำอะไรไม่ถูก "เธอทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน"
"หึ! ก็เพื่อให้นัตสึเป็นของฉันคนเดียว"
ตึกๆๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าของกลุ่มคนจำนวนมากกำลังวิ่งมาทางนี้
"ลิซาน่า ลูซี่เธอทำอะไร" ว่ายังไงนะ
"ฉันทำอะไร"
"ลูซี่พยายามจะฆ่าฉัน ฮึก" น้ำตาที่เสแสร้งถูกบีบออกมาโดยหญิงที่รักของกิลด์
"เธอทำร้ายลิซาน่าทำมัยลูซี่" "ลูซี่เจ้าทำแบบนี้ทำมัยกัน" ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ "มาสเตอร์...."
"พอได้แล้วลูซี่ ข้าขอเนรเทศเจ้าไห้ออกจากกิลด์ซะ!!!!" .......
เจอกันวันแรก ยิ้มให้กัน หัวเราะด้วยกัน พอจากกัน กลับ มีแต่แววตาแบบนี้
"นี่น่ะเหรอแฟรี่เทล นี่น่ะหรอกิลด์ที่ต่อสู้เพื่อพวกพ้อง บ้อบอสิ้นดี!!" น้ำตาที่กลับกลั้นเอาไว้มันกลับไหลพรากออกมาเหมือนเขื่อนแตก
"พอได้แล้วออกไปได้แล้วลูซี่"
"ความภาคภูมิใจ ความทรงจำที่มี มันพังไม่เหลือชิ้นดีแล้ว ฮึก ฉันน่ะ ฮึก ฉันน่ะ 'เกลียดแฟรี่เทลที่สุดเลย ฮฮือออ' " แล้วฉันก็อวิ่งออกมาจากตรงนั้น โดยไม่สนอะไรอีกเลย ลาก่อนกิลด์ที่แย่ที่สุด
ทางแฟรี่เทล
"ลูซี่" "แฮปปี้พอเถอะ"
ทางลูซี่
ตอนนี้ฉันเดินไปตามถนนที่มีผู้คนพลุกพล่านก็เริ่มเมื่อยแล้วเหมือนกันแฮะ! นั่งพักสักหน่อยดีกว่า เฮ้อออออ ฉันนั่งคิดทบทวนกับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดในช่วงเวลาที่อยู่ในฟี่เทล แต่พอยิ่งนึกมันก็ยิ่งทำให้ฉันปวดร้าวขึ้นมาอีก ฉันเกลียด เกลียดกิลด์นั้น ฮึก! ฮึก อย่าสิ อย่าร้องให้สิลูซี่
Sting Talk
น่าเบื่อจังเล้ยยย ป่านนี้กิลด์ของคุณนัตสึคงจะคึกคักมากเลยสินะเนี่ย แล้วก็เธอคนนั้นด้วย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเนี่ยจะเป็นยังไงบ้างน้าา แต่เอ๋ ผมเหลือบตาไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งคล้ายกับเธอ'ลูซี่' ไม่สิ ลูซี่จะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันเล่า แต่มันก็เหมือนจริงๆนั่นแหละ
"โร๊ค ยัยนั่นน่ะเหมือนกับยัยหน้าอกโตนั่นเลยเนอะ"
"ก็คล้ายนะ ไม่สิฉันว่าใช่เลยต่างหาก/ฟรอชก็คิดแบบนั้น/ผมก็คิดแบบนั้นนะครับสติงคุง"
เหมือนกับกำลังร้องให้
"ฉันว่าไปดูหน่อยดีกว่า"
Lucy Talk
"นี่เธอ! ใช่ลูซี่รึป่าวเนี่ย" ขณะที่ฉันกำลังนั่งกลั้นน้ำตาอยู่นั้นก็มีคนเดินเข้ามา แต่ฉันกับไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นไปแม้แต่นิดเดียว แต่ดูเหมือนเขาจะเริ่มหงุดหงิดที่ฉันไม่ตอบเลยจับบ่าทั้ง2ข้างของฉันแล้วมองหน้าฉันชัดๆ แต่เอ๋ ใบหน้าแบบนี้น่ะ!
"นี่เธอ/สติง" ฉันโผเข้ากอดสติงด้วยความรู้สึกที่อยากหาที่ระบายมานาน แต่ดูเหมือนจะรัดแน่นไปหน่อยแฮะ
"โร๊ค ช่วยฉันด้วย" โร๊คไม่พูดอะไร แต่กลับทิ้งประโยคสุดท้านแล้วเดินจากไป พร้อมกับฟรอชและเล็คเตอร์
"การโจมตีของแฟรี่เทลผิดคาดเกินไปฉันคงช่วยอะไรนายไม่ได้ ไปนะ"
สิ่งที่ฉันทำตอนนี้คือการร้องไห้เพื่อระบายสิ่งที่อยู่ในใจมานาน ดูเหมือนสติงจะเข้าใจเลยกอดตอบฉัน
"เอาเถอะ ร้องออกมาให้หมดสิสิ่งที่อยู่ภายในใจน่ะ ร้องไห้สบายใจแล้วจากนั้นค่อยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฉันฟังก็ได้นะ" สติงยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน
-ครึ่งชั่วโมงผ่านไป-
"เอาล่ะ เล่าให้ฉันฟังได้รึยังที่เธอมานั่นร้องไห้อยู่เนี่ยเพราะอะไรกัน" ...
