(จบแล้ว) #จินฮวานพันทิป | JUNHOE x JINHWAN

ลำดับตอนที่ #22 : 19 : กูจะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย!!

 19

กูจะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย!!!

                      "คนที่ไม่ใช่แฟนนนนน ทำแทนทุกเรื่องหม่ายด๊ายย..."

                     หลังจากมาถึงห้องของอูจี จินฮวานก็ลืมวันลืมเวลาไปอย่างสิ้นเชิงด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ที่กระเดือกลงคอ เบียร์ทำให้จินฮวานร้อนผ่าวไปหมดทั้งตัว(และหัวใจ)

                     หจริงเรื่องกินเหล้าเมาหมูกระทะ เขาก็พอจะเคยมีประสบการณ์มาบ้าง จะเรื้อนก็แค่ตอนที่กรึ่มๆเท่านั้นแหละ พออยู่ไปสักพักเขาก็หลับยาวยันเช้าทุกที...

                     ช่างแม่งละ ตอนนี้เขาไม่สนอะไรทั้งนั้น 

                     จินฮวานอยากจะเมาให้ตายไปเลย จะได้ลืมๆเรื่องจุนฮเวที่อยู่ในหัวสักที

                     "มึง เบาหน่อย เบียร์หมดไปลังนึงแล้วนะอีเตี้ย"

                     พูดเหมือนมึงสูงมากอย่างนั้นแหละ..

                     จินฮวานอยากจะด่าออกเสียงแต่ก็เกรงใจเบียร์หนึ่งลังที่กินเข้าไปก็เลยแกล้งเมาเรื้อนๆ  ร้องเพลงต่อโดยไม่สนใจคำทักท้วงจากอีจี้ อินเนอร์เต็มแบบหน้ากากทุเรียนมาเอง

                     ขอเชิญพบกับบบบบบ หน้ากากหมาหัวเน่าาาาาาาาาาา

                     กูเองงงงงงงจ้าาาาา

                     "ลืมตาในน้ำทั้งคืนจนเช้าาาาเพราะเรื่องเธออออ เพื่อให้น้ำล้างภาพติดตาที่เห็น...ฮึก...เธอไปกับคราย...ฮือออออ..." จินฮวานนึกถึงภาพตอนที่ชีเจนนี่กำลังนั่งคร่อมตักจุนฮเวแล้วก็ร้องไห้ฮือออกมาตอนร้องคำสุดท้าย ทั้งที่คิดว่าตัวเองรักจุนฮเวน้อยลงแล้ว แต่ทำไมล่ะ...ทำไมมันยังเจ็บอยู่เลย ทำไมมันยังเจ็บ ยังหวง และอยากให้คนที่อยู่ต่อหน้าจุนฮเวคนนั้นไม่ใช่เจนนี่แต่กลายเป็นตัวเอง

                     "เอิ่ม อีหมวย มึงเมามากแล้วนะ เดี๋ยวกูโทรตามจุนฮเวให้"

                     "ไม่เอา!!" จินฮวานตอบทันควันแล้วรำพึงคร่ำครวญ กอดลังเบียร์(เปล่าๆ) ปรายตามองอูจีแบบงอนๆ "กูอยากเจอมันแต่ก็ไม่อยากเจอมันอ่า ความรู้สึกระหว่างกูกับจุนฮเว มันไม่เหมือนเดิมแล้ว จุนฮเวไม่มาชอบคนแบบกูหรอก กูมันอ้วน..กูมันเตี้ย...กูมันไม่ดี...."

                     "เอิ่ม...งั้นกูโทรตามจุนฮเวให้นะ เดี๋ยวกูจะนอนละ..." อีจี้พูดตัดบท..ไร้เยื่อใยมาก ช่วยน้องด้วยนะคะ

                     "ไม่เอา..ไม่ให้ไป...ไม่ได้นะ..." เพื่อนโดนผัว(คนอื่น)ทิ้งมึงยังจะหนีไปนอนอีกเหรอ "มึงจะทิ้งกูไปหรอ ไม่สงสารกูเหรอ ชีวิตม.ปลายมันแค่สามปี เราพึ่งรู้จักกันกูคงไม่สำคัญสินะ"

                     แต่ความจริงจินฮวานกะอูจีก็รู้จักกันมาหกปีแล้วนะ...

                     หึก...ช่างแม่ง จุดนี้จินฮวานไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น ปวดหัวโว้ย

 

# จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป   

 

                     "หมวยเดินระวังหน่อย มันจะสะดุด" 

                     หมวย..

                     หมวย..???

                     จินฮวานงัวเงีย อยู่กึ่งกลางระหว่างหลับกับฝันตอนที่เสียงกระซิบนั้นดังอยู่ข้างหู มันคล้ายเสียงของจุนฮเว ถ้าฟังให้ใช่มันก็ดูเหมือนจะใช่ แต่ถ้าไม่ ก็ดูเป็นเพียงแค่ฝันละเมอเท่านั้น

                     เพราะเบียร์ที่กินเข้าไปทำให้เปลือกตาหนักอึ้ง ช่างแม่งล่ะ ตอนนี้จินฮวานง่วง 

                     จินฮวานอยากจะนอน

                     พอคิดแบบนี้ก็เหมือนสั่งได้ดั่งใจ เพราะวินาทีต่อมาเขาก็ลอยหวือขึ้นจากพื้นเหมือนมีปีกงอกออกมากลางหลัง นี่จินฮวานกำลังบรรลุถึงทางธรรมแล้วใช่ไหม จินฮวานกำลังบินได้  อา...แต้มบุนที่สะสมไว้สัมฤทธิ์ผลแล้ว องค์ทั่นและพระชายาแห่งศาสนาน้องคงจะภูมิใจในตัวเขาไม่ใช่เล่น นี่แหละ จินฮวานดี๋กะระตา

