ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 13 : การเป็นสก๊อยไม่ปลอดภัยอีกต่อไป
13 การเป็นสก๊อยไม่ปลอดภัยอีกต่อไป
จินฮวานกะพริบตา เขามองเห็นใบหน้าของจุนฮเวชัดไปถึงรูขุมขน ใกล้เสียจนเห็นสิวผดเม็ดเล็กๆที่อยู่บนหน้าผากของจุนฮเว ถ้ามองไม่ผิด ดูเหมือนว่าจุนฮเวมันจะแอบหน้าแดงด้วย...
"ก...แก.....ก....เรา......" จินฮวานพยายามจะพูดว่า แกจูบเราทำไม แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนลิ้นกระปลกกระเปลี้ยพูดให้เป็นคำแทบไม่ไหวเลย ได้แต่ทำปากพะงาบๆและมองหน้าจุนฮเวด้วยสายตาตะลึงตึงตึง
จุนฮเวก็ดูเหมือนจะพะงาบพะงาบ ตะลึงตึงตึงพอกัน น้องมันเกาท้ายทอยและอ้อมแอ้มพูดไม่เต็มเสียง
"เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า..ผมรอหน้าบ้านนะครับ..."
ผม...
'ผม'ก็มา...
แถม'รอหน้าบ้าน'.....แล้วยัง'นะครับ'ด้วย...
มนุษย์ต่างดาวจากกาแล็กซี่ไหนลักพาตัวกูจุนฮเวคนเดิมไป ได้โปรดเอามันกลับมาคืนที จินฮวานไม่ชินกับน้องเวอร์ชั่นพูดเพราะเลย รู้สึกเหมือนมันจะลุกมาต่อยหน้ายังไงก็ไม่รู้
"งั้น...เรา...." จินฮวานพยายามพูดออกมาให้เป็นคำแต่รู้สึกว่ามันช่างยากเย็นเข็ญใจยิ่งกว่าการท่องสูตรคูณแม่13ซะอีก
"เดี๋ยว....เราเข้าบ้านแล้ว.."
พูดจบจินฮวานก็หันหลังขวับและเตรียมตัวจะเปิดประตูเข้าบ้าน แต่เสียงเรียกของจุนฮเวก็ทำให้เขาต้องชะงักและค่อยๆหันมามองเจ้าของเสียงทุ้มนั้นอย่างระแวดระวัง บรรยากาศเหมือนหนังผีเรื่องศุกร์สิบสามไม่มีผิด
"เดี๋ยวครับพี่!"
"อ...อะไร"
เขาทำใจดีสู้เสือหันไปมองหน้าจุนฮเว ไอ้เด็กนั่นกระตุกยิ้มนิดๆที่มุมปากแล้วค่อยๆเลียริมฝีปาก ท่าทางประหม่า และพูดเสียงเบา แต่ทำเอาขนแขนของจินฮวานลุกเกรียว
"ฝันดีนะครับ.."
จินฮวานทนมองจุนฮเวเลียปากตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล๊ววววว ไอ้บ้าเอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป "จินฮวาน เป็นอะไรหรือเปล่าลูก"
"เปล่าแม่ ไม่มีอะไร"
ซะที่ไหนกันล่ะ หลังจากเขากลับเข้าบ้านมา จินฮวานก็สภาพเหมือนจิตหลุดไปถึงดาวเนบิล กาแล็กซี่สีกุหลาบเป็นที่เรียบร้อย เขาเหมือนคนสติไม่เต็ม แปรงฟันแบบเหม่อลอย แต่พอนึกถึงลิ้นของจุนฮเวที่สอดเข้ามาในปากของเขาเมื่อไม่กี่สิบนาทีก่อนหน้านี้ จินฮวานก็ร้องโอดครวญขึ้นมาอีกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
แค่ขอโทษมันจำเป็นต้องจูบด้วยเหรอ มึงจูบทุกคนบนโลกที่อยากจะขอโทษเลยปะเนี่ย
"ไม่มีอะไรแล้วจะแหกปากทำไม ข้างบ้านเขานอนกันหมดแล้ว ฌ#@ฏโฆฌ%ฏโฌ^@#ฆฏฌ$โฆฏ&ฌฆ"
แม่ด่ายาว.... จินฮวานสะบัดหัวไล่ความรู้สึกฟุ้งซ่านที่อยู่ในหัวออกไป แต่มันสำเร็จที่ไหนกันเล่า เขานอนลืมตาโพล่งในความมืดทั้งคืนก็เพราะพอหลับตาเขาก็จะนึกถึงใบหน้าที่มันเคลื่อนเข้ามาใกล้มากของจุนฮเว มันเหมือนเมื่อสามปีที่แล้วตอนจุนฮเวเคยละเมอจูบเขาเป๊ะๆ แต่สิ่งที่ต่างกันคือ คราวนี้มันมีสติ
มีสติดีมากด้วย... เพราะเขาเห็นว่าจุนฮเวยิ้มหลังจากจูบเสร็จ
เขารู้..เขารู้ว่าจุนฮเวแม่งตั้งใจ มันมีสติดี....แต่คนที่กำลังจะเสียสติน่ะ มันคือเขาเองนี่แหละ
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป อรุณเบิกฟ้านกกาโบยบิน หลังจากโดนแม่หลอกว่าแปดโมงแล้ว(ทั้งที่จริงเพิ่งหกโมงเช้า) จินฮวานก็อาบน้ำแต่งตัวและเดินหาวหวอดลงมาที่ชั้นล่างของบ้านเพื่อรอจุนฮเวที่ป่านนี้น่าจะยังอาบน้ำแต่งตัวไม่เสร็จ แต่ผิดคาด...
จุนฮเวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว นั่งผิวปากเล่นมือถืออย่างอารมณ์ดี ยืนกึ่งนั่งพิงบิ๊กไบค์คันโตของตัวเองอยู่หน้าบ้าน พอเห็นจินฮวานเดินลงมา มันก็เก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วส่งยิ้มโง่ๆมาให้เขาพร้อมกับเอ่ยคำที่ทำให้จินฮวานต้องอึ้ง..
"อรุณสวัสดิ์ครับพี่"
....
นี่มันพีคมากๆ
พีคภัทรศยาชัดๆ....
"เอ้อ หวัดดีนะ" จินฮวานยกมือขึ้นโบกยึกนึงประกอบการทักทายยามเช้าและเดินเก้ๆกังๆ จับสายกระเป๋านักเรียนยืนบิดไปบิดมามองมอเตอร์ไซค์คันใหม่ของจุนฮเวด้วยสีหน้าเด๋อๆ
แต่ไหนแต่ไรมาจุนฮเวมันขี่ฮอนด้าเวฟ จินฮวานก็คิดว่าดีอยู่แล้วเพราะว่ามันก็กะทัดรัด ขับขี่ง่าย ปลอดภัย ใช้งานสะดวกดี แต่สามปีผ่านไป มันเปลี่ยนมาขี่บิ๊กไบค์แบบนี้จินฮวานว่ามันเกินเหตุ
(ภาพจากกูเกิ้ล)
คือ...ชื่อก็บอกอยู่แล้วอ่ะนะว่า บิ๊กไบค์ มอเตอร์ไซค์คันโต
แต่คือมึงจะใหญ่ไปไหน
เขายืนมองบิ๊กไบค์ของจุนฮเวแล้วกะพริบตาสามที รู้สึกสตันท์อย่างไรก็ไม่รู้
"พี่ขึ้นเป็นไหมครับ"
เดชะบุญที่จุนฮเวคงเข้าใจในชะตากรรมของคนเตี้ยๆ และขาสั้นๆของเขา น้องเดินมาจูงมือเขาและชี้ที่วางเท้า อธิบายขั้นตอนการปีนขึ้นนั่งบิ๊กไบค์อย่างเป็นขั้นเป็นตอนลื่นไหล ไม่มีทีท่าอาการขัดเขินใดๆทั้งสิ้น ซึ่งแตกต่างกับเขาราวฟ้าและเหว.....
ทำไมจุนฮเวมันไม่เกร็งเลยวะ มันลืมไปแล้วหรือเปล่าว่า เมื่อวานนี้มึงจูบกูนะ...
หรือการจูบจะเป็นฟังก์ชั่นการขอโทษขอโพยของกูจุนฮเว แบบนี้ถ้าน้องมันจะขอโทษอาจารย์ฝ่ายปกครองหรืออาจารย์หัวล้านที่สอนวิชาเกษตร ก็ต้องจูบปากอาจารย์ด้วยเหรอ แค่คิดเขาก็ขนลุกแล้ว มันไม่มีคนบ้าที่ไหนจูบคนอื่นเพื่อแสดงความเสียใจเวลาขอโทษหรอก นี่มันบ้าาาา บ้าชัดๆ
"ลองขึ้นดูครับพี่"
จุนฮเวจับมือเขา ช่วยพยุงเพื่อให้จินฮวาน(ปีน)ขึ้นไปนั่งซ้อนบิ๊กไบค์ ซึ่งกว่าจะขึ้นไปนั่งได้ก็หลายนาที เทียบกับจุนฮฮเวที่ขับขี่บิ๊กไบค์ลูกรักได้อย่างคล่องแคล่วแล้ว ถ้าน้องมันไถข้างและระเบิดหูอีกนิด เขาจะคิดว่ามันเป็นเด็กแว๊นแล้วจริงๆ
ว่าถึงแว๊นแล้ว แต่เดิมเวลาเห็นเด็กแว๊นกับสก๊อยที่ซ้อนบิ๊กไบค์กอดเอวแล้วเอานมแนบแผ่นหลังผู้ขับขี่ยวดยานชนิดนี้ จินฮวานจะต้องเผลอค่อนขอดในใจทุกครั้ง ว่าอะไรมันจะรักกันปานกลืนกินขนาดนี้ ถึงต้องกอดเอวพี่แว๊นแน่นแล้วเอานมไปแนบหลังเขาขนาดนั้น แถมพี่แว๊นก็ต้องหมอบตัวให้ลู่ๆ เวลาบิด ไม่แน่ใจว่าทำไปเพราะความเท่หรืออะไรกันแน่
แต่แล้ว วันนี้จินฮวานก็เข้าใจ เมื่อเขาเองก็จำต้องเอานม(ที่ไม่มี)แนบกับแผ่นหลังจุนฮเวและกอดเอวน้องมันแน่น...