"ฉันน่ะ..." แล้วฉันก็เลยตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้สติงฟัง หมอนั่นฟังแล้วอึ้งไปเลย
"จากนี้จะเอายังไงต่อล่ะเธอน่ะไม่มีที่ไปแล้วไม่ใช่หรอ" มันก็จริง
"ไม่รู้สิ" "โว๊ยยยยยย จิงๆเล้ยย ยังไงก็เถอะ มากับพวกฉันมั้ยล่ะที่เซเบอร์ทูธน่ะ" ฮึก สติง!
"เฮ้!!! เธอก็อย่าร้องเส้ โว้ยยยยยย อะไรกันนักกันหนาเนี่ย"
Lucy Talk
ในที่สุดก็มาถึง แฟรี่เทล!!!
"กลับมาแล้วค่าาา" ฉันกล่าวทักทายทุกคนแต่ก็ต้องไปเจอภาพบาดตาเพราะนัตสึกำลังเลือกใบภารกิจอยู่กับลิซาน่า ที่บอกว่าไม่ว่างคงจะเป็นอย่างนี้เองสินะนัตสึ เมื่อคิดดังนั้นหัวใจของฉันก็ปวดหนึบไปหมดแทบยืนไม่อยู่เลยล่ะ
"กลับมาแล้วค่ะคุณมิร่า"
"เป็นยังไงจ๊ะภารกิจที่ไปทำมาน่ะ" คุณมิร่าถามด้วยความเป็นห่วง
"ก็ดีเหมือนกันค่ะ เอ่ออ... งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะคุณมิร่า"
"จ้าา ไว้เจอกันนะ"
ในขณะที่ฉันกำลังเดินกลับบ้าน กลับมีคนมาดึงแขนฉันแล้วลากไปหลังกิลด์ ใครน่ะ จ..โจรหรอ
"ลูซี่" เห.. ผู้หญิง
"ละ..ลิซาน่า เอ่ออ ไม่ได้ไปทำภารกิจกับนัตสึหรอกหรอ" ฉันถามไปแต่วันนี้กลับแปลกไปน้ะ
"ตอนนี้น่ะยังแต่ว่า ลูซี่ เธอน่ะชอบนัตสึหรอ" อะไรน้าาาาาาาาา
"พูดอะไรน่ะ"
"ฉันรู้นะว่าเธอชอบนัตสึ" .....
"เพราะงั้นฉันก็เลย..."
"จะทำอะไรน่ะลิซาน่า" ลิซาน่าหยิบเศษแก้วที่หล่นอยู่แถวนั้นมากรีดเนื้อตัวของตัวเองแล้ววิ่งมาชนฉันแล้วทำเป็นล้มไปใส่กระจกนั้น
เพล้ง!!
ฉันเบิกตาโพลง ทำอะไรไม่ถูก "เธอทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน"
"หึ! ก็เพื่อให้นัตสึเป็นของฉันคนเดียว"
ตึกๆๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าของกลุ่มคนจำนวนมากกำลังวิ่งมาทางนี้
"ลิซาน่า ลูซี่เธอทำอะไร" ว่ายังไงนะ
"ฉันทำอะไร"
"ลูซี่พยายามจะฆ่าฉัน ฮึก" น้ำตาที่เสแสร้งถูกบีบออกมาโดยหญิงที่รักของกิลด์
"เธอทำร้ายลิซาน่าทำมัยลูซี่" "ลูซี่เจ้าทำแบบนี้ทำมัยกัน" ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ "มาสเตอร์...."
"พอได้แล้วลูซี่ ข้าขอเนรเทศเจ้าไห้ออกจากกิลด์ซะ!!!!" .......