                     เขารู้สึกเหมือนกำลังบินไปที่ไหนสักที่ บินเอื่อยๆแบบไม่สนใจเรื่องทิศทาง ปล่อยให้ลมเย็นๆปะทะใบหน้า จินฮวานอมยิ้มและรู้สึกสดชื่น ในขณะเดียวกันก็อยากจะแหวกว่ายไปในอากาศให้ได้อย่างใจกว่านี้ 

                     จินฮวานพยายามยื่นมือไปข้างหน้า แต่สัมผัสอุ่นๆของมือที่มองไม่เห็นก็ดึงเขาไว้ให้กอดสิ่งที่อุ่นนุ่มจนจินฮวานอดไม่ได้ที่จะเอาแก้มแนบลงไปพิง 

                     อะไรก็ช่าง แต่มันอุ่นสบายมาก 

                     ตอนนี้จินฮวานคิดว่าความเมาของเขากำลังเข้าอีหรอบเดิม เขากำลังเคลิ้ม และหลับ เพื่อจะตื่นมาในตอนเช้าโดยปราศจากอาการแฮงค์ใดๆ เหมือนที่เป็นมาตลอดเวลาดื่มแอลกอฮอลล์

# จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป   

                     จินฮวานตื่นขึ้นมาตอนเช้าเพราะแดดแยงตา ตื่นมาในห้องที่ไม่ใช่ห้องนอนของเขาเอง และแน่นอนว่ามองยังไงห้องนี้ก็ดูไม่ใกล้เคียงคอนโดอีจี้เพื่อนรักสักนิด

                     เขาหลับอยู่บนเตียงของกูจุนฮเว ในห้องของกูจุนฮเว

                     ทันทีที่ตระหนักได้แบบนั้นสมองของจินฮวานก็คิดย้อนกลับไปเมื่อคืนนี้ก่อนภาพตัด เขากำลังโอดครวญและพยายามงอแงถึงความสัมพันธ์สามปีหกปีใส่อีจี้เพื่อกดดันไม่ให้มันโทรตามจุนฮเวมารับ

                     แล้วคือนี่กูตื่นมาอยู่ในห้องจุนฮเวซะงั้น

                     งูเห่า!!!

                     อีจี้ อีเพื่อนทรยศ!!!

                     จินฮวานเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทดคำด่าเก็บไว้ในใจ ไว้เขาค่อยไปด่าอีจี้ทีเดียวตอนเจอหน้าก็ได้ แต่ตอนนี้จุนฮเวไม่อยู่ในห้องพอดี เขาควรจะชิ่งและหนีออกไปจากที่แห่งนี้แบบเนียนๆ แบบไม่ต้องเจอหน้าจุนฮเว เพราะเขาก็ยังทำหน้าไม่ถูกอยู่ดี

                     ภาพของจุนฮเวและเจนนี่ที่สะท้อนสู่สายตา ยังถูกเล่นซ้ำกรอกลับไปกลับมาอยู่ในหัว และตอนนี้จินฮวานก็รู้ตัวแล้วด้วยว่าเขาเสียใจ เขาไม่ได้โกรธน้อง แต่เขาเสียใจ... เขาเจ็บใจ....

                     เขาหึงจุนฮเว

                     ก็เพราะยังชอบจุนฮเวอยู่

                     ที่ผ่านมา ที่หลงภาคภูมิใจว่าอย่างน้อยก็มูฟออนเป็นวงกลมอะไรนั่น ความจริงคือเขาไม่ได้เดินหนี ไม่ได้รู้สึกน้อยลงบ้าบออะไรทั้งนั้น 

                     ก็คือไม่ได้มูฟออนไปไหนเล้ย ยังนั่งอ้วนๆโง่ๆอยู่ที่เดิม

                     แม่ง เบื่อทุกอย่าง

                     จินฮวานลุกจากที่นอน ปวดขาและเมื่อยตามเนื้อตัวนิดหน่อย แต่ก็นั่นแหละ เขาเอาโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างเตียงมากดเพื่อดูเวลาแต่ก็พบว่าแบตเตอรี่หมด ข้างๆมือถือมีน้ำเปล่าขวดนึงที่ยังไม่ได้เปิดวางอยู่ พร้อมกับจดหมายน้อยจากจุนฮเวซึ่งแม้จะไม่ได้ลงชื่อไว้แต่ก็จำลายมือ(ที่ไก่เขี่ยจนอยากเรียกว่าลายตีนแทน)ได้แม่น

                     "ถ้าไปเรียนไม่ไหวก็นอนพักนะ เดี๋ยวลาป่วยให้"

                     ลายมือหวัดๆที่อยู่บนกระดาษแผ่นนั้น บวกกับน้ำเปล่าและยาลดไข้ที่โต๊ะข้างเตียงทำให้จินฮวานอดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม

                     แต่เดี๋ยวนะ

                     เขาน้อยใจจุนฮเวอยู่นี่หว่า

                     รอยยิ้มเขินๆเมื่อกี้จึงหุบลงโดยอัตโนมัติ จินฮวานวางขวดน้ำกับยาไว้ที่เดิม คว้าโทรศัพท์มือถือแล้วเดินลงชั้นล่าง หมายจะกลับบ้าน(ซึ่งก็อยู่แค่ฝั่งตรงข้ามกัน) 

                     นานแล้วเหมือนกันที่เขาไม่ได้มาบ้านจุนฮเว มันดูเงียบเหงาแปลกๆ อาจจะเพราะพี่สาวของจุนฮเวไม่ได้อยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้แล้วก็เป็นได้

                     "อ้าว จินฮวานตื่นแล้วเหรอลูก ทานน้ำส้มไหม ปวดหัวหรือเปล่า จุนฮเวไปเรียนแล้วล่ะ ม๊าทำข้าวต้มไว้ให้นะ"

                     wow

                     นี่คือคำทักทายแรกจากคุณป้าซึ่งเขาไม่เจอหน้ามาสามปีแล้ว มาเป็นชุด พร้อมเสนออาหารเช้าให้เขาด้วย ซึ่งแบบว่าจินฮวานก็หิวอยู่พอดี แถมจุนฮเวก็ไปเรียนแล้ว เขาเลยตอบตกลงคุณแม่ของจุนฮเวโดยไม่ลังเล 