คือลมมันตีหน้า.....แล้วอีกอย่างคือ มันสูงโว้ย กูกลัวตก T_T
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป "ฮั่นแหน่ะ น้องแชเห็นน้าว่าเมื่อเช้ามากะใคร"
หลังจากรอดพ้นจากชีวิตเสี่ยงภัยบนท้องถนนมาได้เป็นที่เรียบร้อย จินฮวานก็ได้เรียนหนังสือตามปกติอย่างที่ควรจะเป็นเสียที แม้ว่าวันนี้จะเห็นสายตาแปลกๆจากคนที่โรงเรียน แต่จินฮวานพยายามทำเป็นไม่สนใจและเรียนศิลปะไปจนหมดคาบ
คาบนี้อาจารย์ให้พวกเขาลองวาดสีน้ำ แน่นอนว่าฝีมืออนุบาลแบบจินฮวานก็วาดออกมาได้แค่พอผ่าน แต่ก็ยังดีกว่าจุนฮเว เพราะมันไม่ยอมตั้งใจวาดเลยด้วยซ้ำ จุนฮเวนั่งเล่นทั้งคาบ บางทีก็เอาสีมาป้ายแขนให้จินฮวานต้องแยกเขี้ยวใส่
เอาจริงๆเขาก็เริ่มเข้าใจแล้วล่ะว่าเหตุผลที่จุนฮเวเรียนไม่ดี ไม่ใช่เพราะมันโง่หรืออะไร แต่เป็นเพราะมันไม่ตั้งใจเรียนเลยต่างหาก..
"ก็บ้านอยู่ข้างกัน ก็เลยมาพร้อมกันเฉยๆอะ" จินฮวานตอบน้องแชกลับไปเรียบๆ ระหว่างที่ยืนคุยกันตอนล้างถาดสี ในใจจินฮวานแอบอยากให้จุนฮเวมายืนล้างถาดสีและพู่กันอยู่ใกล้ๆนี่ เพราะเขารู้ว่าฮยองวอนกลัวจุนฮเว คงไม่กล้าแซวแบบนี้..
อย่าว่าแต่แชฮยองวอนเลยที่กลัวจุนฮเว ถ้ามันยืนอยู่ตรงนี้และรู้ว่าเขากับน้องแชนินทามัน จินฮวานก็กลัวมันจะเอาพู่กันทิ่มตาเขาเหมือนกันนั่นแหละ...
"รู้เปล่า ว่าบรรดาผู้หญิงที่เคยนอนกะจุนฮเว ไม่มีใครเคยได้ซ้อนพี่เบิ้มเลยนะ"
เดี๋ยวนะ
"พี่เบิ้ม?"
"บิ๊กไบค์ของนางไงคะคุณพี่"
พระเจ้า แม่งมีชื่อด้วย...
ตั้งชื่อให้ของใช้กันแบบนี้ เห็นทีจินฮวานจะต้องกลับไปตั้งชื่อให้กางเกงในที่บ้านบ้างแล้ว
"หมายความว่าไงที่บอกว่าไม่เคยมีใครได้ซ้อน"
"ก็ตามนั้นเลย นางหวงบิ๊กไบค์นางนะคุณพี่ มีผู้หญิงเคยพยายามจะขึ้นไปซ้อนมอไซค์นางโดยที่นางไม่อนุญาต แถมทำเบาะหนังเป็นรอยอีก มีข่าวลือว่านางตีผู้หญิงคนนั้นจนต้องเรียกรถพยาบาลมารับเลย นอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่ในไอซียูอยู่เกือบอาทิตย์อ้ะ"
....เดี๋ยวนะ นี่มันน่ากลัวไปมั้ย
"นางตีผู้หญิงจริงๆนะ น่ากลัวเว๊อ"
"แต่พี่เป็นผู้ชายนะ..." แม้จะเตี้ยก็เถอะ แต่เขายังมีจู๋อยู่
"ผู้ชายก็เหอะ พี่เป็นคนแรกเลยจริงที่นางให้ซ้อนบิ๊กไบค์ เอาจริงถ้าไม่บอกว่าสนิทกันมาก่อน น้องแชจะนึกว่าพี่กะนางเป็นแฟ...."
"อะแฮ่ม"
เสียงกระแอมแบบฟังก็รู้ว่าเสแสร้งและแกล้งทำดังขึ้นขัดคอน้องแชที่กำลังโม้แหลกนินทาจุนฮเวอยู่ บทสนทนาของจินฮวานและฮยองวอนเลยจบไปแบบอัตโนมัติ มีก็แต่ความเงียบที่แผ่เข้ามาปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ เจนนี่เดินมายืนล้างจานสีอยู่ก็อกน้ำตรงกลางระหว่างจินฮวานและฮยองวอน ตอนนี้เธอเปลี่ยนชุดเป็นชุดพละเสื้อยืดสีขาวขลิบขอบน้ำเงินกับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินตามสีประจำโรงเรียน ผิวขาวละเอียดและผมหยักศกเหมือนดัดลอนอ่อนๆที่รวบตึงเอาไว้ของเธอทำให้เธอดูสวยมากทีเดียว..
แต่ในขณะเดียวกัน ก็ดูน่ากลัวด้วย...
