(จบแล้ว) #จินฮวานพันทิป | JUNHOE x JINHWAN

ลำดับตอนที่ #18 : 16 : เล่าเรื่องจินฮวาน (ตอนที่1)

  

  CR.SQW

 16

เล่าเรื่องจินฮวาน (ตอนที่หนึ่ง)

                

                    

         นับตั้งแต่ผมจำความได้ ผมก็มีเขามาตลอด

          ผมเกิดในครอบครัวที่ไม่ค่อยอบอุ่นเท่าไหร่ครับ พ่อขี้เมาและก็โมโหร้าย ส่วนแม่ที่มักจะถูกพ่อทำร้ายร่างกายบ่อยๆก็ดูไม่ค่อยมีความสุขนัก

          ผมมีพี่สาวหนึ่งคนครับ แต่เธอโตเกินกว่าจะมาเล่นอะไรแบบเด็กๆกับผม โชคดีที่บ้านตรงข้ามมีพี่ชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันอยู่ ละแวกบ้านเราไม่มีเด็กคนอื่นเลย ผมก็เลยติดสอยห้อยตามเขาไปทุกที่ 

          เพราะเขาเป็นเหมือนเพื่อนคนแรกของผม

          เรากินด้วยกัน เล่นด้วยกัน ทำทุกอย่างด้วยกัน

          จินฮวานเป็นทั้งเพื่อน พี่น้อง ครอบครัว และเป็นเหมือนบ้านให้ผม ในวันที่บ้านจริงๆไม่น่าอยู่เท่าไหร่นัก

          ผมไม่ใช่คนเรียนเก่งเรียนดี ผิดกันลิบกับพี่สาวที่ถูกตามใจจากทั้งพ่อและแม่เสมอ พี่จินฮีตรงข้ามกันกับผมทุกอย่าง เธอเรียบร้อย เป็นเด็กเนิร์ดสวมแว่นหนาเตอะ ตัดผมหน้าม้า วันๆหมกตัวอยู่แต่กับหนังสือ เธอเรียนเก่ง เป็นลูกสาวคนโปรดของทั้งพ่อและแม่ 

          หลายครั้งที่ผมถูกละเลย หรือเฉยชาใส่จนรู้สึกน้อยใจ แต่จินฮวานก็จะเป็นคนที่คอยอยู่ข้างๆและทำให้ผมยิ้มออกเสมอ

          ผมไม่ใช่เด็กน่ารักเท่าไหร่ ผมโง่ ดื้อด้าน และชอบเผลอเล่นแรงๆจนกลายเป็นเด็กจำพวกที่ผู้ใหญ่จำกัดความว่าเด็กเวร

          แม่กับพ่อชอบจินฮวานครับ และก็มักจะยอมตามใจจินฮวานถ้าจินฮวานมาขออนุญาตหรือขอร้องอะไรให้ จินฮวานเป็นคนมีเหตุผล เวลาที่พูดอะไรก็ดูน่าเชื่อถือกว่าผม 

          หลายๆครั้งที่ผมได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ไปในที่ๆอยากไป และมีอิสระในหลายๆอย่าง ก็เพราะมีจินฮวานอยู่ข้างๆ และคอยช่วยสนับสนุน แม้บางครั้งมันจะเป็นวิธีการแผลงๆไปบ้าง 

          พี่สาวของผมถูกส่งเข้าเรียนในโรงเรียนสตรีชื่อดังของเกาหลีที่ค่าเทอมแพงหูดับ ในขณะที่ผมซึ่งไม่เอาอ่าวเท่าไหร่นักก็ถูกจับเข้าเรียนโรงเรียนมัธยมใกล้บ้านไปตามระเบียบ 

          ยังดีที่ว่าจินฮวานเองก็เรียนที่นั่น มันก็เลยทำให้ผมรักการไปเรียนขึ้นมา

          แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมเรียนเก่งขึ้นหรอกนะครับ ฮ่าๆ =_= ผมก็ยังคงโง่เหมือนเดิม แค่ว่าตอนเช้าผมก็รู้สึกว่าการต้องแหกขี้ตาตื่นไปเรียนไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่