                     อย่าพึ่งคิดว่าจินฮวานเห็นแก่กินนะเพื่อนๆทุกคน

                     จินฮวานแค่แบบว่า มีมารยาทและไม่อยากปฏิเสธผู้ใหญ่อะค่ะ 

                     นางงามเว่อร์

# จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป   

                     "จุนฮเวออกไปข้างนอกแต่เช้าแล้วแหละ ก็เลยฝากหนูไว้กับม๊า ม๊าทำจับฉ่ายของโปรดหนูด้วยนะ ตอนเด็กๆเวลาเล่นกับจุนฮเวมาเหนื่อยๆ หนูชอบงอแงอยากจะกินทุกที" ขุ่นแม่จุนฮเวพูดไปก็ตักข้าวกับจับฉ่ายและกับข้าวง่ายๆแต่น่ากินอีกสองสามอย่างให้จินฮวานที่นั่งอ้วนรอกิน ยิ้มแต้ให้คุณแม่อย่างออดอ้อนเอาใจ

                     "ขอบคุณครับ ม๊าจำได้ด้วยหรอครับว่าจินฮวานชอบกินอะไร"

                     จินฮวานทำเสียงอ่อนเสียงหวาน มีความแทนตัวด้วยชื่อใสๆ รู้สึกเบาใจว่าอย่างน้อยถ้าจุนฮเวมันไปเรียนก็ยังคงไม่กลับมาตอนนี้หรอก เขาล่ะไม่อยากจะเผชิญหน้ากับน้องมันเลย เพราะไม่รู้จะเอายังไงต่อ

                     ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเขากับจุนฮเว มันวุ่นวายอีรุงตุงนังเกิ้น ตอนที่กลับมาจากอควาเรียมเมื่อวานซืน จุนฮเวก็ทำท่าเหมือนกำลังจะพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องที่เราจูบกัน แต่พอชานอูเข้ามาแทรก ก็เหมือนมู้ดทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด ดูจากอาการตอนมันงอนตุ๊บป่องหนีขึ้นห้องไป ก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าน้องมันก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่

                     แล้วพอเมื่อวานเขาโป๊ะเข้าไปเจอตอนจุนฮเวกะชีเจนนี่กำลังสะบะละเห้สะบะละหึ้มกันอยู่  น้องก็มีความพยายามเรียกพยายามจะอธิบาย แต่จังหวะมันก็ได้อะเนอะ... เขาเจ็บจริงๆแหละ เจ็บกับภาพตรงหน้านั่น เพราะเขารักจุนฮเว และยังรักอยู่ตลอด

                     มันคงเป็นกรรมตามทันที่เขาทำให้จุนฮเวเหวอ วันรุ่งขึ้นเลยเจอบ้าง ซึ่งถามว่าเหวอไหม ตอบได้เลยว่าเจอชีเจนนั่งคร่อมตักน้องเข้าไป จินฮวานก็เสียศูนย์ไปเหมือนกัน

                     แล้วคือชานอูแม่งก็ไม่ได้ผิดอะไรหรอก แต่อยู่ๆก็เจ๋อมาแนะนำตัวว่าเป็นแฟนแถมสร้างแลนด์มาร์คแสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่ เรียกได้ว่าถ้าจุนฮเวไม่หนีขึ้นบ้านไปก็สร้างสงครามได้เลย 

                     เฮ้อ 

                     เหนื่อย

                     "ไอ้เรื่องจำน่ะ ม๊าจำไม่แม่นเท่าจุนฮเวหรอกจ้า รายนั้นน่ะ เขามากวนมาอ้อนให้ทำกับข้าวไว้รอหนูตื่นตั้งแต่เช้าเลย นี่น้องก็ออกไปส่งหนังสือพิมพ์ตามบ้าน แล้วก็เลยไปโรงเรียนเลย ขยันทำแต่งานจนไม่เรียนหนังสือหนังหาแล้ว เกรดนี่ไม่ได้เรื่อง"

                     ม๊าส่ายหน้าเหนื่อยอกเหนื่อยใจแต่ก็มีความเอ็นดูเจืออยู่ในน้ำเสียง ส่วนจินฮวานน่ะเหรอ นั่งอึ้งเป็นหมางงเพราะ input เยอะไป ข้อมูลใหม่ๆเข้ามาเยอะจนรับไม่ทัน ขอเขาลำดับความแพร๊บ

                     "ทำงานเหรอครับ.."

                     ทำงาน..

                     คนอย่างกูจุนฮเวที่ทำตัวไร้สาระไม่เรียนหนังสือ กวนตีนชาวบ้านไปวันๆ.. มีความทำงานพิเศษ จินฮวานไม่ยักกะเคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย และจุนฮเว รวมถึงเพื่อนๆน้องก็ไม่เคยมีใครที่เล่าให้ฟัง

                     "จ้า ก็ตั้งแต่พ่อจุนฮเวเสียไป น้องก็ทำงานหาเงินมาให้ม๊าเก็บไว้ตลอด ม๊าก็แก่แล้วน่ะนะ ให้ไปทำงานหนักเหมือนสมัยสาวๆก็คงไม่ไหว ก็ยังดีที่ได้จุนฮเวนี่แหละ"

                     เดี๋ยวนะ

                     ความพ่อเสียอะไรอีก

                     "คุณลุง..เสียแล้วเหรอครับ"  จุนฮเวไม่เห็นเคยเล่าให้เขาฟังเรื่องนี้เลย

                     "ผม..เสียใจด้วยนะครับ.."จินฮวานอ้อมแอ้ม ใช้ช้อนเขี่ยข้าวแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกไม่อยากกินขึ้นมา เพราะทุกอย่างตรงหน้าดูตีบตันไปหมด มันเฝือๆ เจื่อนๆ พอได้มารู้อะไรหลายๆอย่างจากคำบอกเล่าของม๊า...ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่จุนฮเวไม่เคยพูดให้เขาฟัง

                     "ไม่เป็นไรหรอกจ้า เรื่องมันผ่านมาตั้งสามปีแล้ว ตอนนี้ม๊าก็มีความสุขดีนะ จุนฮเวก็น่ารัก ม๊าเห็นน้องมันขยันขันแข็ง ก็หายห่วง เพราะแต่ไหนแต่ไรมา จินฮวานก็รู้ว่าจุนฮเวมันโง่ แต่พอได้เห็นมันหนักเอาเบาสู้ ม๊าก็ค่อยเบาใจ หวังฝากผีฝากไข้กับมันได้บ้าง"

                     สามปี

                     สาม....