(เจนนี่และชุดพละ)
"อปป้ากับจุนฮเวดูสนิทกันดีนะคะ" เจนนี่เรียกจุนฮเวด้วยชื่อเฉยๆเพราะเธอโตกว่าจุนฮเวหนึ่งปี ในขณะที่เรียกจินฮวานว่าพี่ซึ่งก็ถูกต้องแล้วแหละ ว่าแต่...เราสนิทกันขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ อปป้าเลยเหรอ
"ก็ไม่ได้สนิทกันมากหรอกครับ แค่บ้านใกล้กันเฉยๆน่ะ" จินฮวานตอบอย่างสุภาพ อย่างน้อยเจนนี่ก็เป็นผู้หญิงล่ะนะ เขาพยายามเว้นระยะจากน้องพอประมาณ มุบมิบค่อยๆเก็บจานสีและพู่กัน ก่อนจะเอ่ยปากชิ่งไปจากที่ตรงนั้นโดยไว
"ขอตัวนะครับ"
บายเด้อออออ จินฮวานรู้สึกถึงรังสีอำมหิตบางๆจากเจนนี่จนไม่สามารถยืนใกล้น้องเขาต่อได้แม้แต่นาทีเดียว และน้องแชก็คงคิดเช่นเดียวกัน จึงรีบล้างจานสีและวิ่งตามจินฮวานมาโดยไว
"พี่จิ๊นนน รอน้องแชด๊วยยย"
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป "เอาล่ะ คาบนี้ครูจะแบ่งพวกเธอเป็นสองทีมให้ลองเสิร์ฟและรับส่งลูกวอลเล่บอล ไม่ยาก ตั้งใจนะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าครูจะมีสอบเสิร์ฟลูกแล้วก็รับลูก สอบเป็นกลุ่มนะ กลุ่มละสามคน เอาล่ะไปซ้อมกันได้" ครูพละเป่านกหวีดเป็นสัญญาณแก่การเริ่มให้แต่ละคนไปฝึกซ้อม แน่นอนว่าคนที่ซ้อมจริงๆ(เช่น จินฮวาน) ก็มี และคนที่นั่งเฉยๆ เล่นโทรศํพท์ เม้าท์กับเพื่อนๆก็มีเช่นกัน กลุ่มที่นั่งหล่อๆเล่นโทรศัพท์ก็คือแก๊งโปเกม่อนโกF4ของจุนฮเวนั่นเอง
น้องวอนอู(ผัวอีจี้) น้องซึงชอลคิ้วเข้ม(ที่จินฮวานคิดว่าตอนนี้ทั้งสูงทั้งหล่อขึ้นจากสมัยม.ต้นจนหล่อที่สุดในกลุ่ม) น้องมินกยู(ที่จินฮวานคุ้นหน้าน้อยที่สุดเพราะไม่ค่อยเข้าเรียน) และคนสุดท้ายก็คือจุนฮเว นี่แหละค่ะคุณผู้ชม แก๊ง F4 ที่จินฮวานเคยกล่าวถึง พวกนี้เล่นดนตรีดีหรือไม่ ไม่มีใครสนใจ แต่สิ่งที่น่าสนใจคือ มันหล่อ...
และนอกจากหล่อ..ก็ไม่ทำอะไรเลย....
วอนอู(ผัวจี้) / มินกยู / ซึงชอล / จุนฮเว
4หนุ่ม ตียิมแบนด์
เช่น...ไม่เรียนหนังสือและนั่งกดมือถือเล่นโปเกม่อนโก แข่งกันยึดยิมทั้งแก๊ง
เขาละอยากจะตั้งชื่อวงให้ใหม่ว่า 'ตียิม Band' จริงๆ
ผลั่ก!!
ขณะที่เขากำลังยืนมองตียิมแบนด์และชื่นชม(ด่า)พวกมันอยู่ในใจ ก็เหมือนกรรมตามทันเพราะลูกวอลเล่บอลที่ลอยอย่างไม่รู้ที่มา ดันแลนดิ้งมากระแทกท้ายทอยจินฮวานเข้าอย่างจัง และถึงแม้จินฮวานจะเป็นผู้ชาย แต่แรงอัดจากลูกวอลเล่ก็ทำเอาเขาหน้าทิ่ม แทบลืมทางกลับบ้านไปเลย
"พี่จินฮวาน"
"เฮ้ยพี่เป็นไงบ้าง"
"เจนนี่แกทำอีท่าไหนถึงไปโดนพี่เค้าเนี่ย"
จินฮวานรู้สึกวิ๊งๆยังไงชอบกล แต่พอได้ยินชื่อของเจนนี่เขาก็ถึงบางอ้อว่าลูกบาสนี้มีที่มาอย่างไร....รอยรักในแรงแค้นสินะ....อัดมาเต็มๆหัวกูเลย
"ขอโทษนะคะอปป้า ฉันเสิร์ฟพลาดไปนิดนึง... อุบัติเหตุในการเล่นกีฬามันเกิดกันได้.. ใช่ไหมคะจินฮวานอปป้า"
ป้ามึงสิ..
"ไม่เป็นไรครับ ผมโอเค"
จินฮวานแค่เดินเซๆไปนิดหน่อย แต่ก็หันไปยิ้มแหยๆให้เจนนี่และเพื่อนๆน้องๆที่กำลังตระหนกตกใจเพราะแรงกระแทกจากลูกวอลเล่เมื่อกี้ก็พอสมควรอยู่... โชคดีที่จินฮวานกระโหลกหนา...เพราะถ้าเขากระหม่อมบางกว่านี้หน่อย มีหวังอาจจะติงต๊องหรือสมองกระทบกระเทือนได้เลย...
