(จบแล้ว) DISTANT | CHANHUN HUNKAI BAEKDO

ลำดับตอนที่ #16 : ( 18 x 25 ) - สิบห้า : ต่อเวลาพิเศษ

 

 

สิบห้า . ต่อเวลาพิเศษ
______________________________






               เป็นความอึมครึมในแบบที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูก หลังจากพูดคุยกันต่อนิดหน่อย ชานยอลก็บอกให้เซฮุนไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะได้เช็คเอาท์ออกจากโรงแรมได้ทันก่อนเที่ยง

               เราทานอาหารที่ห้องอาหารเช้าของโรงแรม ข้าวแกงกะหรี่ไก่และน้ำซุปปลาแห้งรสชาติดีกว่าที่เซฮุนคิด นั่นทำให้อารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย

               เซฮุนและชานยอลต่างคนก็ต่างทานมื้อเช้าของตัวเองเงียบๆโดยไม่พูดคุยกัน ครู่ใหญ่หลังจากมื้อเช้า ชานยอลก็จัดการเช็คเอาท์และดูเหมือนจะเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วสำหรับการกลับโซล


               สัมผัสอ่อนโยนที่ฝังลึกในความทรงจำเมื่อคืนช่างแตกต่างในตอนตื่นกับความรู้สึกห่างเหินระหว่างกันที่ชานยอลพยายามเว้นระยะ แม้มีหลายครั้งที่เซฮุนพยายามจะหาโอกาสพูดคุย แต่สุดท้ายแล้วก็กลายเป็นว่าชานยอลหลบสายตาไปเสียก่อนทุกที


               สุดท้ายก็เลยมีแต่ความเงียบจนกระทั่งชานยอลขับรถพาเซฮุนมุ่งหน้ากลับบ้าน



               ครู่ใหญ่ที่เงียบกันไปนาน จนกระทั่งชานยอลเอื้อมมือไปเปิดเพลงจากเครื่องเล่นซีดีในรถยนต์ เพลงฮิปฮอปสไตล์เกาหลีที่ดังสะท้อนระหว่างคนสองคนทำให้เซฮุนเปิดปากถามขึ้นลอยๆ ไม่ได้หวังว่าจะได้คำตอบจากชานยอล


               "พี่ยังเก็บซีดีแผ่นนี้ไว้อีกเหรอ"

               "อืม...ก็มันฟังเรื่อยๆดี ชอบเปิดฟังตอนขับรถไกลๆ"

               คนอายุน้อยกว่าพยักหน้า มือซนเปิดที่ลิ้นชักหน้ารถ รวมถึงหาซีดีแผ่นอื่นในช่องเก็บของที่คอนโซลรถจนชานยอลหันมามองพร้อมๆกันกับพยายามจะขับรถไปด้วย

               "หาอะไร"

               "แผ่นอื่นไง"

               "ไม่มีแล้ว มีแค่แผ่นนี้กับแผ่นที่แต่ก่อนชอบฟังบ่อยๆ"
 

               เซฮุนอมยิ้มนิดๆ นึกถึงวันเกิดปีที่ 24ของชานยอลเมื่อปีกลาย  ภายในอดีตฉายชัดในความทรงจำ ก็ในตอนที่เขาซื้อมันเป็นของขวัญให้ชานยอล เจ้าตัวยังบ่นร่ำๆอยู่เลยว่าไม่ชอบ

 
 

 

 

               "กลับมาแล้วเหรอ"

               จงอินส่งเสียงทักทายแบคฮยอนที่เพิ่งจะหอบสารร่างกลับมาจากห้องสมุด ยิ่งใกล้ถึงช่วงเวลาสอบไฟนอลเขายิ่งรู้สึกเหมือนกำลังจะตายด้วยการใช้เวลาทั้งหมดไปกับหนังสือและห้องสมุด

               แบคฮยอนมีชีวิตในแต่ละวันวนเวียนอยู่แค่การเข้าแลปและขลุกตัวอยู่ในห้องสมุดกับเพื่อนร่วมชั้นเรียน พักใหญ่แล้วที่ไม่ได้เจอหน้าคยองซูเลย แต่แบคฮยอนก็ไม่สนใจอีกแล้ว แม้แต่เบอร์โทรศัพท์ที่พักหลังมักจะติดต่อคยองซูไม่ค่อยได้ เขาก็ไม่ได้ลองโทรไปหา