                     ก็คือตั้งแต่ช่วงที่เขาไปจีนได้สักพักน่ะเหรอ

                     ทั้งที่มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่เขากลับหายหัวไป แล้วพอกลับมา จุนฮเวก็ไม่เคยแม้แต่ปริปากเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังสักนิด คิดมาถึงตรงนี้ความรู้สึกผิดก็เต็มตื้นจุกขึ้นมาถึงคอหอยแล้ว

                     อีผี มีความดราม่าเบอร์แรงสุด

                     นี่จินฮวานพันทิปนะคะคุณผู้ชม ไม่ใช่ดาวพระศุกร์ พูดแล้วก็น้ำตาจะไหลอีกแล้วเนี่ย

                     "ตอนนั้น..คงลำบากกันมากเลยสินะครับ" จินฮวานอ้อมแอ้มและตักข้าวใส่ปากตามมารยาท ตอนนี้เขาไม่อยากกินแล้วอะ รู้สึกอิ่มทิพย์ขึ้นมากะทันหันตามประสาจินฮวานดี๋กะละตา

                     "ก็นิดหน่อยจ้ะ"คุณม๊าอมยิ้มและพยักหน้านิดๆ ท่าทางไม่ทุกข์ร้อนใจอะไร 

                     เพราะคนทุกข์อะ

                     กูเอง 

# จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป   

                     นี่จินฮวานนะ says: จีจี้

                     นี่จินฮวานนะ says:  

                     นี่จินฮวานนะ says: อีตัวดี ตอบไลน์กู

                     นี่จินฮวานนะ says: อีจีจี้ฮาดิด!!

                     jijy hadidxx says: ขาคุณแม่

                     jijy hadidxx says: เป็นไงมึง แฮงก์มะ

                     นี่จินฮวานนะ says: แฮงก์หน้ามึงสิ อีทรยศ 

                     นี่จินฮวานนะ says: เมื่อวานบอกมึงแล้วว่ากูไม่กลับ

                     นี่จินฮวานนะ says: นี่การตื่นมาอยู่ในห้องจุนฮเวคือไร้ 

                     นี่จินฮวานนะ says: ไม่ได้ให้เกียรติความที่กูโกรธกูงอนน้องมันอยู่เลย

                     นี่จินฮวานนะ says: งอนเขาแล้วยังเมาเรื้อนให้เขามาแบกกลับบ้านอีก

                     นี่จินฮวานนะ says: คิดถึงจิตใจกูบ้าง

                     jijy hadidxx says: อะๆ แล้วมุงจะทำไงคระพรี่ๆ จะให้มานอนเรื้อนอยู่หน้าโซฟาห้องกูก็ไม่ถูกมะ 

                     jijy hadidxx says: อีกอย่างคือ 

                     jijy hadidxx says: คนโทรตามจุนฮเวนี่คือผัวกูคร่ะพรี่ๆ ไม่ใช่กูแต่อย่างใด

                     นี่จินฮวานนะ says: โอ๊ยยยยยย บักน้องวอนอู 

                     นี่จินฮวานนะ says: ฮือ ผัวน้องทำไรไม่คิดถึงใจพี่เลย

                     jijy hadidxx says: อย่าว่าผัวหนูคร่ะพรี่ๆ

                     คนอวดผัว2017 ได้อยู่ตรงหน้าเราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

                     จินฮวานพ่นลมหายใจพรืดและกดพิมพ์ต่อยุกยิก 

                     หลังจากทานข้าวเช้ากับแม่จุนฮเวเสร็จ จินฮวานก็กลับมาบ้านตัวเองเพื่อขึ้นห้องไปชาร์ตมือถือ ซึ่งป๊าไม่อยู่บ้าน ส่วนแม่ก็ดูทีวี ไม่ถามสักคำเรื่องว่าทำไมไม่ไปเรียนหรือเมื่อคืนหายไปไหนมา จินฮวานก็เลยเผ่นขึ้นห้องแล้วก็มาไลน์หาอีงูเห่านี่แหละ

                     นี่จินฮวานนะ says: เออมึง แต่ว่ามีเรื่องด่วนจะปรึก

                     jijy hadidxx says: เล่าเลยคร่ะพรี่ๆ น้องจีจี้กำลังสดับรับฟัง

                     จินฮวานถอนหายใจและพิมพ์ข้อความตอบกลับไปอย่างลำบากใจ

                     นี่จินฮวานนะ says: กูพึ่งรู้ว่าพ่อจุนฮเวเสียไปตั้งนานแล้ว

                     jijy hadidxx says: เฮ้ย จริงเหรอวะ

                     สัส... 

