ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01 : กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับเธอ
01 กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับเธอ
ความคิดเห็นที่ 1
มาต่อกันเลยนะครับ
ผมกับเน่รู้จักกันมาตั้งแต่ผม10ขวบ ส่วนเน่7ขวบ มันย้ายมาอยู่แถวบ้านผม ซึ่งสมัยนั้นแถวบ้านไม่มีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันเลยครับ เน่มีพี่สาวอยู่คนนึงแต่เขาก็โตเกินกว่าจะมาเล่นอะไรเด็กๆกับพวกผม สรุปคือผมกับเน่ก็เลยเป็นเหมือนเพื่อนเล่นกัน ทั้งที่ผมอายุมากกว่า เน่จะชอบเรียกผมด้วยชื่อเฉยๆไม่มีคำว่าพี่นำหน้า ผมดุก็แล้ว อะไรก็แล้ว แต่มันก็ไม่ยอมสลดเลยครับ ผมก็เออ ยอมๆมันไป
พอเริ่มเข้ามัธยม ผมกับเน่ก็อยู่คนละโรงเรียนกันครับ แต่เน่มันเป็นเด็กดื้อ ชอบมีเรื่องกับคนนั้นคนนี้ สมัยก่อนผมเป็นคนห้าวเป้งด้วย ถ้าใครมาแกล้งน้องผม ผมจะทนไม่ได้ รีบไปแก้แค้นให้น้องเลย เพราะมีกันอยู่สองคน แค่เน่กับผม
เคยมีครั้งนึง เน่โดนเพื่อนที่โรงเรียน(จะสมมติว่าชื่อไอ้เหยิน)มันแกล้งเอา เน่มันหงุดหงิดก็เลยซัดไอ้เหยินไปหมัดนึง ทีนี้เลยตีกันเลยครับ ตามประสาเด็กๆ ด้วยความที่ไอ้เหยินมันแรงเยอะกว่า ตีเน่แขนม่วงกลับบ้าน พอเน่ฟ้องปั๊บ ผมนี่ปั่นจักรยานไปท้ายตลาดบ้านไอ้เหยินแล้วกระโดดเตะปากมันเลยครับ แก้แค้นให้น้อง (ไอ้เหยินตัวสูงกว่าผมแต่มันนั่งกินน้ำแข็งไสอยู่ที่ริมฟุตบาธครับ ไม่งั้นไม่รู้จะเตะถึงมั้ย)
ไอ้เน่เป็นน้องที่น่ารักครับ ผมกับมันไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด กินด้วยกัน นอนด้วยกัน(แค่นอนเฉยๆนะครับอย่าคิดลึก) โตมาด้วยกันตั้งแต่เล็กๆ สมัยก่อนมันยังเป็นเด็กเด๋อๆ อยู่ ผมก็เอ็นดูมันตามประสาน้องรักครับ
ผมจะเล่าข้ามๆบ้างนะครับ รีบเข้าเรื่องเลย จะได้ไม่ต้องอ่านยาว
"หมวย"
เสียงแหบห้าวและห้วนอย่างหาใดเปรียบเรียกให้จินฮวานหันไปมองด้านหลัง คนอายุมากกว่ารีบกดพับหน้าต่างเว็บพันทิปลงและหันมามองค้อนใส่เด็กมัธยมต้นข้างบ้านที่ยังคงสวมชุดนักเรียน แต่บัดนี้ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกมานอกกางเกง
"ไร เราบอกแล้วว่าเราเป็นพี่แก แกต้องเรียกเราว่า พี่จินฮวาน"
"ไม่เรียกอะ ยาว"
ไอ้เวรนี่
จินฮวานขมวดคิ้ว
"มีไร"
"ป้าโทรมาบอกว่าติดฝนอะ เดี๋ยวกลับมาบ้านพรุ่งนี้" ไอ้เด็กยักษ์พูดเสียงยานคาง
จุนฮเว หรือ ไอ้เน่ ในกระทู้พันทิปของจินฮวานยืนเกาพุง ชายเสื้อนักเรียนที่เลิกขึ้นทำให้ไรขนอ่อนที่หน้าท้องของมันโผล่หน้ามาเซย์ฮัลโหลกับจินฮวานโดยไม่ได้ตั้งใจ
จินฮวานถลึงตามองอย่างโกรธๆ
"มาเกาไรตรงนี้ น่าเกลียด!"