เจอกันวันแรก ยิ้มให้กัน หัวเราะด้วยกัน พอจากกัน กลับ มีแต่แววตาแบบนี้
"นี่น่ะเหรอแฟรี่เทล นี่น่ะหรอกิลด์ที่ต่อสู้เพื่อพวกพ้อง บ้อบอสิ้นดี!!" น้ำตาที่กลับกลั้นเอาไว้มันกลับไหลพรากออกมาเหมือนเขื่อนแตก
"พอได้แล้วออกไปได้แล้วลูซี่"
"ความภาคภูมิใจ ความทรงจำที่มี มันพังไม่เหลือชิ้นดีแล้ว ฮึก ฉันน่ะ ฮึก ฉันน่ะ 'เกลียดแฟรี่เทลที่สุดเลย ฮฮือออ' " แล้วฉันก็อวิ่งออกมาจากตรงนั้น โดยไม่สนอะไรอีกเลย ลาก่อนกิลด์ที่แย่ที่สุด
ทางแฟรี่เทล
"ลูซี่" "แฮปปี้พอเถอะ"
ทางลูซี่
ตอนนี้ฉันเดินไปตามถนนที่มีผู้คนพลุกพล่านก็เริ่มเมื่อยแล้วเหมือนกันแฮะ! นั่งพักสักหน่อยดีกว่า เฮ้อออออ ฉันนั่งคิดทบทวนกับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดในช่วงเวลาที่อยู่ในฟี่เทล แต่พอยิ่งนึกมันก็ยิ่งทำให้ฉันปวดร้าวขึ้นมาอีก ฉันเกลียด เกลียดกิลด์นั้น ฮึก! ฮึก อย่าสิ อย่าร้องให้สิลูซี่
Sting Talk
น่าเบื่อจังเล้ยยย ป่านนี้กิลด์ของคุณนัตสึคงจะคึกคักมากเลยสินะเนี่ย แล้วก็เธอคนนั้นด้วย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเนี่ยจะเป็นยังไงบ้างน้าา แต่เอ๋ ผมเหลือบตาไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งคล้ายกับเธอ'ลูซี่' ไม่สิ ลูซี่จะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันเล่า แต่มันก็เหมือนจริงๆนั่นแหละ
"โร๊ค ยัยนั่นน่ะเหมือนกับยัยหน้าอกโตนั่นเลยเนอะ"
"ก็คล้ายนะ ไม่สิฉันว่าใช่เลยต่างหาก/ฟรอชก็คิดแบบนั้น/ผมก็คิดแบบนั้นนะครับสติงคุง"
เหมือนกับกำลังร้องให้
"ฉันว่าไปดูหน่อยดีกว่า"
Lucy Talk
"นี่เธอ! ใช่ลูซี่รึป่าวเนี่ย" ขณะที่ฉันกำลังนั่งกลั้นน้ำตาอยู่นั้นก็มีคนเดินเข้ามา แต่ฉันกับไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นไปแม้แต่นิดเดียว แต่ดูเหมือนเขาจะเริ่มหงุดหงิดที่ฉันไม่ตอบเลยจับบ่าทั้ง2ข้างของฉันแล้วมองหน้าฉันชัดๆ แต่เอ๋ ใบหน้าแบบนี้น่ะ!
"นี่เธอ/สติง" ฉันโผเข้ากอดสติงด้วยความรู้สึกที่อยากหาที่ระบายมานาน แต่ดูเหมือนจะรัดแน่นไปหน่อยแฮะ
"โร๊ค ช่วยฉันด้วย" โร๊คไม่พูดอะไร แต่กลับทิ้งประโยคสุดท้านแล้วเดินจากไป พร้อมกับฟรอชและเล็คเตอร์
"การโจมตีของแฟรี่เทลผิดคาดเกินไปฉันคงช่วยอะไรนายไม่ได้ ไปนะ"
สิ่งที่ฉันทำตอนนี้คือการร้องไห้เพื่อระบายสิ่งที่อยู่ในใจมานาน ดูเหมือนสติงจะเข้าใจเลยกอดตอบฉัน
"เอาเถอะ ร้องออกมาให้หมดสิสิ่งที่อยู่ภายในใจน่ะ ร้องไห้สบายใจแล้วจากนั้นค่อยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฉันฟังก็ได้นะ" สติงยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน
-ครึ่งชั่วโมงผ่านไป-
"เอาล่ะ เล่าให้ฉันฟังได้รึยังที่เธอมานั่นร้องไห้อยู่เนี่ยเพราะอะไรกัน" ...
"ฉันน่ะ..." แล้วฉันก็เลยตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้สติงฟัง หมอนั่นฟังแล้วอึ้งไปเลย
"จากนี้จะเอายังไงต่อล่ะเธอน่ะไม่มีที่ไปแล้วไม่ใช่หรอ" มันก็จริง
"ไม่รู้สิ" "โว๊ยยยยยย จิงๆเล้ยย ยังไงก็เถอะ มากับพวกฉันมั้ยล่ะที่เซเบอร์ทูธน่ะ" ฮึก สติง!
"เฮ้!!! เธอก็อย่าร้องเส้ โว้ยยยยยย อะไรกันนักกันหนาเนี่ย"
......................
เป็นไงบ้างงงงง รู้สึกรักสติงจังเลยแหละ
เม้นไห้บ้างเน้อออ
เม้นไห้บ้างเน้อออ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น