                     ความตกใจทำให้เพื่อนตุ๊ดมีความแมนขึ้นมา

                     นี่จินฮวานนะ says: น้องไม่เคยเล่าให้กูฟังเลย

                     นี่จินฮวานนะ says: แม่นางบอกว่า พ่อนางเสียไปสามปีแล้ว

                     นี่จินฮวานนะ says: ก็คือช่วงที่กูไปจีน

                     นี่จินฮวานนะ says: น้องทำงานคนเดียว ดูแลที่บ้านอะ

                     นี่จินฮวานนะ says: กูเป็นห่วงน้องอะ

                     นี่จินฮวานนะ says: แต่คือ น้องไม่เคยเล่าให้กูฟังเลย

                     jijy hadidxx says: ก็มึงกะน้องไม่เห็นจะคุยกัน มีเรื่องอะไรก็งอนเดินหนี ให้คิดให้เดาอารมณ์กันเองตลอด

                     jijy hadidxx says: หนูลูก มึงไม่ใช่ละครช่องเจ็ดนะค้าจะได้มีเสียงในหัวให้คนอื่นได้ยินว่าพวกมึงคิดอะไร โกรธอะไร งอนอะไรกัน

                     jijy hadidxx says: มึงก็ไปคุยกะน้องเส้

                     นี่จินฮวานนะ says: กูนอยอะ

                     พิมพ์มาถึงตรงนี้จินฮวานก็หน้าคว่ำอัตโนมัติพอนึกถึง

                     jijy hadidxx says: นอยอะไรของมึงอี้กกกก

                     นี่จินฮวานนะ says: กูว่า เมื่อวานกูคงหึงน้องอะ

                     นี่จินฮวานนะ says: กูคงยังรักน้องอยู่จริงๆอย่างที่มินโฮมันชอบด่ากูนั่นแหละ...

                     jijy hadidxx says: แล้วคือยังไงอะ คือกูว่าน้องมันก็มีความห่วงใยมึงนะ

                     jijy hadidxx says: ดูจากตอนมาเก็บร่างมึงที่คอนโด น้องก็อุ้มมึงแบบถนอมเวอร์

                     jijy hadidxx says: กูว่านะ พูดจิงๆ แบบมึงลองถามน้องมะ ถามน้องเลย

                     jijy hadidxx says: มึงพูดไปว่ามึงรู้สึกอะไรยังไง แล้วถามมันว่าตกลงมันคิดกับมึงยังไง

                     นี่จินฮวานนะ says: แต่ว่า...กูคบกับชานอูอยู่นะ

                     นี่จินฮวานนะ says: มึงว่ามันจะไม่ดูแย่เหรอวะ

                     จินฮวานกัดริมฝีปากและครุ่นคิด นึกถึงสิ่งที่อยากจะทำที่สุดในตอนนี้ โดยไม่สนหิวสนแดกอะไรทั้งนั้น

                     นี่จินฮวานนะ says: ถ้ากูบอกเลิกชานอู แล้วมาคบกับจุนฮเว

                     นี่จินฮวานนะ says: มันจะดูเหี้ยมั้ยวะ

                     jijy hadidxx says: โหอีเวง

                     จีจี้เงียบไปประมาณ20วินาทีเหมือนกำลังคิดคำด่า

                     jijy hadidxx says: จนป่านนี้

                     jijy hadidxx says: ยังจะห่วงเรื่องเหี้ยไม่เหี้ย

                     jijy hadidxx says: มึงอยากได้คำตอบแบบไหนอ่ะ

                     jijy hadidxx says: เอาแบบเรื่องจิงหรือถนอมน้ำใจ

                     นี่จินฮวานนะ says: จริงสิมึง..

                     jijy hadidxx says: ตอบคือ

                     jijy hadidxx says: ถ้าทำ มึงจะดูเป็นวันทอง2017มากมากคร่ะคุณพรี่

                     jijy hadidxx says: หญิงร้ายชายโฉด สองใจ ไม่รู้จักพอ

                     ด่าขนาดนี้ ถอดรองเท้ามาตบหน้าจินฮวานเลยก็ได้นะ

                     นี่จินฮวานนะ says: อย่าด่าแรง กูเสียใจ

                     jijy hadidxx says: โอ๊ย กูไม่รู้ละอ้ะ มึงก็เคลียร์กะน้องมันเอาละกัน 

                     jijy hadidxx says: เดี๋ยวกูต้องไปคุยงานกะลูกค้า

                     jijy hadidxx says: มีไรมึงก็ไลน์มาละกันนะคระพรี่ๆ

                     jijy hadidxx says: เทคแคร์นะคะซี้สส บายคร่าาา

                     จินฮวานยิ้มเจื่อนๆ  ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ๊กัสไดอารี่ตุ๊ดชี่ยังไงก็ไม่รู้ มีผู้ชายมารุมล้อมให้ต้องหนักใจถึงสองคนด้วยกัน แถมมีเพื่อนที่พึ่งพาปรึกษาอะไรไม่ค่อยจะได้ 

..

                     แต่ก็เอาวะ นับว่ายังดีที่เพื่อนก็ไม่เคยทิ้งเราไปไหน

                     จินฮวานโยนมือถือแหมะไว้บนเตียงแล้วนอนกางแขนกางขา เหม่อลอยจ้องมองเพดานห้องแล้วถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่ๆ 

                     จะว่าเหมือนเจ๊กัสก็ไม่ได้หรอก ก็ในซีรีส์ ถึงเจ๊กัสจะมีผู้สองคนมารุมยื้อแย่ง แต่นั่นเจ๊แกมีความเลือกไม่ถูกเพราะชอบทั้งสองคน แต่สำหรับจินฮวาน มันคนละเคสกัน มันคือความคบคนนึงโดยที่ไม่รักแต่เสือกไปรักอีกคนนึง แถมอีอีกคนที่เขารักที่ว่านี่ ก็ไม่รู้อีกว่ารักเขาบ้างหรือเปล่า หรือจริงๆแล้วก็เห็นเขาเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆในสต็อก 

                     อย่างที่จีจี้มันว่านั่นแหละ เขากับจุนฮเวคุยกันน้อยลงมากจริงๆ

                     เราต่างคนก็ต่างรู้ว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนแปลกไป แตกต่างจากเดิมที่เคยเป็นมาตลอด แต่เราก็ยังประคับประคองเพราะไม่อยากให้มันพังครืนลงตรงหน้า

                     มันมีคำนึงที่จุนฮเวเคยพูด

                     ที่จุนฮเวบอกว่าการต้องมารับรู้เรื่องราวอะไรของเขาจากการถามคนอื่น มันทำให้จุนฮเวรู้สึกแย่มาก..

