ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 14 : ความรู้คู่ความรัก(ไหมนะ)
14 ความรู้คู่ความรัก(ไหมนะ)
ไม่นานนักฮอนด้าเวฟไซส์กะทัดรัดถูกใจจินฮวานก็พาทั้งเขาและจุนฮเวมาถึงห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองโดยสวัสดิภาพ หลังจากจุนฮเวจอดรถและล็อคหมวกกันน็อคเก็บเรียบร้อย นางก็ล้วงกระเป๋ากางเกงหลังแล้วทำท่าอ้ำๆอึ้งๆ บอกจินฮวานว่าให้เข้าไปในห้างก่อนเลย
"พี่ ไปรอที่แมคโดนัลด์ก่อนได้มั้ย....ครับ"
...อืม พี่อีกแล้วครับ
จะว่าไปเขาก็สัมผัสได้ถึงความฝืนเฝือเวลาที่จุนฮเวเรียกเขาว่าพี่และลงท้ายหางเสียง(แบบไม่ค่อยจะอยากมี)ว่าครับ จินฮวานเองก็รู้สึกกระดากไม่ต่างกันเวลาที่ถูกไอ้เน่มันเรียกว่าพี่แบบนี้ เขาก็บอกแล้วว่ามันดูไม่จริงใจ เหมือนจุนฮเวจะลุกมาต่อยเขาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"จริงๆแกเรียกเราเหมือนเดิมก็ได้นะ"
"ครับ?" จุนฮเวทำท่าแบบไม่อยากจะเชื่อหู เล่นใหญ่จนจินฮวานอยากตบกะโหลกสักทีสองที
"หมายถึง... อยากเรียกเราว่าหมวยเหมือนเดิมก็ได้ เราก็ไม่ได้ว่าอะไรแก" จินฮวานเงียบไปอย่างครุ่นคิด "แต่ก็อย่าดื้อกับเรา"
พอพูดจบประโยคจุนฮเวก็ยิ้มเผล่ด้วยความดีใจ ทำตาเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของเล่นที่ถูกใจ และบอกจินฮวานด้วยท่าที่สบายใจขึ้น
"งั้นหมวยไปรอเค้าในห้างก่อนก็ได้ เดี๋ยวเค้าตามไป"
อืม ค่อยรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาหน่อย
"แล้วจะไปไหน"
"แฮ่" จุนฮเวยิ้มตาหยีแบบเด็กกลัวความผิดก่อนจะตอบออกมาเสียงอ่อยๆแล้วชูซองบุหรี่ที่ล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงโบกไปมาให้เขาดู "ดูดบุหรี่"
อ่ะจ่ะ เขาลืมไปว่านี่มันจุนฮเวเวอร์ชั่นพัฒนาร่างโตเต็มวัยแล้ว และมันก็ไม่ใช่สิทธิ์อะไรของเขาด้วยที่จะไปห้ามไม่ให้จุนฮเวมันทำหรือไม่ทำอะไร เพราะเรื่องนั้นมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเขา
ก็อย่างเช่นการที่จุนฮเวมันพูดคำหยาบใส่เขา เขาเป็นคนต้องทนรับผลการกระทำแย่ๆนั่น จินฮวานก็เลยกล้าวีนจุนฮเวได้ แต่เรื่องสูบบุหรี่ มันค่อนข้างจะเป็นเรื่องส่วนตัวของจุนฮเวไปสักหน่อย แล้วอีกอย่าง ระหว่างเขากับน้องตอนนี้ก็ไม่ได้สนิทกันเหมือนเดิม
ไม่ได้สนิทมากพอจะกล่าวตักเตือนโดยที่อีกฝ่ายจะไม่โกรธไม่เคืองกัน
ไม่ได้สนิทกันมากเท่าเดิม จนจินฮวานสามารถห้ามปรามให้จุนฮเวทำหรือไม่ทำอะไรได้
จินฮวานไม่แน่ใจเลยว่าจุนฮเวคนที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้เป็นจุนฮเวคนที่เขารู้จักมากน้อยแค่ไหน
"ไปด้วยดิ่"
พอจุนฮเวเดินหันหลังไปอีกทาง จินฮวานก็เงียบไปอึดใจหนึ่ง และตัดสินใจวิ่งตามจุนฮเวและก้าวเท้ายาวๆเพื่อจะได้เดินขนาบข้างไปกับน้อง ว่าแต่จะก้าวขายาวเพื่ออะไร ต้องให้บอกเหรอว่าจินฮวานขาสั้นอ่ะ