          ประกอบกับพอได้เจอเพื่อนๆที่พูดคุยถูกคอและมีความชอบที่คล้ายคลึงกัน ผมก็เลยรวมวงดนตรีเล็กๆเล่นกันกับพวกมัน ทั้งไอ้ซึงชอล ไอ้วอนอู ไอ้มินกยู รวมถึงเพื่อนๆที่เล่นกีฬาด้วยกันอย่างไอ้จีวอนและสัสบยองด้วย

          วงดนตรีของผมถูกเรียกว่าแก๊งเอฟโฟร์ 

          คิดว่าเป็นเพราะพวกเราหน้าเหมือนเต้าหมิงซื่อเหรอครับ มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แต่เป็นเพราะว่าพวกเราหล่อระดับเทพเจ้าต่างหาก

          การได้เป็นที่นิยมชมชอบในหมู่สาวๆสำหรับผมเป็นเรื่องแปลกใหม่ เพราะแม่แต่สาวที่อยู่กับผมมาทั้งชีวิตอย่างแม่และพี่จินฮียังไม่นิยมผมเลยครับ แหะๆๆ     

          ด้วยความที่จินฮวานอยู่ตรงกันข้ามกับบ้านผม เราเลยไปไหนมาไหนด้วยกันแทบจะตลอดเวลา เราไปเรียนด้วยกัน และกลับบ้านพร้อมกัน พวกเพื่อนๆผมก็ล้วนแล้วแต่รู้จักจินฮวานกันถ้วนหน้า แถมยังชอบแซวว่าผมติดพี่เป็นลูกแหง่

          ถึงจินฮวานจะอายุมากกว่าผมถึงสามปี แต่ผมแทบไม่เรียกเขาว่าพี่เลยสักครั้ง แม้จะโดนด่าอยู่บ่อยๆว่านั่นเป็นการกระทำที่กวนส้นตีน แต่ผมก็ยิ้มรับคำด่าจากจินฮวานราวกับเป็นคำชื่นชม

          คือจะว่าผมโรคจิตก็ได้นะครับ แต่ผมชอบเวลาที่จินฮวานด่า ไม่ว่าจะด่าเพราะผมตื่นสาย ไม่ทำการบ้าน แต่งตัวไม่เรียบร้อย หรือไม่ยอมเข้าชั้นเรียน ชอบเวลาที่เขาด่า คอยเตือน และบอกกับผมว่าสิ่งไหนที่ผมทำไม่ได้ หรืออะไรที่ผมไม่ควรจะทำ

          เพราะการที่เขาด่าผม นั่นก็แปลว่าเขาสนใจผม

          แปลว่าเขายังรู้สึกถึงการมีตัวตนของผม 

          นั่นทำให้ผมรู้สึกถึงความสลักสำคัญของตัวเอง

          และนั่นคือวิธีที่ผมรักจินฮวาน 

          เพราะจินฮวานเป็นคนสำคัญ

          เป็นพี่ชายที่สอนให้ผมเรียนรู้ที่จะรักตัวเองอีกทีนึง

          เอาน่า ผมรู้ว่าผมเป็นคนกวนตีน ใครๆก็รู้เรื่องนี้กันทั้งนั้น 

          รวมๆแล้วชีวิตผมก็ดูมีความสุขดีใช่ไหม สุขเป็นปกติอย่างที่คนพังๆคนนึงพึงจะมีได้บ้างในชีวิต

          "มึงยังไม่เลิกคิดถึงพี่เค้าอีกเหรอวะ นี่มันผ่านมาเกือบสามปีแล้วนะ หัดมูฟออนซะบ้าง"

          ลูกบาสเก็ตบอลสีส้มลอยหวือแหวกอากาศจนเกือบจะอัดหน้าผมอยู่แล้วครับ แต่ผมรับไว้ได้ทัน ไอ้วอนอูหรี่ตามองผมแล้วเดินเข้ามานั่งปุ๊กอยู่ข้างๆ 

          "กูไปสืบมาแล้วนะ จากที่ฟังพี่อูจี ตอนนี้พี่จินฮวานน่าจะอยู่จีน"