               "กินอะไรมารึยัง ได้นอนมั่งปะเนี่ย"


               "นอนแล้ว แต่ยังไม่ได้กินเลย หิวว่ะ ไปหาอะไรกินกัน" ถ้าจะมีใครที่ทำให้แบคฮยอนรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างเวลาอยู่ด้วยก็คงจะเป็นจงอิน รู้สึกขอบคุณพระเจ้าที่อย่างน้อยเมื่อกลับมาที่หอพัก ก็ยังมีจงอินที่คอยถามไถ่ว่าเขาง่วงหรือเปล่า กินข้าวแล้วหรือยัง อย่างน้อยมันก็ดีที่มีใครพอจะรับฟังความรู้สึกนึกคิด หรือแม้แต่ความเป็นไปต่างๆในชีวิต


               จงอินอยู่ในชุดเสื้อกล้ามและกางเกงขายาวสบายๆแบบที่ชอบใส่เสมอ หนังสือนิยายสอบสวนแปลที่ถูกคว่ำหน้าอยู่บนเตียงทำให้แบคฮยอนเดาเอาว่าก่อนหน้าเขาจะกลับมาจงอินคงกำลังอ่านมัน


               "แล้วมึงกินยังอะ"


               "ยังไม่ค่อยหิวว่ะ เมื่อคืนค้างที่โรงเรียน แล้วเช้าแทมินก็มาส่ง เลยแวะหาอะไรกินก่อนกลับเข้าหอน่ะ" แม้จะตอบกลับมาแบบนั้นแต่จงอินก็หยิบเอาเสื้อคลุมลายสก็อตที่พาดไว้กับเก้าอี้โต๊ะเขียนหนังสือมาสวม เตรียมพร้อมจะพาแบคฮยอนออกไปหาอะไรกินรองท้อง  คนที่ยืนมองจงอินอยู่พอได้ยินว่าลีแทมินเป็นคนมาส่งก็ร้องอ้าว


               "แล้วไอ้เซฮุนอะ ปกติไปรับมึงตลอดไม่ใช่เหรอ"


               "เออ ก็กูบอกมันเองอ่ะว่าไม่ต้องมา มันก็คงวุ่นๆเรื่องสอบมั้ง ช่วงก่อนๆมันโดดเรียนบ่อยอีก ปล่อยมันตั้งใจสอบไปก่อนเหอะ"


               แบคฮยอนพยักหน้าหลังจากฟังเหตุผลที่จงอินแจกแจง เขาเองก็ไม่ได้กลับหอเท่าไหร่ บางครั้งกลับมาก็ไม่ได้เจอหน้าเพื่อนทั้งสองคนเพราะเวลาไม่ค่อยได้ตรงกันกับใครเขา แบคฮยอนแทบจะจำไม่ได้แล้วว่าจงอินผอมลงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่


               "แล้วมึงอะ สอบเสร็จวันไหน ไว้ศุกร์นี้ไปนั่งรถเล่นกัน กูอยากขับรถไกลๆ" จงอินหลิ่วตามองเพื่อนตรงหน้าแล้วอมยิ้ม วันนี้แบคฮยอนมาแปลก ถ้าเป็นแบคฮยอนคนที่เขารู้จักดี คงเลือกจะพักผ่อนด้วยการจิบกาแฟและเสพบรรยากาศในร้านราคาแพงบรรยากาศดี มากกว่าการไปขับรถเล่น



               "เอาดิ" จงอินพูดตอนที่เดินลงบันไดโดยมีแบคฮยอนเดินตาม ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปกินอะไรกันดี แต่ตอนนี้จะมีอะไรสำคัญไปกว่าคนที่นั่งกินด้วยอีก นึกไปแล้วก็คงดี ถ้าหากใครอีกคนที่กำลังวุ่นๆเรื่องของตัวเองมากินข้าวด้วยกัน เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันสามคนครบกลุ่มมาพักใหญ่


                 "กูปิดเทอมแล้วเนี่ย กูกะว่าจะไปหาซื้อมอไซค์มือสองมาลองขี่ จะได้ไม่ต้องกวนไอ้เซฮุนมันบ่อย"


                พอกล่าวจบใบหน้าหล่อเหลาของจนอินสะท้อนรอยยิ้มเอียงอายขัดเขิน เมื่อแบคฮยอนส่งเสียงแซว ยกตำแหน่งแฟนดีเด่นให้