"ตามมาทำไม---ครับ" จุนฮเวแหวเสียงสูงพอเห็นจินฮวานเดินตามมาจนทันและเดินอยู่ข้างๆ จนถึงจุดที่จัดไว้สำหรับสูบบุหรี่ แต่พอหันมาเห็นจินฮวานทำหน้าหงิกเป็นตีนใส่ น้องก็ไม่ลืมพูดลงท้ายหางเสียง(แบบไม่เต็มใจ)ขึ้นมาพร้อมท่าทีนอบน้อมทันที
"ไม่เต็มใจครับก็ไม่ต้องครับปะ"
"โอเค งั้นค่อยง่ายขึ้นหน่อย"
อ้าวอีนี่ จินฮวานหรี่ตามองแล้วถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด ทำปากจิ๊จ๊ะเพราะคิดอยู่แล้วว่าไอ้ความสุภาพแบบประดิษฐ์ขึ้นของจุนฮเวเนี่ย แม่งปลอม แม่งเปลือก
"แล้วนี่จะตามมาทำไม มันเหม็นควัน" จุนฮเวพูดไปพลางก็หยิบบุหรี่มาคาบและใช้ไฟแช็คพวงกุญแจจุดที่ปลายบุหรี่
ก็ถ้าจุนฮเวกล้าจุด จินฮวานก็กล้านั่งดมเหมือนกันล่ะวะ อยากรู้เหมือนกันว่าจะหน้าด้านนั่งสูบไปได้นานแค่ไหน
"มานั่งดู"
"ดมควันบุหรี่มากๆ เดี๋ยวก็ไม่โตหรอก" จุนฮเวว่าแล้วทำท่านึกขึ้นได้ว่าไอ้ประโยคที่พูดมาเมื่อกี้มันลามปาม หันมาผงกหัวหงึกๆ คล้ายจะขอโทษแต่ก็ดูไม่จริงใจเอาซะเลย
"กวนตีนเนอะ"
"เค้าจะถือว่าเป็นคำชมแล้วกันเนอะ" จุนฮเวยิ้มแฉ่ง แล้วสูดควันจากแท่งนิโคตินในมือเข้าปอด และหันหน้าหลบไปอีกทางตอนที่ค่อยๆพรูลมหายใจออกทางปากและจมูก การกระทำนั้นทำให้จินฮวานแอบอมยิ้ม เพราะจุนฮเวหลีกเลี่ยงที่จะคายควันพวกนั้นออกมาในอากาศตรงๆ แต่หันหลบไปเพื่อให้ควันพวกนั้นพัดไปอีกทาง
จินฮวานเท้าคางมอง ได้กลิ่นบุหรี่เย็นๆนั้นติดปลายจมูกนิดหน่อย
"เริ่มสูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ก็... ม.สามอะ" จุนฮเวตอบ พอจินฮวานถลึงตามองอย่างไม่เชื่อหู ไอ้ตัวแสบก็รีบพูดแก้ยกใหญ่ "ก็มันเครียดอะ"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร" จินฮวานลากเสียง "เมื่อก่อน เวลาเครียดก็อ่านการ์ตูนไม่ใช่เหรอ"
"ก็อ่าน เดี๋ยวนี้ก็ยังอ่าน แต่มันช่วยได้ไม่เยอะขนาดนั้น"
"ตัวแค่นี้เรื่องเครียดไรเยอะขนาดนั้นวะ ห้ะ" จินฮวานขมวดคิ้วแล้วจับผมหน้าม้าของจุนฮเวที่ก้มหน้าก้มตามองพื้นอยู่ ในมือก็คีบบุหรี่ที่หมดไปครึ่งมวน
แต่จินฮวานก็ต้องรีบชักมือกลับพอนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ควรจับผมจุนฮเวเล่นแบบนี้
"มันก็หลายอย่างนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ก็ผ่านมาได้ทุกครั้ง" จุนฮเวพูดโดยไม่มองหน้าเขา สูดควันจากแท่งนิโคตินนั้นซ้ำเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะบี้ก้นกรองกับที่เขี่ยบุหรี่แล้วล้วงเอาลูกอมในกระเป๋ากางเกงออกมาอมเพื่อดับกลิ่นปาก
ช่ำชองเชียวนะมึง
"ปะ ทำงานกัน จะได้รีบกลับบ้าน" จุนฮเวหันมาพูดกับเขาแล้วก็ล้วงกระเป๋ากางเกงอีกครั้งอย่างนึกขึ้นได้ ยื่นลูกอมห่อสีสดใสมาให้เขา "ลูกอมมั้ย"
"ไม่เป็นรอ่ะ... เก็บไว้เหอะ" จินฮวานโบกมือปฏิเสธเมื่อจุนฮเวหัวเราะแบบเขินนิดๆ และเก็บไฟแช็คใส่กระเป๋ากางเกง
ท่าทางแบบนั้นมันดูแปลกจริงๆ มันไม่คุ้นเคย ไม่เหมือนเลยกับจุนฮเวที่เขาเคยหลงรักมาตลอดคนเดิม..