          "จีน!?" ผมขมวดคิ้วแล้วคิดตามที่ไอ้วอนอูมันบอก 

          พี่อูจีคือแฟนของมันที่ผมช่วยเป็นพ่อสื่อให้ พอคบกันวอนอูมันก็ย้ายไปเช่าคอนโดอยู่กับพี่อูจี เป็นความสัมพันธ์ที่น่าอิจฉา ที่ได้ตื่นมาเจอหน้าคนที่รักทุกวัน

           เมื่อเกือบสามปีที่แล้วอยู่ๆจินฮวานก็หายตัวไป ไม่ไปโรงเรียน ไม่มีใครรู้เลยว่าจินฮวานหายไปไหน ความจริงคือมี แต่ผมรู้สึกว่าพวกเขากวนตีนและพยายามจะไม่บอกผม ทั้งที่ผมเองก็ไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

          ผมไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าบ้านของจินฮวานอีก ทั้งป๊าและแม่ของจินฮวานก็พูดคุยกับผมอย่างประหยัดถ้อยคำจนผมอึดอัดและไม่อยากจะไปเซ้าซี้ท่านต่อ 

          หน้าต่างห้องนอนของผมและจินฮวานตรงกันพอดิบพอดี  

          ทุกๆคืนผมจะมองไปที่บ้านอีกหลัง มองไปวันละหลายๆครั้งและหวังอยู่ในใจว่าไฟในห้องนอนของจินฮวานจะถูกเปิดขึ้นมา หวังว่าหลังผ้าม่านลูกไม้ลายเห่ยๆนั่นจะมีเงาของคนตัวเล็กๆเดินไปเดินมา แต่ก็น่าผิดหวังที่มันไม่มี 

          ไม่มีใครกลับมาที่ห้องนั้น และจินฮวานก็ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ตรงนั้นอีกแล้ว

          แม้แต่เพื่อนสนิทของผมอย่างไอ้บยองที่ดูจะรู้อะไรต่ออะไรมากที่สุด ก็ไม่ยอมปริปากบอกอะไรผมเลย 

          แฟนของไอ้บยองเป็นเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกันกับจินฮวาน และผมก็คิดว่ามันอาจจะรู้อะไรมาบ้าง แต่แม้ว่าผมจะไปคุย พยายามเค้นถาม หรือแม้แต่มีเรื่องชกต่อยกับมันเพราะผมเค้นให้มันพูดเรื่องของจินฮวาน ผมก็ไม่ได้รับรู้อะไรเกี่ยวกับจินฮวานจากมันเลย

          บยองชอบดนตรีฮิปฮอป มันเข้าแข่งขันรายการแรปรายการนึง และไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่ามันชนะการแข่งขัน มันคือแชมป์แรปอิสนาวซีซันสี่และทำให้ใครต่อใครเรียกมันว่า บีวาย ได้ตามที่มันตั้งใจ

          เพื่อนตามฝันสำเร็จแล้ว ต่างกันกับผมที่ไม่มีฝันอะไรเลย และที่เคยคิดว่ามันคือเพื่อนที่เข้าใจกันมากที่สุด ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่ผมคิด

          ผมห่างกับมันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นเรียนธรรมดาๆเท่านั้น

          เพื่อนแตกคอกันเพราะเรื่องนี้ ทั้งจีวอนและเพื่อนๆในวงโกรธที่บยองไม่พูดอะไร และบยองก็ไม่สะทกสะท้านกับความโกรธเคืองของคนอื่นๆ

          มันมีเหตุผลที่ไม่เคยบอกใคร ที่ทำให้เราต้องโกรธกัน แต่บยองไม่เคยพูดมันออกมา และผมก็ไม่ได้รับอนุญาตให้รู้ทั้งที่เป็นเรื่องของผมเอง

          แน่นอนว่าพี่อูจีเองก็เหมือนเพื่อนคนอื่นๆ 

          ไม่ยอมบอกเล่าอะไรทั้งนั้นเกี่ยวกับจินฮวานให้ฟัง หลายครั้งผมก็สงสัยว่าที่คนพวกนั้นเมินเฉยมึนตึงใส่ผม เป็นเพราะอยากจะกวนตีน หรือที่จริงเป็นเพราะไม่มีใครรู้เลยกันแน่ ว่าจินฮวานอยู่ที่ไหน