                     วันนี้เขาเข้าใจแล้วว่าความรู้สึกเจ็บนั้นของจุนฮเวเป็นยังไง

                     คิดมาถึงตรงนี้จินฮวานก็น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล จนเขาต้องขยี้ตาและกลบเกลื่อนตัวเองไม่ให้ยอมรับว่ากำลังจะร้องไห้

                     เขาอยากเป็นเหมือนเดิม 

                     อยากเป็นคนที่จุนฮเวจะสามารถบอกเล่าทุกๆเรื่องทั้งดีและร้ายให้ได้ฟัง เปิดใจกับเขาในทุกๆอย่างอย่างหมดเปลือกโดยไม่ต้องกลัวหรือกังวล เพราะรู้ว่าไม่ว่าถึงยังไง เขาก็จะคอยอยู่เคียงข้างจุนฮเว

                     เขาอยากได้สถานะนั้นคืน

                     เขาอยากจะเป็นคนที่จุนฮเวแบ่งเบาความทุกข์ในใจมาได้ เหมือนเป็นที่พักใจให้กับจุนฮเว

# จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป   

                     ติ๊งต่อง- 

                     เสียงกดกริ่งหน้าบ้านทำให้จินฮวานสะลึมสะลือ แต่ยังไม่ทันที่จินฮวานจะหายเมาขี้ตาหรือตัดสินใจหลับต่อ เสียงแม่ก็ตะโกนแหวกอากาศมาจากชั้นล่าง

                     "จินฮวาน จุนฮเวซื้อผัดไทมาฝาก ลงมากินตอนนี้เลย"

                     พอได้ยินชื่อว่าใครมา จินฮวานก็แทบจะกระโดดโครมครามลงบันไดไปให้ถึงชั้นล่างภายในสามวินาที และเมื่อเห็นจุนฮเวที่สวมชุดนักเรียนแบบถูกระเบียบเป๊ะ สะพายเป้โรงเรียนสีดำ ส่งยิ้มทึ่มๆมาให้พร้อมกับถุงผัดไทในมือ จินฮวานก็หลุดยิ้มออกมาไม่ได้

                     โดยลืมไปเลยว่า ใส่ชุดนอนเน่าๆกับกางเกงขาสั้นเน่าๆอยู่

                     สุดยอดเลยนะจินฮวาน

                     "หมวย สร่างเมายังอะ ปวดหัวไหม" จุนฮเวขยับปากกระซิบกระซาบ รู้ว่าเป็นเรื่องดีที่จะไม่พูดออกเสียงให้แม่ของจินฮวานได้ยิน (แม้ว่าคุณนายแม่จะไม่ค่อยได้สนใจก็ตาม) ถึงวันนี้เขาจะหยุดไม่ไปเรียน แถมเมื่อคืนก็ไม่ได้นอนบ้านตัวเองก็เถอะ แต่ถ้าแม่ไม่ถาม จินฮวานคิดว่าคงดีกว่าถ้าไม่พูดถึง

                     "ก็..ดีขึ้นแล้วอ่ะ..."

                     หลังจากนอนครุ่นคริสมาตลอดบ่าย เขาว่าเขาต้องคุยกับจุนฮเวจริงจังแล้วล่ะ

                     "เค้าไปซื้อผัดไทมาฝากอะ จำได้ว่าชอบกิน อาการดีขึ้นก็ดีแล่ว พรุ่งนี้จะได้ไปเรียน"

                     "อ...อือ...ขอบคุณนะ"

                     ไม่แน่ใจว่าจินฮวานเคยบอกไปหรือยัง เขาเกลียดที่สุดเวลาจุนฮเวมันทำหน้าเหมือนหมาโง่ ทำตัวจ๋องๆ พยายามเอาอกเอาใจเขาแบบที่มองออกว่ามันไม่ได้เสแสร้งหรือแกล้งทำ

                     จินฮวานโคตรเกลียด ก็เพราะพอเห็นสีหน้าแบบนั้นทีไร เขาจะเผลอใจอ่อนทุกที

                     "เมื่อวาน..ก็ด้วย..."

                     วินาทีที่จุนฮเวซึ่งหลุบตามองต่ำเหมือนหาเศษเหรียญตกพื้นอยู่นาน ช้อนตาขึ้นมองเขาแล้วจ้องอยู่อย่างนั้นนานหลายวินาที จินฮวานรู้สึกเหมือนใบหน้าของเขามันเห่อร้อนราวกับโดนแดดเมืองไทยเลีย

                     หัวใจมึงจะเต้นแรงทำไมเหนี่ย..

                     "เรา...ขอคุยอะไรกะแกหน่อยดิ...."

                     อย่างงั้นแหละจินฮวาน มึงห้ามเขิน ห้ามเขินเด็ดขาด

                     "คือเมื่อวานเนี้ย...."

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr  Rrrrrrrrrrrr

                     สัส 

                     ชาตินี้จะได้คุยไหม

                     "เดี๋ยวขอรับโทรศัพท์แป็บนึงนะ" แหะๆ จินฮวานโชว์ให้จุนฮเวดู เป็นเบอร์แปลกที่เขาไม่คุ้นด้วย "ฮัลโหล ใครครับ"

                     "พี่จินฮวาน นี่ชานอูนะครับ"

......อีสัส

                     จินฮวานเคยได้ยินเรื่องกฏของเมอร์ฟี่มา เป็นทฤษฎีที่เชื่อว่าถ้าเรื่องอะไรสักเรื่องมีโอกาสจะชิบหายได้มากแค่ไหน มันก็จะชิบหายได้มากเท่านั้น เรียกได้ว่าชิบหายในชิบหาย และจะชิบหายไปให้ถึงที่สุด

                     "อ่า..ว่าไง"

                     คือจินฮวานไม่แน่ใจว่าเสียงในสายมันดังพอที่จุนฮเวจะได้ยินหรือเปล่า แต่สีหน้าน้องมันก็ดูจ๋อยๆแบบบอกไม่ถูก 