แต่ที่ว่าแปลก ก็ไม่ได้หมายความถึงในทางที่ไม่ดีหรอกนะ
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป
หลังจากเขาและจุนฮเวเดินเข้ามาภายในห้างและมาถึงพื้นที่ที่เปิดให้คนทั่วไปได้เข้าชมความตระการตาของสัตว์น้ำทั้งหลายภายใต้รูปแบบของอควาเรียม จุนฮเวก็จัดแจงเดินไปซื้อตั๋วมาให้ ปล่อยให้จินฮวานยืนดูดโค้กโฟลตที่ซื้อมาจากแมคโดนัลด์ใกล้ๆกันจนแก้มตุ่ย
"ตั๋วมันหมื่นสี่พันวอน แต่ว่าเดี๋ยวเค้าออกให้ เพราะก้นบุหรี่นั่นมันของเค้า"
จุนฮเวพูดแจกแจงให้ฟังพลางก็หยิบตั๋วมาส่งให้จินฮวานที่กำลังเริ่มเอาแฮมเบอร์เกอร์ในมือมาแกะกิน
ไอ้อควาเรียมเวรนี่ก็ห้ามเอาของกินเข้าอีก รู้ไหมว่ามันเสียดายเงินแค่ไหน เขาเลยต้องรีบยัดเข้าปากไปให้มันหมดๆ แล้วเคี้ยวหยับๆจนแก้มอูมเหมือนหนูแฮมสเตอร์ไม่มีผิด
จุ๊บ
สัมผัสหนักๆที่กดลงมาที่ข้างแก้มตุ่ยของจินฮวานทำให้เขาต้องสะดุ้งแรงมากและหันขวับไปมองตาเขียว
แม่ครับ เมื่อกี้มันเกิดไรขึ้น
กูโดนหอมแก้มกลาง coex mall แบบนี้ก็ได้เหรอครับ
"อำอะไออ๋องแอ!!!" (ซับไทยไวกว่าโคตรฮิต: ทำอะไรของแก)
จุนฮเวยิ้มจนตาหยีแต่ไม่ตอบอะไรแค่แย่งเอาแก้วน้ำโค้กโฟลตจากมือจินฮวานไปถือ ให้จินฮวานสามารถกินแฮมเบอร์เกอร์ได้ถนัดมือกว่าเดิม
ว่าแต่ เมื่อกี้แม่งจะหอมแก้มกูทำไม มัดมือชกซื้อตั๋วอควาเรียมให้แล้วจะหอมแก้มยังไงก็ได้เหรอ นี่ไม่ใช่น้องโจในเฮทเลิฟนะเว้ย จะได้ยื่นตั๋วอควาเรียมให้แล้วถามว่าให้ตั๋วหนึ่งใบทำอะไรได้บ้าง
แต่ไม่สิ จินฮวานไม่มีโอกาสได้ตอบด้วยซ้ำ เพราะจุนฮเวมันหอมแก้มเขาเลย น้องโจ500ครับก็ทำไม่ได้ 'รุกไซร้ชักไม่รีบครับ'เหรอ อย่าหวังเลย
ไอ้บ้าเอ๊ยยยยยยยยยยย
จินฮวานรีบเคี้ยวแฮมเบอร์เกอร์ในปากแล้วอ้าปากด่ามัน
"ทำอะไรของแกวะ!!"