"ก็มันคันก็ต้องเกาปะวะ" จุนฮเวทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างรำคาญ จินฮวานพ่นลมหายใจนิดๆอย่างหงุดหงิด พลางก็ถามต่อถึง ป้า ที่จุนฮเวพูดถึง ซึ่งก็หมายถึงแม่ของเขานั่นเอง
"แล้วม๊าบอกไรอีกหรือเปล่าอ่ะ"
"บอกให้มาพาไปกินข้าว"
จุนฮเวพูดเรียบๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่จินฮวานว่ามันไม่โอเค เขาไม่สามารถจะมองหน้าน้องต่อได้ จนต้องหันหลังให้ และแกล้งทำเป็นปั้นปึงเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน
"แป็บ พิมพ์งานอยู่!! เดี๋ยวตามลงไป"
"ไม่รีบลงมาก็กินมาม่าไปเลย"
"ไอ้----" จินฮวานจิ๊ปากแล้วหันควับมามองจุนฮเวโกรธๆ ค้อนใส่ไอ้เด็กยักษ์นั่นวงใหญ่ และทำท่าจะหยิบกล่องทิชชู่ที่อยู่ใกล้มือปาใส่ แต่ไอ้เด็กแสบไวกว่า มันเบ้หน้าอย่างล้อเลียนและเดินดุ่มๆ หายลงไปที่ชั้นล่างของตัวบ้าน
จินฮวานคิ้วขมวด จดจ้องอยู่นานว่าจุนฮเวไปแล้ว ก็เดินไปปิดประตูล็อคกลอนเรียบร้อย และย่องกลับมาที่หน้าคอมอีกครั้งเพื่อพิมพ์กระทู้พันทิปของตัวเองต่อ
จินฮวานก็คิดนะ ว่ากะอีแค่ตั้งกระทู้ทำไมเขาต้องรู้สึกกลัวเหมือนทำความผิดร้ายแรงด้วย นี่ก็ไม่ได้ฆ่าใครตายนะรู้ยัง
พอไอ้เน่เริ่มขึ้นมัธยม มันก็เรียนโรงเรียนเดียวกับผมครับ ตอนนั้นผมอยู่ม.4 ซึ่งก็จะอายุประมาณ15ปี เพื่อนๆรุ่นเดียวกันตัวสูงขึ้นหมดเลยครับ แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆผมก็หยุดสูงซะงั้น เหมือนเด็กม.ต้นใส่ชุดม.ปลายไปเสนอหน้านั่งเรียนกับรุ่นพี่เลยครับ ส่วนไอ้เน่ พอขึ้นม.ต้นมันก็ตัวสูงเอา สูงเอา จนตอนนี้ม.3แล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดสูง
ตอนม.3 เน่มันก็สอบใบขับขี่มอเตอร์ไซค์ได้ครับ ที่บ้านมันค่อนข้างจะสปอย ซื้อฮอนด้าเวฟให้มันคันนึง ผมกับมันก็เลยไปโรงเรียนด้วยกันโดยมันเป็นคนขับแล้วผมเป็นคนซ้อนครับ พ่อแม่ของผมก็ฝากฝังให้น้องมันดูแลผม ทั้งๆที่ควรจะกลับกันแท้ๆ ผมก็งงเหมือนกันครับ
"หมวย เสร็จยั๊งงงง"
โอย จินฮวานอยากจะบ้าตาย
"แป็บ!!"