          ทุกอย่างดูไร้เหตุผล และผมก็สับสนเพราะการสื่อสารที่ขาดๆเกินๆ ทุกคนทำเหมือนว่าการที่จินฮวานหายไปคือความผิดของผม แต่เมื่อผมพยายามจะถามว่าความผิดนั้นคืออะไร กลับไม่มีใครเลยสักคนที่ปริปากเล่าอะไรให้ผมฟัง

          และหลังจากนั้น...ทุกวันของผมก็กลายเป็นนรก

          พ่อกับแม่ก็ยังคงทะเลาะกันบ่อยๆเหมือนเดิม แตกต่างกันเพียงแค่ว่าตอนนี้ชีวิตของผม แทบไม่มีเรื่องอะไรให้ยิ้มออกเลย

          พี่สาวของผมหลังจากสอบติดมหาวิทยาลัย เธอก็ออกไปอยู่หอพักคนเดียวและขาดการติดต่อจากที่บ้านของเราอย่างสิ้นเชิง มีแค่ผม แม่ และผู้ชายคนนั้น คนที่ผมไม่อยากแม้แต่จะเรียกว่าพ่อ อาศัยอยู่ร่วมกันในนรกแห่งนั้น

          หลายครั้งที่ผมถูกทำร้ายร่างกายแรงๆ และก็อีกหลายครั้งที่ผมเข้าไปรับมือเท้าของเขาแทนแม่ 

          มันเป็นภาพที่น่าสมเพช แม่มักจะกอดผมร้องไห้เสมอ กอดไว้แน่นเสียจนผมเจ็บไปหมดเพราะความหวาดกลัว และนั่นยิ่งทำให้ผมไม่มีความกล้าพอที่จะร้องไห้ออกมา

          และพระเจ้าก็คงเห็นใจเมื่อทนมองภาพน่าสมเพชแบบนั้นบ่อยเข้าไม่ไหว พระเจ้าก็เสกให้ผู้ชายคนนั้นหายไป 

          พ่อประสบอุบัติเหตุและตายคาที่ มันกะทันหันและน่าสะเทือนใจ แต่แปลกที่ผมไม่มีน้ำตาสักหยด

          ผมดีใจ เพราะเมื่อเขาไป ชีวิตครอบครัวของผมและแม่ก็สมดุลย์ขึ้น แต่ก็เสียใจเพราะเมื่อแม่ไม่ต้องการใครมาปกป้องอีกแล้ว ความรักและการมีตัวตนเป็นคนสำคัญ ก็กลับไปอยู่ที่พี่จินฮีอีกครั้ง

          และดูเหมือนผมจะเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งจากส่วนประกอบที่ขาดๆเกินๆของคำว่าครอบครัว

          ผมมีแฟนเป็นรุ่นพี่ที่เรียนที่โรงเรียนเดียวกัน เธอเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน และกลับมาเรียนซ้ำมัธยมชั้นเดียวกันกับผม เธอหน้าตาสะสวย และเจนจัดเรื่องบนเตียง เธอดูไม่ค่อยชอบพี่จินฮวานเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่เข้าใจนัก

          แรกๆผมก็ชอบเธอ และดูเหมือนทุกอย่างจะไปได้สวย แต่เมื่อใช้ชีวิตอยู่กับความสัมพันธ์นั้นไปนานๆ ผมก็เริ่มเบื่อหน่าย เบื่อหน่ายกับความจู้จี้วุ่นวายและเอาแต่ใจของเธอ 

          เธออาละวาดเก่งยิ่งกว่าก็อดซิลล่า และบังเอิญว่าผมเองก็ไม่ได้ดีเด่เป็นผู้ผดุงความยุติธรรมอย่างอุนตร้าแมน 

          เราคบกันไปได้ไม่นาน ผมก็รู้ดีว่ามันคงไปไม่รอด แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังระมัดระวังที่จะไม่พูดอะไรแรงๆ ไม่ด่าว่า หรือทำอะไรที่มันจะทำร้ายเธอทั้งทางร่างกายและจิตใจ