                     ฮือ ไม่ร้องนะลูก พี่ใจบางไปหมดแล้ว ไอ้หมาเอ๊ย

                     "คือผมจะแวะเข้าไปที่บ้านพี่อะครับ ซื้อขนมมาฝาก แล้วก็มีเรื่องจะคุยนิดหน่อยด้วยครับ แต่ไม่แน่ใจว่าซอยบ้านพี่ต้องเลี้ยวแยกไหน แฟมิลี่มาร์ทไหมครับ"

                     อ่า...มาบ้านด้วยหรอม

                     ซิสคะ แบบนี้หรือเปล่าที่เรียกว่ารถไฟชนกัน

                     "อ่า ก็ ซอยนั้นแหละ เข้ามาเลย"

                     ยังไม่ทันที่จินฮวานจะพูดจบประโยคดี รถสปอร์ตสุดหรู(ต้องเรียกแบบนี้จริงๆเพราะมันคือเล็กซัสรุ่นที่จินฮวานไม่รู้จักชื่อ แต่รู้ได้อย่างเดียวว่าต่อให้เขาขายบ้านซื้อก็อาจจะไม่พอ)ก็เข้ามาจอดเทียบที่หน้าบ้าน

                     และแฟน(ในนาม)ผู้โคตรรวยก็ก้าวขาลงมาจากรถ สวมชุดนักศึกษาเข้ารูป ตัวสูงโปร่ง ดูสมาร์ทมากๆ

                     มากจนไอ้หมาที่เมื่อกี้ทำท่าจ๋องอยู่แล้ว ดูจ๋อยกว่าเดิม เป็นเด็กม.ปลายเด๋อๆ ดึงถุงเท้าสูงถูกระเบียบ สะพายเป้ธรรมดาๆ (วันนี้)ขี่ฮอนด้าเวฟ

                     "งั้นเดี๋ยวไว้ค่อยคุยละกัน" จุนฮเวฉีกยิ้มให้เขาและทำท่าสู้ๆให้ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว  จินฮวานมองแผ่นหลังเศร้าสร้อยของน้องหายเข้าไปในบ้านอีกฝั่งแล้วใจแป้วพิลึก แต่เมื่อชานอูเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า แม้ไม่อยากยิ้มแต่เขาก็จำต้องฝืนยิ้มทั้งที่มันดูเฝื่อนเฝือสิ้นดี

                     "พี่ครับ มะรืนนี้วันเกิดพี่ ผมจองไพรเวทเล้าจ์ที่โรงแรมห้าดาวในเครือบริษัทของป๊าไว้ให้แล้วนะครับ จะจัดปาร์ตี้เล็กๆให้ พี่ชวนเพื่อนมาเยอะๆก็ได้นะ"

                     ...อืม ถ้าไม่พูดก็เกือบลืมละ

                     วันมะรืนนี่มันวันเกิดของเขานี่หว่า

                     "เป็นไงบ้างครับ ทุกอย่างโอเคไหม เขามาพูดอะไรไม่ดีกับพี่หรือเปล่า" ชานอูเอียงหน้าแล้วพยักเพยิดไปทางบ้านตรงข้ามซึ่งอยู่ด้านหลัง แม้จะไม่ได้หันไปแต่ก็บุ้ยใบ้ให้รู้ว่าหมายถึงจุนฮเว

                     "ก็ไม่นะ ทุกอย่างปกติดี" จินฮวานปด

                     ความจริงคือมันก็เกือบจะดีมากๆกว่านี้แล้วล่ะ ถ้าชานอูไม่โผล่เข้ามาแทรกตอนที่เขากำลังจะปรับความเข้าใจกะจุนฮเวเนี่ย ไอ้บ้าเอ้ย

                     "พี่สบายดีนะครับ"

                     "อื้อ... สบายดี"

                     จินฮวานอ้อมแอ้มตอบ แว้บนึงเขาเห็นจุนฮเวยืนมองเขาและชานอูอยู่ที่ริมหน้าต่าง มองด้วยแววตาเศร้าๆ แต่พอเขาพยายามเพ่งมอง เมื่อชานอูหันขวับมองตามสายตาเขาไป หน้าต่างบานที่จุนฮเวเคยยืนอยู่ก็เหลือเพียงผ้าม่านที่ปลิวขยับเล็กน้อยเท่านั้น

                     ซีนนี้ในหนังฆาตกรรมสุด ถ้าชานอูตายขึ้นมาก็ไม่ต้องไปถามอีเด็กแว่นโคนันเลย เพราะเงาแค้นแถวนี้ดูอาฆาตแรงมากจนไม่ต้องเดาว่าใครที่คิดจะอุ้มฆ่าชานอู

                     "นายล่ะเป็นไงบ้าง" จินฮวานเลยพยายามเบี่ยงประเด็นชวนน้องคุยเรื่องอื่นแทน แต่ก็นั่นแหละ ไม่อยากรับแขกแล้วอะ ไม่อยากชวนเข้าบ้าน ฮือ

                     "ผมเริ่มเรียนในมหาวิทยาลัยใหม่แล้วครับ ก็สนุกดีนะ"  และชานอูก็ดูเหมือนจะอ่านสีหน้าเขาออก น้องยิ้มเรียบๆและยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา 

                     "เดี๋ยวผมไปบริษัทก่อนนะครับ เหมือนป๊าจะฝากให้เข้าไปเซ็นแฟ้ม ไว้พรุ่งนี้ผมมารับพี่ไปเรียนนะ" 

                     พูดจบชานอูก็ทำท่าจะเดินหนี แต่จินฮวานดึงแขนเสื้อน้องไว้นิดๆแล้วพูดอู้อี้

                     "ไม่งอนนะ..คือ" จินฮวานก้มลงมองสารรูปตัวเอง "วันนี้ไม่สะดวกรับแขกนิดนึงอะ ไม่ค่อยสบายด้วย เดี๋ยวจะขึ้นบ้านไปนอนแล้ว"

                     "ไม่งอนสิครับ" ชานอูหัวเราะแล้วยิ้มตาปิดอย่างใจดีก่อนจะยีผมของจินฮวานเบาๆด้วยความเอ็นดู 