"หิวข้าว เดี๋ยวตลาดปิดดด"
"แป็บนึงงงง พิมพ์บรรณานุกรมแล้ว"
บรรณานุกรมกับผีล่ะสิ
จินฮวานจรดนิ้วมือลงบนแป้นคีย์บอร์ดอีกนิดหน่อยเพื่อปิดท้ายและกดโพสคอมเม้นย่อยเพื่อเล่าต่อจากกระทู้ด้านบน
เดี๋ยวขออนุญาตไปกินข้าวก่อนนะครับ เดี๋ยวกลับมาเล่าต่อ
จินนี่ขยี้ใจ
10 กรกฏาคม 2559 17:42น.
เขากระแทกประตูปิดดังปังและเดินโครมครามลงบันไดมาที่ชั้นล่าง พลางก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่จุนฮเวอย่างไม่พอใจ มีอย่างที่ไหน เร่งให้เขารีบลงมา แต่พอลงมาก็เป็นแบบนี้
"แป็บนะ ดูโคนันอยู่อะ"
จินฮวานหรี่ตาแล้วทำจมูกบานด้วยความเซ็ง
คือถ้ารู้ว่าลงมาแล้วต้องมานั่งรอไอ้เด็กโข่งนี่ดูโคนัน เขาไม่รีบลงมาหรอก ก็นั่งพิมพ์กระทู้ต่อแล้วล่ะ
"ดูอีกแล้ว ไอ้นักสืบเตี้ย"
จินฮวานไม่วายค่อนขอดตอนที่นั่งลงที่โซฟาข้างๆจุนฮเว ที่ดูเหมือนยิ่งนับวันน้องมันก็ยิ่งจะตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แถมแขนที่เคยเหี่ยวๆ ก็ดูเหมือนมีกล้ามเนื้อขึ้นมา ล่าสุดน้องเพิ่งเข้าชมรมบาสเก็ตบอลของโรงเรียน ได้เป็นนักกีฬาตัวจริงของสีเขียวด้วย
ฮึ! แร้วงัยคัยแค จินฮวานเกลียดสีเขียวที่สุด
"ไม่เห็นจะสนุกเลย"
"ออกจะสนุก" จุนฮเวเถียงกลับอย่างไม่ใส่ใจ เพราะสายตากำลังจับจ้องอยู่ที่สารวัตเมงูเระหน้าหนวดกับโคนันคลุงที่โผล่ไปที่ไหนก็มีแต่คนตาย
"สนุกตรงไหน นี่ผ่านมากี่สิบปีละ ทำไมไม่โตขึ้นเลย อยู่ป.1มากี่ปีแล้ว"
"ก็มันโดนยาพิษให้ตัวเล็กลง"
"ไม่อะ แต่คือมันก็ต้องโตขึ้นมั้ย" จินฮวานชอบเวลาที่ได้เถียงกับจุนฮเว "ขนาดชินจังยังขึ้นจากอนุบาลมาเรียนประถม ถามจริงว่าอายชินจังบ้างปะ นี่อยู่ป.1มากี่ปีแล้ว"
"พูดมากจัง หิวก็บอกหิว ไม่ใช่มาด่าโคนัน ให้เกียรติแฟนการ์ตูนด้วย"
จุนฮเวหันมาทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่แล้วปิดทีวีก่อนจะเดินนำจินฮวานออกไปหน้าบ้าน ทำท่าน้อยอกน้อยใจที่จินฮวานไปว่าโคนันคลุง ตัวการ์ตูนสุดที่รักของมัน
จินฮวานชอบมากเวลาที่ได้เถียงกับจุนฮเว เพราะบทสนทนาของเราสองคนจะยาวขึ้น
"ใส่หมวกให้หน่อย"
จินฮวานสวมหมวกกันน็อคและเงยหน้ามองจุนฮเว ส่งเสียงบอกอย่างเอาแต่ใจเหมือนที่ทำทุกเช้า เพื่อสั่งให้จุนฮเวติดสายรัดคางที่หมวกกันน็อคให้ และเด็กตัวสูงก็หันกลับมาติดสายรัดใต้คางให้จินฮวานเหมือนทุกวันโดยไม่มีท่าทีหงุดหงิดรำคาญใจ