               แม้จะไม่ได้เจอกันแต่คิมจงอินก็คิดถึงโอเซฮุนแทบทุกเวลา

 

               "จะเข้าบ้านเลยหรือเปล่า"


               ในที่สุดก็กลับมาถึงโซล  ชานยอลมองเด็กชายข้างๆตัวแล้วถามเนิบๆ  เซฮุนที่งีบหลับระหว่างทางกลับบ้านทำท่าสะลึมสะลือแล้วส่ายหน้า เอียงหัวอิงกับพนักเบาะโดยสารมองชานยอลที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยด้วยแววตาและความรู้สึกที่หลากหลาย  เหมือนจะออดอ้อน แต่ก็ท้าทาย  คล้ายจะยั่วเย้า แต่ก็เหมือนกำลังกวนโทสะ


               เซฮุนเลิกคิ้วเข้มแล้วบุ้ยใบ้ไปทางห้องนอนของชานยอล


               "ขึ้นไปได้ไหม"


               "ก็ถึงบ้านแล้ว ทำไมไม่เข้าไปหาแม่ซะก่อนล่ะครับ หืม" ชานยอลทอดน้ำเสียงอ่อนโยนจนแทบกลายเป็นอ่อนใจ มือหนาอดไม่ได้ที่จะยีผมคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู บทจะพยศก็ดื้อเหลือทน เขาเลี้ยงเซฮุนมายังไงให้เสียนิสัยได้ขนาดนี้นะ


               "ก็ผมอยากอยู่กับพี่" เซฮุนพูดเสียงขึ้นจมูก แววตาขึงขังแสดงอาการไม่พอใจ เซฮุนเอาแต่ใจเท่าที่อยากทำเมื่อรู้ว่าอย่างไรซะชานยอลก็คงไม่กล้าขัดใจ


               "ก็ได้..งั้นเดี๋ยวพี่บอกคุณแม่เราให้ เราขึ้นไปบนห้องก่อนก็ได้"


               "ดีครับ" ใบหน้าง้ำงอเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใสเหมือนกดสวิตช์ ชานยอลอดถอนหายใจไม่ได้ มองเซฮุนที่ถอดเข็มขัดนิรภัยแบบทุลักทุเลและหยิบกุญแจบ้านของคนตัวสูงใส่กระเป๋า


               "ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า"


               "คนเท่ เค้าไม่เจ็บกันหรอก" เซฮุนหลิ่วตาแล้วยักคิ้วให้ น้ำเสียงนึกสนุกนั้นไม่ได้ทำให้ชานยอลหายห่วงเท่าไหร่  คนอายุมากกว่ามองเซฮุนเปิดประตูรถและเดินกะย่องกะแย่งไปหยุดหน้าประตู ดึงกางเกงขายาวที่หลุดจากเอวมาคาอยู่ที่บั้นท้าย ชานยอลเดาเอาว่าน้องคงเจ็บ แต่ทำเป็นเก่งไปอย่างนั้น


               มือยาวประสานกันและยืดแขนบิดขี้เกียจ ซบหน้าลงกับพวงมาลัยรถครู่ใหญ่ก่อนจะดับเครื่อง ข้ามฝั่งไปยังหน้าประตูของบ้านอีกหลังที่ติดกันและคุยกับแม่ของเซฮุนให้ตามที่บอก


               สุดจะอ้าง ชานยอลรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนขี้โกหกเมื่อบอกว่าเซฮุนจะนอนค้างที่บ้านของตัวเองเพื่อติวหนังสือ จะด้วยใกล้สอบหรือเพราะบ้านของเซฮุนมีคนอยู่หลายคนต่างจากพ่อแม่ของชานยอลที่ไม่อยู่ติดบ้านเท่าไรนัก แต่คุณนายโอเห็นดีเห็นงามและเอ่ยฝากฝังลูกชายกับปาร์คชานยอล


               ตอนที่ยิ้มสู้และเอ่ยปากบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง
               ชานยอลรู้สึกเหมือนเมือกเหลวๆกลิ่นเหม็นฉุนพรั่งพรูออกจากปากในตอนที่พูดพ่นคำโกหกใส่คนที่ไว้อกไว้ใจตัวเอง ปาร์คชานยอลที่คุณนายโอไว้ใจเพิ่งจะนอนกับลูกชายของเธอไปหยกๆ...