          ก็แค่เธอไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว

          และจากนั้นผมก็ใช้ชีวิตมัธยมปลายแบบสะเปะสะปะ ผมยังคงโง่เหมือนเดิม เรียนให้พอผ่านๆไป เสเพล มีเรื่องชกต่อยบ้างประปราย ผมเดทกับผู้หญิงหลายๆคน ที่ดูเหมือนว่าอาจจะเข้ากันได้ และดูเหมือนว่ามันจะเป็นความสัมพันธ์ที่ดี

          ผมหวังอยากให้มีใครสักคนทำให้ผมรู้สึกรักตัวเองได้ และก็คาดหวังจากพวกเธอเหล่านั้นที่รักผมได้แม้แต่ในเวลาที่ผมไม่รักตัวเอง

          ผมเฟลิร์ทไปทั่ว ทำความรู้จักกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา นอนกับพวกเธอ จูบพวกเธอ กอดพวกเธอ ไปไหนมาไหนกับพวกเธอ ทะเลาะกับพวกเธอ คบกับพวกเธอทั้งที่ไม่ได้รู้สึกชอบมากพอ คบไปเพียงเพราะหวังว่าวันนึง เวลาจะทำให้รักกันขึ้นมา 

 

          แต่ทุกรายก็ไปไม่รอด 

          เพราะทุกอย่างมันผิดหมดมาตั้งแต่ต้น

          ผมคบคนแรก และก็เลิก 

          แล้วผมก็ไปคบคนที่สอง และก็เลิก

          หลังจากนั้นก็ไปคบกับคนที่สาม และก็เลิก

          และหลังจากนั้น ก็เป็นอย่างเดิมวนเวียนไปไม่รู้กี่คนต่อกี่คน

          แม้มีผู้หญิงมากมายจะพยายามเหนี่ยวรั้ง และใช้วิธีการต่างๆนานาที่จะรั้งให้ผมอยู่ด้วยไปตลอด แต่ผมก็เสียใจ ที่ทำให้พวกเธอไม่ได้จริงๆ

          เพียงแค่ไม่กี่ปี ชื่อเสียงของผมก็ฉาวโฉ่แบบเสียๆหายๆ มีข่าวลือเป็นสิบเป็นร้อยที่ผมไม่รู้และไม่เข้าใจ ถูกนำไปพูดถึงต่อๆกันลับหลัง 

          ไม่มีสมดุลย์ในชีวิตอีก

          ไม่มีความสบายใจ

          และไม่มีใครทำให้ผมรักตัวเองได้ อย่างที่จินฮวานเคยทำ

          ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดตั้งแต่เขาจากไป

          และมันไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลยจนกระทั่งวันนี้

          "จากที่ได้ยินพี่อูจีคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเค้าที่เป็นประธานสีฟ้า ดูเหมือนว่าพี่จินฮวานกำลังจะกลับมาเกาหลีเร็วๆนี้แล้ว"

           ผ่านเวลามาสามปี มันน่าดีใจที่ผมได้ยินชื่อเขาอีกครั้ง แม้จะเป็นการได้ยินมันผ่านคำบอกเล่าที่พูดต่อๆกันมาก็ตาม

          สำหรับผมแล้ว สิ่งที่วอนอูกำลังบอกเล่าให้ฟังเป็นเหมือนของขวัญชิ้นใหญ่ที่ผมรอมานานหลายปี เพราะเพียงแค่คิดว่ากำลังจะได้เจอหน้าจินฮวานอีกครั้ง ผมก็รู้สึกมีชีวิตจิตใจขึ้นมา

          เป็นวันที่ก้อนเนื้อในอกของผมทำหน้าที่มากกว่าการสูบฉีดเลือดไปหล่อเลี้ยงทั่วสรรพางค์กาย

 

    

 