"เฮ้ย เบาดิ คนหันมามองหมดแล้วเนี่ย" จุนฮเวหันมาจุ๊ปากใส่แล้วยิ้มให้ตาสีตาสาที่เดินอยู่ในห้างและตกใจกับเสียงโวยวายของจินฮวานจนต้องหันมามอง "ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร ผมเหยียบตีนเพื่อนผมครับ"
กูสิจะเหยียบมึง
"ทำอะไรของแกวะ เราไม่ใช่เพื่อนเล่นนะเว้ย คิดจะจูบ คิดจะหอมแก้มเมื่อไหร่ก็ได้เหรอ นี่มันที่สาธารณะ อยากตายมากปะ" จินฮวานด่าลอดไรฟัน ตอนนี้ถ้ามองภาพเขาสองคนยืนเถียงกันผ่านสายตาคนนอก คงเหมือนคนแคระของสโนว์ไวท์กำลังยืนเงยหน้าด่ายักษ์ของแจ็คคนที่ปลูกต้นถั่ว
"ก็ตอนแรกแม่งก็ไม่มีใครสนใจหรอก จนกระทั่งพี่ตะโกนโวยวายเนี่ย ตอนนี้รู้กันทั้งห้างแล้วมั้ง" จุนฮเวหัวเราะคิกคัก พอเขาเงื้อมือทำท่าจะตี มันก็หัวเราะแล้วทำเป็นเอามือป้องๆ
จินฮวานล่ะเกลียดท่าทางอ้อล้อไม่จริงใจแบบนี้ของจุนฮเวจริงๆ...
แม่ง กูไม่สงสัยแล้ว ว่าทำไมเขาชอบมึงกันทั้งโรงเรียน
ก็ขี้อ่อยเบอร์นี้ ต่างกะอีเน่ตอนเด็กๆราวหน้ามือกับหลังเท้า
แล้วเขาก็เสือกรู้สึกดีด้วยเนี่ย โว้ยยยยยยยยยยย
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป
หลังจากเขาเหนื่อยเหลือเกินกับการต้องสู้รบตบแปะกับจุนฮเว จินฮวานก็เลยทิ้งทั้งโฟลตและแฮมเบอเกอร์ที่เหลือทิ้งเพื่อที่จะได้รีบๆเข้าอควาเรียมทำงานให้มันเสร็จๆไป
ภายในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำแห่งนี้ถูกแบ่งเป็นส่วนๆแยกตามแหล่งที่มาของปลาแต่ละชนิด มีตู้กระจกหลากหลายขนาดและบอร์ดความรู้อยู่ไม่ห่างกัน
จินฮวานตกลงกับจุนฮเวว่าจะมาที่นี่เพราะมันเป็นอควาเรียมที่ใหญ่ที่สุดในกรุงโซล มันน่าจะมีความรู้อะไรที่เยอะพอให้พวกเขาเอาไปเขียนลงในรายงานได้บ้างล่ะนะ
"หมวย!"
จินฮวานหันไปตามเสียงเรียก จุนฮเวกำลังตื่นเต้นอยู่กับโซนแรกซึ่งเป็นโซนของปลาพื้นบ้านเกาหลี พื้นหลังของบ่อปลาถูกวาดและทำขึ้นให้ดูมีความเป็นบ้านเกาหลีโบราณจริงๆ แถมยังมีมุมเอาไว้ให้นั่งถ่ายรูปได้ด้วย
จุนฮเวกวักมือหยอยๆเรียกให้เขาเข้าไปหา
"ถ่ายรูปกัน"
จุนฮเวพูดขยับปากแบบออกเสียงเบาๆ พร้อมกับกวักมือชวนจินฮวานให้เดินไปนั่งที่ระเบียงบ้านซึ่งเป็นฉากที่ทางอควาเรียมจัดไว้ให้สำหรับถ่ายรูปเป็นที่ระลึก
แล้วทำไมอีเน่จะต้องตื่นเต้นเบอร์นี้ เขารู้สึกเหมือนพาจุนฮเวร่างแปดขวบมาเที่ยวดรีมเวิล์ดยังไงก็ไม่รู้ มีความถ่ายรูปกับบ้านยักษ์ รถไฟคุณปู่
แม้จะกลอกตามองบนจนคอเคล็ด แต่จินฮวานก็ยอมเดินไปนั่งข้างๆและถ่ายรูปกับจุนฮเวแต่โดยดี โดยมีน้องผู้หญิงวัยประถมปลายที่มาเที่ยวกับครอบครัวแต่จุนฮเวไปจั่วน้องมาให้น้องช่วยถ่ายรูปให้
"ขอบคุณคร้าบน้อง" จุนฮเวทำเสียงสดใส(aka เสียงสอง)และรับโทรศัพท์มือถือคืนมาจากเด็กหญิง พลางก็เลื่อนดูรูปที่ถ่ายได้อย่างพอใจแล้วอวดให้เขาดู จุนฮเวยิ้มหล่อในขณะที่เขาทำหน้าเหมือนท้องผูกมาสามวัน
"รูปนี้พี่ดูดีเลยนะเนี่ย เอาปะ เดี๋ยวผมส่งให้" จุนฮเวถามแล้วเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มให้ "ในไลน์"
หึ...