               ชานยอลเกลียดตัวเองที่หน้าด้านยิ้มจนเกิดรอยบุ๋มของลักยิ้มที่ข้างแก้ม วางท่าเป็นคนดีทั้งที่รู้ตัวเองว่ากำลังโกหกคำโต

 

               หลังจากจงอินพามาจัดการมื้อเช้าที่ร้านประจำหน้ามหาวิทยาลัย แบคฮยอนก็ดูเหมือนจะสบายอกสบายใจขึ้น  นักศึกษาแพทย์บิดขี้เกียจและล้วงเอาไอแพ่ดในกระเป๋าขึ้นมาอ่านตำราที่ทำเป็นอีบุ๊คใส่แท็บเล็ทเอาไว้ อ่านรอเวลาตอนที่จงอินกำลังละเลียดไข่ลวกและขนมปังปิ้งแบบง่ายๆของตัวเอง


               "เดี๋ยวนี้มึงดูเครียดๆเนอะ" จงอินงับขนมปังของตัวเองแล้วพูดขึ้นอย่างลองเชิงตอนที่มองแบคฮยอนซึงนั่งอยู่ตรงข้าม


               "ทำไมว่างั้น" และแบคฮยอนถามทั้งที่ยังไม่เงยหน้าจากแท็บเล็ทเลยด้วยซ้ำ


               "ก็มึงดูเงียบขึ้น"


               "ก็....ไม่มั้ง คิดไปเองหรือเปล่า กูยังเป็นคนเดิม นี่ไง"


               แบคฮยอนถอนหายใจแล้วเงยหน้าขึ้นมองฉีกยิ้ม รอยยิ้มแบบที่ฝืนทำก่อนจะก้มลงคร่ำเคร่งกับเท็กซ์บุ๊คต่ออันที่จริงเขารู้สึกว่าตัวเองเคร่งขรึมขึ้นหลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่หน้าร้านของคยองซู  


               แบคฮยอนไม่รู้ตัวว่าเผลอไปชอบผู้ชายนัยน์ตาเศร้าคนนั้นเพราะอะไร
               คนที่ทำให้แบคฮยอนเป็นบ้าเป็นบอ ทำตัวจู้จี้จุกจิกไปเสียทุกเรื่อง
               สั่งให้คยองซูทำตามใจตัวเองชอบ คิดแทนคยองซูว่าคยองซูจะซึ้งกับการคอยเทคแคร์ แต่มันกลับกลายเป็นว่าคยองซูอึดอัดและรู้สึกว่านั่นคือการยัดเยียด


               แบคฮยอนรู้ตัวว่าเขาปากไม่ดี แต่ความรู้ใหม่ก็คือ เขาปากไวเกินไป
               ปากไวเสียจนพอนึกอยากย้อนกลับไปเก็บเอาคำพูดที่พ่นไปกลืนลงคอ มันก็ไม่ทันเสียแล้ว


               แม้คยองซูบอกว่าจะหาเงินมาคืนให้เร็วที่สุดก็เถอะ แต่แบคฮยอนไม่ได้นึกถึงเรื่องเงิน


               มันไม่สำคัญอีกแล้ว
               ในความจริงก็คือ ไม่มีอะไรสำคัญเลย


               แบคฮยอนพยายามบอกตัวเองว่าคยองซูเป็นเพียงแค่คนๆนึงที่เข้ามาในชีวิตของเขาเพื่อที่จะเดินออกไป และถ้าคยองซูอยากจะเดินออกไปใครจะห้ามได้ สิ่งที่เขาจะทำได้ก็มีแค่การตัดใจเท่านั้น


               นั่นทำให้เขาไม่คิดจะไปตามนัดของกูจุนฮเว น้องชายต่างมารดาของคยองซู แม้จะผ่านวันเสาร์มาไม่รู้กี่เสาร์แล้วก็ตาม


                "มึงดูฝืนใจยังไงชอบกล" จงอินยกชามไข่ลวกขึ้นซดทีเดียวจนหมดและเช็ดปาก "บอกได้นะถ้ามีอะไรไม่โอเค"


               และแบคฮยอนก็จบมื้อเช้าลงอย่างวิเศษด้วยการเก็บแท็บเล็ต ฉีกยิ้มกว้างจนตากลมๆหยีเป็นเส้น ยกจานเปล่าไปไว้ที่จุดคืนจาน และหันมาพูดกับจงอินด้วยน้ำเสียงที่ดูออกไม่ยากว่าจริงหรือโกหก