 

                     ฮือ ไม่ต้องมาเอ็นดู กูรู้สึกผิด

                     เขาเอนหัวตามแรงขยี้ผมของชานอูและมองพ่อหนุ่มน้อยขับรถแพงของตัวเองจากไป ทิ้งขนมเบเกอรี่จากโรงแรมดังที่เขาเดาเอาว่าคงเป็นโรงแรมของพ่อที่น้องบอกเอาไว้บนโต๊ะกินข้าวในครัว แล้วเดินไปหยิบชามมาใส่ผัดไทก่อนจะเดินลากแตะไปบ้านฝั่งตรงข้ามทั้งที่ถือชามผัดไทไว้ในมือ..ป้องกันคนอื่นมาแย่งกิน 

# จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป   

                     "เอ่อ ก็อกๆๆ"

                     คร่ะคุณพรี่  ชีวิตอับจนถึงกับแสร้งพูดเสียงเคาะประตูเอง จินฮวานถือชามผัดไทไว้ในมือ ส่วนอีกมือนึงก็ถือส้อม เลยไม่มีมือจะเคาะประตู เดชะบุญที่จุนฮเวมันก็ไม่ได้ล็อคห้องอยู่แล้ว เขาเลยแค่ส่งเสียงบอกและเดินเข้าไปในห้องเลยโดยที่ไม่ได้ขออนุญาต

                     และภาพตรงหน้าที่เขาเห็น ก็ทำให้จินฮวานรู้สึกว่า จุนฮเวก็คือจุนฮเวอย่างแท้จริง..................... น้องยังคงอยู่ในชุดนักเรียนแต่ตอนนี้เอาชายเสื้อออกนอกกางเกงแล้ว ถอดถุงเท้าม้วนๆไว้แถวเตียง ส่วนตัวน้อง นอนอ่านโคนันเล่มใหม่อยู่บนเตียง........

                     สัส ชิวเว่อๆ

                     "อ้าว คุยเสร็จแล้วอ่อ"

                     "อือ"

                     "แล้วนี่คือต้องเอาจานผัดไทมานั่งกินไปคุยไปงี้เหรอ"

                     จินฮวานมองค้อนพอจุนฮเวพูดแบบนั้น รอยยิ้มและแววตาที่สะท้อนออกมาซึ่งความสุขทำให้เขาค้อนจุนฮเวไม่ได้นานพอนึกได้ว่าเมื่อสามปีก่อน ตอนที่เขาเห็นจุนฮเวยิ้มและหัวเราไปกับเจนนี่ เขาเคยโหยหาและอยากจะครอบครองรอยยิ้มแบบนี้มากแค่ไหน

                     จินฮวานอึ้งไป เหมือนโดนโจมตีจนติดสตันท์

                     "จุนฮเว..." 

                     ตอนนี้จินฮวานวางชามผัดไทลงบนโต๊ะทำงานของน้องและยืนนิ่งๆมองน้องอยู่นาน กำมือแน่นและรวบรวมความกล้าที่อยู่ข้างในเพื่อพูดออกไป

                     "พี่ชอบนาย ชอบมานานแล้ว จนตอนนี้ก็ยังชอบอยู่" เขาหลับตาแล้วถอนหายใจ พรั่งพรูสิ่งที่เก็บเอาไว้ในใจทั้งหมดออกมา "พี่พึ่งรู้ ว่าพ่อเราเสีย"

                     แต่ละคำที่ออกมาจากปากเขามันยากเย็นเหลือเกินจริงๆ จินฮวานรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ที่ต้องพูดทุกอย่างในใจออกมา ส่วนจุนฮเวก็ลุกขึ้นนั่ง วางหนังสือการ์ตูนเอาไว้ข้างๆตัวโดยไม่ได้ใส่ใจจะคั่นหน้าที่อ่านค้างไว้

                     "พี่เข้าใจแล้ว ว่ามันเจ็บยังไง... ตอนที่พี่ต้องมารู้เรื่องของนายทีหลัง..ต้องมาฟังจากคำที่คนอื่นเล่า"

                     ถึงตรงนี้จินฮวานรู้สึกเหมือนจะร้องไห้จริงๆ และน้ำตาก็ไหลลงมาที่ข้างแก้มโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจเมื่อจุนฮเวคลายยิ้มอบอุ่นที่ทำให้หัวใจของจินฮวานเต้นแรง ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและกางแขนรั้งเขาเอาไว้ในอ้อมกอด

                     จินฮวานรู้สึกเหมือนความเจ็บปวดทั้งหมดตลอดระยะเวลาที่ผ่านมากำลังถูกเยียวยาให้หายดีเมื่อจุนฮเวกอดเขาแน่นและลูบหลังลูบไหล่ 

                     "พี่เข้าใจความเจ็บปวดนั้นแล้ว..."

                     ที่เขาปล่อยจุนฮเวเอาไว้ให้เผชิญกับทุกอย่าง

                     "พี่ขอโทษ...ที่ตอนนั้นทิ้งไว้คนเดียว"

 

  

 

คร่ะพรี่ๆ ความจริงกำหนดไว้ว่าอีพีนี้จะมีเนื้อเรื่องยาวกว่านี้ แต่มาประมาณดูความเหมาะสมแล้วก็ต้องปัดไปตอนหน้า (ซึ่งถ้าปัดอย่างงี้ เรื่องอาจจะยืดไปเป็น25-26ตอนจบ) 

ขอบคุณคนที่รอฟิคเรื่องนี้และใหกำลังใจน้องเสมอคร่ะพรี่ๆ

ด้วยรักจากวันสุก

21.11น.  26/3/2017

 

ปล. พักนี้มีเรื่องให้เสียความรู้สึกบ่อย + งานเยอะและสุดเหนื่อย กลัวเว่อว่าเขียนออกมาแล้วจะไม่ขำ ;_;) ถ้ามันแป้กก็ขอโทดด้วยนะคระพรี่ๆ