"พี่ ไปห้องพยาบาลเถอะ เดี๋ยวผมพาไป"
ระหว่างที่เขาเดินกระย่องกระแย่งอยู่นั้น น้องบยองคนเดิมคนดีก็เข้ามาแตะเบาๆที่ศอกและก้มหัวขออาจารย์พาเขาเดินออกจากโรงยิมไปที่เรือนพยาบาลซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากยิมวอลเล่ย์บอล .. แว๊บๆว่าเขาเห็นจุนฮเววิ่งตามมาแต่จินฮวานไม่กล้าหันไปมองเพราะรู้ดีว่าเจนนี่ต้องกำลังมองอยู่
ว่าแต่มันจะวิ่งตามเขามาทำไม
อย่าตามกูมา.... กูกลัวบรรดาเมียของมึง...
จินฮวานเสียวสันหลังแว๊บๆ ได้แต่หวังว่าพลังแห่งหัวเหม่งของน้องบยองจะช่วยคุ้มครองเขาจากภัยยันต์อันตรายจากพวกผู้หญิงของจุนฮเว
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป "หัวปูดเลยเนอะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวทายานิดหน่อยก็หายแล้วจ้ะ"
อาจารย์ฮวังมิยอง หรือที่เด็กๆมักจะเรียกกันว่า ครูฟานี่ อาจารย์ห้องพยาบาลคนสวยเอ่ยปากบอกจินฮวานอย่างใจดีพลางก็ลูบหัวเหม่งที่ปูดขึ้นมาตรงท้ายทอยให้เขาไปด้วย ก่อนจะเดินไปค้นยาหม่องในตู้ จังหวะนั้นแหละที่จุนฮเวเดินตามมาถึงห้องพยาบาลและยืนเก้ๆกังๆอยู่ข้างเตียงพยาบาลที่ห่างจากจินฮวานไปสองเตียง
"ถ้าปวดหัวก็นอนพักสักหน่อยนะจ๊ะ เดี๋ยวให้เพื่อนไปเช็คชื่อกับอาจารย์ให้เนอะ"
ครูฟานี่สรุปและส่งยิ้มตาหยีน่ารักมาให้จินฮวานที่ลูบหัวปูดของตัวเองอยู่บนเตียง ส่วนน้องบยองก็หันมาพยักหน้ากับจุนฮเวอย่างรู้กันราวกับการส่งไม้ต่อให้จุนฮเวเข้ามายืนใกล้ๆจินฮวานมากกว่าเดิม
"พี่เป็นไงบ้าง"
.... "ก็ยังไม่ตายอ่ะ"
"พี่ไปยืนให้เขาแกล้งทำไม"
ไอ้........ จินฮวานหมดแรงจะด่า
"ไม่ได้ยืนให้แกล้ง ก็ยืนเฉยๆ มันแค่บังเอิญน้องเค้าเสิร์ฟพลาดนิดหน่อย..."
บังเอิญพอดีหัวกูเลยเนี่ย
ถึงแม้เขาจะโดนน้องเจนนี่ชู้ตเข้ากลางกระหม่อม แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะไปว่านางหรอก แม้จะเห็นๆอยู่ว่านางตั้งใจก็ตาม จินฮวานแมนพอที่จะไม่ด่าผู้หญิงละกัน..
"ยัยนั่นมันชักจะมากเกินไปล่ะ" จุนฮเวบ่นพึมพำแต่เขาได้ยินชัดแจ้งเต็มสองรูหู =_=
ท่าทางกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจของจุนฮเวทำให้จินฮวานเลิกคิ้วและเอ่ยถามอย่างมีความหวัง(?) พลางก็นึกถึงเรื่องที่น้องแชเม้าท์ให้ฟังเมื่อกลางวันขึ้นมา ที่ว่าจุนฮเวตีผู้หญิงจนเข้าไอซียู
^_^
"นายจะไปตีเจนนี่เหรอ"
จุนฮเวขมวดคิ้วและทำท่าจะอ้าปากตอบ แต่ยังไม่ทันพูดอะไร เสียงโอดโอยครวญคราง พร้อมกับเด็กผู้หญิงอีกฝูงใหญ่ก็แห่กันเข้ามาในห้องพยาบาล และการมาถึงของน้องแช มินมุง และอีกหลายๆคนพร้อมกับแก๊งผู้หญิงนั้นก็ทำให้จินฮวานพอเดาได้ว่า ผู้บาดเจ็บรายใหม่จะต้องเป็นเด็กห้องเดียวกับเขาแน่นอน
"แหวกหน่อยจ้ะ ให้ครูดูเพื่อนหน่อย..โอ๋ไม่ร้องนะลูก เลือดกำเดาไหลเอง เดี๋ยวประคบก็หายนะคะ"
"อาจารย์ขา จมูกหนูมัน..ฮือ...จมูกมันจะเบี้ยวมั้ยคะ ฮือ ซิลิโคนหนูพังหมดแล้ว" เสียงโอดครวญที่ฟังคุ้นหู ผนวกกับการแหวกออกให้ครูฟานี่เข้าไปดูคนเจ็บ ทำให้ทั้งจินฮวานและจุนฮเวถึงบางอ้อ...