ไม่เนียน
"เราเลิกเล่นไปแล้วอะ" จินฮวานเดินเลี่ยงๆจุนฮเวไปที่โซนจัดแสดงสัตว์น้ำโซนถัดไปและไม่ได้ตอบรับอะไรเมื่อจุนฮเวถามถึงเรื่องไลน์
เขาเลิกเล่นไปแล้วจริงๆนี่นา หลังจากที่ไปอยู่ที่จีน เขาก็ไม่เปิดโทรศัพท์มือถือเครื่องเดิมอีกเลย ทิ้งแม่งไว้แบบนั้นหมด ทั้งไลน์เอยอะไรเอย แม้แต่เบอร์นั้นเขาก็เลิกใช้ไปเลยเพราะใช้ซิมส์การ์ดของจีน พอกลับเกาหลีมาก็เพิ่งจะมีเบอร์ใหม่ที่ไปซื้อกับอีจีจี้เมื่อวันก่อนนี่แหละ
"เพราะงี้ใช่ไหม ก็เลยไม่อ่านไลน์เลย"
ถ้าจินฮวานไม่ได้คิดไปเอง เขารู้สึกว่าน้ำเสียงของจุนฮเวมันติดจะตัดพ้ออยู่นิดๆ แต่ก็เพียงแว้บเดียวเท่านั้น เพราะจุนฮเวส่งเสียงดังขึ้นมาอีกอย่างตื่นเต้นและเดินไปเกาะตู้ดูปลาอเมซอนตัวยาวที่โชว์อยู่ด้านใน ก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้เขาจนจินฮวานต้องยิ้มออเออไปกับมัน
ปลาอะไรไม่รู้ที่อยู่ในโซนปลาอเมซอน
(ที่สยามโอเชียน-พารากอนก็มีเจ้านี่นะ)
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป
ไม่นานจินฮวานและจุนฮเวก็ได้ข้อมูลในการทำรายงานครบหมดตามที่ต้องการ ภายในอควาเรียมจัดพื้นที่ไว้ได้น่าสนใจจนจินฮวานขอจุนฮเวเดินดูต่ออีกสักพักหนึ่ง และจุนฮเวก็ยอมตามใจ
จินฮวานเดินดูปลาในอควาเรียมโดมที่ถูกทำไว้เป็นตู้กระจกยักษ์ขนาดใหญ่ตลอดทางเดิน รวมถึงอุโมงค์ที่ทำด้วยกระจกทั้งหมดและสามารถมองเห็นปลาน้อยใหญ่ได้ขณะที่ดำลังเดินลอดอุโมงค์
จุนฮเวเองก็ดูเพลิดเพลินไม่น้อยกับทัศนียภาพโดยรอบของอควาเรียม เดินทอดน่องสบายอกสบายใจจนจินฮวานมองแล้วแอบยิ้ม
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงดีใจมากที่ได้มาเที่ยวสองต่อสองกับจุนฮเว แต่ตอนนี้อะไรๆมันเปลี่ยนไปเยอะ และจินฮวานก็ไม่อยากคาดหวังอะไรให้เกินเหตุนักเพราะอดีตมันก็สอนอะไรให้กับเขาหลายอย่างเหมือนกัน
“ดูไอ้ตัวนี้ดิ ตลกมากอะ”
เสียงร่าเริงของจุนฮเวไม่ต่างอะไรกับเด็กประถมไปเที่ยวบ้านยักษ์ในดรีมเวิล์ดจริงๆ จินฮวานเดินไปยืนข้างน้องแล้วดูตามนิ้วที่จุนฮเวชี้ พลางก็ฟังน้องมันโม้เป็นต่อยหอย