               "เยี่ยมเลยเพื่อน ตอนนี้ทุกอย่างโอเค"

\


 

               มันเป็นเวลา 2 ปีเศษที่เซฮุนไม่เคยได้เข้ามาเหยียบในห้องนอนของชานยอล นับตั้งแต่คืนนั้นหลังกลับมาจากแคมป์


               ภายในห้องไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากนักนับจากครั้งสุดท้ายที่เข้ามา แม้แต่ผ้าปูเตียง ที่นอน และปลอกหมอนก็ยังคงเป็นสีสันและสัมผัสที่เซฮุนโปรดปราน


               เซฮุนมองรอบๆห้องอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นภาพของตัวเองและชานยอลที่ถูกอัดใส่กรอบรูปอย่างดีก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อหยิบมันมาเชยชม

               แบบนี้..ที่พูดว่า'รัก'ก็ไม่ได้โกหกสินะ


              
               "ค่อยไปเอารถที่คณะตอนเย็นแล้วกันนะ"

               คนที่จู่ๆก็เปิดประตูพรวดเข้ามาทำให้เซฮุนตกใจจนแทบทำกรอบรูปนั้นหล่นจากมือ เขารีบวางมันกลับคืนที่เก่าแล้วหันมาเอ็ดเจ้าของห้องเสียงดัง


               "ผมตกใจ! ก่อนเข้าห้องหัดเคาะประตูก่อนสิ"


               ชานยอลเลิกคิ้วและพยักหน้าโดยไม่ได้เอ่ยปากเถียง เขาผิดสินะที่ไม่ยอมเคาะห้องนอนตัวเอง ทั้งที่นี่มันเป็นบ้านของเขาเองแท้ๆ


               เซฮุนหรี่ตามองและเดินมายืนอยู่ตรงหน้า ยิ้มกว้างก่อนจะกางแขนกอดรอบคอของชานยอล รั้งร่างตรงหน้าเข้ามาชิดและเอียงแก้มใสซบกับกกหูของคนตัวสูง


               "พี่ทำผมเสียขวัญนะรู้ไหม"


               "ขอโทษ.." ชานยอลตอบเสียงเบา หากแต่ฟังดูหนักแน่น ลูบผมสีสว่างอย่างเบามือ อ่อนโยนราวกับว่ากลัวเซฮุนจะแหลกสลายคามือ ทั้งที่เซฮุนแข็งแกร่งและร้ายกาจกว่าที่เขาประเมินไว้นัก


               คนที่อ่อนแอคือปาร์คชานยอลต่างหาก


               "พี่รู้ไหม....เมื่อคืนผมมีความสุขมากๆเลยนะ" เซฮุนเอียงริมฝีปากมากระซิบและจูบเบาๆที่ใบหู สันกราม ไล่เรื่อยมาจนถึงพวงแก้ม ริมฝีปาก


               มือของชานยอลสั่นเทา แต่เซฮุนก็กุมมันไว้ กระชับให้ชานยอลมั่นใจและทาบมือหนาทั้งสองข้างที่เอวของตัวเอง  เอียงคอและโน้มใบหน้าของชานยอลมารับจูบ จูบที่เปลี่ยนจากช้าเนิบเป็นแนบชิด ร้อนแรง และเต็มไปด้วยความสเน่หา


               "พี่กอดผมอีกได้ไหม....กอดผมแบบเมื่อคืน"

..

               "นะครับ.."


               ภายใต้ความดื้อดึงและเปราะบางของเด็กโยเยไม่รู้ฟัง เซฮุนรู้วิธีที่จะได้มาซึ่งสิ่งที่ตัวเองต้องการเสมอ ถึงแม้ส่วนหนึ่งมันจะมาจากความอ่อนแอของชานยอลก็ตาม


               อ่อนแอจนแม้แต่จะต่อสู้กับความคิดและจุดยืนของตัวเอง ก็ยังทำไม่ได้

 

               "จ่ายเงินหน่อยครับ"



               หลังจากจัดการอาหารเช้าและออกจากร้านอาหารเดินเล่นเตร็ดเตร่มาพักใหญ่ จงอินและแบคฮยอนก็ตกลงกันว่าจะไปขับรถเล่นกัน แต่แบคฮยอนขอแวะซื้อหนังสือพิมพ์ก่อน


               ร้านหนังสือเล็กๆของคุณตาผมสีดอกเลาและท่าทางใจดีวันนี้ดูเหมือนจะมีพนักงานใหม่ที่แบคฮยอนเห็นแต่เงาไหวๆ จัดหนังสือกุกกักอยู่ที่ชั้นหนังสือด้านในสุดของร้าน แต่กลับไม่ยอมมายืนประจำที่เคาเตอร์จ่ายเงิน แบคฮยอนขมวดคิ้วหลังจากยืนรออยู่เกือบครึ่งนาที


               "หยะ....อย่า...ครับ.."