เจนนี่กำลังร้องไห้งอแงและเอามือป้องจมูกของตัวเองเอาไว้ไม่ยอมให้ใครมอง รอยเลือดกำเดาที่เสื้อของเธอทำให้เดาได้ว่าเธอเลือดกำเดาไหลด้วย
คำว่าเวรกรรมตามทันไวเหมือนติดจรวด มันเป็นแบบนี้นี่เอง -..-
"ฮือ จมูกหนู ฮือ มันแพงนะ" เจนนี่ยังร้องไห้ไม่ยอมหยุด วีนแตกเสียงดังแถมหันมาด่าพวกเกาหลีมุงที่ยืนล้อมเตียงอยู่ด้วย "พวกแกจะมายืนมองกันทำบ้าอะไร ไปไหนก็ไปไป๊"
หึหึหึ จินฮวานพยายามกลั้นยิ้ม เขาจะไม่บอกใครว่าจริงๆแล้วเขาก็สะใจอยู่เหมือนกัน
"โดยอน" เสียงเย็นของจุนฮเวทำให้จินฮวานหยุดชะงักการหัวเราะเยาะน้องเจนนี่และหันไปมองตามเสียงเรียก เด็กผู้หญิงที่เรียนห้องเดียวกันกำลังยืนกอดอกมองเจนนี่อย่างสะอกสะใจ แถมชีคุณน้องโดยอนยังทาปากแดง รวมผมตึง ตาเฉี่ยว ผมยาว หน้าวีเชฟ ดูสวยเลวสเป็คจุนฮเวแบบบอกไม่ถูก
(ชีน้องโดยอน)
"เธอทำใช่ไหม"
จุนฮเวขมวดคิ้วและเดินอ้อมเตียงมาบีบแขนน้องโดยอนและเค้นเสียงถาม น้องโดยอนกดยิ้มมุมปากและตอบอย่างไม่ยี่หระ
"นายก็ได้ยินที่เจนนี่พูด อุบัติเหตุในการเล่นกีฬามันเป็นเรื่องปกติ... เนอะคะพี่จินฮวาน" ชีคุณน้องนางยักไหล่แบบโนสนโนแคร์และหันมาเนอะกับจินฮวานก่อนจะถูกจุนฮเวลากตัวออกไปคุยนอกห้องพยาบาล โดยมีจินฮวานมองตามและยิ้มอย่างเพลิดเพลิน
แบบว่า เขารู้สึกถูกชะตากับน้องคนนี้อย่างบอกไม่ถูก
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป "โดยอนหรอคุณเจ๊ นางคืออีตัวแสบเลยนะ"
ขึ้นต้นมาแบบนี้ ขี้เม้าท์เบอร์นี้ คงไม่ต้องแนะนำว่าใคร
"แล้วนางเป็นใครอ่ะ ตีวอลเล่ใส่หน้าเจนนี่ทำไม" จินฮวานตักต็อกปกกีใส่ปากเคี้ยวหยับๆแล้วถามข้อมูลจากแชฮยองวอนไปด้วย บางทีเขาก็รู้สึกว่าน้องแชแม่งเป็นเอ็นไซโคปีเดียเหมือนกันนะ ในรอบสามปีที่ผ่านมา ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เขาอยากรู้เกี่ยวกับจุนฮเว ก็ต้องมาถามน้องแชนี่แหละ
"โดยอนนางเป็นดรัมไม้หนึ่งของโรงเรียน ชีสวยนะ เรียนเก่งด้วย มีข่าวลือว่านางชอบจุนฮเว แต่จุนฮเวไม่ยอมเดทกะนาง" อู้ววววววว.....
ใครๆก็ชอบอีเน่แหละเขาว่า
"งั้นนางก็ตีวอลเล่ใส่เจนนี่เพราะหึงจุนฮเวเหรอ?"
"นางจะหึงทำไม๊ เจนนี่โดนจุนฮเวเขี่ยทิ้งไปชาตินึงละคุณเจ๊ แต่นางไม่ยอมจบ อยากรีเทิร์นจนเหนียงสั่น ชีโดยอนนางคงแค่หมั่นไส้ เจนนี่นางชอบทำตัวมั่นหน้าหมั่นโหนก สองคนนี้ไม่ได้แค่แย่งจุนฮเวกันนะ พวกนางแย่งตำแหน่งดรัมไม้หนึ่งกันด้วย แต่ชีนางโดยอนได้ไป เพราะสูงกว่า สวยกว่า"
เออนั่น... สงครามนางงามยังไม่ดุเดือดเท่านี้
เอาจริงๆลองมาคิดดูแล้ว จินฮวานว่าต้นเหตุความวุ่นวายทั้งหมดมันมาจากจุนฮเวนี่แหละ ที่สาวๆมาตีกันแย่งมัน แถมยังลามมาทำร้ายร่างกายเขาด้วยเหตุอันใดก็ไม่อาจทราบได้อีก.. นี่มันน่ากลัวมากๆ
เขาเคี้ยวต็อกในปากและครุ่นคริสสสสถึงวิธีที่จะพาตัวเองออกจากปัญหาทั้งหลายเหล่านี้...
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป "พี่ย้ายที่ทำไม!!"
หลังจากฟังเรื่องสยองสองสามบรรทัดเกี่ยวกับชีคุณน้องโดยอนและชีคุณน้องเจนนี่แล้ว คาบบ่ายจินฮวานก็เลยขอแลกที่นั่งกับน้องบยอง และมานั่งข้างวอนอูที่อีกฝั่งของห้องเรียนแทนโดยให้จุนฮเวนั่งกับน้องบยองหัวเหม่งไป
แเอาจริงเขาก็ห่วงสวัสดิภาพตัวเองเหมือนกันน่ะ..
แต่ดูเหมือนว่าจุนฮเวจะไม่ยอม..
นั่งข้างน้องบยองมันไม่ดีตรงไหน... จะได้ดื่มด่ำในรสพระธรรมไง...