บ้านของเราเป็นทาวน์เฮ้าส์สองชั้นในหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่ตรงข้ามกัน ออกมาจากหน้าหมู่บ้านนิดหน่อยถึงจะมีร้านสะดวกซื้อและตลาดสด แม้จะดูเป็นระยะทางที่ไม่ไกลมาก แต่พอลองเดินดูแล้วก็เหนื่อยใช้ได้ จินฮวานเลยอาศัยซ้อนมอเตอร์ไซค์ของจุนฮเวให้น้องพาไปนั่นมานี่แทน
"หมวย"
"ห้ะ"
"เพิ่งนึกได้ว่าลุงกะป้าบอกว่า วันนี้ให้หมวยไปนอนที่บ้านเค้า"
"บ้านแกหรอ"
"เออ"
"ไม่เอา!!" จินฮวานตอบเสียงหลง มือก็ขยำเสื้อคนที่ขี่มอเตอร์ไซค์อยู่แน่น "ทำไมเราต้องไปนอนบ้านแกด้วย"
"จะตะโกนทำไม ก็ป้าบอกว่าลุงกะป้าไม่อยู่ ให้ไปนอนบ้านเค้าจะได้ไม่เปลืองแอร์"
"ไม่เอา!!" จินฮวานขยำเสื้อของจุนฮเว กัดริมฝีปากและนึกสรรหาคำพูดดีๆ เพราะตอนนี้ใบหน้าของเขามันเห่อร้อนจนเกือบจะแดงก่ำ
บ้าหลอแก ใครเขาไปค้างบ้านคนที่ชอบ เขินตาย
"ไม่งั้นจะเอาไง" คนที่ขี่มอเตอร์ไซค์อยู่ตะโกนแหวกอากาศถามอย่างหงุดหงิดจนจินฮวานสัมผัสถึงความขี้โมโหในน้ำเสียงนั้นได้ พอดีเวลากับที่รถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของจุนฮเวพาพวกเขามาถึงร้านผัดไทท้ายตลาด จินฮวานลงจากรถแล้วยืนบ่นงึมงำพลางก็แกะหมวกกันน็อคอย่างทุลักทุเล
เอาเฮ้อะ มึงโมโหไปให้พอใจเลย คนมันเขิน ใครจะยอมไปนอนด้วย!
"บ่นไรอ้วน" จุนฮเวถามเสียงยานคางตอนที่ยื่นมือมาปลดสายรัดใต้คางให้เขา และทำให้จินฮวานรู้สึกว่าตัวเองเป็นอีเด๋อที่กะอีแค่หมวกกันน็อคยังถอดเองไม่ได้
"ใครอ้วน เราเป็นพี่แกนะ แกต้องเรียกเราว่าพี่จินฮวาน"
"ไม่เรียก ยาว" จุนฮเวบอกปัดอย่างติดรำคาญแล้วเดินหนีจินฮวานไปสั่งผัดไทโดยไม่สนใจจินฮวานที่เถียงเย้วๆ สั่งให้จุนฮเวเรียกว่าพี่เลย
รู้สึกเด๋อมาก
"เราไม่ไปนอนบ้านแกหรอก" จินฮวานพูดเสียงขึ้นจมูกตอนที่นั่งลงที่ตรงข้ามกับจุนฮเวที่ตอนนี้กำลังสนใจหนังสือพิมพ์ในมือ ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจฟังเขาเลยสักนิด
"ฟังอยู่หรือเปล่า! เราบอกว่า--"
"เออ ถ้าหมวยไม่มาบ้านเค้า งั้นเค้าไปนอนบ้านหมวย แบบนี้ได้ใช่มั้ย"
เอ่อ..แปลกๆ
จินฮวานรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ
"เอ้อ แบบนั้นได้"
"โอเค ตามนี้" จุนฮเวทำท่าถูกต้องนะครับแบบคุณปัญญาแฟนพันธุ์แท้ แล้วก็สนใจหนังสือพิมพ์ในมือของตัวเองต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อืมม....