               เสียงกระท่อนกระแท่นของใครสักคนที่ฟังดูอ่อนวัยเกินจะเป็นคุณตาเจ้าของร้านกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นของแบคฮยอนเป็นอย่างดี เขาส่งเสียงเรียกซ้ำอีกครั้งคล้ายจะลองเชิง


                "เอ่อ.. โทษนะครับ คิดเงินด้วยครับ"
 

               เงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนที่ร่างเล็กคุ้นตาจะพรวดพราดออกมาจากหลังตู้หนังสือ และตอนนั้นแบคฮยอนก็ถึงได้เห็นว่าเป็นคยองซู


               ใบหน้าอิ่มเอิบของคยองซูยังคงน่ารักไม่เปลี่ยน มันยังคงดูเศร้าสร้อยและเย้ายวนอยู่ในที คยองซูสบตาแบคฮยอนแวบนึงและแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก ตอนที่รับเอาหนังสือไปสแกนบาร์โค้ดและขานราคา


               "3,200วอนครับ"


               "ไม่ต้องใส่ถุง" แบคฮยอนรู้สึกเหมือนริมฝีปากแข็งชาจนไม่สามารถขยับได้ เขาพูดลอดไรฟัน รับหนังสือพิมพ์และเดินออกจากร้านมาเงียบๆโดยไม่แสดงท่าทีหรือสีหน้าว่าสนใจ


               แม้เสียงที่ได้ยินก่อนหน้าจะยังทำให้แบคฮยอนฉงนสงสัย แต่ความรู้สึกที่อึดอัดคับข้องอยู่ในใจไม่น้อยไปกว่ากันคือการได้พบหน้ากันอีกครั้งกับโดคยองซู

 

               เซฮุนนอนคว่ำซบใบหน้ากับหมอนยัดนุ่นใบโตหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆตัวตอนที่ชานยอลยันตัวขึ้นนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียง ร่างกายเปลือยเปล่าในเดือนพฤศจิกายน แม้จะอยู่ในห้องที่มีเครื่องทำความร้อน แต่ก็ยังหนาวจนบาดผิว


               ชานยอลมองคนข้างๆตัว มองเสี้ยวของใบหน้าไร้พิษสงที่กำลังผ่อนลมหายใจเข้าออก ริมฝีปากสีชมพูสด ที่พูดพ่น ด่าทอ ออดอ้อน จุมพิต หรือแม้แต่ทำให้เขา 'เสร็จ'.. ก็ด้วยริมฝีปากนี้เช่นกัน


               ลาดไหล่ขาวเนียนเป็นรอยจ้ำจางซับสีเลือดเพราะผิวขาวจัดทำให้ร่องรอยที่ชานยอลฝังไว้ยิ่งโดดเด่นกว่าเก่า ยังไม่นับรวมที่ซอกขาและแผ่นหลังที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้านวมหนานุ่มสีน้ำเงิน

 
               "พี่ถอนหายใจบ่อยจัง.." เสียงพูดงึมงำยานคางเอ่ยเบาๆ เซฮุนงีบไปได้สักครู่หนึ่งแล้ว และตอนนี้ก็มีแรงมากพอจะต่อล้อต่อเถียง


               "พี่กังวลเหรอ...เรื่องเราสองคน"


               "พี่นึกว่าเราหลับแล้วซะอีก" ชานยอลลูบผมสีอ่อนและเกลี่ยแก้มนิ่มของคนที่ยังนอนอยู่ในท่าเดิม พึมพำตอบประท้วงชานยอลทั้งที่ยังหลับตา


               "พี่ไม่ยอมตอบ เปลี่ยนเรื่องทำไม"


               "เซฮุน...พี่จริงจังนะ.."