"ผมถามว่าพี่ย้ายที่ทำไม!! กลับมานั่งที่เดิม"
"อะไรเล่า" จินฮวานทำเสียงสั่น "เมื่อเช้ายังพูดดีๆกับเราอยู่เลย แกตะคอกเราอีกแล้วนะ.."
"ผมบอกให้พี่กลับมานั่งที่เดิม!!"
ไม่เอา... กูกลัว....
เดี๋ยวนั่งๆอยู่โดนบรรดาสาวในสต็อกมึงลอบยิงจะทำยังไง
"ไม่นั่ง"
"ทำไมพี่ถึงไม่นั่ง"
ก็ลมมันเย็นนะ
จินฮวานเงียบ ได้แต่ตอบในใจตามโฆษณายาแก้ริดสีดวงในยุคเก่าก่อน กลัวว่าถ้าตอบไปแล้ว จุนฮเวอาจจะต่อยเขา แต่ก็ดีกว่าย้ายกลับไปนั่งข้างๆมันให้พวกเมียเก่าอีเน่มันมารุมทึ้ง... ถึงแม้จินฮวานจะเป็นผู้ชายที่แรงเยอะกว่าพวกเด็กผู้หญิงแต่เขาก็ไม่ตีเพศแม่ และอีกอย่าง...ถ้าผู้หญิงมาหลายคนเขาก็คงสู้ไม่ไหว...
"ผมถามว่าทำไมพี่ถึงไม่มานั่งที่เดิม"
จุนฮเวคว้าต้นแขนแขาไว้แล้วเริ่มออกแรงบีบจนจินฮวานขมวดคิ้วและจิ๊ปากใส่มันอีกครั้ง
"อย่าบีบแขน เจ็บ!!"
"ผมไมได้บีบ!"
ไม่ได้บีบก็เหี้ยล่ะ
จินฮวานยกแขนข้างที่จุนฮเวบีบอยู่ขึ้นให้คนอื่นๆในห้องเห็นชัดๆว่าจุนฮเวกำลังบีบแขนเขาอยู่ ก่อนจะพูดเสียงแข็ง
"ปล่อย เราเจ็บ"
และไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าจุนฮเวปล่อยจริงๆ
"เราไม่อยากจะทะเลาะกับแก หรือผิดใจกะใครเพราะแก แล้วทำให้คนอื่นลำบากใจไปด้วย เราไม่ชอบ"
จินฮวานกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อนในห้องกำลังจ้องที่เขาและจุนฮเวอย่างสนใจ รวมถึงเจนนี่ที่ทำสีหน้าไม่พอใจอยู่ด้วย แต่คนอื่นๆในห้องก็ต้องหลบสายตาและแสร้งว่าไม่ได้มองอยู่ เมื่อจุนฮเวกวาดสายตาดุๆนั้นมองคนอื่นๆบ้าง ราวกับจะตะคอกใส่ว่า 'มองทำส้นตีนอะไรไม่ทราบ'
แน่นอนว่าการทะเลาะทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของชีน้องเจนนี่กับน้องโดยอนด้วย... และทุกครั้งที่จุนฮเวมันวีนเขา มันจะชอบส่งเสียงดังจนคนอื่นรู้กันทั้งห้อง...คือจินฮวานรู้สึกเหมือนสวัสดิภาพของเขามันกำลังริบหรี่ยังไงก็ไม่รู้
"งั้นก็ได้! ตามใจพี่แล้วกัน!!"
..สาบานได้ว่าทันทีที่จุนฮเวทำเสียงแบบนั้นใส่เขา เพื่อนๆเกาหลีมุงในห้องเรียน แม้แต่น้องโดยอนและวอนอู ก็ต่างหันมาส่งกำลังใจให้ทางแววตาอย่างเห็นอกเห็นใจ (ยกเว้นแค่น้องเจนนี่)
จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป หลังจากผ่านชีวิตในโรงเรียนไปได้อาทิตย์นึง จินฮวานก็โล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่เขายังมีชีวิตรอดและไม่โดนผู้หญิงที่ไหนดักตบเอาซะก่อน ชีคุณหน่องโดยอนและเจนนี่ก็เขม่นกันสุดฤทธิ์สุดเดช ปล่อยพลังใส่กันจนจินฮวานกลัวไปหมด
เขาเหนื่อยมากที่ต้องมาอยู่ท่ามกลางสนามพลังแบบนี้ ดังนั้นแม้ว่าจุนฮเวจะยืนยัน นั่งยัน นอนยันว่าอยากไปเรียนและกลับบ้านพร้อมเขา(ด้วยอีเบิ้ม บิ๊กไบค์ที่ปีนขึ้นไปนั่งยากสัสๆ) แต่จินฮวานก็ปฏิเสธท่าเดียว จนสุดท้ายจุนฮเวก็เลยตกลงกันว่าจะให้น้องบยองซึ่งบ้านก็อยู่ละแวกเดียวกันกับพวกเราสองคนมารับจินฮวานไปเรียนตอนเช้าแทน ส่วนตอนเย็น จินฮวานก็ชอบไปตะแล๊ดแต๊ดแต๋กับเพื่อนๆแก๊งลีดสมัยก่อน แล้วก็ให้เพื่อนมาส่งบ้าง ผัวเพื่อน(aka อีจี้และน้องวอนอู)มาส่งบ้าง
จุนฮเวมันก็คงรู้อยู่นั่นแหละ ว่าชีวิตจินฮวานก็ตกอยู่ในอันตรายพอสมควร