จินฮวานรู้สึกว่ามันแปลกๆ แต่นึกไม่ออกว่ามีอะไรแปลกไป
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป หลังจากกินข้าวเสร็จและกลับมาบ้าน จุนฮเวก็กลับบ้านตัวเองไปอาบน้ำ พอดีกันกับที่ป๊าม๊าของจินฮวานโทรกลับมาที่บ้าน หลังจากไปทำธุระที่เชจูกันและตั้งใจว่าจะไปเช้าเย็นกลับ แต่พอติดพายุก็เลยเปลี่ยนแพลนว่าจะกลับวันอื่นแทน
"ไปนอนบ้านจุนฮเวนะ จะได้ไม่เปลืองแอร์"
"ไม่เอาอ่ะม๊า แค่นี้ทำไมต้องงกด้วย"
"ก็นอนคนเดียวเดี๋ยวผีมาหลอกหัวโกร๋นม๊าไม่รู้ด้วยนะ"
แม่คิดว่าจินฮวานเป็นเด็กอนุบาลสามหรือเปล่า
"ไม่กลัวผีได้ปะละ!ไม่ต้องมาขู่เลย! เดี๋ยวเน่มานอนที่บ้านเป็นเพื่อนอะ"
"อ๋อ งั้นก็โอเค"
น้ำเสียงของม๊าดูโล่งใจอย่างแรงจนจินฮวานเริ่มงงว่าตกลงม๊างกแอร์หรือกลัวผีหลอกลูกกันแน่ แต่ก็เอาเถอะ จะอะไรก็แล้วแต่ อย่างน้อยวันนี้จินฮวานก็ได้นอนในห้องของตัวเองบนเตียงของตัวเองก็แล้วกัน เท่านี้ก็สบายใจแล้ว
เขาเปิดคอมพิวเตอร์และเข้าไปยังกระทู้ที่ตัวเองพิมพ์ค้างเอาไว้
ผมตกหลุมรักน้องชายข้างบ้านที่รู้จักกันมาตั้งแต่7ขวบ [18+]
ความคิดเห็นที่ 2
ไมโนฮิ้วจ์บอย
10 กรกฏาคม 2559 17:45 น.
______________________________________
ความคิดเห็นที่ 3
ปัก
หยางหยางไงจะใครล่ะ
10 กรกฏาคม 2559 17:47 น.
______________________________________
ความคิดเห็นที่ 4
ตัดไปที่ฉากยิ้มเลยได้มั้ยครับ เห็นมีเขียน 18+ด้วย
เมะตะมงบอย
10 กรกฏาคม 2559 17:48น.
______________________________________
ความคิดเห็นที่ 4-1
ยุทธศาสตร์ยิ่งใหญ่ ความตั้งใจเด็ดเดี่ยวนะครัช
ไมโนฮิ้วจ์บอย
10 กรกฏาคม 2559 17:49น.
______________________________________
ความคิดเห็นที่ 4-2
อย่าเสือกครับ..
เมะตะมงบอย
10 กรกฏาคม 2559 17:49น.
______________________________________
ความคิดเห็นที่ 5
บ็อบบี้สักเก้ายอด
10 กรกฏาคม 2559 18:00น.
______________________________________
ความคิดเห็นที่ 6
ปักค่ะ ดูมีความได้ยิ้มกัน
LEEHIเป็นสาววาย
10 กรกฏาคม 2559 18:04น.