“เนี่ย ตัวนี้แม่งต้องจีบตัวนี้แน่นอน มันว่ายตามตูดตลอด ขนาดตัวนี้ว่ายหนีไปซ่อน ยังไปตามไล่เขาอีก นั่น ดูมันดิ”
อยากจะด่าว่าปัญญาอ่อนแต่เขาก็เกรงใจมัน
นี่มันอย่างกับคนละคนที่เพื่อนๆนินทาให้เขาฟัง คนร้ายกาจ ฟันหญิงไม่เลือกหน้า เตะหมา ด่าคนแก่ ตีผู้หญิง......กับไอ้เบื๊อกที่ยืนดูปลาการ์ตูนแล้วแต่งฟิคให้ปลาการ์ตูนจีบกัน ซึ่งแม่ง..ห่างไกลกับคำว่าร้ายกาจมากโขอยู่
"หมวยว่า ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกไปแค่รูปเดียว อาจารย์จะโอเคมั้ย"
หึ...
โคตรไม่เนียน
ขณะที่จินฮวานทำหน้าตูมและไม่ตอบคำถามอยู่นั้นเอง จุนฮเวก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้และยืดแขนถือโทรศัพท์กล้องหน้าถ่ายเซลฟี่คู่กับจินฮวานประมาณห้าช็อท ซึ่งแต่ละรูปล้วนเป็นรูปที่จินฮวานทำหน้าตีนใส่กล้องล้วนๆ....
"อย่ามาใกล้เรามากได้ป๊ะ เราไม่อยากโดนแรงอาฆาตจากผู้หญิงคนไหนอีก"
"ใครจะกล้ามาทำไรหมวย เดี๋ยวเค้าจัดการให้"
อีกแล้ว
จินฮวานยิ้มอย่างมีหวังขึ้นมา
^_^
"เจนนี่ไง ไปตีเจนนี่ให้เรารึยัง"
"พี่ก็เห็นว่าโดยอนจะฆ่ายัยนั่นทิ้งอยู่แล้ว" จุนฮเวดูหงุดหงิดขึ้นมาพอพูดถึงเจนนี่ พอเห็นคนอายุน้อยกว่าเริ่มมีน้ำโห จินฮวานก็เลยนึกสนุกอยากจะกวนโทสะจุนฮเวขึ้นมาอีกรอบ
“แล้วจริงเหรอที่มีคนบอกว่าแกเคยตีผู้หญิง”
จุนฮเวหันมามองหน้าเขาแว้บหนึ่งและหันไปมองตู้ปลาต่อ “ใครบอก”
“ก็...เราได้ยินเขาพูดกันมา”
“เขานี่ใคร”
เขาน้องแชที่นั่งเรียนข้างหน้ามึงง่ะ..จินฮวานก็ไม่กล้าบอกเพราะกลัวน้องโดนกระทืบ ก็เลยบ่ายเบี่ยง
“ก็พูดกันตั้งเยอะแยะ”
จุนฮเวหันมามองหน้าเขา เลิกคิ้ว แล้วแค่นหัวเราะ ก่อนจะตอบคำถามของจินฮวานด้วยการตั้งคำถามกลับมาแทน
"แล้วพี่ล่ะ หนีผมไปจีนทำไม"
ตอนนี้จุนฮเวไม่ได้ทำน้ำเสียงสดใสและแววตาตื่นเต้นดีใจเหมือนเด็กที่ได้มาอควาเรียมอีกแล้ว แถมยังเรียกเขาว่าพี่อีก... ดวงตาสีนิลนิ่งสนิท มันสะท้อนเงาของจินฮวานในนั้น เขามองหน้ามัน และคิดว่าก็คงไม่มีประโยชน์ที่ต้องปิดบังอีก เพราะเรื่องทั้งหมดมันเปลี่ยนไปแล้ว..