               "ผมก็จริงจัง" ริมฝีปากช่างฉอเลาะนั้นว่า ตอนนี้เซฮุนลุกขึ้นมานั่ง ไม่สนใจว่าสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาชานยอลแผ่นอกขาวที่เรื่อรอยแดงเป็นจ้ำและยอดอกสีแทนที่ตั้งชันเพราะอากาศหนาว


               "แต่ระหว่างเรา....มัน....." ชานยอลลูบหน้าและเอนหลังพิงหมอน ตอนนี้เขาอยากจะได้บุหรี่ซักตัว หรือจะให้ดีกว่านั้น... ก็ยาแอสไพรินสักกำมือ


               ท่าทีกระอักกระอ่วนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของชานยอลทำให้เซฮุนทอดเสียงตัดพ้อกึ่งกระชากคาดคั้น  ไม่ได้ต่างอะไรกับเด็กอวดเก่งเอาแต่ใจที่กำลังเริ่มงี่เง่างอแง


               "พี่อยากไล่ผมไปไกลๆใช่มั้ย....เกลียดผมมากใช่ไหมถึงได้เอาแต่ไล่ผมแบบนี้"


               "ไม่ใช่นะเซฮุน" ชานยอลครวญตอนที่เซฮุนเริ่มเบ้หน้าทำเหมือนจะร้องไห้ ถ้าเซฮุนร้องไห้ขึ้นมา เขาต้องเป็นบ้าตายกับสถานการณ์ตรงหน้าแน่ๆ


               "พี่ทำเหมือนผมเป็นขยะที่พี่จะเขวี้ยงผมทิ้งไปไกลๆตัวเมื่อไหร่ก็ได้ถ้าอยากจะทำ"


               เซฮุนมองชานยอล จ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่วูบไหวของคนตรงหน้า ขยับปากพูดทั้งที่เสียงสั่น ฝืนยิ้มให้ชานยอลตอนที่ขยับตัวเข้าไปใกล้และประคองใบหน้าชานยอลมารับจูบ ปีนขึ้นไปนั่งบนตักและกระซิบทั้งที่มือคู่เล็กยังสาละวนอยู่กับการลูบเปะปะไปทั่วร่างกายของชานยอล


               "มันจะไม่เป็นไรหรอก" ริมฝีปากสีจัดกระซิบ จูบหนักๆที่ข้างแก้ม ปลายคาง ซอกคอ และบรรจงปลุกปั่นให้ชานยอล'ตื่น'ด้วยสองมือ


               "พี่ครับ...ตราบใดที่เรามีกัน" เซฮุนกระซิบ ตอนที่แตะลิ้นลงที่ยอดอกของชานยอล พยายามทำให้เขารู้สึกดี น่ารักน่าชังเสียจนคนที่นอนทอดกายอยู่อดไม่ได้ที่จะจูบขมับชื้นหนักๆ


               "พี่กำลังกลัวใช่ไหม" เซฮุนกลั้นหายใจและยิ้มตอนที่ทิ้งตัวลงทาบทับร่างกายของปาร์คชานยอล และฉุดรั้งให้ชายหนุ่มจมดิ่ง ลึกลงในห้วงอารมณ์ อีกครั้ง.. และอีกครั้ง...


               "อย่ากลัวเลย ผมอยู่นี่" เสียงกระซิบที่ข้างหูยังดังสะท้อนอยู่ในหัวของชานยอล
 

               เขาอยากจะเข้าใจ...ว่าเซฮุนรู้สึกยังไงอยู่ .. อยากจะรู้...ว่าเซฮุนกำลังคิดอะไร
               ก็ในเมื่อดวงตาใสๆคู่นั้นที่จ้องมองเขาเสมอ ไม่มีวี่แววของความขลาดกลัวในสิ่งที่กำลังกระทำ มันเด็ดเดี่ยวเสียจนชานยอลขนลุกเมื่อนึกถึง


               มันน่ากลัว...เมื่อคิดว่าเซฮุนทำทุกๆอย่างโดยไม่มีความสับสนหรือลังเลเลยสักนิด ทำทุกอย่างโดยไม่รู้สึกเลยว่านั่นเป็นสิ่งที่ผิด


               ไม่เลยสักนิด แม้มันจะหมายถึงการ'นอกใจ'

 