 

my mama dont likes you and she likes everyone 555555555555555555 อึดอัดมากข่า สวัสดีทุกคน อีพีนี้เป็นครั้งแรกที่จุนฮเวเป็นคนเล่าเรื่อง ชีวิตน้องไม่สนุกเลยใช่ไหม แต่อีพีนี้น่าจะทำให้หลายๆคนมองจุนฮเวในมุมที่ต่างออกไปบ้าง... จุนฮเวจริงๆเป็นเด็กจิตใจดีนะ แค่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ความแข็งกร้าว ส่วนนึงก็เพราะเขาพยายามจะเข้มแข็งเพื่อปกป้องคนที่เขารัก และเพื่อพาตัวเองผ่านเรื่องร้ายๆไป ชีวิตที่ไม่มีจินฮวานของจุนฮเวยากมาก เพราะแต่เดิม ถึงทุกอย่างที่น้องเจอจะไม่สวยงามเท่าไหร่ แต่ก็เพราะมีจินฮวานเป็นพี่ชาย เป็นเพื่อนที่สนิท จุนฮเวเลยรู้สึกสบายๆกับมันได้หมดทุกอย่าง แต่ไม่มีใครรู้ว่าจุนฮเวแบกอะไรไว้มากแค่ไหนในวันที่จินฮวานไม่อยู่ มันผุพัง บิดเบี้ยว และขาดการเยียวยาอย่างแรง

อีพีหน้าเราจะมาฟัง 'เรื่องของจินฮวาน' จากปากคำของจุนฮเวกันต่อ แต่อีพีหน้าก็จะเป็นเรื่องไทม์ไลน์ตั้งแต่ตอนหมวยกลับจากจีนจนถึงอีพีล่าสุด(ที่ไปเมามาย ณ คอนโดนังจีจี้) ยังไงก็ช่วยให้กำลังใจหมวยด้วยนะ 

จากฟายเด คนพังๆคนนึง

4/2/2560 15.53น.

ปล. อีกไม่นานก็จะได้กลับมาร่าเริงอย่างเดิมแล้ว รวมถึงการกลับมาของกระทู้พันทิปด้วย

ปล2. ตอบจดหมายจากทางบ้าน

จุนฮเวรักจินฮวานด้วยความผูกพันธ์เพราะรู้สึกว่าจินฮวานเป็นทุกอย่างเป็นพี่ชาย เป็นเพื่อน เป็นครอบครัว แต่ไม่ได้คิดเผื่อว่าจริงๆแล้วสิ่งที่ตัวเองรู้สึกมันคือในฐานะคนรักหรือเปล่า แค่รู้ว่าถ้ามีคนนี้อยู่ด้วยเราจะมีความสุข เป็นพี่ชายที่รักมากๆ

จนวันนึงที่จินฮวานไม่อยู่ จุนฮเวก็พยายามหาคนแบบนั้นจากใครก็ตามที่เจอ รอบๆตัว เพื่อน หรือผู้หญิงที่เข้ามาคบด้วย หวังจะให้มันทดแทนสิ่งที่ขาดหายไปจากทั้งครอบครัว และจินฮวาน แต่มันก็ไม่ใช่เลย จุนฮเวตอนม.3 ยังรู้จักความรักไม่ดีพอด้วยซ้ำ  

จุนฮเวคบเจนนี่ และผู้หญิงหลายๆคน เพราะคิดว่ามันจะพัฒนาไปเป็นความรักที่ดีได้ แต่มันไม่ออกมาดีอย่างที่หวังค่ะ  ที่เคยชอบเจนนี่ ก็ชอบจริงๆ แต่จากเนื้อเรื่อง จะเห็นแล้วว่า จุนฮเวไม่ได้ชอบเจนนี่ขนาดนั้น

และที่เคยแนะนำเจนนี่ให้จินฮวานรู้จักในฐานะแฟน ก็เพราะคิดว่าพี่ชายที่เขารักจะต้องยินดีแน่ๆ (ในฐานะพี่น้อง-ครอบครัว) แต่ผลออกมากลับกันเพราะจินฮวานรักจุนฮเวแบบคนรัก และระเห็จหนีไปจีน และจุนฮเวก็ไม่ได้รับคำอธิบาย ว่าทำไมจินฮวานต้องหนีไป สรุปคือ โง่นั่นแหละค่ะ (ณ ไทม์ไลน์EP16 นี้ คือช่วงที่พี่ยังอยู่ที่จีน) จุนฮเวยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองรักพี่แบบคนรัก และไม่รู้ด้วยว่าตัวเองผิดอะไร

เอวัง 5555555555555555555 บักหมาเอ๊ย