"ใครบอกว่าเราหนีแก"
ระหว่างเขากับจุนฮเว ก็มาไกลจนอาจจะไม่มีวันกลับไปจุดเดิมได้อีก
"ไม่มี แต่พี่ไม่บอกผมว่าพี่ไปไหน ผมต้องมารู้จากบยองอีกทีนึง ทั้งที่มันควรจะเป็นผมที่รู้เป็นคนแรก ผมรู้สึกแย่นะ"
จุนฮเวพูดเสียงเบา เหมือนจะบอกว่าการที่เขาหนีไปจีนโดยที่ไม่ยอมบอกก่อนนั่นเป็นความผิดของเขาและนั่นเองที่ทำให้จุนฮเวโกรธเขามาก
"ก็ตอนนั้นแกมีเจนนี่แล้ว..."
จินฮวานเงียบไปครู่หนึ่งและพูดต่อ
"แกทำให้เรารู้สึกว่า..ตรงนั้นไม่ต้องมีเราก็ได้"
...
"ก็เราชอบแก แต่แกไปรักคนอื่น เราก็เลยไม่รู้ว่าต้องอยู่ตรงนั้นไปทำไม"
จินฮวานอ้อมแอ้มพูดต่อจนจบประโยค จริงๆมันก็มาถึงป่านนี้แล้วอ่ะนะ และจุนฮเวก็ทำเหมือนรู้ทุกอย่างตั้งแต่แรกมาตลอด จนวันที่น้องคบกับเจนนี่ เขาถึงได้รู้ว่าที่จริงมันไม่รู้อะไรเลย
จุนฮเวเงียบไปครู่นึง ดวงตาคมกริบจ้องมองเพียงแค่ปลาที่แหวกว่ายไปมาอยู่ในตู้กระจกเท่านั้น และจินฮวานก็หันไปมองน้อง คาดหวังให้จุนฮเวตอบกลับมาว่าอะไรสักอย่าง
และวินาทีที่จุนฮเวหันกลับมาสบตาของจินฮวาน ดวงตาเศร้าๆที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกหลากหลายนั้นก็ทำให้จินฮวานต้องกลั้นหายใจ และวินาทีก็ถูกแบ่งเป็นเศษเสี้ยวของวินาทีที่เดินอย่างเชื่องช้า เมื่อเสียงสั่นเครือนั้นกระซิบชิดริมฝีปากของเขา
"พวกเราสองคนนี่โง่เนอะ..ที่มีอะไรก็ไม่ยอมพูดกัน"
มันแตกต่างจากการจูบครั้งไหนๆที่ผ่านมา แตกต่างจากตอนที่จินฮวานถูกจุนฮเวขโมยหอมแก้ม เพราะครั้งนี้สัมผัสจากริมฝีปากของจุนฮเวเชื่องช้าและอ่อนโยนเสียจนจินฮวานขนลุกไปหมดทั้งตัว
อุโมงค์น้ำนั้นเงียบเสียจนจินฮวานได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขาและจุนฮเว ไม่รู้เป็นเพราะตรงนั้นมีแค่พวกเขาและเสียงมันเงียบจริงๆ หรือเป็นเพราะหัวใจเจ้ากรรมมันสูบฉีดเลือดรุนแรงเกินเหตุกันแน่
มือหนาทั้งสองข้างของจุนฮเวรวบไหล่เล็กของจินฮวานเอาไว้ และเอียงคอเพื่อจูบจินฮวานให้ลึกซึ้งขึ้น และเขาก็หลับตาลงอย่างตั้งใจเพื่อจะแน่ใจว่าสัมผัสเหล่านั้นจะไม่หายไปจากความทรงจำ
(สถานที่เกิดเหตุ)
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป ที่ผ่านมาตลอดระยะเวลาหลายปี จินฮวานคิดว่าจุนฮเวเป็นเด็กพูดเก่งช่างเจรจา แม้จะกวนประสาทไปบ้างในบางทีแต่ก็ไม่ได้ถึงกับทำให้รู้สึกรำคาญ พอจุนฮเวเงียบมันก็เลยผิดวิสัย เพราะเขาไม่คุ้นเวลาน้องมันทำตัวตึงๆใส่ แต่ก็รับไม่ได้อยู่ดีเวลาที่น้องมันทำตัวเป็นคนดีเกินจริงจนเหมือนประดิษฐ์ขึ้นมา