               เช้าจรดเย็น รอบแล้วรอบเล่า เหมือนระเบิดเวลาที่รอคอยวันจะปะทุ ในห้องเล็กๆที่เต็มไปด้วยความทรงจำของชานยอลและเซฮุนตั้งแต่เล็กจนโต ที่เตียงหลังเดิม ผ้าปูเตียงสีน้ำเงินเข้ม และเพดานห้องสีไข่ ความทรงจำดีๆที่แสนสดใส กลับกลายเป็นความรู้สึกที่บิดเบี้ยวด้วยความวิปลาศจากกามารมณ์


               "ผมมีความสุขจังเวลาอยู่กับพี่.." เซฮุนกระซิบและกดจูบที่ต้นคอของพี่ชาย กอดชานยอลจากด้านหลังและซบหน้าลงกับแผงไหล่กว้าง "รู้สึกปลอดภัย..แล้วก็อบอุ่น.."


               ชานยอลหันหน้ากลับมาและลูบผมนิ่มเบาๆ  ริมฝีปากชื้นที่บดเบียดกำลังจะดึงดูดเข้าหากันอีกครั้งหากไม่ถูกขัดด้วยเสียงออดที่หน้าประตูบ้าน อึดใจหนึ่งที่สายตาทั้งสองคู่ประสานกัน ชานยอลจูบปลายจมูกของเซฮุนและหยัดตัวขึ้น ลุกจากเตียง ลอบมองผู้มาเยือนจากริมหน้าต่างชั้นสองก่อนจะกระซิบ


               "เพื่อนมาหาแน่ะ.."

 

               "มาได้ไง"


               เซฮุนเก็บอาการเก่งเสียจนชานยอลไม่อยากจะเชื่อ สีหน้าประหลาดใจแต่ในแววตาก็ระคนดีใจเมื่อเห็นจงอินยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านของชานยอล และมีแบคฮยอนที่จ้องเขาเขม็งจากด้านหลัง


               "แบคฮยอนมันขับรถเล่น ผ่านมาแถวนี้เลยแวะมาหา แม่บอกมึงติวหนังสือ"


               "เป็นไรวะ ทำไมทำหน้างั้นอะ" แบคฮยอนถามเสียงขึ้นจมูกเมื่อเซฮูนยิ้มค้างไปวูบหนึ่ง


               "เปล่านี่.. คิดถึงมึงสองคนว่ะ เหมือนไม่เจอตั้งนาน" เซฮุนกางแขนกอดจงอินและโยกตัวคนในอ้อมกอดไปมา จงอินยิ้มและกอดรัดคนตรงหน้าตอบ   


               แต่จงอินและแบคฮยอนไม่มีวันจะเห็นสีหน้าของโอเซฮุน สายตาของผู้ชนะที่มองข้ามไหล่ของคิมจงอินส่งไปยังคนตัวสูงที่ยืนอยู่หลังธรณีประตู


                แม้อยากจะหึง ก็คงไม่มีสิทธิ์ แต่พนันได้เลยว่า ณ ตอนนี้ ในวินาทีนี้คนที่กำลังจ้องมองตอบกลับมาคงอยากจะเต้งผางเรียกร้องสิทธิ์ให้ตัวเองแทบขาดใจ


               เซฮุนเกยคางกับไหล่ของจงอินและฉีกยิ้มกว้าง  รอยยิ้มเย้ยหยันท้าทายคล้ายจะกวนโทสะ ของขวัญสุดพิเศษที่มอบให้แด่ปาร์คชานยอล

 
            รอยยิ้มที่เหมือนจะตั้งคำถาม
   '  คิดออกหรือยัง ว่าจะเอายังไงกับความสัมพันธ์ของเรา '

จบครึ่งแรก.

________________________________________________

 

ไม่มีใครหรืออะไรบนโลกนี้หยุดความละโมบได้ นอกจากการรู้จักที่จะพอ
น่าสงสารมนุษย์ผู้เดียวดาย อยากได้ทั้งหมดแต่กลับไม่ได้อะไรเลย

 

 

โ ป ร ด ติ ด ต า ม ต่ อ ต อ น ห น้ า

____________________________________
แท็ก : #พิชาน25น้องฮุน18 / #ฮุนไคDistant




TALK
ครึ่งแรก= EP1-15
ครึ่งหลัง=EP16-30

เริ่มอัพ EP16 อีกทีปีหน้า(2558)นะ 5555555555
(พูดเหมือนนานความจริงก็คืออีก 3วันก็ปีใหม่แล้ว)
เมอรี่คริสมาสแอนด์อะแฮปปี้นิวเยียร์ทุกคล
 




O W E N TM.