______________________________________
จินฮวานรู้สึกปวดใจมากมาย พอเปิดกระทู้มาเห็นแต่ละคอมเม้น ทุกคนดูมีความคาดหวังว่าจะได้ยิ้มกัน เขาจรดนิ้วพิมพ์คอมเม้นเล่าเรื่องต่อ อยากให้เพื่อนๆ ชาวพันทิปได้เข้าใจหัวอกของเขาสักที
ความคิดเห็นที่ 7
ต่อนะครับ
หลังจากเน่มันเริ่มโตแล้วก็ตัวสูงขึ้น มันก็เริ่มมีผู้หญิงเข้ามากรี๊ดกร๊าดเยอะขึ้นครับ แถมผมก็รู้สึกว่าน้องมันหล่อขึ้นด้วย จากแต่ก่อนสมัยประถมเรียนนานาชาติ เป็นโรงเรียนเอกชน มันชอบทำผมสีเสี่ยวๆ ทำตัวเด๋อๆ ใส่เสื้อผ้าสีสะท้อนแสงเหมือนเด็กแว๊น มั่นหน้าคิดว่าตัวเองเท่ แต่พอมันขึ้นมัธยม มันก็ต้องทำผมสีดำตามระเบียบครับ ปรากฏว่ามันหล่อขึ้นมาเฉยเลย
ผมอึดอัดใจมากเลยครับตอนที่มันเริ่มมีคนมาชอบ เริ่มมีผู้หญิงทำเพจในเฟสบุ๊คให้ บางคนก็แชร์คลิปที่มันเล่นบาสลงในทวิตเตอร์แล้วก็เพ้อๆถึงมัน ผมหงุดหงิดมาก อยากจะสร้างแอคไข่ร้อยแอคมากดรีพอร์ตสแปมผู้หญิงคนนั้น ใจมันเจ็บแปล๊บๆ ครับ
ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าหวงหรือเปล่าครับ
จินฮวานขมวดคิ้วและถอนหายใจพอพิมพ์คำสุดท้ายจบ ส่วนสำคัญของเรื่องนี้มันคือสิ่งที่เขายังไม่ได้พิมพ์ออกมา
knock knock knock knock !!
"หมวย เปิดประตูให้หน่อย ถือของอยู่ หนัก"
จินฮวานสะดุ้ง กดส่งความคิดเห็นและกดพับหน้าจอพันทิปลง ก่อนจะลุกไปเปิดประตูให้กูจุนฮเวที่บัดนี้อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว สวมกางเกงเจเจกับเสื้อกล้ามตัวโคร่งสีเทา ในอ้อมแขนมีหมอนใบใหญ่กับผ้าห่มเน่าของน้องมัน
"วุ่นวายจริงเลย นอนบ้านเค้าก็จบละ จะให้แบกข้ามไปข้ามมาทำไมก็ไม่รู้"
จุนฮเวบ่นเป็นหมีกินผึ้งตอนที่เอาหมอนและผ้าห่มของตัวเองวางไว้ฟากหนึ่งของเตียงนอนและล้มตัวลงเอนหลังนอนกดโทรศัพท์มือถือสบายใจ สร้างแลนด์มาร์คราวกับเป็นบ้านของตัวเอง ไม่ได้ใส่ใจฟังคำตอบของเจ้าของห้องที่พึมพำอยู่คนเดียวเลย
เรื่องอะไรเขาจะไปนอนห้องจุนฮเวให้โดนจูบเหมือนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วล่ะ--
จดจำทุกยูเซอร์ล็อคอินพันทิปของพวกเขาเหล่านี้ไว้ดีๆ
เพราะคนพวกนี้อาจมีบทบาทสำคัญ 555555
ฝากยัยหมวย #จินฮวานพันทิป และไอ้เน่ฮอนด้าเวฟด้วยนะคะทุกคน
เรื่องนี้อัพทุกวันอังคารค่าาา
ฟัยเดคนเดิมยังไม่เพิ่มเติมอะไร
21:21 12/7/2559
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น