และนี่มันก็กลับมาพูดมากอีกแล้ว
หลังจากจุนฮเวจูบเขาในอควาเรียม พวกเราก็กลับบ้านกัน เพราะได้เนื้อหาทำรายงานตามที่ต้องการครบหมดแล้ว
"วันนี้ดีจังเลยอะ ได้ไปเที่ยวกับหมวย ได้รู้แล้วว่าหมวยหนีไปจีนทำไม"
"อ๋อ อือ" จินฮวานส่งเสียงในลำคอและพยักหน้าไปอย่างนั้นตอนที่จุนฮเวกำลังจอดรถหน้าบ้านและไม่ลืมที่จะหันมาถอดหมวกกันน็อคให้จินฮวานอย่างที่ทำให้มาโดยตลอด
"แบบนี้เค้าเรียกว่า ความรู้คู่ความรักใช่ไหม"
จุนฮเวยิ้มกว้างจนปากแทบฉีกถึงใบหู
...คือจริงๆแล้วมันก็ควรจะดีอะนะ แต่ทำไมไม่รู้จินฮวานถึงรู้สึกไม่มั่นใจเลย มันก็ดีที่จุนฮเวไม่ได้มีปฏิกิริยาแปลกๆ หรือมีฟีดแบ็คที่ไม่ดี แต่เขาแค่เคยคิดไว้ว่าถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงเคยดีใจมากกว่านี้ถ้าได้จูบจุนฮเว
"คืองี้นะ.... พี่ไม่แน่ใจอะ....ระหว่างเราสองคน"
จินฮวานเริ่ม และรอยยิ้มของจุนฮเวก็จางลงทันทีที่เขาตอบสนองต่อมุก'ความรู้คู่ความรัก'ของมันแบบนั้น และขณะที่จินฮวานพยายามจะอธิบายสิ่งที่อยู่ในหัวของเขาให้จุนฮเวฟัง สิ่งที่ซับซ้อนและชวนให้เรื่องทั้งหมดวุ่นวายเข้าไปอีกก็แทรกกลางสถานการณ์น่ากระอักกระอ่วนนี้ให้ต้องชะงักทันที
"พี่แค่รู้สึกว่า..."
"พี่จินฮวาน!!"
ทั้งเจ้าของชื่อและจุนฮเวไม่ได้คิดว่าจะมีบุคคลที่สามอยู่แถวนี้ด้วย แต่เมื่อหันไปมอง เขาก็ได้รู้ว่าความชิบหายแม่งมีอยู่จริง...เพราะนี่มันไม่ใช่แค่สาม แต่มันคือบุคคลที่สี่และห้าด้วย
ป๊ากับแม่ยืนอยู่หน้าบ้านของจินฮวาน และมีชานอูโบกมืออย่างร่าเริงมาให้พวกเขาทั้งสองคน
นางมาแร้วววววว ครุ่นคริสสสสสส ใครทีมชานอูมาแสดงตัวรอได้เลย หล่อ สปอร์ต ใจดี ตี๋กรุงโซลมาแล้วจ่ะ ช่วงนี้เราสุดเหนื่อยเพราะที่บ้านกำลังซ่อม(ใครฟอลทวิตเราน่าจะได้อ่านซ่อมบ้านเดอะซีรีส์ที่เราทวิตบ่อยๆ) เรายุ่งวุ่นวายมาก แต่แน่นอนว่า เราก็พยายามเขียนให้ตรงเวลามากที่สุด และพยายามใช้เวลาว่างของเราทั้งหมดที่พอจะเจียดได้มาพิมพ์จินฮวานพันทิปเตรียมไว้ให้ทุกคนอ่านในวันศุกร์ อิอิ คนดีใช่มะล่ะ รู้งี้แล้วก็อย่าลืมรักจินฮวานพันทิป(และเรา)มากๆนร๊ะเด็กๆ เลิ้บบบบบ
จากฟายเด คนbusy
6/1/2560 23.02น.
ปล. สวัสดีปีใหม่ทุกคนจ้า
ปล2. รูปทั้งหมดวันนี้มากจากบล็อคนี้ ใครได้ไปเกาหลี สามารถไปตามรอยอควาเรียมได้ตามนี้เลยนะ 55555 http://korea-guides.blogspot.com/2012/04/coex-aquarium.html
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น