เขาเองก็ไม่ได้อยากจะเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงกะอะไรน่ากลัวๆเลยถ้าไม่จำเป็น แค่อยากจะเรียนๆให้จบม.หกไปตามใจแม่ต้องการ แต่ดูเหมือนว่าอะไรๆมันจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือกับจินฮวานนัก
ยกตัวอย่างเช่น การทำรายงานที่อควาเรียมวันนี้
ถ้ายังจำกันได้ เขาและจุนฮเวโดนลงโทษร่วมกันข้อหาทะเลาะกันในห้องน้ำ แถมยังมีก้นบุหรี่(ของจุนฮเว)อยู่ในนั้นอีก อาจารย์ก็เลยให้เขาและจุนฮเวมาทำรายงานเรื่องสัตว์น้ำจืดและวิธีการเพาะเลี้ยงด้วยกัน
แน่นอนว่าถ้าหากทำได้จินฮวานก็อยากจะชวนเพื่อนๆไปด้วยเยอะๆ แต่โลกมันก็ไม่เป็นเช่นนั้นเพราะอีจี้ต้องไปกินข้าวกับแม่น้องวอนอู มินโฮก็ต้องไปสัมภาษณ์งานที่สมัครไว้ สุดท้ายและท้ายสุด เขาเลยจำใจต้องไปอควาเรียมกับจุนฮเวสองคน
"จินฮวาน อาบน้ำเสร็จยังลูก จุนฮเวรอ"
"เสร็จแล้วแม่ แป็บนึง"
หลังจากทำใจอยู่นาน จินฮวานก็ต้องแปลกใจเมื่อลงมาที่หน้าบ้านแล้วพบกับจุนฮเวที่สวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์ และกระเป๋าสะพายพาดไหล่แบบเฉียงๆ นั่งเล่นโปเกม่อนโกอยู่บนมอเตอร์ไซค์ฮอนด้าเวฟคันเก่าเก๋ากึ้กที่เขาคุ้นเคยดี
"มาและ" จินฮวานรู้สึกสดใสขึ้นมานิดนึง
อย่างน้อยกูก็ไม่ต้องปีนบิ๊กไบค์ล่ะวันนี้
จุนฮเวไม่ตอบอะไร แต่จากสีหน้าและท่าทาง จินฮวานก็สัมผัสได้ว่าน้องมันก็พอจะอารมณ์ดีอยู่เหมือนกัน เพราะงั้นถือว่าวันนี้เป็นลางดีใช่ไหม
"ใส่หมวกกันน็อคด้วย เดี๋ยวตำรวจจับ"
พอเปลี่ยนมอไซค์ หมวกกันน็อคก็เปลี่ยนตาม ราวกับมี theme ที่เข้าคู่กันทุกอย่างอะไรเทือกนั้น จินฮวานรับหมวกกันน็อคอันเดิมมาสวมแล้วเงอะงะอยู่นานกับการติดสายรัดใต้คาง
ไม่อยากโชว์ความโง่เลย แต่ว่า......
แม่ง สามปีที่แล้วเคยใส่ยากยังไง วันนี้แม่งก็ยังใส่ยากแบบนั้นเป๊ะ
"มานี่" เสียงทุ้มแหบของจุนฮเวพูดเบาๆจนเกือบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ ก่อนที่มือหนาจะเชยคางเขาขึ้นและล็อคสายรัดใต้คางให้เหมือนที่เคยทำให้เขาเสมอเมื่อสามปีที่แล้ว..
และสิ่งที่จินฮวานโคตรโมโหตัวเองคือ
สามปีที่แล้วเคยใจสั่นยังไง...วันนี้แม่งก็ยังใจสั่นแบบนั้นเป๊ะ
เกลียดตัวเองจังโว้ยT_T
#จินฮวานพันทิป มาแล้วค่ะ ใจจริงอีพีนี้วางแผนจะให้มีฉากจูบและชานอูด้วย แต่คิดไปคิดมา อยากจะเกลี่ยบทตัวร้ายให้มันดูมีที่มาที่ไปมากขึ้น ฉากจูบจุนจิน และการปรากฏตัวของชานอูเลยต้องไปอยู่ที่อีพีหน้าแทน
จะบอกว่า เรื่องบิ๊กไบค์นี่ประสบการณ์ตรง คือเพื่อนสนิทเคยยืมบิ๊กไบค์พี่ชายขับไปส่งเราที่บ้าน ถ้าไม่หมอบลงหรือกอดเอว แล้วนั่งเด๋อต้านลมเหมือนซ้อนมอไซค์ปกติ ลมมันตีหน้าจริงๆนะ 55555555555555 และปีนขึ้นยากมาก อาจจะเป็นเพราะความเตี้ยของเราก็เป็นได้ (สูงเท่าจินฮวาน)
สวัสดีปีใหม่เด้อเด็กๆ เป็นเด็กดีนะ อ่านแล้วอย่าลืมเม้นอย่าลืมแท็ก เผื่อจะอัพไวขึ้นนนน
รักทุกท่าน จาก ฟายเดของคุณไงจ๊ะ
30/12/59 23.25น.
ปล.อินเสิร์ทรูปตัวละครเพิ่มให้ด้วยล่ะ เวลาอ่านจะได้นึกภาพออก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น